Aan de rand van het meer zat een jongen, aandachtig naar beneden starend. Naar twee rode ogen, die werden weerspiegeld in het water. Een gezicht omlijst door donkerbruine lokken, die sluik naar beneden hingen. De lippen van de jongen waren een tikje uit elkaar gegaan, in zijn oneindige bewondering voor het schouwspel wat hij nu zag. De miniscule golfjes, veroorzaakt door windvlagen die alles in beweging zetten, deden de weerspiegeling rimpelen en dansen op het water. Nu hij zo druk was met het bestuderen van dit fenomeen lette hij niet op zijn houding, noch op zijn omgeving. Hij zag er ontspannen uit, gelukkig. Voor de ogen van kritische kijkers wellicht nogal vreemd. Zo sereen en geconcentreerd op een saai stukje water.

Een takje kwam voorbij drijven, waarna de jongen zijn hand uitstak om het uit het water te vissen. De sensatie van het koude water tegen zijn warme huid veroorzaakte een lichte schrikreactie, waarbij al zijn spieren zich verkrampten. Zonder het beoogde doel bereikt te hebben trok hij zijn hand onmiddelijk weer terug. '' K-k-koud.'' sprak hij lichtelijk verwonderd. Het was vreemd, de lucht was lente-achtig fris, maar zeker niet koud. De zonnestralen verwarmden zijn dunne hemd. En niet alleen verwarmde het zijn lichaam, ook Lust zelf werd er innerlijk door gevoed. Hij was geen vampier, die leefde op licht en het absorbeerde. Nee, dat niet. Maar het hield hem wel alert en energiek. Op zijn hoede keek hij naar de nu weer kalme waterspiegel. Wat was er net nou precies gebeurd? Hij had het beeld zien veranderen. Zijn toverspiegel was anders geworden. Met reusachtige waterbaden als dit had Lust geen ervaring. Dus wat voor een normale persoon zo standaard was dat hij of zij er niet eens aandacht aan besteedde wist in de belevingswereld van Lust zijn volledige focus vast te houden en verwondering op te wekken. Het was bijzonder. Zo anders dan het grauwe water dat hij kreeg, vroeger. Zo veel helderer dan alle vloeistof die hij kende, zelfs de goudgele champagne had niet dit kristalheldere effect.
Met zijn vingers een enkele centimeter boven het wateroppervlakte hangend dacht hij na. Liet dan voorzichtig zijn hand zakken en bekeek de trillingen die dat veroorzaakte. De kou schrok hem al minder af nu. Het voelde nog steeds vreemd. Water om je vingers heen. Hij leunde nog verder naar voren, tot zijn arm bijna tot zijn elleboog in het water gehuld was. Zijn mouwen had hij opgestroopt, zodat zijn kleding niet nat werd. Zo speelde hij wat met het water, kijkend naar de weerkaatsingen die het licht veroorzaakte, genietend van de rust.

[Derpydiederp, Lust die zichzelf bezig houdt xD]
[Suicine and Nocte only c:]

Het is een mooie lentedag, de zon schijnt, de vogels fluiten en de gehele omgeving ziet er fris en groen uit. De lente, het seizoen van nieuw leven. Het seizoen waarbij een frisse regenbui voor een specifieke geur zorgt. Vandaag niet. Vandaag is het droog. Geen probleem voor Suicune. Als het moet kan ze gewoon een spreuk gebruiken om het te laten regenen. Ze vind het echter niet nodig. De omgeving beschikt over genoeg water om zichzelf te voeden. Met een kalme blik kijkt Suicune uit over het meer. Het zonlicht word door het water weerkaatst, de lichte golfjes spelen met het zonlicht. Zelfs op de leeftijd van 749 jaar blijft dit een bijzonder schouwspel voor Suicune. Water is een element van schoonheid en kalmte. Samen met licht vormt het een wonderbaarlijk iets. Haar kalmte word echter onderbroken door een gevoel. Het gevoel van donder en bliksem. Is hij hier? Waarom? Waarom zou Raikou hier op Starshine zijn? Raikou is samen met Entei een wezen waarmee Suicune een band heeft. Ze hebben elkaar enkele keren ontmoet, maar leven alle drie het liefste op een andere planeet. Suicune op het natte Cassia, Eintei leeft in de vulkanen van Razen en Raikou vult de luchten van Puffoon met bliksem. Suicune vind het vreemd om hier de aanwezigheid van Raikou aan te voelen. Ze besluit om de bron van de kracht te benaderen. Lopend op het water komt ze steeds dichterbij. Ze voelt de aanwezigheid sterker worden, ze voelt het door het water heen. Raikou zou dat niet kunnen zijn. Het wezen dat Suicune voelt is weliswaar een van donder en bliksem, het is niet Raikou. Suicune ziet verderop een jongen met zijn arm in het water, genietend van wat hij doet. Hoewel, vanbuiten mag hij misschien op een mens lijken, Suicune voelt duidelijk dat hij de bron is van de kracht die ze aanvoelde. Ze was nu op enkele meters van de jongen vandaan. 'Het doet me goed om te zien dat wezens van het water kunnen genieten op deze manier, Ha Muon.' sprak Suicune vanaf het water. Haar witte staarten bewogen mee met de wind. Haar paarse haren bewogen mee. Haar rode ogen keken richting zijn rode ogen. Hier voor haar neus staat een collega, iets anders kan het niet zijn. Té krachtig om leerling, stagiaire of leerkracht te zijn. Niet menselijk, dus geen LMer. Dit wezen is een adviseur, net zoals zij. 'Mijn excuses voor mijn plotselinge verschijning. Mijn naam is Suicune, ik dien de Vrouwe van het Water als haar adviseur. En jij, Ha Muon? Wiens adviseur ben jij? Gezien het feit dat je over de kracht van donder en bliksem beschikt vermoed ik dat je de Vrouwe van de Lucht dient of de Heer van het Licht.' Belangstellend keek ze naar Lust, wiens namen ze al had aangevoelt. De speelse onschuld die bij hem te zien was maakte haar lichtelijk nieuwsgierig. Maar tevens voelde ze dat Lust een pijnlijk verleden heeft. Ze voelt veel aan, maar laat dat nooit merken. Behalve namen, die zegt ze wel.

(Ik kon het niet laten om Suicune te laten denken dat Raikou in de buurt zou zijn )

In een boom vlakbij het meer was een klein wezentje te zien. Dit wezentje leunde tegen de boomstronk aan. Zijn beide handen achter zijn hoofd terwijl zijn hoed aan een tak was opgehangen. Hij gaapte, en keek om zich heen. Urgh...saai...Overdag was het altijd saai. Want dan was niemand bang. Niemand bang voor ieder geluid. Laat staan voor wezens. Ja, alleen als je groot en dreigend was, waren mensen bang voor je. Maar ja ze konden je alsnog zien. S'nachts was het tenminste leuk. Dan kon je gewoon overal geluiden maken, of zelfs vlak voor iemand het pad over gaan, zonder dat degene het door had. Als degene het toch doorhad, was dit vaak in combinatie met angst. Of eerst verwarring, en daarna angst. Hij plukte de dichtstbijzijnde appel, en at deze in 1 keer op. Hij liet een kleine boer in de vorm van een vlam in de vorm van een appel. Ah well...deze boom het tenminste lekkere appels..Hij zuchtte, en keek weer voor zich uit. Ja...dit was het grootste gedeelte van zijn dagbesteding overdag. Wachten..wachten op de nacht.

Na een tijdje deed iets hem opkijken. Hij rook een sterke, oude magiebron. Egh..deze rook behoorlijk vies ook nog eens..vol positieve energie..Dit moest een light magician zijn, dat kon niet anders. Was het soms de heer van het licht? Hij deed zijn hoed op, pakte nog een appel en zweefde naar de top van de boom, waar hij een goed uitzicht had over het meer. Zoekend naar de magie bron keek hij om zich heen, terwijl hij nadekend een hap nam van zijn appel. Hij zag echter alleen een mens. Nocte rook goed. De geur kwam van de jongen af. Terwijl deze bij lange na niet leek op de heer van het licht. Daar kwam bij...zijn geur was anders...niet menselijk haast. Zou het dan soms een adviseur van dien zijn? Als dat zo was, waar was die andere adviseur dan....er waren toch twee...hij besloot verder geen aandacht aan dat feit te schenken. Toen rook hij opeens nog een magiebron. Deze geur was ook krachtig. Het rook beestachtig, en kalm. Hij keek rond, opzoek naar de bron. Toen zag hij dat op het meer een beest stond. Hmmn? Nog een adviseur? Zeker van de vrouwe van het water.. Interessant...een ontmoeting van adviseurs...Hij rook nog even wat dieper. Nu rook hij ook hun namen. Suicune en Lust aka Ha Muon. Misschien moest hij ook maar eens meedoen in hun babbeltje...had hij tenminste wat te doen..Hij at vlug zijn appel op, maakte zich onzichtbaar, en ging dan vanuit de boom naar de twee adviseurs toe. Hij hoorde net hoe Suicune haarzelf voorstelde en vroeg van wie Ha Muon de adviseur was. Hij verscheen een paar meter van de adviseur van het licht af. "Wel..hij is de adviseur van het licht..dat ruik ik aan zijn lucht...die overigens niet lekker ruikt...hehehehe" Hij keek naar Suicune en toen naar Lust. "Ach, als we ons toch aan het voorstellen zijn..Nocte O' Lentarin. Adviseur van de meesteres van de duisternis...hehehehe"

Water was in zijn hoofd altijd voor drinken, voor schoonmaken. Voor simpele, maar standaard dingen. En het kwam nooit, maar dan ook nooit in zúlke grote oppervlakten voor. Was dit nou wat ze een oceaan noemden? Nee, hij herinnerde ze dat Ayre hem verteld had dat oceanen veel hogere golven had. Dat je erin kon gaan en dan de bodem niet raakte. Als je Lust zo leerde kennen dacht je wellicht dat hij simpel en onwetend was. Hij kende wellicht de meest basale zaken niet, maar wijsheid bezat hij weldegelijk, en eveneens enorme krachten. Hij zag eruit als een lieve zestienjarige, maar was in werkelijkheid een pure lichtbron, al eeuwen in leven. Een stem verstoorde zijn eerste ervaring met dit meer en zijn prachtige spiegelende werkingen. 'Het doet me goed om te zien dat wezens van het water kunnen genieten op deze manier, Ha Muon.' Langzaam komt hij overeind, ietwat verbaasd. Dat is zijn naam en hij kent dit wezen niet. Het ziet eruit als een vos of een hond, maar dan wit en met dubbel zo veel staarten. OOk een soort vreemd kapsel. Even is hij enkel bezig met verwonderd staren. Lust sluit kort zijn ogen en neemt alleen een kalme lichtbron waar op de plek waar vermoedelijk het hart zit van dit dier, met een zachtblauwe gloed als iets wat mensen een 'aura' noemen. Ze lijkt kalm en evenwichtig, geen bedreiging. Dat ze op water staat alsof dat geheel normaal is snapt hij niet helemaal, maar ja... Waarschijnlijk heeft ze ook magie? Ja, dat moet wel. Dit is immers een magische school met alleen maar magische mensen, dus magische dieren zouden dan helemaal niet zo vreemd moeten zijn. Een warme halve glimlach glijdt over zijn lippen, om uiting te geven aan het feit dat het niet erg vindt dat ze hier is. Omdat hij haar meent te kunnen vertrouwen antwoordt hij aarzelend op haar opmerking. ''Ehh, ja. Het glinstert zo mooi.'' verklaart de jongen simpelweg. Hij zit nu rechtop aan de waterkant, druppels lopen over zijn ontblote arm heen. 'Mijn excuses voor mijn plotselinge verschijning. Mijn naam is Suicune, ik dien de Vrouwe van het Water als haar adviseur. En jij, Ha Muon? Wiens adviseur ben jij? Gezien het feit dat je over de kracht van donder en bliksem beschikt vermoed ik dat je de Vrouwe van de Lucht dient of de Heer van het Licht.' Suicine is uitgesproken en Lust staat op het punt om te reageren, als er zich nog onbekende stem bij het gesprek voegt. "Wel..hij is de adviseur van het licht..dat ruik ik aan zijn lucht...die overigens niet lekker ruikt...hehehehe" Meteen schieten de twee rode ogen opzij, naar de bron van het geluid. Een soort dwergje met een enorme hoed stond daar. Even trok Lust een fronsend gezicht. Hij? Stonk? Dat was ook niet aardig om te zeggen."Ach, als we ons toch aan het voorstellen zijn..Nocte O' Lentarin. Adviseur van de meesteres van de duisternis...hehehehe"
''Nou. Ik ben dus Ha Muon en ik ben de adviseur van meneer Eodan en ik stink niet.'' mompelde hij verbeten. Nocte was natuurlijk qua magie zijn tegenpool en aardsvijand. Dat niet alleen, ook had Lust vrij afschuwelijke ervaringen met duistere magie. ''Suicine, hoe weet U mijn naam?'' informeert hij dan toch maar, lichtelijk nieuwsgierig, maar door Nocte's verschijning ook op zijn hoede. Nu Ayre er niet is voelt hij zich ontzettend kwetsbaar. Daarstraks had hij zich dat helemaal niet gerealiseerd, zo gefixeerd was hij geweest op het water voor hem. Nu dat voorbij is mist hij de aanwezigheid waar hij altijd door gekalmeerd kan worden wel.