♦ Activiteit: Introductie~ ♦

Poeh, poeh. Wat een prestatie toch weer. Hij was een paar maanden leraar op zijn oude school - ja, hij en de muren van het gebouw hadden elkaar wel herkend(waarschijnlijk ook de bruine vlek op de muur waar ooit pudding tegenaan was gegooit door puber Alvaro) - en hij had al een zekere mentorklas met een hoop puberale jongvolwassenen. Het was nog niet zo heel lang geleden ingevoerd maar het had ook voorbereiding nodig. Leerlingen moesten ingeschreven worden in de klas, hij moest gegevens ophalen van de leerlingen, hij moest dingen gaan plannen en moest nog andere beslissingen maken die ook tijd in beslag namen. Daarbij had hij nakijk-werk en andere zaakjes die hij moest regelen waardoor het nog meer tijd had gekost. Maar uiteindelijk was alles toch klaar. Hij had zijn lijst met alle leerlingen erop, plus hun gegevens en hij had deze reis voor ze georganiseerd om elkaar beter te leren kennen. Een reisje, ja, en wellicht niet zo'n heel plezierige. Want als je Alvaro een reis liet plannen, dan liep dat niet goed af. Hoewel het meer een soort van werkdag was. Nee, geen werkweek want Savador zou al een week weg zijn met zijn mentorklas. Bovendien plande hij dit reisje meer als een introductie. Niet alleen een introductie met hem maar ook voor de leerlingen onder elkaar. Ze zouden samen moeten werken om deze dag te overleven. En een beetje doorzetten, want dit reisje was niet voor mensen die leden aan aanstelleritus.
Zou Sebastian lijden aan aanstelleritus? Hij leek niet echt op een persoon die zich snel zou aanstellen, in tegenstelling tot Alvaro. Hoewel Alvaro ook best een aansteller was, was hij het ander soort aansteller. Hij vond het niet erg om bergen op te klimmen, sinds hij een bijna atletische bouw en behoorlijk wat kracht in zijn armen had door het vele fabriekwerk wat hij verricht had in zijn jeugd, maar hij wist zich wel aan te stellen wanneer het om andere dingen ging. En dat beeld had hij zeker bij Sebby opgewekt door hem te smeken mee te gaan op deze reis omdat hij het zogenaamd ''niet aankon''. Als er één ding was wat hij niet aan kon, dan was het zeker geen horde pubers. Die hadden enkel een schop onder de kont nodig en misschien een spreuk waarmee ze hun stem niet meer konden gebruiken. Het hielp wel, hoewel hij ook om die reden was ontslagen van de vorige school. Spreuken gebruiken op leerlingen was niet heel erg slim geweest, zeker niet op groep 8 leerlingen die hun mond niet konden houden. Hoewel hij wel altijd geprezen werd om de lolly's die hij altijd uitdeelde. Dan waren ze nog wel eens een keertje zoet. Niet wanneer ze om de lolly vochten die iedereen wou, maar dat gebeurde zelden.
Met het stokje van een al verorberde lolly tussen zijn tanden, stond hij op het winderige platform in het morgenrood. De zon kwam nog maar net op vanwege het jaargetijde. Herfst was een donker seizoen, dat betekende dus geen zonlicht meer om acht uur 's avonds. Nu zou de zon al ondergaan om vijf uur. Voor de reis zou dat niet heel erg zijn, omdat ze op tijd het avondeten zouden eten. Ze zouden niet in het donker gaan wandelen, dat zou niet heel fijn zijn met de omgeving die ze vandaag zouden moeten confronteren: Een bosachtige omgeving en vlak daarna een behoorlijk steenachtige. Maar dat zouden ze moeten weten sinds er duidelijk had gestaan ''rondwandeling door de bergen''. Eigenlijk had hij er klimmen van moeten maken. En niet door de bergen maar over de bergen. Want ja, Alvaro was wel zo avontuurlijk om een route te kiezen die wat klimwerk bevatte. Anders was het toch niks aan? Bovendien was er een prachtig landschap bovenop de bergen. Met wat geluk wat tijd betreft, zouden ze er eventueel nog kunnen lunchen. Hoewel het schema nogal instabiel was en de tijden altijd konden veranderen door verdwaalde leerlingen. Maar dat zou allemaal goedkomen. Ze hadden zijn telefoonnummer, dus dat zou goed moeten komen.
Goed, nu was het gewoon wachten op de leerlingen. Hij had praktische kleding aangedaan, een legergroene loszittende broek, een zwart t-shirt met een zwart vest eroverheen, zijn krullende bos haren in een lange staart en bergschoenen aan zijn voeten. Het was niet helemaal zijn stijl, het sportieve, maar het moest maar. Hij kon geen nette kleding aan doen als ze bergen zouden gaan beklimmen. De tas aan zijn rug was echter een groot hindernis. Het was zwaar. Wat hij allemaal erin had: Drie flessen water, een dikke map met de leerlingengegevens, een aantal kaarten, eten, een EHBO-kit voor het geval dat, een regenjas en nog wat dingetjes die de tas iets zwaarder maakten dan hij had gewild. Maar hij kon helaas niet meer terug, want dadelijk kwamen de leerlingen nog. Bovendien waren het belangrijke dingen, zeker de map en de EHBO-kit. Ja, hij was best zorgzaam als het erop aan kwam. Hoewel de leerlingen dat vast en zeker niet zouden denken als ze eenmaal in de wilde natuur gedropt zouden worden. He he~

♦ Informatie ♦

ALLEEN voor de Mentorleerlingen van Master Alvaro + Master Sebastian
Dit is dus de introductie-les, maar dan in de vorm van een uitje naar Puffoon. Nu staan ze nog op het platform van SSA. Ze komen pas aan op Puffoon wanneer ik het aangeef en dat is ook wanneer de activiteiten gaan beginnen.
Natuurlijk wachten we op elkaar met het posten. Als je echt heel druk bent en je geen tijd voor het posten hebt, moet je mij een pb'tje sturen en dan kunnen we onderling overleggen wat het beste is, want de les moet natuurlijk wel door blijven gaan.
Als je later in de mentorklas bent gekomen en je wilt nog steeds mee doen: Geen probleem! Je kan er zo inspringen. Dan doe je maar alsof je karakter er al die hele tijd was en alles heeft aangehoord. Het is dus geen probleem als we 2 pagina's verder zijn en jij nog maar net in de mentorklas zit. Als je geen zin hebt om alles te lezen, stuur je mij maar een pb'tje en dan geef ik je een samenvatting van wat er tot dan toe gebeurd is.
Veel plezier~!

Had Emir enkele keus om niet te gaan? Nee, helaas. Waarschijnlijk zou meneer Alvaro dan zo doen van 'En waarom was jij er niet? Bla-blabla.' Ja dikke vinger, daar had deze jongen al helemaal geen zin in! Dat constante gezeik dan ook telkens weer aan zijn kop en hij had al genoeg gezeik aan zijn kop, vond Emir. Het gezeik van zijn broers en zusje. Het gezeik rondom Anastasia. Het gezeik over de roddels die zich binnen de school hadden verspreid en de twijfel van zijn ouders + zusje, Seira. Ze was altijd al de bitch geweest van de familie, hij heeft het altijd al geweten. Altijd al. Maar ja.. Om dat ook te uiten binnens huis? Nee zo was hij niet, hij was goed genoeg opgevoed om zich te kunnen beheersen. Zich kunnen beheersen en gewoonweg glimlachen, domweg glimlachen. Net alsof er niets aan de hand is, gewoon je gedacten weg lachen. Eigenlijk hè, als je er zo over nadenkt, is lachen echt een magisch wondermiddel. 'Lachen, het middel tegen alles.' Oh em gie. Geniaal, echt geniaal. Maar goed, hij had het over dat hij niet hier kon blijven. Hij zou sowieso mee moeten, alhoewel dat hem wel weer een kans bood om te kunnen roken. Geen Seira, Alexander, Seth of Anastasia dan in de buurt, so.. The freedom for one day is there. Maar dus uiteindelijk had deze jongeman toch maar besloten om op tijd op te staan en had gisteren zijn tas al gepakt. Het enige wat hij er vandaag nog in moest zien te proppen was vreten en drinken. Niet dat hij daar heel veel mee van zou nemen, want dat zou die dan toch niet opeten. Dat is dan gewoonweg zonde. Had net zo goed iemand anders dat op kunnen vreten.. Toch?
Eenmaal naast zijn bed staande en alles wat hij dacht nodig te hebben in zijn tas hebben zittend keek hij op de klok. Wanneer hadden ze ook alweer precies afgesproken? Hij wist het gewoonweg niet meer, pff. Wat voelde Emir zich plots dom zeg. Maar juist op dat moment dat hij de kamer uit wilde gaan met zijn tas om te kijken of er nog meer mensen bezig waren zoals.. Cat. Die zat ook in zijn klas als het goed was, dus dat scheelde al wel een hoop gedoe. Maar goed, net toen hij de kamer uit wilde gaan wist hij direct een ding wat hij was vergeten: Zijn mobieltje met het nummer van Master Alvaro erin opgeslagen. Normaal gezien gebruikte hij dit ding nooit, vond het maar een raar iets. Mensen door dat onhandige ding horen praten, een beetje vaag allemaal als je het hem vroeg. Maar misschien komt dat ook wel gewoon omdat zijn hele familie niet zo was van de moderne shit? Of het lag gewoon aan hem dat hij dacht dat ze er niet zoveel meehadden, terwijl zijn ouders, broers en zussen dag en nacht met die dingen bezig zijn. Zelf was hij meer buiten, bezig met de echte sociale contacten. Niet via zo een dom dingetje. Wat dacht de bedenker wel? Echte contacten is toch veel beter dan door zo'n 'mobieltje?'
Door de gangen heen lopend keek hij om zich heen, toch stond hij elke keer weer opnieuw verbaasd van zichzelf. Hoe kon hij in godsnaam toch elke keer weer optijd komen in de klassen met zo een groot gebouw als school? Een wonder, dat is het echt. Geen idee waarom het zo rustig was, het was tenslotte een normale opsta tijd. Of was hij nou juist weer die rare gast die elke keer onwijs vroeg op stond? Ach ja. Nonchalant haalde hij zijn beide schouders op en liep uiteindelijk richting het lanceringsplatform. Daar zal hij vanzelf wel Master Alvaro en zijn klasgenoten wel zien, althans daar hoopte Emir dan in elk geval op. Hij wilde niet zo een buitenstaander worden die elke keer veelte vroeg was en dus het lievelingetje werd van de Mentor. Niet dat - dat überhaupt zou gaan gebeuren, want geen enkele leraar mag hem echt als hij er zo over nadacht. Hij was tenslotte een de Ravin en ergens hadden die toch weer een bepaalde naam opgebouwd waar Emir soms niet aan kon voldoen. Hij was niet de geconcentreerde jongen op school, hij was altijd al veel meer bezig met andere dingen. Maar hey? Zo heeft ieder zijn of haar ding, right?
Eenmaal aangekomen te zijn bij het lanceringsplatform keek hij op zijn horloge en had het gevoel alsof hij echt veelte vroeg zou zijn, maar ergens in de verte zag hij een lange man met een kleiner iemand staan. Zou dat soms ..? Nee.. Of toch? Hij wilde niet langer twijfelen en besloot dus toen om er maar op af te lopen. Met kleine passen liep hij er heen, met zijn geweldige -kugh- schoenen aan en zijn rugtas op zijn rug. Gelukkig had hij zijn rugtas zo ingeruimd dat het een normale - redelijk - volle tas leek te zijn, terwijl hij eigenlijk overvol was en er bijna niets meer bij kon. Maar goed, het ging om het idee. Hij wilde geen stom bruggertje zijn, tenslotte was hij al zestien hele jaren oud en dat is niet niets in zijn ogen. Na een behoorlijk aantal kleine passen te hebben genomen kwam hij uiteindelijk aan bij de man en het kleine meisje. Nou ja, niet dat hij zelf groot was of zoiets, maar goed het ging om het idee. 'Hallo meneer, ik denk dat u dan Master Alvaro bent?' Een domme vraag misschien, maar hij wilde altijd zekerheid hebben. Maar al snel genoeg had hij in de gaten dat het inderdaad Master Alvaro was. 'Mijn excuses voor die 'domme' vraag. Mijn naam is Emir Daire de Ravin en ik kom mij melden voor het introductie-uitje.' Met een zwakke grijns keek hij de man aan en wachtte misschien een korte uitleg af. Hoewel hij niet eens zeker wist of dat enigszins wel de bedoeling was.

As you can see/read, Emir heeft dr nu al geen zin in =w=

_{‘So I’m moving to New York ‘cause I’ve got problems with my sleep.’ Trommel, trommel, trommel. Haar vingers trommelden mee op de maat van de muziek, haar rode ogen gesloten terwijl ze zich door de gangen wist te navigeren. Ze kende de weg hier niet, maar met een beetje gewenning kon ze de platformen wel vinden. Daar zat ze het meest, kijkend hoe mensen af en aan kwamen. Avarice hield van het lawaai dat mensen maakten, de stadse geluiden. Het gaf haar het gevoel weer thuis te zijn, in plaats van op een andere planeet dan haar broer en vader. Ja, ze had wat last van heimwee, maar niet naar waar ze nu “woonde”. Nee, Avarice’ heimwee was iets gecompliceerder. Het meisje wilde gewoon terug naar de stad, waar ze was opgegroeid. Terug naar lawaai, naar drukte, naar niet opvallen door je uiterlijk. Dat leventje was prima geweest; ze wilde het terug.
‘And we're not the same and I will wear that on my sleeve.’ Maar nee, in plaats daarvan zat ze ineens op een gigantische school met mensen van verschillende nationaliteiten, die in talen spraken waarvan ze niet eens had geweten dat ze echt bestonden. De zwartharige tomboy had nooit de behoefte gevoeld om in de ruimte te reizen. Puffoon was groot genoeg voor haar geweest, maar nee. De enige school waar ze anders naartoe mocht was een groot broeiwerk van plastic barbiepoppen en afgetrainde lichamen, dus dan had ze liever een plek waarop niemand haar kende, een plek als SSA. Er zaten meer nadelen dan voordelen aan, maar ze zou nog naar Erd verhuizen als het betekende dat ze niet naar Chatswin terughoefde. Eigenlijk snapte Avarice nog steeds niet hoe Ryan en haar vader het daar uithielden. Het enige goede – ze nam het risico dat ze positief kon klinken over dat rotdorp - was dat je geen tien minuten hoefde te wachten op warm water, maar het meteen had. Nee, ze had absoluut geen heimwee naar het dorp waar ze woonde.
‘So I'm moving to New York cos I've got issues with my sleep.’ Overigens zou ze nooit toegeven dat ze ook wat heimwee had naar haar broer en vader, naar Puffoon zelf. De wind die daar blies, de vriendelijke mensen, de luchtigheid waar mensen hun zaken mee behandelden. Die was hier niet. Ze haatte deze school niet, maar om nu te zeggen dat ze er een fan van was? Nee, absoluut niet. Het enige waar ze tot nu toe blij mee was was dit klassenuitje, ondanks dat ze kolerevroeg op moest en ze niet de hele dag in haar Baskische accent kon praten omdat ze naar de andere kant van Puffoon gingen. Maar verder vond Avarice het uitje het beste wat haar tot nu toe was overkomen. Ja, ze moest haar mentor ontmoeten, de hele zooi klasgenoten leren kennen en al die shit, maar daar dacht ze nu nog niet over na. Nu dacht ze alleen aan hoe snel ze wel niet de Puffoonse wind in haar haren wilde voelen waaien.
‘Looks like Christmas came early, Christmas came early for me.’ ze zong de laatste regel van het refrein zachtjes mee toen ze het platform opliep. Intussen had ze haar ogen al weer open – zo goed was ze nu ook weer niet – en zocht ze de groep mensen waarmee ze zou gaan op. Ah, daar waren ze. Jongen, meisje, mentor – ze had een foto van hem gezien – en een andere leraar. Lichtmagie. Ze had nog nooit gespijbeld, dus er was geen reden voor haar om in paniek te raken. In haar dagelijkse kloffie – een dik, rood geruit overhemd dat open hing, een zwart hemd eronder en een legergroene broek met afgetrapte witte allstars eronder – naderde ze het stelletje. De muziek schalde nog steeds in haar oren, maar niet zo hard dat de anderen het zouden horen. Volgende nummer begon. ‘If this is a wrong call, kill the director~’ zong ze weer mee – dat was een gewoonte van haar geworden, meezingen met alle nummers op haar iPod – waarna ze realiseerde dat iedereen haar waarschijnlijk gehoord had en dat het géén goede binnenkomer was. Snel haalde ze haar oordopjes uit haar oren en keek Alvaro – haar mentor – aan. ‘Sorry voor dat, het was mijn muziek. Ik ben Avarice Altman. Klassenuitje, toch?’}

<sub>Voor de laatste keer keek Cat haar zwarte rugzak nog even na. Hij was niet erg gevuld aangezien ze maar een dagje weg zouden zijn, maar toch vond ze dat de tas nog vrij vol was. Twee flessen water, leren handschoenen zonder vingers, een aantal elastiekjes voor haar lange haren, een aansteker, wat verfrommelde briefjes geld en een mes met een rijk versierd handvat. Ja, een mes, je wist maar nooit wanneer je dat nodig zou hebben. Niet dat ze een struikrover verwachtte te zien, maar ook bij andere dingen kon het handig zijn om het te gebruiken, al kon ze nu even niets verzinnen. Bij de kantine haalde ze haar broodje gezond op en stopte die ook in haar rugzak. Buiten miezerde het een beetje, maar ze had er geen last van. Haar bruine leren jack beschermde haar wel tegen de kou en ze vond het al helemaal niet erg dat haar haren nat werden. Op Puffoon was er vast wel een leuke air magician die het voor haar droog zou willen blazen. En het zat toch in een staart, dus veel kon er niet mis gaan. Er stonden al een aantal mensen op het platform en ze herkende er een paar van gezicht. Met een neutrale uitdrukking liep ze naar Master Alvaro toe. "Hallo, mijn naam is Cat," zei ze terwijl ze haar hand uit stak. Daarna knikte ze even naar de andere leraar en ging achter de groep staan. Toen ze de groep even bekeek zag ze dat de twee andere meisjes er niet echt uitzagen alsof ze klaar waren om door de bergen te wandelen. De een had een korte broek aan en de ander had slechts een rood geruit overhemd en een T-shirt aan. Maar als zij zich daar lekker in voelden dan moesten ze dat vooral aantrekken. Ze was gewend van een klas dat ze gelijk druk begonnen te praten, maar hier was het opmerkelijk stil. Misschien kwam het doordat niemand elkaar kende, maar meestal waren er wel een paar leerlingen bij die toch even sociaal wilden doen. Zij hoorde daar sowieso niet bij. Cat was meestal niet aardig en helemaal niet sociaal. Ze bleef liever op de achtergrond om iedereen te bestuderen dan een gezellig gesprek aan te knopen. Ondanks de regen hing haar jack nog open en liet een bordeauxrode trui zien die maar net boven de rand van haar blauwe skinny jeans kwam. Aan haar voeten had ze een paar leren bergschoenen met zwarte veters die haar voeten comfortabel warm hielden. Met een ietwat ongeïnteresseerde blik bekeek ze de mensen die tot nu toe op het platform waren. Haar ogen bleven hangen bij Master Alvaro. Hoe oud zou hij zijn? Vierentwintig ofzo? Het was algemeen bekend dat hij het aantrekkelijkst was van de mannelijke docenten, al kon Savador er ook wel mee door. Maar Savador was oud, had een vrouw en kinderen, dat maakte hem gelijk een stuk minder interessant. Het hielp wel, een knappe leraar, voor Cat tenminste. Ze keek liever naar een mooi hoofd, dan een.. minder mooi hoofd. Met haar gedachten nog bij het uiterlijk van leraren gingen haar ogen de groep verder af. De jongen die er bij stond had er duidelijk geen zin in, maar gaf een ontspannen indruk. Cat kende hem wel, net als de meeste mensen van school. Hij was Emir, een telg van de Ravin familie. Stuk voor stuk een stel verwaande kwallen, of dat had ze horen zeggen. Ze ging dat soort mensen het liefst uit de weg, vooral omdat rijke families contacten met haar vader konden hebben. Haar vader had het nieuws niet expres verspreid, maar het gerucht van Catherine Cuervo, het gevluchte meisje, deed sneller de ronde dan hem lief was. Toch kwam het hem goed uit, want de persoon die haar zou vinden zou haar direct naar huis brengen in de hoop op een flinke som geld. Ze had niet voor niets de achternaam van haar moeder aangenomen. Niemand werd achterdochtig als een wees genaamd Cat Meave zich voorstelde. Toen ze doorhad dat ze in haar gedachten verdiept de jongen aanstaarde wendde ze snel haar hoofd af en richtte haar blik op het bos. Hoewel het er niet bepaald zo uitzag had Cat best veel zin in het uitje. Het was een hele tijd geleden dat ze op Puffoon was geweest en ze kon zich er nauwelijks iets van herinneren, behalve de sterke wind natuurlijk. Hoewel het idee van uren door de bergen sjokken niet bijzonder aantrekkelijk leek vroeg ze zich af hoe de natuur er daar uit zag. Op elke planeet verschilde het en het was altijd weer iets bijzonders om te zien. Ongeduldig trommelde ze met haar vingers op de banden van haar rugzak en wachtte tot de rest ook zou verschijnen.


Hmm, ik moet nog even inkomen.</sub>

Nu hij erover nadacht was het best koud buiten. Nog niet zó koud dat hij zou bevriezen, dat kwam later wel. Dan moest hij onder elektrische dekens gaan zitten om het warm te krijgen. Je zou denken dat Alvaro wel wat kou gewend zou zijn door de barre leefomstandigheden op Shadra in zijn jeugd, met het feit dat er soms geen hout voor de kachel was, maar hij had nooit kunnen wennen aan kou. Hij hield er gewoon niet van, was warmbloedig afgezien van vele Shadranen. Misschien kwam het door het kleine deeltje Puffoonse bloed dat door zijn aderen stroomde. Qua gedrag was hij nou niet bepaald een Shadraan te noemen. Zelfs niet als hij een sterke emotie voelde. Dan nog was hij zo luchtig als een Puffoonse was. Hoewel zijn soort luchtig het je in de grond stampen tot je niet meer omhoog kon komen was. Maar niemand had hem daadwerkelijk zo ver kunnen krijgen. Zijn lontje was lang, liep vanaf de plek waar hij nu stond tot aan Cassia. Boos kreeg je hem niet. Slechts lichtelijk geïrriteerd, al was dat ook niet heel erg goed. Dan moesten mensen oppassen of ze zouden van een trap geduwd worden. Zo erg was hij dan weer wel. Niet dat hij mensen nu van een berg af zou gaan duwen. Neh, hij dropte ze wel in de wildernis als ze vervelend waren. Oh, wacht. Hij zou ze al in de wildernis droppen~
Alvaro's ogen vingen op dat moment een persoon op die aan kwam lopen. Het was een klein persoon met een sjaal om en lange bruine haren. Bijna automatisch haalde hij al zijn lijst uit zijn tas, waar alle leerlingen op vermeld stonden. Het ging was moeizaam sinds zijn tas vol zat maar uiteindelijk wist hij de lijst uit zijn tas te vissen, samen met een pen. 'Ik ben Nariko Master Alvaro. Nariko Manuellia' Ah, ze was zo schattig met die twinkelende oogjes. Blijkbaar was ze enthousiast voor deze reis. Hoewel ze misschien minder enthousiast zou zijn als ze hoorde wát ze zouden gaan doen. 'Nariko Manuellia,' herhaalde Alvaro en vinkte haar naam af op zijn lijst. 'Present. Je bent mooi op tijd, Nariko.' Hij wierp haar een vriendelijke glimlach en keerde zich nu naar de volgende leerling die was aangekomen. Een zilverharige jongen met opvallende groene ogen. Hij vroeg of hij Master Alvaro was. Maar uiteraard was hij Master Alvaro, en dat merkte de jongen ook al snel. Hij verontschuldigde zich en stelde zich toen netjes voor, met iets minder enthousiasme dan Nariko. 'Emir de Ravin, present. En domme vragen bestaan niet, Emir.' zei hij en vinkte ook zijn naam af. Domme vragen niet, wel domme mensen. Hoewel hij het Emir niet kwalijk neemde. Hij wou het vast zeker weten voordat hij zou ontdekken dat hij met een zekere Master Huppeldepup mee was gegaan. Hah, dat zou grappig zijn. Als de anderen verkeerd-- Oh, daar was Sebby! Compleet afgeleid door hem en niet meer lettend op de twee leerlingen - god, hoe heetten ze ook al weer? Naruto en Emily? - keerde hij zich naar Sebastian en wierp hem een glimlach. 'Yo, Sebby~' zei hij vrolijk. Geen glimlach terug. Maar dat was hij wel van hem gewend, al wou hij nog steeds wel een keer een glimlach zien. Hoewel Alvaro waarschijnlijk geen mensen aan het lachen kon krijgen, slechts aan het huilen. 'Heb je een exact schema van de activiteiten?' vroeg Sebby gelijk, zoals Alvaro al verwachtte. 'Ik heb alles onder controle, Sebastian. Niks om je zorgen over te maken~! Hier is het - verdomme, die stomme map ook,' Hij groef letterlijk in zijn rugzak, op zoek naar het schema. Uiteindelijk vond hij het ergens onderin. Hij haalde het schema eruit, vervolgens ritste hij zijn tas weer dicht en ging hij recht staan. 'Hier is het schema.' Hij overhandigde het tijdschema aan Sebastian en hoorde plots gezang van iemand. Hij keek op en zag dat er nog een leerling aangekomen was, een meisje deze keer. 'The Wombats, niet? En Avarice Altman present.' Ook de naam van het bleke jongensachtige meisje werd afgevinkt. Daarna kwam er nog een meisje aan en nog één. Emir was tot nu toe de enige jongen. De man had geluk, tenzij hij gay was. 'Cat, present en Lavinia Destiny, present.' zei hij, vinkte hun namen af. Vervolgens richtte hij zich op de groep en verhief zijn stem lichtelijk. 'Een hele goede morgen, leerlingen. Zoals jullie waarschijnlijk wel weten: Ik ben Master Alvaro, jullie mentor. En deze knorrige man is Master Sebastian. Hij gaat mee als extra begeleider op deze reis. Zometeen gaan we in de shuttle en vertrekken we naar Puffoon. Als we daar aankomen gaan we met de koets door het Stille Bos rijden. Op een willekeurig punt in het Stille Bos zet ik jullie per groepje af. Jullie krijgen een kaart mee en met die kaart moeten jullie naar de ''meeting point'' komen. Die heb ik aangegeven met een rode grote stip op de kaart. Als jullie allemaal daar zijn, en iedereen moet daar uiterlijk om 14:00 uur zijn - anders laten we je achter - gaan we verder. Wat we daar gaan doen leg ik daar wel uit. Nou, instappen maar~!'


Iedereen mag instappen~
Als je nog mee wilt doen kan dat gerust! Spring er maar gewoon in c:

_{Na Alvaro's korte introductie moest Cat haar best doen om niet te zuchten. Een dropping, met al die anderen. Dat betekende gezellig door het bos wandelen om zo elkaar beter te leren kennen. Ja, geweldig, voor leerlingen die daar behoefte aan hadden. Cat bleef het liefst afzijdig zodat ze de mensen eerst even kon bestuderen. En daarbij waren de meesten nog nooit op een onbekende plek geweest zonder begeleiding, dus dat werd waarschijnlijk verdwalen. Oh, hilarisch. Maar het vooruitzicht van heuvels en bos verblijdden haar enigszins. Een beetje met een stelletje idioten door een bos rennen kon altijd nog wel leuk worden. Zolang er maar geen mensen gingen zeuren over dat ze het niet meer vol konden houden. Dan bleven ze maar lekker thuis. Met een soepele beweging slingerde ze haar rugzak om haar schouders en stapte de shuttle in. Omdat ze als eerste binnen was kon ze de beste plaats naast een raam uitkiezen en maakte het zichzelf een beetje gemakkelijk. Ze vroeg zich af of iemand naast haar durfde te zitten, waarschijnlijk wel, ze zag er niet raar of gevaarlijk uit. Maar er waren vast wel mensen die al bevriend met elkaar waren. Dan hoefde zij tenminste niet naast een constant kakelend meisje te zitten. Op haar gemak deed ze haar jas uit en pakte een van de tijdschriften die onder haar stoel lagen. Snel bladerde ze er doorheen, maar vond weinig interessants. Dat betekende dat ze de hele reis stil uit het raam moest kijken, maar dat vond ze niet erg. Het was iets wat ze vaker deed. Al snel dwaalden haar gedachten af. Ze vroeg zich af hoe Puffoon er uit zag en hoe de mensen waren, al zouden ze er waarschijnlijk weinig ontmoeten. Het was waarschijnlijk niet zo iets als Gren, met zijn uitgestrekte steppes en grasvlaktes. Maar er waren bergen, dus dat kwam goed uit voor Cat die van klimmen hield. Uit haar tas haalde ze een grote koptelefoon en zette de muziek aan. Met een wazige blik keek ze naar buiten en draaide zich even om als er weer iemand de shuttle instapte. Dat gaf haar de mogelijkheid om ieder individu nog even goed te bekijken. Cat begroette ze echter niet, ze keek een beetje langs ze heen en negeerde hun blikken. Toen iedereen eenmaal binnen was richtte ze haar blik weer op de wereld buiten de shuttle en keek naar de bladeren die werden meegevoerd door de wind. Haar blik werd weer glazig en ze begon met de saffier aan haar ketting te spelen.}

Naar mate de tijd verstreek kwamen er steeds meer mensen bij de groep staan. Maar nog steeds was hij de enige jongen binnen de klas, zat hij nou serieus in een meisjes klas? Echt? Was God bij hem geweest toen ze de mentorklassen samenstelde? Grijnzend bekeek Emir stuk voor stuk elk meisje dat zich hier bevond. Net nadat deze jongeman zich netjes had voorgesteld en zich had verontschuldigd voor zijn 'domme' vraag sprak Master Alvaro al weer. 'Emir de Ravin, present. En domme vragen bestaan niet, Emir.' sprak de man tot hem. Hmn. Of het is een ontzettend chille docent of het was gewoon een man die het niets boeide. Een van de twee, daar was hij zeker mee. 'Hmn,' kwam er half-mompelend uit zijn mond en wist niets beters of anders te zeggen. Wederom tuurde hij wat om zich heen en wachtte het moment af dat ze eindelijk vertrokken. Nog voordat hij nog wat tegen Master Alvaro kon zeggen werd de aandacht van die man alweer door een andere, hoogstwaarschijnlijk, leraar werd getrokken.
Kort volgde hij het gesprek tussen de twee leraren en ergens moest Emir toch wel kort lachen om het gedrag van zijn eigen mentor. De man deed een beetje vaag en gebruikte woorden wat hij niet van een leraar zou verwachten. Een beetje lachwekkend als je het hem vroeg, maar natuurlijk liet hij niet merken dat hij aan het meeluisteren was. Dat was een beetje heel erg ongepast. Heel erg ongepast en dat ongepaste gedoe, nee daar doen de Ravin's natuurlijk niet aan. Nee echt niet. Zo een ongepast raar iemand was hij niet, tenslotte was hij ook een de Ravin. Net zoals zijn ouders, ooms en tantes, zijn zusjes: Anastasia en Seira en natuurlijk zijn twee 'o-zo geliefde' broers: Seth en Alexander.
'Een hele goede morgen, leerlingen. Zoals jullie waarschijnlijk wel weten: Ik ben Master Alvaro, jullie mentor. En deze knorrige man is Master Sebastian. Hij gaat mee als extra begeleider op deze reis. Zometeen gaan we in de shuttle en vertrekken we naar Puffoon. Als we daar aankomen gaan we met de koets door het Stille Bos rijden. Op een willekeurig punt in het Stille Bos zet ik jullie per groepje af. Jullie krijgen een kaart mee en met die kaart moeten jullie naar de ''meeting point'' komen. Die heb ik aangegeven met een rode grote stip op de kaart. Als jullie allemaal daar zijn, en iedereen moet daar uiterlijk om 14:00 uur zijn - anders laten we je achter - gaan we verder. Wat we daar gaan doen leg ik daar wel uit. Nou, instappen maar~!' sprak Master Alvaro in een enkele zucht. Zuchtend en wachtend tikte Emir constant met zijn rechterhoofd op de grond. Misschien leek dat een beetje ongeduldig, zo was hij niet. Nee zo was hij echt niet. 'Hmn. Dus een dropping? Vooruit..,' mompelde hij wederom en stapte de lanceringsshuttle binnen. Ach om nog buiten te blijven wachten - nee daar was hij echt niet het type voor. Vrijwel meteen nam hij plaats op een van de velen stoeltjes binnen in de shuttle.

In tegenstelling tot hoe het eruitzag, was het overhemd wat losjes om haar lichaam hing best warm. Goed, het was geen winterjas, maar in de herfst had ze genoeg aan dit ding. Puffoonse lama’s hadden de wol ervoor geleverd, dus het isoleerde prima. Als lama’s in de bergen ermee de winter doorkwamen, kon zij dat ook. Avarice was geen watje. Absoluut niet, zelfs. En als het dan tóch te koud werd – ze was echt geen koukleum, maar stel, het onwaarschijnlijke zou gebeuren – dan had ze nog een zwarte warme trui in haar rugzak zitten. In die rugzak zat ook al het geld wat ze nog overhad zodat ze de dingen die ze hier niet hadden – goede Puffoonse literatuur, lekkere drop – op haar thuisplaneet kon aanschaffen. Bunkeren, dat ging ze doen. Vandaar dat ze zelf niet heel veel mee had genomen. Een stuk of twee bruine pistoletjes – een met tonijn en een met pesto – en een fles water. Ze kende haar thuisplaneet maar al te goed, wist dat het niet slim was om teveel mee te nemen; daarvoor was het te zwaar. Ze gingen een dropping doen – hoorde ze tussen haar muziek door – en dan had je zeker geen zware spullen nodig. Maar goed dat er ook een kaart tussen haar spullen zat.
Na Alvaro’s korte toespraak over hoe chagrijnig Master Sebastian was en wat ze gingen doen, stapte ze kort op hem af. Zijn vraag had ze nog niet beantwoord. ‘Ja, dat waren the Wombats. Ik doe er een cover van, met de band. All the Good Things.’ Bám, sluikreclame. Nu zei het nu nog niet zo heel veel – de audities waren over een week en ze moest nog een hoop regelen - maar ze had al een schema van welke nummers ze per sé wilde coveren. The Wombats stonden nogal hoog op die lijst. Net zoals Muse – die bas was ge-wel-dig en Marina and the Diamonds, al was het alleen maar om een keer hoog uit te halen met haar normaal vrij lage stem. ‘Maar daar hoort u later nog wel van, hoop ik.’ Ze gooide een klein grijnsje in de strijd, liep daarna weer weg. Ze groette de andere begeleider – Master Sebastian, lichtmagie leraar, niet bepaald het zonnetje in huis (pun inteded) – kort met een glimlach en een knikje, wandelde daarna rustig naar de shuttle. Er waren nog niet veel leerlingen, maar met haar goedgetrainde mensenspottersoog kon ze makkelijk opmaken naast wie ze wel en naast wie ze niet ging zitten. De zwartharige dame daar was waarschijnlijk wel aardig, maar het was vroeg en ze wilde niet praten. De jonge eerstejaars daar was veel te irritant voor een ochtend. Dan bleef alleen die jongen over, met dat grijzige haar. Nee, alleen wilde ze niet zitten. Dan was ze dus antisociaal en dat was slecht en zou ze de aandacht trekken, wat ze niet wilde. Bovendien had ze nu de kans om te kiezen naast welk irritant mens ze zat en die keuze moest ze niet verspillen. De jongen zag er ongeïnteresseerd uit, dus veel hoefde er niet gepraat te worden. Dat werd degene waar ze naast ging zitten. Met vlugge passen liep ze door het gangpad, zakte ze op de stoel naast de jongen en wierp er een kort ‘Hey,’ uit, voordat ze haar tas op de grond voor zich zette en haar oordopje weer in haar oor stak. Gitaar, zang en drums omgaven haar weer en ze sloot haar ogen. Ze wilde ze pas weer open doen zodra ze op Puffoon waren.

Ja, Emir, Avarice moest naast iemand zitten~