[I am his toy and I’m fooled again…]

Er viel een streepje licht door de gordijnen, maar omdat dat licht niet de uithoeken van de kamer bereikte was de rest donker. Ze was op het bed gaan zitten, met haar rug tegen de muur. Ze had haar knieën opgetrokken en staarde naar het streepje licht. Ze wist dat ze de gordijnen open kon trekken, dat ze het licht de kamer in kon laten stromen. Alleen ze wist niet wat de gevolgen waren als ze dat zou doen, dus deed ze het niet. Waarschijnlijk zou hij boos worden en zou hij tegen haar schreeuwen, want ja wat zou er gebeuren als iemand haar hier zou zien? Ze richtte haar handpalm naar het plafond en voegde lucht op haar hand samen, waardoor er een kleine adelaar in haar handpalm verscheen. Een replica van Tess die door de cirkelende lucht een zoemend geluid maakte. Ze voelde hoe er nieuwe tranen over haar wangen probeerde te stromen, maar dat lukte niet meer. Ze was leeg, op. Ze liet de lucht veranderen in twee figuren, Soul en haar. Dat had ze beter niet kunnen doen, want ze voelde hoe haar spieren zich opnieuw verkrampte en ze zowat dubbel klapte. Haar ademhaling ging veel te snel waardoor ze bijna het bewustzijn verloor. Ze legde haar hoofd tegen de muur en sloot haar ogen, dwong zichzelf weer kalm te worden. Waarom treiterde ze zichzelf? Eigenlijk wist ze wel waarom ze dat deed, omdat ze wist dat ze opnieuw een fout had gemaakt. Dat het heel dom van haar was geweest om zich toch weer over te laten halen naar haar thuis planeet te komen. Maar anders zou ze alles kwijt geraakt zijn, alles… Ze bracht haar hand naar haar broekzak en haalde daar het verfrommelde papiertje uit, die ze de laatste dagen al zo vaak overgelezen had. Waardoor het papiertje aan alle kanten verscheurd was en de tekst uitgelopen door haar tranen. Alleen ze kende de tekst al uit haar hoofd.
Hallo lieve dochter,
Ken je mijn zakenpartner Dormeno nog? Het gaat niet zo goed tussen ons, wat in jou ogen misschien niet zo vreemd is. Aangezien dat niet de eerste keer is, alleen ik kan alles kwijt raken. Hij heeft een schandaal ontdekt die ik ooit begaan heb. Daardoor zal ik alles kwijt kunnen raken als dat de wereld in komt. Ik zal jou school dan ook niet meer kunnen betalen of ons huis. Hij zal het voor zich houden als jij een tijdje bij hem zou logeren. Alsjeblief wil je dat doen? Dan kun je je school afmaken. Alleen laat Tess wel op school goed? Je zult het er vast leuk vinden. Zijn huis is misschien zelfs nog wel groter dan de onze en hij heeft een hele mooie tuin.
Veel liefs, je vader
Ze had het net fijn op school en ze had Soul, ze wou dat niet weer allemaal kwijt raken. Dus had ze meteen haar koffer ingepakt en een protesterende Tess op de planeet van school achtergelaten. Ze wist eigenlijk toen al wat ze zichzelf op de hals haalde, dat was niet moeilijk te raden. Toch had ze het gedaan en ze wist niet zo goed wat ze daar zelf nou van moest denken.
Haar blik schoot naar de deur toen ze die van het slot hoorde draaien. Meteen verstarde ze en kwam het kippenvel op haar armen terug, wat elke keer gebeurde zo snel ze de deur hoorde open gaan. De deur ging met luid gekraak open en Dormeno sloot hem weer achter zich. In zijn hand droeg hij een dienblad met haar avondeten. Ze kon krijgen wat ze wou, ze hoefde het hem maar te vragen. Alleen ze betaalde daar een grote prijs voor, want in ruil daarvoor mocht hij alles met haar doen. Waardoor ze en wrak geworden was, want ze sliep bijna niet meer. Want zo snel ze in slaap viel werd ze schreeuwend weer wakker. Door een volgende nachtmerrie die haar achtervolgde. Ze was nou vier dagen bij hem, maar dat waren vier dagen te veel. Het had alles weer naar boven gebracht. De misbruik die van haar gemaakt werd vanaf dat ze een jong meisje geweest was, wat ze allemaal verdrongen had. Alles spookte weer door haar hoofd en bezorgde haar nachtmerries. Hij zette het dienblad voor haar neer en maakte er een handgebaar naar. “eet smakelijk lief meisje,” zijn stem klonk mierzoet. Een stem waar ze de rillingen van kreeg. Hij drukte een kus op haar voorhoofd. “Ik kom vanavond nog wel even bij je, goed?” haar adem stokte in haar keel, al wist ze ook wel dat hij dat elke avond deed. Waarom vroeg hij dan elke keer haar toestemming terwijl ze toch wel wist dat ze geen keus had? Vond hij dat grappig, was het leedvermaak. Waarschijnlijk wel. Ze knikte langzaam, haar lippen stijf op elkaar. Ze zag hoe er woede in zijn ogen opflikkerde. “zeg het dan,” siste hij in haar oor. Wat haar opnieuw een koude rilling opleverde. “Natuurlijk mijn liefste,” haar stem klonk kil. Hij glimlachte duidelijk tevreden en verliet de kamer. Zodat ze opnieuw met de stilte alleen werd gelaten. Want je hoorde niks in die kamer. Waardoor het enige wat ze kon doen was piekeren. Stilte kan je gek maken en ze wist dat die uitspraak klopte. Haar handen trilde terwijl ze het eerste bord van het dienblad afpakte. Alleen ze kreeg zoals gewoonlijk bijna geen hap door haar keel, dus schoof ze het dienblad al snel weer van haar af. Er lag een kille en bange blik in haar ogen, een hele andere blik dan ze eerder gehad had. Ze staarde weer in de verte en neuriede zachtjes voor zich uit terwijl ze wat heen en weer wiegde.

[&Soul]

Lichtelijk geschrokken dankzij de klap tegen het raam, schoot Soul overeind. Zijn witte haren zaten wild, wat eigenlijk normaal ook zo was. Hij keek opzij, waar hij bij het raam vaag de schim van Tess herkende. Kalm stond hij op, waarna hij zich uitrekte. Echter, de snavel van Tess kwam opnieuw tegen het raam. ‘Ja ja,’ zei Soul lachend. Eigenlijk voelde hij zich er wel slecht over. Hoe kon Tess nou hier weer rondhangen? Dit was niet gebruikelijk. Misschien had Esmira wel een verrassing voor hem en kwam Tess hem ophalen. Met dat idee in zijn hoofd, liep hij met een glimlach naar het raam, waarna hij op zijn hurken ging zitten. Hij kwam op gelijkte hoogte met Tess, die hem verwilderd aankeek. ‘Wat is er, meisje?’ Kalmerend aaide hij over de neus van Tess. Hierdoor leek ze zichzelf iets meer gerust te stellen, maar haar ogen keken hem peinzend aan. Soul deed een stap opzij en nodigde Tess uit om binnen te gaan. Er was hier nu niemand en Soul zag dit ook niet gebeuren, dus kon Tess heus wel even binnenstaan. De adelaar legde haar kop even op Souls schouder, waardoor Soul even wankelde en daarna zijn hand tegen de flank van het dier legde. Nu begon Soul ook wel nerveus te worden, ook al liet hij dit niet in zijn blik zien en ook niet uit zijn handelingen merken. Tess mocht niet weten dat hij zich niet op zijn gemak voelde, anders kopieerde het dier dadelijk nog meer nerveus gedrag. Dan kwam Soul er de eerste tijd nog niet achter wat er nou eigenlijk scheelde met haar. Hij vroeg zich af waarom het dier niet eerst bij Esmira was langsgegaan. Een vaag, bezorgd gevoel kwam in hem op. Een gevoel dat gepaard ging met een verstikkend gevoel.

‘Is ze hier?’ Hij hoopte dat hij een bevestiging kreeg van Tess. Toen Tess zachtjes haar hoofd schudde, zuchtte hij even. ‘Shit!’ riep hij daarna uit. Tess keek hem verontwaardigd aan. Soul streek even rustig over haar veren, sprong daarna op en rende naar zijn kast. Snel deed hij een spijkerbroek, een wit shirt met een zwart, monsterachtig embleem en zwart met gele schoenen – met aan de onderkant van die puntige tanden als schoenzolen – aan. Hij kamde zijn haren, maar het schoot steeds weer warrig, zoals altijd. Hij keek naar Tess. ‘Weet je ongeveer waar haar vader is?’ Vragend keek hij haar aan. Hij vroeg zich af waar ze was, totdat Tess opeens met haar snavel tegen zijn schouder stootte. Ze gebood hem om op haar rug te klimmen en Soul deed dit. Onmiddellijk vloog de adelaar uit het raam. Soul hield zichzelf goed vast. Ondertussen keek hij naar waar ze vlogen, maar hij kon er niks uit opmaken. Even later merkte hij op dat hij op het lanceringsplatform stond. Tess hield hem een witgekleurd, perkamentachtig briefje voor. Soul keek er even naar, greep het toen en keek naar de letters. ‘Dus toch!’ riep hij uit. Hij wist dat Tess het briefje gevonden moest hebben op Esmira’s zaal. ‘Bedankt,’ zei hij snel tegen de adelaar. ‘Ik zorg dat ze weer veilig thuiskomt.’ Snel sprintte hij naar de shuttle, deed deze met een klap op een knop open en merkte dat hij in de shuttle naar Puffoon was gestapt. Esmira was dus bij die creep. Hij had de brief even gelezen. Het was een soort brief waarin iets over haar vader stond, maar het was al heel oud. Er stond een wazig adres opgekrabbeld, die Soul in de shuttle wat makkelijker kon lezen en hij ontcijferde de vage lettertjes op het papier.

Hij hoorde dat de shuttle geland was en snel sprong hij uit het ding. Zijn ogen gleden langs de verschillende mensen. Hij rende naar iemand toe en vroeg het adres op dat hij gezien had. Nadat hij een hele uitleg aan had moeten horen, was hij meteen vertrokken. Hij begon te rennen langs de straten, voelde zich eigenlijk steeds wanhopiger worden. Uiteindelijk vond hij het adres waar hij moest zijn. Zijn ogen vergrootten zich even bij het zien van het enorme huis. Zijn blik gleed naar een kamer met een paar gordijnen. Hij voelde zichzelf razend worden. Snel rende hij naar het huis, waarbij hij over een bosje moest springen en ging onder het raam staan. Hij keek naar boven en merkte op dat hij makkelijk naar boven kon komen. Hij creëerde een wolkje van licht en ging daar op zitten. Hij werd naar boven gebracht en duwde tegen hem raam. Deze ging echter niet makkelijk open, dus trapte hij heel hard tegen het raam. Daardoor spatte deze in scherven kapot en sprong hij naar binnen met een koprol. Hij stond op en keek geschrokken naar het bed. ‘Esmira,’ mompelde hij. Echter, zijn stem brak. Dit was de eerste keer dat zijn stem brak in het bijzijn van iemand anders, behalve die keer bij Mineko dan. Hij rende naar haar toe en kroop op het bed. Beschermend sloeg hij zijn armen rond haar heen, waarna hij haar dicht tegen zich aandrukte. ‘Stil maar, je bent veilig nu,’ fluisterde hij, waarna hij een kusje op haar wang drukte. De veiligheid duurde echter niet lang meer, want de deur werd opengesmeten. Nog nooit voelde Soul zo’n adrenaline door zijn aderen spuiten als nu. Vooral niet toen hij het gezicht van de man zag. Met een grauw ging hij voor Esmira staan.

Even stonden hij en de man oog in oog. ‘Wie ben jij?’ zei hij achteloos. Onmiddellijk schoot Soul vooruit en ramde met zijn vuist tegen de man zijn gezicht. Deze had het niet zien aankomen en viel achteruit. Onmiddellijk plantte Soul zijn knieën tegen de keel van de man. ‘Jij blijft met je poten van mijn meisje af, klootzak!’ snauwde hij. Wild begon hij met zijn vuisten op hem in te slaan, tot de man zich niet meer verzette. Om de schade niet erger te maken dan het al was, sprong Soul overeind en spuugde de man in zijn gezicht. Zijn vuist had hem slechts drie keer echt raak geslagen, de andere keren waren tegen de grond geweest omdat hij niet vast wilde zitten in de gevangenis. De man bleef liggen, wist nu wel duidelijk wie diegene was met de sterkere hand. Snel liep Soul naar Esmira toe en nam haar in zijn armen. ‘Als je haar nog één keer lastigvalt, kom ik het klusje eindigen waar ik mee begonnen ben!’ Zijn stem was een en al kilheid, waardoor de man hem geschrokken aankeek. Onmiddellijk draaide Soul zich om, sprong naar het raam en creëerde opnieuw een lichtwolkje. Hij kwam kalm op de grond neer, waarna hij begon te rennen. Hij wilde zo snel mogelijk weg van hier. Hij wist dat de shuttle van Puffoon spoedig weer zou vertrekken, dus hij zou op moeten schieten. Zijn blik gleed naar Esmira. Hij voelde zijn woede van de man nu jegens haar gaan. Hoe kon ze zo stom zijn? Hij voelde zich buiten adem toen hij uiteindelijk de shuttle van Puffoon bereikte. Hij stapte in de shuttle en legde Esmira op het bankje neer. Hij sloeg met zijn bebloede – hij had tegen de grond geslagen en zijn vel was opengescheurd – tegen de knop waarmee de deuren zouden sluiten.

Toen ze uiteindelijk richting Starshine vertrokken, keek hij naar de steeds kleiner wordende planeet. Daarna draaide hij zich om naar Esmira. ‘Heb jij enig idee hoe erg ik ben geschrokken?’ Zijn stem was niet woedend, maar kil. Zijn ogen waren emotieloos en zijn stem was rustig, haast kalm. Kil en kalm. Dat was zijn stem als hij héél boos was. Dus dat betekende dat ze uit zou moeten kijken. ‘Ik dacht dat ik jou had gewaarschuwd,’ ging hij op dezelfde toon verder. ‘Je weet toch dat je daar ook had kunnen blijven zitten, hè? Tess was ook bezorgd.’ Hij draaide zich met zijn rug naar haar toe, zodat hij haar niet meer zag liggen. ‘Ik denk dat je even goed moet nadenken over wat er gebeurd is,’ zei hij kil. ‘En we hoeven elkaar voorlopig ook even niet te zien. Ik dacht dat ik je kon vertrouwen, Esmira. Blijkbaar was dat een grote leugen.’ Zijn stem was nog steeds kalm, zijn blik emotieloos, maar vanbinnen woedde er een storm. Zijn hart brak, woord per woord. Ondertussen was de shuttle alweer bij Starshine, waardoor hij de moeite nam om op het knopje te drukken en naar buiten te gaan. Met zijn handen in zijn zakken liep hij naar buiten, op weg naar zijn eigen etage, zijn slaapzaal.