De strijd.

Deshas was in een snel tempo naar het grasveld gevlogen. Hij wist dat Ferost hem wel in zou halen. Als wolf was hij vrij snel. Deshas was maar naar het grasveld gegaan zodat ze daar compleethun gang konden gaan zonder iets belangrijks te slopen. Deshas was van plan Ferost helemaal af te tuigen. Alleen voor zijn eigen plezier. Deshas draaide zich om en speurde met zijn blik en terrein af. Hij bleef twee meter boven de grond zweven wachtend op Ferost. Een kille grijns speelde rond zijn lippen als hij dacht aan het komende gevecht.

Ferost kwam in zijn wolven gedaante niet lang achter Deshas aan. Hij gromde kwaad naar hem en zijn oren stonden plat naar achteren. Ferost was razend en dat liet hij duidelijk zien ook. Hij zette zich af van de grond en sprong naar Deshas. Hij drukte hem tegen de grond en beet hard in zijn schouder. Zijn nagels boorde zich in Deshas' vlees. Ferost gaf hem ook een flinke mep met zijn klauw zodat hij Deshas' wang open krabte.

Deshas zag Ferost toen hij sprong en werd dus tegen de vlakte gegooid. Hij onderdrukte een kreun toen hij de scherpe tanden van Ferost in zijn nek voelde en ook zijn nagels in zijn borstkas. Deshas' hoofd vloog opzij en hij voelde bloed over zijn wang lopen al was dat niet veel. Deshas concentreerde zich en zette Ferost daarna onder stroom. Hij elektrocuteerde hem nog net niet dood. Daarna sloot Deshas zijn ogen en veranderde in schaduw. Hij zakte door de grond en kwam achter Ferost weer omhoog. Daar nam Deshas zijn menselijke gedaante weer aan. Zijn ogen lichtte rood op en hij tilde Ferost zonder hem aan te raken de lucht in. Hij hoefde alleen maar naar hem te kijken. Toen keek Deshas plotseling met een ruk naar de boom verderop en liet Ferost ertegenaan knallen. Er kwam zoveel magie bij vrij dat alles wat Deshas aanraakte, en het maakte nu uit waarmee, spontaan dood ging. Het gras rond zijn voeten was bruin en verdord en de lucht rond hem brachten dood en bloed met zich mee.

Toen Savador bij het grasveld aankwam, zag hij direct dat het gevecht al begonnen was. Ferost in zijn woeste wolvenvorm, Deshas met zijn gebruikelijke vleermuisvleugels en ongenadige handelingen. Op een aantal meter van Deshas en Ferost verwijderd bleef hij staan en hield Mizore, die hem op de voet gevolgd was, aan haar mouw vast. 'Je gaat je er niet mee bemoeien, hoor je? Wat er ook gebeurt!' drukte Savador haar nog eens extra streng op het hart. Geheimelijk kon hij er ook erg slecht tegen om nog als haar jongere neefje gezien te worden. Hij was nu in de vijftig, en voelde zich dus veel ouder en ervaarder als haar. Maar er was geen haar op zijn hoofd die eraan dacht die gedachte te uiten. Savador liet Mizore's mouw los en keek fronsend toe hoe Deshas Ferost elektrocuteerde.

Mizore keek al vanuit de verte naar het gevecht maar kon niet goed zien wat er gebeurde. Toen ze dichter bij waren gekomen werd ze stil gehouden door Savador. Hij wees haar er nog een keer op. 'Zeg wat je wilt, als jij je met het gevecht bemoeit, bemoei ik me er ook mee als het gevaarlijk voor jou word.' Reagerde ze op de woorden van Savador en keek even nijdig naar de hand van hem die haar mouw vast had. Toen hij los liet keek ze maar naar het gevecht en wachte af wat er zou gebeuren.

Ferost voelde de elektrische schokken door zijn lijf gaan en bleef een paar seconden uitgetelt liggen. Hij voelde hoe Deshas onder hem verdween en hoe hij daarna door een onzichtbare kracht zelf werd opgetild. Toen Ferost tegen de boom werd gesmeten piepte hij even. Toen hij daar op de grond lag nam hij zijn menselijke gedaante weer aan en wreef over zijn achterhoofd. Hij voelde bloed aan zijn handen kleven maar voor nu kon hij daar niks aan doen. Hij stond wat wankel op en greep naar de dikke stok tussen zijn riem vandaan. Zodra hij de stok vast had groeide deze tot boven zijn hoofd uit en klapte het scherpe blad van de zeis uit. Ferost mompelde een spreuk en liet de aarde splijten waarna er sterke, dikke lianen uit de grond omhoog kwamen. Ferost fluisterde iets tegen ze en wees op Deshas met zijn zeis. De lianen schoten op Deshas af en wikkelde hem in. Ze wurgde hem haast terwijl ze groen oplichtte. Ferost zorgde ervoor dat die lianen levenskracht uit Deshas zouden halen. Ondertussen heelde Ferost de wond op zijn achterhoofd maar aan het bloed kon hij niks doen.

Deshas keek gespannen naar Ferost. Wat was die vlooienbaal van plan? met een soepele beweging trok hij zijn nieuwe zwaard uit zijn schede. Het rode robijnen lemmet glansde in de weerkaatsing van de zon. Deshas grip op het ivoren gevest verstevigde zich toen hij de lianen op hem af zag komen. Hij hakte en steek om zich heen maar dit zou hij niet lang vol kunnen houden. Niet veel later werd hij gewurgd door de dikke lianen die op hem af waren gestuurd. Verwoed hapte Deshas naar adem. Ineens ging er een steek door hem heen die hem de adem nog sterker benam. Zijn huid werd grauwer dan gewoonlijk en zijn haren werd grijs. In een klap zag Deshas eruit als zijn ware leeftijd. Hij moest snel iets bedenken voor hij zou sterven. Hij sloot zijn ogen en concentreerde zich. Hij liet de lianen van binnen uit rotten. Hij liet ze helemaal afsterven zodat hij ze nu gemakkelijk kon breken. Deshas viel voorover op de grond. Zodra hij bevrijd was van de lianen kreeg hij zijn 'jeugd' en normale uiterlijk weer terug. Dit wou hij nooit meer meemaken. Als hij iets langer had gewacht dan was hij gestorven aan ouderdom. Deshas greep naar zijn zwaard en hoewel zijn bewegingen langzaam waren straalde alles veel woede en dreiging uit. Toen Deshas naar Ferost opkeek was zijn blik vervuld met afkeer, haat, minachting, afschuw, vijandigheid, walging, wraakzucht, razernij maar vooral kilte. Hij zette zich af en rende op Ferost af, greep hij bij een schouder waarbij hij zijn nagels in Ferost' schouder boorde. Zijn zwaard stak hij in Ferost' buik.

Ferost keek grijnzend toe naar hoe de lianen elk beetje leven uit Deshas zogen. Een geergerde grom verliet zijn keel toen hij zag dat Deshas de lianen liet afsterven. Hij greep zijn zeis met beide handen beet toen hij Deshas op zich af zag komen. Hij had hem behoorlijk kwaad gemaakt aan de mengeling van gevoelens in zijn ogen te zien. En geen van die gevoelens was een goede. Ferost haalde achteruit maar miste Deshas op een haar na. Daarna hapte hij zelf naar adem en voelde de punt van het zwaard dwars door zijn maag stoten. Door Deshas een flinke dreun te verkopen kon Ferost achteruit stappen en het zwaard uit hem krijgen. Hij zakte trillend op een knie terwijl hij met zijn hand tegen zijn buik drukte. Hij voelde alsnog het bloed over zijn hand gutsen. Hij greep zijn zeis en haakte achter Deshas been om hem onderuit te halen. Ferost stond met veel moeite weer op en mompelde half fluisterend half hijgend iets. De luchtwerd even donker en aan de hemel was een felgroene flits te zien van een doorzichtige adelaar. Het licht schoot op Deshas af en sneed zich dwars door hem heen.

Deshas wankelde twee stappen achteruit na de klap van Ferost. Hij haalde piepend adem omdat het pijnlijk hard op zijn ribben was geraakt en daardoor ook zijn longen. Hij viel achterover toen Ferost hem onderuit haalde. Lenig sprong Deshas direct weer overeind maar voelde toen een ferme klap door zijn lijf gaan en zag een groene flits. Op het eerste gezicht leek er niets met Deshas aan de hand te zijn maar daarna vertoonde zijn kleding scheuren en zijn huid sneeen waar straaltje bloed uit liepen. Deshas veegde ruw met de rug van zijn hand langs de snee in zijn wang om het bloed weg te vegen. Nu had hij daar al twee wonden zitten. Deze nieuwe en die van Ferost' klauw. Maar nu was Deshas echt razend. Hij liet zijn rode jas van zijn schouders glijden en liet het met een plof op de grond vallen. Zijn huid werd grauw als die van een dode en hij groeide in omvang. Hij kreeg het uiterlijk van een kruising tussen een hagedis, een draak, een vleermuis en een mens. Zijn ogen waren voledig rood en hij had een hagedissenstaart. Een lange gespleten tong schoot naar buiten als dreiging. Het enige was nog een beetje menselijk aan hem was, was de vorm van zijn torso en zijn handen al waren de vingers langer en slanker dan mensenhanden en had elke vinger een lange, zwarte, scherpe nagel. Deshas haalde zwaar adem en de lucht rond hem was bedorven. Hij was een brenger geworden van dood en onheil. De geur van bloed droeg hij met zich mee. Zijn hagedissen staart zwiepte gevaarlijk heen en weer. Ineens schoot de staart naar voren en greep Ferost om zijn been. Deshas tilde hem hoog in de lucht zodat hij op ooghoogte hing nu maar ondersteboven. ''Hier heb ik driehonderd jaar op moeten wachten. Zonde, want niettemin was je wel talentvol Fer'' grijnsde Deshas' kille monsterlijk vervormde stem. Hij sloeg Ferost kort tegen zijn wang met zijn geslepten tong die even snel naar buiten schoot. ''Ik denk dat ik je ledemaat voor ledemaat ga opdelen. Ik kan je natuurlijk ook tot stof laten vergaan. Lijkt me educatief voor Savador'' grijnsde hij met een dodelijke blik in zijn ogen.

Savador glimlachte voldaan. Ferost werd als de hondachtige die hij was in zijn wolvenvorm ongenadig afgetogen. Hij voelde zich nog meer tevredengesteld toen hij zijn menselijke gedaante weer aannam. De pijnkreten van een wolf klonken toch minder plezierig dan Ferost' eigen kreten. Zijn glimlach verdween nog niet toen Deshas met behulp van lianen werd vastgebonden. Hij wist dat hij zich daar hoe dan ook uit zou kunnen bevrijden. Het was alsof hij naar een gevecht keek tussen hem en Norwood, maar dan met heel wat krachtigere magie en wapens. Savador had met ontzag toegekeken hoe de lianen Deshas' kracht leken weg te zuigen en er in plaats van de Heer van het Duisternis die hij kende een oude man tussen de lianen hing. Dat was iets wat ook hij liever niet meer wilde meemaken. Een fatale steek van Deshas' zwaard in Ferost' buik leek het einde van het gevecht aan te kondigen, maar toch kon dit nog heel lang door blijven gaan. Het was immers een gevecht tussen twee Legendarische Magicans. Hij kreeg direct gelijk op die gedachte toen de lucht op slag donkerder werd en er een felgroene flits in de vorm van een adelaar door de hemel schoot. Savador had gelijk gereageerd door zich om te draaien en Mizore tegen zich aan te drukken om haar te bescherming voor de gevolgen ervan. Gelukkig werden zij niet geraakt. Hij liet Mizore weer los om het toekijken van het gevecht te vervolgen. Waarschijnlijk was Deshas door de flits geraakt, want zijn kleding en huid vertoonden scheuren en sneeën. Het gevoel van genoegen keerde weer terug toen hij Deshas zijn monsterlijke vorm zag aannemen, al voelde hij nog steeds iets van ongemak wanneer hij naar het duivelachtige schepsel keek. Savador bleef geamuseerd toekijken hoe het wezen Ferost met zijn staart oppakte en van plan was hem letterlijk in stukken te rukken. Met smacht wachtte hij op dat moment af, want daar was hij uiteindelijk ook voor meegekomen. Om bloed te zien vloeien.

Ferost keek naar de ondersteboven versie van Deshas en luisterde naar zijn woorden. ''Als je al driehonderd jaar wacht Deshas...'' begon hij kalm. Hij veranderde in takken, bladeren en gras en viel uit elkaar op de grond. Daar nam hij zijn vaste vorm weer aan. ''...Dan kun je vast nog drie eeuwen wachten'' grijnsde hij. Ferost veranderde zich weer in een wolf al was deze veel groter dan een gemiddelde wolf. Hij had drie staarten. De vacht bij zijn buik, poten en de punten van zijn staarten waren wit blond. Zijn donkerblonde en witblonde vacht was beschilderd met zwarte tekens die van Gren kwamen. Om zijn hals had hij een gouden ketting met smaragden hangen. Zijn rechteroor miste een stukje alsof er een hap uit was genomen. Door zijn linkeroor zat een gouden oorbel. ''Kom maar op.'' Een echoende versie van Ferost' stem weerklonk maar zijn bek bewoog niet.

Mizore had geamuseerd toe staan te kijken. De pijnlijke wolven geluiden van Ferost vond ze iets minder maar ze waren nu eenmaal in gevecht. Ze keek even naar een hele oude Deshas die in de lianen hing. Hij zag er zou best vreemd uit. Toen hij weer los kwam en weer zijn "normale" vorm aan. Het enigste wat ze daarna zag was dat de lucht donkerder werd meer kon ze niet zien omdat Savador haar ineens vastgepakt en werd tegen hem aangedrukt. Toen hij weer los liet keek ze hem even fel aan. Ze moest even goed observeren om te kijken wat er nu was gebeurd. Het enigste was haar opviel was dat Deshas kleerscheuren en sneeën in zijn lichaam had. Deshas hield nu Ferost op zijn kop en dreigde hem, net zoals zij kleine dieren mishadelde, hem uit een te trekken. Ze kreeg een brede grijns op haar gezicht toen ze dit hoorde, maar haar plezier werd ontnomen doordat Ferost uit de greep van Deshas kwam. 'Enig idee hoe dit gaat aflopen' Vroeg ze nieuwsgierig aan Savador met een iets wat lacherige stem.

Deshas gromde en mompelde Shadraanse verwensingen. Maar hij wist hoe hij Ferost kon raken. Deshas sprong op Ferost af. Hij drukte hem met zijn scherpe nagels tegen de grond. ''Zeg Fer, herinner je je nog die keer op Gren? Met die familie in dat brandende huis? Je kon ze niet redden. En weet je waarom niet? Omdat je waardeloos en slap bent. Omdat jij niks om macht geeft Ferost zul je het nooit van me winnen. Je zal het nooit van me winnen. Je zult iedereen altijd teleurstellen'' siste Deshas zacht tegen hem. Ondertussen drukte hij zijn nagels in Ferost' lichaam zodat het gras onder hen rood kleurde. Niettemin kleurde het gras ook zwart van Deshas' bloed. Sinds hij een demon in zich had was zijn bloed zwart en niet langer rood.

Ferost gromde tegen Deshas toen die hem tegen de grond drukte. Maar zijn verzet nam langzaam af naarmate hij Deshas' woorden hoorde. Hij herinnerde zich die dag nog. Hij had die familie niet kunnen redden. Hij was jong geweest en doodsbang. Hij had te lang gewacht en die familie was gestorven. Hij was te zwak geweest. Tè bang. ''Hou je kop dicht. DESHAS HOU JE KOP DICHT!'' schreeuwde Ferost met de echoënde stem tegen Deshas. Hij voelde zich ellendig als hij hieraan terug dacht. Dit was juist Deshas' specialiteit. Hij kon de meest ellendige gevoelens en herinneringen bij je boven halen. Hij kon desnoods elke gelukkig gedachte of herinnering uitwissen zodat alleen het rotste bleef zitten.

Deshas hoorde hoe razend Ferost werd maar ging doodleuk door. ''Ik doe helemaal niks Fer. Jij bent degene die te bang was. Dit zijn jou herinneringen. Ze zijn wat ze zijn. Geef mij niet de schuld van jouw angsten'' siste hij zacht tegen hem. ''Het is jouw schuld. Die van jou en jou alleen'' grijnsde hij kil. Daarna zette Deshas zich schrap en vloog met veel vaart omhoog, samen met Ferost. Toen hij hoog genoeg was bleef hij even zweven. Hij wist dat Ferost hoogtevrees had. Daarna maakte Deshas een duikvlucht naar beneden en net voordat hij de grond raakte steeg hij weer op maar smeet Ferost daarentegen, tegen het aardoppervlak.

Savador voelde wat teleurstelling toen Ferost uit Deshas' greep wist los te komen en zijn wolvengedaante weer aannam. Maar wat kon je ook verwachten van twee Legendarische Magicans? 'Wie denk je dat er nu gaat winnen?' zei hij grijnzend tegen Mizore alsof dat allang duidelijk was. 'Enigzins ben je een verwante van me dus vloeit er toch ook een klein deel Shadraans bloed door je aderen. Ga me nu niet vertellen dat je hoopt op een overwinning van die houtworm.' Het was hierdoor duidelijk dat hij al zijn hoop op Deshas had gezet. Deshas was immers zijn leermeester en zijn vriend. Ferost daarentegen in zijn ogen een bloedirritante kerel. Hij had zo een broer van Norwood kunnen zijn. Savador kon het niet laten een zachte lach te onderdrukken toen Deshas een nare herinnering bij Ferost te boven haalde. Het was zijn specialiteit, maar het was juist dat wat één van de vele redenen vormde waarom hij Deshas zo graag mocht. Wanneer hij in de buurt was, was er altijd wel wat amusantie te beleven. Zolang die krachten niet op hemzelf werden gebruikt en hij ongestoord van de show kon genieten, vond Savador het goed.

Ferost schudde verwoeid met zijn kop alsof hij probeerde de nare herinneringen weg te krijgen. Hij keek op toen Deshas hem ineens mee de lucht in nam. Ferost slikte zachtjes en keek angstig naar beneden. Hij was nog lang niet van zijn hoogtevrees af. Als versteend kon hij enkel naar de grond staren. Hij zag die grond dan ook steeds dichterbij komen en probeerde zich los te maken uit Deshas ijzersterke greep. Toen hij op de grond knalde schoof hij een meter over de grond door en bleef toen roerlos liggen na een fel gepiep. Met heel veel pijn en moeite probeerde Ferost overeind te komen maar zakte tot twee keer toe weer in. Uiteindelijk, hevig trillend op zijn poten en zwaar hijgend wist Ferost op te staan en keek naar Deshas. De lucht verduisterde en Ferost kreeg een groene gloed om zich heen. Alsof hij zich voor iets aan het opladen was.

Deshas draaide met een scherpe hoek terug. Hij vertoonde vele wonden waarvan de meeste met een zwarte korst van bloed dat gestold was. Ook hij ademde zwaar en had niet veel kracht meer. Hij vloog wat slordiger dan in het begin. Deshas bleef op een paar meter afstand van Ferost twee meter boven de grond hangen. Toen hij zag dat Ferost een groene gloed rond zich kreeg deed Deshas hetzelfde. Het leek alsof er zwarte vlammen uit zijn lichaam schenen te flakkeren. De hemel was duister en Deshas was, zoals Ferost een groen licht om zich had hangen, in het zwart met paarse licht gehuld. Een paar tellen hielden ze stil zo. Een paar minuten om de laatste inschattingen te maken. De laatste redeneringen, en de laatste schietgebedjes. Dit was waar het allemaal om ging besefte Deshas. Deze enorme kracht inspanning. Maar weinig magiers lukte het om deze staat van magie te bereiken. Dat het leek alsof je een aura om je heen had. Deshas sloot een moment zijn ogen. Ik bid tot alle demonische Goden dat ik dit mag overleven bad hij in stilte. Iets wat hij niet vaak meer deed tegenwoordig. Toen Deshas zijn ogen weer opende stoof hij op Ferost af.

Ook Ferost handelde zo zijn laatste dingen af. Nu is het tijd om mijn schuld af te lossen dacht hij. Hij opende zijn ogen weer en zette zich schrap toen hij Deshas aan zag komen. Hij moest nog iets dichterbij komen. Daarna zette Ferost zich met zijn laatste krachten af en sprong op Deshas af. Zodra de twee met elkaar in contact kwamen en de groene gloed werd gemend met de paars zwarte ontstond er een explosie die de hele school en alles eromheen liet schudden op zijn grondvesten. Een paar dakpannen vielen van de daken en verscheidene bomen vielen om. Een explosie aan magische kracht was het. Ferost werd na die klap opnieuw tegen de vlakte geslagen maar dit keer samen met Deshas. Met al zijn laatst verzamelde krachten werd het nu een man tegen man gevecht. Of in hun geval wolf tegen demon.

De enorme explosie aan magische energie die vrij was gekomen was Clera zeker niet ontgaan. De andere Legendarische Magicans waarschijnlijk evenmin. Als zilveren duif kwam ze aangevlogen en op de grond nam ze haar menselijke gedaante aan. ''NU IS HET GENOEG'' riep ze naar Ferost en Deshas. Met een lichtknal smeet ze de twee uit elkaar. Deshas naar de ene kant van het veld en Ferost naar de andere. In gedachte riep Clera Celebrian en Fennon op. Fen moest Deshas maar kalmeren. Zij zou samen met Celebrian naar Ferost gaan. Geen acht slaand op Savador of Mizore liep Clera naar Ferost en keek teleurgestelt op hem neer. ''Zijn jullie helemaal gek geworden?'' vroeg ze met ingehoude woede.

Fennon kwam niet veel later aanrennen. Een blik op de ravage en de gespannen sfeer van de aanwezige magie in de lucht vertelde hem genoeg. Ook Clera's boodschap had hij duidelijk doorgekregen. Hij zag dat zij al bij Ferost stond. Zelf liep hij met stevige passen af op Deshas. Bij elke stap schudde de aarde onder hem even kort. Met zijn lange staf in zijn hand keek Fennon op Deshas neer. Hij schudde even zuchtend zijn hoofd. ''Goden Deshas, waarom wille jij en Fer elkaar altijd vermoorden?'' vroeg hij zuchtend en met zware stem. Hij reikte zijn hand uit naar Deshas en hielp hem zonder al te veel moeite overeind. Hij bood hem zijn staf aan om op te leunen.

Een flinke rookwolk kondigde Aiden's komst aan.Hij had bij het meer liggen dutten,tot hij de magische pieken had gevoeld.De rook vormde in het midden van het veld een pilaar,die zich al snel tot Aiden vormde.Hij keek belangstellend van Ferost naar Deshas,en grijnsde.Die twee hadden elkaar flink te pakken gehad.Hij krabbelde even loom op zijn achterhoofd voor hij in kleermakers zit ging zitten.Zijn zwakste punt was machtshonger,en macht was het makkelijkst te verkrijgen als je zo min mogelijk vijanden had.Natuurlijk,als iemand hem nodig had konden ze om zijn hulp vragen,maar zo lang als ze dat niet deden was hij neutraal.Bovendien weerhield Fennon's aanwezigheid hem ervan naar Deshas te gaan.Hij kon er zijn vinger niet helemaal op leggen,maar zijn omgang met Fennon ging meestal een beetje stroef.En uit eigen beweging naar Ferost gaan zou waarschijnlijk door Des niet gewaardeerd.Aiden zuchte.Neutraal spelen was niet altijd makkelijk.

De klap die Deshas van Clera had gekregen om hem bij Ferost weg te krijgen had teveel van Deshas' krachten geeist. Hij richtte zich langzaam half op terwijl hij zijn menselijke gedaante weer aannam. Hij keek even naar Clera. ''Dat was behoorlijk onnodig en pijnlijk Cler!'' riep hij haar kwaad toe. Hij keek omhoog toen Fennon aan kwam lopen. Hij liet zich door hem overeind helpen en leunde zwaar op de staf. ''Alsjeblieft Fen, kun je je preek even bewaren tot na een lange nachtrust en een borrel?'' vroeg Deshas vermoeid. Dit gevecht had erg veel van zijn krachten geeist. Daarnaast hadden hij en Ferost bijna de school laten ontploffen. Deshas zag dat Aiden ookal aanwezig was.

Celebrian kwam ook aanhollen. Ze was achter Fennon aangerend. Op Airmid na was iedereen er nu. Clera's boodschap was ook duidelijk aan haar overgekomen. Celebrian rende op Ferost af. ''Ik maak je af Ferost, hoor je me. Ik maak je helemaal af. Wat dacht je wel niet? Jij en Deshas hadden alles hier op kunnen blazen. Los van het feit dat een van jullie dood had kunnen zijn'' viel ze tegen hem uit. Meer uit bezorgdheid dan echte woede. Ze hielp hem voorzichtig overeind en ondersteunde hem want aan zijn vele wonden te zien zou zelf opstaan hem echt niet meer lukken.

Savador was achterover in het gras geplofd na de hevige klap die was ontstaan toen Deshas en Ferost als twee kometen op elkaar inbeukten. Hij kwam weer peinzend overeind en plukte de grassprietjes uit zijn lange zwarte haren. Toen hij Clera zag en haar geschreeuw hoorde wist hij direct dat zij de oorzaker was geweest van de plotselinge afloop van het gevecht. Net nu het zo interessant begon te worden. Ondanks dat hij altijd al enigzins respect voor de Vrouwe van het Licht had gehad, hoezeer hij Novaanse magie ook haatte, wierp hij haar nu een vuile blik toe. Het moest ook geen eerste keer zijn dat ze ieders plezier ontnam door er abrupt een einde aan te maken. In die gevallen vond hij haar een misselijke loeder. Fennon had zich er even later ook bij gevoegd. Hij kende die man nog maar net en kon er nu al uit opmaken dat hij op het moment qua gedrag geen haar verschilde van Clera. Zogezegd iemand die probeerde het grote voorbeeld te zijn. Een klein ogenblik later onthulde Aiden ook zijn aanwezigheid. Hij en Deshas kon hij nog het meest accepteren van allemaal. Zodra Celebrian verscheen betrok zijn gezicht onmiddellijk. Hij voelde zich meteen een stuk minder op zijn gemak door dat mens. De Legendarische bende was nu bijna compleet, op de Vrouwe van de Lucht na. Savador fronste; om zich te verstoppen was het nu te laat voor. Het liefst verdween hij voor nu even onder de grond om niet door zoveel krachtige magiërs opgemerkt te worden. Een bonje hebben nu er zoveel van die machtige lui in zijn buurt waren, daar moest hij niet aan denken.

PROFILE MAGICIAN