Het gezaag van de leerkracht bleef maar doorgaan over dat ze heel onverantwoordelijk was geweest bij haar acties. Dus weer werd Lightning op het matje geroepen. Deze keer was het wel de eerste keer dat het ging over een medestudent. Anders ging het altijd over het spijbelen dat ze zo vaak deed. Toch werd Lightning niet naar de headmaster gestuurd. En hoe zou dat komen? Wel, ze mag dan wel spijbelen en de helt van de lessen missen maar haar punten zijn uitstekend.
Daarom liet de leerkracht na een goede preek haar alweer gaan. Deze dag was net het zelfde. ”U mag gaan Scarlet” Zei de leerkracht. Het meisje die het slachtoffer was geworden van Lightning haar woede kreeg een verontwaardigde blik. 3… Begon Light in haar gedachten af te tellen. 2… Ze was nu bijna bij de deur, deed die vervolgens open. 1… en was dan ook bijna buiten bereik. 0… En Lightning bukte zich onverwacht door haar knieën en op tijd ook. drie boeken vlogen juist boven haar hoofd. Een zelf voldane grijns kwam op haar lippen. Net zoals Lightning had verwacht Zou het meisje haar zelfbeheersing verliezen.
En dat was dan nu ook zojuist gebeurd. ”Alex! Dat is ongehoord en kan ik niet toleren. Daarvoor zal…” De rest hoorde Light niet meer want ze had de deur achter haar al dicht gedaan.
Raapte dan vervolgens de boeken op die achter haar hoofd waren gericht geweest. Even bekeek ze de kaften. Geen boeken die interessant genoeg leken te zijn, maar ze waren blijkbaar wel van de bibliotheek. Die zal ze dan wel terug brengen…wanneer ze er tijd voor zou hebben. Ach niet dat een druk leven had. Maar ze was nu eenmaal iemand die actie nodig had. Thuis was er altijd wel eits te beleven, of je het nu wou o niet. Maar hier? Je moest echt geluk hebben dat je niet uit verveling in slaap zou vallen.
Terwijl ze door de gangen stapte deed ze de oortjes van haar IPod in haar oren en zette de muziek luid genoeg om niks meer te kunnen horen van haar omgeving. Even genieten van haar muziek. Lightning voegde wat duisternis op elkaar samen zodat het leek op een donderwolk. Daarop legde ze de boeken en liet de wolk voor haar zweven en stapte toen verder. Het meisje zou nu waarschijnlijk wel straf hebben gekregen zoals Lightning had voorspelt. Velen zeiden dat dat Light een lievelingskindje was van de leerkracht, maar zij wist wel beter. Lightning kon op een of andere manier nu eenmaal ervoor zorgen dat ze altijd onder haar straf kon vandaan geraken, Maar meestal deed ze het niet echt bewust. Met haar handen in haar zakken zong ze lichtjes waardoor ze niet echt meer voor zich keek en oplette. Dus ook niet voor sommige medestudent op tijd kon weg geraken.
Te laat zag ze een jongen recht op haar afkomen waardoor ze niet meer op tijd hem kon ontwijken. De boeken vlogen eerst tegen de gast voor haar op en zij dan ook nog eens recht tegen hem. De boeken lagen ondertussen overal in het rond. “Die domme boeken dan ook” Mopperde ze. Meteen keek ze naar de jongen “Het spijt me” Niet dat ze het volledig meende want deels was het ook zijn schuld. Nu keek ze met haar helder blauwe ogen recht in de zijne. “Ik hoop dat je zachter bent gevallen dan ik” Mompelde ze met een licht geamuseerde grijns, want geef nou toe, hoe ze hier zaten was toch best een grappig zicht?