Aah...altijd heerlijk zo'n goed boek...Rustig las Jake in zijn boek, terwijl hij voor de smeulende open haard zat. Dit was dit keer geen boek wat betreft het maanlicht. Nee, daar was hij van plan mee te minderen. Zo had hij meer tijd voor andere dingen. Meer tijd voor Mizuki bijvoorbeeld. Hij keek even op van zijn boek, naar de open haard. Hoe zal het eigenlijk met haar zijn? Hij had niets meer van haar gehoord sinds ze weer naar haar familie op Shadra was vertrokken. Ach, vast wel goed. Wat kon zijn maanlichtstraaltje nou verdrietig krijgen. Hij glimlachte even, en ging toen weer verder met het lezen van zijn boek. Tegen de ruiten tikten regendruppels. Voor de verandering eens geen sneeuw, zoals in de winter anders gebruikelijk was. Mooi. Een teken dat het warmer werd. Hij zuchtte even. Goed, even een pauze houden. Hij stond op, deed zijn handen achter zijn, en liep statig naar de ruiten toe en keek door deze. Nog altijd regen. Het was nu zelfs iets harder gaan regenen. Hij zuchtte even. Wat was het geluid van tikkende regendruppels toch fascinerend..het was zo rustgevend...een geluid dat al bestond sinds er voor het eerst ramen gebruikt werden. Hoe lang zal dat zijn? Iets van 150 jaar ofzo..vast. Toen hoorde hij gerommel. Donder? Hij keek zoekend door het raam naar boven, naar de donker lucht. Het zoeken naar een eventuele flits was lastig omdat de regendruppels zijn zicht vervormde, en het was midden op de dag. Toen meende hij iets van een flits te zien, en toen hoorde hij kort daarna weer gerommel. Ja..donder. Ook zo'n fascinerend natuurschouwspel. Het deed hem denken aan vroeger. Toen hij ook iedere keer als het regende naar buiten keek. Zijn moeder was dan altijd bij hem geweest. Ze keken dan samen naar de regen. Soms hadden ze er gesprekken over. Maar meestal was het gewoon kijken. Dan, als zijn moeder weg was, ging hij soms zelf tegen de regen praten. Fluisterde het al zijn geheimen toe. Dan, als het donderde zag Jake dit vaak als een antwoord op zijn geheimen. Dat het niet erg was, of dat het juist heel erg was. Dat hij het misschien zou moeten vertellen aan zijn ouders. Maar de donder was niet alleen een psycholoog voor hem. Nee, meestal was het ook gewoon een gesprekspartner. Hij hoorde de deur achter zich open en dicht gaan. Hij keek achterom. Wie zou dat nou kunnen zijn..

Mineko zuchtte. De jongen was er niet bepaald goed aan toe. Om eerlijk te zijn was hij er gewoon echt slecht aan toe. De afgelopen dagen hadden in het teken gestaan van duisternis. Liggend op bed. Zijn hoofd verstopt in zijn kussen. Zijn kussen vochtig, zijn ogen betraand. Er zat een leegte in zijn lichaam, op de plek waar zijn hart gezeten had. Maar zijn hart was er door een gevoelloos monster uitgescheurd. Hij was verlaten. Zo godverdomd alleen. Miku was weg, Alexis was weg. Al zijn vrienden waren weg. En... Hij kreeg het nauwelijks voor elkaar dit te bedenken zonder in te storten... Mizuki. Ook zij was weg. Niet in de letterlijke zin, vermoedelijk. Wel had ze hem goed duidelijk gemaakt hoe het zat tussen hen. Het was voorbij. In een flits had ze al die maanden tot niets verklaard. Alles wat hij had gedaan was een moment de school verlaten. Hij had niet anders gekund, zijn zusje was ik gevaar. Maar in die tijd had Mizuki onmiddellijk haar 'hart' aan een ander verloren. Hij lachte bitter, er niet langer van overtuigd dat zijn ex-vriendin ook maar een greintje gevoel had. Zijzelf was ook vaak genoeg tijdenlang weggeweest. Naar familie op Shadra, of waar dan ook. Maar wanneer hij een keer weg was-tegen zijn wil- dan moest hij het allemaal maar vergeten. Alles. Wat er tussen heb had gespeeld. Was waardeloos. Mineko rolde van bed af en kleedde zich traag om. Hij kon niet langer zo doorgaan. Treuren om haar mocht. De pijn die hij voelde zou blijven. Maar hij zou zich niet meer in zijn kamer opsluiten om te janken om die gevoelloze heks.

De jongen struinde door het bos. Zijn voeten sloften over het pad. Schopten tegen steentjes aan. Hij bewoog zich traag voort. Maar hij had geen haast. Voor wie zou hij zich moeten haasten? Niemand. Er was helemaal facking niemand meer hier die ook maar een beetje om hem gaf. Hij greep een tak vast die zijn pad versperde en slingerde die met de enorme kracht van woede weg. De neiging om heel erg hard te gillen kwam in hem op. Hij was kwaad. O zo kwaad. Op Mizuki. Op zijn ouders. Op alles en iedereen. Ze hadden hem in de steek gelaten, stuk voor stuk. Waarom? Voor niets. De donkere wolken pasten uitzonderlijk goed bij zijn humeur. Toen de regen begon te vallen reageerde hij nauwelijks. Tegen de tijd dat hij terug was bij het kasteel was hij door en door nat. Zijn kleding plakte tegen zijn lijf. Hij was een verzopen puppy. Had daarstraks net zo goed gewoon in het meer kunnen springen, dan was hij even doorweekt geweest. Tranen liepen onherkenbaar over zijn wangen. Vermengden zich met regendruppels. Algauw slofte hij door de gangen. De nattigheid deed hem niets, al werd hij tot op het bot verkild. Het paste bij zijn stemming van verdriet, verlatenheid en verborgen ingehouden woede. Mineko stapte een zitkamer binnen. De warmte golfde hem onmiddellijk toe. En een andere jongen keek om. Vanaf het raam, dus goed herkenbaar was hij niet. Mineko stapte naar binnen en sloot de deur achter zich. Liep de kamer in en trok zijn zeiknatte jas met moeite van zijn lichaam. Gooide die dan over een stoel in de buurt van het haardvuur. Uit zijn haar dropen druppels, die voor hem op de vloer vielen. Hij schoof zijn pony iets opzij. Zijn gezicht was nat door tranen en regen. Met een mauw van zijn even doorweekte vest deed hij een poging het water te verwijderen. Enkel verdwenen hierdoor de strepen van druppels en was alles gewoon vochtig. 'Fijn dit...' Mompelde hij. De jongen die vroeger altijd zo positief was. Waar was die gebleven? Onderzoekend keek hij de ander aan. Kort. 'Hallo.' Sprak hij met schorre stem. Duidelijk niet in de stemming voor een gezellig gesprekje. Knikte hem dan half toe, draaide zich met zijn rug naar de jongen toe en bleef zwijgzaam staan terwijl de kou zijn botten indrong. Hij wilde niet dat iemand het verdriet in zijn ogen zou zien. Daarom was hij ook gaan wandelen. In de regen kon niemand je tranen immers herkennen.

[hij weet nog niet dat t Jake is c:]

Ja...weer als dit vond Jake zelf erg aangenaam. Om naar te kijken natuurlijk. Er zelf instaan was veel minder. Hij moest er niet aan denken. Zijn kleren zouden dan helemaal doorweekt worden. Hij was erg gesteld op zijn uiterlijk. Mede door zijn uiterst nette opvoeding. Nee...nooit zal hij willen worden als de jongeren van tegenwoordig..ongemanierd, lui en behoorlijk luidruchtig. Hij hoorde de deur open en dicht gaan. Toen keek hij even achterom. Hij zag een doorweekte jongen staan. Hij knikte enkel, om zich daarna weer verder om te draaien naar het raam. Hij hoorde enkel een vaag gemompel en daarna een schorre begroeting. "Goedemiddag." zei hij kortaf. Eventjes bleef hij kijken naar de regen. Daarna zuchtte hij, en draaide zich toen om naar zijn stoel, ging erin zitten en pakte zijn boek weer. Hij keek even naar de jongen. Geen typische donkere magie gebruiker...ach, het zal wel aan hem liggen. Wat hadden beoefenaars van andere magie elementen hier immers te zoeken? Maar toch..ergens mocht hij de jongen niet. Goed, hij mocht eigenlijk niemand als hij deze voor het eerst zag. Afgezien van Master Savador en Ghirahim dan. Hij keek weer in zijn boek. Een tijdlang gebeurde er niets. Jake had al die tijd de jongen vanuit zijn ooghoeken in de gaten gehouden. De jongen zag er nogal moe en futloos uit. "Zware dag gehad?" zei hij terwijl hij nog steeds in zijn boek keek.

(Kort, maar ik moet weer erg in Jake komen)

Hij voelde zich verzopen. Een verzopen kat. Maar het water dat uit zijn kleren droop, dat zijn haar donkergroen kleurde paste bij zijn humeur. Het verborg de tranen, nam hen in hun midden op als het ware regendruppels. De tranen die hij gehuild had om Mizuki. De tranen die hij vol verslagenheid niet binnen had kunnen houden. Nu was hij in een of andere leerlingenkamer. Het leek wel die van Shadra ofzo. Hij moest in zijn warrige staat ergens verkeerd zijn afgeslagen. Maar weggaan uit de warmte? Nee. Daarvoor had hij ook de energie niet. Er was gelukkig slechts een andere persoon in deze ruimte. Prima. Zolang hij niet door allerlei duistere personen werd omringd vond hij het allang best. Hij begroette de ander, dat moest wel. "Goedemiddag." Ja, kortaf als een Shadraan. Mineko zuchtte en trok traag zijn doorweekte jas uit. Die hing hij over een of andere stoel, waar langzaam een plasje water gevormd werd. Hij was moe vanbinnen, maar zitten kon hij niet. Rusteloos en dodelijk vermoeid tegelijkertijd, het was een pijnlijke combinatie. "Zware dag gehad?" Een zwak glimlachje vormde zich om zijn lippen. Dus de ander had toch nog een soort vaag besef van medeleven, wat bijzonder. Nee, niet zo snel oordelen, hield hij zichzelf voor. ''Ja, nogal.'' sprak hij nadenkend. ''Op de regen na dan.'' Hij grijnsde zwakjes in een poging de sfeer iets minder donker te maken. ''Welk boek lees je?'' vroeg hij dan maar.