Savador had Deshas' advies opgevolgd en was naar de ruïnes gegaan. Hier zou hij minder snel gestoord worden door irritante leerlingen met teveel vrije tijd. De dag was zonnig begonnen, maar gelukkig was er in de loop van de tijd een dik grijs wolkendek voor de zon geschoven. De wolken zagen haast zwart. Een goede gelegenheid om buiten zijn technieken in Elektrokinese te verbeteren. Savador ging voor een oude kale eik staan wiens dorre takken over de afgebrokkelde muren van de ruïne hingen en richtte zijn wijs- en middelvinger erop. De boom moest vast eeuwenoud zijn, want de takken zagen er droog en zwak uit en de schors was niet meer dan een dunne witte laag. Voor hem genoeg redenen om het als oefenprojectiel te gebruiken. Hij sloot voor kort zijn ogen om zich te concentreren en wachtte tot hij tintelingen in zijn vingertoppen voelde, net als de eerste keer oefenen in Dorchadas. Het volgende moment schoot er een bliksemstraal uit zijn vingertoppen richting de eik en vloog er een tak door de lucht. Hij had het zwakke hout dwars doorboord. Savador grijnsde voldaan; er zat al meer vordering in dan hij had gedacht. Ookal moest dat drankje allang uitgewerkt zijn, zijn straal was toegenomen in zowel kracht als dikte. Hij probeerde nu een poging te wagen met de bliksemzweep, zijn zwakste kant van Elektrokinese. Er kwam ook weinig van terecht toen hij de bliksemstraal als een lasso door de lucht wierp. Het raakte de eik welliswaar, maar in plaats van dat het dwars door de stam heenschoot, slingerde hij een tweede tak door de lucht die een aantal meter verder tussen het overgebleven puin van de ruïne terechtkwam. Dat was dus het punt waar hij steeds op bleef stuiten. Zonder bezwaar schoot Savador de rest van de takken eraf. Hij keek met een kleine glimlach naar het resultaat; van de nu takloze eik was niets meer over behalve de bleke stam. Het vormde direct ook een duidelijker doel. Terwijl hij zijn hand klauwde en over wilde gaan op het oefenen van de bliksembol, voelde hij koude druppels neerkomen. Hij keek even naar de lucht en zag dat het zachtjes begon te regenen. De druppels leken met opzet steeds dikker en groter te worden, en nu hij na de erge ervaring met Psychokinese het ontstaan van zijn watertrauma herbeleefd had, was hij daar alles behalve blij mee. Vooral nu hij zich besefte dat hij bijna in de gevoeligste fase van zijn waterangst zat. Savador wilde eerst onder de eik schuilen toen hij merkte dat hij die zojuist van zijn takken had ontdaan. Hij vloekte zacht in het Shadraans want hij had verder geen jas of mantel bij zich. Savador zeeg toen maar bij een ruïnemuur neer en maakte zich klein om zich zo min mogelijk bewust van die walgelijke regen te zijn.

''Iets nodig?'' klonk plotseling een vrij zware stem dichtbij Savador in de buurt. Fennon had besloten zelf ook naar de ruine te gaan. Hij was daar graag ookal was het tegelijkertijd zijn gevangenis geweest. Hij had de mantel van Savador bij zich. Deshas had gezien dat het was gaan regenen maar had niet weggekund uit de Toren op het moment. Daarom had hij gevraagd of als Fennon toch naar buiten ging in deze regen hij desnoods op zoek wou gaan naar Savador en hem zijn mantel brengen. Fennon keek even zwijgend naar de lange bleke man voor hem terwijl hij hem de mantel overhandigde. Hij had wel iets weg van Deshas vond Fennon. ''Toen Deshas zag dat het was gaan regenen vroeg hij of ik je mantel kwam brengen. Zijn werk stond hem niet toe dat hij zelf zou gaan'' zei Fennon kalm tegen de man. Hiermee gaf hij eigenlijk ook aan dat hij en deshas het redelijk met elkaar konden vinden.

Savador keek met een ruk op toen een zware stem het zachte geruis van de wind en het getik van de neerdalende regendruppels overstemde. Hij keek nijdig naar de bruinharige man voor zijn neus, die zijn eigen mantel in zijn handen hield. Hij stond op en pakte de mantel aan die hem werd toegereikt. Het was eigenlijk meer uit de handen van de man grissen. Hij trok het zwijgend aan maakte een drietal knopen dicht. De man nam hij vanuit zijn ooghoeken sluw in zich op. 'Kennen wij elkaar?' vroeg hij nors. Natuurlijk kende hij hem. Uit boeken en van plaatjes allicht, maar hij had nooit de gelegenheid gehad om hem in eigen persoon te spreken. Eigenlijk was hij het zich er ook niet van bewust geweest dat deze zekere Heer van de Aarde al gewekt was uit zijn eeuwenoude slaap. Savador bekeek ieder detail aan Fennon nauwkeurig, maar in zijn gouden ogen lag een niet al te vriendelijke blik. Het haar, het gezicht, het gestalte en zijn kleding, in alles kon hij wel iets terugvinden uit de afbeeldingen in zijn Shadraanse schoolboeken. Lesstof over de Legendarische Magicans werd hem al vroeg op de basisschool aangeleerd. Wat gebruikelijk was als je in gezelschap was van een Legendarische Magican, voelde hij ook een bron van sterke magie. Aardemagie in dit geval. Terwijl de regen toenam, bleef Savador Fennon wantrouwend aanstaren. Hoewel hij duidelijk wel overweg kon met Deshas, wist hij niet zeker of hij hem daarom ook al als iemand moest behandelen die hij al jaren kende.

Fennon snapte het wantrouwen van de man voor hem wel. Hoewel Fennon ook weer niet zo'n vreemde was vanwege zijn status als Legendarische Magican, was hij toch wel nog iemand die deze man nog nooit had gezien in levende lijve. Savador was zijn naam als Fennon het zich goed herinnerde. Zoiets had Deshas in elk geval gezegd. ''Laat ik me even beleefd voorstellen. Fennon, Heer van de Aarde. Jij bent Savador nietwaar? Deshas' nieuwe opvolger'' zei hij daarna kalm. ''Ik snap je wantrouwen. Maar je hebt voor mij niets te vrezen'' zei Fennon daarna even rustig als eerst. Zijn haar en kleding was inmiddels doorweekt. Hij had zelf express geen mantel meegenomen. Het was zo'n tijd geleden dat hij zoiets als water op hem had voelen neerdalen dat hij gewoon naar buiten was gegaan zonder zijn jas.

Savador trok even licht een wenkbrauw op na het horen van Fennons woorden. 'Dat klopt, ik ben Savador.' Hij zweeg weer even terwijl hij Fennon als een slang die zich gedwee op zijn prooi richtte met een onvoorspelbare blik strak bleef aanstaren. 'Dat moet ik eerst nog maar eens zien,' zei hij nogal bars op zijn laatste woorden. Hij vond het maar een vreemde man zoals hij zich daar liet natregenen. Maar iedere magiër, behalve als hij of zij van Shadra of van Razen kwam, vond hij maar een toebehoring aan minderwaardig volk. Van een Legendarische Magican moest hij dat natuurlijk eigenlijk niet gaan denken. Fennon ging, in tegenstelling tot hem, kalm en soepel met hem om. Misschien doordat hij hem daarom maar vreemd vond. Savador bleef nog een lange tijd in Fennons ogen staren in de korte stilte die volgde. Het tikkende geluid van de regendruppels hadden naast hun vuile watervorm een kalmerend effect op hem. Het was dan ook maar enkel het geluid dat hem wist gerust te stellen.

Met ferme passen liep Deshas door het bos heen. Het kon hem niks meer schelen dat het regende. Nog 1 minuut langer in zijn kamer en hij werd gek. Hij was pas gestopt met werken toen de letters voor zijn ogen begonnen te dansen en van het papier af leken te springen. Daarbij had hij gedachte blokades dus misschien dat een wandeling hem verder kon helpen. Deshas keek even op toen hij merkte uit te zijn gekomen bij de ruines. Hij zag direct Fennon staan. De breedgeschouderde aard magier was ook niet bepaald te missen. Deshas had wel een mantel om maar zijn haar hing als doorweekte zwarte slierten rond zijn gezicht. ''Ik zie dat je hem gevonden hebt Fen'' zei Deshas simpel toen hij zag dat Savador ook bij Fennon was. Hij knikte even kort naar Fennon als teken dat bedankje. Meer leek Deshas niet nodig om zijn boodschap over te laten komen. Daarna ging zijn blik kort naar Savador. Hem knikte hij iets vriendschappelijker toe. Hoewel hij goed overweg kon met Fennon was hij er nog niet helemaal zeker van of hij in Fennon een bondgenoot kon vinden. Hij hoopte van wel. Fennon was een van de weinige van zijn 'colega's' die Deshas wel erg graag mocht.