Het was donker. De maan verlichtte het grasveld onheilspellend, waardoor er geheimzinnige schaduwen over de grond gleden. Het was midden in de nacht, zo rond een uur of drie. Iedereen lag lekker te slapen, zowel in hun bed als de dieren in hun warme nest of ondergronds hol. Zelfs de bomen ruisden stiller dan normaal, tenminste, zo leek het. Alles hoorde zo stil te zijn 's nachts, alhoewel.. Niet iedereen sliep natuurlijk.

Twee blote voeten renden in een gematigd, maar onregelmatig, tempo verder. Soms struikelde ze bijna, maar wist zich dan weer slim op te vangen en huppelde in iets wat een vreemd dansje leek verder. Het meisje waar de voeten bij hoorde droeg slechts een witte, korte nachtjapon tot iets boven haar knieën, die wapperde rond haar benen op de koele wind. Ze had haar ogen wagenwijd open, maar de blik was leeg en afwezig, alsof ze de wereld om haar heen eigenlijk niet zag. Het was net een soort spook, een schim of geest.

Yaëra keek met een verbaasde uitdrukking op haar gezicht naar een kring van kinderen. Wat deden die nu daar, zo midden in de nacht? Het waren leerlingen, sommige kende ze vaag van gezicht, en ze stonden allemaal hand in hand te zingen in een taal die ze niet verstond. Ze knipperde met haar ogen en stapte naar de kring toe. Wat vreemd, zeg. Een meisje met twee lange bruine vlechten merkte haar op, liet de handen van de personen naast haar los en verbrak daardoor de cirkel om naar haar toe te lopen. Meteen stopte het gezang, alsof er een stroomkring was doorbroken en zo'n vijftien paar ogen staarden haar aan.
'Wil je meedoen?' vroeg het meisje met een glimlach. Ze leek oprecht aardig.
'Waarom niet?' reageerde Yaëra lichtelijk verwonderd, haar wenkbrauw opgetrokken in een frons. Ze hield wel van dansen en zingen.
'Kom mee dan!' Het vlechtenmeisje pakte Yaëra bij haar arm en trok haar mee naar de kring. 'Jij moet in het midden.'
'Hoezo?' vroeg Yaëra, maar ze kreeg geen antwoord, want het meisje was alweer tussen de andere kinderen gaan staan en had hun handen al vastgepakt. Langzaamaan begon het gezang weer.
'Wat moet ik doen?' Yaëra keek beduusd om zich heen. 'Geen grapje uithalen! Dat is niet leuk!' riep ze uit. 'Dan eet ik nog liever een kever op!' Kevers waren eetbaar. Natuurlijk niet zo lekker.
'Je moet meezingen, en dansen!' riep een ander kind vanuit de kring een beetje gefrustreerd. En ja, wat een wonder, opeens kon ze de vreemde woorden die de kinderen spraken verstaan. Eerst zacht, toen steeds luider, begon ze mee te zingen.

Het meisje op het grasveld babbelde tegen onzichtbare mensen, of tegen zichzelf, het lag eraan hoe je het bekeek. Iets over kevers, waarom, wat. Daarna begon ze plotseling te zingen in het Grenaans, op een hoge toon. Het was een ritmisch geluid, telkens dezelfde woorden werden herhaald, een soort chanten. Vervolgens begon ze te dansen, soms sierlijk, als een ballerina, soms stampend, als een olifant. En ze draaide rondjes. En rondjes, en rondjes, en rondjes. Ze bleef maar rondjes draaien, totdat haar benen het begaven en ze duizelig in elkaar zakte op het gras. Haar hoofd tolde nog een aantal keer en toen zat ze stil, en praatte weer.

'Ik wil niet mee dansen,' mopperde Yaëra. 'Ik voel me misselijk.'
'Je moet wel dansen!' zei het bruinharige meisje. 'We kunnen niet zonder je!'
'Maar ik wil niet!' Yaëra legde haar handen op haar buik en keek de kinderen aan. Het was echt niet leuk meer, haar hoofd voelde alsof het vol watten zat en haar buik deed raar.
'Je moet!' De vrolijke klank in de stem van het meisje was verdwenen en had plaats gemaakt voor een woedende ondertoon. 'Dans! Dans tot je erbij neervalt!'
'Ik ben al gevallen! Ik viel en ik ben al!' Dat was waar, ze was al gevallen, maar blijkbaar was het niet goed genoeg wat ze gedaan had, want alle kinderen begonnen te grommen, strekten hun handen naar haar uit en stormden als een donkere meute woede in de nacht op haar af.

'Aaaah!' Het meisje was in elkaar gezakt op het grasveld en slaakte nu een bloedstollende kreet van angst, terwijl ze haar benen optrok als een bolletje. 'Laat me met rust! Jullie zijn eng!'
Ze hield even haar adem in, en begon toen met snikken. Ze krulde zich nog verder op en dikke tranen drupten in het gras, haar rode haren uitgespreid als een waaier.

Slaapwandelen was zo vreselijk vervelend.

Voor de mensen die het niet volgen: Yaëra slaapwandelt en alles wat ze zegt in het scheefgedrukte gedeelte, zegt ze ook terwijl ze op het grasveld wandelt. Al met al zie je dus een verward meisje dat in zichzelf praat, dat gaat dansen en zingen in een soort trance en vervolgens schreeuwend en huilend in elkaar zakt op het gras.

(Post wie wil )

Een meisje liep rustig rond op de koude paden. Het was nog vroeg in de morgen maar ze genoot er volop van. Het was lichtjes aan het sneeuwen en de lucht was bewolkt. Ze keek naar boven, haar capuchon viel van haar hoofd en haar lange rood / Orange haren wapperde in de wind. Je zag op dit tijdstip nooit zoveel mensen. Ze was op een bankje gaan zitten en keek goed rond. Het gebied zag er mooi uit. Hier en daar een paar kale bomen. ‘oke. Kasumi… nu moet je echt gaan trainen.’ Ze legde haar tas aan de kant en trok haar jas nog wat hoger. Ze had alleen never nooit een idee hoe ze dit zou moeten doen.

Ze begon de instructie boek te lezen die ze in haar boekenpacket had gekregen. Na wat rekken en streken met opwarm oefeningen ging ze oefenen. Ze had haar vader beloofd dat ze haar best zou gaan doen. Veel mensen hadden haar al gek aangekeken. Ze haalde vaak goeie punten ondanks dat ze een half bloed was. Ze liep iets verder van de bank af en begon te oefenen. Een heel wat keren mislukte dit. Even keken haar rozige ogen naar beneden. Ze besloot om het opnieuw te proberen. Ze sloot haar ogen en keek even later, een zwarte gloed gleed van haar handen. ‘het begin is er…’ Ze zuchten diep uit en met neergeslagen ogen liep ze terug naar het bankje. Ze begon het boek nog een keer te lezen. De stappen een voor een begon ze te mompelen. Tot verbazing zag ze dat haar tas half ingesneeuwd was. Snel klopte ze de sneeuw van haar tas. Haar handen waren rood en ze waren beginnen met prikken. Ze had haar handen voor haar mond gebracht en blies in haar handen. De adem die ze uit ademde was warm. Het voelde prettig op haar handen. Ze pakte haar tas op en liep een groot stuk verder. Ze draaide zich om en liep wat achteruit. Ze ging op de grond liggen en begon met haar armen en benen te zwaaien als het waren. Ze stond op. Heerlijk.. tis koud maar geen vaste sneeuw...' Op haar gezicht dat een grote glimlach. terwijl ze iets achter uit liep, begon ze weg te droomden. Ze had niet door hoever ze nu was gelopen met haar spullen en keek vrolijk naar de lucht.

'WHAAAH!' Zie viel over iets heen en proeste de grassprieten uit die al in de mond zat. 'w... het spijt me..' Stond op en keek achter zich. Ze zag een meisje ze lag opgrold in het gras. Ze had tranen. 'Wie ben jij...' Ondertussen deed ze haar jas uit en deed die over het meisje heen... Ik ben nooit sterk genoeg om haar te tillen... Zou ik misschien... nee... urg! wat moet ik doen?! Ze besloot om haar op der schoot te leggen. Ze nuriede een liedje dat ze vaak gespeeld had op een piano. De tijd liep snel verder even leek het of Kasumi ook indommelde maar bleef wakker omdat er dan telkens een vlaag wind kwam. 'Word wakker... Je kan hier niet blijven liggen...' Ze keek het meisje aan met haar rozige ogen.

Ze waren er nog steeds. Ze stonden voor haar, bogen over haar heen en transformeerden in grote, zwarte, grote monsters met glinsterende tanden en blikkerende klauwen als wolven. Bibberend van angst en kou sloeg ze haar handen voor haar ogen, huilde verder als een baby. Een van de monsters gaf haar een trap tegen haar buik en viel vervolgens over haar heen. Yaëra slaakte een kreet en klemde nu haar handen tegen haar buik. Een aantal van de vele wezens waren opeens verdwenen en alleen de ene die over haar heen was gevallen lag nu naast haar, stond weer op. Bood excuses aan?

Het ene oog van Yaëra ging open, daarna de volgende. Achterdocht stond erin te lezen. Ze antwoordde niet. Het monster sleepte haar mee en ze produceerde een machteloos geluid, ze had geen zin meer om op te staan en bovendien was ze haast verlamd van angst. Het bleef raar, dat wezen. De stem klonk als die van een meisje, maar ze zag eruit als een gitzwarte harige, op zijn achterpoten staande, beer, wolf, of iets anders groots en gevaarlijks. Maar er was één ding wat er raar aan was. Ze had grote roze ogen. Roze.

En dat maakte haar alleen maar enger. Yaëra hield zich met de ene hand krampachtig vast aan een grashalm, alsof dat haar zou helpen, de andere hand lag naast haar in het gras en trilde. Ze was nog nooit zo bang geweest.
'Kan.. Kan ik je omkopen met cake?' vroeg ze met een heel zacht stemmetje. 'Hoef ik dan niet meer te dansen?'

Ze dommelde af en toe in en een stem in haar hoofd begon weer te praten.. “ Je bent moe… Waarom neem je niet wat van mij energie? Je kan ook gaan slapen… Dan let ik wel op je… Zal niets doen… beloofd.’ De stem was sluw en niet te vertrouwen. Ze had geen idee waarvandaan die stem kwam. Maar die was altijd bij haar. Ze was deze stem gaan negeren toen ze 13 werd. Het was niets… dan de psychiater gezegd, maar der vader zei dat ze dikke vrienden mee moest worden. Ze was nooit z’n fan van haar vader en had de negeren gekozen.

Ze had het meisje op haar schoot gelegd en was wezen neuriën. Een oog van haar ging open en al snel volgde de andere. Kasumi keek er blij van op al wist ze niet wat ze moest denken van de achterdocht. ‘Kan … kan ik je omkopen met cake?’ haar stem was zacht. ‘Hoef ik dan niet meer te dansen?’ Ze keek haar verward aan. ‘Dansen?’ ze snapte niet waar zij het over had. ‘Maar… je ligt hierzo in het gras… op … mijn schoot…’ Even kreeg ze blosjes op haar wangen en haar blik was zacht geworden. ‘ Je hoeft van mij niet te dansen hoor.’ Ze hield haar zitten en had uit haar tas nog wat thee gepakt. De thermoscan was warm van de thee en de dop besloot ze te gebruiken als beker. ‘Hier… neem wat thee… misschien knap je daar van op.’ Ze gaf het dopje met thee aan haar en draaide de thermoplug er weer in. Je mag me jas wel aanhouden als je wilt.

Monsters bestaan niet, niet hier zomaar op school. Die gedachte kwam opeens in haar op. Dan moest het wel iets anders zijn. Óf dat meisje droeg een dierenpak óf het was iets anders. Een droom. Het was een droom. Ze droomde over monsters, wat een kinderachtige nachtmerrie. Nouja, nu had ze tenminste de verklaring voor de monsters gevonden en hoefde ze alleen maar uit de droom te ontsnappen en weer onder de wol te kruipen. Even wat licht aan doen, een paar bladzijdes uit een boek lezen op bed, om vervolgens weer in slaap te vallen.

Poging één. Yaëra sperde haar ogen wagenwijd open, totdat ze droog en zeer gingen doen, knipperde er een aantal keer mee en herhaalde hetzelfde. En ja, de droombeelden van het grote harige, rozeogige monster verdwenen en maakten plaats voor.. Een normaal meisje?
'Huh,' was haar eerste reactie. Oh, dat arme kind, waarschijnlijk had ze zelf liggen gillen ofzoiets, en zat het meisje nu naast haar op de rand van haar bed om haar te troosten. Ja, dat zou het wel geweest zijn. Met haar geschreeuw had ze haar vast wakker gemaakt.
'Sorry,' zei dus slaperig. Haar hand gleed automatisch naar de deken die op haar bed lag, omdat ze koude tocht langs haar hele lichaam voelde strijken, maar het enige wat ze voelde was iets zachts, sprietigs. G-gras? Heh?

Als door een wesp gestoken vloog ze overeind, keek het meisje verwilderd aan en vroeg zich af hoe ze in hemelsnaam buiten was beland.
'Wat is er met me gebeurd?' bracht ze uit. 'Wie ben jij? Wat heb ik gedaan?' Zonder een antwoord af te wachten kroop ze een stukje van het meisje vandaan, legde haar hoofd in haar handen en dacht na. Hoe.. Wat? Yaëra speurde haar geheugen af, maar het enige wat ze kon vinden was dat ze in bed was gekropen en had gedroomd over dansen en monsters.
En wat deed ze hier in haar nachtjapon?

Toen viel het (verkeerde) kwartje. Ze had iets gedronken, ofzo, en ze was hier dronken heengegaan, misschien. Haar hoofd voelde inderdaad zwaar en suf. Maar dan was ze toch wel slim genoeg geweest om een jas aan te trekken, het was immers winter. Nee, er moest een andere verklaring zijn. Denk logisch na, denk logisch na. Don't panic, don't panic. Haal diep adem. Adem in, adem uit. Waarom ligt een meisje in haar nachtjapon, met een geheugen vol gaten, op het grasveld? Het enige 'logische' antwoord dat in haar opkwam was er eentje die nogal verontrustend was, zwaar verontrustend.
Yaëra lanceerde zich zowat overeind, haar ogen verschrikt. De enige oplossing voor dit raadsel was dat ze had liggen flikflooien met iemand.
'Waar is ie,' zei ze streng tegen het andere meisje, want ze ging ervan uit dat het om een jongen ging. 'Heb je iemand zien weglopen terwijl ik hier lag te slapen, ofzo..?' Yaëra zette haar handen in haar zij om streng over te komen, maar in haar blik lag alleen maar een onee-onee-ohmijngodwathebikgedaan-blik, en haar wangen kleurden lichtroze van schaamte.
Want wat zou jij denken als je opeens zowat in je ondergoed wakker wordt op een plek waar je niet meer kan herrineren hoe je er gekomen bent?

Time to panic.

Ze was bijna ingedommeld en keek geschrokken toen het meisje ook geschrokken was. 'Wat is er met me gebeurd?' bracht ze uit. 'Wie ben jij? Wat heb ik gedaan?' Ze kroop een stukje van me vandaan. “ik ben Kasumi, Kasumi Bell.” Ze glimlachte naar het meisje toe. “Wat er met je gebeurd is weet ik niet. Ik vond je hierzo… Je lag te rillen… dus ik had mijn jas over je heen gelegd en je op mijn schoot gelegd… Ik ben niet zo sterk als de meeste jongens om je naar binnen te brengen.’ Voordat ze haar zin had afgemaakt schoot het andere meisje omhoog en keek Kasumi streng aan. “Waar is hij?!” Ze klonk akelig streng en Kasumi was zelf ook geschrokken vaan haar reactie en had een paar stappen naar achter gelopen. ‘Ik weet niet over wie je het hebt..’ Haar stem was zacht en rustig. Maar ergens kon je toch wel de schrik in der stem horen. Waar heeft ze het over? Dacht Kasumi bij haarzelf. ‘Heb je iemand zien weglopen terwijl ik hier lag te slapen, ofzo..?’ Het meisje had der handen in der zij gezet. Kasumi wist niet zeker hoe ze dit moest oplossen. Door het gebrek aan socialisatie in haar jeugd kwam ze nu vaak op dit soort problemen. Ze keek het meisje aan. Haar roze ogen waren groot van verwarring en schrik. De houding van de andere had wel effect op Kasumi want die schudde meteen van nee. ’Ik heb niets of niemand gezien.. Je had het wel over dansen en cake… ‘ Ze zag dat haar wangen een kleur hadden gekregen. ‘Ben je aan het blozen?’ Vroeg Kasumi met een zacht stemmetje. 'd.doe me niets alsjeblieft…’ Ze hield haar armen al voor haar voor het geval dat. ‘Als je wilt mag je mijn jas wel gebruiken… je kan het later terug brengen…’ Ze had het dopje opgepakt wat ze had laten vallen in de schrik, maakte het schoon en deed er nieuw thee in en bood dit nog een keer aan.

De stemmen in der hoofd waren er nog steeds en zeiden allemaal dingen die Kasumi niet goed wist te plaatsen. ‘Waarom verspil jij je tijd nog? Laat me vrij en ik beloon je.. door je aan stukken te scheuren en alles wat je dierbaar is laten verdwijnen’ Zei de stem vaak. Ze wist niet wie of wat het was. Ze kreeg er wel vaak een naar gevoel bij. Ze keek even afwezig naar het meisje. Ze was zich aan het concentreren op iets. Maar wat wist Kasumi zelf nog niet zo goed. “Laat me je helpen door dit probleem voor je op te lossen… Maar dan heb ik wel je hulp nodig… je moet de seal eventjes voor me breken, Je weet toch wel waar het zit?’ De stem klonk sluw en kill van binnen Kasumi. Ze keek het meisje aan en bedacht zich dat ze had wezen wegdommelen. ‘Zullen we naar binnen gaan? Dan kan jij je opwarmen en omkleden. Misschien kunnen we dan uitzoeken hoe het kwam dat je aan het slaap wandelen was.

Yaëra slikte de brok in haar keel weg en klopte de grassprieten van haar nachtjapon. Hoe lang had ze hier wel niet liggen slapen? Een uur? Twee uur? Of misschien zo ongeveer de hele nacht?
Ze wilde het niet eens weten.
'Cake? Ik heb zeker gesproken in mijn slaap,' zei ze op een emotieloze toon. Yaëra snoof verachtelijk en beende heen en weer. 'Goed, Kasumi, weet je zeker dat je niemand gezien hebt?' Haar groenblauwe ogen hielden het meisje goed in de gaten. Haar stem was koud en afstandelijk, iets wat maar zelden voorviel. Ze haalde een aantal keer diep adem, liet haar adem toen ontsnappen en staarde naar de grond.
'Ik bloos helemaal niet!' snauwde ze toen pissig als reactie, maar met een ondertoon die schaamte uitstraalde. Yaëra siste iets onverstaanbaars als een wilde (roodharige) kat en griste zonder een bedankje te zeggen de dop thee uit Kasumi's handen, gooide het in één keer achterover, hoestte kort en gaf de dop zonder haar een blik waardig te keuren terug.
'Je kunt je jas zelf wel houden,' zei ze nog steeds op die kille toon. Yaëra streek een plukje haar achter haar oor en keek neer op het meisje. Waarom deed ze eigenlijk zo tegen haar? Kasumi had niets verkeerds gedaan. Maar toch was ze boos en dat moest ze even duidelijk laten merken.

'Ja, naar binnen gaan is een goed idee.' Yaëra keek nog even rond, zette toen haar handen aan haar mond en riep: 'Kom maar tevoorschijn hoor, stommeling!' Natuurlijk reageerde er niemand, want er was ook niemand.
'Slaapwandelen? Ik?' Yaëra lachte spottend. 'Ik heb nog nooit geslaapwandeld.' Dat was waar, het was nog nooit eerder voorgevallen. Wel wist ze dat haar moeder vroeger ook slaapwandelde. 'Ik en slaapwandelen, hoe kóm je daarbij.'
Yaëra zette al een aantal stappen in de richting van de school.

‘cake? Ik heb zeker gesproken in mijn slaap.’ Ze was nerveus want ze ging van het een op het andere been. ‘Goed, kasumi, Weet je zeker dat je niemand gezien hebt?’ Kasumi keek haar recht aan, iets waar ze niet goed in was als er een streng iemand tegenover haar stond. “Ja ik weet het zeker, en… bloos je?” De laatste woorden kwamen er klein uit. Ze zag dat Yaëra even slikte en naar de grond keek. “ Ik bloos helemaal niet!” Snauwde ze vervolgens terug, ook siste ze iets maar dat kon kasumi niet bijhouden. Ze keek verrast want het dopje wat ze zonet nog in haar handen had, was eruit gegrist. Ze dronk het leeg in een teug en hoestte even. “‘Zullen we naar binnen gaan? Dan kan jij je opwarmen en omkleden. Misschien kunnen we dan uitzoeken hoe het kwam dat je aan het slaap wandelen was.” Ze klonk vriendelijk maar bang voor haar reactie. ‘Ja, naar binnen gaan is een goed idee.’ Kasumi draaide al om, maar nadat ze door had dat ze niet mee liep draaide ze zich weer om. “Kom maar tevoorschijn hoor, stommeling!'’ Kasumi schrok haar benen waren nog gekruiste viel achterover op de grond. ‘ Slaapwandelen? Ik?! ‘ ze begon lachend te spotten. ’Ik heb nog nooit geslaapwandeld.’ ‘w.wat is er?!’ ze bekeek haar houding, ze wist niet wat ze ervan moest denken. Al snel liep Yaera richting de school. Even keek Kasumi haar stom aan, wat moest ze hiermee? Al snel was ze een stuk verder en ze sprong overeind klopte haar kleding af en rende achter Yaëra aan.

“Maar hoe was je hier gekomen? Heb je dit eerder meegemaakt?” Ze wilde yaëra helpen door uit te zoeken wat ze nou precies deed. Zij zelf zou dit erg rottig vinden als ze namelijk in haar schoenen stond.