New place, same memories

| Hei | | New place, same memories | | Topic 1 | | Post 1 | | ~~Vorige~~ | | ~~Volgende~~ |

"Amber! Amber!" Hoewel zijn arm verder uitgestrekt leek dan ooit te voren, leek ze nog steeds zo ver bij hem vandaan te staan. Sinds wanneer stond ze zo ver? Zijn vingers gestrekt, hopend die van haar aan te raken, te voelen dat er nog een kans was om haar te grijpen en naar zich toe te trekken. Maar het gevoel kwam er niet. Er leek geen gevoel aan zijn vingers te hangen. Geen zuchtje wind en ook warmte of koude kwamen niet aan de orde. En het zachte, geruststellende gevoel van haar huid al helemaal niet. "Amber!" Tot hij twee handen zich rond zijn andere arm voelde sluiten. Vanuit zijn ooghoeken zag hij haar zilverkleurige haren zachtjes in het rond waaien, terwijl hij zelf geen beetje wind tegen zijn lichaam voelde. Zijn donkere ogen keken haar een fractie van een seconde aan terwijl zijn gestrekte arm verslapte. Tot het weer tot hem door drong waar hij mee bezig was. Hij rukte zijn blik los van de persoon achter hem, die hem leek tegen te houden zich verder uit te strekken. Maar het was over. Voor zich zag hij niks meer. Beide armen hingen slap langs zijn lichaam, verslagen en gebroken vanbinnen. Er was niets meer om zijn hand naar toe te reiken. "Hei.." fluisterde de persoon achter hem...

Een beetje moeizaam opende Hei zijn ogen, af en toe wat knipperend om het daglicht af te weren. Langzaam richtte hij zich op en keek nog wat slaperig rond. Hij was duidelijk op zijn rug in het koele gras in slaap gevallen. Achter hem stond een oude, stevige boom, die duidelijk als hoofdkussen had gediend. Met een licht vertrokken gezicht wreef hij met z'n hand over zijn achterhoofd. Ja, hij had zonder twijfel al comfortabeler gelegen dan dit.
Toen de slapers uit de ogen verdwenen waren, zuchtte Hei diep en keek rond. Hij was zonder twijfel op van de reis, maar dat hij daardoor buiten in slaap zou vallen, had hij niet verwacht. Een rilling liep over zijn rug. Dit was ook helemaal geen weer op buiten te slapen.
Hei trok zijn knieën op en sloeg zijn armen eromheen. Zo bleef hij nog even tegen de dikke stam aanzitten. Hij liet zijn hoofd wat achteruit leunen en staarde naar de kale takken boven zijn hoofd. "Yin.." mompelde hij, alsof hij niet volledig op deze wereld was. En dat was hij ook niet. Zijn gedachten bleven steken bij de droom. En het was niet de eerste keer dat hij die had gehad, en zonder twijfel ook niet de laatste keer. Alhoewel hij er liefst van af zou willen raken. Het achtervolgde hem en er was niets wat hij daartegen kon doen. Zijn donkere ogen zochten het schoolgebouw. Tegen alle verwachtingen in was hij hierheen gekomen om te leren. In de hoop een beter leven te vinden en nieuwe mensen te leren kennen. Al wist hij nu al dat dit geen gemakkelijke opgave zou worden. Hij was dan ook de laatste om uiterst sociaal te gaan doen tegen onbekenden. Zelfs bekenden werden meestal maar afstandelijk door hem behandeld. Maar hij wou er het beste van maken. Voor deze ene keer...

Zacht en rustig krabbelde een pen, omhelsd door Ellia haar ranke, lange vingers, woorden op witgeel papier. Woorden die zinnen werden en op die manier mooie verhalen vertelde over haar reistochten van enkele maanden geleden. Af en toe schoten haar grijze ogen op een los velletje papier en liet ze de pen tot stilstand komen. Snel las ze dan even de samenvatting van dat velletje papier op, wat bestond uit korte, grove zinnen en enkele woorden. Met die woorden wist ze dan weer haar herinneringen op te frissen, zodat ze weer verder kon gaan met schrijven.
Zo zat ze hier nu al een kleine drie kwartier in alle stilte, in de kleermakerszit, schrift in haar schoot gelegd, haar rug tegen de dikke boom leunend en Ven met zijn kop en voorpoten op haar bovenbeen rustend. Zo na een schooldag vond ze het wel weer een keer fijn om in alle rust haar herinneringen over haar tochten uit te schrijven in haar Journal. Ze had immers vrij, dus dat had ze wel verdiend, vond ze zelf. Of nouja, ze had zichzelf vrij gegeven. Ze had netjes de hele dag uitgezeten, op haar laatste les na. Het laatste uur zou ze kunst hebben, maar daar zag ze voor vandaag niet bepaald het nut van in. Ze had veel interesses, maar kunstgeschiedenis had daar nooit echt bij gehoord. Ze respecteerde de oude kunst heus wel, het was gewoon niet voor haar weggelegd.
Even stopte haar gekrabbel en namen haar grijze ogen globaal door wat ze tot nu toe geschreven had over de planeet Cassia. Ze controleerde zichzelf op spelfouten, slechte benamingen of loze details. Toen ze redelijk tevreden was over haar eigen werk ging ze weer rustig verder met haar gekrabbel, met de zwarte inkt van haar pen weer nieuwe zinnen opschrijvend.
Ven opende even zijn ogen en keek naar de blik van zijn baasje. Verveeld sloot hij ze weer half, zijn oren in zijn nek gelegd. Voor de energieke wolfshond was het lang stilliggen echt killing. Ellia was al slecht in lang stilzitten en niks doen, maar hij kon er ook aardig wat van. Hij wilde iets doen, zijn energie kwijt kunnen. Al was het maar een klein dingetje. En toen kwam het opeens. In een haastige, schrokkige beweging hief de jonge wolfshond zijn kop op, oren omhoog gestoken om alle geluiden beter op te kunnen vangen. Hij had een nieuw geluid gehoord, de klank van een stem die hem nog vreemd was.
Het geluid waar Ellia zich voor dit moment voor afgesloten had. Ze zat diep in haar verhaal, was zich niet meer bewust van de wereld om haar heen. Enkel nog van de werelden waar ze de afgelopen twee jaar geweest was, wat ze gezien had en meegemaakt had. De wereld waar ze zich nu in bevond liet ze even koud, was voor nu niet interessant genoeg om zich mee bezig te houden. Die wereld had ze even uit gezet en vervangen voor herinneringen die ze over aan het schrijven was in details en duidelijke zinnen. Dat was het enige waar ze zich mee bezig hield. De rest wat er om haar heen gebeurde kon haar allemaal even gestolen worden. Ven daarentegen, die nog nieuwsgieriger van aard was dan zijn baasje, wilde graag ontdekken van wat, of beter gezegd, wíe het stemgeluid was gekomen. Ellia boog zich meestal niet zo over haar medestudenten. De mensen om haar heen interesseerde haar nooit zoveel, die liepen er alleen maar op te kicken om te vertellen wat voor een ‘vreselijk leven’ ze allemaal wel niet hadden. Dat ze het zo zwaar hadden en dat niemand ze begreep. Mensen die totaal anders in het leven stonden dan Ellia, die liever met een positiever perspectief naar het leven keek. Maar Ven vond het heerlijk om nieuwe mensen tegen te komen en nieuwe gezichten te leren kennen. Mensen waren voor hem zo interessant. Zoveel nieuwe geurtjes en aandacht die hij van ze kon krijgen. Aandacht waar een jonge wolfshond natuurlijk gek op was.
Alsof er een bom gebarsten was kwam Ven met een ruk overeind, om vervolgens met een rotvaart naar de andere kant van de boom toe te rennen. Spontaan stopte de pen van Ellia met krabbelen en maakte de zwarte inkt niet langer meer nieuwe zinnen die mooie verhalen over haar reistochtjes over de zeven planeten. Verbaasd werd Ellia uit de woorden die ze aan het opschrijven was getrokken en keek ze wat verward naar de plek waar Ven eerst lag. “What the... Ven!” probeerde ze haar wolfshond weer terug bij zich te roepen, maar haar schreeuw bleef onbeantwoord en zonder enig resultaat te leveren. Met een zachte grom kwam Ellia overeind, klapte ze het schrift met een klap dicht en liep ze hetzelfde pad als Ven, hopend hem snel te vinden. Iets wat eigenlijk al sneller gebeurde dan ze had verwacht. Aan de andere kant van de boom bleef ze verbaasd stilstaan, waar ze haar wolfshond alweer tegen was gekomen, een jonge in zwart gehuld onderzoekend. Als een idioot had hij zich op de jongen gestort, alle geurtjes die hij tegen kon komen onderzoekend en insnuivend. Vermoeid slaakte ze een diepe zucht. Niet alweer he. Dat stomme beest maakte er zo langzamerhand echt een gewoonte van. Een gewoonte waar Ellia mooi de boetes voor kreeg, want echt niet iedereen was er zo verzot op wanneer dat lompe beest over hun heen begon te walsen als één of andere bulldozer. Kwaaie verhalen en boze scheldwoorden werden dan meestal naar haar hoofd geslingerd, over hoe ze haar hond beter moest opvoeden, dat ze een stom wicht was… Eén keer had een gozer haar zelfs verteld dat ze dat beest af moest laten maken. Die jonge had ze met een vriendelijke hand even stof laten happen, met een uit de kom gedraaide schouder. Natuurlijk, ze had er strafwerk voor gekregen, maar dat was het wel waard geweest. Zo praatte je niet over Ven, vuile schoft die het was.
De andere verhalen had ze alleen maar beantwoord met een kille blik, die er meestal wel voor zorgde dat de mensen hun tong afgekoeld werd en hun woede spontaan vergaten. Meestal liepen ze dan mopperend in zichzelf weg, haar zacht in zichzelf nog even naschelden. Maar dat was nooit zo wat haar irriteerde. Het liet haar koud wat andere mensen over haar dachten, die wisten toch niet beter. Wat haar wel irriteerde was dat ze die mensen te woord moest staan. Ze was en bleef verantwoordelijk voor haar huisdier, hoe je het ook wende of keerde. Ze hield zich liever bezig met andere dingen, niet met excuses aanbieden en hopen dat het niet teveel problemen op zou leveren.
Maar goed, gebeurd was gebeurd, dus kon ze maar beter gewoon weer haar schouders eronder zetten en maar hopen dat deze jongen niet weer zo een typisch geval van onnodige hysterie was. Met haar vrije hand knipte Ellia in haar vingers, wat een luid, scherp geluid creëerde. Een geluid wat Ven zijn aandacht gelukkig trok. Met zijn vrolijke, gele ogen keek hij zijn baasje aan, die hem een blik gaf die hij maar al te goed kende. Zijn staart nog steeds in een vrolijke krul gedraaid draaide hij zich weg van de jonge en liep hij al kwispelend terug naar zijn baasje. Netjes, zoals dat hem geleerd was nam hij plaats rechts van haar, waar hij op de grond ging zitten met zijn staart om zich heen gekruld, zijn blik op de jonge gericht. Zijn ogen sprankelde van nieuwsgierigheid, terwijl hij zachtjes aan het hijgen was, zijn tong een stukje buiten zijn bek zwabberend. Ellia had ondertussen toegekeken hoe hij haar ‘bevel’ netjes uitgevoerd had. Gelukkig, ze had nog iets van gezag over hem. Met een neutrale blik keerde ze zich weer naar de jonge. Nog even slaakte ze kort een zucht. “Sorry, hij is nogal nieuwsgierig als het gaat om vreemdelingen. Hij bedoelde het vast niet verkeerd,” begon ze aan haar excuus. Even ging ze wat dichterbij staan en stak ze haar vrije hand naar hem uit. “No hard feelings?” vroeg ze en glimlachte zwakjes met de tandenstoker tussen haar kaken geklemd. Ze hoopte vurig dat hij er geen punt van zou maken. Ze was hier vandaag absoluut niet voor in een goeie bui.

-If you don't mind -

| Hei | | New place, same memories | | Topic 1 | | Post 2 | | ~~Vorige~~ | | ~~Volgende~~ |

De wind suisde even door zijn zwarte haren, toch bleef hij gewoon zitten, met z'n knieën opgetrokken en zijn armen erom heen geslagen. Zijn kin had tussen zijn knieën plaatsgenomen en zijn donkere ogen waren opnieuw nog maar half zichtbaar. Toch was hij niet van plan terug in slaap te vallen. Zijn zintuigen stonden, hoewel je het niet zou zeggen, op scherp. Hij hoorde enkele eerstejaars verderop tegen elkaar schreeuwen en hun schoenen het gras onder hun voeten verwoesten door hun snelle en brute, kinderlijke bewegingen. Met een diepe zucht plaatste hij beide handen achter zijn lichaam tegen de grond en leunde wat achterover, om terug naar de lucht te kunnen staren. Nu was er nog niets bijzonders te zien. Enkel wat wolken en een grijsblauwe lucht. Maar hij verlangde alweer naar de naderende avond. Zodra de schemering zijn gang zou gaan, zou hij terug naar de sterren kunnen staren. Een hobby die hij jaren lang met zijn zusje had uitgeoefend, maar ook na haar verlies nooit meer had afgeleerd. Mensen vertelden hem altijd, dat gestorven zielen in de sterren gevonden konden worden. Hei kende eerder een zeer ander geloof. Voor hem was iedereen al een ster, iedere levende ziel. Het was pas bij je dood, dat ook je ster ten onder zou gaan. Iedere avond opnieuw staarde hij dan ook naar de lucht, zich afvragend welke ster nou eigenlijk voor wie stond. Misschien konden ze hem meer vertellen, vragen oplossen. Maar sterren stonden er nu eenmaal voor bekend niet erg spraakzaam en hulpverlenend te zijn.

Na een lange stilte hoorde hij vanaf de andere kant van de boom papier knarsen. Hij keek terug recht voor zich uit, over de grasvlakte, en daarna voorzichtig van over zijn schouder achter zich. Maar het enige wat hij zag was de veel te dikke stam. Dit boompje had zonder twijfel al enige jaren doorstaan. Wind en regen, ijzige kou en verschrikkelijke hitte. Ze leken zoveel sterker dan mensen, terwijl ze eigenlijk niks konden doen. Ze stonden er maar. Sappen uit de bodem te slurpen en van het zonlicht te genieten. In de zomer tenminste. De boom moest zich vast kaal voelen, zo zonder bladeren. Hei kreeg het al bijna koud in zijn plaats, en kon het niet laten een klein, lacherig grijnsje op zijn gelaat te toveren door die gedachte.
“What the... Ven!” Het kwam overduidelijk vanaf de andere kant van de boom en Hei's grijns verdween al snel. Zijn donkere ogen zochten de beweging en voor hij het goed en wel besefte zat een enorme wolfshond over hem heen. Met zijn ene hand achter zijn rug geplaats hield hij zich nog iets overeind, om niet op zijn rug te belandden, terwijl zijn andere hand het nodige werk deed de hond iets bij hem vandaan te houden. Hij was niet echt een hondenmens. Zijn trouwe partner was dan ook altijd een kat geweest. Mao zou zonder twijfel de boom ingevlucht zijn bij het verschijnen van dit beest. In Mao's ogen een monster. Maar Hei kende er geen angst voor. Enkel het slijmerige speeksel ontweek hij liever.
Tussen het gelik en gehijg door hoorde hij een vingerknip van naast hem komen. De hond hield op met zijn vurige kennismaking en nam braaf plaats naast zijn, hoogstwaarschijnlijke, baasje. Hei ging terug wat rechter overeind zitten en veegde zijn gezicht even af met zijn mouw. “Sorry, hij is nogal nieuwsgierig als het gaat om vreemdelingen. Hij bedoelde het vast niet verkeerd,” Zijn blik gleed opzij, naar de vreemdeling, en zag tot zijn verbazing dat het om een meisje ging. Vast een sterke dame dan, met zo'n hond. De meeste meisjes met honden die hij had ontmoet hadden kleine schootzitters, amper even groot als Mao. “No hard feelings?” Hij keek toe hoe ze haar hand naar hem uitstak, en vroeg zich af waarom ze zo vriendelijk kwam doen. Hij stak zijn hand uit en nam de hare vast. Maar in plaats van die te schudden of excuses te aanvaarden, trok hij haar krachtig, maar toch niet pijnlijk, wat naar beneden, waardoor ze uit evenwicht raakte en wel moest gaan neerzitten in het frisse grasperk. Hei grijnsde lichtjes en liet haar hand los, om deze weer achter zich te plaatsen en weer wat achterover te leunen. "Ah, het is niet dat hij me aanviel ofzo, ik kan wel tegen wat kwijl." Hij was hier net aangekomen, dus hij kon moeilijk zijn allereerste gezelschap al wegsturen door het normale, enthousiaste gedrag van haar trouwe viervoeter. "Die boom is zo oud en dik, ik had nooit opgemerkt dat er iemand achter verscholen zat." Hei's donkere ogen richtten zich opnieuw op het dier. "Laat staan een aandachtsbehoevend hondje. Nouja.. hondje.."

Haar glimlach werd iets breder toen de jonge Ellia haar hand vastpakte. Dat was al een goed teken, hij was in elk geval niet boos. Ze had geen problemen aan Ven zijn overenthousiaste gedrag overgehouden. Dat bespaarde haar in elk geval weer een hoop gezeik voor vandaag.
Zijn volgende actie trof haar echter niet met opluchting, maar met verbazing. Ze had verwacht dat hij haar hand zou schudden en iets zou zeggen in de trant van “Maakt niet uit hoor”, of “Geen probleem, kan gebeuren”. En als dat het geval niet was geweest, op zijn minst zijn naam of iets. In plaats daarvan werd ze naar beneden getrokken met een redelijke kracht waardoor haar voeten haar niet overeind wisten te houden. Even werden haar ogen groot toen ze de lucht langs haar gezicht voelde suizen en de grond dichterbij leek te komen. Als in een reflex draaide ze zich aan halve slag vlak voordat ze de grond raakte. Met een plof landde ze op haar achterste in het zachte gras en kwam haar rug even tegen de boomstam aan. Niet echt het gene wat ze in gedachte had, laat staan ingepland had. Ze had aardig wat vreemde begroetingen gekregen in haar leven, maar deze had ze toch nog niet in haar lijstje staan. Ze kon mensen vaak al snel goed pijlen en inschatten, maar dit had ze in alle eerlijkheid niet zien aankomen. Maar oké, ze was nooit zo vies geweest van onvoorspelbare dingen. Dit was weer eens… iets nieuws? Wilde hij zo graag een gesprek met iemand aankaarten? Of had hij iets van haar nodig? Hmm, haar interesses waren lichtelijk ontwaakt.
Het schrift met de harde kaft legde ze naast zich op de grond. Haar handen plaatste ze op de grond naast zich, waarmee ze zich een stukje omhoog duwde. Om het zichzelf wat gemakkelijker en comfortabeler te maken verplaatste en draaide ze haar benen wat, tot ze in de kleermakerszit kwam. “Goed dan, niet echt een manier van aanpak die ik had zien aankomen, maar ook aangenaam?” Zijn lichte grijns beantwoorde ze op haar beurt met een opgetrokken wenkbrauw en een spottend glimlachje. Goed, ze had het niet snel, maar dit persoon interesseerde haar nu lichtelijk. Haar nieuwsgierigheid naar hem werd nu een beetje aangewakkerd als een vlammetje, iets wat niet vaak gebeurde bij personen voor Ellia. En al helemaal niet bij de eerste ontmoeting.
Ellia voelde echt meteen weer een enorme opluchting toen hij zei dat het gedrag van Ven hem niet zoveel uit had gemaakt. Godzijdank, het was in elk geval geen overdreven zeikerd die op alles wel iets aan te merken had. Dat zat haar dan in elk geval al mee. Niet dat ze na zijn actie had verwacht dat hij haar helemaal de grond in zou stampen en zich echt had gestoord aan het gedrag van haar huisdier. Dan had hij wel anders gereageerd. Toch was het fijn om nog even die bevestiging te horen, gewoon zodat ze nog even wat zekerder ervan was. “Hmm, je bent één van de weinige die er zo over denkt. Sommige mensen hier zijn zulke aanstellers die niks gewend zijn.” Haar woorden klonken misschien wat bars en negatief, maar ze sprak de waarheid. Ze zou het niet zeggen als ze het zelf niet zo ervaren had. Mensen hier hielde er nogal van om van de kleinste puntjes een drama te maken, alsof ze een in slechte soap speelde. Ze deden vaak alsof hun problemen het einde van de wereld betekende. Ellia beantwoordde die dramatische verhalen meestal met een spottende, uitbundige lach. Geen ruggengraat die mensen hier. Stel zielenpoten.
Ellia haar blik gleed even weer terug naar Ven, die nog altijd netjes op zijn plek zat. Met een niet-begrijpende blik keek hij naar het stel dat nu naast elkaar zat. Met een kort, scherp fluitje lokte ze Ven zijn aandacht weer. “Hé, kom es hier jij,” beval ze en ze klopte zacht op haar bovenbeen. Ze zei het niet op een gemene, harde manier. Haar toon had iets speels in zich, iets uitdagends. Toen hij het fluitje had gehoord had Ven zijn kop weer naar Ellia gedraaid, zijn oren recht omhoog gestoken. Als een goed opgevoede hond luisterde Ven naar zijn baasje en liep hij naar haar toe, zijn staart vrolijk kwispelend. Braafjes ging hij naast Ellia liggen en legde hij zijn voorpoten en kop op haar bovenbeen. Terug in dezelfde houding als net. Met ondeugende oogjes keek het dier naar de jonge, zijn staart zachtjes heen en weer wiegend. Glimlachend liet Ellia haar hand over zijn kop glijden en krabbelde ze hem achter één van zijn oren. Iets waar hij maar nooit genoeg van leek te kunnen krijgen. Genietend sloot hij half zijn ogen en draaide hij zijn kop een beetje naar Ellia haar hand toe. Stom beest dat het ook was.
Een kort lachje verliet even haar longen toen Ellia hem Ven ‘hondje’ hoorde noemen. Een hondje was het zeker niet meer. De bijna twee jaar oude wolfshond was vanaf jongere leeftijd al aardig uit de kluiten gewassen geweest, maar nu was hij al helemaal een redelijk bakbeest. Ongeveer net zo groot als een direwolf, misschien zelfs nog iets grovere poten.
Met haar rug leunde ze wat verder naar achteren, tot ze de boomstam ontmoette. Nadenkend over haar volgende reactie schoof ze even wat over de grond, tot ze eindelijk een beetje comfortabel zat. Het was geen groot wonder dat hij nooit had opgemerkt dat ze daar had gezeten. Ze was zo stil en rustig geweest, helemaal tot zichzelf gekeerd in haar herinneringen en het verhaal wat ze opschreef. Even leunde ze een stukje naar achteren en wierp ze een blik omhoog naar de lucht, tussen de kale takken van de boom door turend. Voor een korte tijd bleef ze even stil om naar de treurloze, grijze lucht te staren, zacht kauwend op haar tandenstoker, die op die manier zachtjes op en neer wipte. “Mja, ik zat zelf ook aardig in m’n eigen wereldje, dus had ik jou ook nooit opgemerkt als Ven er niet was geweest,” verbrak ze de stilte weer. Haar blik keerde zich weer terug op de jonge, met haar hoofd een stukje naar hem toe gedraaid. “Ik hoop niet voor je dat hij je rust op een te grove manier verstoord heb,” ging ze toch nog maar even verder op het onderwerp.

| Hei | | New place, same memories | | Topic 1 | | Post 3 | | ~~Vorige~~ | | ~~Volgende~~ |

Er was even een onaangename stilte gevallen, vast door zijn onaangekondigde start van het gesprek. Het gebeurde niet vaak dat hij mensen zo omlaag trok om ze naast hem te laten zitten. Maar het gebeurde in het geheel al helemaal niet vaak dat hij zich bezig hield met het sociale gedeelte van het leven. Waarom nu dan wel? Hij kon er zelf geen duidelijk antwoord op geven. Misschien was het door de nachtmerrie die door zijn hoofd bleef spoken. Wel, als een slechte droom tijdens de dag tenminste ook een nachtmerrie werd genoemd. Dagmerrie klonk ook niet echt aantrekkelijk. Het ergste was eigenlijk dat het helemaal geen droom was. Het was een herinnering die met zijn gevoelens bleef spelen. Alsof zijn eigen lichaam wou uitzoeken hoe lang hij het kon volhouden en hoeveel pijn hij aan kon. Moest hij er de mogelijkheid toe hebben, had hij zijn brein al lang eens hevig dooreen geschud en een deftig woordje met hem gesproken over gevoelens en het feit dat er niet mee hoort gespeeld te worden. Maar net als de sterren, leken zijn eigen hersenen hem compleet te negeren. Zoals bijna de hele wereld rond hem heen.
“Hmm, je bent één van de weinige die er zo over denkt. Sommige mensen hier zijn zulke aanstellers die niks gewend zijn.” Hoewel hij intussen de hele tijd voor zich had gestaard, wendde hij nu zijn blik naar het meisje naast hem. Ze zag er niet jong, maar ook totaal niet oud uit en leeftijd schatten was dan ook een zware klus. "Zo'n mensen heb je helaas overal," antwoordde hij pas na ruimte tijd op haar woorden. In tussentijd had ze haar viervoeter alweer bij haar geroepen, die als een gelukkige puppy zich tegen haar aan nestelde en met die smekende oogjes om aandacht bedelde. Hei stak zijn hand naar hem uit en gaf het dier een aai over het hoofd. Terwijl hij dat deed, stelde hij zich Mao voor, met een dodelijke blik in zijn ogen door jaloezie, weggestoken in de takken van de bomen. Een zachte grijns vormde zich om Hei's lippen bij dat idee. Hij mistte zijn partner wel. Mao had zijn ogen gespeeld, op plaatsen waar die van Hei niet eens konden rijken. Maar net als alle anderen, was hij nu niet meer bij hem.
De plots gevallen stilte werd opnieuw door het meisje verbroken. “Mja, ik zat zelf ook aardig in m’n eigen wereldje, dus had ik jou ook nooit opgemerkt als Ven er niet was geweest,” Hei schoot op uit zijn gedachten en keek terug naar haar. Ze staarde naar de lucht, net zoals hij daarnet nog had gedaan. Waar ze aan dacht zou voor iedere levende ziel een vraag blijven. Dat was het mooie, maar tegelijk het verraderlijke aan gedachtes. Zo mysterieus. Soms had Hei de neiging bij nadenkende mensen hun gedachten uit hun lijf te sleuren, puur uit nieuwsgierigheid. Maar uiteraard wou hij telkens beleefd en vriendelijk blijven, en dat zou op die manier niet lukken. Zijn donkere ogen gleden over haar lichaam heen, terwijl hij observeerde hoe ze wat achterover gebogen tegen de stam leunde, met de hond deels op haar schoot liggend. De tandenstoker in haar mond, die met de meest subtiele bewegingen mee leek te bewegen. “Ik hoop niet voor je dat hij je rust op een te grove manier verstoord heb,” Ze draaide zich opnieuw wat in zijn richting en toen haar blik volledig op hem gericht was, schudde hij rustig zijn hoofd. "Nee, zeker niet," sprak hij rustig, terwijl hij zijn aandacht op het gras voor hem richtte en met zijn ene hand wat sprietjes begon uit te trekken. Waarom wist hij niet. Wel had hij al gemerkt dat het een bezig houding was voor veel mensen, een beetje met het gras spelen. "Ik heb net mijn middagdutje gehad, dus dan kan ik wel tegen wat verstoring. Moest ik niet uitgeslapen zijn geweest, dán had je pas een probleem!" Het klonk even redelijk serieus en misschien zelfs wat angstaanjagend, maar al snel draaide hij zijn gezicht wat in haar richting en glimlachte kort naar haar, als teken dat ze niets te vrezen was. Hei was nooit echt doodmoe. Nu na de reis had hij het dutje wel kunnen gebruiken, maar anders viel het altijd heel goed mee. Hongerig leek hij daarentegen altijd. Hij kon wel hele vierpersoonsmaaltijden in z'n eentje naar binnen gooien. Maar dat was nu eenmaal iets waar hij niet graag mee te koop liep. Wie zou hem anders ooit nog uitnodigen voor een etentje?
Nadat enkele grassprietjes slachtoffer waren geworden van zijn menselijke gedragingen, bedacht hij zich dat ze zichzelf niet eens voorgesteld hadden. Namen waren dan ook niet zijn topprioriteit. Een kort gesprek zoals ze nu hadden vond hij veel interessanter en meer vertellend over een persoon, dan een simpele naam. Wat zou zij over hem weten, enkel bij het weten van zijn naam? Hei.. De naam was ooit gekozen, niet eens door hemzelf. En het bevatte niks van persoonlijkheid. Geen enkele naam vertelde een verhaal. Geen enkele keer in je leven schud je iemand de hand, hoor je die persoon z'n naam en denk je; oh, wat heeft die veel meegemaakt. En toch leek het zo'n essentieel punt in de beschaving. Dus besloot Hei, voor een keer, beschaafd te doen. Hij draaide zich een kwart naar haar toe en deze keer was hij degene die zijn hand uitstak. Deze keer niet om haar tegen de grond te sleuren als daarnet. "Trouwens, mijn naam is Hei," sprak hij haar vriendelijk, met een glimlach toe.

Afwachtend op zijn reacties liet Ellia haar blik even afglijden en staarde ze over het grasveld, turend naar het schoolgebouw en kleine groepjes leerlingen die zich in de kou hadden gewaagd. Heel zacht en onduidelijk kon ze de jongere studenten in de verte horen praten, maar wist ze uit de geluiden niet hun woorden op te maken. Afgezien van de stemgeluiden van de jonge studenten in de verte, en de wind die af en toe hard voorbij kwam suizen was er verder niks te horen. Er hing een stilte tussen de twee, wat ze geen van beide echt erg leken te vinden. De stiltes tussen hun zinnen duurde soms redelijk lang, maar voelde voor Ellia niet pijnlijk of ongemakkelijk. Ze waren niet onaangenaam zoals ze wel vaker meegemaakt had tijdens een opdracht waarbij je in groepen moest werken. Mensen forceerde zichzelf daarin altijd zo enorm om wat tegen haar te zeggen, alsof het echt moést. Maar dat was hier niet het geval. De stiltes voelde rustgevend, zorgde ervoor dat het gesprek tussen de twee niet geforceerde voelde, maar natuurlijk.
Na de eerste stilte onderbrak de jonge het met zijn woorden. Ellia haar blik schoot weer naar de jonge, luisterend naar zijn woorden. Woorden waar ze verder niet op inging. Puur omdat hij gelijk had en ze er verder niks aan toe te voegen had. Met de stilte weer wedergekeerd keek ze toe naar hoe de jonge haar huisdier over zijn kop aaide, hem op die manier zijn zin gevend. Ven had nadat hij de aandacht van de jonge in ontvangst had genomen zijn kop tevreden wat verlegd op Ellia haar bovenbeen, tussen zijn voorpoten geschoven. Zijn gele ogen had hij gesloten, langzaam weer de rust opzoekend. Hij had zijn aandacht gekregen, dus was hij voor nu weer even tevreden gesteld. Maar ja, voor hoelang, dat was altijd de grote vraag. Dat beest kon soms uitbarstingen hebben die nog wisselvalliger leken te zijn dan het weer.
Bij het horen van zijn antwoord draaide Ellia haar blik weer weg van Ven en vestigde ze het weer op de jonge. Maar wanneer ze hem weer aankeek had hij zijn aandacht op het gras gevestigd. Wat apart… Ze had zijn blik net voelen branden op zich. Maar nu ze haar blik weer op hem gericht had, leek hij oogcontact te vermeiden. Hmm, interessant. Was het bewust gedaan? Of misschien wel een oude gewoonte? In elk geval, het was iets wat Ellia lichtelijk irriteerde. Ze had er een hekel aan als mensen geen oogcontact hadden tijdens een gesprek. Ogen waren immers haar bron van informatie over de persoon. En wanneer ze geen oogcontact met iemand had, betekende dat meestal dat die persoon wat te verbergen had. Gold dat ook voor hem? Hij had wel een typische, donkere, nietszeggende blik die nog meer afgesloten leek te zijn dan die van Ellia zelf. En hoewel ze zo nu en dan spontaan uit de hoek kon komen, was ze echt niet opengesteld tegenover vreemde. Dacht hij er ook zo over? Wilde hij liever de onnozelheden van vreemdelingen vermeiden? Maar waarom had hij haar dan zonet naar beneden getrokken? Hmm, vragen, vragen, vragen. Ze zou er vanzelf wel achter komen, als ze maar lang genoeg zou blijven vissen. Ze wist heus wel dat het leven van een vreemde haar niks aan ging. Ze had er zelf ook een vreselijke hekel aan als iemand zijn neus in haar zaken stak. Maar toch, door zijn manier van doen en laten werd haar nieuwsgierigheid toch aardig geprikkeld.
Ellia wilde net haar blik weer richten op het schoolgebouw, maar haar aandacht werd opgeëist door een vervolg op zijn verhaal. Maar zijn volgende woorden klonken anders dan het begin van zijn antwoord. Het was op een toon die ze niet helemaal kon plaatsen, evenals zijn blik. Was dat een bedreiging geweest? Dacht hij dat hij haar bang kon maken met wat woorden? Met een kille blik draaide ze zich weer naar hem toe, maar werd daar verwelkomd met een korte, flauwe glimlach. Een glimlach die haar kille blik weer weg leek te laten smelten. Pff, het was maar een grap geweest… Zij als humorist had dat toch moeten zien aankomen. “Oh nee toch, ik sta echt te shaken van angst,” voegde ze toe als spottende opmerking aan de grap.
Het moment dat hij zich voor een kwartslag naar haar toe had gedraaid en zijn hand naar haar had uitgestoken was zij de gene geweest die de stilte even als denkmoment aanpakte. Een wantrouwende blik wierp ze hem als eerste toe. Haar ogen waren gericht op de uitgestoken had en schoten toen weer over naar zijn gezicht, naar die donkere nietszeggende ogen. Juist ja, ze zou liegen als ze zou zeggen dat dit haar een goed idee leek. De eerste keer dat ze hem een hand uitreikte was al niet helemaal geweldig uitgepakt, dus wat zou hij nu weer voor haar in petto hebben? Zou hij haar nu de grond ín sleuren? Hmm, ergens leek dat haar eigenlijk sterk. Hij leek niet echt iemand die aardekrachten leek te hebben. Zijn uitstraling, kledingstijl, maar vooral zijn donkere, nietszeggende ogen verraadde voor haar al dat hij van Shadra kwam. Natuurlijk betekende dat niet meteen dat hij geen aardemagie kon hebben, ze kende zat mensen thuis die het ook hadden. Maar toch, die mensen hadden meestal een zelfde soort aura om zich heen hangen, een soort uitstraling wat het voor Ellia altijd makkelijk maakte om ze van elkaar te kunnen onderscheiden. En die uitstraling had deze jonge totaal niet. Hij leek meer het teruggetrokken type, iemand die zijn gedachtes liever voor zichzelf hield. Iemand die het niet nodig leek te vinden om elk puntje drama met de buitenwereld te delen, zoals zijzelf. Hij leek eerder iemand met Duistere magie. Maar dat was ook maar een gokje wat ze neerlegde vanwege haar eigen ervaringen. Voor hetzelfde geldt had ze het mis.
Maar goed, dat nam nog niet weg dat ze het hele zaakje vertrouwde. Zijn hand nam ze voor nu dan ook nog niet aan, puur uit wantrouwe en voorzichtigheid. “Oké, Hei dus. Noem het maar onbeleefd als je het wil hoor, maar ehm… Ik weet nou niet of ik handenschudden met jou nog zo een goed idee vind.” Haar ogen knepen zich even samen tot speeltjes. Haar hoofd hield ze een klein beetje scheef en op haar lippen sierde een klein, spottend glimlachje. No way dat zij de blinde dwaas uit zou gaan hangen. Dat liet ze zichzelf absoluut niet toe. Daarbij hield ze helemaal niet van al dat aanraken. Handenschudden, knuffelen, zoenen… al die verschillende manieren om iemand te begroeten. Ze vond het tradities waarvan ze het nut nooit echt begrepen had. Het werd als beleefd opgevat door een gemiddeld mens, wat dan ook de rede was dat zij het in eerste instantie had gedaan. Daarbij was het om haar excuses aan te bieden voor de daden van Ven en om zo snel mogelijk van het gezeik af te kunnen zijn. Maar verder? Nee, verder nam ze meestal niet zo snel het initiatief. En nu bij hem al helemaal niet meer. “Daarbij, vind je handenschudden niet een beetje onnodig nu? Tis maar een gebaar wat niet echt veel waarde ergens aan toevoegt,” zei ze luchtig. Haar handen vouwde ze met de vingers in elkaar en plaatste ze op die manier op haar achterhoofd. Opnieuw leunde ze met haar rug en hoofd naar achteren tegen de boomstam aan, haar handen dienend als kussen voor haar hoofd. Maar geen enkel moment had ze oogcontact met hem verbroken. Met een droge, neutrale blik had ze hem aan blijven kijken. “Ik ben niet zo een pietlut als het gaat om formaliteiten, kost alleen maar tijd, dus doe maar geen moeite. Ik snap je punt ook wel zonder,” verklaarde ze zichzelf nog even.

| Hei | | New place, same memories | | Topic 1 | | Post 4 | | ~~Vorige~~ | | ~~Volgende~~ |

Hei was even opgelucht toen het meisje haar spottende opmerking volgde op zijn grap. “Oh nee toch, ik sta echt te shaken van angst,” Hij liet zijn donkerblauwe ogen over haar heen glijden. "Ik zie je anders echt niet beven hoor," grijnsde hij. Ze leek hem wel iemand die tegen een stootje kon. Geen pieper zoals veel meisjes van haar leeftijd. Daar moest je nog maar eens nep-gemeen naar kijken om ze in tranen te laten uitbarsten. Hei vond dat altijd maar een enorme dosis aanstellerij. Hij hield meer van iemand die niet op d'r mondje gevallen waas en een terecht antwoord zou terugsturen. Liefst zelfs iets waardoor hij geen antwoord meer zou kunnen verzinnen. Hoewel hij nooit graag verloor, vond hij het altijd zeer interessant als meisjes hem speels het zwijgen op konden leggen. Het had iets speciaals en het was nog niet vaak gebeurd. Enkele uitzonderlijke keren wel, maar dacht hij liever niet meer te vaak aan.
Intussentijd had hij haar opnieuw zijn hand aangeboden, al leek ze deze niet meer te willen aannemen. Hij had haar blijkbaar serieus laten schrikken de vorige keer. Hij hield zijn arm nog even gestrekt, maar liet deze langzaam aan wat verslappen. “Oké, Hei dus. Noem het maar onbeleefd als je het wil hoor, maar ehm… Ik weet nou niet of ik handenschudden met jou nog zo een goed idee vind.” Ze kneep haar ogen toe en Hei merkte aan haar blik dat ze het alles behalve een goed idee vond. Haar hele houding straalde het van zich af. Hij grijnsde opnieuw en plaatse zijn handen opnieuw tegen de grond achter zijn lichaam. Een klein lachje kon hij echt niet meer onderdrukken. “Daarbij, vind je handenschudden niet een beetje onnodig nu? Tis maar een gebaar wat niet echt veel waarde ergens aan toevoegt,” vervolgde ze. Hij staarde opnieuw naar de lucht, die tussen de takken zichtbaar was, en haalde zijn schouders op. Nog steeds een brede glimlach op zijn gezicht. Hij voelde haar blik nog steeds op hem branden en vanuit zijn ooghoeken keek hij haar opnieuw aan. Ze vouwde haar handen achter haar lichaam en leunde tegen de oude boom aan. “Ik ben niet zo een pietlut als het gaat om formaliteiten, kost alleen maar tijd, dus doe maar geen moeite. Ik snap je punt ook wel zonder." Hei draaide zijn hoofd opnieuw wat meer in haar richting. "Je bent een speciaal geval," grijnsde hij haar toe. Zijn blik gleed even naar de hond op haar schoot, en daarna terug naar haar ogen. "Niks mis mee trouwens, ik hou er wel van," vervolgde hij snel. Het laatste wat hij nu wou, was haar beledigen. Want zoals verwacht, was deze dame niet op haar mond gevallen en zou ze alle regels en formaliteit vast wel aan haar vrouwelijke botjes durven lappen.
Hij liet zich achterover glijden waardoor hij met zijn rug op het gras terecht kwam en trok zijn knieën een beetje op. Deze keer verbrak hij hun oogcontact echter niet, aangezien zij altijd naar hem bleef kijken, leek hem dat het beste. "Ik had alleen gehoopt de naam van mijn gesprekspartner te weten te komen. Hoewel namen uiteindelijk niks zeggen." Hij haalde opnieuw even zijn schouders op. Nu hij zijn naam had vrij gegeven, had hij hetzelfde gehoopt van haar. Maar zoals hij net zelf had gezegd, het was geen vereiste. Hij had al zoveel onbekende, naamloze mensen gesproken. Niet dat hij ze daarna ooit nog had teruggezien, en haar misschien wel. Hij liet zijn blik opnieuw over haar glijden. Ze zou hier vast ook les volgen. Maar waarschijnlijk meer dan hem. Hij was niet van plan vaak naar de les te gaan. Zijn krachten lieten hem nogal koud de laatste tijd. En daar had hij zo wel zijn reden voor.

De opmerking die Hei terugkaatste naar haar zag ze niet als een loze opmerking om het gesprek gaande te houden; ze zag het als een uitdaging. Een uitnodiging om een gevecht aan woorden met hem aan te gaan. “Precies, dat is het em dus. Het gaat zo snel tekeer, dat je het niet eens meer kan zien. Ken je nagaan.” De spot schoot er met de vonken bijna vanaf. Ze ging het gevecht aan. Ze weigerde om niet het laatste woord te hebben hiermee. Of überhaupt eigenlijk. Het laatste woord krijgen was een gewoonte van Ellia die ze graag hoog hield. Het gaf altijd een soort van gevoel van triomf, zeker wanneer het na een lange discussie was, dan smaakte de overwinning nog zoeter. Deze situatie zou dan ook geen uitzondering zijn. Vreemdeling of niet, ze zou niet het beleefde meisje uit gaan hangen. Die tijd was al eeuwen geleden geweest voor haar.
Met een neutrale blik had ze toegekeken naar hoe hij zijn hand weer teruggetrokken had, had ze toegekeken naar hoe zijn brede glimlach overging naar een grijns, had ze geluisterd naar hoe hij lachte om haar reactie, en had ze geluisterd naar zijn woorden. Woorden die haar met wat verassing wisten te treffen –iets wat hij naar haar zin wel erg snel voor elkaar gekregen had bij haar-. Speciaal geval? Omdat ze oude gewoontes verbrak en haar mening plat in alle eerlijkheid op tafel legde? Ze beschreef het meestal gewoon als rechtuit, gewoon eerlijk en recht door zee. Ze had het zelf nooit echt als iets speciaals gezien. Maar de manier waarop hij het bracht liet hij het bijna lijken alsof ze een heel bijzonder figuur was. Het klonk bijna als een compliment. “Speciaal zeg je? Ik voel me vereerd,” reageerde ze op zijn opmerking. Het sarcasme droop er nog net niet met een dikke strooplaag vanaf. Speciaal... Zo speciaal was het toch niet? Of was hij in zijn leven gewoon weinig eerlijke mensen tegengekomen?
Tijdens het veranderen van zijn zit verklaarde hij zichzelf over het hele handenschudden gedoe, en deelde daarbij met korte woorden zijn mening over het onderwerp 'namen'. Namen… ja, wat viel er nou te vertellen over namen? Ze zorgde ervoor dat het makkelijker was als je iemand wilde roepen. Maar ja, echt veel waarden had ze er nooit aan gehecht. Naar naam was dan ook al zo een drie, misschien zelfs vier keer veranderd. Er was niks zo nietszeggend over een persoon dan zijn of haar naam. Bijnamen daarentegen –afgezien van die domme afkortingen natuurlijk- hadden veel meer te vertellen over de persoon. Die waren wél persoonlijk gericht en kenmerkte de persoon. “Naja, het maakt het aanspreken van een persoon wel een stuk makkelijker en subtieler. Klinkt een stuk beter om iemand bij z’n naam te roepen dan met ‘jij daar!’.” Zachtjes grinnikte ze even bij de gedachte. Wat een zooitje zou de wereld dan wel niet worden. “Maar ik snap je punt wel, denk ik. Namen kunnen zo… nietszeggend zijn.” Voor een tijdje liet ze de stilte weer tussen hen terug groeien terwijl ze over het veld voor zich uit staarde. Haar tandenstoker verplaatste ze ondertussen rustig van haar ene, naar haar andere mondhoek. “Tis Ellia, trouwens,” gaf ze uiteindelijk toch maar op een luchtige manier haar naam vrij. Kort keek ze hem vanuit haar ooghoeken even aan, waarna ze haar blik weer af liet glijden naar het veld, terugzakkend in haar eigen gedachten, de stilte weer weder laten keren. Bij Mitch had het een stuk langer geduurd eer dat hij eindelijk eens achter haar naam was gekomen. De dingen die die arme jonge wel niet had moeten doorstaan voordat hij eindelijk eens haar naam te weten was gekomen. Ha, maar zijn reacties waren zo vermakelijk geweest. En man oh man, hoe vermakelijk zijn reactie om haar zou gaan worden bij dat kerstbal, wanneer hij zou zien dat zijn partner niet in jurk, maar in pak zou verschijnen…
En toen schoot het haar te binnen. Fucking hell, ze moest ook nog dat pak gaan huren voor dat kerstbal… Ze was al naar Oak’s Field geweest om te snuffelen en had verscheidene dingen zien hangen die haar wel aanspraken. Maar de prijskaartjes die aan de lapjes stof hingen wisten af en toe aardig haar motivatie eruit te meppen. Het was toch bijna schandalig hoeveel geld mensen vroegen om enkel en alleen een stuk katoen uit te lenen voor één nacht. Maarja, het gebeurde maar één keer per jaar, en het plan om zich als man te verkleden en op die manier op de dansvloer te verschijnen leek haar veel te leuk om niet uit te voeren. Dus voor deze gelegenheid had ze die belachelijk hoge prijzen en neppe formaliteiten er wel voor over. De kans om een hele zaal mensen in de maling nemen kreeg je ook niet elke week op een zilveren dienblad aangereikt, dus pakte ze hem nu maar, nu ze de kans kreeg.
Het prijskaartje wat aan haar avond vermaak hing was dan maar even een bittere pil die ze door moest slikken. Ze moest er gewoon maar even doorheen bijten. Maar toen ze eenmaal het geld bij elkaar had weten te schrapen, wist ze dat het ergste deel alweer achter de rug was. Ze had het wel drie keer bij elkaar opgeteld om er helemaal zeker van te zijn, maar ze zou genoeg geld hebben. Het enige wat er nu nog op zou zitten, was het halen van haar kostuum een dag van tevoren. Klonk misschien wat riskant, omdat ze dan het risico liep dat wat ze wilde al weg was, maar op die manier kon ze het tenminste veroorloven. Ze kon immers moeilijk geld uit gaan geven wat ze niet eens had. Daarbij was de kans dan ook een stuk groter dat het pak vies, verkreukeld, of in het ergste geval zelfs, beschadigd zou kunnen raken.
Vanaf het veld draaide ze haar blik weer terug naar Hei, hem onderzoekend even aankijkend. Haar handen haalde ze achter haar hoofd vandaan, om er vervolgens één zacht op de kop van Ven te leggen. Haar andere hand legde ze in het donkere gras naast zich neer. “Dus, jij al inkopen gedaan voor dat kerstbal?” begon ze spontaan het nieuwe onderwerp. “Of ga je je avond eenzaam op je kamer doorbrengen terwijl je naar “All I want for Christmas” luistert?” vroeg ze hem plagend, een uitdagende grijns bijna niet van haar gezicht te slaan. Ze verwachtte eigenlijk wel van hem dat hij al aardig voorbereid was op dat feest. Pak al helemaal klaar en gereed. De vraag of hij al een date had zou ze niet eens gaan stellen. Hij leek wel een typetje waar die onnozele meiden aardig aan hingen. Hij had zo een typische badboy uitstraling, iets waar die onschuldige types altijd voor vielen natuurlijk. Het type die de vrouwen wel aardig wist te paaien met een paar gladde woordjes en goeie looks, als het nodig was.

| Hei | | New place, same memories | | Topic 1 | | Post 5 | | ~~Vorige~~ | | ~~Volgende~~ |

“Precies, dat is het em dus. Het gaat zo snel tekeer, dat je het niet eens meer kan zien. Ken je nagaan.” had ze een beetje spottend gereageerd op zijn humor. Blijkbaar was ze wel een pittige als het om het laatste woord ging. Ze leek hem iemand die veel om concurentie en ook winnen gaf. Maar dat was uiteraard maar een pure gok, afgaand op haar woorden. Tenslotte kende hij haar nog maar net en was zelfs haar naam hem nog onbekend. Hij grijnsde gewoon even kort en reageerde er verder niet op. Allereerst omdat hij niet meteen een antwoord klaar had, en daarnaast omdat hij er niet zeker van was als ze het zou appreciëren. Was het door het feit dat hij niet meer reageerde dat zij vervolgde met een sarcastische opmerking? “Speciaal zeg je? Ik voel me vereerd." Hij knikte even luchtig en behield zijn vriendelijke grijnsje. "Ja, speciaal. Ik heb geen idee hoe ik het anders moest verwoorden," lachte hij haar even toe. Ze leek verbaasd over zijn uitspraak en leek letter per letter door haar gedachten te laten glijden. Had hij hierbij een gevoelige snaar geraakt? Of was het haar verkeerd geschoten? Hei besloot zich verstandig stil te houden en op een volgende reactie van haar kant te wachten. Daar leek hij het minst schade mee te kunnen verrichten. En zo heel lang moest hij niet eens op een antwoord wachten.
“Naja, het maakt het aanspreken van een persoon wel een stuk makkelijker en subtieler. Klinkt een stuk beter om iemand bij z’n naam te roepen dan met ‘jij daar!’.” Hij knikte even grijnzend. Die mening moest hij zonder twijfel met haar delen. Het voelde ook altijd zo lastig om iemand waarvan hij de naam niet kende bij zich te roepen. Als het druk was, konden zoveel mensen zich aangesproken voelen en hij hield nu eenmaal niet van al die starende blikken op zo'n moment. En meestal keek dan iedereen, behalve de persoon die hij eigenlijk wou roepen. Dus ja, ook Hei verkoos een naam of bijnaam boven een roepwoord. Maar net daarom verbaasde hij zich erover dat zij haar naam niet wou prijsgeven. “Maar ik snap je punt wel, denk ik. Namen kunnen zo… nietszeggend zijn.” verbrak ze toen zijn gedachten. Hij knikte zwijgend. Wat zou zij over hem weten met enkel zijn naam? Ze wist niet eens dat het niet eens zijn echte naam was, enkel iets wat hij al sinds kinds af aan gebruikte. Hij stond enkel bekend onder zijn eigen gekozen naam, Hei. Dus welke waarde zou zijn echte naam dan nog hebben, als deze al zo nietszeggend was?
Hei bleef naar het meisje kijken, zelfs toen opnieuw een bekende stilte de overhand nam. Deze keer was zij degene die haar blik afwendde en voor zich uit begon te staren. Dat was meestal een teken dat een persoon ergens over nadacht of wat voor ogen zag. Een soort illusie, een droombeeld, waar enkel de ontwerper grip op leek te hebben. “Tis Ellia, trouwens,” gaf ze uiteindelijk toe. Hij merkte tussen de grassprietjes door dat ze vanuit haar ooghoeken even vluchtig naar hem keek. Hei lachte kort en zachtjes toen hij zijn blik naar de hemel richtte. "Aangenaam," sprak hij vriendelijk. Het paste er niet echt. Of misschien wel, wetende dat ze beide eigenlijk niet erg beleefd ingesteld waren. Misschien maakte dat juist van dit moment het perfecte moment om het wel te zeggen.
De wind suisde boven hem en hij voelde het gras langs zijn lichaam glijden, zachtjes mee wiegend met de winterse vlagen. Zijn donkere haren leken eveneens het ritme aan te nemen en even sloot hij zijn bijna even donkere ogen. Hij mocht enkel niet in slaap vallen. Dát zou pas hilarisch zijn voor het meisje. Voor Ellia. Een naam die hij eigenlijk nog nooit had gehoord en bijna even speciaal leek als zijzelf. Misschien zeiden namen toch iets over personen. Of was het enkel omdat hijzelf die betekenis eraan schonk? “Dus, jij al inkopen gedaan voor dat kerstbal?” Hij opende zijn ogen terug en keek naar Ellia. "Kerstbal?" mompelde hij een beetje uit de lucht vallend. Hij was net aangekomen en had nog niemand gesproken, dus helaas ook nog niks opgevangen over een of ander bal. Niet dat hij de intentie had om te gaan. Hij was geen feestbeest en had niemand om ermee naartoe te nemen, en alleen op zo'n bal verschijnen.. nee hij wist het niet echt. “Of ga je je avond eenzaam op je kamer doorbrengen terwijl je naar “All I want for Christmas” luistert?” vervolgde ze plagend en de grijns op haar gezicht was nogal aanstekend. Hei lachte en behield eenzelfde grijns terwijl hij op z'n rug bleef liggen en haar bleef aankijken. "Vind ik nog geen zo'n slecht idee, eerlijk gezegd," ging hij mee in haar grapje. "Mijn kamer hangt al vol slingers en ik heb cadeautjes voor mezelf klaar liggen. Het wordt best wel gezellig in m'n eentje!" Oke, zo zielig was hij nog net niet. Maar het leek hem geen goed idee om naar het bal te gaan. En om verdere vragen te vermijden nam hij deze keer zelf het woord. "Maar terwijl ik languit in m'n pyjama op de bank lig, vraag ik me wel af wat jij daar gaat uitspoken! Ik durf te wedden dat je samen met vriendinnen uren in de winkelstraat hebt rondgehangen om de perfecte outfit te vinden. Ben ik juist?" hij keek haar een beetje uitdagend aan en vroeg zich nu pas echt af hoe ze eruit zou zien. Ellia zag er geen popje uit zoals veel meisjes van haar leeftijd. En het leek hem zelfs een vreemd beeld om haar in een jurk te zien. Maar wat zou een meisje nu anders aandoen op een kerstbal?

Ellia kon het niet ontkennen dat ze een beetje teleurstelling voelde toen hij niet verder inging op haar reactie. Het voelde op die manier een beetje aan als een loze overwinning. Ze had gehoopt dat het ‘gevecht’ wat langer van duur zou wezen, maar oké. Je kon niet alles hebben in het leven. Ze zou vast nog wel een kans krijgen waarin ze zou kunnen knallen. Iemand de mond snoeren met haar eigen woorden was immers iets waar ze niet snel genoeg van kon krijgen. De reacties die je er soms mee uit kon lokken waren soms zo interessant. Ze was eigenlijk ook wel benieuwd naar zijn reactie. Hei leek haar tot nu toe wel een rustig persoon, iemand die je moeilijk echt boos kon krijgen. Maar je wist het maar nooit. Sommige woorden wisten de raarste trekjes op te roepen bij mensen.
Na de verklaring over zijn woordenkeus bleef ze weer even stil. Nadenkend over de woorden die ze als volgende zou gaan gebruiken kauwde ze wat harder op haar tandenstoker, met haar blik langs hem heen kijkend. Toen ze de woorden netjes op een rijtje in haar hoofd gezet had stelde ze haar zicht weer scherp op hem. “Waar ik vandaan kom noemde we het altijd gewoon plat eerlijk. Iets wat mensen niet altijd op prijs stellen. Tis eigenlijk voor het eerst dat iemand het speciaal noemt. Meestal krijg ik een snauw of een kille blik,” zei ze schouderophalend. De ironie wat ze daarin kon zien verbaasde haar elke keer weer. Mensen zaten wel altijd te drammen om eerlijkheid, maar wanneer je het aan ze gaf, kon je een uitbrander verwachten. De werking van het menselijke brein wist haar keer op keer toch weer te verbazen. “Maar goed, jij lijkt mij ook wel een ‘speciaal’ persoon. Kan nou niet zeggen dat het elke dag gebeurt dat ik naar de grond getrokken word. Een erg bijzondere manier van aanpak, als ik het mag zeggen. En een bijzondere ontmoeting.” Haar blik veranderde van een neutrale, nietszeggende blik naar een wat vriendelijkere blik. Of nee, eerder oprecht. Een blik waarmee ze uitte dat ze haar woorden meende. Maar het duurde niet lang voordat haar lippen zich weer terug krulde in die typische, zelfverzekerde glimlach.
Die glimlach werd ook alleen maar breder en breder bij zijn opmerkingen over het kerstbal. Toegegeven, hij wist wel aardig zijn weg met woorden af te leggen tegen haar. Maar ze was er nog lang niet klaar mee. En zeker niet als zijn manier van praten voortgezet zou worden op deze manier. Met haar blik weer volledig naar hem toegedraaid ging ze mee in zijn verhaal, voornamelijk gedreven door die uitdagende grijns van hem.“Jeetje, ben ik echt zo transparant? Je heb me wel erg snel door… Je heb helemaal gelijk. De dag dat we hoorde dat het georganiseerd zou worden waren we al meteen de winkels in gedoken om alles bij elkaar te zoeken. We hadden met z’n alle zelfs school geskipt die dag, zodat we er zeker van zouden zijn dat we één van de eerste zouden zijn en de beste jurken er nog waren. En man, echt zúlke leuke dingen gekocht. Je zou het eigenlijk moeten zien, het staat allemaal echt énig!” deed ze spottend mee in zijn verhaal. Aan het einde van haar eigen variant op het verhaal voegde ze zelfs een korte, hoge giechel toe, zoals ze al die huppels ook altijd hoorde doen. Tijdens het praten had ze haar stem ook wat veranderd. Haar lagere, volwassenere, rouwe vrouwenstem had ze om laten slaan in een hoge, bijna schelle stem, met een lacherig toontje erin gemixt.
Hoewel het leek alsof ze helemaal op ging in de rol, was elk woord bijna pijnlijk voor haar om te zeggen. Ze had werkelijk een hékel aan winkelen, wat ook wel aan haar kledingstijl en hele uitstraling af te lezen was. Uren lang van winkel naar winkel struinen, opzoek naar de perfecte combinatie om aan te trekken, nee, daar paste zij echt voor. Wat ze had was prima. Het zat goed, ruim, comfortabel, hield haar warm, voelde ze zich prettig in, dus zag ze vaak niet echt reden ertoe om op zoek te gaan naar nieuwe kleurencombinaties of wat ook. Haar kleding moest wel in hele slechte staat zijn voordat ze eindelijk eens het initiatief nam om een kleding zaak in te stappen en gericht te gaan zoeken naar iets nieuws. Zelfs dan stelde ze het liever nog zo lang mogelijk uit. Het was altijd zo een stomme klus waar ze altijd enorm tegenop zag. De kleding in de winkels was echt vreselijk. Alles was zo gericht op die modepopjes. Die strakke, kleine skinny jeans, schoenen met punten en hakken waar ze haar poten op zou breken, shirts met zulk diep decolleté dat je bijna net zo goed in alleen je bh rond kon lopen… De prijzen waren ook altijd te belachelijk voor woorden. En om dan nog maar te zwijgen over de types die je tegen kwam. Giebelende, luidruchtige meiden die altijd maar wat graag in geur en kleur vriendinnen vertelde over hun liefdesleven. En dat gebeurde altijd in zo een volume dat het liet lijken alsof ze de details met de hele wereld wilde delen. Nee, zacht gezegd was winkelen zeker niet één van haar favoriete bezigheden. Maar voor dat bal had ze die gevoelens wel even aan de kant geschoven en haar schouders eronder gezet. Haar ‘grote plan’, zoals ze het zelf noemde, was daarin haar grote drijfveer geweest.
“Maar oké, ik zal je dus niet zien op dat feest, hmm?” ging ze rustig weer verder. Even leek het alsof ze verder in ging op het onderwerp, op een serieuzere manier. Maar de glinstering in haar ogen verraadde al dat er weer een scherpe, sarcastische opmerking aan zat te komen. “Wel jammer. Ik had jou wel graag in je uitgekozen jurk gezien. Als ik het zo zie lijk je er een aardig figuur voor te hebben.” Ze lachte liever niet zo snel om haar eigen grappen, maar ze had het er nu toch wel zwaar mee om niet in tranen van het lachen uit te barsten. Het idee alleen al werkte zwaar op haar lachspieren.

| Hei | | New place, same memories | | Topic 1 | | Post 6 | | ~~Vorige~~ | | ~~Volgende~~ |

Hoewel Ellia een beetje teleurgesteld had geleken dat hij hun woordgevecht had onderbroken, leek ze zijn uitdagende keuzes over het kerstbal wel te waarderen. Hij keek haar nog steeds even glimlachend aan, terwijl ook zij haar bekende lach op haar gezicht toverde. Eigenlijk was het al eeuwen geleden dat hij nog zo lang in het gras had gelegen, eerst genietend van de stilte en daarna van een gesprek met een onbekende. Hoewel ze toch al niet meer volledig onbekend was. Hij kende haar naam, wist dat ze een zeer actieve hond had en dat ze wel van uitdagingen en voornamelijk van overwinningen hield. Misschien een beetje zoals hijzelf. Alleen toonde hij het niet zo duidelijk aan de buitenwereld. Hij wou enkel verliezen als het een doel had. En tot nu toe, kon hij niet veel zo'n doelen opsommen.
“Jeetje, ben ik echt zo transparant? Je heb me wel erg snel door… Je heb helemaal gelijk. De dag dat we hoorde dat het georganiseerd zou worden waren we al meteen de winkels in gedoken om alles bij elkaar te zoeken." Hei grijnsde en merkte hoe spottend ze het zei. Nee, hij had duidelijk niet met een shopaholic te maken. "We hadden met z’n alle zelfs school geskipt die dag, zodat we er zeker van zouden zijn dat we één van de eerste zouden zijn en de beste jurken er nog waren. En man, echt zúlke leuke dingen gekocht. Je zou het eigenlijk moeten zien, het staat allemaal echt énig!” Het laatste woord was er gewoon teveel aan en Hei draaide bijna heen en weer door het gras van het lachen. "eeeeeenig!" herhaalde hij en voelde de tranen bijna in zijn ogen springen. Nee, zo'n type was ze duidelijk niet. Het giecheltje op het einde van het verhaal deed hem bijna buikpijn krijgen. "Ah hou op, ik kan niet meer!" smeekte Hei bijna. hij kwam terug overeind en keek haar aan, om daarna even in zijn bijna waterige ogen te wrijven. "Oh Ellia," zuchtte hij, "wat ben je toch een huppeltrutje!"
Ellia leek even in gedachten te verzinken bij het shop onderwerp, maar keek hem al snel weer aan, zo scherp als altijd en Hei voelde de opmerkingen alweer dichterbij komen. "Nee, daar zal ik niet zijn," bevestigde hij haar woorden over het feit dat ze hem daar niet zou vinden. "Ik zei toch al, lekker in m'n pyjama, languit op de bank, genietend van de warmte en een goeie film, zonder dansende modepopjes om me heen." Hij wist bijna zeker dat ook Ellia eigenlijk geen zin zou hebben om tussen die popjes rond te rennen, laat staan te dansen op het ritme van de o zo bekende kerstnummers. Maar de opmerking die daarop volgde, had hij eigenlijk helemaal niet zien aankomen. “Wel jammer. Ik had jou wel graag in je uitgekozen jurk gezien. Als ik het zo zie lijk je er een aardig figuur voor te hebben.” Even zat Hei daar met zijn mond vol tanden haar aan te staren. Meende ze dat nu? Een grijnsje vormde zich om zijn lippen. "Ja vind ik ook!" speelde hij plots mee en liet zijn handen over zijn heupen glijden. "Dit is toch het perfecte figuurtje voor een sexy roze tutu?" Hij schoot opnieuw in de lach en kreeg even bijna de neiging op te springen en een balletmove uit te voeren. Of toch zoals hij dacht dat ballet ging, zoals in de films dus. Een simpel draaite of even op de toppen van de tenen gaan staan en de handjes in de lucht. In de hoop evenwicht te houden en niet tegen de grond te gaan. Maar hij besloot uiteindelijk gewoon braaf te blijven zitten en haar opmerking gewoon terug te kaatsen. "Als jij me nou eens jouw roze tutu leent, want je hoeft het niet te ontkennen, ik weet zeker dat je er een hebt! Dan mag jij een echt mannenpak lenen." Hij keek haar opnieuw plagerig aan. Hij had al eenmalig een vrouw een kostuum zien dragen, en had zich moeten inhouden om niet over de grond te rollen van het lachen. Maar op dit moment kon hij zich niet voorstellen hoe dit meisje eruit zou zien. Misschien best wel goed, en helemaal niet lachwekkend. Hij knipperde met zijn ogen en probeerde van dat idee af te raken om haar terug uitdagend aan te kijken. "Of ben je daar te vrouwelijk voor?"

Het moment dat Hei aangevallen werd door een heuse lachaanval wist Ellia zich ook niet meer in te houden. Ze probeerde het nog redelijk subtiel te houden, het volume van haar gelach en gegrinnik redelijk gedempt te houden. Maar toen Hei haar laatst gesproken woord op die manier herhaalde gaf ze die strijd op. Met haar armen om haar middel geslagen ging ze mee in zijn lachbui, zich niet langer inhoudend.
Ven was door alle onrustigheid overeind gekomen en wat naar achteren gedeinsd. Niet-begrijpend had hij het stel voor een tijdje aan zitten kijken die zich gedroegen alsof ze elk moment in de lucht konden stikken. Maar dat was uiteindelijk ook gaan vervelen. Met zijn rug naar de twee toe gedraaid was hij een eindje verderop in het gras gaan liggen, wat in elkaar gedoken om de warmte te behouden. Blijkbaar verkoos hij zijn rust nu boven zijn nieuwsgierigheid over de gewoontes van mensen. Wat een raar beest was het toch.
Weer een poging wagend om haar gelach wat onder controle te krijgen sloeg ze haar hand even voor haar mond en wende ze haar blik van hem af. Haar keel deed er gewoon pijn van. Als het zo door zou gaan, zou ze morgenochtend met spierpijn in haar buikspieren wakker worden. Langzaam weer bijkomend gleed ze met haar handen over haar gezicht, haar ademhaling weer onder controle proberen te krijgen. Na een diepe zucht liet ze nog even een laatste lachje eruit vliegen, waarna ze eindelijk weer een beetje bijgekomen was. Jezus, hoelang was het wel niet geleden dat ze zo dubbel gelegen had?
Toen ze eindelijk weer een beetje bijgekomen was vond Hei het nodig om haar te bestoken met nog een spottende opmerking, die haar lachspieren weer een beetje wisten op te wekken. Maar lang niet zo erg als daarnet. Dit keer bleef het bij een brede grijns en een bescheiden lachje die ze wél onder controle wist te houden. Nu ze eindelijk er weer toe in staat was om zichzelf onder controle te houden wierp ze haar blik weer op Hei. Die leek het ook nogal zwaar te hebben met zijn lachbui. Het vocht was te zien in zijn ogen. “En jij bent echt te emotioneel. De tranen staan gewoon in je ogen!” vuurde ze met een brede grijns op haar gezicht gebeiteld terug naar hem. “Een huppeltrutje en een dramaqueen. Wat een combinatie toch weer!” En daar volgde het zachte gegrinnik weer.
De lachbuien die ze achter elkaar kreeg lieten haar het koude weer helemaal vergeten. Alsof ze er immuun voor was geworden. En ze bleven maar achter elkaar komen, als een stel woeste golven. Zeker toen hij mee ging in haar spottende verhaal en hij zijn handen over zijn heupen liet glijden was die zelfcontrole die ze over zichzelf had weer bijna volledig verdwenen. Luid lachend bij het idee alleen al begroef ze haar gezicht in haar handen, alsof ze daarmee het gelach wilde laten stoppen. Dit was teveel. Straks zou zij de gene zijn met de tranen in haar ogen. “Een lichaam om jaloers op te zijn. Hoe krijg je het toch voor elkaar om zo slank en aantrekkelijk te blijven?” wist ze tussen haar gelach en de kieren van haar vingers er nog even snel uit te gooien. Ze kon het niet laten om hem nog even te bestoken met wat van haar opmerkingen. Maar voor de volgende opmerking nam ze even wat meer tijd om rustig op adem te kunnen komen en de pijn in haar keel wat weg te laten trekken. Straks moest ze nog aan het zuurstof als dit zo door ging.
Nadat ze zichzelf even de tijd had gegeven om rustig op adem te komen richtte ze zich weer op hem, klaar voor de volgende floot aan scherpe woorden en sarcastische opmerkingen. “Godsamme, ik ben echt te doorzichtig voor je. Maar je bent al te laat vrees ik. Die heb ik al uitgeleend aan me BFF. Sorry, maar op een normale schooldag mag je hem altijd lenen, das verder totaal geen probleem!” Opnieuw liet ze haar stem overgaan op die hoge, bijna schelle toon zoals ze daarnet gedaan had. En ook aan het einde van deze zin voegde ze die hoge giechel toe. Zonder zou het het hele spel toch niet compleet maken.
Toegegeven, dit was één van de vreemdste, maar ook leukste gesprekken die ze tot nu toe had gehad op SSA. Ze had, ondanks die vreemde manier van kennismaken, verwacht dat het weer zo een typisch kennismakingsgesprek zou worden. Een beetje praten over koetjes en kalfjes, je standaard saaie gesprek wat je vaker dreigde te hebben bij een ontmoeting. Maar dit was totaal het tegenovergestelde van wat ze had ingeschat. Gelukkig was Hei een humorist zoals zij en had ze niet weer te maken met de zoveelste stijfkop. Niet dat ze dan zo lang hier was blijven zitten, natuurlijk. Maar het was fijn dat het op deze manier was gelopen. Een leuk, goed gesprek was nooit weg. Eindelijk weer eens van die ouderwetse, flauwe humor wat ze ook dagelijks te horen kreeg toen ze nog op Shadra, bij de jongens woonde.
Zijn volgende opmerking liet haar even denken. Een pak lenen… hoeveel makkelijker zou dat alles maken. Het zou haar een hoop geld en gedoe gescheeld hebben, dat stond vast. Maar het zou de verassing er wel meteen af halen als iemand van haar stiekeme plannetje af zou weten. Als hij wilde weten hoe ze op dat feest zou verschijnen, moest hij zijn gezicht maar laten zien. Dan zou Ellia het hem wel vol trots laten zien. Maar tot die tijd hield ze de schijn dat ze zich netjes aan de dresscode zou houden wel even hoog. Liegen was immers nog steeds één van haar talenten. Een talent waar ze niet altijd even trots op was, maar op moment als deze kwam het hartstikke van pas.
Op haar beurt beantwoorde ze zijn uitdagende blik met haar eigen, oh zo bekende, zelfverzekerde glimlach en die typische, onvoorspelbare, bijna valse blik in haar ogen. “Klinkt eigenlijk wel als een leuke stunt,” zei ze alsof ze het idee echt aan het overwegen was. “Dat zal die Savador pas echt woest maken,” lachte ze om het ‘nieuwe idee’, alsof het voor het eerst in haar opkwam. “Maar zelfs voor mij zou zoiets te ver gaan. Zo gek ben ik nog net niet. Dat kan ik me partner ook niet aandoen. Die zal dan een spontane hartaanval krijgen als hij me ziet aankomen,” lachte ze nog even, fantaserend over hoe Mitch echt zou gaan reageren. Die arme Mitch mocht willen dat ze er zo over dacht. Hij mocht willen dat hij werkelijk zoveel geluk met haar had. Maar helaas voor hem was Ellia wél zo gek om het te doen. En nog wel te bedenken hoe blij hij had gereageerd toen ze hem in alle nuchterheid gevraagd had. Oh, oh, hij moest toch eens weten.
Zachtjes lachte Ellia nog even wat na in zichzelf, met een blik half op Hei gericht. Het been waar Ven net met zijn kop op had gelegen trok ze omhoog en leunde daar met haar elleboog op. Met haar hand gleed ze even door haar zwarte haar heen en richtte ze haar blik weer volledig op Hei, een brede glimlach op haar gezicht vastgelijmd. “Dear god, we zijn elkaar echt aan het vermoorden op deze manier. Wat een eerste ontmoeting.”

| Hei | | New place, same memories | | Topic 1 | | Post 7 | | ~~Vorige~~ | | ~~Volgende~~ |

Op de een of andere manier voelde Hei zich opgelucht dat het hem gelukt was om Ellia te laten lachen. En dan nog geen klein beetje. Ze lag dubbel en had ook bijna met de tranen in de ogen gestaan, terwijl ze hem er nog mee had zitten uitlachen. Oh wat zou hij met haar gelachen hebben moest ze dan toch janken van het lachen! Maar helaas, ze wist zichzelf nog iets beter in te houden dan hijzelf. Hij had er dan ook niet tegen gevochten. Het was dan ook al zo lang geleden dat hij zijn buikspieren zo duidelijk gevoeld had en zijn kaken bijna gevoelloos leken van de actie die ze net hadden ondernomen. Maar het voelde wel goed, en bekend. Hij had vroeger zo vaak gelachen en plezier gemaakt. Met zijn zusje en ook met Amber. Maar toen was er veel veranderd. Het was vooral die gedachte die zijn lachbui in toom had gehouden. Eigenlijk leek het al zo verschrikkelijk lang geleden dat hij spontaan had gelachen. Zijn vorige vrienden hadden hem nooit zo behandeld. Mao was soms grappig op zijn eigen manier, maar Hei zou nooit dubbel hebben gelegen van die kat. Even voelde hij de pijn en het verdriet opnieuw controle nemen over zijn lichaam, maar hij wou blijven lachen. Plezier blijven maken met dit meisje die hij net had leren kennen. Met degene die zich voorgesteld had als Ellia, en vreemd genoeg hem het idee gaf dat ook zij niet vaak zo had gelachen. Ze leek echter een echte humorist. Maar misschien had ze, net als hemzelf, nooit meer de kans gehad zich zo te geven.
“Godsamme, ik ben echt te doorzichtig voor je. Maar je bent al te laat vrees ik. Die heb ik al uitgeleend aan me BFF. Sorry, maar op een normale schooldag mag je hem altijd lenen, das verder totaal geen probleem!” Hei richtte meteen zijn aandacht weer op Ellia die het woord nam. Ah wat spijtig, hij had geen kans op een roze tutu. Maar nu hij er zo over nadacht, was het misschien wel beter dat ze er geen had liggen. Ergens zag hij Ellia wel in staat hem zoiets te laten aantrekken. Dan zou het wel onder lichte, of iets meer dan lichte, dwang zijn. Maar Hei durfde erop te wedden dat ze hem zou proberen te overhalen zich zo belachelijk te maken. Net zoals hij het zich wel kon voorstellen dat Ellia zonder schaamte een mannenpak zou aantrekken, al was het maar om rebels en opvallend en alles behalve vrouwelijk te zijn. En zijn vermoeden werd meteen bevestigd toen Ellia zei dat ze het wel een leuke stunt zou vinden. Hei schudde lachend zijn hoofd. Gekke meid ook. “Dat zal die Savador pas echt woest maken." Hei liet zijn hand even over zijn gezicht en door zijn haren gaan om weer bij te komen van de lachbui die nog wat bleef na-sudderen. "Ik heb geen idee wie die Savador is," begon hij rustig, "maar ik denk niet dat er veel mensen mee akkoord zouden gaan, nee." In tegenstelling tot enkele jaren geleden werd overal ter wereld meer geaccepteerd. Maar op de een of andere manier leek een vrouw in pak toch nog steeds een vreemd idee. Of gewoon ieder meisje met een broek op een bal. Het leek zo ongewoon en onnatuurlijk.
Ellia begon plots over haar partner voor het bal. Niets anders dan Hei verwacht had dus. Een partner, misschien zelfs haar vriendje, en vast een aantrekkelijk en mooi kleed. Het typische beeld van een geslaagd kerstbal. Sfeermuziek en leuke versieringen. Aan het pochen tegenover elkaar met hun nieuwe kleren, accessoires of metgezel. Jongens probeerden een voor een de knapste meisjes eruit te sprokkelen voor eigen gebruik en pronkten er zonder twijfel mee op het bal. Maar het leek nog steeds helemaal niets voor hem. Hij had wel een pak, wat misschien tweemalig gebruikt was, als hij nog goed kon tellen. “Dear god, we zijn elkaar echt aan het vermoorden op deze manier. Wat een eerste ontmoeting.” Een ding was zeker, Ellia was erg goed in het onderbreken van zijn gedachten. Misschien wel beter, want hij was er vaak in verzonken. "Wel, ik laat je liever levend met je partner naar het bal gaan," grijnsde hij. "Ik ben niet echt het moordende type." Op dat moment voelde Hei een steek in zijn maag. Hoe kon hij dat nou zeggen. Hij voelde een brok in zijn keel zich vormen en vermeed meteen oogcontact. Ook zijn lachbui of gemeen grijnsje verdwenen als sneeuw voor de zon terwijl hij zijn donkerblauwe ogen naar het gras had gericht. verschillende gedachtes raasden door zijn hoofd, maar de belangrijkste was dat hij zich snel moest herpakken. Ellia zou zich vragen beginnen stellen bij zijn plotse humeurwissel en er misschien wel vandoor gaan. "Maar pas op, ik heb nog mensen, per ongeluk uiteraard, doodgekieteld." Hij richtte zijn blik weer op haar en wist terug een lachje op zijn gezicht te toveren.

Eindelijk een beetje over de lachbuien heen gekomen, gunde ze haar kaken, keel en buikspieren even wat rust. Rust waar ze nu wel aardig aan toe waren. Zo af en toe kreeg ze nog een korte aanval wanneer ze haar blik op Hei richtte, die zijn lach zo langzamerhand ook onder controle probeerde te krijgen, maar hevige uitbarstingen en dergelijke zaten er niet meer bij.
Zijn volgende opmerking wist haar echter met verbazing te treffen. Ze was zo verbaasd, dat ze de rest van zijn zin niet eens goed kon horen. De woorden gleden gewoon langs haar heen als de wind, terwijl ze bleef steken in zijn eerste woorden. ‘Geen idee wie die Savador is’… was hij serieus? “Sorry, hoelang zat je hier ook alweer op school?” vroeg ze verbouwereerd, met een opgetrokken wenkbrauw. “Savador is de hoofdmeester. Nooit rond zien lopen? Bleekscheet, gele ogen, zwart haar, ongeveer net zo lang als ik? Gozer met een slangen fetisch? Hij loopt af en toe door de gangen met een rape face. Come on, die moet je toch wel een keer gezien of van gehoord hebben?” Had hij zijn schoolperiode doorgebracht onder een steen? Of was hij net pas aangekomen? Dat zou eigenlijk de enige verklaring voor zijn onwetendheid kunnen zijn. Het was onmogelijk om die gozer niet te kennen. Hij maakte zichzelf daarvoor veel te berucht en gehaat. Er ging geen dag voorbij dat ze geen nieuwe roddels over hun ‘geliefde’ hoofdmeester hoorde tijdens haar wandeltochten door de gangen.
Met een grijns had ze hem weer aangekeken toen hij verder ging in het gesprek, maar die grijns had zich wat ingekort bij zijn volgende woorden. Moord… ha, ja, een onderwerp wat voor Ellia zeker geen vreemdeling was. Een oude kennis, die ze sinds ze hier op school zat alweer bijna vergeten was. Toch voelde het niet bitter, of pijnlijk, zoals het bij vele mensen wel voelde. Het had nooit zo gevoeld voor Ellia. Rox had haar toen ze nog een kind van twaalf jaar oud was zo goed mogelijk erop geprobeerd voor te bereiden. Want met haar leven op straat, tussen al die rebellen en liberalisten, was het behouden van schonen handen onbegonnen werk. Bijna drie jaar lang had hij haar de verhalen verteld over hoe ze met het misselijke gevoel, dat de eerste keer het meest gruwelijk zou zijn, maar dat het nooit makkelijker zou worden. Dat de pijn erom nooit weg zou gaan, maar dat je er gewoon ruimte voor moest maken. Maar toen die dag eindelijk gekomen was, dat ze haar handen voor de eerste keer had gewassen in iemand zijn bloed, waren de gevoelens er niet. Ze waren gewoon niet op komen dagen. Rox had gezegd dat dat wel vaker gebeurde, dat het een soort shock was waar ze overheen zou komen. Maar dat gebeurde nooit. En zelfs bij de tweede, de derde, god, zelfs bij de tiende moord lieten die gevoelens nog altijd niet van zich horen. Het had nooit pijnlijk of zwaar gevoeld, maar natuurlijk. Het voelde alsof ze deed waar ze voor geboren was, dat er niks monsterlijks aan was. En dát was het gene wat Ellia altijd dwars had gezeten. Maar dat hoefde ze niet met hem te delen. Dat zou pas echt een sfeerkiller zijn. Daarbij kende ze die gozer net. Natuurlijk, ze had goed met hem kunnen lachen en haar mening over een aantal dingen gedeeld, maar dat onderwerp zou ze nog altijd voor zichzelf houden.
Het onderwerp leek Hei zelf zwaarder te treffen dan Ellia. Meteen wende hij zijn blik af van haar, alsof hij spijt had van wat hij gezegd had. Opnieuw viel er een stilte tussen de twee. Maar deze stilte was niet aangenaam, voelde niet fijn en rustgevend zoals dat het net had gedaan. En gaf een ongemakkelijk gevoel, waardoor Ellia meteen de neiging kreeg om er wat aan te doen. Ze had een hekel aan ongemakkelijke stiltes, zeker als er daarvoor zo een gezellig moment was geweest. “Me partner zal je dankbaar zijn daarvoor. Ik denk dat als ik niet op kom dagen dat hij dan echt zal huilen, de arme pup,” grinnikte ze zachtjes. Ja, daar zou ze Mitch wel voor aanzien. Hij was al zo blij geweest dat ze met hem wilde gaan, zo blij en opgewonden erover. Maar als ze dan plots niet op zou komen dagen zou de teleurstelling onbeschrijfelijk zijn voor die arme jonge.
Op zijn beurt leek Hei zichzelf weer te willen herstellen door het maken van een grap. Een grap die in vergelijking met de rest een beetje flauwtjes aanvoelde. Ook zijn glimlach voelde geforceerd en nep aan. Maar het was beter dan zo een ongemakkelijke stilte. Daarbij hoefde ze lang niet alles van hem te weten, zeker niet bij hun eerste ontmoeting. Maar dat nam niet weg dat het haar nieuwsgierigheid met een subtiel briesje aanwakkerde. Misschien zou ze er wel een andere keer achter komen. Maar tot die tijd hield ze zichzelf wel even onoplettend en zou ze met het spel meespelen. Door de jaren heen had ze immers een aardig talent ontwikkeld voor toneelspelen. Zijn flauwe glimlach beantwoorde ze met die uitdagende blik, die hem nu wel aardig bekend moest zijn. “Oh, ga je gang hoor. Weet wel dat je er dan zelf verantwoordelijk voor bent als je straks in de ziekenzaal ligt,” zei ze met een sadistisch grijnsje, terwijl ze de botten van haar nek kraakte. Een geluid wat het hele zooitje alleen nog maar luguberder maakte. Het klonk als eerste instantie misschien als een grap, een zelfde soort grap als de gene die ze net rond had zitten strooien. Het was ook eerder humoristisch bedoeld dan als een echt dreigement, maar de waarheid verschool zich er toch heel echt in. Als je iets bij haar flikte, al was het iets onschuldigs als een stompje, zorgde Ellia er altijd wel voor dat ze het je terug betaalde. Op haar geheel eigen manier natuurlijk. Bloedneuzen, blauwe ogen, schrammen, stompen, Ellia nam ze altijd wel aardig te pakken wanneer de jongens iets bij haar probeerde om de spot met haar te drijven, of om haar gewoon even te irriteren. Ze had altijd wel flink van zich afgebeten en had aardig laten merken dat je niet zomaar je gang met haar kon gaan. En bij Hei zou ze ook absoluut geen uitzondering maken. Misschien zou ze iets zachter en voorzichtiger doen bij hem dan dat ze bij de jongens gedaan had. Van de jongens thuis kende ze de grenzen, maar van Hei nog niet. Niet dat hij iemand leek die bij een tikkie al uit elkaar zou vallen, daar niet van. Hij leek een stevig, goedgetraind lichaam te hebben. Een lichaam waar aardig wat kracht in rustte, als ze zo die spieren zag. Of nou ja, voor zover dat mogelijk was met die kleding over hem heen. Maar toch, je wist het maar nooit zeker met onbekende. Je had er altijd wel een stel jankerds tussen zitten.

| Hei | | New place, same memories | | Topic 1 | | Post 8 | | ~~Vorige~~ | | ~~Volgende~~ |

Alles was plots redelijk snel gegaan en had zich wat kriskras door elkaar afgespeeld, waardoor Hei even moest nadenken welke actie hij nu precies moest ondernemen. Moest hij doorgaan over hun gesprek over de schoolmeester, die hij nog niet had ontmoet, of haar voorzichtig uitdagen en zijn vinger in haar zij prikken? Ze zou er niet van dood gaan, zoveel was wel zeker. Maar bij het kraken van haar nek liep er toch even een rilling over zijn rug heen. Hoe langer hij tijd met haar spendeerde, hoe zekerder hij werd dat ook zij geen verleden met rozengeur en manenschijn met zich meedroeg. Ze leek een pittige tante die zonder problemen van zich af zou bijten. Meisjes als haar kende hij nauwelijks. Hij had er wel gekend, maar velen daarvan waren nu niet meer onder de stervelingen of sprak of zag hij nooit meer. Misschien maar beter ook. Ze hadden alleen geen al te beste invloed gehad op Hei. Al waren er wel die hij mistte. Hij liet zijn rug tegen de boomstam rusten en voelde de warmte van zijn jongere zusje al bijna terug tegen zich. Hij had zo vaak met haar tegen een boom aangezeten, turend naar de sterrenhemel, afwachtend tot er eentje zou vallen en ze een wens konden doen. Bai had zoveel wensen gemaakt, maar ze had er geen een aan Hei prijs gegeven. Iedere keer als hij ernaar vroeg keek ze hem met zo'n typische kwade zusterblik aan, om hem er nog maar eens op te wijzen dat ze dat niet mocht vertellen. Want dan zouden ze natuurlijk nooit uitkomen. Maar Hei had ooit zo vaak gewenst naar de sterren, en geen ervan was ooit uitgekomen. Zou Bai wel dat geluk gehad hebben?
"Nee, ik ken die hoofdmeesterdinges niet," begon hij plots weer over hun bijna vergeten onderwerp. "Ik ben deze ochtend pas aangekomen. Het was mijn eerste wandelingetje op dit schoolterrein," legde hij haar rustig uit. Zijn humeur begon er weer wat beter op te worden en hij voelde dat hij zichzelf al een stuk minder moest forceren om naar haar te glimlachen. "Dus ja, ik ben zo'n nieuwtje die nog niks weet van deze onbekende school," grijnsde hij haar toe. Toch bleef de neiging haar te porren of te kietelen wel in zijn vingers hangen. Haar dreigement over de ziekezaal maakte het er daarbij niet veel beter op. Hei had niet het gevoel dat ze hem ook echt wat aan zou doen. Dat ze de tegenaanval zou inzetten, daar twijfelde hij echter geen seconde over. Maar moest dat hem tegenhouden? Nou, nee...
Nu hij over het schoolonderwerp was begonnen, porde hij haar redelijk onverwachts in haar zij. En alsof hij nog een kind was, draaide hij snel zijn gezicht en zijn lichaam een beetje van haar af, en deed alsof hij niks had gezien. Laat staan dat híj degene was geweest die haar had gepord. Vanuit zijn ooghoeken keek hij haar onschuldig aan. "Wat is er? Gebeurde er wat?"

Ellia haar vermoedens werden door het antwoord wat Hei gaf bevestigd. Het was echt zijn eerste dag hier. Hu, the more you know. Nou ja, ze had hem op deze manier in elk geval al redelijk goed geïnformeerd over Savador. Nu hoefde hij het tenminste niet te leren op de harde manier. “Eerste dag? En ik heb je niet eens een warm welkom gegeven… Ik zou me rot moeten schamen. Nou ja, beter laat dan nooit zeggen ze altijd.” Even draaide ze haar blik weg van hem, balde ze één van haar handen tot een vuist en hield ze die voor haar mond. Een zag, gemaakt kuchje perste ze uit haar keel, waarna ze zich weer volledig naar hem toe draaide. “Welkom op SSAaaaaaaa!” schreeuwde ze bijna, met diezelfde hoge, schelle stem. Als één of andere blije cheerleader wapperde ze met haar handen die ze half in de lucht gestoken had. Een neppe, suikerzoete glimlach had ze op haar gezicht gezet, die bijna pijn aan haar kaken deed. “Fantaseer zelf maar even de jolige muziek en confetti op de achtergrond,” zei ze weer met haar normale stem. Ook haar armen liet ze zakken en die neppe glimlach kon ze niet snel genoeg van haar gezicht afkrijgen. “Rondleiding kan ik je ook geven, maar dat kost je wel extra,” zei ze plots, bloedserieus. Maar die ijzeren blik kon ze niet lang ophouden voordat die grijns als een eigenwijze krul weer op haar gezicht kwam. Zacht grinnikend draaide ze haar blik weer even weg van hem, gericht op het grasveld. “Dat doe ik ook nooit meer,” zei ze, hoewel het meer op zichzelf gericht leek te zijn dan op Hei.
Met een vriendelijke glimlach wilde ze zich weer naar hem toedraaien, maar dat hele idee werd van tafel geschoven toen ze iets voelde steken in haar zij. Het moment dat ze de por in haar middel voelde schoot ze uit reactie een klein beetje omhoog en schoof haar bovenlichaam wat de andere kant op. Spontaan bleef ze daarna als een standbeeld stilzitten, recht voor zich uitstarend. “Motherfucker, nu kan je hem krijgen ook,” dacht ze in zichzelf. Met haar kaken op elkaar geklemd hield ze zichzelf in en wist ze te voorkomen dat er geen grijns op haar gezicht kwam te staan. Uitdaging met alle genoegen aangenomen.
Langzaam draaide ze haar hoofd naar hem toe. Ze keek niet kwaad, er was geen eens irritatie in haar gezichtsuitdrukking te vinden. Ze keek hem gewoon bars aan, zonder verder ook maar iets los te laten. Misschien maakte dat het juist ook wel enger. Onvoorspelbaarder. Hij zou de speciale aanpak gaan krijgen… en dat zou hem nog lang gaan heugen. Dat hij lichtelijk van haar weggedraaid zat nam ze aan als een mooie kans om hem te grazen te nemen. Op die manier zette hij zich zwakker op en was het makkelijker voor haar om haar zet te doen. In een snelle, plotse beweging kwam ze wat overeind en schoot ze naar hem toe. Met haar hand op zijn achterhoofd geplant duwde ze hem in de vaart die ze maakte naar de grond toe. In dezelfde tijd had ze met haar andere hand met een stevige grip één van zijn armen bij de pols vastgegrepen en op zijn rug gedraaid. Rustig, alsof het de normaalste zaak van de wereld was ging ze op zijn onderrug zitten toen ze hem helemaal op de grond had geduwd. De hand die ze op zijn achterhoofd had gelegd liet ze via zijn nek naar zijn rug glijden en plaatste ze tussen zijn schouderbladen. Zijn ene arm hield ze nog altijd op zijn rug gedraaid, vastgegrepen bij zijn pols. Het was niet ver, of hard, of al te pijnlijk, ze hield zich nog netjes in. Het mocht ook weer niet té serieus over komen. Hoewel de aanpak van zichzelf waarschijnlijk nogal drastisch over kwam, maar dat maakte het allemaal veel leuker in haar ogen. Zoiets zou iemand toch nauwelijks verwachten? Zeker als je je bedacht dat de twee elkaar pas net kende. En dat was eigenlijk ook haar hele punt. Als je onvoorspelbaar handelde wekte je vaak de leukste reacties bij mensen op. Op die manier zag je vaak hun ware aard, omdat ze zich er niet op voor konden bereiden.
Zachtjes kauwend op haar tandenstoker keek ze naar zijn gezicht. Tenminste voor zover dat nog mogelijk was, aangezien ze hem voor de helft in het gras had geduwd. “Je moest het gewoon doen hé…” zei ze zachtjes, bijna fluisterend. “Je móést het gewoon doen. Ik had je gewaarschuwd, maar je heb jezelf een enkele reis naar de ziekenzaal bezorgt. Sorry boyo, maar ik ben bang dat ik je nu pijn moet doen. Dus, waar wil je hem hebben? Gezicht? Maag?” Een klein grijnsje krulde zich rond haar lippen. “Ik wilde bijna mannelijkheid zeggen, maar door dat gebeuren met die roze tutu ben ik wat in de war daarover.” Misschien kwam haar manier van spreken wat dreigender over dan eigenlijk de bedoeling was, maar het was allemaal maar een toneelstukje. Hem een beetje gek maken, het akkevietje van net een beetje wegduwen met acties en woorden als deze.

| Hei | | New place, same memories | | Topic 1 | | Post 9 | | ~~Vorige~~ | | ~~Volgende~~ |

Hei had zich compleet van haar weggedraaid, alsof ze niet zou weten dat hij die onschuldige por haar richting uitgestuurd had. Hij hield er wel van, mensen porren en kietelen, het was iets waar de meeste niet tegen konden. Hijzelf had zo zijn momenten. Het ene deed het hem niets, het andere leek hij zich als een spast ervan weg te trekken. Maar wat hij terugkreeg was geen por. Ook geen verdere gekke cheerleader acties als daarnet. Al moest hij toegeven dat ze er stiekem wel een beetje schattig uit had gezien bij haar huppeltrut schoolverwelkomende immitatie. Zoals ze zelf had opgesmeten, wat muziek en confetti erbij en het zou ideaal geweest zijn. Al had hij dan vast zijn lachbui weer niet meer onder controle kunnen houden en opnieuw over de grond gerold van het lachen.
Maar over de grond rollen deed hij plots wel. Hoewel Hei normaal altijd op scherp stond, had hij om de een of andere reden zeer snel vertrouwen in Ellia gekregen, en haar dus helemaal niet zien aankomen. In ruwe en snelle bewegingen voelde hij zich omgedraaid worden met zijn hoofd tegen de grond en zijn arm over zijn rug gedraaid. Hmm, typische greep, alleen had hij het niet zo snel verwacht. En al helemaal niet voor een por. Maar het vermoedde opnieuw zijn bevestiging dat Ellia geen doetje was en vast al veel had meegemaakt dat ze zo op de situatie reageerde. Of ze was gewoon fan van harde en gemene spelletjes waarbij je elkaar wel eens, al dan niet per ongeluk, kon pijnigen. En pijn deed dit niet; Het was duidelijk als spel bedoeld. Hei had nog wel eens zo'n situatie gehad, hij had ook zelf al andere mensen in die houding geknutseld, maar dit was niks vergeleken bij zijn herenneringen. Desalniettemin was hij ervan overtuigd dat ze zich nog inhield en vast veel beter kon.
Ze fluisterde bijna hoe ze hem de ziekenzaal in zou sturen, maar Hei durfde erop te wedden dat het tegenover hem bluf was. Toch voelde hij ergens de drang te doen wat hij altijd deed. Zijn korte maar brede zwaard trekken of zijn krachten gebruiken. Met zijn vrije hand voelde hij langs zijn zij, om dan te beseffen dat hij hier op het schoolterrein helemaal geen zwaard droeg. En daarbij, hij kon toch moeilijk een dodelijk wapen trekken voor een plagerig meisje? Ook zijn krachten waren hier helemaal not done. Het zou wat meer pijn doen dan de houding waarin hij zich nu bevond, en hoewel Ellia een ruig type leek, was dat helemaal niet zijn bedoeling. “Ik wilde bijna mannelijkheid zeggen, maar door dat gebeuren met die roze tutu ben ik wat in de war daarover.” Een grijns verscheen op Hei's gelaat en wist dat dit zijn ideale kans was. Het was tijd om de rollen om te draaien.
Hei was al sinds kleins af aan bezig met trainen. Niet omdat hij er zo sterk en gespierd wou uitzien, maar om zijn zusje te helpen in haar strijd. En daar was hij in geslaagd, deels dan toch. Maar zelfs na haar, was hij blijven doorgaan. Zijn kracht en snelheid en reactievermogen waren er goed op vooruit gegaan, als hij zich een beetje concentreerde tenminste en er niet bij liep te dromen. Maar dat is uitereaard bij iedere inspanning zo. Hij moest zijn koppie erbij houden. En hoewel dit in dit spel niet van belang was, deed hij het toch. Bij een klein, onoplettend moment wist hij haar te verrassen door met zijn ene been haar van zich af te duwen zodat ze naast hem op haar rug in het gras terecht kwam. Nog voor ze ook maar met haar ogen kon knipperen was Hei deze keer de baas over haar. Hij was op haar gaan zitten, zoals zij daarnet op hem, en hield met zijn benen en voeten stevig dehare vast en zijn handen hadden zich om haar polsen gesloten en hielden die in de lucht. Zo moest ze al serieus wat moeite doen om haar hoofd daarheen te brengen, mocht ze bijvoorbeeld in zijn handen willen bijten om los te raken. Het enige wat ze kon doen was veel wriemelen en wrikken, aangezien Hei haar stevig en doeltreffend vast had. Hij keek haar even grijnzend aan. "Je hebt de verkeerde uitgekozen vrees ik." Hoewel hij er ergens wel plezier in leek te beleven, sloeg ook hier de slag toe en liet hij los. Nog voor Ellia de moeite ertoe kon doen, liet hij haar handen los en ging van haar af. Haar hond was helemaal door het dolle heen door het hele gebeuren, dus stapte Hei rustig op hem af en ging op zijn knieën bij het dier gaan zitten om deze over het hoofd te aaien. "Zonder verdere uitdagen, Ellia.." begon hij rustig zonder haar aan te kijken, "maar je bent een geboren vechtersbaas. Ik ken maar weinig, misschien wel geen, meisjes die fysiek zo sterk zijn als jij." Hij was ervan overtuigd dat ze zelfs jongens aan zou kunnen. Maar Hei was al minstens even lang als haar aan het trainen. En zoals algemeen geweten worden mannen wel wat sterker dan vrouwen. Genetisch bepaald, niks aan te doen. Al zou hij deze meid zeker niet onderschatten.

Hoewel ze het misschien niet zo openbaar toe zou geven, kon Ellia voor zichzelf onmogelijk ontkennen dat ze in het uitvoeren van dit soort acties plezier beleefde. Het gaf bijna een bitterzoete smaak van nostalgie. Het herinnerde haar aan hoe ze de jongens stiekem wel wat had gemist tijdens haar ontdekkingstochten. Ze had het alleen reizen heerlijk gevonden, alleen zijn vond ze vaak ook hartstikke fijn. Had je tenminste geen last van het gezeik van een ander aan je kop en kon je lekker je eigen gang gaan. Maar mensen om je heen had ook zo zijn charmes, zoals deze situatie ook maar weer bewees. In je eentje barste je nooit zo in lachen uit, moest je je lachspieren nooit zo aanspannen. In je eentje miste je leuke momenten, zoals vriendschappelijke gevechten, die je met elkaar kon hebben. Nou was dit natuurlijk nog geen echt gevecht, maar het had het begin van kunnen zijn. Hei, als nieuwe kennis, had hij natuurlijk wel een wat zachtere behandeling van haar gekregen. Ze had openingen vrij voor hem gelaten, had zich zwakker opgesteld en haar grip mocht dan redelijk stevig zijn, ze oefende er niet alle kracht op uit die ze had. Misschien kwam het over als dom en slordig, maar het was ook haar manier van kracht meten. Op die manier zou ze beter weten waar ze aan toe zou zijn, mochten ze ooit de drang gaan krijgen om met elkaar op de vuist te gaan. Maar bij de jongens op Shadra was ze vaak genadeloos geweest. Daar liepen de vriendschappelijke pesterijen natuurlijk ook wat vaker uit de hand, waardoor beide partijen er vaak uit kwamen met blauwe plekken en in de ergste gevallen zelfs verse littekens. Maar na afloop hadden ze er altijd wel goed om kunnen lachen. Ze lachte de pijn altijd weg met elkaar. Lachen was immers in die wereld nog altijd het beste medicijn tegen bijna alles.
Wat ongeduldig wachtte ze af op zijn reactie. Ze hoopte op een tegenslag, al waren het slechts bijtende woorden die op de hare terug kaatste, iets! Daar deed ze het immers voor. Maar nog steeds geen reactie. “Hmm, laat dan maar zitten,” dacht ze verveeld. Ze stond net op het punt om hem los te laten en van hem af te stappen. Als hij er verder niet op reageerde was er natuurlijk ook geen lol aan. Wel teleurstellend hoor, ze had meer van hem verwacht. Maar dat idee werd alweer van tafel geveegd toen Hei besloten had de rollen toch maar eens om te draaien. Nog voordat ze helemaal kon bevatten wat er zojuist gebeurd was had Hei haar al vastgezet en staarde ze met een schaapachtige blik naar zijn gezicht. Een paar keer knipperde ze wat afwezig met haar ogen, goed op een rijtje zettend wat er zojuist gebeurd was. Vergeefs bewoog ze haar lichaam een beetje heen en weer, wat alleen maar resulteerde in nutteloze bewegingen. Met haar rug tegen de grond geduwd, haar handen boven haar hoofd en haar benen zo goed als opgesloten door zijn houding kon ze echt niks zonder hem direct pijn te doen. Ieder ander moment zou ze zich daar echter niks van aantrekken en alles eraan doen om zichzelf te verlossen uit een greep als deze. Maar ze kende zichzelf te goed in situaties als deze en ze wilde hem die ervaring nog eventjes besparen. Maar als ze eerlijk was, was dit nou daadwerkelijk zo verrassend geweest? Misschien een beetje. Voornamelijk door de snelheid en het plotse moment waarin het gebeurd was. Maar verder? Niet echt, maar dat maakte het niet minder irriterend. Hoewel ze het ongeveer wel had zien aankomen, bleef het toch nog een steek in haar trots. Toch kon ze er wel de humor van inzien en voelde ze bijna een slappe lach aankomen. Misschien was het de ironie zie er ergens kon proeven hierin, of de gedachte aan wat de jongens op Shadra zouden doen als ze haar nu eens zouden zien. Dit was natuurlijk een hele andere kant van haar, die ze maar zelden had laten zien in hun aanwezigheid. Daar kende ze haar als een kille, genadeloze soldaat die de strotten van ongewild volk door sneed zonder er ook maar een seconde spijt van te hebben. Niet omdat ze er zo van genoot, of zo een kick van kreeg, maar meer omdat ze niet echt een keuze had. Vrouwen op de straat werden standaard al niet te best behandeld, het onderscheid tussen de twee geslachten was daar altijd veel groter geweest. De meeste vrouwen op straat waren of prostituees, kwetsbare vrouwen die opzoek waren naar een rijke vent om mee te trouwen, of arme, zwakke vrouwen die zich een breuk werkte om net de huur te kunnen betalen. Vrouwen die mishandeld en gebruikt werden alsof het niks was. Het was dus niet alsof Ellia echt een andere keus had. Ze moest zich wel zo opstellen om te voorkomen dat zij dezelfde behandeling zou krijgen. Het was de enige manier om zichzelf te bewijzen. Maar nu, bijna lachend op de grond gedraaid, plezier belevend met iemand die ze een paar minuten kende? Ze zoude haar vast voor gek verklaren. Ze moesten eens weten.
Grijnzend, bijtend op haar tandenstoker van irritatie en een blik in haar ogen waar vonken van ergernissen wild in het rond sprongen wilde ze net een bijtende opmerking op hem terug vuren. Dat was toch voor nu het enige wat ze kon doen. Maar het moment dat ze een opmerking al zo goed als klaar voor hem had liggen liet hij zijn greep los en stapte hij van haar af. Alsof er niks gebeurd was richtte hij zich naar Ven, die onrustig in het rond had lopen springen toen de twee bovenop elkaar gedoken waren. Rustig kwam Ellia overeind, nogmaals rustig in haar hoofd doornemend hoe hij gehandeld had. Het was geen amateurswerk geweest, dat was duidelijk. Mooi, dan wist ze dat ze hem niet moest onderschatten en wist ze vanaf nu beter waar ze aan toe was met hem. Hoewel het nog wel voor een deuk in haar trots had gezorgd, was ze blij dat het zo verlopen was. Ze had dus het goede type uitgekozen voor dit werk. Perfect...
Kalmpjes klopte haar kleren even uit terwijl ze naar zijn woorden luisterde. Ha, hij moest eens weten wat voor een vechtersbaas ze was. Als hij de lelijke waarheid zou zien, zou hij hoogstwaarschijnlijk schrikken. Maar daar zou hij vanzelf wel achter gaan komen. Alles op z’n tijd. “Dan heb je maar weinig echte vrouwen in je leven ontmoet,” grijnsde ze hem toe. Sarcasme, zoals gebruikelijk. Ze had zichzelf nooit als ‘echte vrouw’ gezien. Echte vrouwen waren nette, beleefde dames. Dames met knappe, perfecte poppengezichtjes, volle, ronde borsten, prachtige, lange benen, een beeldschoon zandloperfiguur en een zachte, gave huid. In Ellia’s geval kon je al meer dan de helft van dat lijstje wegstrepen. Beleefd en netjes was ze alles behalve. Poppengezichtje? Nee, deed ze ook totaal geen moeite voor. Vroeger had ze dat wel gehad, natuurlijk. Daar werd dagelijks fanatiek aan gewerkt door haar dienstmeiden die elke dag weer de uitdaging aangingen om haar vader tevreden over haar uiterlijk te stellen. Maar ja, die dagen waren ver weg en die fanatieke pogingen waren door haar ruigere leventje zo goed als weggespoeld. Geen mooie, sprankelende ogen meer, maar een scherpe, doortastende blik. Geen zachte, rozerode, gesloten lippen meer, maar een brutale mond waar vaak kleine wondjes op te vinden waren. Borsten en lange benen… tja, die had ze wel, op zich. Vooral aan haar langen benen waren niet te ontkennen, maar ze liep er niet erg mee te koop. Afgezien van de gemiddelde meid die hier op school rond huppelde vond zij het wél vervelend als mensen naar haar lichaam staarde. Een zandloperfiguur? Redelijk, mede dankzij haar slanke bouw. Maar ook daar liep ze niet mee te koop. Een gave huid? Absoluut niet. Littekens hadden dat voor goed weten te verwijderen. En om dan nog niet eens te beginnen over de tatoeage op haar linker onderarm. Dat was als vrouw zijn al helemaal ongehoord! Zacht grinnikte ze om haar eigen opmerking. Echte vrouwen… wat een giller. Ze werd liever als man beschouwd dan dat ze haar leven af moest gaan stemmen op de verlangens en wensen van een ander.
Bij het horen van de stem van zijn baasje leek Ven de aandacht van Hei spontaan te vergeten en liep hij in een vrolijk, opgewekt drafje naar Ellia toe. Onrustig dartelde hij als een jong, blij kalf voor en langs haar voeten, zijn staart woest heen en weer zwaaiend. Glimlachend boog Ellia zich wat naar voren om hem over zijn kop en achter zijn oren langs te aaien met haar ene had, terwijl ze met haar andere hand hem onder zijn kin krabbelde. “Al goed boy,” suste ze haar wolfshond tot rust. Toen ze het hyperactieve beest een beetje gekalmeerd had rechtte ze haar rug en sloeg ze haar arm over, richting het schoolgebouw. “Ga maar eerstejaars lastigvallen ofzo. Come on, go.” Bevestigend gaf Ven Ellia een luide blaf waarna hij het op een lopen zette, de kant op waar ze net naartoe gewezen had. Met haar handen met de vingers in elkaar verstrengeld op haar achterhoofd rustend keek ze toe naar hoe Ven met een rot vaart over het grasveld raasde, onderweg naar god mocht weten waar. Die zou straks wel weer terug komen, hoogstwaarschijnlijk iets nieuws wat hij gevonden had op het schoolterrein trots presenterend aan zijn baasje. Het was al vaker gebeurd, dus zou Ellia er niet meer van staan te kijken als dat straks ook het geval zou zijn. Het ging er even om dat ze hem voor nu even kwijt was. Anders zou ze hem echt niet meer rustig kunnen krijgen.
Toen Ven al een aardige afstand had afgelegd focuste Ellia zich weer op andere gedachtes. Tijd om ter zaken te komen met Hei. Met die brede, bekende glimlach draaide ze zich half weer naar Hei toe, een uitdagende blik die boekdelen sprak op hem gericht, haar handen nog altijd op haar achterhoofd gedrukt. “Dus, Hei... ” begon ze op een bijna onheilspellend toontje. “We zouden een keer moeten sparren. Lijkt me een goeie uitlaatklep voor ons beide. En je lijkt me nogal de persoon die graag traint en niks leuker vind dan het geluid van gillende fangirls aan de kanten die je lichaam staan te bewonderen, dus is het nog een win-win situatie ook.” Van die laatste woorden werd ze bijna misselijk en moest ze een kokhalzend geluid onderdrukken. Het sarcasme spatte er dan ook nog net niet met dikke vonken vanaf. Haar eerste woorden waren echter wel oprecht en eerlijk. Ze was weer een keer toe aan een goed gevecht. Weer een keer tot haar limits gedrukt worden, dat ze zich helemaal kon geven. De bargevechten in Oak’s Field hadden zijn charmes voor haar. Niks herinnerde haar beter aan die goeie ouwe tijden op Shadra, en dat ze met een glimlach op haar gezicht dat hoofdstuk had mogen afsluiten. Maar die gevechten waren niks nieuws geweest. Hier een stoot, daar een trap en de eerste tegenstander lag alweer op de grond, tussen de uitgespuugde tanden en het bloed. Daar wist ze zo nu en dan ook wel een aardige kick uit te trekken, maar het was niet hetzelfde als met een écht goed gevecht. Het pushte haar niet, duwde haar niet voorbij haar limits. Maar iemand als Hei… Ja, ze geloofde er wel in dat hij dat voor haar kon regelen. Hij leek haar wel een goeie uitdaging.

| Hei | | New place, same memories | | Topic 1 | | Post 10 | | ~~Vorige~~ | | ~~Volgende~~ |

Hei was op zijn knieën in het gras blijven zitten en merkte hoe Ven langs hem heen liep om rond zijn baasje te gaan draaien. Hij zat met zijn rug naar de twee toe en hoorde enkel Ellia praten, gevolgd door het enthousiaste geblaf en gehijg van de hond die daarna als een dolle vertrok. Hij zou zich inderdaad wel amuseren hier op het schoolplein. Er waren maar weinig honden met zo'n luxe. Velen werden opgesloten op een veel te kleine kamer en werden af en toe eens vijf minuten uitgelaten. Anderen hadden dan wat meer geluk. Maar Ven was zonder twijfel het luxe beestje te noemen met zo'n ruimte.
Het bleef even stil en dit was het moment waarop Hei opnieuw controle over zijn gedachten verloor. Hij sloot zijn ogen even en zag opnieuw het korte gevecht met Ellia voor zich. Als je het echt vechten kon noemen. Eerder een soort krachtmeting, zo had hij het tenminste ervaren. Alsof Ellia zich had afgevraagd hoe ver ze met hem kon gaan en hoe ver Hei zou gaan. Als hij zich uit haar greep kon bevrijden en haar overmeesteren. Als hij haar pijn zou doen of heel zou laten. Als hij kwaad zou worden of speels zou meedoen. Zo had hij het ervaren. Al wist hij niet zeker als hij geslaagd was voor haar testje. Waarschijnlijk had ze een wat langer durend spel verwacht of er op zijn minst op gehoopt. Maar dat kon Hei haar nu niet geven. Hij wou niet meer vechten. Hij opende zijn donkerblauwe ogen weer en staarde naar zijn handen. In gedachten voelde en zag hij het bloed er vanaf druppen, tot het besef komend wat hij had gedaan. In wie hij zijn zwaard had geplant en wie hij het leven had ontnomen. Zijn handen begonnen lichtjes te trillen, waardoor hij er vuisten van maakte en zijn blik er van af wendde. "Yin.." mompelde hij bijna onhoorbaar.
Hij hoorde Ellia zijdelings dichterbij komen. Nu volgde vast de opmerking dat ze het wel leuk vond en wou over doen. Hei liet zijn vuisten los en legde zijn handen gewoon op zijn benen zonder naar haar om te kijken. Pas toen ze besloot te praten keek hij haar vanuit zijn ooghoeken aan. Zijn blik zei niks. Normaal kon je emoties altijd wel uit iemands ogen aflezen. Ze werden niet voor niets spiegels van de ziel genoemd. Maar in dit geval lag dat anders. Hei keek haar aan, maar niet kwaad, niet teleurgesteld, maar ook niet vriendelijk. Er was geen term op te plakken. Het leek zelfs meer alsof hij dwars door haar heen staarde. “Dus Hei.. We zouden een keer moeten sparren. Lijkt me een goeie uitlaatklep voor ons beide. En je lijkt me nogal de persoon die graag traint en niks leuker vind dan het geluid van gillende fangirls aan de kanten die je lichaam staan te bewonderen, dus is het nog een win-win situatie ook.” Het was dus overduidelijk dat Ellia ervan genoot een spelgevecht te hebben met iemand. En hij twijfelde er niet aan dat deze ernstiger en vast ook pijnlijker zouden worden hoe langer ze elkaar zouden kennen. Ze zag er niet iemand uit die snel gewonnen zou geven, of zich zou inhouden om de tegenstander een plezier te doen. Maar Hei ook niet. Niet omdat hij het niet wou, maar omdat het in hem ingebouwd zat. Net zoals toen Ellia hem in haar greep had. Zijn eerste idee was geweest om naar zijn zwaard te grijpen. Wat hij zeker, zonder er verder bij na te denken, gedaan zou hebben als hij het bij had gehad. Met alle spijt van dien uiteraard. Het was een reactie die vanzelf volgde, met het idee dat hij zich nog steeds tegen alles en iedereen moest verdedigen. Het was gevaarlijk, hij zou haar uiteindelijk bezeren.
Hei stond op en draaide zich deels naar haar toe. "Ik vecht niet met je, Ellia," sprak hij rustig maar zelfzeker. "Niet meer..." Op zo'n moment voelde hij de drang zich om te draaien en te vertrekken, maar vreemd genoeg leek iets hem tegen te houden en werd dat bijna onmogelijk. Een beetje ongemakkelijk bleef hij daar staan, zijn blik op het meisje gericht. "Het lijkt me echt niet verstandig.."

De uitdagende, trotse grijns van Ellia leek als sneeuw voor de zon langzaam weg te trekken toen Hei haar aankeek met een nietszeggende blik. Een blik die haar bekender was dan ze liever toe wilde geven. Het was het soort blik wat ze vaker had gezien. Een soort blik waar ze mee opgegroeid was en die ook in haar ogen school, maar die ze altijd verborgen hield. Het soort blik dat bedoeld was om de buitenwereld zo min mogelijk informatie over jezelf vrij te geven. Haar blik had zich af laten drijven tot een neutrale blik, waarmee ze hem al luisterend naar zijn woorden aankeek. De woorden die hij sprak klonken rustig en standvastig, maar dat stelde haar er niet gerust over. Die woorden, gepaard met die blik? Het was geen gewone afwijzing op haar voorstel. Maar dat maakte het niet minder teleurstellend. Ze had meer van hem verwacht. In eerste instantie had hij het type geleken die ook niet vies was van zo nu en dan een goeie competitie onderling. Ze had daarnet zelfs het plezier erom in zijn ogen kunnen zien stralen. Maar de manier waarop hij nu reageerde liet hij compleet het tegenovergestelde blijken. Overschatte hij zichzelf nu zo, of onderschatte hij juist haar? Nee, dat was het niet, het lag dieper dan dat. Ze kon het zien aan zijn ogen. Die duistere, nietszeggende blik waarmee hij zijn emoties af leek te sluiten. Zoveel geheimen… Het leek bijna een soort… angst? Kon je het zo noemen? Maar angst waarvoor dan? Om haar pijn te doen? Nee, dat kon het niet zijn, dan had hij daarnet heel anders gereageerd wanneer ze hem in haar greep had. Dan had hij haar niet terug aangevallen met daden, maar met woorden. Het zat duidelijk wel in hem, maar hij hield het opgesloten, als een soort gijzelaar. Afgezonderd voor de buitenwereld. Maar waarom? Waar was hij zo bang voor? Het maakte haar nieuwsgierig, maar ergens ook wel weer geïrriteerd. Geïrriteerd omdat ze het allemaal niet zeker wist, maar ook omdat ze eigenlijk veel beter van hem had verwacht. Ze had net even kort gezien wat hij kon, had zijn kracht gemeten, zijn reactie vermogen, zijn manier van handelen. Maar nu krabbelde hij opeens terug? Wat zat hier achter?
Zorgvuldig nadenkend over de woorden die ze als volgende zou gaan gebruiken om haar uiteindelijke doel te kunnen bereiken kauwde ze zachtjes op haar tandenstoker en liet ze die met kleine bewegingen omhoog en omlaag wiebelen. “Verstandig?” herhaalde ze zijn laatste woord met gefronste wenkbrauwen. Dat was zijn excuus? Omdat het zogenaamd niet verstandig leek? Kom op, dat kon de rede niet zijn. Het klonk eerder als een slap excuus wat hij gebruikte als een beschermende laag voor de waarheid. “Teveel drinken is ook niet verstandig, maar daar maken zat mensen ook maar al te graag een gewoonte van,” dreef ze cynisch de spot met zijn rede. Haar handen liet ze van haar achterhoofd weer langs haar lichaam glijden, al draaiend naar hem toe. Zich volledig naar hem toe gedraaid begon ze met rustige, trage passen zijn kant op te lopen. Haar handen liet ze in haar zakken glijden en met een neutrale blik staarde ze hem aan. “Heb je zo een hoge dunk van jezelf dat je denkt dat mensen je niet aankunnen?” Stap, stap, stap… “Ik had je meer voor een wat bescheidener type aangezien.” Stap, stap, stap… “Maar ja, ik heb wel meer dingen mis gehad qua indruk bij je, blijkbaar,” zuchtte ze tijdens het zetten van de laatste stappen. Vlak naast hem, met maar een kleine afstand tussen beiden bewaard kwam ze tot stilstand, hem recht aankijkend met haar scherpe, doorborende blik. “Ik had eigenlijk ook nooit verwacht dat je een lafaard zou zijn.” Haar woorden waren scherp, bot, misschien zelfs ook wel kwetsend. Maar ergens was het ook wel zo bedoeld. Ze probeerde hem op die manier een beetje uit te lokken, kijken of ze op die manier wat meer informatie kon verkrijgen. Een beetje vissen achter het ware verhaal. Haar nieuwsgierigheid was geprikkeld, dus wilde ze die graag met ook maar een klein beetje meer duidelijkheid sussen.

| Hei | | New place, same memories | | Topic 1 | | Post 11 | | ~~Vorige~~ | | ~~Volgende~~ |

Even viel opnieuw een ongemakkelijke stilte. Ellia's blik was duidelijk op hem gericht en er was geen misverstand mogelijk dat ze niet tevreden was met het antwoord dat Hei haar had gegeven. Nee, zeker niet. En daarnaast leek ze al evenmin van plan op te geven. Meer nog, aan haar manier van bewegen kon Hei al voorspellen dat ze ermee verder zou gaan, in de hoop hem zover te krijgen met haar te vechten en krachten te meten. Wat wou ze van hem? Wat betekende hij voor haar? Wat wou ze hem nu eigenlijk laten zien? Dat ze sterker was dan hem? Was dat het? Hei zette even zijn tanden op elkaar en besloot zijn mond te houden. Hij wou het niet verder drijven dan nodig. Ellia had grootse plannen, zoveel was wel al duidelijk. En Hei leek er een deeltje van. Zou het haar manier van overwinnen zijn? Degene die sterk leken aanpakken om ervoor te zorgen dat ze plots zwakker leken dan haar? Het gevoel dat Ellia uit een benauwde situatie kwam waar dit soort vechtpartijen normaal waren, was nu wel duidelijk voor Hei.
“Verstandig?” vroeg Ellia, waarna ze de vergelijking stelde met het drinken van alcohol en de verstandigheid daarvan. Hei kende genoeg mensen die aan de drank hadden gezeten en hijzelf was er ook zo ene geweest. In zijn eentje zou hij er nooit van af zijn geraakt, maar nu had hij die vreemde gewoonte achter zich weten te laten. Hij had zichzelf, en nog wat anderen, beloofd niet meer te drinken. Net zoals hij zichzelf beloofd had nooit meer te vechten als vroeger. Nooit meer zo ver te gaan en vooral, nooit meer te moorden. Ellia stond op en op een tergend langzaam tempo kwam ze naar hem toe. De woorden die ze sprak sneden als pas geslepen messen door hem heen en lieten pijnlijke wonden achter. Volgens haar had hij een grote eigendunk. Voelde hij zich te goed om tegen haar te vechten. Dacht ze dat nou echt? “Maar ja, ik heb wel meer dingen mis gehad qua indruk bij je, blijkbaar." Hei voelde de brok in zijn keel komen en draaide zich wat naar haar toe. Zijn handen hadden zich in zijn zakken verstopt en balden zich tot vuisten. Ellia wist niks over hem. Hoe durfde ze dan zo'n uitspraken te doen. Daarnet was alles nog vredig en konden ze met elkaar lachen. Had hij zich zo in haar vergist? Was het haar echt gewoon te doen om ruzie en gevecht? Uiteindelijk stond ze vlak voor hem. “Ik had eigenlijk ook nooit verwacht dat je een lafaard zou zijn.” Hei kneep zijn ogen toe en opnieuw kwamen die misselijk makende beelden voor zijn ogen. Het bloed die van zijn handen drupte. Haar zilvergrijze haren op de grond, de tranen in haar ogen. Haar zwakke, verdwijnende stem die zijn naam uitsprak en het levenloze lichaam die hij in zijn armen had genomen. Hei opende zijn ogen weer en nog voor hij Ellia deftig had aangekeken, hoorde hij het geluid van zijn hand tegen haar wang. In een fractie van een seconde had hij haar een klets tegen het gezicht gegeven en waren tranen in zijn ogen gesprongen. Het was zo snel gegaan dat hij er bijna zelf geen controle over had gehad. "Ik ben veel, Ellia. Ik ben heel veel, die jij niet weet." Woorden schoten door zijn hoofd. Leugenaar, moordenaar, ongevoelig persoon, ongelovige thomas. "Maar geen lafaard.." Nu pas voelde hij dat zijn ogen waterig waren en wist niet hoe hij erop moest reageren. Moest hij het zo laten, of ze snel wegvegen in de hoop dat Ellia het niet opgemerkt zou hebben? "Ik weet niet wat jou bezielt, maar ik vecht niet meer." zonder haar verder aan te kijken liep hij langs haar terug naar de boom, waar hij terug met zijn rug tegen de stam ging zitten en zijn blik opnieuw naar de hemel richtte, welke zichtbaar waren tussen de takken door. Hei was er bijna zeker van dat Ellia net als hij mensen levens had ontnomen. Maar ze leek er meer plezier aan te hebben dan hijzelf.

De klap in haar gezicht had Ellia als een totale verassing weten te raken. Het moment van impact had ze haar hoofd een kwartslag gedraaid, starend naar de grond met grote, verbaasde ogen. De pijn was plots en prikkend geweest, maar had tegelijkertijd ook naar zoete overwinning gesmaakt. Een tevreden glimlach wist ze te onderdrukken, maar haar ogen kon ze niet laten liegen. Ze had hem. Ze had haar informatie gekregen, deels. Het hele verhaal was natuurlijk nog een vaag, wazig plaatje, maar ze had nu wat meer duidelijk gekregen. Hij had het haar betaald gezet met een klap voor haar kop, maar dat was het wel waard geweest. Daarbij was die klap niks in vergelijking met de klappen die ze gewend was. En die klap was alleen maar meer informatie voor haar geweest. Vanuit haar ooghoeken keek ze hem weer aan, een kleine glimlach haar lippen laten sieren. Geen controle, tranen in zijn ogen… Er waren slechte herinneringen die waarschijnlijk nog als verse wonden door zijn hoofd spookte. Wat hij had meegemaakt met gevechten was meer geweest dan een slechte ervaring. De dood van geliefde en kennissen? Dat was het eerste waar Ellia op gokte. Natuurlijk konden het meerdere mogelijkheden zijn, maar voor nu leek dat haar het meest logische. Maar daar zou ze verder voor vandaag ook niet naar gaan vissen. Ze had genoeg informatie hierover gekregen voor zo een eerste dag. Er verder over doorgaan zou hem alleen maar kwaaier maken en dat zou toch zonde zijn. Afgezien van dit hele gebeuren, leek ze wel een goeie klik met hem te hebben. En het zou toch zonde zijn als ze dat allemaal zou verpesten door door te drammen op dit onderwerp omdat ze haar eigen nieuwsgierigheid niet in de hand kon houden. Ze was al ver genoeg gegaan net door er op die manier verder over te gaan. Ze had haar nieuwsgierigheid weten te sussen, dat was haar doel voor nu geweest. Dit hoofdstuk was afgesloten, voor nu.
Haar hand legde ze op de plek waar ze geraakt was terwijl ze haar hoofd naar hem terug draaide. De plek was warm en werd langzaam rood, maar daar kon ze zich verder geen zorgen over maken. Niks wat ze niet al eerder had meegemaakt. Ze was meer geïnteresseerd in wat hij verder nog te zeggen had. Woorden die haar vermoedens eigenlijk alleen nog maar meer aanduidde. Wat er ook gebeurd was in het verleden, hij was er nog aardig kapot van. En de manier waarop ze haar uitlokkende woorden had gebruikt maakte het ook niet beter voor hem. Ze was hem wel een verklaring verschuldigd nu. Maar hoe ging ze dat het beste uitleggen? “Wat mij bezielt is… ja… Eens kijken of ik het goed uit kan leggen. Je gedrag vond ik apart, anders, interessant, dus werd ik nieuwsgierig en ging ik je reacties uitdagen. Kijken hoe je zou reageren als ik verder ging. Eigenlijk was het niks meer dan nieuwsgierigheid, niks persoonlijks ofzo,” zei ze schouderophalend. Je kon het een soort verontschuldiging noemen. Ze verklaarde in elk geval de reden waarom ze zich zo gedragen had, dus een soort verontschuldiging kon je het wel noemen. Voor haar doen, in elk geval. Excuses aanbieden was nooit iets wat ze echt geleerd had, dus was het geen wonder dat ze er alles behalve goed in was. Maar of het goed genoeg zou zijn voor hem, daar was maar op één manier achter te komen; afwachten op zijn reactie. Ergens zag ze het ook wel gebeuren dat hij er nog kwaaier om zou worden. Het kwam ook wel een beetje over alsof ze hem gebruikte, de spot met zijn gevoel dreef voor haar eigen voldoening. Ze kon ook wel toegeven dat het ergens als een misselijkmakende, gore streek klonk, maar ja. Eenmaal geprikkeld, wílde ze perse iets weten. En erg subtiel ging ze daar meestal ook niet mee om. Iets wat haar wel vaker problemen opgeleverd had. Ze kon alleen maar hopen dat dit niet zo een geval zou zijn.
“En dat vechten… tja, jammer, teleurstellend, maar daar blijft het bij. Ik ga je verder niet dwingen iets te doen wat je niet wil. Ook al had je een goeie uitdaging geweest,” zei ze en wierp hem een verontschuldigende glimlach toe. Ze kon een echte drammer zijn, daar was ze zelf ook maar al te goed van bewust. Maar iemand dwingen om te vechten gebeurde maar zelden. Iemand die geforceerd was om te vechten zorgde vaak voor matige, tot slechte ervaringen die niks waard waren. Ze was er zelf ook vaak genoeg toe gedwongen om te vechten en dat resulteerde maar zelden tot iets goeds. Je had je gedachte er dan niet goed toe gezet, werd vaak eerder gedreven door angst en wanhoop, dan door echt de wil om te winnen. Nee, ze zou niet verder zeuren erom. Daar zou toch niks goeds van komen. Daarbij leek Hei veel meer verstrikt te zijn in een gevecht met zichzelf. Wat zou de lol ervan zijn om van iemand te winnen die nauwelijks zijn eigen gevecht leek te kunnen winnen? Misschien zou hij zich ooit over zijn worstelingen en de strijd met hemzelf heen kunnen zetten en zou hij terug komen op hun gevecht. Maar dat ook alleen maar het droombeeld van een idealist.
Met rappere, maar nog altijd rustige passen liep ze weer op hem af. Haar handen liet ze weer rustig in haar zakken glijden tijdens haar passen naar hem toe. Toen ze voor hem stond verkocht ze hem een trap tegen zijn been, niet al te hard, maar zeker niet zo zacht dat het geen pijn zou kunnen doen. “Maar volgende keer als je me een mep verkoopt, kan je me maar beter meteen bewusteloos slaan.”

| Hei | | New place, same memories | | Topic 1 | | Post 12 | | ~~Vorige~~ | | ~~Volgende~~ |

De wind gleed door zijn haren terwijl hij naar de lucht staarde. De kale takken wiebelden door zijn beeld, maar hielden na het verzwakken van de wind weer rust op hun originele plaats. Dat was het mooie aan bomen. Hoeveel tegenslag ze ook kregen, ze hielden altijd stand en het was een hele karwij ze tegen de grond te krijgen. Ze verplaatsen was zelfs een stukje moeilijker. Het was winnen of verliezen en niets ertussenin. En je moest al veel doen om een boom te laten verliezen. Hei had met spijt toegekeken hoe de bomen rondom zijn ouderlijke huis waren weggehaald. Kleine stronken waren nog in de grond blijven steken. De boom was verslagen maar de wortels hielden nog steeds standvastig vol, zonder enige beweging erin te krijgen. Ze waren zoveel sterker dan mensen. Sommigen hier kon je met je pink omver duwen. Maar ook mentaal waren mensen zo makkelijk te breken. Hij voelde het bij zichzelf ook. Zonder twijfel stond hij vroeger ergens anders dan nu. Hij was zoveel verplaatst, gebogen en teruggegaan. Zijn leven constant aanpassend aan de mensen en de situaties rondom hem. Terwijl een boom daar maar bleef staan en zich van niks aan trok.
Tijdens het naar de lucht staren zag hij het tafereel van nog geen twee minuten geleden terug voor ogen. Hij voelde zijn hand nog na sidderen van de mep die hij Ellia, zonder enige verontschuldiging, had gegeven. Het was iets wat hij wel vaker deed bij onmacht en wanneer hij er niet verder op in wilde gaan. Zijn hand had al zo vaak tegen een gezichtje gekletst. En telkens was hetzelfde gebeurd. De grote verbaasde vrouwenogen hadden hem aangekeken en verder niks gezegd. Geen verdere actie ondernomen, wetende dat ze te ver waren gegaan. Dat Hei zijn grens bereikt was. Zijn mentale grens. En die lag momenteel lager dan ooit tevoren. Hij wou niet meer vechten. En in feite ook helemaal niet meer slaan naar de personen die hij wel mocht. Maar het gebeurde gewoon. Hij kon niet aan de verleiding weerstaan. Daarom begon hij zich af te vragen als het wel een goed idee was met Ellia op te trekken. Ze zou zonder twijfel hem ooit zo ver krijgen terug zijn zwaard en krachten boven te halen en dan kon Hei niet verder instaan voor de gevolgen. Hij zou te ver gaan. Net zoals toen.
Ellia's woorden herhaalden zich in zijn hoofd. Haar soort van verontschudliging voor haar gedrag. Ze wou hem testen, zoals hij wel had gedacht. Kijken hoe ver ze kon gaan, uit pure nieuwsgierigheid. Want zijn gedrag was, zoals zij het noemde, anders, appart, interessant. Het deed hem denken aan het moment waarop hij had beweerd dat ze een speciaal geval was. En dat had ze intussen al meerdere malen bewezen. Terwijl zijn gedachten vervaagden, hoorde hij haar opnieuw dichterbij komen. Enkel haar voetstappen. Hij sloot zijn ogen even en luisterde naar het koude, dorre gras dat onder haar schoenen kraakte bij iedere stap die ze deed. Het deed iets met hem, maar hij kon niet uitleggen wat. Toch voelde hij ergens de opluchting dat hij die voetstappen nog zijn richting uit hoorde komen, en niet van hem hoorde verwijderd worden. Maar wat maakte het uit? Ze hing nu wat rond hem, maar uiteindelijk zou ze met haar date naar het bal gaan en zou ze Hei vast toch ontlopen door het miserabele moment van net. Hij kon het zo al voorspellen. Zijn ogen schoten echter weer open toen hij een trap tegen zijn been voelde. Hij keek terug op en zag haar voor zich staan, met de handen in de zakken. “Maar volgende keer als je me een mep verkoopt, kan je me maar beter meteen bewusteloos slaan.”Hei keek haar zwijgend aan. Hij wist niet meteen hoe hij erop moest reageren. Blij omdat ze hem niet gewoon de rug toe had gekeerd, of verveeld omdat ze hem nu opnieuw probeerde uit te dagen? Tenslotte had ze hem net gezegd dat ze hem niet zou pushen. Maar de uitdaging bleef haar vast wel fascineren. "Je bent een volhouder, Ellia, dat moet ik toegeven," sprak hij rustig terwijl hij haar eindelijk terug aankeek. "En ik durf te wedden dat je daardoor al vaker in de problemen bent gekomen."

Ellia voelde ergens, ver weg een ongemakkelijk gevoel vanuit haar buik omhoog kruipen toen Hei een zwijgzame blik op haar had geworpen. Aan de andere kant voelde ze ook wel opluchting toen hij haar weer aankeek. Maar door de manier waarop dat gebeurde wist ze nou niet of dat een goed teken was of juist niet. Die opluchting die ze gevoeld had duwde het ongemakkelijke gevoel echter meteen weer weg toen hij weer tegen haar begon te praten. Rustige woorden, die niks vijandigs in zich droegen, gelukkig. Hij gaf haar geen kille, afstotende blik, schold haar niet uit, stampte haar niet de grond in. Zachtjes begon ze te lachen om zijn reactie. “Je heb geen idee. Ik heb de littekens nog om het te bewijzen.” Ze zei het alsof het niks was, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Dat was het eigenlijk ook wel, voor haar. Soms vergat ze gewoon even dat niet iedereen zo een ruig leventje als zijzelf leidde. Dat niet iedereen onder de littekens zat en dat ze er mensen mee af kon schrikken. Het was zo normaal voor haar geworden dat ze het vaak gewoon vergat. Maar dat maakte het ook alleen maar duidelijker voor mensen dat ze alles behalve zachtaardig was. “Maar het heeft ook vaak genoeg goeie dingen opgeleverd,” voegde ze optimistisch toe aan haar verhaal. Er was geen ontkennen aan dat ze niet één van de meest voorzichtige meiden was. Haar hele leven draaide eigenlijk om uitdagingen en het ontdekken van het onbekende. Dan moest je jezelf wel pushen en je eigen grenzen verleggen. Dan was het resultaat altijd het beste, waren de beloningen voor haar doorzettingsvermogen het grootste geweest. Wat was überhaupt de lol in het leven als je jezelf niet een paar uitdagingen gaf? Het mocht haar in het verleden dan wel een aantal problemen opgeleverd hebben, als ze niet zo een onbevreesde rebel was geweest had ze nooit zoveel mooie dingen kunnen zien tijdens haar reistochten en bezoekjes aan de planeten. Daarbij was het een gewoonte voor haar geworden dat ze elke dag leefde als haar laatste, dus was het niet zo gek dat ze zo over de dingen nadacht. Ze had zichzelf geleerd om met andere ogen naar het leven te kijken, omdat ze wist dat ze zichzelf anders zou verliezen in alle zorgen en de zware gedachtes. Het was de enige manier geweest om haarzelf staande te houden in de wereld waar ze zelf in gekropen was. Ze moest de dingen met humor en spot bekijken, alles met een compleet ander perspectief leren te bekijken zien, omdat het anders geen doen zou zijn. Anders zou ze verdrinken in haar eigen zorgen, zoals Rox haar dat had verteld. Hij had haar verteld over hoe hij had gezien hoe enkele voorgangers van haar dat lot hadden mogen omarmen en dat je zoiets je ergste vijand nog niet toewenste. Een lot wat hij haar wilde besparen, waar ze zonder twijfel meteen mee had ingestemd.
Nadenkend staarde ze hem even aan, voordat ze haar volgende actie ondernam. Zou ze het doen? Als hij erin mee zou gaan, zou ze haar trots nog meer beschadigen… En die had vandaag al aardig wat klappen op mogen vangen. Uiteindelijk trok ze toch maar haar rechterhand toch uit haar zak en stak zie die naar hem uit, zoals ze daarnet had gedaan, toen ze elkaar net hadden ontmoet. “We good?” voegde ze wat ongemakkelijk nog toe aan haar zogenaamde ‘excuus’. Haar hand had ze naar hem uitgestoken in de hoop dat hij hem aan zou nemen, maar stiekem hoopte ze ook vurig dat hij hetzelfde zou doen als een aantal minuten geleden; haar naar de grond trekken. Ze zou al blij zijn als hij haar hand überhaupt aan zou nemen, maar als hij dezelfde aanpak als net zou gebruiken zou ze er al helemaal gerust over zijn. Dat zou pas echt de bevestiging voor haar zijn dat het hele gebeuren verder niks meer voorstelde, dat het vergeten en vergeven was.

| Hei | | New place, same memories | | Topic 1 | | Post 13 | | ~~Vorige~~ | | ~~Volgende~~ |

Hoewel er al de hele tijd een vechter voor hem leek gestaan te hebben, leek Ellia op dit moment een andere energie van zich af te vuren. Ze leek op haar ongemakken, alsof ze wist dat haar aanpak niet meteen de beste was geweest en ze zich er misschien zelfs wat schuldig om voelde. Zo ervaarde Hei het in ieder geval. Als het ook echt zo was, daar had hij het raden naar en hij was niet meteen van plan het haar rechtuit te vragen. Hij had ook helemaal geen zin in ruzies of discussies. Had hij ook nooit gehad. Het was zelfs ongewoon voor hem dat hij in haar buurt was gebleven. Hei kon zich nog makkelijk alle discussies met Amber herinneren. Steeds opnieuw had hij haar de rug toegedraaid en was hij vertrokken om verdere confrontaties uit de weg te gaan. Hij herinnerde haar pijnlijke blik iedere keer als hij vertrok. En hij herinnerde de pijn die hij voelde toen hij haar nooit meer had teruggezien. Was het daarom dat hij in Ellia's buurt bleef? Omdat hij haar die pijn niet wou bezorgen zoals hij steeds opnieuw bij Amber deed? Er was alleen een zeer belangrijk verschil. Amber was altijd duidelijk geweest, en oprecht, over haar gevoelens voor Hei. En dat zag Hei niet meteen gebeuren bij deze vechtersbaas. Tenslotte, voor zover hij had opgevangen tijdens hun gesprek over het kerstbal, had ze al iemand waarmee ze haar tijd spendeerde. Of misschien bleef hij gewoon in haar buurt, rond diezelfde boom waar ze elkaar hadden ontmoet, omdat hij zichzelf die pijn niet wou aandoen.
Ellia nam opnieuw het woord en grapte even over al haar littekens. Herinneringen op je lichaam die nooit meer zouden verdwijnen. Hei was gelukkig niet teer aan littekens. Zijn huid heelde altijd heel snel. Gelukkig maar. Hij kon het zich niet voorstellen dat hij met een, zogenaamd stoer, litteken op zijn gezicht zou blijven lopen zijn. En dan was hij niet eens een ijdeltuitje, maar zo'n ding op je gezicht vond hij ook maar niks. “Maar het heeft ook vaak genoeg goeie dingen opgeleverd,” vervolgde Ellia, en het was eraan te zien dat ze meende wat ze zei. Ja, misschien had ze wel een punt. Zo'n ingesteldheid moest wel iets opleveren. Iedere ingesteldheid moest wat opleveren, anders zou je een andere ingesteldheid zoeken, toch? Of zo dacht Hei er toch over. Maar nu hij erover na dacht, wist hij niet eens wat zijn ingesteldheid was. Of toch op dit moment. Het niet meer vechten? Waarom had hij zich dan verweert toen Ellia hem in een greep hield. Nee, hij kon zijn eigen ingesteldheid echt niet beschrijven. Misschien voelde hij zich door het ontbreken ervan, wel zo slecht de laatste maanden. Of misschien was zijn ingesteldheid gewoon verloren gegaan samen met een zeer belangrijk persoon.
Hei keek terug op toen er een hand in beeld verscheen. Het laatste wat hij had verwacht, was dat Ellia na alles hem de hand zou reiken, maar het gebeurde toch. Met een ongemakkelijke vraag bleef ze voor hem staan en er ging vanalles door zijn hoofd van mogelijke antwoorden of handelingen. Waar zou hij zich het prettigst bij voelen, en niet onbelangrijk, wat zou zij het liefst hebben? Hij zag plots hun ontmoeting weer voor ogen en hoe verbaasd ze was geweest dat Hei haar naar de grond had getrokken. Maar het was wel het begin geweest van een leuk, minder leuk en vreemd gesprek en gevecht. Als hij haar hand niet zou aannemen, zou het vast het einde betekenen van hun gezellig samenzijn. Want hoe dan ook, Hei vond de gezellige sfeer toch nog wel aanwezig zijn. Of hij kon het gewoon verder zetten door haar hand te schudden of haar terug bij zich te trekken. "Ik dacht dat we te onformeel waren om handjes te schudden," sprak hij rustig, maar gaf haar toen de vertrouwelijke grijns, om aan te tonen dat alles wel in orde was. Hij stak zijn hand uit en nam die van haar vast. Even liet hij het gewoon zo, alsof hij geen verdere plannen had, maar trok haar uiteindelijk toch naar zich toe. Niet zo hard en onverwachts als de eerste keer. Meer voorzichtig en afwachtend, alsof hij er niet helemaal zeker over was als Ellia wel terug bij hem plaats wou nemen als toen. Op precies dezelfde plaats, bij dezelfde boom, als hij het zich goed herinnerde.

PROFILE MAGICIAN

» [open] A place with books, a place with story's full of adventure
» Memories will never be the same
» ✿ ;; Thanks For The Memories.
» Just some memories.
» Flashes of memories

New place, same memories

New place, same memories

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen