New place, same memories

Het moment dat Ellia die bekende grijs zag en zijn hand om de hare heen voelde sluiten keerde haar volledige zelfverzekerdheid weer terug. Hoe ongemakkelijk het ook even leek te gaan voor hem, zelf kon ze het gevoel van opluchting niet ontkennen. Glimlachend had ze zijn eigen grijns verwelkomd en liet ze zichzelf naar de grond trekken. Beter voorbereid deze keer draaide ze een halve slag toen ze nog in de lucht hing, waarna ze met een zachte plof in het gras naast hem landde. Zijn manier van handelen was zachter en voorzichtiger geweest dan daarnet, maar dat punt negeerde Ellia voor nu maar even. Ze was allang blij dat het zo gelopen was, dus zou ze zich niet gaan lopen ergeren over dat kleine puntje. Met een tevreden gelaat op haar gezicht verplaatste ze zichzelf een beetje tot ze vond dat ze weer een beetje comfortabel zat. “Soms moet je je eigen gewoontes aan de kant schuiven voor andere mensen. Maar dat is bij mij een zeldzame gebeurtenis, dus nu mag je je wel héél vereerd en speciaal voelen,” grijnsde ze hem toe, terug komend op zijn woorden. Het kwam over als een overdrijving, als spot, waar Ellia wel vaker gebruik van maakte, maar hier school wel degelijk waarheid in. Ellia was zo koppig en standvastig als maar kon en weigerde vaak om zich aan te passen voor de mensen om zich heen. Regels en oude gewoontes lapte ze gewoon aan haar laars wanneer het haar niet aanstond, zonder ook maar iets van rekening te houden met wat het zou doen met de mensen om haar heen. Voor speciale mensen maakte ze echter zo nu en dan wel een uitzondering. Met nadruk op ‘zo nu en dan’. Want, of ze nou gaf om bepaalde mensen of niet, haar trots stond vaak als een enorm rotsblok in de weg. Een rotsblok wat ze zo nu en dan opzij kon schuiven, maar wat ze vaak genoeg ook gewoon had laten staan. Maar dit was één van die situaties geweest waarbij ze besloten had haar tros wel even opzij te schuiven. Hei had zich met zijn manier van aanpak en gedrag voor haar immers wel genoeg als speciaal opgegeven. Het was nog een redelijk kleine moeite geweest, in vergelijking met een aantal momenten uit het verleden. Er waren zat momenten geweest waar haar trots sterker leek te zijn dan metaal en niet om te buigen was. Er waren nog steeds wel momenten dat dat het geval was, maar gelukkig kon ze zich daar nu even overheen zetten.
Opnieuw de kleermakerszit aangenomen keek Ellia Hei aan met haar beruchte grijns. “Weetje, Hei, dit is toch wel de vreemdste ontmoeting die ik tot nu toe op deze school heb meegemaakt. Of wacht, nee, überhaupt, ooit,” lachte ze zachtjes. “Je bent een vreemde gozer, heeft iemand je dat ooit wel eens verteld?” Lichtelijk had Ellia zich wat voorover gebogen en haar hoofd naar hem toe gedraaid, om hem op die manier beter aan te kunnen kijken. Ze had veel vreemde dingen in haar leven meegemaakt, veel mensen ontmoet en leren kennen, maar het hele gesprek met Hei had toch wel de eerste plaats voor vreemdste ontmoeting tot nu gekregen. De meeste ontmoetingen waren redelijk onschuldig, formeel, beleefd, soms misschien zelfs een beetje voorzichtig van de andere kant. Maar nog nooit was ze van een normaal gesprek, naar humoristisch gesprek, naar uitdagingen, naar een gevecht, naar een kleine discussie en uiteindelijk weer terug naar een normaal gesprek gegaan. Die dingen gebeurde meestal pas bij het derde of vierde gesprek wat ze met iemand voerde, maar nooit bij de eerste. Toegegeven, maar weinig mensen hadden Ellia vanaf het begin geïnteresseerd en geboeid zoals Hei. Weinig mensen wisten Ellia haar nieuwsgierigheid te prikkelen, maar Hei had het onbewust laten lijken als een koud kunstje. Waarschijnlijk lag het wel gewoon daaraan. Het was immers ook wel de rede geweest dat Ellia zich veel opener tegenover Hei had gesteld. Mensen die haar verder niet interesseerde en waar ze niks van nodig had kregen die kant van haar meestal niet zo te zien bij een eerste ontmoeting. Dan hield ze het liever kort en zakelijk. Ze zei wat er op haar hart lag en vertrok dan meestal weer. Maar bij Hei, die zich vanaf het begin af aan al had opgesteld als een vreemde, aparte gozer, dat was natuurlijk een ander verhaal geweest.

| Hei | | New place, same memories | | Topic 1 | | Post 14 | | ~~Vorige~~ | | ~~Volgende~~ |

Terwijl hij haar lichaam naar de grond voelde komen liet hij rustig haar hand los en sloeg zijn armen weer om zijn intussen opgetrokken knieën. Hij hield niet van de winter. En hoewel hij dagen als vandaag prefereerde boven een wit sneeuwtapijt, mocht het voor hem gerust wat warmer. Terwijl de koude wind door zijn haren woelde en in zijn oren suisde richtte hij zijn blik op Ellia die zich een beetje comfortabel plaatste naast hem. De tevreden glimlach op haar gelaat gaf hem een tevreden gevoel, alsof al het verdriet, de pijn en vooral de ruzie erdoor wegsmolten. “Soms moet je je eigen gewoontes aan de kant schuiven voor andere mensen. Maar dat is bij mij een zeldzame gebeurtenis, dus nu mag je je wel héél vereerd en speciaal voelen,” sprak ze en Hei keek haar een beetje ongelovig aan. Voor zover hij haar kende tot nu toe leek ze een koppig ding, die niet snel zou toegeven of gewoontes aan de kant zou schuiven. En al helemaal niet voor iemand die niet met haar wou vechten en ze nog maar net kende. Of dat was toch zijn idee erover. Haar grijns werd er enkel maar breder op waarna ze terug het woord nam en hem vertelde dat dit haar vreemdste ontmoeting was geweest op de school. Nee, meende ze dat nou werkelijk? Hei kon een kort lachje niet onderdrukken. Voor hem was het sowieso de vreemdste, hij was nog maar net toegekomen. Hij wendde zijn blik van haar af en staarde weer voor zich uit. Het grasveld was bijna volledig verlaten, uitgezonderd een groepje puberende eerstejaars een heel eind verderop. Ze zagen er nog zo jong en breekbaar uit. Meer nog, dat waren ze ook. Hij kon zich nog goed herinneren hoe hij was op die leeftijd. Zijn zus was dan nog zoveel kleiner. En toch was ze vanbinnen zo sterk. Maar ook haar krachten hadden haar lichaam overstegen. Ze kon Hei zo verslaan, terwijl hij dagelijks had geoefend en Bai er helemaal geen moeite voor had moeten doen. Een diepe zucht verliet zijn lichaam, waarna de stilte opnieuw door Ellia onderbroken werd. “Je bent een vreemde gozer, heeft iemand je dat ooit wel eens verteld?” Opnieuw volgde een kort lachje en hij keek haar vanuit zijn ooghoeken, tussen zijn zwarte haren door, aan. "Is dat pay back omdat ik je een speciaal geval noemde?" grijnsde hij. Hei merkte hoe Ellia zich wat meer naar hem had toegedraaid, alsof ze iedere beweging van hem in zich wou opnemen, zonder er ook maar iets van te missen. "Maar ja, dat is me wel vaker gezegd geweest, ja." Hij keek terug voor zich uit en voelde opnieuw een wat stevigere wind door zijn haren glijden. "Maar ik vermoed dat je dat niet zo erg vind, aangezien je hier nog steeds bij me zit."
Heel wat gedachten gingen terug door zijn hoofd, allemaal gebeurtenissen sinds zijn landing in de school. Hij had zijn kamer ingericht en was naar buiten gegaan om aan de frisse lucht te wennen, waarna hij in slaap was gesukkeld tegen de boom waar ze nu bijzaten. En waarna hij haar had ontmoet. Een vreemde ontmoeting, die ze net hadden overgedaan, dus zo erg zou ze het wel niet gevonden hebben tegen de grond getrokken te worden. En hoewel het gesprek ups en downs had gehad, had hij er nog geen moment spijt van gehad dat hij haar bij zich had getrokken. Sinds lange tijd genoot hij weer van het beetje vriendschappelijke aandacht die hij wist te krijgen. Ze was misschien een tikkeltje anders dan de meisjes waar hij vroeger mee optrok, maar dat was zeker geen minpunt. Tijdens het staren zag hij Ellia's blik weer voor zich toen ze hem had uitgedaagd en hij haar de mep had gegeven. Zo verslagen en toch nog stevig in de schoenen. "Sorry voor die mep van net," zei hij toen zacht, zonder om te kijken, nu hij besefte dat hij zich daar niet eens voor verontschuldigd had. "Het is een.. slechte gewoonte, denk ik." De groene ogen van Amber en de rode vlek op haar wang speelden opnieuw in zijn hoofd af. Wat had ze een mooie, betrouwbare ogen gehad. En toch had hij haar beschuldigd van zoveel dingen, waar ze niet eens wat aan kon doen. En het ergste was, dat hij zich, net als bij Ellia tot nu toe, nooit had verontschuldigd. En dat kon hij nu helemaal niet meer. Opnieuw volgde een stille, bijna onhoorbare zucht. Waarom dacht hij ook steeds aan die momenten. Waarom kon hij ze niet gewoon vergeten? Vanuit zijn ooghoeken keek hij terug naar het meisje naast hem en besefte het toen. Net als zij droeg hij littekens met hem mee, alleen niet op zijn huid, maar in zijn gedachten en gevoelens. Wondes die nooit meer zouden helen, hoe graag hij het ook zou willen.
"Wanneer is dat kerstbalgedoe?" vroeg hij toen uit het niets, om zijn eigen gedachten te verdringen. Niet dat hij zijn gedacht veranderd had, hij was nog steeds niet van plan om te gaan, vermoedde hij. Want wat had hij daar te zoeken? Hij had niemand om mee te nemen en de enige die hij kende was Ellia. Dus wie zou hij daar spreken? Niemand. Hij kon haar toch niet bij haar vriendje wegroven om zijn avond wat gezellig te maken? Nee, het languit thuis op de bank liggen idee leek hem nog steeds de beste keus.

Als een mistbank die even over hen heen had gehangen leek de slechte sfeer de gesprekken te verlaten en maakte het weer ruimte voor de goeie, vertrouwde, prettige sfeer. Er werd onderling weer wat meer gelachen en scherpe opmerkingen werden weer tussen elkaar uitgewisseld. Het gaf een soort bekend, vertrouwd gevoel. Het soort gevoel wat ze ook altijd kreeg wanneer ze op zo een typische, vermoeide avond aanschoof aan de bar bij Colt of Marcello, om onder het genot van een fles rum een onzin gesprek aan te knopen. Gesprekken die ze na al die tijd alleen zijn ergens toch wel miste, maar waar ze te trots en koppig voor was om dat toe te geven.
Aangestoken door zijn eigen lach ging Ellia erin mee, maar hield ze haar lach wat meer onderdrukt. Zacht lachend keken haar eigen grijze ogen naar zijn donkerblauwe, tussen zijn zwarte haarlokken door, luisterend naar zijn opmerking “Pay back klinkt meteen zo negatief, vind je niet? Ik noem het liever gewoon… eerlijkheid. Je bent in mijn ogen gewoon een apart geval. Of, ik bedoel natuurlijk ‘speciaal’.” Voor een kort moment liet ze het even stil, waarna ze kort kuchte om haar stembanden even wat vrijer te maken voor het volgende wat ze zou gaan zeggen. “Niks mis mee trouwens, ik hou er wel van,” herhaalde ze zijn eigen gesproken woorden in een rustig, traag tempo terwijl ze een slechte, overdreven imitatie deed op zijn lage mannenstem. Net toen ze de woorden gesproken had wist ze haar gezicht nog even in de plooi te houden, maar gaf daarna al snel de strijd op en begon zacht in zichzelf te grinniken. Haar verdere gelach onderdrukkend gleed ze met haar hand over haar gezicht, proberend om wat serieuzer in te gaan op zijn woorden. “Maar ja, je heb gelijk. Soort zoekt soort, noemen ze dat toch altijd?” Een vriendelijke, gemeende glimlach wierp ze zijn kant op. Ellia zocht altijd wat liever de apartere gevallen op om mee op te trekken. De normale, voorspelbare stereotypes spraken haar totaal niet aan, irriteerde haar alleen maar. Maar vreemde types, zoals Hei, kon ze het vaak wel aardig goed mee vinden.
Het gelach en de spot werd even stilgelegd door zijn volgende opmerking. Een opmerking die ze van mijlen niet aan had zien komen. Even had ze hem met grote, verbaasde ogen aangekeken toen hij zijn verontschuldiging over de klap voor haar neer legde. Voor een tijdje wist ze niet zo goed hoe ze hier het beste op kon reageren. Niet zo gek ook, verontschuldigen aanbieden waar ze vandaan kwam was gewoon een grote ‘No’. Een grote taboe. Je gaf elkaar hooguit een klopje op de schouder, waarna je jezelf er overheen zette en weer verder ging. Zand erover en gaan. Mensen daar hielden zich niet graag bezig met het verleden, maar wilde ook absoluut hun trots niet bezeren. Wat bij Ellia zelf ook vaak het geval was. Een heuse handicap, wat al vele ruzies had mogen veroorzaken. Maar nu kwam het excuus van de andere kant. Iets wat ze al helemaal niet gewend was. Hoe moest ze hier nou op reageren? Kort gaf ze zichzelf even de tijd om een paar woorden te zoeken, voordat ze die eruit zou flappen. Zou ze maar weer voor die spottende opmerkingen gaan, dat was de makkelijkste uitweg. Dat was bekend voor haar. Maar ze kon niet ontkennen dat het nog wat ongemakkelijk voor haar voelde. “Ach, ik ben zat erger gewend. Daarbij mepte de vrouwen bij mij thuis ook zo hard en ik ving altijd de meeste klappen van mannen op, kan je nagaan” zei ze en toverde die typische grijns weer op haar gezicht. Ze probeerde het gevoel van ongemakkelijkheid maar wat te verbergen met haar typische opmerkingen, omdat ze anders ook gewoon niet wist wat ze met zichzelf aan moest. Ze wilde alles behalve onzeker en zwak overkomen. “Tis dat het je eerste dag is, anders was ik lang niet zo vergevingsgezind geweest,” zei ze grijnzend. Een kleine leugen, die ze had gemaakt voor haar eigen bestwil. De echte rede dat ze het hem zo gemakkelijk had vergeven lag in de informatie die hij op die manier aan haar had gegeven. Zonder die klap was het niet compleet geweest, zat er nog een gat in haar theorie, maar de klap had het hem gedaan. Een groot gebrek aan zelfcontrole, waarmee hij zichzelf al een aantal keer in de weg leek te zitten. Ze gokte er ook op dat datzelfde gebrek aan zelfcontrole de oorzaak, of in elk geval één van de oorzaken, was dat hij niet wilde vechten, omdat het in het verleden ervoor gezorgd had dat bepaalde dingen niet helemaal goed afgelopen waren. Maar dat waren ook slechts maar middelmatig overdachte theorieën, waar ze verder voor vandaag haar hoofd niet over zou gaan breken. Dat zou ze wel een andere keer doen, wanneer ze niks anders te doen had, of op een slapeloze nacht naar haar plafond lag te staren. Voor nu liet ze het onderwerp maar even varen, zette ze het van zich af en ging ze verder met de onderwerpen die verder besproken zouden gaan worden.
Om verdere ongemakken uit de weg te gaan ging Ellia al snel mee in Hei zijn volgende onderwerp. Een onderwerp wat ze niet had verwacht terug te zien, maar wat haar zeker niet verkeerd viel. “Wat, heb je opeens besloten om toch te komen? Toch maar je figuurtje showen in je prachtige jurk? Ik zou je graag willen zien.” Met die typische, uitdagende grijns keek ze hem aan, in haar ogen een speelse schittering te zien. Ergens hoopte ze wel dat hij zou komen. Ze wilde zijn gezicht wel eens zien wanneer hij haar in pak voor z'n neus zag staan. Zeker nu, nu ze hem zogenaamd zou duidelijk had gemaakt dat in een pak gaan teveel van het goede was voor haar. Hoe zou hij reageren als ze hem zou laten zien dat dat alleen maar schijn was geweest. De gedachte maakte haar nog nieuwsgieriger over het hele gebeuren dan ze al was. Dan hoefde ze zich niet alleen te verheugen op de reactie van Mitch, wanneer ze voor hem zou staan, maar ook op die van Hei, wanneer ze hem opgezocht zou hebben in de zaal. Dan zou haar avond toch al helemaal niet meer stuk kunnen!

| Hei | | New place, same memories | | Topic 1 | | Post 15 | | ~~Vorige~~ | | ~~Volgende~~ |

Vreemd genoeg leek Ellia niet tevreden met het excuus dat Hei tegenover haar had gemaakt. Had hij het dan toch beter gewoon laten varen? Maar dat voelde zo, ongemakkelijk. Hij moest toch wel iets zeggen, anders zou die gedachte hem toch blijven achtervolgen en zou hij er later spijt van gekregen hebben. En dat kon hij echt niet gebruiken, nog meer spijt. Nog meer situaties om zijn hoofd over te breken. Nee, hij was tevreden dat hij het haar gewoon gezegd. Gewoon zijn excuses, daar was toch niets mis mee? Na een redelijk ongemakkelijke stilte nam Ellia uiteindelijk het woord. Zoals hij ergens wel had verwacht reageerde ze met een redelijk spottende toon op zijn excuses, maar wat ze zei, viel Hei niet op de juiste plaats. Dat ze veel klappen gewend was, had hij al gemerkt. Maar het feit dat ze vaak de klappen van de mannen moest opvangen vond hij gewoonweg verkeerd. Het deed hem altijd pijn een vrouw te slaan. Al was het niet zo ernstig en hield ze er verder niks van kwetsures aan over. Toch vond hij het ongehoord. Het was iets wat zovelen altijd zeiden. Je mag geen vrouw slaan. Of, ik vecht niet met vrouwen. Iets in die aard. Maar nu hij Ellia bekeek wist hij wel waarom sommige mensen niet met vrouwen vochten. Niet door hun goede, respecterende opvoeding. Maar eerder door hun schrik, aangezien vrouwen toch geen zo'n watjes waren als altijd gedacht werd. “Tis dat het je eerste dag is, anders was ik lang niet zo vergevingsgezind geweest,” volgde er nog en Hei besloot ook gewoon een glimlach op te zetten. Want het was wel duidelijk dat, ondanks dat zijn verontschuldigingen goed bedoeld waren, ze voor beiden nogal ongemakkelijk aan begonnen te voelen. "Daar twijfel ik niet aan," grijnsde hij breed naar haar, om daarna terug voor zich uit te keken. Ze zaten hier al langer dan hij ooit had verwacht. De hemel kreeg al die typische roodkleuring bij het ondergaan van de zon en het zou vast niet meer erg lang duren voor die grote vuurbol plaats gemaakt zou hebben voor de iets subtielere maan en de sterren. Hei zuchtte even. Hij verlangde naar de sterren, hij keek er zo vaak naar, maar hier, op deze school, had hij ze nog niet kunnen waarnemen.
Toen hij over het bal had gesproken, leek Ellia meteen terug geïnteresseerd. “Wat, heb je opeens besloten om toch te komen? Toch maar je figuurtje showen in je prachtige jurk? Ik zou je graag willen zien.” Hei schudde lichtjes grinnikend zijn hoofd. "Neenee, dat is geen plaats voor mij. En al helemaal niet in mijn jurk. Mooie eerste indruk zou ik weer maken!" Hij keek haar terug aan en zag de pretlichtjes in haar ogen en besefte dat hij die momenteel vast ook had. Het was gewoon leuk om met haar te praten. Het was dat ze al een vriendje had, anders was hij misschien wel met haar geweest. Hei schrok even van zijn eigen gedachten. Zou hij dat echt gedaan hebben? Haar gevraagd hebben naar een bal? Nee, hij zag zichzelf daar niet toe in staat. Zeker niet de eerste dag. Tenslotte, hij had niet veel zin terug in dat pak te kruipen, dat was ook alweer zo lang geleden. En het zat niet goed. Geen een pak zat waarschijnlijk goed, behalve dat van James Bond misschien, die leek daar altijd wel in rond te lopen. Maar voor zover hij wist was hij niet Bond, hij was gewoon de simpele Hei die nog steeds een makkelijke broek en goedzittend, misschien wel ietsje strakker shirt prefereerde, met een losse trui erboven. Precies zoals nu dus. Het voelde als hemzelf en het zou dan ook verkeerd zijn plots wat anders aan te trekken. Maar nu hij erover nadacht, zou het ook maar saai zijn de hele avond alleen thuis door te brengen. Hmm hij wist het echt niet meer nu. "Ik ben geen zo'n feestbeest. En tenslotte ken ik toch niemand."

Voor een moment had Ellia haar blik af laten wenden naar de horizon, die zo langzamerhand die bekende, oranje kleuren van de schemering liet zien. De tijd vloog wanneer je het niet in de gaten hield. Ze had totaal niet doorgehad dat ze al zo een lange tijd met elkaar aan het praten waren en dat het zo vermakelijk was. Wie had dat ooit nou gedacht? Zíj, van alle mensen, die zoveel plezier had met iemand die ze pas had ontmoet, door er alleen maar mee te praten. Ze had nooit verwacht dat hun ontmoeting uit had kunnen lopen op zoiets. Of dat hun ontmoeting überhaupt op een gesprek uit had gelopen. In eerste instantie was haar plan geweest om hem gewoon haar excuses met veel pijn, moeite en tegenzin over Ven aan te bieden, om daarna weer haar eigen ding te gaan doen. Maar dit had ze nooit aan zien komen. Waar zo een hond allemaal wel niet goed voor kon zijn…
Op zijn reactie over de verontschuldiging ging ze maar niet verder in. Ze knikte alleen bevestigend, maar daar liet ze het bij. Ze had graag het laatste woord, maar voor nu liet ze dat maar even varen. Verdere ongemakkelijkheden hierover ging ze maar liever uit de weg door er geen woord meer aan vuil te maken. Het was gebeurd, punt.
Met haar blik weer volledig op de zijne gericht zag ze dezelfde lichtjes in zijn ogen als in de hare. Alsof ze in een spiegel keek. En die lichtjes leken alleen maar groter te worden bij zijn volgende woorden. En natuurlijk schoot er zoals altijd binnen enkele seconden weer een spottende opmerking bij haar te binnen, die ze gewoon moest zeggen. “Alsof die eerste indruk veel beter zal zijn als je wel gewoon in pak gaat.” Een brede grijns probeerde ze te onderdrukken door op haar onderlip te bijten, maar dat ging haar niet helemaal goed af. Snel wende ze haar blik van hem af en sloeg ze haar handen voor haar mond, alsof ze op die manier probeerde om haar lach tegen te houden. “Oh, die was wel heel grof,” grinnikte ze tussen de kieren van haar vingers door. Nog even durfde ze hem niet aan te kijken, bang dat ze direct weer in lachen uit zou barsten als ze zijn blik zou zien.
Zachtjes slikte ze even, haar handen over haar gezicht heen laten glijden. Oké, haar lach was nu wel weer aardig onder controle. Voorzichtig keek ze hem weer aan, met nog altijd die ondeugende twinkeling in haar ogen. “Ik zit er ook niet op te plannen dat ik m’n hele avond daar door zal brengen. Ik laat me gezicht even zien, schrans wat gratis voedsel naar binnen, koppel me partner aan een meid die hij wel ziet zitten en ik ga weer. Schoolfeesten als dit hebben vaak van die over dramatische momenten, zoals in die slechte chick-flicks en die wil ik graag uit de weg gaan. Dramaqueens werken me op de zenuwen,” grinnikte ze. “Ik heb zelf ook zo m’n plannen voor de rest van de avond.” Van begin tot einde daar rondhangen zag Ellia zelf ook totaal niet zitten. Het hele gebeuren zou leuk zijn voor even, maar niet de hele avond. Ze geloofde heus wel dat het gezellig kon zijn, maar ze was nooit iemand geweest die zich lang wist te vermaken in grote groepen. Voor een poosje hield ze het meestal wel vol, maar daarna werd ze het ook al gauw zat. En om dan nog maar te zwijgen over al die schoolstelletjes die klef bezig met elkaar waren en dat perse aan de buitenwereld moesten laten zien. Nee, ze was van plan om wat later te komen en ook weer wat eerder weg te gaan. Een uur daar zijn klonk al lang zat. Misschien, als het echt vermakelijk was daar, zou ze wat langer blijven en zou ze ook wel met Mitch dansen, puur om het hele zooitje nog wat ongemakkelijker te maken, maar verder zou ze de avond alleen spenderen. Een gewoonte wat ze had opgebouwd met Kerst, wat haar eigenlijk wel prima beviel. Weg van alle drukte, gekte, ‘gezelligheid’ en compleet in haarzelf gekeerd. Er was geen moment waarop de straten stiller en meer uitgestorven waren dan op Kerstavond, wat het allemaal juist zo heerlijk maakte. Wanneer ze weg zou gaan van dat feest zou ze wel in de straten van Oak’s Field duiken, ergens op een hoog dak klimmen voor een mooi uitzicht, terwijl ze zou genieten van een goeie fles rum die ze een tijdje geleden gejat had. Gewoon even alleen op de wereld, terwijl de rest binnen was, feest vierend met familie en vrienden. Zo had ze de afgelopen jaren haar Kerst doorgebracht en dit jaar wilde ze die gewoonte ook zeker niet overslaan.

| Hei | | New place, same memories | | Topic 1 | | Post 16 | | ~~Vorige~~ | | ~~Volgende~~ |

En opnieuw volgde een spottende, bijna grove uitspraak van Ellia over zijn eerste indruk. "Moest ik zien aankomen," grijnsde Hei en merkte hoe ze probeerde haar lach in te houden. Ze draaide zich weg en sloeg haar hand voor haar gezicht, alsof dat hielp. Ze vond zich in ieder geval wel zeer grappig en dat amuseerde Hei wel. Hij hoorde haar grinniken dat ze het zelf ook wel grof vond wat ze had gezegd, maar Hei zat er niet meer. Intussen wist hij wel al wat hij serieus mocht opnemen en wat niet. "Stiekem hoop je erop me daar te zien," plaagde hij haar terug. Al wist hij niet welke reactie hij daarop moest verwachten. Tenslotte zou ze daar met haar partner zijn. Hoogstwaarschijnlijk haar vriendje. Dus zou ze blij zijn hem daar aan te treffen? Hei kon er niet meteen een antwoord op plakken.
Maar haar volgende uitspraken deden hem toch maar even verbaasd opkijken. Ze was niet van plan lang te blijven, dus ze was toch een minder groot fuifbeest dan Hei had verwacht. Wat was ze dan wel van plan die avond? Ergens anders gaan feesten? Of misschien moest ze wel bij vrienden of familie buiten school zijn, wie weet. Maar wat hem het meest verbaasde was wat ze zei over haar partner. Hem aan een meid koppelen en vertrekken. Dus het was toch niet haar vriendje, of wel? Had hij dat nou zo verkeerd opgenomen? Of was ze gewoon helemaal niet begaan met het koppeltjesgedoe en wou ze gewoon, vriendje of niet, een onafhankelijke dame blijven? Hmm stiekem werd zijn nieuwsgierigheid wel geprikkeld, maar bang om een verkeerde indruk te geven, besloot hij zijn mond nog even over haar en haar partner te houden. Misschien was het wel haar vriendje, maar zat er gewoon een haar in de boter. Het kon zoveel zijn. Zoveel die hij niet wist en die hem eigenlijk niks aanging, maar hem wel uiterst nieuwsgierig maakte.
“Ik heb zelf ook zo m’n plannen voor de rest van de avond.” grinnikte ze nog om het gesprek af te sluiten, en Hei vroeg zich af wat die plannen zoal waren. Misschien zat hij toch wel goed over het feest vieren bij vrienden of familie. Of zou ze, net als hijzelf, in haar eentje wat leuks gaan doen. Of wat je leuk kon noemen natuurlijk. Hei vond languit voor de tv liggen best wel leuk. Maar hij twijfelde eraan als dat het leukste was wat je op kerstavond kon gaan doen. Er waren vast gezelligere plaatsen en feestjes met, zoals Ellia al opsmeet, lekker eten. Niet dat hij zelf een ramp was in de keuken. Integendeel, Hei kookte al jaren voor zichzelf en de mensen rondom hem. Hij was geen natuurtalent, maar kon met de hand op het hart zeggen dat niemand ervan dood zou vallen en de meesten toch wel een tweede portie zouden vragen. Zelf had hij meestal niet genoeg met twee porties. Qua figuur was hij alles behalve dik. Gewoon, normaal gebouwd, zelfs redelijk gespierd, maar vet was ver te zoeken. Toch goot hij makkelijk hopen eten naar binnen. Vrienden vroegen zich altijd af waar al dat eten constant bleef. Hij had er zelf ook geen idee van, maar honger had hij altijd. Dus sowieso moest hij nog wat bedenken om die avond klaar te maken, aangezien hij niet van gratis voedsel zou kunnen gaan profiteren.
Hij keek Ellia weer aan en besloot het toen gewoon te zeggen. "Jammer dat je plannen hebt, anders was je altijd welkom om lui op de bank te komen liggen met gratis voedsel om naar binnen te schransen," grijnsde hij, haar woorden deels herhalend. "Aangezien je je vriendje daar toch achterlaat." Zelf vertrouwde hij er niet op dat ze ook echt zou langskomen, maar hij kon het uiteraard maar vragen, daar was niets mis mee. En misschien zou hij het zelf niet zo erg vinden een beetje gezelschap te hebben, al was het maar voor even.

Ellia haar gelach stierf plots spontaan af toen Hei zei dat ze er gewoon op hoopte hem op dat feest te zien. Opeens was ze stil en keek ze hem met een neutrale, nietszeggende blik aan. Maar die grijns die bijna het hele gesprek door haar lippen had gesierd liet zichzelf al snel weer zien. “Jeetje, ik ben echt een open boek voor je,” grinnikte kort en spottend, maar hield zichzelf daarna snel weer in bedwang. “Ik ehm, bedoelde natuurlijk… Oh Hei, laat me daar niet het gevoel van eenzaamheid voelen! Kom alsjeblieft! Ik smácht naar je, kan niet meer zonder je!” Met grote, onschuldig opgezette ogen had ze hem aangekeken, de blik afgemaakt met een klein pruillipje. Hysterisch, als één of andere fangirl had ze ondertussen ook met haar beide handen aan zijn arm zitten sjorren, hem wat heen en weer schuddend. Maar het duurde hierbij ook niet lang voordat ze weer begon te grinniken en hem los liet. Het was bijna pijnlijk om die woorden te zeggen, maar het vermaak wat ze eruit wist te halen maakte het allemaal wel een stuk dragelijker. “Ja,
Wat verrast, maar zeker niet in negatieve zin, had ze geluisterd naar zijn voorstel om bij hem langs te komen die avond. Een voorstel wat haar ergens wel aansprak. Op zich kon ze wel even langs komen. Misschien na haar bezoekje aan Oak’s Field, als ze er nog zin in had en Hei nog wakker zou zijn. Het klonk aanlokkelijk, maar voor nu durfde ze nog niks met zekerheid erover te zeggen. Het zou er ook vanaf hangen hoe de avond zelf zou verlopen. Maar het idee zelf zou ze zeker wel in haar achterhoofd laten.
Glimlachend richtte ze zich weer op hem om antwoord te geven op zijn voorstel, maar die woorden slikte ze in toen hij de rest van zijn verhaal deed. Alle woorden die ze eerst nog wilde zeggen leek ze opeens te vergeten door dat ene woord wat ze hoorde vallen. Vriendje… … … Vriendje!? Had ze even iets gemist? Ze kon zich niet herinneren dat ze dat woord ook maar één keer in haar mond had gehad. Dus hoe was Hei daar opeens op gekomen? Gingen er vreemde geruchten rond in de school? Nee, daar kon hij het niet van hebben. Al zou het waar zijn zou het niet mogelijk voor hem zijn dat hij die gehoord had. Hij was hier immers nog maar net aangekomen, dus was die mogelijkheid uitgesloten. Bedoelde hij Mitch, haar partner voor dat bal? Dacht hij dat ze met parner daadwerkelijk vriendje bedoelde? “Sorry hoor, wacht even, even terug spoelen. Vriendje?” Ze kreeg het woord nauwelijks over haar lippen zonder walging. Vriendje… zij… ja, dat waren twee dingen die totaal niet goed samen gingen. “Wekte ik de indruk iets met iemand te hebben ofzo? Dacht je dat me parner voor het bal en ik… Nee toch?” Vragend staarde ze hem ongeloofwaardig aan. Hoe kon hij zoiets over haar denken? Háár, van alle mensen. Kwam ze over als iemand die graag in een relatie zat? Ze had altijd juist precies het tegenovergestelde van andere mensen gehoord, maar ook gewild. Liefde was een pad wat Ellia nooit hoopte te bewandelen. Ze had teveel dingen gezien vroeger wat ‘liefde’ allemaal kapot had gemaakt. Maar dat kwam ook alleen maar omdat ze nooit het goede voorbeeld had gezien. De lijn tussen liefde en lust is in haar beleving flinterdun, bestaat nauwelijks. Niet zo gek ook natuurlijk. Het huwelijk tussen haar vader en moeder was gedwongen, wat er uiteindelijk toe had geleid dat ze op zesjarige leeftijd haar moeder met doorgesneden polsen in de badkamer aantrof, weggevlucht van die zogenaamde ‘liefde’. Wat ze een aantal jaren daarna aantrof op de straten was ook niet bepaald een goed voorbeeld voor dat zogenaamd ‘geweldige’ gevoel. Prostitués, wanhopige vrouwen en machtshongerige mannen maakte nou niet bepaald goede rolmodellen voor dat deel in haar leven. Nee, in haar beleving was liefde gewoon een andere, subtielere benaming voor lust. Dus van haar hoefde dat zogenaamde liefdesleventje niet. Het leven ging haar nog wel prima af zonder.

| Hei | | New place, same memories | | Topic 1 | | Post 17 | | ~~Vorige~~ | | ~~Volgende~~ |

Hoewel ze daarnet nog erg actief meedeed in zijn spel als fangirl, leek Ellia plots een heel andere sfeer uit te stralen toen ze pas over zijn woorden begon na te denken. Over het vriendjesgedoe. Hei slikte en wendde zijn blik af toen ze begon te praten. Blijkbaar had hij het inderdaad iets anders opgevat dan ze echt bedoeld had. “Wekte ik de indruk iets met iemand te hebben ofzo? Dacht je dat me parner voor het bal en ik… Nee toch?” Hei keek terug haar richting uit en zag haar ogen hem verbaasd en vragend aankijken. Hei wendde nog even ongemakkelijk zijn blik af, om haar daarna opnieuw rustig aan te kijken. "Nee, ik bedoelde gewoon partner.." zei hij redelijk ongemakkelijk, en besefte al snel dat de leugen zo van zijn gezicht af te lezen was. Hij zuchtte, keek opnieuw enkele keren weg en staarde toen weer naar de horizon, terwijl de schemering de controle begon te nemen. "Ok dan, je hebt het niet gezegd, dat was gewoon mijn.. idee ervan?" Hij keek terug naar Ellia en liet zijn blik vluchtig over haar gaan. Het zou hem ook helemaal niet verbazen moest ze een vriendje gehad hebben. Zo erg zag ze er niet uit. Integendeel. Misschien een beetje pittig en een harde tante, maar hij was ervan overtuigd dat er wel jongens waren die daarvan hielden en ermee overweg zouden kunnen. Dus, anders bekeken, had ze misschien zelf helemaal geen zin in een relatie. "Sorry, partner dus," hij keek haar rustig aan en haalde zijn glimlach terug boven. Het was in ieder geval niet zijn bedoeling haar van streek te maken. Maar toch kon hij uiteindelijk een klein lachje niet bedwingen over haar reactie. Zou een relatie haar zo moeilijk liggen dat ze zo was geschrokken van het woord vriendje? "Maar geef toe, partner klinkt een beetje als vriendje. En ergens verbaast het me gewoon dat het geen vriendje is," gaf hij haar uiteindelijk eerlijk toe. Ze hadden deze namiddag al zoveel gezegd en meegemaakt qua emoties, dat dit er toch gewoon bij kon. Hij had ook geen enkele reden om tegen haar te liegen. Dat was eveneens een hoofdstuk die hij probeerde af te sluiten.
Hij zweeg even en bedacht zich toen dat ze nog niet echt een duidelijk antwoord had gegeven op zijn vraag langs te komen. "En trouwens," begon hij, met de vertrouwde grijns op zijn gezicht, "wil ik uiteindelijk wel je kleed zien, en aangezien ik niet naar het bal kom, moet het balmeisje maar naar mij komen." Hij stak zijn hand even naar haar uit, met de bedoeling haar een por te geven, als teken van plagerij en misschien zelfs een beetje uitdaging, maar bedacht zich toen wat er de vorige keer gebeurde toen hij haar porde, en met een kort lachje trok hij zijn hand terug bij zich. "Nee," grijnsde hij, "daar waag ik me niet nogmaals aan!" Maar aan zijn blik was duidelijk te zien dat hij haar niks kwalijk nam. Hij zou niet weten waarom. Stiekem vond hij haar gezelschap zeker wel aangenaam. Hij twijfelde er dan ook niet aan dat hij het gezellig zou vinden moest ze langskomen, maar hij kon haar uiteraard niet verplichten.
Hei staarde naar de lucht en zag de maan en sterren al langzaam verschijnen. Hij zuchtte diep en stond op. "Hmm, ik moest nochtans voor het donker thuis zijn," grapte hij terwijl hij zijn handen in zijn zakken stopte om de koude handen tegen te gaan. Hij bleef naar de sterren staren en glimlachte zwakjes. "Wel," hij draaide zich naar Ellia toe. "Dan zie ik je binnenkort? Ik woon trouwens in de winkelstraat. Een klein restaurantje, de trap op. Het is niet groot, wel gezellig." Het enige wat hij al gedaan had was zijn spullen daar gedumpt, dus eigenlijk kon hij nog niet echt zijn mening geven over zijn nieuwe stek, maar voor zover hij al gezien had was het wel een leuke plaats om te verblijven. Hij bleef haar rustig in de gaten houden. Zomaar weglopen vond hij ook maar zo onvriendelijk na een eerste, maar leuke ontmoeting.

De verbaasde reactie van Ellia leek Hei nogal moeilijk getroffen te hebben. Met moeilijke, ongemakkelijke blikken keek hij haar steeds kort aan, waarna hij zijn blik steeds weer van haar afwende. Alsof ze zijn moeder was en op het punt stond om hem een preek te geven omdat ze hem op iets had betrapt, waar hij uit alle macht onderuit probeerde te komen. Kwam ze werkelijk zo van streek over? Ze had bij zichzelf gedacht dat het wel meeviel. Ze was eerder verbaasd erover, hooguit een beetje geërgerd, maar veel verder dan dat ging het niet. Een leugen rolde over zijn lippen, die in alle duidelijkheid op zijn gezicht gedrukt stond. Maar net toen Ellia er wat over wilde zeggen was Hei haar al voor geweest, een verklaring neerleggend over waarom en hoe hij er zo over had gedacht. Nog even een kleine ongemakkelijke blik volgde, maar daarna liet hij zijn lach alweer snel terug keren. Een lach samen met een aparte opmerking. Wat moest ze nou weer met zo een opmerking? Hoe moest ze die plaatsen? Het klonk niet beledigend of iets in die trant, leek niet bedoeld te zijn om haar te plagen erover. Moest ze het dan maar als compliment zien, ook al was haar hele perspectief op het vriendjes-vriendinnetjes gedoe totaal anders dan dat van de gemiddelde meid van haar leeftijd? Het hele onderwerp bleef toch maar een moeilijk pakket voor haar, wat ze meestal eigenlijk liever omzeilde. Maar ja, het was nu wel ter spraken gekomen, dus nou moest ze er op reageren ook… Met een wat geforceerde glimlach op haar lippen gekruld keek ze hem aan, zoekend naar de juiste woorden. “Right, laat ik dat maar zien als een compliment,” maakte ze er uiteindelijk maar van. Ze wist in godsnaam anders ook niet zo goed wat ze er anders mee aan moest. Ze liet het onderwerp nu liever maar gewoon weer los, verder naar het volgende onderwerp.
Die ongemakkelijke blik die in zijn gezicht gelegen had werd alsof hij nooit had mogen bestaan compleet aan de kant geschoven toen hij die vertrouwde grijns op zijn lippen liet krullen. Een grijns die redelijk aanstekelijk werkte voor haar en ervoor zorgde dat haar zelfverzekerde glimlach weer terug keerde. Er zat weer een opmerking van hem aan te komen. Een opmerking die ergens wel op haar lachspieren werkte. Hij verwachtte nogal wat van haar zo. Mooi, des te leuker zijn reactie zou zijn wanneer ze voor zijn neus zou staan. Zacht lachend wilde ze reageren op zijn opmerking, maar dat idee werd van tafel geveegd toen ze de beweging van zijn hand zag. Met een rustige, neutrale blik volgde ze zijn hand die steeds dichterbij kwam, maar halverwege zich leek te bedenken en zich weer terug trok. “Een zeer wijs besluit,” grijnsde ze terug naar hem.
Ellia volgende zijn blik die afgleden naar de maan en sterren die zich langzaam en voorzichtig begonnen te laten zien. Wat was de dag omgevlogen op deze manier... Met een glimlachje luisterde ze naar zijn woorden terwijl ze haar blik even op de lucht liet rusten. Toen ze haar blik weer op hem gericht had keek ze toe naar hoe hij overeind kwam, handen in zijn zakken gestoken. “Ah, ja, stel je voor als moederlief boos zou worden als je te laat thuis zou komen,” grinnikte ze met hem mee, ondertussen zijn voorbeeld volgend en zichzelf recht stellend. Maar toen ze eenmaal overeind was gekomen richtte ze zich niet direct weer op hem, maar op het open grasveld, wat zich langzaam in duisternis begon te hullen. Snel maakte ze haar lippen een klein beetje nat met het puntje van haar tong, stak ze haar wijsvinger en duim deels in haar mondhoeken en blies ze een harde, hoge, lange fluit over het grasveld heen. Dat zou Ven vast wel horen. Die zou straks als een vrolijk, dartelend kalf op haar afrennen, blij dat zijn baasje hem geroepen had.
Met een tevreden uitdrukking op haar gezicht richtte ze zich weer op Hei, aandachtig luisterend naar zijn woorden. In de winkelstraat bij een restaurantje... Dat maakte het hele zooitje wel meteen een stuk makkelijker als ze eerst van plan was om wat rond te struinen over de rustige, uitgestorven straten. Dan zou Hei gewoon op de route liggen en kon ze in elk geval met wat meer zekerheid zeggen dat ze langs zou komen. Overwegend over de mogelijkheid staarde ze weer even over het grasveld heen, even later uiteindelijk toch een bevestigende knik gevend. Met haar zelfverzekerde glimlach keek ze hem weer recht aan, nogmaals knikkend. “Oké, jij je zin, het ‘balmeisje’ kom wel even langs dan. Maar verwacht er niet teveel van, anders stel ik je straks nog teleur,” zei ze, met een brede grijns op haar gezicht gebeiteld. Ze verheugde zich nu al op zijn reactie wanneer hij haar zou zien, netjes en beschaafd gekleed in chique pak.

| Hei | | New place, same memories | | Topic 1 | | Post 18 | | ~~Vorige~~ | | Volgende |

Net als Hei kwam Ellia overeind. Hij was tevreden dat ze niet verder was ingegaan op het vriendjes onderwerp, en hem weer met de bekende uitdrukking aankeek. Ah, er was vast niet veel die haar echt uit het veld zou slaan. Zoals hij zichzelf al eerder had gezegd; ze leek een pittige meid die zichzelf wel zou redden in deze grote boze wereld. Hei propte zijn handen nog iets dieper in zijn zakken en keek haar nog steeds even vriendelijk aan. “Oké, jij je zin, het ‘balmeisje’ kom wel even langs dan. Maar verwacht er niet teveel van, anders stel ik je straks nog teleur,” grijnsde ze uiteindelijk. Hei knikte tevreden. Maar vroeg zich uiteindelijk toch af waarom ze er zoveel plezier in had. Was ze zo blij dat ze haar kleedje kon showen aan hem? Of had ze andere plannetjes in haar hoofd? Ah, hij stelde zichzelf al snel gerust met het feit, dat hij daar vast niet achter zou komen tot ze uiteindelijk bij hem thuis zou staan. Maar eerst, had hij nog een hoop uit te pakken.
"Mooi zo!" grijnsde hij terug. "Ik ga mijn laatste spullen uitpakken en me voor de tv gooien." Hij knikte even, tevreden over zijn net opgestelde planning. "En dan zie ik je uiteindelijk wel verschijnen." Zijn donkerblauwe ogen richtten zich terug op Ellia, die rond zat te kijken, speurend achter Ven. Het gefluit had hij vast en zeker wel gehoord. Honden waren daar echte meesters in. "Wel.." zei hij uiteindelijk een beetje ongemakkelijk. "Dan ga ik maar." Hij bedacht hoe hij het best afscheid van haar kon nemen, aangezien ze niet zo'n klef persoon was als vele anderen. Veel meisjes gaven een knuffel of zelfs een kus op de wang. Twee methodes waar Hei nooit grote voorstander van was geweest. En handjes schudden kwam bij hen ook niet altijd super uit. Hij grijnsde even om dat idee, en besloot daarna gewoon te vertrekken. Hij dacht niet dat Ellia nood had aan een langdurig afscheid. En tenslotte zouden ze elkaar snel weer zien, als ze zich aan haar afspraak zou houden uiteraard. Hei knikte nog even glimlachend naar haar, waarna hij z'n rug naar haar toe draaide en rustig vertrok. De koude wind door z'n haren en langs zijn lichaam heen. In het donker, in de richting van de winkelstraat.

Met een vriendelijke glimlach had Ellia naar hem geknikt, vlak voordat Hei vertrok. “Aye, ik spreek je,” zei ze nog, waarna ze haar hand even tot ongeveer de hoogte van haar hoofd opstak en keek naar hoe hij richting huis ging. Het afscheid was nuchter en vlot, precies zoals haar voorkeur ervoor altijd was. Ze had er nooit van gehouden om een langdurend afscheid nemen. Het was zo over dramatisch en overbodig als maar kon. Het was niet alsof je elkaar nooit meer terug zou kunnen zien, of in de meeste gevallen met situaties als deze tenminste niet. Al dat kleffe gedoe hoefde van haar nooit zo, zag ze het nut nooit zo goed van in en vond het alleen maar extra moeite om een boodschap te brengen, die zonder dat overdreven gedrag ook wel aan zou komen.
Vlak nadat Hei was vertrokken, zag Ellia zelf ook niet meer het nut ervan in om hier langer rond te blijven hangen. Ze had geen problemen met het duister wat zich langzaam hulde over het schoolterrein, daar was ze immers een Shadraan voor. Nee, het ging haar eerder om de kou, die nog hardnekkiger en scherper werd nu de zon onder was gegaan. Ze was geen koukleum, gaf meestal de voorkeur aan de koudere dagen dan de hete, drukkende zomerdagen, maar ook zij had een limit. Daarbij was het niet alsof ze echt iets te doen had voor nu, dus wat zou het punt ervan zijn hier nog langer te blijven? Haar blik richtte ze van Hei terug naar de grote boom, waar ze met rustige stappen naartoe beende. Vlakbij de plek waar ze bijna de hele namiddag had gezeten kwam ze tot stilstand, boog ze wat naar beneden en raapte ze het boekje op waar ze voor haar ontmoeting met Hei in had zitten werken. Al die tijd had het in het gras gelegen, klaar om weer opgepakt te worden zodat ze er weer verder in kon werken, maar dat was er nooit meer van gekomen. De persoon waar ze naast had gezeten bleek interessanter dan ze eerst verwacht had, dus had ze zonder er ook nog maar één keer terug aan te denken het idee om vandaag haar Journal verder uit te werken opzij geschoven. Met het boekje in haar hand liep ze om de boom heen, naar de plek waar ze eerst met Ven gezeten had. Door het duister heen kon ze haar tas daar zien liggen, nog precies zo als ze hem daar gelaten had. Bij de twee handvatten greep ze de sporttas vast en trok ze de rits een beetje open. Nog even, voordat ze haar Journal erin opborg, wierp ze een vluchtige blik op de lege, roodbruine kaft. Vandaag weer een stuk minder eraan gedaan dan eerst de bedoeling was geweest. Vanavond of morgen had ze daar misschien wel meer geluk en succes mee. Als ze er dan nog zin in had, natuurlijk. Het schrift schoof ze grof in haar tas die ze een klein stukje open had geritst, waarna ze hem weer dicht deed en haar tas over haar schouder slingerde. Met rustige, kalme passen liep ze daarna, met haar vrije hand in haar jaszak gegleden, weer om de boom heen richting de school. Tijdens haar rustige wandeling kon ze vanuit de verte Ven al zien aankomen rennen, in een rappe vaart, bij elke sprong die hij maakte zijn snelheid proberend op te voeren. Glimlachend liep Ellia rustig verder, nogmaals bedenkend dat ze deze ontmoeting alleen maar aan hem te danken had.

-End of Topic-

PROFILE MAGICIAN

» [open] A place with books, a place with story's full of adventure
» Memories will never be the same
» ✿ ;; Thanks For The Memories.
» Just some memories.
» Flashes of memories

New place, same memories

New place, same memories

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen