The diner.

Fwinn zat met verslagen houding op het ziekenhuisbed en keek op toen Savador zijn woorden uitkraamde. Hij beet zijn kaken op elkaar. ‘U was er in vredesnaam niet eens bij!....’ sprak hij heftig terug. ‘U bent nog slechter ingelicht als een kleuter die zich amper beseft wat dood betekend…’ sprak hij met een verheven stem die licht oversloeg. Langzaam hijgde hij door de inspanning die nog veel energie vroeg. ‘Ik werd tegen een paal gedrukt. Ik werd aangevallen. Ik stond in het volste recht! Ik heb enkel mezelf verdedigd, ook al pakte het niet goed uit. Ik ben het gevecht nooit begonnen, Heer Sathandiai. Ik verdedigde enkel mezelf en probeerde uit alle macht Lightning te verdedigen…’ sprak hij met half betraande ogen. ‘Ik heb het niet gered! Nee! Ik was te zwak, zoals u altijd beweerd. Maar waar bent u begonnen! U bent verdorie ook niet uit het niets opvolger van een vrouwe van het duister geworden door uit uw neus te vreten of wel! Door enkel wijn te zuipen kom je niet aan die titel, verdomme!...’ schreeuwde hij de laatste woorden verwoed uit. ‘Wat weet u nou van een heer zijn. U zuipt enkel….’ En daar gingen de verkeerde woorden die bij zijn vader de woede los zouden maken. Fwinn keek verslagen voor zich uit en voelde ineens zijn hoofd opzij slaan en zijn wang brandend en rood achterlatend. Hij bleef een vijftal seconde met verwijdde ogen in die houding staan. ‘Hoe durf ik?’ herhaalde hij zacht en haast onhoorbaar. Hij draaide zijn hoofd weer terug. ‘Ik sloeg geen toon aan, er is geen rede voor een toon. Zoals u mij behandeld, heb ik geen ene toon voor…’ sprak hij met een zachte onhoorbare hese stem terug met een zijdelingse blik waar zijn vader zou moeten zijn. ‘Ik zit niet in die doos van Pandora zoals u het noemt…’ sprak hij met een hese stem terug. ‘Als u denkt dat ik hier mijn jaren ga slijten, blind voor de wereld, dan hebt U het goed mis…’ sprak hij terug als weerwoord. ‘Ironisch….dat een man die zijn eigen vrouw verloren heeft die woorden spreekt tegen zijn zogenaamde zoon…’ sprak Fwinn met een zachte stem terug. Fwinn had zo aandachtig geluisterd dat hij de locatie van zijn vader had kunnen oppikken. Hij beet zijn kaken op elkaar en trok de stekkers los. Het zachte gebiep op de achtergrond werd een vervelende aanhoudende hoge toon. Hij stond op en greep zijn vader bij zijn kraag en duwde hem ruw tegen de muur. Zijn grip verzwakte vrijwel direct toen hij het geschreeuw van Lightning er doorheen hoorde. Hij beet zijn kaken op elkaar en verstevigde zijn grip weer. ‘Grappig! Pap! Heel grappig!’ snauwde hij in zijn gezicht. ‘Ik kan leven met een zwart scherm voor mijn gezicht en u maakt er maar grapjes over! Het kan me niet schelen wat U denkt, wat U vindt. Het kan me geen ene malle moer schelen hoe u over mij denkt. Ik kom nog uit deze staat! Ik zal sterker worden van de sitautie en weer een stap dichter bij U komen. Op een zeker punt zal ik zo vooruit zijn gegroeid dat U met uw alcohol verslaving nog maar toe kan kijken met jaloezie naar de dingen die ik heb en U kunt enkel hopen dat U dezelfde situatie als mij kon bereiken. En uiteindelijk zal U hopen dat ik permanent blind zou blijven geweest want op het einde zal U in een doos van Pandora zitten van uw eigen leeggezopen wijnflessen. Arrogante, ontwetende, sarcastische klootzak!...’ snauwde hij in het gezicht. Het kon hem niet schelen dat bij de woedende woorden het speeksel in het gezicht van zijn vader kwam. Hij gooide met een ruw gebaar zijn vader weg van de muur de ziekenzaal in en op een afstand van hem. ‘Rot op! Ga maar sikkepitten in uw kantoor met een goed glas wijn. Ik red mezelf wel. Ik heb uw hulp niet nodig, papa! Mam zou zich ontfermt hebben, zou op zijn minst me helpen. Van U verwacht ik het niet eens meer, van U verwacht ik dat U een afstand houdt zo ver mogelijk en mij zelf er mee leren omgaan. Want U bent voor mij dood! U bent mijn vader niet! En zal het nooit worden! Begrepen!...’ sprak Fwinn hijgend en met gebalde vuisten starend naar een punt waar zijn vader vermoedelijk stond. ‘Rot op!...’ voegde hij er nog aan toe. Terwijl hij rustig zocht naar zijn ziekenbed en er rustig op de rand plaats naam. ‘Ik hoef uw miezerige geblaat niet meer te horen. Nog 1 woord en ik zal u laten merken hoe angstig dicht bij ik al bij uw positie ben, kwal…’ sprak hij terug. Fwinn draaide zijn blik weg. ‘En dat noemt zich een vader…tsk…’ sprak hij enkel en wachtte geduldig tot Savador zijn vertrek zou maken.