Liam zat op het randje van zijn bed. Zijn hoofd rustend in zijn handen en zijn ellebogen op zijn bovenbenen. Een snerpende hoofdpijn ging er door zijn hoofd. Langzaam ging hij weer wat rechter zitten en hief zijn hoofd uit zijn handen. Rustig keek hij naar zijn handen die aan het trillen en beven waren. Waarom waren ze zo aan het trillen? Hij pakte de hoed van zijn hoofd af en keek er naar. De lessen waren ook al zo moeizaam gegaan. De hoofdpijn had hem al de hele dag van zijn concentratie af gehouden. Wat er vandaag in de lessen was gebeurd kon hij zich amper herinneren. Zijn beeld werd even vaag en zijn hoed veranderde van een hoed naar een oranje vlek. Met een hand kneep hij zachtjes in het botje tussen zijn ogen in en sloot zijn ogen. Bij het openen waren de contouren van zijn hoed weer terug. “I need a drink    zei hij tegen zichzelf. Starend naar zijn hoed dacht hij even na.  Op zijn vloot dronk hij iedere dag een redelijke hoeveelheid aan alcohol waar hij meestal al ’s middags mee begon. Nu hij er zo aan terug dacht had hij al bijna 5 dagen geen alcohol op. Rustig stond hij op van het bed en opende zijn kastdeur. Eigenlijk lag er helemaal niks in. Alleen een paar zwarte korte broeken en een paar blouse met korte mouwen. Op een plank legde hij zijn hoed neer en van een haakje haalde hij een licht gele bloes af. Zachtjes deed hij de deur dicht en draaide deze op slot waarna het sleuteltje in zijn broekzak verdween. Als hij de stad in zou gaan om te drinken nam hij bijna nooit zijn hoed mee. Alleen als hij met mensen zou gaan die de betekenis achter zijn hoed zouden weten zodat hij wist dat die veilig terug mee zou komen. Echter was dit de eerste keer dat hij naar de stad ging in de avond. En van zijn reizen wist hij hoe erg het soms kon veranderen met dag en nacht in een stadje. Overdag vriendelijke mensen waar niks mee aan de hand was en ’s avonds tuig dat zich dronken zoop en een gevecht met alles en iedereen om hun heen wilde.  Rustig haalde hij zijn hand door zijn haren heen. Hij was het niet gewend dat zijn hoed niet op zijn plek zat. De wilderige haren piekte alle kanten op en met een kam probeerde hij ze een beetje goed te kammen. Al waren er altijd was eigenwijzen plukjes voor nu vond hij het goed genoeg. Hij trok het bloesje aan maar liet de knoopjes open. Mochten ze zijn shirt vast pakken had hij hem zo uit. 
Met een kalme pas liep hij door de straten van Oak’s field. Er waren niet veel Cafe’s of andere mogelijk heden om in te gaan. De eerste die hij tegen kwam was “The Jolly Jester”. Een vlugge blik had hij naar binnen geworpen. Felle lichten flikkerde en knipperde terwijl er mensen stonden te dansen en groepjes mensen in banken zaten te drinken. Nee dat was voor hem op het moment veel te druk. En die lichten deden niet veel goeds voor zijn hoofdpijn. Een stukje verder zag hij wat gedimd licht door de ramen schijnen. Kalm liep hij er op af en bleef bij de deur even staan. “De bokkenburcht” las hij. Met een krakend geluid ging duwde hij de deur open. Een hout lucht kwam zijn neus tegemoet gepaard met een alcohol lucht dat er op gemorst was.  Her en der zaten een paar kleine groepjes mensen rustig te praten. Op de achtergrond hoorde je rustige muziek. Ja dit was meer Liams stijl. The jolly jester was veer te druk. Hier mocht het ook wel wat wilder, maar dat kwam later misschien nog. Zo laat op de avond was het nog niet. Rustig sloot hij de deur achter zich en keek naar de bar. Een paar mensen zaten rustig te drinken en er waren niet veel plaatsen meer over. Soepel zwaaide hij zijn been over een kruk heen waar geen glas of iets voor stond en keek even naar de man naast hem. ”Goede avond” zei hij beleeft met een hoofdknikje. Aan zijn andere kant was een lege kruk. Er zat alleen een vreemd poppetje op de bar voor de kruk met een half leeg glas. Hij gebaarde naar de barman die voor hem kwam staan. ”Een dubbele jack daniels graag” De barman draaide zich om om het te maken. Kalm keek Liam de kroeg nog een keer rond. Zijn aandacht werd terug naar de barman getrokken toen hij het glas neer hoorde zetten en om het geld vroeg. “Aah, zou je het op een tab kunnen zetten? Ik ben niet vanplan hier snel weg te gaan.” zei hij glimlachend. ” Geen zorgen ik heb meer dan genoeg geld bij me.” Voegde hij er aan toe toen de barman hem wat achterdochtig aan keek. De barman haalde zijn schouders op en schreef wat op een blaadje waarna hij verder ging met zijn werk. Liam pakte het glas op en keek er even naar. Hij nipte even en zijn glimlach werd breder. Met een teug goot hij het achter over en gebaarde de barman voor nog een. ”Aaah~, Dat had ik nodig.” zei hij breed glimlachend en keek de man naast hem aan.

De gehele dag had het al regenachtig weer geweest. De lucht zag donkergrijs de gehele dag en zorgde voor een trieste sfeer in de school. Ofja, een trieste sfeer op zijn kamer. Zwijgzaam zat een gedaante op het bed van zijn kamer. De rand was niet de meest comfortabele zitplaats maar voor het figuur was het op het moment niet belangrijk waar hij zat. Op zijn schoot lag een wat dikker boek op A5 formaat en zwijgzaam had hij het vast aan de rugzijde om even huiverend met zijn andere hand de kaft te pakken. Dagen als deze had hij altijd dat boekje vast. Ging hij er altijd doorheen voor zijn eigen herinneringen om zich daarna altijd klem te zuipen in de kroeg. Hij ging langzaam door de pagina’s. Op de ene stond een mooie tekst, ze was zo goed met woorden geweest. Hij keek naar de foto er naast en glimlachte waterig. Hij stond er op met een vage glimlach en zij was aan het glimlachen. Hij ging met zijn vinger over haar wang en beet zijn kaken op elkaar. Hij vocht tegen het vocht dat zich in zijn traanbuizen opstapelde. Hij vocht tegen het feit dat hij ging huilen, maar het niet wilde. Hij klapte het boekje halverwege dicht en veegde even over zijn ogen die het vocht niet meer konden dragen en het langzaam over zijn wangen lieten stromen. Hij zuchtte even en stond op om vervolgens een rustig plekje in de academie op te zoeken en de gehele dag daar voor zich uit te staren en na te denken. Hij had amper gegeten en honger wist hem niet te vinden op het moment. Zwijgzaam keek hij naar de grote klok die vanuit een van de afgedekte torens van de academie zichtbaar was. Het werd misschien maar eens tijd de mensen op te gaan zoeken, zijn schrale troost vinden in de drank. Hij had de laatste tijd verschillende mensen ontmoet, die hij vermoedelijk nog nodig zou gaan hebben op later moment. Nodig in de zin van zichzelf staande houden. En de meest belangrijkste persoon tot zover, had hem gelijk het meest doen wankelen. Ze had het niet bewust gedaan. Ze kon er zelf weinig aan doen dat ze die lange zwarte haren had en die ene blik in haar ogen. Ze kon er totaal niets aan doen dat juist uitgerekend zij er zo uit moest zien. Zaid schudde zijn hoofd, niet teveel nadenken over Florence op het moment. Hij zou toch beter alles even vergeten door alles gewoon weg te zuipen en in een waas alles weer los te laten. En het ging lekker, in een gebroken houding zat hij op een van de krukken die allemaal leeg waren. ‘Citroenwhisky…’ sprak hij kort en zacht tegen de barman die zwijgzaam zijn werk deed en de gelige whisky naar Zaid toe schoof. Het glas was goed gevuld en Zaid staarde er even naar. Hij pakte het op en goot het in enkele teug naar achteren het ging eigenlijk de gehele avond zo door en je zou je ergens afvragen waar Zaid het geld vandaan haalde. Een twee persoon kwam er zitten, twee krukken van hem vandaan, maar die verdween al snel weer en liet een half glas en een of ander poppetje achter. Hij keek er even vreemd naar. “So, that is only the two of us, aren’t we..?” sprak hij grinnikend tegen het poppetje. Niet dat hij reactie verwachtte van het levenloos ding. Zwijgzaam keek hij weer voorzich en zuchtte even. Een tweede persoon nam het podium en nam direct naast Zaid plaats. Hij bestelde een dubbele jack daniels, ah right ook al zo’n drinker. Hij nam een flinke teug van zijn zoveelste glas en grinnikte even over zijn woorden. ‘Dat waren dezelfde woorden die ik zei vlak na mijn eerste…’ sprak hij met een grappende toon. Hij keek opzij toen het poppetje wat zei. ‘Ik heb er denk ik al teveel op momenteel, want dat ding praatte…’ sprak hij toen ineens. Hij grinnikte. ‘Naja, alcohol heeft wonderen verricht dus mijn dag kan niet meer kapot, hahahaa…’ sprak hij kalm en grinnikte toen nog. Hij keek opzij naar de deur die weer open ging en vervolgens een kerel naast Liam kwam zitten. Dezelfde kerel als die er net zat en zwijgzaam zag hij deze contact leggen met de man naast hem. ‘Ace?’ mompelde hij zachtjes. De grijns op het gezicht van Break was voor Zaid, de mensenlezer met een psycholoog als vader, duidelijk een dubbele betekenis behalve dat ontschuldige. Echter had Zaid er teveel op om zomaar er op in te gaan en liet het varen. Hij zweeg even en bestelde vervolgens nogmaals een citroenwhisky.