The diner.

Zijn ogen waren licht geïrriteerd en zijn mond stond in een moeilijke grimas. ‘Is er dan geen plaats vrij voor vanavond?’ sprak hij met geïrriteerde ondertoon in zijn stem. Hij beet zijn kaken op elkaar toen ook hier weer nul op het rekest kreeg. Was het dan gewoon niet meer mogelijk om een fatsoenlijk diner te regelen voor zijn geliefde. Om haar eens te verassen. Nee, tuurlijk moest het weer moeilijk doen. Hij verbrak de communicatie die door magie tot stand was gekomen en sloeg met zijn vuist op de tafel. ‘Bloody hell….’ vloekte hij in het Shadraans. Hij moest en zou iets regelen, wat bleef er nog over? De bokkenburcht, het laatste redmiddel waar hij nog naar toe kon refereren. Het was dan wel niet de meest chique restaurant maar had tenminste nog sfeer over dat van een cafetaria of andere willekeurig eetcafé. Zwijgzaam nam hij contact op en gelukkig was er nog een tafel voor twee vrij. Hij liet zijn hoofd even achterover hangen en staarde naar het plafond. Zwijgzaam stond hij op om vervolgens zich om te kleden. Tijd om Erza sinds een tijd weer op te zoeken. Ze hadden elkaar expres ruimte gegeven na het kerstbal. Ze waren als een minpool tegenover de minpool. Je kon ze tegen elkaar drukken maar ze bleven altijd pas bij elkaar als ze met de zijkant van de pluspool er tegen kwam. Ze draaide om elkaar heen en daardoor duurde het wat langer voor er iets bereikt werd. Nu besloot Fwinn het over een andere boeg te gooien. Misschien brak het ijs wat wanneer ze iets gingen doen. Hij had nooit echt een date gehad. Maar wat wilde je wanneer je als achttien jarig kind pas wakker werd uit een levenslange nachtmerrie in een kooi. Hij beet zijn kaken even op elkaar toen hij er aan dacht.

Een zacht geklop vulde de kamer van Erza. Hij legde zijn hand op de klink en wachtte even. Misschien was het toch beter om nu om te keren. Nee! Je blijft en neemt haar mee uit eten. Geen schijterij hier. Je had verdorie de tafel al geregeld. Zijn mond beet zich even samen en hij sloot ergerlijk zijn ogen. Hij schudde zijn hoofd, hij hoorde haar naderen en zwijgzaam zette hij een neutrale blik op. Hij wist de kloppende ader van ergernis net op tijd te kalmeren en zwijgzaam kwam er een zwak glimlachje op zijn gelaat. ‘Zo mooi als altijd….’ sprak hij complimenteus tegen Erza. Ze zag er altijd wonderschoon uit en leek iedere dag weer een stukje meer te stralen. Hij kwam langzaam binnen en gaf haar een korte maar tedere zoen op haar mond. ‘Wat zeg je van een heerlijk diner in een sfeervolle accommodatie…’ sprak hij met een klein grijnsje. Hij glimlachte en keek haar recht in haar ogen. Zwijgzaam wachtte hij op een mogelijke reactie terwijl hij op nog geen halve meter afstand van haar stond.

Erza/Lightning only

De laatste tijd sliep Lightning maar slecht. Was het de reden van dat briefje dat nu op haar bureau lag? Hoogstwaarschijnlijk. Lightning had nog steeds het lef niet gehad om het open te doen, de reden was omdat er geen zender op stand en omdat er alleen maar haar naam opgeschreven stond.
En vooral de duisternis die de brief uitstraalde. Het gaf haar de rillingen, zelf Duvessa waarschuwde haar ervoor. Niet omdat er er bang voor was, omdat het beest maar al te goed had geweten wat erin zat. jammer genoeg was Lightning haar eigen nieuwsgierigheid haar fantaal geweest.
haar angst die ze jaren geleden had verstopt was nu werkelijkheid geworden. De angst dat haar verleden haar terug zou komen inhalen... Zo zat ze dan ook al uren op haar bed. Starend naar de geopende envelop en de brief de er al uitstak. Nog steeds zag ze de woorden in de envelop voor haar staan.
Gretig nam ze haar doosje en slikte een pilletje, ze had al pijn dus de pijn van de transformatie van Duvessa gaat ze er niet nog eens bij nemen dus vandaag zal ze proberen eens goed te gaan slapen. Met tegen zin kroop ze onder haar lakens. Lightning was zo vermoeid dat ze meteen in een diepe slaap viel.
Enkele woorden bleven zich in haar hoofd rondspoken

Dance for us, our sweet sweet little devil
dance untill we come for you
and take you away from al what you known
Then you will finally be ours

De gedaanten van schaduwen spookten rond bleven de woorden zeggen.
Angstig opende ze haar ogen. Hijgde van de nachtmerrie. Doodvermoeid wreef ze de zweet van voor haar voorhoofd. Opnieuw was het gebeurd. Eerst kwam de herinnering van dat Light de brief opende en het las, waarbij de angst dan meteen kwam. Vervolgens ging het beeld verder dat ze ging gaan slapen.
En dan kwam die verschrikkelijke woorden weer in haar hoofd. Lightning hoorde het zelf na dagen nu nog steeds vers in haar hoofd luidop zeggen. Al een week aan een stuk had ze die ene nachtmerrie. Niks meer anders. Altijd het zelfde liedje, keer op keer werd ze precies om 1u 's nachts stipt wakker.
Ook nu keek Lightning naar haar klok en zag hetzelfde als al de andere dagen 1u 's nachts toonde haar klok aan. met moeite kroop ze uit haar bed keek naar zichzelf in de spiegel. ze zag er iet wat bleek uit, hoe ze niet de wantrouwen van anderen had weten te trekken met zo'n kleur van gezicht? magie, ze gebruikte haar eigen magie lichtjes om het zichzelf wat warmer te maken waardoor er toch weer wat kleur op komt.
Maar vanaf ze te weinig energie had of de magie niet meer gebruikte verdween de kleur dan ook meteen. Het was dan ook last met het beetje energie dat ze nog over had het de hele dag vol te houden.
Wat nog erger was ze nam nu al een week aan een stuk de pilletjes om niet te transformeren. Dus wanneer ze die eens vergeet...Het zou waarschijnlijk pijn doen als hel. Een rilling raasde door haar aderen bij die gedachten. Kort maakte ze haar gezicht nat, om er weer zo gezond mogenlijk uit te zien. Daarna ging ze weer gaan liggen om toch weer een beetje slaap in de halen.

Nog maar enkele uurtjes later werd ze al wakker gemaakt door het geklop op haar deur. Wie kon dat nu zijn? Ze had geen les, dus een leerkracht was onmogenlijk en het was niet dat ze iemand verwachtte.Vermoeid stond ze recht. Smeet opnieuw ijskoud water over zich heen en stond toen op. Lightning nam niet de moeite om haar haar te fatsoeneren. Maar focuste zich meteen op het wat kleur geven van haar huid.
Nu zag ze er veel levendiger eruit dan dat ze werkelijk was, behalve aan de doffe blauwe ogen kon ze voor nu niet meteen er iets aan doen. Langzaam opende ze haar ogen, opende haar mond om die persoon onder zijn voeten te geven door haar zomaar wakker te maken, maar meteen sloot ze haar ogen weer nadat ze zag dat het Fwinn was die haar had wakker gemaakt."Fwinn..." Oke dit had ze helemaal niet verwacht. ‘Zo mooi als altijd….’ sprak hij complimenteus tegen haar. Nog steeds wat ze iets wat verbaasd dat hij onverwacht voor haar. Kort grinnikte ze even."Je zegt dat gewoon maar om me op te fleuren" Grapte ze want ze zag er helemaal niet uit haar haar lag nogal in de war want ze was nog maar juist wakker en dat was dan ook de reden waarom ze nog in haar pyjama zat. En kort pyjama broekje en een topje erbovenop.
Even schoof ze aan de kant waarbij hij langzaam haar kamer binnenkwam. Even schoten haar ogen naar de envelop die nog steeds onaangeraakt sinds de laatste keer op haar bureau lag.
Vlug deed ze de deur achter hem dicht en stapte nonchalant naar de brief om die in een van haar kasten te proppen helemaal in de hoek, bijna niet meer te zien tussen al haar vers opgevouwen kleren.
‘Wat zeg je van een heerlijk diner in een sfeervolle accommodatie…’ sprak hij met een klein grijnsje. Glimlachend keek ze hem aan."Dat lijkt me een goed plan" Sprak ze dan zo levendig mogenlijk. Dit gewoon volhouden tot de dag voorbij is en dan kan ze zoals gewoonlijk weer uitgeput gaan slapen, weer om middenacht wakker worden door de nachtmerrie en dan naar zichzelf staren in de spiegel.
Dat was al de hele week haar routine geworden. Neit echt leuk maar goed."Ik moet me wel nog aankleden" Verontschuldigde ze zichzelf wijzend naar haar eigen pyjama. jah het was toch best logisch dat ze nog aan het slapen was, toch als hij zou ontdekken in welke toestand ze al de hele week in was..

Fwinn had niet helemaal door dat er iets aan de hand was, maar toen ze met doffe ogen en ongekamde haren open deed, gingen er bij hem sceptische alarmbellen rinkelen. Waarom sliep ze nu half en waarom was ze niet als altijd lekker levendig. Hij glimlachte lichtjes en complimenteerde haar toch. Ze reageerde niet met bedankje maar haar reactie was er niet minder leuk op. Hij kwam langzaam binnen en wilde haar een tedere zoen geven, maar ze vluchtte uit zijn handen en deed een brief weg voor hij er ook maar naar zou kunnen vragen. Hij voelde ergens een licht gespannen sfeer in hem opkomen, maar hij besloot het te laten voor wat het was. Fwinn glimlachte en pakte haar hand vast voor ze ook maar iets kon doen aan haar opfrissen. Hij gaf een kusje op haar hand en schoof een tiental centimeter op. Vervolgens weer een kusje. Hij ging langzaam haar arm af en stopte bij haar schouder. 'Je mag ook zo mee, als je wilt...' sprak hij met een plagende ondertoon. 'Als je maar bij me bent...' sprak hij en kwam wat dichterbij staan. Hij gaf haar een tedere zoen op haar mond en legde zijn ene hand in haar nek, terwijl de andere op haar heup terecht kwam. Hij glimlachte en nam toen wat afstand. 'Zal ik de dame even haar tijd gunnen?' sprak hij terwijl hij langzaam weg liep en de deur achter zich dicht deed. Hij was blij dat ze mee ging, al kon hij nog niet weten wat voor lot hem boven het hoofd hing aan het zijden draadje.

Hij hoorde de klink naar beneden gaan en keek opzij toen de deur open ging. Hij kreeg een klein glimlachje op zijn gezicht dat aangaf dat hij mooi vond wat hij zag. Hij had zelf vrij nette kleding aan wat vrij formeel er uit zag, maar hij kleedde zich altijd zo op momenten dat hij uit ging. Hij kwam dichterbij en streek een lok achter haar oor. 'Je ziet er oogverblindend uit...' sprak hij terwijl hij een kusje op haar wang gaf. Hij glimlachte en pakte haar hand. 'Kom, dan gaan we...' sprak hij kalm en glimlachte.

Eenmaal halverwege liep hij met zijn arm in de hare gehaakt als een ware heer richting de bokkenburcht. Hij stond voor de deur en kwam langzaam binnen. 'Ik heb gereserveerd op de naam Sathandiai...' sprak hij kalm ter informatie. 'Maar natuurlijk, volgt u mij...' sprak de ober. Het restaurantgedeelte was vrij rustig op het moment en ergens genoot Fwinn van de rust die er was. Er was een romatisch deuntje op de achtergrond en de lichten waren wat gedimd. Fwinn zag op iedere tafel een kandelaar met een paar kaarsen er op staan en met een tevreden glimlach volgde hij de ober, terwijl hij Erza nog steeds als een ware heer begeleidde naar haar tafel. Hij keek toen de ober zijn hand wees richting een tafel. Fwinn liet zijn arm uit die van Erza glijden en liep richting de tafel. Hij schoof de stoel wat naar achteren en knikte naar haar terwijl hij zwijgzaam, na dat ze was gaan zitten, plaats nam tegenover haar. 'Kan ik u wat te drinken aanbieden' sprak de ober. 'Een rode wijn voor zowel mijn gezelschap als mij...' sprak Fwinn. 'Doe maar een goed jaar, naar uw keuze...' sprak hij en knikte even. De man knikte en verdween. Vervolgens keek Fwinn naar haar. 'Hou je niet in, ik heb het voor je over...' sprak hij terwijl hij over de tafel heen haar hand vastpakte en even met zijn duim over haar huid gleed. Hij had een tevreden glimlach en keek op toen de ober al snel de wijn in kwam schenken. Hij legde twee menukaarten voor de twee neer en Fwinn keek naar Erza voor een kort moment toen hij de kaart oppakte en deze opende. Hij keek van over de kaart naar haar en glimlachte nog wat breder. Hij was blij dat hij deze avond met haar mocht beleven, het kon nu gewoon niet meer mis gaan.

Lightning had helemaal niet verwacht dat Fwinn degene zou zijn die zomaar onverwacht voor haar deur stond. Dat vond ze natuurlijk super tof, alleen kwam hij voor haar iets te vroeg. Ze had helemaal geen tijd gehad om toch nog een beetje slaap in te halen en al zeker niet om zich weer wat op te knappen waardoor het onmogenlijk was om te zien dat ze slapeloze nachten had.
En ze bleven maar komen. Steeds dezelfde nachtmerrie. Kon ze die maar gewoon worden, toch leek dat onmogenlijk voor haar. Het lukte maar niet. Leek alles in helemaal te zijn vergeten en alles weer mee te maken alsof het de eerste keer was. Kort knipperde ze met haar ogen. Dwong de beelden te verdwijnen. Die mochten haar tijd nu zeker niet verpesten. Ze had Fwinn een tijdje niet meer gezien omdat ze elkaar beide nogal had ontweken.
Ieder om zo tot zichzelf te kunnen bekomen van de gevoelens dat nogal verwarrend waren. Lightning was wel eerder een keer verliefd geweest, maar dat was vreselijk slecht afgelopen waardoor ze gezworen had nooit meer op iemand verliefd te worden, en als dat wel zo het geval was hem ontwijken.
Maar bij Fwinn waren al die beloftes als sneeuw voor de zon verbroken. Ze kon er niks aan doen. Kon niet bij hem weg blijven, dat ontwijken had zo zwaar gevallen voor Lightning ze had iedere keer de verleiding met moeite kunnen weerstaan om gewoon niet naar hem toe te gaan. Maar ze wou hem tijd geven ook al wist ze niet precies waarvoor. Daarom had ze de dagen dat voorbij waren gegaan op haar tanden moeten bijten. Wat al zeker neit makkelijk was door de slapeloze nachten. Nadat ze hem binnen had gelaten had ze meteen wanneer ze kon de brief dat op haar bureau lag weg gedaan.
Ze wou niet dat Fwinn het zou zien. Het kon haar niet schelen of het liegen of wat dan ook was. De brief was haar probleem en niemand anders. Lightning had altijd zichzelf uit nauwe situatie's kunnen redden uit dit nieuw probleem zal ook niet moeilijk zijn. Ze heeft altijd er alleen voor gestaan, dat was zo in haar gebrand dat ze dat nu eigenlijk nog steeds wilt houden. Wou geen andere personen in haar miserie trekken al zeker niet degene die belangrijk voor haar waren zeker Fwinn. Hij mocht hier niks van weten. Hij glimlachte en pakte haar hand vast. gaf daar een kusje, ging tien centimeter naar boven en gaf daar ook een kusje. Meteen verbreede Lightning haar glimlach.
Fwinn moest nog geen moeite doen, kon haar met gemak laten glimlachen. Heel haar dag is weer perfect nu Fwinn hier was. Niks kon dat nog verpesten. Hij ging langzaam haar arm af en stopte bij haar schouder. 'Je mag ook zo mee, als je wilt...' sprak hij met een plagende ondertoon. 'Als je maar bij me bent...' sprak hij en kwam wat dichterbij staan. Lightning grinnikte even.
Hij gaf haar een zoen op de mond terwijl zijn ene hand in haar nek lag en de andere op haar heup."Wel dat lijkt me nog niet zo erg, maar dan ga ik waarschijnlijk onnodige aandacht trekken." Sprak ze nu ook plagerig. Ja als ze zo ging, ging ze zeker en vast wat aandacht trekken. En nu wou ze dat niet. Nee Fwinn was de enige die haar aandacht verdiende. 'Zal ik de dame even haar tijd gunnen?' sprak hij terwijl hij langzaam weg liep en de deur achter zich dicht deed. Light lachte even lichtjes.
Zocht iets deftigs om aan te doen. Deed dan ook meteen de kleurkast open, negeerde de brief expres en deed dat een spierwit kleedje aan. Dat kleedje had ze ook eens aangedaan toen ze naar de LM van het licht had moeten gaan omdat haar vriendin onverwacht ziek was geworden, anders had het meisje naar hem gegaan. Nadat ze ook haar haar wat had gefatsoeneerd en wat parfum had aangedaan opende ze haar kamer deur en keek Fwinn glimlachend aan.

'Je ziet er oogverblindend uit...' sprak hij terwijl hij een kusje op haar wang gaf. Hij glimlachte en pakte haar hand. 'Kom, dan gaan we...' sprak hij kalm en glimlachte.Lachend schudde ze even met haar hoofd. Hij was haar toch eentje. Iedere keer als hij haar complimenteerde voelde ze zich warm worden vanbinnen.
Gedwee volgde ze Fwinn naar de bokkenburcht. Ze was verbaasd dat hij dit allemaal had gedaan alleen maar voor haar. Kort beet ze op haar onderlip. Dit had hij heus niet hoeven doen. Een gewoon etentje ergens op een simpele plaats was ook genoeg geweest, zolang ze maar bij Fwinn was. Meer hoefde niet. Natuurlijk vond ze dit niet erg, het was altijd leuk om toch iet wat chic te gaan eten, maar noodzakelijk was het heus niet. 'Ik heb gereserveerd op de naam Sathandiai...' sprak hij kalm ter informatie.
Meteen verstijfde Lightning. Was dat zijn achternaam? Waarom had hij haar dat niet verteld? Onbewust beet ze harder op haar onderlip. Proefde al snel de roestige smaak in haar mond zich verspreiden. Was zij niet belangrijk genoeg om dat te weten? Het kon Lightning helemaal niks schelen dat hij de zoon was van Master Savador, maar ze had het zo graag gewilt dat hij het haar zelf had verteld.
Het liet haar twijfelen."Ik wist niet dat je de zoon van de headmaster bent" Mopperde ze lichtjes, het was half naar hem gericht en half naar haarzelf. Op het moment kon ze er neit langer over piekeren. 'Maar natuurlijk, volgt u mij...' sprak de ober.Zwijgend volgde ze Fwinn en de ober. het was hier lekker warm, en romantisch. Het was mooi en er verscheen vanzelf weer een glimlach op haar lippen.
Fwinn bood haar een stoel aan, en glimlachend ging ze gaan zitten waarna hij haar voorbeeld volgde en ook op een stoel voor haar ging zitten. 'Kan ik u wat te drinken aanbieden' sprak de ober. 'Een rode wijn voor zowel mijn gezelschap als mij...' sprak Fwinn. 'Doe maar een goed jaar, naar uw keuze...' sprak hij.
Daarna verdween de ober. Geamuseers keek Lightning Fwinn aan. Dit had hij allemaal voor haar gedaan. Het vleide haar."heel Chic Fwinn echt.." Sprak ze glimlachend."maar dat had je heus niet hoeven doen, als je al bij mij bent is mijn dag al perfect" Sprak ze naar waarheid. Het was ook zo. Ze voelde zich nu al perfect, was de nachtmerrie van vannacht zelf al helemaal vergeten.
Dat maakte dus alles duidelijk. 'Hou je niet in, ik heb het voor je over...' sprak hij terwijl hij over de tafel heen haar hand vastpakte en even met zijn duim over haar huid gleed. Ze voelde zich opnieuw warm worden."Pas maar op met wat je zegt" Grinnikte ze." Straks drink ik me hier te pletter, en geloof me dat wil je liever niet hebben" Grinnikte ze. Lightning werd nu eenmaal niet snel dronken.
Kon heel goed tegen drank. Maar net als bij iedereen had ook zij een limiet, wel wist ze niet na hoeveel glazen dat kwam want het was maar een keer gebeurd en ze kon zich niet herinneren hoeveel glazen ze al op had..

Fwinn speelde met zijn gedachten. Wat hij dacht uitte hij nu. Hij voelde de romantiek in hem branden en hij wilde het sussen. De meest geschikte kandidaat hiervoor was niemand minder dan Lightning. Hij kwam langzaam dichterbij en gaf haar een tedere kus op haar mond. Hij speelde met kleine verleidende trucjes en wierp complimentjes naar haar alsof het pepernoten waren. Hij glimlachte en wachtte geduldig buiten tot ze klaar zou zijn. Het was nou niet beleefd om in de aanwezigheid van een vrouw te zijn die zichzelf opmaakte. Een lichte voorkeur van de oude etiquette had hij wel. Zwijgzaam wachtte hij en keek even op zijn horloge, nog tijd zat. Hij hoorde de deur langzaam open gaan en duwde zich van de muur af. Hij gaf haar opnieuw een complimentje dit keer was hij geschikter omdat ze er daadwerkelijk prachtig uit zag. Hij glimlachte zachtjes en pakte haar hand.

Met zijn arm in de hare gehaakt liep hij zwijgzaam verder door de straten richting de bokkenburcht. Eenmaal voor het restaurant van deze accomodatie draaide hij zich naar Lightning toe. 'Dit is onze plaats vavond.' sprak hij glimlachend en liep naar binnen terwijl hij haar hand vast hield. Hij glimlachte en gaf aan de ober door welke reservering hij had gemaakt. Hij glimlachte en keek even over zijn schouder toen Lightning wat zei. 'Het is een gerucht waar bijna iedereen van af weet op school. Ik dacht dat je het allang wist...' sprak hij en glimlachte. 'De volgende keer zal ik het je direct vertellen...' sprak hij en streek even een lok achter haar oor terwijl hij een klein kusje gaf op haar wang. Zwijgzaam liep hij achter de ober aan met Lightning naast hem. De ober kwam direct een bestelling afnemen en Fwinn hield de stoel voor Lightning klaar. Als een ware gentleman had hij ook de manieren van een. Hij glimlachte en nam de jas van haar aan en hing deze netjes over de rugleuning van de stoel. Zwijgzaam liep hij naar de andere kant van het vierkantige tafeltje en zeeg neer op de warme zetel. Hij keek toen recht in de ogen van Erza en glimlachte zachtjes. 'Doe maar een rode wijn, een goed jaar naar uw keuze.' sprak hij. Hij wist dat er dan ongetwijfeld een duurdere wijn op tafel kwam maar dat kon hem niet schelen. Hij had nu nog de geld om het te betalen. Hij glimlachte even en keek toen naar Lightning en glimlachte om haar woorden. 'Chiq is mijn stijl...' sprak hij met een klein glimlachje naar haar. 'Daarbij vind ik dat ik het beste moet geven voor jou...' sprak hij kalm en knipoogde lichtjes. 'Haha....' sprak hij lachend. 'Nee nee, ik bedoelde qua prijs...' sprak hij. 'Al neem je het duurste gerecht op de kaart, ik betaal het voor je...' sprak hij en glimlachte. 'En ergens ben ik vrij benieuwd hoe het is om je dronken te zien. Fwinn glimlachte toen de ober twee kaarten neerlegde en opende deze. Na een tijdje gekeken te hebben klapte hij hem dicht en na een paar minuten kwam de ober binnen. 'Doe mij maar de biefstuk, medium gebakken...' sprak hij en keek toen naar Lightning om te zien wat ze zelf wilde bestellen en knikte toen naar de ober en gaf de menu kaart terug. Zwijgzaam keek hij weer naar Erza en glimlachte lichtjes naar haar.

Het kwam voor haar nog steeds onverwacht aan dat Fwinn oppeens voor haar kamerdeur stond. Heel gekleed klaar voor een afspraakje. Maar voor zover zij kon herinneren was er helemaal geen afspraakje. Of had ze het mis? Nee, ze had een uitstekend geheugen dus het was waarschijnlijk zo'n verassing geweest. Wat ook zo was natuurlijk. Vooral omdat ze nog in haar pyjama had gestaan waarbij haar haar er nog eens slordig uitzag ook. Light verontschuldigde zich dan ook en zette hem voor even buiten gewoon zodat ze zich deftig kon gaan opmaken, om er voor de dag weer door te kunnen gaan, alhoewel ze zich nu wel iets meer opmaakte dan het gewoonlijke. Gelukkig kon Lightning alles perfect doen ookal deed ze het nog snel. Even staarde Lightning naar haar kristalblauwe ogen die glinsteren door de tl-lichten dat boven haar spiegel hing. Kneep haar ogen eens hard dicht. Opende die weer waarna ze weer angstig naar de kast had gekeken waar ze het briefje had ingepropt of beter gezegt verstopt. Daarna stapte ze haar kamer uit en keek Fwinn glimlachend aan. Probeerde haar vermoeidheid te negeren, voor nu was dat het enige wat ze kon doen. Het was zelf zo erg dat Lightning had geprobeerd met slaappilletjes, maar had het dan uiteindelijk opgegeven toen ze tot de uitkomst kwam dat zelf dat haar helemaal niet hielp de nachmerries te verdrijven. Zwijgend volgde ze Fwinn mee naar de bokkenburcht. Dit had hij echt niet hoeven doen voor haar. Dat was nergens voor nodig. Alles was goed genoeg voor haar zolang ze maar bij FWinn was. 'Dit is onze plaats vavond.' sprak hij glimlachend en liep naar binnen terwijl hij haar hand vast hield. Grinnikend zuchtte ze. Nu kon ze er toch niks meer aan doen. Toch kreeg ze meteen een onbehaachelijk gevoel toen ze te horen kreeg dat hij de zoon van master Savador was, en ze zei dat dan ook alhoewel het ook deels tegen zichzelf was. 'Het is een gerucht waar bijna iedereen van af weet op school. Ik dacht dat je het allang wist...' sprak hij en glimlachte. Lightning glimlachte voor deze keer helemaal niet mee. Ze was nu al wat vermoeid door de slapeloze week. En dan krijgt ze nu dit nieuws maar te horen, en nog van een ober om precies te zijn. Lightning had hem haar grootste geheim zelf verklapt. Ookal was het haar moeilijk gevallen, maar toch vond hij het blijkbaar de moeite niet waard om dit haar te vertellen. Het stak haar. 'De volgende keer zal ik het je direct vertellen...' ging hij verder en streek een lok achter haar oor. Een zwak zielig glimlachje kreeg hij als antwoord. De pijn was al geschiedt. "Ik luister niet naar adermands geroddel en gepraat" Mompelde ze als zwak weerwoord. Het was wel volledig de waarheid. Vanaf dat anderen begonnen te roddelen vertrok Lightning van het groepje. Haar vrienden waren dat van haar al gewoon. Dat was dan ook de reden waarom ze het nog niet wist, tot nu, om het van een ober te horen. Kon het nog erger? Hij wist haar grootste geheim. Maar dit simpel dingentje-wat voor haar wel heel belangrijk is- kon hij haar blijkbaar niet vertellen. Triestdenkend beet ze op haar onderlip terwijl ze hem gedwee volgde naar het tafeltje en ging gaan zitten. 'Chiq is mijn stijl...' sprak hij met een klein glimlachje naar haar. De hele tijd had ze diep in gedachten gezeten, doordat hij tegen haar sprak was ze gedwongen zich eruit te halen en naar hem te luisteren. 'Daarbij vind ik dat ik het beste moet geven voor jou...' sprak hij kalm en knipoogde lichtjes. Met iets meer moeite dwong ze hem glimlachend aan te kijken. Ze mocht nu niet erover twijfelen. Dat kon ze na dit etentje wel doen, dan had ze genoeg tijd ervoor. Dan kon ze over dit hier allemaal gaan zitten piekeren.'Haha....' sprak hij lachend. 'Nee nee, ik bedoelde qua prijs...' sprak hij. 'Al neem je het duurste gerecht op de kaart, ik betaal het voor je...' sprak hij en glimlachte. 'En ergens ben ik vrij benieuwd hoe het is om je dronken te zien." Met een opgetrokken wenkbrauw keek ze hem aan."Beter van niet" Grinnikte ze. Probeerde zich weer te ontspannen na de behoorlijk triestige ontdekken van Fwinn."Ik denk niet dat je het leuk zou vinden als ik hier zomaar in het openbaar ga strippen." Of ze dat echt deed had Lightning geen flauw benul, nee waarschijnlijk niet. Maar het zou wel eens kunnen gebeuren dat ze nogal plakkerg bij Fwinn zou worden, of ze dat ook word bij vreemde mannen wou Lightning niet eens aandenken. die kans was wel groot."Ik neem wel het zelfde als jou." Ze wist niet hoeveel ze zou eten. De brief had al een tijdje haar eetlust verstoord waardoor ze niet meer zo veel at als vroeger voor de brief bij haar terecht was gekomen. "Maar vertel eens Fwinn, hier zit toch niks achter hoop ik?" Vroeg ze hem plagerig, het lukte haar om niet meer aan hetnvoorval van daarstraks te denken. Gelukkig.

[/quote]

Fwinn vond het geweldig om bij Lightning te zijn. Het machtige gevoel dat ze hem gaf was iets wat hij in geen jaren had gevoeld en hij had het gevoel alsof hij de afgelopen negentien jaar moest inhalen om deze goed te maken. Hij was altijd als een gek achter duvessa gaan jagen. Hij zag het als een uitweg uit zijn ellende. Maar hij had haar nooit gevonden. En om duvessa nu in zo'n mooie verschijning als Erza te zien was voor hem een geweldige ervaring. Hij genoot daarom vollop om bij Erza te zijn. En hij was de gedachten over Duvessa altijd kwijt op het moment dat ze bij hem was. Hij voelde zich ergens aangetrokken door Erza, ze was niet lelijk en ze had een charmante uitstraling wat hij niet helemaal kon weerstaan.
Toen hij de bokkenburcht binnen kwam vroegen ze naar zijn naam en hij vertelde dat hij onder de naam Sathandiai had gereserveerd. Het viel Lightning zwaarder dan dat hij verwachtte en hij zei dat hij het in het vervolg direct zou vertellen. Hij gaf haar een klein kusje op het voorhoofd. 'Sorry, schat...' sprak hij vriendelijk.'Ik wilde het niet bewust geheim houden voor je. Ik wil zo min mogelijk met die man in verband worden gebracht. Ik ben niet zo.....laag als hem...' sprakh hij met een zachte stem ergens met wat haat gevuld. Hij gaf haar toen een klein kusje op haar wang en pakte haar hand en liet haar gedwongen naar de tafel meegaan. Hij zag aan haar dat het haar nog steeds bezig hield want ze keek op toen hij tegen haar sprak over zijn stijl. Hij keek haar aan toen ze tegen hem sprak en hij kreeg een klein glimlachje. Toen ze begon over het strippen kreeg hij een lichte blos en keek weg. Waarom deed het hem moeilijk dat ze dat zei, waarom kreeg hij dat enorme jaloerse gevoel. Ja hij wist het wel en hij zou er ook gehoor aan geven. Hij had te lang haar ontweken en te lang zichzelf moeten uitzoeken. Maar hij wilde niet meer flirten met anderen, wilde niet meer bezig zijn met andere meisjes of romantische zaken met anderen. Hij wilde zich helemaal voor Erza geven, haar beschermen met niets meer dan zijn leven. Hij keek haar aan toen ze vroeg of er niets achter zat. Hij keek op en wendde zijn blik af. 'Well, about that...' sprak hij wat onzeker in het Shadraans. Hij liet zijn hand naar zijn binnenzak glijden en pakte daar een wat vierkantig doosje. Hij keek haar aan en glimlachte lichtjes. Hij stond op en liep naar de zijkant van haar tafel. Hij zakte door een knie en keek haar even licht glimlachend aan. Hij wist dat dit verkeerde ideeën bracht. Maar hij hield van chique en stijl dus hij deed het maar in stijl. Hij hield het vierkantige doosje dat vrij breed was in een hand en opende het. 'Lightning, wil je mijn vriendinnetje zijn?' sprak hij met een glimlach en onthulde de ketting die er in zat. Hij keek haar glimlachend aan en wachtte geduldig op reactie. Het was een schrikkende reactie die hij leek te zien, eentje waar lichte paniek in zat maar hij hield zijn moed bijeen. Niet terugkruipen nu, hou die houding. Fwinn glimlachte toen Erza er mee instemde en haalde de ketting er uit en bond deze om haar nek. Hij gaf haar een klein zacht kusje in haar hals en omhelsde haar even. Hij was blij dat dat achter de rug was.
'Sathandiai?' sprak een zware stem ineens achter hun. Fwinn keek op, een zeer onbekende stem was het voor hem en hij draaide zich om. 'Dat ben ik....' sprak hij tegen de man. De getinte man met zonnebril en strak in het pak greep hem bij zijn kraag en duwde hem tegen de bar aan. Uit het niets greep hij een mes en drukte het tegen zijn keel. 'Mooi, het doelwit is hier!...' sprak hij tegen zichzelf. Al vrij snel kwamen twee anderen binnengestormd. 'Doelwit?' sprak Fwinn vragend en voelde het scherpe mes licht een snee vormen. Hij wist niet wat er gaande was maar hij moest dit stoppen. Fwinn beet zijn kaken op elkaar en gaf de man een trap tussen zijn benen. Hij zakte ineen met het geluk dat het mes gelijk losgelaten werd. Fwinn kwam overeind. 'Ik weet niet wat er gaande is...' sprak hij. 'Maar ze blijven van jou af...' sprak hij zacht tegen haar terwijl hij haar even omarmde. 'Oh, maar je vriendinnetje is het oorzaak dat je het doelwit bent, Sathandiai...' sprak hij met een grimmige stem terwijl hij overeind kwam. Fwinn beet zijn kaken op elkaar en volgde even niet wat er gaande was. Zijn ogen zochten even Erza op en daarna weer naar de man. Hij gaf hem een trap tegen zijn kaak terwijl de man zijn bewustzijn verloor. Fwinn keek naar de andere twee. Een nam het voortouw en duwde Fwinn tegen de bar. Fwinn wist zich te verzetten terwijl hij samen met de man worstelde. De man overmeesterde Fwinn grotendeels en tilde hem op. Met een krachtige worp werd Fwinn door de vooruit van het restaurant gegooid. Op dat punt ging het alleen goed mis. Precies op het middelpunt van zijn rug kwam een van de metalen paaltjes terecht. Fwinn viel er met goede kracht op en voelde zich omknakken. Ergens hoorde hij iets kraken. Hij gleed van het paaltje af en beet zijn kaken op elkaar. Alles leek zwart te worden voor zijn ogen terwijl een pijnlijke steek door zijn rug schoot. Daarbij had hij bij de val een grote klap opgelopen op zijn achterhoofd. Langzaam verloor hij het bewustzijn. De mannen controleerde Fwinn of hij nog leefde. Maar zijn ademhaling was zo zwak en zijn hartslag zo laag, dat ze aannamen dat hij het niet meer zou redden en verdwenen weer. Fwinn voelde zichzelf in een zwart gat vallen en voelde zijn bewustzijn langzaam verdwijnen.

Hoe lang was het wel niet geleden dat ze zich zo anders had gevoelt bij een jongen? Dat ze hat warm kreeg? Dit had ze maar een keer eerder gevoeld…het was dan ook slecht afgelopen voor de jongen die haar dat vreemde gevoel had kunnen bezorgen. Hij was van haar verleden…iets dat ze nooit heeft kunnen vergeten. Het was ook haar vriendje geweest. Maar nadat ze haar grootste geheim had gedeeld was hij veranderd. En hij had haar dan verraden. Had staan toekijken hoe andere jongens haar in elkaar sloegen…Hij lachte haar gewoon vierkant uit.. Een dag later werd diezelfde jongen dood aangetroffen in zijn bed. Zijn maag lag open alsof er een beest aan had gepeuzeld. Zijn huid was verschroeid alsof er zuur op was gegoten. Het kind had heel erg veel pijn geleden. Niemand begreep dan ook hoe het mogelijk was om het kind zo’n pijn te bezorgen zonder dat je het geschreeuw van zijn pijn had kunnen horen. De enige die het wisten waren Lightning en het monster in haar, Duvessa. Dat beeld van de jongen dood, bleef tot de dag van vandaag nog steeds in lightning haar geheugen gegrift. Soms kwam ze midden in de nacht wakker, geteisterd en achtervolgt door haar verleden in haar dromen. Je zou denken dat wanneer Light haar pilletje had genomen dat ze goed zou kunnen slapen; Soms was dat inderdaad zo, maar vaak werd ze door een nachtmerrie zwetend wakker. Het was nu eenmaal niet iets dat je snel zou kunnen vergeten. De herinnering aan die jongen duwde ze stug weer weg, en focuste zich weer op het heden. Liet haar ogen dan langzaam over Fwinn heen glijden, waarbij automatisch een klein glimlachje op haar lippen tevoorschijn kwam. Het stak haar wel dat hij het haar niet had verteld…Fwinn gaf haar een klein kusje op haar voorhoofd waardoor Light uit haar gepeins werd getrokken. ”Sorry schat” Sprak hij vriendelijk. ”Ik wilde het niet bewust geheim houden voor je. Ik wil gewoon zo min mogelijk met die man in verband komen. Ik ben niet…zo laag als hem.” Lightning knikte even. Zo erg vond ze Savador niet, maar ze weet wel dat niet iedereen hem mocht, hem haatte zelf; Dus zei ze maar niks Ze had de haat in zijn stem wel gehoord. Gedwee volgde ze hem en ging zwijgend gaan zitten. Probeerde die steek van daarstraks te laten verdwijnen. Na enige tijd lukte het haar dan gelukkig toch. Ze vertelde Fwinn dan ook dat ze beter niet al te dronken zou mogen worden of er zou anders wel een kleine kans bestaan dat ze misschien zou kunnen gaan strippen. Een warm gevoel overmeesterde haar dan ook toen Fwinn lichtjes bloosde en weg keek. Het was bij hem wel best schattig. Niet dat je Lightning dat zou horen zeggen. Al de hele tijd had Lightning een gevoel dat er achter dit alles iets zat. De vraag was wat was het? Kort beet ze denkend op haar onderlip. Ze wou graag weten wat hij van plan was. ”Well, about that..” Sprak hij wat onzeker. Dat zorgde er dan ook alleen maar nog meer voor dat ze nog meer gaat zitten nadenken erover. Wat ging hij haar zeggen? Ze werd er nerveus en iets onrustig van. Argwanend keek ze toe hoe hij een langwerpig doosje uit zijn zakken tevoorschijn haalde en op een knie voor haar ging zitten. Meteen schoot er paniek door haar heen en verstijfde ze als een plak. Haar hart leek voor een seconde stil te staan en haar angst nam het over. ”Lightning, wil jij mijn vriendinnetje zijn” Door angst overgenomen wist ze niet meteen iets te zeggen, kon dat zelf niet. Kon ze dit wel aan? Light had zichzelf nog zo beloofd nooit met iemand te minden…nooit meer van haar leven zodat ze niet meer in herhaling van het verleden zou kunnen vallen. Alleen…Fwinn was niet zomaar iemand. En ze moet het verleden achter zich laten, weer opnieuw starten. Nog steeds iets wat angstig knikte ze terwijl haar hart razend snel tekeer ging in haar borstkas. Met een zwak glimlachje liet ze hem de ketting rond haar nek doen. De glimlach verbreedde zich toen ze zijn lippen in haar hals voelde.”Sathandiai?” Meteen keek light haastig op toen ze zag wie het waren die naar Fwinn vroegen. Haar ogen waren opengesperd van angst. Niet gewone angst, maar doodsangst; het liet haar verstijven. Al het geluid leek voor een moment te verstompen. Ze waren hier…hier voor haar…Abrupt kwam ze weer tot de werkelijkheid toen ze een van de mannen op Fwinn zag afgaan. “Nee” schreeuwde Light in wanhoop. Lightning kon het steeds nog niet helemaal geloven, dat die mannen in hun zwarte pakken hier werkelijk waren. Dat wou ze niet geloven. En ze wouden fwinn uit de weg ruimen. Dat mocht niet... Lightning wist niet wat ze nu moest doen, het ging allemaal zo snel. Gelukkig dacht Fwinn toch helder na. Van haar kon je dat weer niet zeggen. Maar hij wist niet wie ze waren, zij wel. 'Ik weet niet wat er gaande is...' sprak fwinn. 'Maar ze blijven van jou af...' sprak hij zacht tegen haar terwijl hij haar even omarmde. Verwoed schudde Lightning met haar hoofd. haar kregen ze wel, maar ze zitten nu achter Fwinn en dat wou ze niet. 'Oh, maar je vriendinnetje is het oorzaak dat je het doelwit bent, Sathandiai...' Sprak een van de mannen. Lightning stond er daar verloren uit toen Fwinn haar niet begrijpend aankeek. Dit had ze hem niet uitgelegt... omdat ze het zelf nog maar juist had ontdekt...soort van. Lightning wou Fwinn gaan helpen en rende recht op hem af om hulp te bieden toen een van de overgebleven mannen haar bij de keelgreep en haar in een houtgreep vasthield. Ze kreeg nog maar amper adem. Maar kon het niet aanzien hoe fwinn in zijn eentje moest gaan vechten.Alleen kon ze niks doen. De man die haar vast had, moest maar een korte beweging doen en kon zo haar beide armen breken. Toch zou hij dat niet doen, dat wist Light. Daarom probeerde ze uit alle macht uit zijn greep te komen. maar dat lukte niet, hij was veel sterker. Hij verstevigde zelfs zijn greep op haar keel, waardoor ze nog maar amper adem kon halen. Fwinn... Tranen stroomden over haar wangen toen Fwinn door het raam van het restaurant werd gesmeten."Nee!!" Gilde ze. Wringde nog maar tegen waardoor de man gedwongen was om haar armen omhoog te trekken. Ze voelde haar beide armen wat kraken. Maar dat kon haar niks schelen, negeerde de pijn en hield haar pijnlijk gekreun binnen. Ze wou naar fwinn. De man die Fwinn naar buiten had gedaan leek Fwinn te controleren. Haar angst werd maar groter. De man stond recht...met een grijns op zijn gezicht...Fwinn...Haar ogen sperden zich open. Hij kon niet dood zijn...Dat mocht niet..."hij kan niet" Sprak ze gebroken. Had heel even haar levenslust verloren. Dit is allemaal haar schuld. Ze had niet naar school moeten komen, had Fwinn niet moeten ontmoeten. Dan zou hij nu nog leven. Een leven zonder haar zonder gevaar."Neem haar mee" De woorden van de man drongen niet tot haar door. Fwinn, mocht niet dood zijn. Het mag gewoon niet. Iets in Lightning brak. het gaf Duvessa de kans om haar lichaam over te nemen. Haar omhulsel te beschermen. Lightning haar eerst kristal blauwe ogen. Werden dof en werden vervolgens bloeddoorlopend. Ze stonden leeg en koud. In een fractie van een seconde veranderde ze helemaal. Haar tanden werden scherper waardoor twee vlijmscherpe tanden kwamen vanonder haar lippen vandaan. En voor de mannen er wat konden tegen doen. Draaide Duvessa uit de greep van haar cipier. Greep met haar hand naar zijn keel. trok die dichter naar haar toe. "Play time" Lachtte Duvessa maniakaal. Met haar vrije hand boorde ze recht door de huid van de man, greep zijn hart vast en rukte die eruit. Het bloederig hart dat ze uit zijn lichaam had getrokken klopte nog even in haar hand waarna ze die vervolgens simpelweg plette.Vervolgens stapte Duvessa met een duivelse grijns op haar gezicht, naar de andere man die zijn bewust zijn was verloren en nu weer stillaan wakker werd. Hij probeerde nog weg te kruipen, maar duvessa was veel te snel. Greep zijn hoofd vast, Draaide die in een snelle maar korte beweging. Liet hem daarna dood neervallen. Kort gleden de bloedroode ogen naar haar eigen armen die in een vreemde maar pijnlijke richting gedraaid stonden door de greep. Daar zou ze straks wel voor zorgen. Er was nog een man over en die was er vandoor. Duvessa wou er juist op af rennen. Het kat en muis spel spelen, maar het verdriet en kwetsbaarheid van Lightning hield het monster tegen. Een zwaar gezucht verliet haar keelgat. Stapte vervolgens op Fwinn af. Nam hem deels bij de schouders en deels van bij zijn knieholtes. Hief hem dan met gemak op en stapte naar buiten. Het was laat, donker genoeg om niet gezien te worden. Met een simpele sprong belande ze het dak. Daar verscheen er een zwart gat in de vorm van een poort. Met fwinn in duvessa haar armen stapte ze erdoor heen en kwam meteen in de ziekenzaal terecht. Een schooldokter die daar nog laat was schrok zich kapot en rende er meteen vandoor. Waarschijnlijk om angstig naar de headmaster te gaan, diezelfde man die bijna als haar ontbijt had plaatsgevonden. Jammer genoeg had Lightning tegen gewerkt waardoor hij zich optijd had weten te redden. Zielig. Grommend van de honger legde ze de levenloze fwinn op een van de bedden. Met een veel te grote tegen zin trok Duvessa zich eindelijk terug. De kristal blauwe ogen verschenen weer. Door de pijn en vermoeidheid viel Lightning door haar benen. tranen rolden nog over haar ogen, ze kreunde luid van de pijn door haar armen die nog steeds in een verkeerde houding stonden. Om haar armen nu nog te bewegen was gewoon vragen om een marteling te krijgen, dus probeerde lightning ze stil te houden. Ondertussen probeerde ze uit te hijgen. Probeerde alle pijn te negeren. maar dat leek onmogenlijk, alleen ging het nu niet om haar maar om Fwinn. hij moest beter worden. Hij kon niet dood zijn...anders zou Duvessa hem hebben laten liggen of als ontbijt hebben gemaakt. Het lukte haar niet meer om recht te staan dus bleef ze dood vermoeid op de grond liggen.

H_{et was laat toen hij terugkwam en zijn shuttle sissend op het lanceringsplatform landde. Een vergadering op Shadra zoals vele anderen, maandelijkse samenkomsten van een verenigd schoolbestuur om alle zakelijke kwesties over de meest bekende scholen te bespreken. Een verplichting om erbij te zijn, en ergens had hij er altijd een grote afgunst tegen om erheen te gaan. Om zijn kinderen een paar uur voor hij vertrok in bed toe te stoppen en ze achter te moeten laten. En bovenal putte het hem altijd aan het einde van zo'n lange vergadering weer uit. Niet alleen lichamelijk, ook geestelijk. De lange reis terug sloeg hij ook liever over, maar dat was geen optie.
De vermoeidheid had zich meester van hem gemaakt, en hij zag er daadwerkelijk ook vermoeid uit toen hij het kleine trappetje van de shuttle afdaalde en de solide grond van het lanceringsplatform opstapte. Hij droeg zijn formele pak dat hij altijd droeg als hij naar dit soort vergaderingen moest. Pantalon, zwarte glimmende herenschoenen, overhemd, daaroverheen een colbert, stropdas. Ook de hoed mocht er niet aan ontbreken, of de wandelstok die hij om een arm had gehangen en zijn voorkomen compleet maakte. Met zijn zwarte aktetas in een hand bleef hij na een paar passen even staan om loom knipperend tegen de vermoeidheid naar de inktzwarte sterrenhemel boven zich te staren. De maan stond al hoog en verdween juist achter een paar sluierwolken toen hij langzaam verderliep, richting het silhouet van het immense kasteel dat voor hem opdoemde.
Hij kon moeilijk bevatte wat er toen gebeurde. Iemand was hem tegemoet gerend, ernstig, angstig, in paniek. Buiten adem werd hem verteld dat hij onmiddellijk mee moest komen. Pas een paar seconden later, toen de maan weer achter de wolken vandaan kwam en het hele platform weer in haar kille licht baadde, zag hij dat het een dokter van de ziekenzaal was, gehuld in opvallende doktersjas. De man was er al vandoor gerend voor hij hem ook maar iets kon vragen wat hiervan de bedoeling was, waardoor hij wel geforceerd was hem tegen te houden. In een nijdig gebaar hief Savador zijn hand op en liet door middel van een simpele spreuk de langwerpige schaduw van een lantaarnpaal golvend uit de grond omhoog komen, alsof deze alleen voor deze enkele beweging tot leven was gekomen. De man struikelde en bleef kreunend liggen terwijl hij hem nu gemakkelijk kon naderen. Met een ruk greep hij de dokter bij zijn kraag en bracht zijn gezicht dicht bij het zijne. 'En wát heeft dit te betekenen?' siste hij in zijn gezicht. Een moment leek de dokter te verslappen in zijn greep, en toen begon hij plotseling panische trekjes te vertonen, alsof hij vruchteloze pogingen deed zich uit zijn greep te bevrijden. 'H.. het - het gaat om uw oudste zoon!' De huid tussen Savadors wenkbrauwen viel weg in een niet-begrijpende frons. Toen werden zijn ogen groot. Elwin? Nee - Fwinncendh.. Wat was er in Medusa's naam gebeurd dat de dokter er zo ernstig over was? Hij had allang de link gelegd dat hij ongetwijfeld gehavend op de ziekenzaal moest liggen en de situatie er niet al te rooskleurig uitzag. Die dwaas..
De man zag zijn kans om het op een rennen te zetten om zijn escortering te vervolgen zodra hij hem uit zijn handen liet vallen. Roerloos bleef hij toekijken hoe de dokter langzaam uit het zicht verdween en hem in de duisternis achterliet. Het was alsof hij er in eerste instantie niets mee te maken wilde hebben, want de eerste paar passen die hij zette waren klein en kalm. En toen begon hij te rennen, de aktetas op het platform achterlatend als nutteloos object dat hem enkel zou vertragen. Hij kon verrassend snel rennen, zelfs op zijn galante herenschoenen die een lage hak droegen, en het leek maar een paar enkele momenten te duren voor hij de school bereikt had. De dokter was hij uit het oog verloren, maar dat maakte niet uit. Zijn voeten brachten hem naar de ziekenzaal, stuivend door de schoolgangen, hoeken omslaand, half struikelend, naar daar, waar hij moest wezen. Fwinncendh..
Wat het was wist hij niet en hij kon het ook niet plaatsen. Was het het instinct van een vader dat hem voortdreef als een zucht wind in zijn rug, zelfs terwijl hij in tweestrijd met zichzelf verkeerde? Het was hetgeen dat Mealena hem had nagelaten. Een jongen waar hij voor diende te zorgen en te beschermen - en dezelfde jongen op wie hij harteloos neerkeek, op dat toegetakelde gezicht vol littekens en zichtbare leed en leegte, toegebracht door de jeugd die hij nooit had gehad. Hij haatte hem. En toch kon hij zijn benen niet gebeden te stoppen en zich om te draaien, nee, verreweg van. 'Mijn.. mijn zoon!' Buiten adem wist hij de woorden er in paniek uit te gooien terwijl hij de eerste de beste dokter die vlakbij de ingang van de ziekenzaal stond bij zijn kraag greep. 'Waar is hij - waar is mijn zoon?!' Er klonk woede door zijn stem die de dokter ineen deed krimpen nadat hij voorzichtig naar een bed in de zaal wees voor hij ruw tegen een muur aan de kant werd geduwd. Hijgend liet Savador zijn blik koortsachtig door de zaal glijden, maar hij leek opeens kalmer te worden toen hij hem uiteindelijk zag liggen. Daar, in één van de vele bedden. Het warrige zwarte haar, het gehavende gezicht dat hij zo verachtte. Zijn ogen waren gesloten. Hij zag het toen hij de jongen met langzame onwennige stappen naderde, zijn hoed afnam en deze in zijn handen voor zijn borst hield. En hoe langer hij naar het bewegingloze gezicht staarde, hoe groter de afkeer weer werd. Of dat was maar schijn - het viel moeilijk aan iemand zoals Savador op te maken, iemand zo koppig als hij die het zou vertikken om zich bij tegenstrijdige gevoelens neer te leggen. En dus bleef zijn houding zo beheerst en statig zoals hij zich altijd tegenover Fwinncendh had opgesteld. En staand aan de rand van zijn bed hief hij zijn kin iets op om zelfs ietwat hooghartig op de jongen neer te staren. Het joch dat zijn zoon moest voorstellen. Nutteloos en zwak zoals hij nu wel bewezen had, zoals hij nu roerloos in het bed lag. Maar diep van binnen kon hij niet ontkennen dat de angst zich nog steeds als een koude hand om zijn hart had gegrepen. Had hij gefaald?
'Fwinncendh..,' deed hij een poging de jongen toe te spreken. Zijn stem klonk leeg en emotieloos, alsof dit hele tafereel hem plotsklaps maar weinig deed, en hij keek nog altijd met dezelfde hooghartigheid op het roerloze gestalte neer. En toch - het moest de allereerste keer zijn dat hij bereid was de jongen bij zijn naam aan te spreken in plaats van een kwetsend woord. Gepijnigd liet hij zijn fronsende blik afdwalen, en terwijl hij dat deed viel hem nog iets anders op in de zaal. Iets dat hem even aan de grond genageld liet staan terwijl de lichte angstgevoelens even weer terugkeerden. Niet ver van Fwinns bed vandaan lag het meisje bewegingloos op de grond, en hij snelde naar haar toe om bij haar neer te knielen en haar gezicht naar hem toe te draaien. 'Scarlet?' Bij zijn zachte stemgeluid petste hij haar ook zacht tegen haar wang, maar ze was nog in leven. Het enige wat niet goed oogde waren haar armen die in een vreemde positie lagen. Was zij degene die Fwinncendh naar hier had gebracht? Zo voorzichtig en langzaam als het ging tilde Savador het meisje op - met beleid, zodat hij haar waarschijnlijk uit de kom geschoten armen niet nog meer zou pijnigen - en legde haar in het bed naast die van Fwinn. Even bleef hij radeloos op de twee neerkijken. Hij liet zich toen uiteindelijk met een vermoeide zucht op een laag krukje tussen de twee bedden in zakken en legde zijn hoofd in zijn stijve klamme nek. Langzaam streek hij de zwarte lokken uit zijn gezicht. Wat was er in hemelsnaam gebeurd?}

De klap in zijn rug deed enorm veel pijn, het kraakte hoorbaar in zijn oren en hij sloot zijn ogen pijnlijk en kreunde een pijnlijke kreet er uit. Hij gleed van het paaltje af om vervlogens nog met een harde klap op het achterhoofd te ontvangen van de kaseien die de straat een ouder karkater gaven. De pijn maakte van hem meester en het voelde geenzins goed. Hij verloor langzaam de kracht die hij had om op te staan. De pijn werd hem te veel en langzaam verloor Fwinn het bewustzijn. Zijn hartslag ging vervaarlijk laag en zijn ademhaling was dodelijk zacht. Het was daarom niets verbazend dat de man die hem checkte zich verwardde in het feit dat gestorven was. Fwinn merkte niets meer, niets van het feit dat hij opgetild werd door duvessa, noch van het feit dat hij in de ziekenzaal terecht kwam.
Waar ben ik?' stamelde hij met een stem die hees klonk. Hij opende zacht zijn ogen en stond in een akelig landschap. Het was een open vlakte. Fwinn keek naar de grond en zakte door zijn knieën hij liet zijn hand langs het grijzige zand dat zich meters voor zich uitstrekte glijden. Het voelde ruw aan en hij zuchtte even. Hij stond langzaam op en keek rond. Het was een dunne mist dat hem omgreep en een kale boom kwam met vele knikken over hem heen gehangen. Het leek op een Shadraans bos maar, dan minder levend. Het was een akelige sfeer dat er hing en hij voelde zich in geen enkele manier op zijn gemak in deze omgeving. Langzaam begon Fwinn te lopen door het stille landschap en hoorde toen een zacht gezang. 'Mam?' sprak hij terwijl hij op de schim afrende die hij zag. De zang, het liedje en de stem, het moest zijn moeder zijn. Hij kwam dichtbij en greep haar schouder en draaide het gestalte om. Maar voor dat hij het gezicht zag lostte het op in een grijzige rookwolk. Fwinn zijn ogen verwijdde zich. 'Fwinn?' werd er achter hem gezegd. Hij draaide zich om en zag Noëla staan, helemaal in tranen die langs haar wangen gleden. Hij liep naar haar toen en wilde haar omhelzen maar voor hij ook maar zijn armen om haar heen had klapte ze uiteen in een mistige substantie. Zijn ogen werden weer groot. 'Wat....' mompelde hij in licht ontdane toestand. Hij draaide zich om en keek recht in de ogen van Lightning. Hij kreeg een klein glimlachje. Ze was gekomen! Ze was hier. Hij legde zijn hand tegen haar wang. Toen hij haar aanraakte begon ze in tranen te schieten en wensen uit te kramen over het feit dat hij niet dood mocht gaan. Hij kwam dichterbij en wilde haar een kus geven, maar voor hij dat kon klapte het opnieuw uiteen. Goed kuchend strompelde hij wat achteruit tot hij iets in zijn rug voelde. Zijn ogen verwijdde zich, het lange gestalte achterhem zuchtte eenmaal. 'Je stelt me teleur..' kwam er uit. Zijn ogen verwijdde zich nog meer. Nog voor hij om kon draaien voelde hij een enorme steek in zijn rug alsof er een mes in gestoken werd. Hij greep naar zijn zij en beet zijn kaken op elkaar om een gestomde schreeuw te onderdrukken en zakte op zijn knieën. Een krachtige windvlaag nam ook de gestalte van zijn vader mee. Terwijl de wind langzaam sterker werd voelde Fwinn zich vallen, dieper en dieper in een eindeloze put.
Na een uur roerloos gelegen te hebben en niets gemerkt te hebben van de aanwezigheid van zijn vader. Langzaam bewoog zijn hand wat. Het balde zich samen in een vuist en ontspande weer. Zijn ademhaling leek wat sneller te gaan en het cardiogram dat naast zijn bed het zachte piepen van zijn hart liet horen lek even een duidelijke stijging te maken. Langzaam bewoog zijn hand moeizaam naar zijn hoofd en hij legde zijn hand op zijn voorhoofd. 'Dad....' mompelde hij zachtjes nog half in zijn dromerige staat waarin hij zijn vader had horen praten. Hij mompelde het zachtjes in het Shadraans. Zijn oogleden bleven echter hevig gesloten. Ze voelde zwaar aan, en ergens leken ze vastgelijmd met krachtige lijm waardoor ze niet in staat waren te openen. Fwinn voelde zich enorm zwaar, alsof zijn ledematen een klap te verduren hadden gehad. 'Where...' stamelde hij zachtjes. 'are you?....' vervolgde hij nog half in slaap maar langzaam waker worden van zijn dromerige staat. Hij bewoog zijn hand langzaam naar zijn borstkas om hem daar te laten rusten. De beweging zorgde voor een pijnscheut in zijn rug en even kneep hij zijn ogen steviger dicht en beet hij zijn kaken op elkaar om een gesmoorde kreun te onderdrukken. Hij haalde toen diep adem om de pijn te dimmen. Wat was er gebeurd? Waarom voelde hij zo zwaar en waar was hij op het moment? Vragen die langzaam op kwamen dagen bij Fwinn.

Bloeddoorlopende ogen keken de mannen in hun zwarte pakken grijnzend aan. het was nu eenmaal een kans waar Duvessa het lichaam kon overnemen. Lightning was nu te zwak om weerstand te bieden. En maar goed ook. Light kan deze mannen niet aan. Duvessa kent deze mannen maar al te goed, alleen is het de allereerste keer dat ze haar hadden gevonden. Wat best lgoisch was, die mannen hebben heel de familie farron te pakken. Behalve Lightning dan. Duvessa verlangt zo hevig om hun hart eruit te rukken. VOelen hoe het nog enkele seconden in haar hand klopte en het dan vervolgens het begaf. Dat was zo'n heerlijk gevoel, iets waar ze geen genoeg van kon krijgen. Het geef het wezen een echte kick. het werd dus tijd dat Lightning brak, waarbij de demon de controle kon overnemen. En heel onverwacht uit e greep van de man ontsnapte, zijn hart er met volle plezier er nog kon uitrukken. Van de andere man kraakte ze gewoon de nek over. het moest allemaal vlug gaan want de derde man was er al weer vandoor. Eigenlijk zou Duvessa weer haar lievelings spel kunnen spelen. Kat en muis spel. behalve dat Lightning haar verdriet wegens Fwinn haar weer tegen hield. Er was altijd wel iemand. Eerst die oude man, nu deze jongen zijn zoon. Waar is die tijd gebleven dat Lightning van niemand hield?! Door maar een fractie van een seconde naar de levenloze jongen te kijken, zag ze al dat hij nog leefe. Speciaal voor Lightning bracht ze Fwinn naar de ziekenboeg. het was dan ook puur toeval dat er daar nog zo laat een dokter aan het werk was. Gelukkig nog een slime die meteen weg rende om het te gaan melden van een meisje met gloeiende rode ogen met vlijmscherpe tanden die een bewusteloze jongen zonder problemen vast hield. terwijl haar armen in een pijnlijke houding zaten legde ze Fwinn in bed en trok zich dan terug. haar werk zat er jammer genoeg op.
Het was onmogenlijk om nog voor LIghtning om op haar eigen benen te kunnen staan. Nu Duvessa zich had terug getrokken was ze niet meer zo sterk en zakte dan ook snel door haar benen terwijl er heldere tranen over haar wangen rolden. Deels door schuldgevoel van dit alles en deels door te blijvende pijn van haar armen. Vermoeid sloot Light haar ogen.

Hoeveel tijd er wel niet was verstreken wist Lightning niet. Langzaam opende ze haar ogen. Of dat dacht ze toch. Alleen zag ze niet de ziekenzaal maar gewoon niks. Alles was zwart. Het enige wat ze deed was zweven boven een holle leegte. Met grote achterdochtige ogen keek ze rond, waar was ze? Hoe laat is het? De balngrijkste vraag, hoe geraakte ze hier uit? Verwoed probeerde ze in de lucht te bewegen; et was leeg, zo hol. De stilte was nog beangstigender. Langzamerhand zag Light zichzelf in een bed liggen. Na enige gesukkel lukte het haar om dichterbij het beeld van zichzelf te komen. vol afkeer zag ze hoe haar eigen armen verkeerd lagen. Automatisch boog Lightning over het het beeld beeld en nam de hand vast. Slecht idee, ze had het nog maar juist gedaan of voelde al de helse pijn bij haar in diezelfde arm. Wat was dit? Twijfelend keek ze naar haar eigen beeld. Daar lag ze, doodstil. Je kon haar maar amper zien ademen. Ze zag er lijkbleek uit. De wallen onder haar ogen maakte duidelijk hoe vermoeid ze wel niet was. En de armen...wel om haar te beschijven was maar een woord voor nodig: vreselijk. Hoe zou het trouwens met Fwinn zijn Door nog maar aan hem te denken wou Lightning nog sneller uit deze duisternis ontsnappen. Toen kwam er uit het niets een deur tevoorschijnt. Die stond er nog enkele minuten gleden niet. Geen seconde langer aarzelde Light erover, ging er gewoon rechtstreeks op af.

Langzaam opdende Lightning weer opnieuw haar ogen. Angstig denkend dat ze gewoon nog steeds in die zelfde holle plaats was. Het was dan ook een hele opluchting toen ze het plafond van de ziekenzaal zag. Meteen ebte de angst van daarstraks gewoon weg. Lightning draaide haar hooofd een klein beetje naar rechts en zag iemand daar zitten."master savador..?" Haar stem klonk nog redelijk zwakjes en dat verwonderde haar. Meteen schoot Fwinn in haar gedachten. Meteen probeerde ze zich op te duwen met haar armen, gevoelgt door de vreselijke pijn, waardoor ze gedwongen was weer te gaan liggen. Van de pijn hapte ze naar adem en kneep haar ogen stijf dicht tot de pijn weeer wegebte. pas dan opende Lightning haar ogen weer."H-Het spijt me.." Veronschuldgde Lightning zich meteen aan de headmaster. Wanneer ze weer helemaal genezen zou zijn, zal ze zich meteen uit school schrijven wnt dit alles...was allemaal eigen schuld. Wat Fwinn is overkomen...is haar schuld. Ze moet hier snel weg.

_{Seconden, minuten, uren. Hij wist niet hoelang hij daar op het krukje had gezeten; voorovergebogen, zijn ellebogen steunend op zijn bovenbenen, zijn in elkaar gevouwen handen rustend tegen zijn voorhoofd en zijn hoofd met half gesloten ogen hangend tussen zijn armen. Enkel starend naar de plinten in de vloer en enkel luisterend naar het eentonige gepiep van de cardiogram die hem vertelde dat die achteloze dwaas in ieder geval nog in leven was. Zijn achteloze dwaas. In gedachten maalden de vragen door zijn geest, wat hij had kunnen doen en of hij er beter bij had kunnen zijn. Waar wachtte hij precies op? Een overschakeling van de toonloze opus in een aanhoudende melodie wanneer de hartslag het begaf, of een snakkend verlangen naar een diepe ademteug wanneer het tegenovergestelde plaats zou vinden en de jongen wakker zou worden - hij wist het niet. En terwijl hij wachtte op iets waarvan hij zelf niet eens wist wat het was, vroeg hij zichzelf af of Mealena teleurgesteld in hem zou zijn. Hij was zichzelf wegwijs genoeg om te weten dat hij zich als vanzelf dan weer terug zou trekken, de beweringen uitend dat het niet zijn fout was, dat hij haar nooit een kind had willen geven, dat hij enkel iets voor haar terug had willen doen en hij had geweten dat een nacht samen met hem één van de dingen was die ze ongetwijfeld wel graag zou hebben gewild. En zo zij het en daar lag hij, het resultaat. Kreupel en nog maar half in leven. En hij zou Mealena inderdaad moeten mededelen dat hij gefaald had als deze jongen vanavond nog zijn laatste adem liet. Verdomme.
Scarlet had hem zacht toegesproken en hij had enkel even kort opgekeken, haar voorzichtige verontschuldiging tot zich door laten dringend terwijl hij haar glazig aanstaarde en al gauw weer terug in gedachten verzonk. Het was haar schuld niet.
'Sir?' Hij klauwde zijn vingers zo krampachtig om zijn handen dat je ze kon horen kraken, maar hij keek verdwaasd op uit zijn overpeinzingen. De dokter die hem had aangesproken stond voor hem, gehuld in typische doktersjas en klembord met papieren in de handen. Hij had door zijn eigen kniezen niet eens gemerkt dat de man pal voor hem stond. De man, waarschijnlijk ingelicht door de waard van de herberg waar het incident plaats had gevonden, vertelde hem wat er was gebeurd - en met ieder woord dat hij sprak, iedere lettergreep die over die slome baard gesierde lippen kwam werd zijn frons steeds dieper. In zijn ontzetting was hij langzaam overeind gekomen en staarde ernstig op de man neer. Hij had wát? Mannen in pakken? Aangevallen? Voor hij zijn waterval aan vragen kon uiten begaf de dokter zich al naar een andere kamer, gehaast om zijn collega's te helpen met nadere voorbereidingen. Hij bleef alleen achter, met zijn hoed in zijn handen. Onmogelijk. Hoe haalde hij het in zijn hoofd om zich al aan serieuze relaties te wijden, op zijn veel te onstabiele leeftijd, in zijn kennisgebrekkige status? En een meisje meenemen, nee, mede in gevaar brengen? Belachelijk.
'Dad..' Het schorre stemgeluid dat bij het bed vandaan kwam deed zijn hoofd traag opzij draaien. Hij hoorde dat het uit werd gestoten in een zachte zucht, alsof het hem ontzettend veel moeite kostte om de woorden uit te brengen. Toch was Fwinn niet in wakkere staat. Zijn ogen waren nog gesloten en zijn houding roerloos. De cardiogram bleef in hetzelfde geleidelijke tempo de verwachtende piepen afgeven.
'Where.. are you..?' kwam er even later weer zacht uit. Met langzame passen begaf Savador zich nu naar het bed, waar hij aan de rand bleef staan. Hij snoof de lucht zacht via zijn neusgaten op terwijl hij met de terugkerende kille expressie op zijn gelaat zijn kin oprichtte en met koude blik minachtend op de jongen in het bed neerstaarde. Geen enkele genegenheid, geen hand die zich om de klamme vingers van zijn eigen vlees en bloed greep, geen zacht toesprekende woorden - niets. Alles wat voortleefde was die stijve houding en die enkele vuile blik. Alsof hij neerkeek op een waardeloos stuk stront. Wat een zielig zwak onderkruipsel, te gewond en te beïnvloedt door de buitenwereld om niet eens op zijn eigen benen te kunnen staan.
'Hoe haal je het in je hoofd?' vroeg hij zacht. Zijn vraag klonk tamelijk kalm, maar het was te horen dat zijn stem licht beefde van de woede waarvan hij zijn best moest doen om deze in te houden. Net zo waar als dat zijn naam Savador was, hield hij dat niet lang vol. 'Hoe haal je het in je hoofd, om je te vergrijpen aan de eerste de beste jongedame en haar lot te breken met je gebrek aan kennis, verantwoording en alles wat een man nodig heeft om zich tot een man te maken? Hoe haal je het in je hoofd, om de vechtersjas aan te trekken en niet alleen jezelf, maar ook háár in gevaar te brengen? Hoe haal je het in je hoofd om mijn naam door het slijk te halen, om je moeder ten schande te maken, jij vuile egoïstische incompetente - bloody bastard! Heb je VERDOMME geen enig zelfrespect, jongen?!' Het was niet te vermijden dat zijn kalm begonnen zinnen uitmondden in intimiderend geschreeuw, of dat zijn vuist bij iedere luide lettergreep woest neerkwam met een demonstratieve stomp in het matras, vlak naast Fwinns schouder. 'KIJK ME AAN ALS IK TEGEN JE PRAAT!' kwam er in een hysterisch gebulder uit. Scarlet had hier geen enkele schuld aan. Nee - die idioot had zich in de eerste plaats nooit met haar moeten confronteren. Niet zodat hij verwikkeld raakte in een te diepe relatie en hem met smeekbeden zou verzoeken om hem er met zijn luchthoofdige verstrooide hoofd weer uit dat web te krijgen. Hij zou verstandig genoeg moeten zijn om te weten hoe gevaarlijk het was, hoeveel risico hij zich op de hals haalde. En nu had hij geëvenaard wat ervan kwam, het joch dat geen man kon worden in zijn kritiserende ogen. Vandaag niet, morgen niet en nooit niet.}

Het was een paar uur sinds de twee binnen waren gebracht maar het voelde aan alsof hij al dagen bewusteloos had gelegen. Hij bewoog zijn lichaam niet, zijn ademhaling ging beangstigend langzaam en zijn gelaat toonde wel het minste kleur waardoor de zwarte vlekken, als littekens van zijn moeders verboden spreuk, enkel donkerder als zwarte vlekken zijn lichaam tekende. Fwinn had een benagstigende droom, dat alles om hem heen langzaam weg ging en dat werd alleen maar erger toen ook zijn vader hem de rug toe keerde. Hij voelde zacht de aanwezigheid van een aantal mensen. Een aantal mannen die bezig waren met iets. Hij wilde om hulp roepen. Hij voelde geen kracht in zijn lichaam. Hij voelde ineens een intense haat naast hem. Hij wilde moeizaam slikken, maar kon gokken van wie deze afkwam. Savador Sathandiai, zijn vader. Hij wist niet precies wat er allemaal gebeurde om hem heen maar hij wilde zo snel mogelijk uit deze situatie die hem enkel naar de keel leek te grijpen. Fwinn dwong zichzelf te bewegen maar er kwam niets uit, hij leek niet in staat om iets te doen momenteel. Hij ving alles op en toen Savador zijn tirade begon voelde Fwinn zijn woede opborrelen. In gedachten had hij zijn kaken op elkaar gebeten maar hij reageerde niet, zijn lichaam leek een connectie te missen. Alles ging bij hem binnen en hij wilde de man terug schreeuwen dat hij haar juist beschermde. Hij was het doelwit hier geweest en kon er niets aan doen dat hij aangevallen was.

Hij lag er nog steeds langzaam en de slag vlak langs zijn schouder gaf hem een andernaline stoot. Zijn hartslag maakte een gigantishe stijging en hij wist zijn kaken op elkaar te bijten. De kloppende ader van ergenis bij zijn hoofd werd actief en hij opende zijn ogen niet. Enkel zijn rechterhand schoot over hem heen en greep de arm van zijn vader. 'Als man...' sprak hij giftig tussen zijn tanden. 'Weet je dondersgoed dat als je aangevallen wordt de vrouw moet beschermen...' sprak hij met een sissende toon. 'En wat weet u nou van serieuze relaties. Zuiplap die met iedere willekeurige vrouw in bed duikt en relatie heeft met een vrouw van een datingbureau!' kwam er sneerend en half snauwend uit. Fwinn zijn ogen opende zich en keken verstrakt naar Savador. Echter was het beeld dat Fwinn verwachte minder kleurig dan dat hij dacht. Het was gitzwart en even verslapte zijn grip op Savadors trui bij zijn bovenarm. Maar al snel kneep hij licht in de bovenarm, ditmaal van woede. 'Maar ach, wat kan ik zeggen...' sprak hij zacht en licht gebroken. 'Alsof u toch iets van me aan zal nemen...' verzuchtte hij en liet zijn arm van hem afglijden en staarde naar zijn schoot. Of tenminste naar waar zijn schoot hoorde te zijn. Hij voelde een lichte pijn in zijn rug die hij verbeet. Was hij nu werkelijk waar, blind? Had hij nu echt geen zicht meer?

De doktoren in de andere ruimten kwamen naar buiten gerend en een daarvan nam het voortouw. En begon langzaam vragen te stellen. Hoe voelde hij zich. 'Naast een pijnlijke rug voel ik me prima...' loog Fwinn over zijn blindheid. De doktor scheen met een lampje in zijn oog om zijn reflexen te controleren. 'Hoeveel vingers steek ik op?" vroeg de doktor bezorgd. 'Drie...' sprak Fwinn vastberaden tegen de hand met vijf opgestoken vingers. 'Daar was ik dus al bang voor...' sprak de doktor. Fwinn zijn hoofd richtte zich omhoog. 'Er is niets! Ik zei expres een fout getal. Het waren er maar twee, niet?' sprak Fwinn heftig zichzelf verdedigend. Hij wilde niet weten hoe zijn vader reageerde als hij wist dat Fwinn blind was. Nog erger, de angst dat Lightning hier achter zou komen en hem verlaten was ook aanwezig. 'Niet dus...' sprak Fwinn na een tijdelijke stilte in de ziekenzaal. 'Dus het is waar?' sprak hij vragend en zuchtte even. Zijn ogen zochten een willekeurig punt op waar hij wist dat hij niet naar iemand zou kunnen kijken. Fwinn liet zich vallen in het bed en beet zijn kaken op elkaar van de sneerende pijn. Sloot zijn ogen en zuchtte nogmaals. 'Dus het is waar, ik ben blind...' sprak hij concluderend.

Hoe lang was er al tijd verstreken? Nadat ze zich had verontschuldigd bij Master Savador en besefte dat nu rechtzitten zinloos was, had ze weer haar ogen gesloten en was ze weer in een diepe slaap gevallen. Deze keer was het een droomloze slaap. Iets dat veel beter was dan een nachtmerrie of die vage lege dromen als daarstraks, waar ze alleen meer leek te zweven en een beeld van zichzelf zag. Die dromen bezorgden haar kippenvel. niet omdat het eng was. Nee, het was het gevoel dat er daar hangde gaf haar kippenvel. Light moest de hele tijd de drang weerstaan om zich niet beter te leggen, maar als ze nu bewoog zal meteen de pijn van haar armen er weer zijn. En dan kon ze waarschijnlijk een geschreeuw niet meer weerhouden. Dus bleef ze maar stil liggen om weer opnieuw in slaap te vallen. Misschien moest ze gewoon zich overgeven aan de duisternis? De pijn was te erg. Dit alles was haar eigen schuld. Langzamerhand begon ze zich meer en meer laten omhelzen door de duisternis rond haar heen. Een leeg gevoel begon in haar op te borrelen. Haar ademhaling werd langzamer, het zelfde voor het ritme van haar hart. Alle geluiden om zich heen begon te vervagen. eerst was het duidelijk, maar het begon stiller te worden tot nog enkel maar irritant gezoem. maar zelfs dat verdween helemaal. Op een of andere manier voelde ze hoe haar ademhaling stopte, en haar hart nog maar amper in werking was tot helemaal niks. Vreemd genoeg had ze neit het gevoel dat ze doodging. Nee dit was de eerste keer dat ze zich zo vredig voelde in een lange tijd. Haar echte moeder stond daar. Daar in de verte, haar hand naar haar toe trekkend alsof ze wou zeggen dat Light moest komen. haar hart was gestopt maar toch zou Light dat niet durven zeggen, dat leek niet zo. Dood gaan was toch niet zo vredig als wat ze nu meemaakte? Bijna was ze bij haar moeder, waar ondertussen haar vader ook was bijkomen staan met haar broer en de pasgeboren zus. Eindelijk zou ze weer herenigd worden met haar familie. Nooit meer bang moeten zijn. Bijna had ze de hand van haar moeder gepakt toen er een elektrische schok door heel haar lichaam ging en haar meters van haar moeder trok. nee Ze wou niet bij haar familie weg. Dit konden ze haar niet aandoen! Dat mochten ze niet doen. Opnieuw ging er een elektrische schok door haar heen. Haar moeder verdween en lightning sperde al happend naar adem. Wat was er gebeurd? Ze keek rond en zag dokters rond haar heen staan. De ene had zelfs zo'n defibrillator vast. Bij wie hadden ze het gebruikt? zij was toch niet dood geweest...? "Ze is weer oke" Hoorde ze hem zeggen. Ze snapte helemaal er niks meer van, mocht ze al niet meer slapen? Wat een drama. Daarna werd het weer wat rustiger rond haar, gelukkig teveel drukte om haar heen begon haar te irriteren na mettertijd. Maar wat nog erger was het gesprek tussen de dokter en fwinn...Blind? Hij was blind! Het was haar schuld...Opnieuw kwamen twee dokters op haar af...oke dit kon niet goed zijn."We tellen tot drie " Zei de ene dokter terwijl beide een arm vast namen. O god, "nee, waag het niet!" sprak ze verontrustend .Meteen wou ze uit hun greep komen ze wist wat die twee gingen doen. "1,..." Beide hadden nog geen twee gezegt en kraakte meteen al haar beide armen om. Lightning sperde haar ogen open en begon luid te schreeuwen van de pijn. en doordat Lightning zo'n goeie stembanden had was het waarschijnlijk nog tot uit de ziekenzaal te horen. Maar dat kon haar niks schelen. Het was misschien wel pijnlijker dan de transformatie van Duvessa, en dat was al een hel. Enkele tranen gleden over haar wangen. Nadat ze weer stillaan haar vingers kon bewegen hijgde ze nog even uit. Dit waren de slechtste dokters ooit. Waarom hadden ze haar verdomme geen verdoving of slaapspuitgegeven toen ze haar armen weer in de juiste positie zouden zetten? Nadat ze haar armen even had getest probeerde ze overeind te duwen al kon ze nog steeds pijn in haar armen voelen, ze wou Fwinn zien, geen enkele pijn zou haar daar vanaf brengen..

Words; 1408 || Mood; Villainous || OOC Notes; ((Late post, sawry))

Such lack of knowledge

Hij was een leeg omhulsel, als een geest van iemand die net het leven had gelaten, verstrengeld in ziekenhuisdekens en diep weggezonken in de kussens. En hij verachtte het. Verachtte dit aanzicht en het belachelijke feit dat hij dít als zijn zoon moest aannemen. Hoe het joch het voor elkaar gekregen had om zijn leven bijna te vergooien aan een nietige jeugdliefde. Het was dat het in dit geval Scarlet was - hij zou het meisje ook hebben beschermd. Maar daarentegen had het iedereen kunnen zijn, de eerste stomme griet waar hij hopeloos voor viel na achttien jaar als een kluizenaar te hebben geleefd.
Zijn ademhaling werd dieper, meegevoerd door de impulsen van zijn woede, en die woede kon hij zich maar amper bedwingen. De tirade die hij over Fwinncendh had uitgesproken schalde door de zaal na, als gevolg hebbend dat iedereen wiens oren het bereikt had het ineen deed krimpen uit angstvalligheid, zoals je vrijwel niet anders kon bij het horen van zijn woedende stemgeluid. Iedereen met een gezond verstand, weliswaar, want iedereen behalve Fwinncendh zou hebben gezwegen en geknikt. Maar nee - Fwinncendh niet. Er gleed een verwrongen trek over zijn gelaat toen de hand van de jongen tussen de lakens omhoogschoot en zich verrassend rap om zijn pols sloot. Waar hij het lef vandaan haalde om iemand van de elite zomaar aan te durven raken. Zijn ogen hadden zich wat vervaarlijk verwijdt, maar hij verroerde zich niet. IJzig bleef hij op Fwinncendh neerkijken toen deze een poging deed zijn weerwoord te uiten. 'Als man...,' sprak de jongen vanuit het niets. 'Weet je dondersgoed dat als je aangevallen wordt de vrouw moet beschermen...'
'Als wetenloos joch moet je nu onderhand wel de verstandigere optie van de bijzaken kunnen onderscheiden en niet iedere gelegenheid grijpen om de buitenwereld te laten zien wat voor fantastische held er wel niet in je schuilt!' stootte hij sarcastisch terug. Hij wist absoluut niets van de wereld, gevaren konden in zijn opzicht net zo goed het pad zijn dat hij trachtte te bewandelen, richting de toekomst. Als hij het vanavond niet op dom geluk had gehad was hij dood geweest. Het ging hem er helemaal niet om dat hij zich voor Scarlet opgeofferd had, maar dat hij het slimmer had kunnen aanpakken. Dat hij Scarlet bij de hand had kunnen nemen en weg had kunnen gaan in plaats van de grandioze lifesaver uit te hangen, de grote bikkel te zijn voor zijn vriendinnetje. Idioot.
'En wat weet u nou van serieuze relaties.' Het joch ging gewoon onbekommerd verder. 'Zuiplap die met iedere willekeurige vrouw in bed duikt en relatie heeft met een vrouw van een datingbureau!' Het was in een fractie van een seconde duidelijk aan de gekwetste uitdrukking op zijn gezicht af te lezen dat die enkele opmerking als een vlijmscherp mes door zijn ziel sneed. Zonder enige aanstalten maaide zijn hand door de lucht en kwam met een harde pets in Fwinncendhs gezicht neer. Nu was hij te ver gegaan. 'Hoe dúrf je!' De klap in zijn gezicht was een dreigend gebaar, maar lang niet zo dreigend als zijn luide sissende stem, die hees van de woede klonk. Hij kon niet ontkennen dat hij kwesties had waar hij zijn leven lang al mee worstelde, maar dat was nu juist de reden waarom iedereen vertrouwde op vooroordelen, hem aanzag voor iets omdat ze niet verder konden denken. Er zat een levenslang verhaal aan vast die iedereen die op die wijze dacht van gedachten kon laten veranderen, maar wie was hij om zijn levensverhaal aan de neus van een simpele ziel te hangen? Dat willekeurige was tegenwoordig een heel stuk vervlogen in vergelijking met vroeger en hij had enkel de eerste de beste vrouw die hem moederlijk leek van het datingbureau weggesnaaid om een goede voogd voor zijn kinderen te zijn. Wat wist dat joch er verdomme nu van?
'Hoe dúrf je zo'n toon aan te slaan tegen je meerderen?! Hoe durf je die woorden op je tong te nemen! Die zuiplap die met iedere willekeurige vrouw in bed duikt heeft jóu een leven geschonken, eentje dat je achteloos loopt te vergooien - en eentje dat ik persoonlijk gegeven had aan iedere andere ziel die het tien keer beter verdient dan een mistroostige tegenslag als jij!' Zijn ademhaling beefde toen hij geneigd was een korte pauze te nemen om zijn longen weer te vullen, vooral toen het een kakenklemmende schok voor hem was om er in alle beschroomdheid bij te moeten staan terwijl de doktoren hem blind verklaarden. Blind! Welja joh, laat ik aan mijn eerste gevecht gelijk ook maar ernstig letsel overhouden, zodat iedereen de rest van mijn leven het litteken van mijn domheid kan aanvaren en ik mijn vader belachelijk kan maken.
'Nog amper een schooljaar, Fwinncendh!' riep Savador gefrustreerd uit. 'Nog amper een aantal maanden en je kunt nu alweer je vertrouwde levenswijze oppikken, ditmaal gekluisterd aan een ziekenhuisbed dan in je magische doos van Pandora. Goed op weg, lad, bravo! Je moeder draait zich nog eens beschroomd in haar graf om!' Geen cént. Hij betaalde geen cent voor ziektekosten voor dit stuk ongeluk. Voor Elwin en Asema zou hij zijn halve fortuin opmaken en de halve wereld over reizen als hun gezondheid op het spel stond, maar voor hém? Absoluut geen denken aan. Hij is hem tot nu toe enkel tot last geweest, en een grote, that said. Terwijl hij stond na te beven van woede en de storm van negatieve gedachten, leek Scarlets welzijn achter zich plotseling en onverwachts om te slaan. Hij kon het niet thuisbrengen hoe het kwam of wat het was, of Duvessa in haar wellicht in strijd verkeerde. Alles wat hij wel wist was dat er meer aan de hand was dan enkel misgeschoten armgewrichten toen het eentonige geluid van een begeven hartslag als een halsstarrig aanhoudende pieptoon door de zaal klonk. Machteloos kon hij enkel toekijken hoe de dokters alles op alles zetten om haar hart weer aan de gang te krijgen, hoe het gehavende meisje op het ziekenbed bij iedere schok enkele centimeters omhoog veerde om vervolgens weer slap op het matras neer te ploffen. Defibrillators.. Het deed hem te sterk denken aan zijn eigen moment van leven en dood, waarin hij wanhopig vast had moeten houden aan de laatste streng leven en hij ervoor gevochten had. Iets in hem knapte bij het zien van dit onnatuurlijke aanzicht. Als blikken konden doden en Fwinncendh had kunnen zien had hij nu voor dood in zijn bed gelegen, want de felle doorborende ogen van zijn vader die terug naar hem schoten klotsten over van gif. 'Ironisch dat je achteraf zelfs te zwak blijkt te zijn om je vriendinnetje in veiligheid te houden, nietwaar?' stelde hij de vraag in een sissend half gefluister terwijl hij een knie aan de rand van het bed zette en zich over zijn blinde zoon heenboog. In een razendsnelle beweging schoot zijn hand naar voren en klauwden zijn vingers zich hardhandig om Fwinncendhs kin, die hij ruw opzij draaide, in de richting van het onbehaaglijke tafereel. 'Kijk eens wat je hebt gedaan,' zei hij op een mierzoet toontje. 'Ah - juist..' Zijn mondhoeken krulden langzaam om tot een duister glimlachje. 'Laten we dat 'kijken' maar weglaten, shall we? Het deert me niet, want kun je het niet met eigen ogen zien, dan luister je maar naar het gevolg van je fout, kun je het niet horen dan richt je je op gevoel, en kun je het niet voelen dan vorm je je er met je overvloed aan kinderlijke fantasie maar een beeld van en speel je dat herhaaldelijk af in je nachtmerries. Dit is jouw schuld, Fwinncendh. Dit is jouw zonde. Hoe heb je het ooit zover kunnen laten komen?' De misleidende toon in zijn stem klonk bijna vriendelijk en medelijdend zoals hij de jongen toesprak, zijn hoofd eveneens gedraaid in de richting van Scarlets bed en zijn wang net in contact met de zijne. Alsof hij voor Fwinncendh wilde kijken. Alsof hij hem des te meer wilde laten aanvaren dat dit alles zijn schuld was, en zijn schuld alleen.

Fwinn zat met verslagen houding op het ziekenhuisbed en keek op toen Savador zijn woorden uitkraamde. Hij beet zijn kaken op elkaar. ‘U was er in vredesnaam niet eens bij!....’ sprak hij heftig terug. ‘U bent nog slechter ingelicht als een kleuter die zich amper beseft wat dood betekend…’ sprak hij met een verheven stem die licht oversloeg. Langzaam hijgde hij door de inspanning die nog veel energie vroeg. ‘Ik werd tegen een paal gedrukt. Ik werd aangevallen. Ik stond in het volste recht! Ik heb enkel mezelf verdedigd, ook al pakte het niet goed uit. Ik ben het gevecht nooit begonnen, Heer Sathandiai. Ik verdedigde enkel mezelf en probeerde uit alle macht Lightning te verdedigen…’ sprak hij met half betraande ogen. ‘Ik heb het niet gered! Nee! Ik was te zwak, zoals u altijd beweerd. Maar waar bent u begonnen! U bent verdorie ook niet uit het niets opvolger van een vrouwe van het duister geworden door uit uw neus te vreten of wel! Door enkel wijn te zuipen kom je niet aan die titel, verdomme!...’ schreeuwde hij de laatste woorden verwoed uit. ‘Wat weet u nou van een heer zijn. U zuipt enkel….’ En daar gingen de verkeerde woorden die bij zijn vader de woede los zouden maken. Fwinn keek verslagen voor zich uit en voelde ineens zijn hoofd opzij slaan en zijn wang brandend en rood achterlatend. Hij bleef een vijftal seconde met verwijdde ogen in die houding staan. ‘Hoe durf ik?’ herhaalde hij zacht en haast onhoorbaar. Hij draaide zijn hoofd weer terug. ‘Ik sloeg geen toon aan, er is geen rede voor een toon. Zoals u mij behandeld, heb ik geen ene toon voor…’ sprak hij met een zachte onhoorbare hese stem terug met een zijdelingse blik waar zijn vader zou moeten zijn. ‘Ik zit niet in die doos van Pandora zoals u het noemt…’ sprak hij met een hese stem terug. ‘Als u denkt dat ik hier mijn jaren ga slijten, blind voor de wereld, dan hebt U het goed mis…’ sprak hij terug als weerwoord. ‘Ironisch….dat een man die zijn eigen vrouw verloren heeft die woorden spreekt tegen zijn zogenaamde zoon…’ sprak Fwinn met een zachte stem terug. Fwinn had zo aandachtig geluisterd dat hij de locatie van zijn vader had kunnen oppikken. Hij beet zijn kaken op elkaar en trok de stekkers los. Het zachte gebiep op de achtergrond werd een vervelende aanhoudende hoge toon. Hij stond op en greep zijn vader bij zijn kraag en duwde hem ruw tegen de muur. Zijn grip verzwakte vrijwel direct toen hij het geschreeuw van Lightning er doorheen hoorde. Hij beet zijn kaken op elkaar en verstevigde zijn grip weer. ‘Grappig! Pap! Heel grappig!’ snauwde hij in zijn gezicht. ‘Ik kan leven met een zwart scherm voor mijn gezicht en u maakt er maar grapjes over! Het kan me niet schelen wat U denkt, wat U vindt. Het kan me geen ene malle moer schelen hoe u over mij denkt. Ik kom nog uit deze staat! Ik zal sterker worden van de sitautie en weer een stap dichter bij U komen. Op een zeker punt zal ik zo vooruit zijn gegroeid dat U met uw alcohol verslaving nog maar toe kan kijken met jaloezie naar de dingen die ik heb en U kunt enkel hopen dat U dezelfde situatie als mij kon bereiken. En uiteindelijk zal U hopen dat ik permanent blind zou blijven geweest want op het einde zal U in een doos van Pandora zitten van uw eigen leeggezopen wijnflessen. Arrogante, ontwetende, sarcastische klootzak!...’ snauwde hij in het gezicht. Het kon hem niet schelen dat bij de woedende woorden het speeksel in het gezicht van zijn vader kwam. Hij gooide met een ruw gebaar zijn vader weg van de muur de ziekenzaal in en op een afstand van hem. ‘Rot op! Ga maar sikkepitten in uw kantoor met een goed glas wijn. Ik red mezelf wel. Ik heb uw hulp niet nodig, papa! Mam zou zich ontfermt hebben, zou op zijn minst me helpen. Van U verwacht ik het niet eens meer, van U verwacht ik dat U een afstand houdt zo ver mogelijk en mij zelf er mee leren omgaan. Want U bent voor mij dood! U bent mijn vader niet! En zal het nooit worden! Begrepen!...’ sprak Fwinn hijgend en met gebalde vuisten starend naar een punt waar zijn vader vermoedelijk stond. ‘Rot op!...’ voegde hij er nog aan toe. Terwijl hij rustig zocht naar zijn ziekenbed en er rustig op de rand plaats naam. ‘Ik hoef uw miezerige geblaat niet meer te horen. Nog 1 woord en ik zal u laten merken hoe angstig dicht bij ik al bij uw positie ben, kwal…’ sprak hij terug. Fwinn draaide zijn blik weg. ‘En dat noemt zich een vader…tsk…’ sprak hij enkel en wachtte geduldig tot Savador zijn vertrek zou maken.

» Voice