Met het sneeuw dat bij elke stap die ze zette onder haar voeten kraakte, liep Ellia in een rustig tempo over het witte veld. Een grijze lucht trok zich samen met haar over het veld heen in een rustig tempo. Ze zouden weer een nieuw pak sneeuw krijgen, dat was duidelijk. En aan de lucht te zien zou dat niet eens meer zo lang duren ook. Maar dat baatte Ellia niet zo. Ze was nooit zo een zeikerd met weersomstandigheden. Ze was wel erger gewend dan een paar sneeuwvlokjes. De kou viel ook nog wel in haar ogen mee. Als je eenmaal een tijdje op Cassia geweest was, raakte je nou eenmaal een stuk sneller gewend aan de kou. En om dan ook nog maar te zwijgen over haar leventje op straat, waar een warm bed en een dak boven je hoofd alles behalve vanzelfsprekend was elke avond. Voor haar was de temperatuur dus vrij aangenaam en best te doen. Vandaar dat ze haar trenchcoat ook gewoon open had gelaten.
Tijdens haar rustige wandeling zat ze met haar neus in een oud, rommelig schrift gedrukt, wat bijna uit elkaar leek te vallen van ellende. De rug van het schrift was bijna volledig beplakt met plakband zodat het bij elkaar bleef zitten, de grijze kleur van de kaft was op vele delen weggesleten en wit geworden, en de pagina’s lagen met hun punten omhoog gekruld in het schrift. Maar wat voor onwetende ogen op een oud aantekeningenschrift leek, was voor Ellia bijna een schat. In dat rommelige, uit elkaar vallende schrift zat alles over haar reistochten opgeschreven. Elk puntje over wat ze gezien en ervaren had, had ze in dat schrift in grove, korte zinnen opgeschreven zodat ze het bij zich kon houden. En die grove, rommelige opstelling bouwde ze altijd opnieuw op in een dikker, mooier boek. Haar “Journal”. Als ze tijd over had, of er zin in had, zou ze haar Journal bijwerken en alles een mooiere opstelling geven. Zoals vandaag.
Ze schreef bijna altijd liever haar Journal uit op het buitenterrein. De open lucht en het gevoel van vrijheid lieten haar geloven dat de inspiratie dan beter door haar hoofd stroomde. Hoewel ze zo nu en dan ook wel aardig wat teksten had weten uit te schrijven terwijl ze binnen in één van de raamkozijnen in de gangen zat. Maar dat deed ze ook maar barweinig. Natuurlijk kon het best ontspannend zijn als ze warm binnen zat, maar ze haatte het als simpele voorbijgangers haar afleidde. Ook had ze er een hekel aan wanneer ze het gevoel kreeg dat ze bekeken werd. In de vrije buitenlucht had je dat gevoel veel minder. Zeker in deze tijd van het jaar. Vandaag was daar een goed voorbeeld van. Het was pauze, maar er was bijna geen sterveling te bekennen op het met wit bedekte veld. Enkelingen waren in groepen buiten te vinden, de meeste klierend met de sneeuw. Maar afgezien van hun was het hartstikke rustig buiten. De rest van de school bevond zich warm binnen, bang voor de kou. Maar Ellia hoorde daar natuurlijk niet bij.
Globaal de grove samenvattingen doorlezend bladerde ze wat door het rommelige schrift, waardoor ze zo nu en dan wat losse blaadjes tegen kwam met wat grove schetsen van omgevingen erop gekrabbeld. Eens kijken waar ze vandaag mee verder zou gaan. De winter op Erd? Nah, vorige week had ze daar nog een half hoofdstuk van afgewerkt. De lente op Gren was bijna af, maar ze had nogal moeite om de motivatie te vinden om dat deel af te werken. De winter op Razen dan? Mjah, waarom ook niet? Misschien kon ze verder gaan aan het hoofdstuk over de drakenvluchten.
Met grote slagen bladerde ze wild door het schrift, zoekend naar het juiste deel over Razen. Maar met iets te grote slagen. De wind sterkte zich opeens aan, terwijl Ellia net in het midden van een slag zat. In een wilde woei blies de wind door het schrift heen, één van de schetsen meenemend in het proces. De krachtige bries gooide het papier hoog in de lucht, die met sierlijke, dwarrelende bewegingen Ellia al dansend in de lucht uit leek te lachen. Gehaast rijke Ellia nog uit naar de schets, maar haar snelle reflexen waren lang niet snel genoeg. Al zwierend waaide de pagina verder de hoogte in, richting de bomen. In de takken bij één van de bomen bleef de pagina hangen, het papier een beetje scheurend. Gescheurd, maar hij bleef gelukkig wel hangen. Maar dat maakte het hele gebeuren niet minder frustrerend. “Fuuuuuuck,” gromde Ellia zacht in zichzelf. Had zij weer hoor. Zoiets moest haar natuurlijk weer overkomen. Gehaast trok ze de rits van haar tas een stukje open om vlug en grof het schrift met de losse blaadjes erin te proppen. Met een harde ruk trok ze de rist weer dicht, om daarna haar tas met een harde plof in de sneeuw te laten vallen. Met grote stappen snelde ze naar de boom toe, haar knokkels en nek krakend. Voor de boom bleef ze even staan, turend naar de tak waar haar schets was blijven hangen. Ze had nog mazzel dat hij ergens was blijven hangen. Voor hetzelfde geld had ze er mooi achteraan kunnen rennen… Goed, daar ging ie dan maar.
Met soepele, behendige, katachtige bewegingen wist ze in een mum van tijd in de boom te klauteren, waardoor je kon zien dat ze het al vaker gedaan had. Iets wat je eigenlijk ook wel had kunnen verwachten. Tijdens haar twee bezoekjes op Gren had ze bijna niet anders gedaan. De natuur was al indrukwekkend toen ze met haar beide benen nog op de grond stond. Maar toen ze zichzelf eenmaal de hoogte in had gehesen was het beeld nog veel indrukwekkender. Het overzicht wat ze kreeg op alles was werkelijk adembenemend geweest. En dat gold voor zowel in de lente, wanneer al het leven zich weer liet zien, als in de herfst, wanneer alles langzaam weer afstierf en vurige kleuren weergaf. Maar niet alleen was het bomenklimmen belonend voor het uitzicht, ook haar behendigheid werd er zeker niet rotter van. Ze had veel ervaringen opgedaan tijdens die tochten, die haar tot op de dag van vandaag goed van pas kwamen. Iets wat deze situatie ook weer mooi bewees.
Eindelijk begon ze haar verloren schets te naderen. Met een uitgestrekte arm ernaartoe bracht ze zich steeds verder omhoog. Bijna… bijna… Maar net toen Ellia haar vingertoppen zowat langs het papier gleden had het lot haar besloten opnieuw te tarten. Nogmaals stak er een harde bries op, waardoor de pagina verder omhoog geblazen werd, enkele takken verder omhoog in de boom. “Oh come on,” zuchtte ze geërgerd. Je hield het toch niet voor mogelijk. Het zat ook wel weer lekker tegen op deze manier. Vloekend in zichzelf probeerde ze nog verder omhoog te klimmen, de schets naderend. Maar bij het laatste stukje stopte ze even. Met een wat verdwaalde blik zocht ze naar een stevige tak om op te leunen, maar vond die niet echt. Voorzichtig probeerde ze één van de andere, dunnere takken. Als ze nou heel voorzichtig en snel handelde, zou ze het misschien nog wel redden zonder naar beneden te donderen. Maar zodra ze zich wat verder omhoog probeerde te trekken brak de tak af, veroorzakend dat ze alsnog bijna haar evenwicht verloor. Dit probeerde ze nogmaals twee keer, maar elke keer resulteerde het in hetzelfde. “Godsamme,” siste ze in zichzelf. Op momenten als deze wenste ze dat ze magie van Gren had. Dat zou alles op dit moment een stuk makkelijker maken.

-Was dat laatste stuk nou geen subtiele hint of wat? Vreselijke post, maar tis iets >_> Only Mitch pl0x-

Long live the reckless and the brave
I don't think I want to be saved
~My song has not been sung~

Met een noodvaart stormde Mitch het schoolgebouw uit. De deur klapte met een luide plof achter hem dicht en liet een pak sneeuw van de bovenhangende richel afvallen. But who cares, really? De sneeuw stoof als een klodderige, witte wolk achter hem op tot hij zich op de bevroren hoofdweg waande. Overhaast en dolblij dat hij eindelijk een pauze had van de doodsaaie lessen rende hij veel te snel door en dat zou hij merken ook. Nog een onvoorzichtige stap en ja hoor.. BOEM. Zijn voet gleed onder hem weg, liet hem in een splitseconde in de illusie dat hij zich nog overeind kon komen en viel toen niet geheel pijnloos op zijn neus. Mitch kreunde. Fijn. Dat had hij weer. Ieder ander persoon wist zich normaal een weg te banen over het glibberige ijs of door het dikke pak sneeuw behalve hij. Even prees hij zich gelukkig dat hij nog niemand had verteld over zijn verleden in het Greniaanse leger. Want echt, wie zou hem nu nog geloven? Wanneer ze hem zo hulpeloos zagen liggen? Niemand. En al helemaal geen Grenianen! Het enige wat ze zouden denken was het betreurende feit dat hij dat was dat hun planeet zou moeten beschermen.
Lui opende hij zijn ogen die hij in zijn val stevig dichtgeknepen had. Van waar hij lag kon hij alleen maar wit zien. Sneeuw sneeuw sneeuw. Overal lag het witte goedje. Even kwam het idee in hem op om hier maar gewoon te blijven liggen. Het viel hem op dat er toch vrijwel geen mensen buiten waren en al waren ze er wel, dan had Mitch er nu geen oog voor. Uiteindelijk besloot hij zich toch maar omhoog te hijsen. Een van zijn knieën knakte daarbij en zijn vingertoppen waren lichtelijk gevoelloos geworden van het doodstil blijven liggen op het ijs. Er zat sneeuw tussen zijn haren. Mitch onderschatte de hoeveelheid en gokte dat wat er van zijn gezicht en kleren afviel alles was, maar in werkelijkheid zat het nog overal. Woest schudde hij zijn hoofd, maar kreunde van een onverwachte brainfreeze. Geërgerd veegde hij over zijn voorhoofd met zijn onderarm, in de veronstelling dat dat de pijn weg zou nemen. Misschien had hij maar gewoon binnen moeten blijven. Dat was veiliger voor iedereen.
Ach man, hij moest niet zo zeiken. Nu was hij dan eindelijk buiten, zou hij alweer naar binnen terugverlangen. Dat ging er niet doorheen. Mooi niet! Zelfverzekerd en met een nieuwe lach op zijn gezicht liep hij toen maar ergens heen. Handen in de zakken en een vrolijk deuntjes fluitend.
En toen kwam het…
Verschrikt bleef hij staan.
Dit kon toch niet waar zijn!
Nee. Nee, echt niet!
Een tengere vrouwengestalte bevond zich ergens hoog in een boom, duidelijk graaiend naar het een of ander en niemand die de jongedame wilde helpen? What a shame!
Met evenveel roekeloosheid als voor de val rende hij eropaf. Nooit zou hij, Mitch Viridis, een meisje zich in zo’n gevaarlijke situatie laten verkeren wanneer hij aanwezig was. Nooit!
Terwijl hij rende trok hij twee van zijn legerdolken uit zijn riem tevoorschijn. Alle wapens die Mitch bezat waren nog afkomstig uit zijn legertijd en dat viel te zien. De kartelige rand aan de snijzijde van het mes en het lompe handvat waren typerend voor Greniaanse legerdolken, al was dat iets wat nog niemand hier was opgevallen. Net zomin als het feit dat Mitch nog altijd zijn legerkleding van vroeger droeg, alleen dan droeg hij het meer casual. Bloes open, mouwen opgerold, broek net iets te laag. Zelfs nu hij buiten was droeg hij niet eens een jas. Niet verstandig, maar ja, iets dragen wat je niet hebt gaat nou eenmaal moeilijk en al had Mitch er een gehad, dan was hij die nu toch wel vergeten.
‘Do not fear for you will be saved by the greatest knight of all time!’ riep hij met een heldhaftig opgezette toon naar het meisje toe.
Tsjak, tsjak. Vastberaden zette hij de dolken in de stevige boombast. Een zelfverzekerd grijnsje vormde zich op zijn gezicht en zijn ogen fonkelden ontdeugend. Heh. Hij zou dit meisje weleens uit de penarie helpen. Redden. Jep, dat was hoe hij het liever noemde. Hij zou als een ware held zijn prinsesje redden. Bijna eng snel wist hij zich omhoog te werken. zichzelf afzettend tegen de boom met zijn voeten en zichzelf optrekkend aan de dolken. Het zat hem dan ook wel in zijn Greniaanse bloed. En het feit dat hij in het Greniaanse leger had gezeten hielp natuurlijk ook wel mee.
Maar hoe dichterbij hij bij het meisje kwam, hoe meer hij zich begon te realiseren dat dit niet gewoon een meisje was. Was het sowieso een meisje of een vrouw? Waarom kleedde ze zich niet gewoon zoals de meeste meisjes dat deden, maar als een of ander ruig bendelid die hij nog het meeste zou kunnen vergelijken met een lid van Zenos’ bende dat de rivaliserende gang van Clyde’s en daarmee ook Mitch’s gang was geweest. Het gaf hem een akelig gevoel. Het idee dat zij zo’n type was. Maar okay, ze was en bleef een meisje.. Een persoon die hulp nodig had. Tenminste, in Mitch’s ogen had ze hulp nodig.
Snel wierp hij een blik omhoog en zag een op en neer wapperend papierblaadje vastgehaakt aan de bomen hangen. Dat was dus waar ze de hele boom voor in was geklommen? Nou, dan zou hij het er wel voor haar uithalen als de gentleman die hij was.
Mitch was nu op even hoge hoogte als haar aangekomen. Hij kon haar in de ogen kijken en daar schrok Mitch van. Ze was inderdaad niet een gewoon meisje. Nee, ze kwam van Shadra. Alles aan haar straalde dat uit. Gelijk knaagde er een gevoel van haat in zijn binnenste. Shadranen waren het die zijn broer’s leven, en bijna het zijne ook, hadden genomen in de Grote Greniaanse- Shadraanse Oorlog. Het had hem nooit met rust gelaten. Shadranen waren slecht. Dat was altijd een feit geweest, maar hij had zichzelf geprobeerd aan te leren daar niet vanuit te gaan. Hij mocht niet discrimineren, want dat was eigenlijk wat hij deed en discrimineren was fout.
Dus slikte hij zijn wrok weg en wist een toch wel heel vriendelijke grijns op zijn gezicht te toveren. Mitch was eroverheen. Hij hield zijn hand begroetend bij zijn hoofd en lachte zijn tanden bloot.
‘Captain Green is ready to serve you at your will, Lady Black!’
Captain Green was een bijnaampje die een aantal andere soldaten hem gegeven hadden. Lady Black was een naam die hij voor het vreemde meisje gebruikte omdat hij te onorigineel was er iets beters van te maken.
Hij straalde een en al zelfverzekerdheid uit en een natuurlijk, niet te breken optimisme. Te enthousiast over de ‘redding’ die hij zou gaan uitvoeren lette hij niet helemaal op waar hij zijn voet neerzette. Oh ja, hoe hoger je komt in een boom, hoe dunner de takken worden. Oeps, vergeten. En krak! De tak brak onder hem weg. Even schoot er een blik van angst door zijn ogen. Hij wilde niet vallen. Niet eens zozeer door de pijn die zeker zou volgen na de val, maar vooral door de vernedering die hij zou voelen bij het zo vlak voor een meisje omlaag te sukkelen.
Gelukkig wist hij te blijven staan. Snel lachte hij naar het meisje om te laten weten dat hij in orde was, omdat hij er zeker vanuit ging dat ze zich daar zorgen over zou maken en deed toen een vruchteloze poging het blaadje van de tak te grijpen. Even bleef zijn hand, gehuld in een leren, donkergroene en vingertoploze handschoen, trillend en met uitgestrekte vingers in de lucht hangen, maar al gauw moest hij die terugtrekken. Kramp in de onderkant van de bovenarm, ja ja.
Bedenkelijk staarde hij omlaag, Mitch had geen hoogtevrees dus dat ging makkelijk, en bedacht zich hoe hij dit nu eens moest gaan oplossen. Hij wierp een snelle blik op het meisje, de vrouw, vrouwmeisje, maar probeerde dat zo onopvallend mogelijk te doen, omdat hij geen twijfelende indruk wilde maken. Niet succesvol overigens. Mitch was zo subtiel als de gemiddelde bouwvakker die ‘subtiel’ een of andere rijkeluisvrouw probeerde te versieren. Nog steeds met lijm in zijn snor, in Mitch geval nog steeds met de witte sneeuwvlokken die fel afstaken tegen zijn groene haar, met een rauwe beitel in zijn hand, de dolken staken vervaarlijk in de boom, en niets beter dan een zielig fluitje dat in niets meer zou resulteren dan in irritatie bij de vrouw haar kant. Mitch had op dit moment niets meer in zijn trukendoos dan een korte; ‘tsja’. En krabde zichzelf onwetend op zijn achterhoofd.

En opeens viel het hem te binnen. God, dat hij hier nog niet eerder over na had gedacht! Hij kwam potverdejfhejkqehfj van Gren! Hij had woudkrachten! Hij kon die tak gewoon langer laten groeien met een beetje inspanning en dan zo het blaadje ervan afpakken. Hij voelde zich op dit moment zo stom dat hij ervan kleurde. Maar ja, zolang wist Mitch nou ook weer niet van die zogenaamde krachten en gebruiken deed hij ze maar weinig. Toch probeerde hij zijn blunder nog te verdoezelen.
‘Ha! SuperMitch heeft een idee! Kijk en bewonder!’
Nogmaals strekte hij zijn arm uit, maar deze keer niet zo ver weg en gespannen. Hij hield hem in een ontspannen boogje in de lucht en bracht toen langzaam zijn vingers naar elkaar. Opeens viel er een hele hoop sneeuw omlaag. De laatste paar blaadjes die nog aan de kalende boom hadden gehangen waren nu naar beneden gevallen en namen hun daarop rustende sneeuw mee. Beschaamd spuugde Mitch wat sneeuw uit en schudde het voor de tweede maal deze dag uit zijn haar, wat nooit helemaal ‘ontsneeuwd’ werd. Hij schraapte zijn keel.
‘Ahum. Dat was de verkeerde. Sorry, ik heb dit nog niet helemaal onder de knie.’
Yay. Laat de valse reactie maar komen. Hij verdiende het.
Langzaam legde Mitch zijn hand op de boom en verzamelde zijn kracht in zijn handpalm. Toen hij zichzelf er klaar voor achtte, liet hij die kracht overstromen in de boom. Mitch stuurde het nog wat bij en langzaam groeide de tak met het blaadje hun kant op. Beetje bij beetje kwam het dichterbij en toen het eindelijk daar was, liet Mitch zijn magie voor wat het was en haalde het papiertje weg. Hij grijnsde vol jonge trots.
‘Alstublieft.’
En hij overhandigde haar het velletje.
‘It was my pleasure to help you.’
Zijn blik veranderde naar licht ontdeugend. Stiekem, heel stiekem, was deze Shadraanse toch best wel knap…
‘Maar, wat is je naam eigenlijk? Dan kan ik die toevoegen aan mijn lijst van ‘Geredde dames in nood’.’
Mitch kantelde zijn hoofd wat en grijnsde. Maar ook al probeerde hij zich een wat stoerdere houding aan te meten, de pure onschuldigheid zou hij nooit helemaal weg kunnen werken.

- Mitch is a guy. He doesn't get hints too well and especially not when they are subtle ~
Oh, and dear Ellia, do you realize that everytime you play down your own posts, you make me feel like a noob as well x'D?

Met grotere, wildere slagen wapperde het blaadje bijna vrolijk door de wind, wat alleen maar leidde tot meer schade aan het papier. “Fuuuuuucking A,” gromde ze. Het was alsof de wind haar uitdaagde, haar reactie aan het uitlokken was en ervoor wilde zorgen dat ze roekeloze dingen zou gaan doen. En als het zo door zou gaan, zou ze dat doen ook. Haar geduld werd hierdoor aardig op de proef gesteld, en dat beviel haar van geen kant!
Eerst haar balans testend, voor alle zekerheid, kwam ze langzaam omhoog, haar voeten bij het begin van de dikke tak waar ze op rat geplaatst. Met een zucht leunde ze vervolgens met de zijkant van haar bovenlichaam tegen de stam van de boom aan, nog altijd turend naar haar schets, contrasterend tegen de donkere takken en de grijze lucht die op de achtergrond wat bewoog. Hoe ging ze dit nu aanpakken, zónder dat ze één van haar ledematen zou breken, of beter gezegd, überhaupt verwondingen op zou lopen. Want, koppig of niet, ze zag het niet zitten om verwondingen op te lopen voor iets simpels als een schets. De pagina’s van haar Journal waren veel waard voor haar, maar dat ging haar toch net iets te ver.
Nadenkend en onmogelijke ideeën overwegend staarde ze naar het velletje papier. Plots werd ze door geluiden uit haar concentratie gehaald, wat ervoor zorgde dat ze haar hoofd omdraaide, de kant op waar het geluid vandaan kwam. Met een verbaasde blik keek ze over haar schouder achter zich, in de verte een groene stip ziend die naderde. What the… Even kneep ze haar ogen samen om haar zicht wat te kunnen verbeteren. De groene stip veranderde zo in een jonge die haar kant op kwam rennen, gehuld in legergroene kleding. Naarmate de “stip” dichterbij kwam zag ze ook de dolken die hij stevig in zijn handen vast hield. Wat was dit nou weer voor een mislukte Rambo? “Greatest Knight of all time?” citeerde ze hem in haar hoofd. Ja, juist ja… Wat moest ze hier nou weer van vinden? Ze had veel dingen gezien en meegemaakt, maar dit was nieuw. Een Rambo erwt die haar te hulp schoot? Tenminste, als je het zo kon noemen. Hij leek meer moeite te hebben met overeind te blijven dan zij had om die pagina tussen de takken vandaan te vissen. Zijn manier van bewegen was soepel, maar onhandig en klunzig.
De bewegingen die hij maakte terwijl hij omhoog klauterde volgde ze en nam ze op met haar blik, terwijl ze zijn woorden aanhoorde. Captain Green? Lady Black? Uit welke Marvel stripboeken had hij die titels nou weer gestolen? Verslagen blies ze een pluk haar dat voor haar ogen hing opzij. Was dit jong serieus? Ze kon onmogelijk ontkennen dat het hele schouwspel op haar lachspieren werkte, het hele “heldhaftige” gedrag wat hij probeerde te laten zien, maar alleen maar uitliep op mislukkingen en grove fouten was iets waar ze de humor wel van in kon zien, maar oh wauw. Het was duidelijk dat hij over wilde komen als één of andere superheld, die haar zag als een typische “Damsel in Distress” -wat haar ergens mateloos irriteerde -, maar zijn klunzige gedrag lieten het eerder lijken alsof het een cartoon character was uit een animatie voor kinderen.
Afwachtend op zijn manier van aanpak, en daarbij hopend dat hij zou komen met een oplossing, bekeek ze zijn acties nauwkeurig. Maar dat leidde enkel en alleen maar tot een grote teleurstelling. De pogingen die hij had gewaagd waren een nog grotere vernedering geweest dan de hare. Moe van het wachten wierp ze een blik naar boven, waar haar schets nog altijd als een kleine vlag aan de tak zwaaide. Al dit gedoe voor een stukkie papier. Maar nou zou ze dat kreng te pakken krijgen ook. Ze had er moeite voor gedaan, dus nou zou ze krijgen wat ze wilde. En zo snel zou ze zich niet uit het veld laten slaan, enkel en alleen maar omdat de wind even verkeerd stond. Daar was ze veel te trots voor van aard.
Bedachtzaam keek ze wat om zich heen, zeker makend dat ze niks over het hoofd gezien had wat ze kon gebruiken. Echt geen andere mogelijkheden? Lichtelijk teleurgesteld over de bevestiging dat er echt geen andere mogelijkheid was richtte ze haar blik weer op het vel papier. Echt geen andere mogelijkheid. Dan zou ze wel omhoog springen en het blaadje in haar sprong vastgrijpen. Als ze daarna haar bewegingen even een goede timing gaf, zou ze het vast wel voor elkaar krijgen zo ongedeerd mogelijk de grond te bereiken. Maar net toen ze zich schrap wilde zetten en klaar wilde maken voor de sprong, kwam er weer luidkeelse, zelfverzekerd gekakel uit de jonge zijn mond. Meer woorden van grootsheid die spraken over veelbelovende acties en resultaten. Goed, ze zou hem nog maar even het voordeel van de twijfel geven dan. Als dat idee van het zo geweldig was, wilde ze wel eens zien wat het was. Geboeid, en zelfs lichtelijk geamuseerd –het lachen om iemand anders zijn mislukkingen terwijl hij zo wanhopig probeerde kon zo nu en dan best vermakelijk zijn-, keek ze toe, haar armen afwachtend over elkaar geslagen. Met een glimlachje volgde ze hoe hij zijn arm richting de takken boog op een ontspannen manier, alsof hij de takken wilde sturen. Zijn vingers kwamen naar elkaar toe eeeeeeeen… het faalde. In plaats van dat de tak met haar schets naar beneden getrokken werden, volgde er een hoop sneeuw naar beneden, recht op de jonge. Teleurstellend. Zijn uitstraling mocht dan vol met zelfverzekerdheid zitten, zijn acties spraken alleen maar in twijfels en onzekerheden. Oh, wat had ze het toch getroffen met haar “Captain Green”! En ook zo bescheiden! Ze begon hier een beetje moe van te worden. Ze had al tig keer sneller klaar kunnen zijn als ze van het begin af aan al gewoon was gesprongen. Maar nee, ze stond hier te wachten tot fucking Captain Green hier eindelijk eens door begon te krijgen wat zelfcontrole was. Excuses fladderde uit zijn mond, maar ze wist niet of dat de situatie echt wist te verbeteren. Haar geduld raakte zo langzamerhand een beetje op. Ze was hier gekomen vandaag om in alle rust verder te kunnen werken aan waar ze van genoot, niet om in een boom te staan wachten tot ze wortel zou schieten.
Een nieuwe poging volgde, hoewel Ellia er nog weinig hoop in zag. Vermoeid had ze haar hand voor haar hoofd geslagen, luid zuchtend van irritatie. En de dag was zo goed begonnen… Tussen de spleten tussen haar vingers door keek ze weer even naar “Captain Green”, eens kijken wat hij hemzelf nu weer aan zou doen. Maar toen ze opkeek was ze niet teleurgesteld, maar juist met stomheid geslagen. Hu, kijk eens aan, het was hem dus toch nog gelukt. Misschien was het dus toch een goede actie geweest om even af te wachten. Ze had dan wel wat meer tijd eraan verloren, maar ze had in elk geval terug waar ze naar verlangde.
Met een opgefleurd humeur, wat weer opgeklaard was in enkele seconden keek ze met een tevreden grijnsje toe naar hoe hij haar het blaadje overhandigde. Nog even nam ze het blaadje niet aan. Met een opgetrokken wenkbrauw en haar hoofd een klein beetje scheef bleef ze hem aankijken. Even nam ze de tijd om hem volledig in zich op te nemen, voordat ze terug pakte wat van haar was. Nu had ze daar tenminste een beetje normaal de tijd en kans voor. Hmm, groen haar, groene kleding, groene accessoires, magie van de planeet Gren, hij gaf wel erg subtiel aan wat zijn lievelingskleur was. En de oorlogsprent van zijn shirt, samen met de dogtags om zijn nek lieten hem lijken op één of andere soldierboy wannabe. Maar daar kwam ze ook weer dat onschuldige in die ogen van hem tegen, wat ervoor zorgde dat het plaatje gewoon niet klopte. Hij had de woorden van een typische, gladde mooiboy, die ze vaak genoeg op Shadra tegen was gekomen, en ook vaak genoeg de grond in had getimmerd met haar scherpe opmerkingen. Maar zijn uitstraling zelf kwam veel onschuldiger over dan de woorden die hij sprak, wat ervoor zorgde –ja, ze bleef erbij -, dat het totaalplaatje wat Ellia bij hem probeerde te maken niet helemaal klopte. Wat moest ze hier nou weer van denken? Het was bijna als een vis op het droge. Iets waar ze aan de andere kant ook wel weer de humor van in kon zien. Ieder ander had ze waarschijnlijk genegeerd of een klap verkocht, duidelijk makend dat ze zulk soort gedrag niet tolereerde, en al helemaal niet van een vreemdeling. Maar dat klungelige gedrag, samen met dat onschuldige koppie zorgde ervoor dat ze het wel toe zou laten bij hem, voor nu, en op zekere hoogte. “Mja, je heb nog een beetje een te erge puppyface om de echte superman uit te hangen, my boy. Maar het is een aardig begin. Lady Black bedankt je van harte,” zij ze met een vrolijke toon, die iets sarcastisch in zich droeg, terwijl ze hem een welgemeende glimlach toespeelde. Zijn vraag om haar naam negeerde ze maar even, alleen maar om deze “Captain Green” even te kunnen sarren. Een beetje reacties uitlokken bij dit soort types was altijd wel een humoristische vertoning. ”Oh, by the way, je heb nog wat sneeuw… ehm, hier… en daar,” zei ze nog even, wijzend naar haar hoofd en schouders.
Het papier vouwde ze twee keer door de helft, voordat ze hem in de zak van haar trenchcoat stak, waar het even veilig zou zijn. Nog even snel wierp ze een blik naar beneden, zodat ze er zeker van was dat er zich niks onder haar bevond. Gecheckt en goedgekeurd schoot ze een klein stukje naar achteren, haar voeten verschietend van de stevige tak, naar het niets. De zwaartekracht duwde haar naar beneden, wat ze even afremde door met haar linkerhand de tak waar ze net op stond vast te grijpen. Met de druk en snelheid die ze meekreeg door haar val stuurde ze zichzelf in een klein bochtje aan, waardoor ze toen ze de tak weer losgelaten had wat naar voren vloog. Nog geen drie seconden later landde ze met een harde plof op de grond, door haar knieën zakkend wanneer haar voeten de grond raakte. En dit allemaal gebeurde in één beheerste, vloeiende beweging, zoals ze dat geleerd had. Rustig stelde ze zich weer recht uit haar gehurkte houding, om zich daarna direct naar haar tas te sturen, die vier stappen verderop lag. Zich voorover bukkend ritste ze haar tas open en viste ze haar schrift eruit, hoewel ze deze keer wat voorzichtiger deed met de blaadjes die los in haar schrift hingen. Het schrift stevig vast in haar linkerhand ging ze weer recht staan, in diezelfde beweging de schets uit haar jaszak grijpend. Met haar wijsvinger wist ze op een handige manier het papier open te vouwen en nam ze even de tijd om rustig de schets te bekijken. Eens kijken wat de schade was. En nu ze eindelijk haar blik er goed op gevestigd had, zag ze dat het nog erger was dan ze eerst ingeschat had. Wat zonde. En het papier was zo beschadigd dat plakband de trick gewoon niet voor elkaar zou kunnen krijgen. Daar kon ze dus weer opnieuw mee beginnen. Een beetje beteuterd fronste ze haar wenkbrauwen. Maar ach, ze had in elk geval terug waar ze naar verlangde. Ze had in elk geval nog het voorbeeld wat ze gewoon over kon tekenen. De hele zaak was niet verloren gegaan. En daarbij, het was maar één schets geweest. Het had ook haar hele schrift kunnen wezen wat uit elkaar was gevallen. Als dat het geval was geweest, kon ze mooi achter alle pagina’s aan rennen. Ze mocht dus allang blij zijn dat het hierbij was gebleven. En ze had er ook weer van geleerd. In het vervolg zou ze wat voorzichtiger doen met haar kostbare aantekeningen en schetsen. Misschien was een nieuw schrift kopen voor haar volgende tripjes daarvoor een goeie eerste stap.

Ah well, Ell is wel types als Mitch gewend, so dat is geen probleem. Ze wrijft het wel in zijn gezicht als het echt niet duidelijk is. (Daar is ze erg goed in geworden, she learned it the hard way )

En je geeft me teveel credit, en jezelf te weinig. Ik waardeer de complimentjes, but don't make my arrogance grow like that.

Long live the reckless and the brave
I don't think I want to be saved
~My song has not been sung~

Mitch wist niet zo goed wat hij moest denken toen het meisje haar papiertje in eerste instantie niet aannam en hem alleen maar met een ietwat gekanteld hoofd aankeek. Toch kon hij niet veel meer doen dan haar afwachtend aanstaren terwijl de zenuwen in zijn buik langzaam omhoog kropen. Want was dit nou positief of negatief? Het was al heel wat dat ze niets gezegd had over zijn talloze falen. De meesten waren na soortgelijke ervaringen allang weggegaan. Onbewust was hij haar dankbaar dat ze dat niet had gedaan. Toch was het misschien wel beter geweest als hij die boom uit was gevallen. Dan had ze het papiertje waarschijnlijk zelf wel van die tak geplukt en hadden ze verder geen contact gehad. Wellicht had dat hem wat vernederingen bespaard. Haar vrolijke toon kwam dan ook als een welkome verassing. Mitch grijnsde om haar bedankje en was zijn sombere gedachtes al gelijk weer vergeten.
'Och, het was niets hoor,’ zei hij bescheiden terwijl hij jongensachtig zijn hand in zijn nek legde.
De ironie van die woorden zag hij niet in, ook al moest het na al die verwoede pogingen wel duidelijk zijn dat het hem wel degelijk heel wat moeite had gekost, maar het duurde niet lang voordat haar eerdere opmerking tot hem doordrong. Iets teveel puppface? Een puppyface? Hij? Plotseling verbaasd en starend in het niets liet hij zijn ontblote vingers over zijn wang heen glijden. Had ze dat nou echt gezegd? Neuuuuh… Jaaah… Damn it! Leek het net even goed te gaan, had hij weer iets teveel puppyface. Tsk. Hij werd maar half wakker geschud door wat ze zei over de sneeuw.
'Oh. Ja..' mompelde hij en veegde wat sneeuw uit zijn haar en van zijn schouders, maar toen hij naar zijn handen keek zag hij dat ze trilden. Mitch schoof de schuld simpelweg af op de kou, niet bedenked dat -of misschien wel niet willend te bedenken dat- het misschien wel door de zenuwen kwam. Meisjes maakten hem hoe dan ook, behalve als ze veel jonger of ouder waren, nerveus. Al was zij een heel ander soort meisje dan hij tot nu toe tegen was gekomen, maar juist dat zorgde ervoor dat hij er niet geheel zeker was van welke houding hij zich moest aanmeten. Dat plus de stunteligheid die hem meestal trof wanneer hij zenuwachtig was maakte hem op dit moment een ietwat zielige en onhandige stumper. Man, op momenten als deze had hij echt wat Jumperadvies nodig. Jumper, zijn beste vriend, tevens de ‘funny guy’ met de meeste meisjes die samen met Mitch, de jongen met het groene haar, tevens...tsja, de jongen met het groene haar, de stad maar al te vaak (en al te graag ) onveilig maakte. De herinnering daaraan wist een grijns op zijn gezicht te toveren.
Maar het puppyface gedoe ging niet uit zijn hoofd.
'Een puppyface?' Zei hij tegen zichzelf. 'Hey, wat bedoelde je me-...?!'
Abrupt onderbrak hij zijn zin. Hè, waar was ze nou? Verbaasd keek hij omlaag en zag dat ze al beneden was. Huh? Wanneer deed ze..? Verward schudde hij zijn hoofd. Damn, die chick was snel. Om niet achter te blijven, trok hij zijn dolken iets verder uit de boom, ze moesten er niet te diep in blijven zitten anders zou het niet werken, en zette zijn voeten goed weg op de bast van de boom. Dit was iets dat hij samen met Marty al voor hun tijd in het leger had gedaan. Gren was er immers uiterst geschikt voor. Hij hield de dolken stevig van en trok ze omlaag waardoor ze naar beneden over de schors van de boom schraapten. De meesten messen zouden bij zo’n actie afbreken, maar Greniaanse legerdolken niet hoor. Ze kenden daar wat dat betrof wel kwaliteit al was Erd nog altijd een geduchte tegenstander. Soepeltjes, doch iets te overhaast liet Mitch zich naar beneden glijden. Dat overhaaste liet zich al gauw blijken in wederom een 'bijna-val'. Hij had zijn voeten verkeerd weggezet en was er in zijn snelheid bijna overheen gestruikeld. Met zijn armen zwaaiend om zijn evenwicht te behouden kwam hij uiteindelijk net niet hijgend naast de Shadraanse tot stilstand. Ondertussen was zijn aandacht allang weer naar iets anders vervlogen. Zo wispelturig was hij, want zeg nou zelf? Wie riskeert zijn leven nou door in zo'n hoge boom te klimmen voor iets simpels als een velletje papier? Het kwam alleen niet in hem op dat hij zojuist precies datzelfde had gedaan en dan ook nog eens voor een compleet vreemd iemand. Voordat hij zijn brandende vraag echter stelde, liet hij zijn ogen eerst even vluchtig over de dame heen glijden. In die boom had hij maar een snelle blik op haar geworpen, maar nu wilde hij proberen zijn vooroordelen misschien nog bij te stellen.
Hm. Nee. Ze konden niet worden bijgesteld. Zwart haar, kort staartje. Getint huidje. Donkere ogen, donkere kleren. Lenig en snel als een kat… De hele duistere feel, - woeh, wat een diepgaande uitspraak was dat!- die hij van haar kreeg.. Al om al bleef hij erbij dat ze Shadraanse was. Hmmm… Wat moest hij hier nou mee? Zijn gevoel hield hem tegen, zei dat het niet mocht, dat hij zijn broer zo zou verraden. Zijn hoofd zei dat hij mensen niet moest discrimineren. Dat heus niet alle Shadranen slecht waren. De meesten wel, maar niet allemaal.. Ach man, laat het gaan, sprak hij zichzelf toe. Het was niet belangrijk waar je vandaan kwam. Zij had hem toch ook geen Greniaans appelhoofd of erwtenkop genoemd? Dat ze er misschien zo overdacht, kon Mitch niet weten. Maar wat wel belangrijk was, stond recht voor zijn neus.
'Zeg, wat is er eigenlijk zo belangrijk aan dat papiertje? Ik zie mezelf echt niet in zo'n levensgevaarlijk hoge boom klimmen voor een stukkie papier.'
Zup. Dat was eruit. Mitch wilde dat wel graag weten, maar wa---? Gelijk nadat hij die woorden hardop had uitgesproken drong het tot hem door.
'Oh wacht.. '
Jep, hij was net zo stom geweest dat te doen. Hij was die Shadra chick achterna geklommen voor een recyclebaar stukje blad. Maar nee, dat was anders. Hij wilde gewoon iemand helpen. Dat hij er niet aan had gedacht dat het misschien wel om iets totaal nutteloos ging, dat was iets anders.. In ieder geval had hij er geen spijt van. Toch moest Mitch de verwarring van zich af schudden.
'Anyway, wat is het?'
Zijn uitdrukking was een en al nieuwsgierigheid. Mitch was niet opdringerig, maar je kon zijn enthousiasme bijna ruiken. Hij had kunnen zien dat er iets van een schets of zoiets op had gestaan, maar hij had er niet uit op kunnen maken wat het nou precies was. Mitch had nou niet bepaald verwacht dat zo’n meisje, vrouwelijk ietsel -huh, hij wist haar naam nog steeds niet?- een kunstenaar typetje was. Wacht wacht. First things first. Hij had haar naam toch gevraagd? Waarom wist hij die dan niet? Had ze die niet verteld? Nu pas realiseerde Mitch zich dit. Hm. Misschien moest hij zichzelf dan eerst maar eens voorstellen.
‘Oh. Ik ben trouwens Mitch. Mitch Viridis. Je weet wel, die ene waar iedereen het altijd over heeft. Die knappe.’ *niet die puppyface V^V. Hmpf.*
Een brede grijns en fonkelende ogen die ietwat zelfspot met zich meedroegen. Natuurlijk wist hij dat wat hij zei klinkklare onzin was. Niemand had het over hem. Misschien als ‘die weirdo’ of als ‘de gast met het groene haar’, maar nooit als ‘die knappe’. Sowieso zou er niet veel over hem gepraat worden. Althans, dat viel te hopen, want aan de bijnamen die hij zichzelf in gedachten zojuist had gegeven te zien kon het nooit over veel goeds gaan.
Opeens viel hem iets te binnen. Hé, zat zij niet bij hem bij muziekles? Oh ja! Dat was zij zeker.
‘Hé! Hebben wij niet samen muziekles? Jij was die chick die *kuch. Zo kieskeurig. Kuch* zo professioneel een gitaar ging uitzoeken!’
Trots over zijn zojuist gedane ontdekking zette Mitch zijn handen in zijn zij. Hij wist het zeker. Hij had haar gezien in de les van Miss Eres. Zelf had Mitch geen idee welke gitaren goed waren en welke niet. Hij kende er immers maar één en die was zelfgemaakt. Nou, dat was ook iets wat hij één keer en nooit meer deed hoor. Daar zat wat werk in, maar het was het meer dan waard geweest. Hij klonk zeker niet zo best als een hoogstaande merkgitaar, maar het was waardevoller dan de duurste gitaar die er bestond.

*Ik houd mn mond wel gewoon (;
Het is btw wel een zooitje (kon deze week niet slapen omdat ik op een kamer moest slapen met mijn snurkende zusje. Serieus. Je had me naast een symfonieorkest kunnen leggen en ik had nog beter geslapen -.-”)

Met haar ogen die globaal over de woorden en andere schetsen in het schrift zocht Ellia naar het juiste deel over Razen. De hand waarmee ze de schets vasthield stak ze half in haar jaszak, graaiend naar een tandenstoker. Een tandenstoker eenmaal gevonden, stak ze die met het puntje in haar mond, terwijl ze verder bleef gaan met zoeken. Waar was dat verdomde deel over Razen… Zacht vloekte ze in zichzelf over dat ze het nog steeds niet gevonden had. Fucking hell, hoe moeilijk kon het zijn om iets te vinden in een fucking schrift? Normaalgesproken had ze altijd in een mum van tijd het juiste deel te pakken, maar precies nu had ze er weer moeite mee hoor. Ze had echt een nieuw schrift nodig. Of misschien was het beter om voor elke planeet een apart schrift te kopen, veel georganiseerder en overzichtelijker. Hmm, het was een idee…
Abrupt werd ze uit die gedachte gehaald toen ze achter zich een dubbel, krassend, of nee, eerder een soort scheurend geluid hoorde. Verbaasd draaide ze haar lichaam een kwartslag om richting de boom. Met een verraste blik staarde ze naar de groene jonge, die bijna op een heldhaftige manier door handig gebruik te maken van zijn dolken via de boomstam naar beneden gleed. Hmm, dat zag er niet eens verkeerd uit, dácht ze, tot ze zijn stuntelige landing zag. Wat jammer nou weer dat zo een slordig einde het hele gebeuren moest verpesten.
Nog geen tienseconden na zijn landing bekogelde hij haar met zijn onvoorzichtige woorden en zijn blik vol nieuwsgierigheid. Een nieuwsgierigheid die haar bijna aan leek te vallen. Maar het waren zijn woorden die bij haar bleven hangen. Voordat ze hem meteen zou bekogelen met bijdehante opmerkingen en beledigingen, gaf ze hem even de tijd om na te denken over zijn woorden, terwijl ze hem met een afkeurende blik, al hoofdschuddend aankeek. Gelukkig had hij de verkeerde opstelling al vrij rap door, waardoor haar blik al even snel weer omsmolt en terug veranderde naar haar neutrale blik. Hoewel de opstelling niet helemaal klopte bij zijn dagen, was zijn vraag niet ongepast, alles behalve. “Allereerst, snap ik je onbegrip. Het is… een stomme tik wat ik over heb gehouden aan mijn trots. Ik heb iets wat ervoor zorgt dat ik het niet uit kan staan als iets simpels als dit niet zo gaat als ik wil. Ik weiger om me zo snel gewonnen te geven, zeker door een stom zuchtje wind,” legde ze haar motief uit, hem de schets overhandigend, waarna ze direct weer verder ging met haar verhaal. “Verder voor het stukje papier, het is een grove schets van een plaats, ergens op Razen. Het zit vlakbij een drakennest, een soort paringsplaats waar de meeste draken naartoe gaan in de paringstijd.” Het was misschien geen mooie schets, gezien Ellia alles behalve een fanatieke tekenares was, maar het gaf wel het beeld weer over wat ze gezien had. Met kleuren tekende ze nooit, dat zou teveel tijd in beslag nemen. Daarbij, die kleurpotloden waren nog hartstikke duur ook, dus een grijspotlood werkte prima voor haar. Zogenaamde “kleuren” had ze in haar schets maar even aangegeven met licht-donkercontrast. Lichtbronnen had ze wit gelaten, donkere plekken bij bijvoorbeeld de stenen had ze zwart gemaakt, om aan te geven wat lava en wat steen was.
Nadenkend beet ze even op haar tandenstoker. Die jonge had er zoveel moeite voor gedaan om haar te helpen, dus had hij het recht erop om te weten wat het was. Ze zat alleen vast aan één probleem daarmee. Hoe kon ze nu de rest het beste uitleggen zonder een hele speech dat een uur duurde erover te houden? Als ze bij het begin zou beginnen, zou ze veel te lang bezig zijn en moest ze heel veel informatie geven, die eigenlijk –in haar ogen- niet relevant was, maar die je wel moest gebruiken omdat het verhaal anders geen goed geheel leek te zijn. Nadenkend over het verhaal en hoe ze die het beste in elkaar kon schuiven beet ze op haar tandenstoker. “Ik ben… een reiziger, om het zo maar even te noemen,” begon ze maar aan haar verhaal. “Voordat ik op school zat, reisde ik de planeten af, op ontdekkingstocht. Op elke planeet bleef ik steeds één seizoen, schreef en schetste alles grof op wat ik zag en meemaakte, voordat ik naar de volgende planeet ging. Ik wilde kijken hoe anders het in vergelijking met alle andere planeten was, maar voornamelijk met mijn thuisplaneet.” Even stopte ze met haar verhaal. Was het nou een goed idee om ook meteen over haar motief te praten daarin? Waarom ze Shadra verlaten had en het zo zat was daar? Ze had nu eigenlijk al genoeg verteld, toch? Ach, what the hell, waarom ook niet. “Ik woonde eerst op Shadra, maar ik kan niet zeggen dat ik me daar thuis voel. Het klinkt heel typisch, ik weet het, maar ik zie mezelf nogal anders dan de stereotype Shadraan. De meeste mensen daar zijn zo… naargeestig. Het is zo een deprimerende boel daar over het algemeen. Die mensen daar lijken soms nog nooit van het begrip “humor” gehoord te hebben. En ik was benieuwd naar de culturen en omgevingen van de andere planeten. Ik had genoeg van dat duistere zooitje. En afgezien van vrienden was daar verder toch niks voor me. Het is niet alsof ik echt iets waardevols achter heb gelaten,” maakte ze haar verhaal luchtig en vlak af. Het klonk misschien een beetje harteloos, maar het was wel hoe ze erover dacht. Natuurlijk, ze miste de jongens thuis zo nu en dan wel, maar genoot daarentegen ook wel weer van de stilte en de rust. Elke dag met zo een stel hyperactievelingen was best vermoeiend geweest. Ze was er gewend aan geraakt, maar dat maakte het niet minder fijn toen ze er weer van af was. Daarbij waren haar reistochten veel te leuk om op te geven voor haar “familie”. Ze zou de jongens wel een keer opzoeken, maar ze zou nooit meer echt teruggaan naar Shadra. Ze had genoeg gezien van die plek.
Zo bescheiden als deze “Mitch” leek te zijn, stelde hij zich zelfs voor in alle bescheidenheid van de wereld. Nou kon Ellia zelf af en toe ook wel arrogant over komen, maar deze jonge was wel erg vol van zichzelf. Ze wist nou niet of ze het pure arrogantie moest noemen, of zelfverzekerdheid. Een zelfverzekerdheid wat misplaatst leek te zijn door zijn klungelige, onhandige gedrag en eigenschappen. Interessante combinatie toch weer. Niet dat het zo nu en dan niet lachwekkend was, daar niet van. De combinatie was alleen zo krom. De meeste mensen met zo een enorme zelfverzekerdheid hadden arrogante trekjes omdat ze een bepaald talent voor iets hadden, wat ze dan enorm opbliezen alsof ze de enige op de wereld was die zoiets kon. Maar voor zover ze gezien had, was dat bij hem niet het geval. Natuurlijk, ze had wel degelijk gezien dat hij ervaring en aanlag had in zijn acties, maar om het nu echt talent te noemen? Nee, dat werd allemaal geblokkeerd door zijn onhandigheid. Maar misschien had ze het hartstikke mis hoor, die mogelijkheid was er altijd. Ze “kende” hem immers pas een paar minuten.
De hint van dat hij haar naam wilde weten, wat hij subtiel aangaf door zichzelf eerst voor te stellen pikte ze natuurlijk al snel op. Ze ving het op, maar beantwoorde het nog altijd niet. Waarom? Gewoon, lekker een beetje dwarszitten. En dat hield het “mysterieuze” er ook een beetje in. Dat maakte het altijd interessanter dan die zogenaamde, goede “openlijkheid”. Daar had ze voor vandaag wel genoeg van laten zien. Dus, in plaats van zich meteen netjes voor te stellen, ging ze over op een andere vraag. Eentje die ze zich eigenlijk al even had lopen afvragen. “Goed, Mitch dus, hmm? Nou ben ík zelf ook erg benieuwd. Wat dreef jou nou zo aan om een wildvreemde te helpen om… hoe zei je dat nou, ‘in zo een levensgevaarlijk hoge boom klimmen voor een stukkie papier’? Dat van mij lijkt natuurlijk niet erg logisch, maar nu ben ik wel erg benieuwd naar jouw verklaring,” zei ze met een uitdagende grijns op haar lippen getoverd. Het gedeelte van “levensgevaarlijke hoge boom” werkte nog steeds wat op haar lachspieren. Hij vond dat al hoog? Dan wilde hij vast niet zien hoe hoog de meeste gebouwen waren waar ze dagelijks over rende en klom. Of de bomen op Gren waar ze toen de tijd bijna een dagelijkse routine van maakte om zich tussen de takken omhoog te werken. Dan zou hij haar al helemaal voor gek verklaren.
Even werd het onderwerp vervangen door een nieuw opgebracht onderwerp door Mitch. Iets wat Ellia even liet denken. Met een bedachtzame blik keek ze hem aan, zoekend in haar hoofd naar herkenbare delen uit haar herinneringen. Verrek, hij had nog gelijk ook. Nu pas drong het tot haar door dat ze hem al eens eerder gezien had bij de muziek les ja. Nu pas herkende ze hem, maar dat woordje “professioneel” bleef in haar hoofd hangen. “Professioneel? Eerder kieskeurig,” verbeterde ze hem. Ja, ze gaf het toe. Ze had het al heel vaak toegegeven, al vanaf het beginjaar dat ze op straat kwam had ze het erkend; ze was een kieskeurig type. Voornamelijk qua uitrusting en mensen waar ze mee om ging. Ze wilde gewoon niet dat de resultaten die ze kon leveren verslechterd zouden kunnen worden omdat ze slecht materiaal gebruikte. Daarvoor was ze veel te veeleisend. Als ze iets verkeerd had gedaan, of op de verkeerde manier had aangepakt, wilde ze dat op zichzelf kunnen schuiven. Dan wist ze of ze eraan kon werken, of ze er in het vervolg verbetering voor kon beloven. In sommige opzichten kon het een vreselijke eigenschap zijn, maar ergens kon je het ook wel weer zien als iets goeds. Ze zette zich op die manier volledig in voor alles wat ze deed. Want als je iets doet, moet je het natuurlijk ook helemaal goed doen. Ellia deed niet aan dat “halve” werk. Ze stopte er tijd en moeite in, dus kon ze er net zo goed voor zorgen dat het allemaal picobello was, toch?
“Maar ja, je heb inderdaad gelijk ja, de muziekles… Jij was die eh… die country boy, toch?” gaf ze zichzelf, maar ook hem, de bevestiging dat ze het zich vaagjes kon herinneren. Echt aandacht aan haar medeleerlingen tijdens een les gaf ze nooit, tenzij ze echt iets heel erg aparts deden, maar verder keek ze lever langs ze heen. Ze nam zich meestal even kort in zich op, om zich daarna weer op haar eigen gedachte te kunnen focussen, puur uit desinteresse. Het klonk misschien wat bot, maar wat haar medestudenten allemaal deden, dachten, of te vertellen hadden boeide haar nooit zoveel. De meeste dingen waren voorspelbaar, al eerder gedaan, of sloegen totaal nergens op, dat Ellia er alleen maar geïrriteerd van raakte als ze haar aandacht erop vestigde. Wat maakte haar het nou weer uit dat “het uit was tussen die en die”, of dat “die een goed cijfer had gehaald zonder te leren”, of wat, “die van die der kledingstijl vond”. Die onderwerpen waren toch te stom en simpel voor woorden, of lag dat nou aan haar? Nee, dan was ze maar die afgesloten eenling, maar ze ging het niet hebben over zulke onnozele onderwerpen en zich mengen tussen zulke domme mensen. Ze zou zich alleen maar aan ze irriteren en haar haren uit haar kop trekken van alle ergernissen. Dan zou ze binnen een week kaal zijn! Tenminste, bijwijzen van spreken natuurlijk.

Le sketch:

Poor you D: Was Parijs verder wel een beetje leuk?

Somebody once told me the world is gonna roll me
I ain't the sharpest tool in the shed
She was looking kind of dumb with her finger and her thumb
In the shape of an "L" on her forehead

Zijn hart klopte snel en zijn bloed racete door zijn aderen. Vooral in zijn handen kon Mitch het goed voelen. Het kwam natuurlijk door hemzelf. Hij wilde zo graag een goede indruk maken. Misschien iets té graag waardoor juist alles misging. Hij probeerde het te negeren, wat al aardig goed ging doordat het meisje er niet op inging, maar nu begon hij zich aan zichzelf te ergeren. Waarom gingen de dingen niet zoals hij wilde dat ze gingen en mislukte alles dat hij probeerde? De verschillende blikken die over de Shadraanse haar gezicht waren gegleden… daar probeerde hij maar niet aan te denken. Godzijdank dat ze haar mond hield.. Of niet? Het zou misschien wel het ijs breken. Aan zijn kant dan. Zijzelf leek doodkalm te zijn. Mitch probeerde ook zo’n indruk te wekken, maar zenuwen verpestten zijn hele doen en handelen. Haar antwoord wist hem gelukkig weer even af te leiden.
Onbegrip? Nou, zo zou hij het persoonlijk niet willen noemen. Mitch noemde het liever.. Hm.. Terechte nieuwsgierigheid naar de ‘goede daad’ die hij zojuist had uitgevoerd. Dat was dan ook wel een lange uitleg, maar het woord onbegrip klonk hem veel te negatief voor iets wat hij met alle liefde en plezier -en ja, klunzigheid- had gedaan. Haar woorden bevatten ook een hoop zelfkennis. Zelfkennis waar Mitch niet over beschikte. Hij wist alleen over zichzelf dat hij het goede wilde doen en plezier wilde hebben, maar persoonlijke eigenschappen als trots over zichzelf kunnen benoemen? Nee, daar was hij veel te onbewust voor. Het had wel iets. Als je jezelf goed kent, dan kun je ook veel dingen over je acties verklaren. Zoals zij dat deed en zoals Mitch daar totaal geen verstand van had. Mitch had daar wel bewondering voor en glimlachte dan ook onder de indruk.
‘Zelfkennis,’ zei hij en pakte het papier aan. Correctie, hij pakte de schets aan. Het was niet de beste tekening ever, toch al een heel stuk beter dan Mitch’s tekenkunsten. Hij was al blij wanneer je bij een van zijn stickfigures de armen en benen kon onderscheiden. Daarentegen kon hij wel aardig goed technisch tekenen. Maar dat was dan ook wel iets heel anders dan dit. Het duurde even voordat Mitch eruit kon opmaken wat er afgebeeld stond, maar met behulp van haar verhaal zag hij in zijn hoofd de potloodstrepen langzaam vorm beginnen te krijgen. ‘Draken,’ fluisterde hij, ‘altijd al… aardig getekend.’ Hij onderbrak zichzelf om er vervolgens iets ander aan te plakken. Mitch had altijd al in de dieren geloofd in tegenstelling tot zijn broer. Na de oorlog was dat veranderd. Mitch had naar voorbeeld van Marty draken toen afgedaan als een of ander Raziaans fabeltje terwijl stiekem zijn nieuwsgierigheid naar de dieren alleen maar doorgroeide. Hij vond ze fascinerend, al was dat een woord dat hij daar niet vaak voor gebruikte, en zou er dolgraag een een keer in levende lijve zien. Dat zij ze op Razen had gezien. Dat was gewoon.. Te cool voor woorden. Maar hij kon het niet helemaal lekker verwoorden. Teveel tegenstrijdige gevoelens.
Het meisje viel even stil, leek na te denken terwijl Mitch’ ogen even van de schets afgingen en bleven hangen op haar tandenstoker die lijdend onder haar kauwbewegingen op en neer wiegde. Het gaf haar wel image. Die tandenstoker. Het kon zelfs zo haar ‘logo’ zijn. Hm, misschien was het tijd dat hij ook aan zoiets zou gaan doen. Of nou ja, zijn groene haar alleen was misschien al wel genoeg.
Haar woorden brachten zijn ogen weer naar die van haar in plaats van naar haar mond waar ze nu wel lang genoeg geplakt hadden. ‘Ik ben..’ begon ze. Mitch ogen werden groter. Wie was ze? Was ze een Roos? Nee, veel te zoetjes. Claire? Nah, te adellijk. Loes? Zeker geen Loes. Hannah? Gewoon niet. Jody? Te vriendelijk. Alice? Terug naar kopje Claire. Griselda? Wat is dat nou weer voor een naam?! Een reiziger? Dat was geen naam, maar het klonk wel interessant. En dat was het zeker. Zo, dus Lady Black had alle planeten al eens gezien? Wow, dat was wel iets, zeker op deze leeftijd. Hoe had ze dat ooit voor elkaar gekregen met school? Moest hij nodig denken met zijn background stories. Maar echt, wow, dat was echt wel heel cool. Als Mitch nog groener kon worden dan hij al was, zou hij zeker groen worden van jaloezie. Niet het niet-gunnende type jaloezie, maar de bewonderende soort. Zijn mond bleef even in even in een halfopen grijns hangen en hij zette een hand in zijn zij terwijl de ander nadenkend aan zijn kin hing. Hij had alleen maar Gren en stukjes van Shadra gezien. Maar twee planeten waarvan hij de herinneringen aan de laatste het liefste zou vergeten. Erd trok hem wel heel erg. Het was tenslotte Jumper’s thuisplaneet wat er automatisch voor zorgde dat Mitch een zeer fraai idee had van Erd. Gezelligheid, drinken en flauwe jongenshumor waren dingen die in zijn hoofd opkwamen wanneer hij aan de planeet van de aarde dacht. Maar er was hem al genoeg over Erd verteld, misschien wilde deze.. Reiziger.. Hem wel wat over de kristallen van Nova of over Cassiaanse piraten vertellen en natuurlijk meer over de draken op Razen.
Hij gaf haar het blaadje terug. ‘Je moet me er maar eens meer over vertellen. Het klinkt allemaal heel vet.’ Eerlijke bewondering.
En toen kwam zijn bevestiging die eigenlijk allang overbodig was geworden. Ze kwam inderdaad van Shadra. Hmr. Shadra.. Maar de rest van haar verhaal verbaasde hem. Naargeestig? Deprimerend? Humorloos? Mitch grijnsde. ‘Ja, zo heb ik dat ook ervaren. Ik heb het over het algemeen niet zo op die mensenhaters.’ Hij voelde zich iets meer op zijn gemak. Er had een zwaar gevoel op zijn hart gelegen. Een drukkend gevoel waarvan Mitch eerst niet eens van bewust was geweest totdat het verdween. Haar woorden die uitten dat ze zelf genoeg had gehad van die duisterlingen stelden hem gerust. Ze was dus niet een ‘gewone’ Shadraan. Geen chagrijnige, harteloze bitch die niets liever deed dan het anderen moeilijk maken. Haar woorden klonken hem ook niet gemeen of slecht in de oren. Had hijzelf ook niet al zijn vrienden op Gren achtergelaten? Ze hadden er dan ook zelf op aangedrongen toen ze hadden ontdekt dat Mitch magie bezat, maar hij had altijd nee kunnen zeggen en voor hun kunnen kiezen in plaats van voor zichzelf. Niet dat ze dat zouden hebben geaccepteerd, maar toch..
Heel even voelde hij zich alsof hij ook wat meer over zichzelf zou moeten vertellen. Maar alsof ze daarin geïnteresseerd zou zijn. En al helemaal niet wanneer ze zelf al zoveel gave dingen had meegemaakt in haar verleden. Bovendien zou hij nooit alles kunnen vertellen. Hij zou het houden op het afgelopen jaar. Het jaar op straat, het jaar waarin hij vrienden maakte en het jaar waarin hij voor het eerst zijn magie ontdekte. Het verleden met oorlog, de dood van zijn broer en zijn ouders, nee, daar praatte hij niet graag over en dat zou ook niemand willen weten. Als deze reiziger meid meer van hem wilde weten, zou ze dat wel vragen. Mitch schatte haar namelijk in als zelfverzekerd door haar kalmte, stoer en het durfaltype door haar verleden en trots door haar eigen woorden.
Nee maar! Ze wilde wel meer over hem te weten komen? Het was onverwacht. Het trof Mitch als bliksem. Vele andere mensen hadden dit natuurlijk zien aankomen, het was ook wel een logische vraag, maar toch had hij niet echt verwacht dat de reden ‘waarom’ haar ook maar iets zou boeien. Hij was tenslotte Mitch ‘maar’. Mitch die wel wilde, die wel probeerde, maar niet slaagde *dit gaat NIET over zijn bedkunsten, mind you! :d*. Hij was er dan ook even stil van. Het antwoord op haar vraag was iets dat Mitch als vanzelfsprekend zag. Hij wilde goed doen, mensen helpen wanneer hij dacht dat het nodig was, vriendelijk zijn, vrienden maken. Eigenlijk gewoon zichzelf zijn. Dat er dan een hele show omheen kwam, dat was jong testosteron dat zich uitte. Natuurlijk had hij geprobeerd haar te versieren, iets waar hij zo ogenduidelijk in faalde. Waarschijnlijk had ze die hele bedoeling niet eens opgemerkt of juist wel, maar het wijselijk genegeerd.
Ondertussen vroeg Mitch zich af hoe hij antwoord moest geven. Er kwamen honderden formulaties in zijn hoofd op over ‘meisjes in nood redden’ over een zogenaamde ‘riddercode’ en van alles. Maar iets zei hem dat ze dat niet zou waarderen. Ze had geen kik gegeven om zijn andere, waardeloze pogingen dus waarom zou dat nu anders zijn? Was hij niet al blessed dat ze dat niet had gedaan? Ze was sowieso geen gewoon meisje, maar anders dan andere meisjes. Haar eerder genoemde kledingstijl in combinatie met een persoonlijkheid die hij nu wel krachtig durfde te noemen was iets dat hij hier nog niet eerder had gezien. Ze had zelfs wel iets wat hij bijna jongensachtig zou willen noemen. Moest hij haar dan maar gewoon behandelen als een van zijn vrienden? Hm, nou misschien niet als Jumper, dat zou way too weird worden, maar gewoon als een van de anderen? Wanneer hij tegen Ty of Clyde praatte? Hij zou het gokje wagen. Het maakte hem tenslotte heel wat meer zichzelf.
‘Nou ja, gewoon, je leek me hulp nodig te hebben en ik hielp je liever dan dat ik je die boom uit zag donderen en je nek zag breken.’
Hij reflecteerde haar uitdagende grijns. Die was hem echt niet ontgaan. Ze vond het blijkbaar grappig dat hij ‘levensgevaarlijk hoog’ had gebruikt om die boom te omschrijven. Ze leek er zelf niet zo van onder de indruk te zijn. Tenslotte was ze op alle planeten geweest en dus ook op Gren. Het had even gekraakt in zijn botte kop toen Mitch zich realiseerde dat ze dus ook daar in nog veel hogere bomen had geklommen. Op Gren was deze boom ook niets geweest nee, maar met de jaren was Mitch’s concept van ‘gevaarlijk’ steeds veranderd. Thuis was niets gevaarlijk. Er was geen boom te hoog, geen drankje te smerig en geen boze huisvrouw snel genoeg. Maar aan de andere kant had je geen zin in een wespensteek en nam je liever een omweg wanneer je een instabiele touwbrug over een diepe klif heen gespannen tegenkwam. In het leger betekende gevaarlijk vrijwel alles. Elk geluid kon tegen je zijn, om elke hoek kon je een verdwaalde kogel tegenkomen en elke nacht kon de laatste zijn. Maar een wespensteek was niets meer en kliffen oversteken was iets dat je bijna met plezier deed. In de jaren op straat ging het concept gevaarlijk weer omlaag. Het gevaarlijkste was nu een boze slager of een nacht waarin het vroor. Mitch was wat in dat laatste blijven hangen. Hij zag mensen liever niet in bomen klimmen waarbij, wanneer je eruit donderde, je zo je nek brak. Als dat verhinderd kon worden, dan deed hij dat.
‘Nou geloof ik niet dat jij er zo snel uit zou vallen, maar toch.. Ik loop het risico liever niet.’
Op zijn muzikale vraagstuk reageerde ze ook al zo onverwacht. Ze sprak precies de woorden uit die hij stiekem gedacht had. Heh, ze had wel heel veel zelfkennis.
Maar nog veel beter.. Ze ‘herkende’ hem! Yay, herkenning. Mitch glimlachte bijna gevleid, nee nee, hij ging zó tegen Jumper’s advies in! Altijd zelfverzekerd blijven. Gevleidheid suggereerde onzekerheid omdat je zo makkelijk laat zien dat je geraakt wordt door zoiets als een complimentje. Er waren heel andere manieren om tevredenheid te laten zien! Jammer dan, Jumper, hij kon het niet echt verbergen.
‘Ja, zoiets, ja. Dat je me herkende!’ Dat laatste was iets dat er meer uitfloepte dan dat het echt vooraf bedacht was. Jumper zou hem slaan, dat zeker. Maar, poep! Nou wist hij nog steeds niet haar naam. Mitch glimlachte ondeugend en zette zijn handen wederom in zijn zij. Hij hield zijn hoofd schuin en kneep een van zijn ogen iets dichter.
‘En jij was ook alweer?’
Hij wist dat hij nu duidelijk liet blijken dat hij haar naam wilde weten en dat hij door had dat ze de vraag ontweek. Mitch had geen idee waarom. Hij kende nu al een deel van haar verleden dus what was the point?
‘Maar best wel komisch. Ik had geen kunstenaar en ook geen muzikaal typetje achter jou verwacht.’
Eigenlijk meer een bully of een kroegtijger die regelmatig meedoet in gevecht, maar dat waren maar vooroordelen die hij liever voor zich hield. Ze interesseerde hem, maar schrok hem ook wel af. Het was een grappige combinatie die hem niet helemaal op zijn gemak stelde al kwam hij er al wel beter in.
'Maar interessant verhaal. Staat er in de rest van je schrift dan ook wat je hebt meegemaakt op de andere planeten?' Hij was er zeker van dat ze hem nog veel meer interessante dingen kon vertellen en hij focuste zich veel liever op die van iemand anders dan op die van hemzelf.

*Het was heel leuk hoor. Ook heel gezellig. De Eiffeltoren is iets van 3 minuten lopen van mn nieuwe school
Wij gaan btw dat hele kersttopic nooit halen x'D Maar ik wil die gay tango ):<

Onderzoekend bekeek Ellia het gezicht van Mitch terwijl hij de schets bestudeerde. Verwonderd, even terug getrokken in zijn eigen wereldje keek hij ernaar, wat woorden mompelend. Ze waren onduidelijk, maar ze kon ze verstaan. Echt ingaan op zijn voor haar nietszeggende woorden deed ze maar niet. Ze hoefde niet alles van hem te weten en vice versa. Ze ging wel in op de woorden die echt op haar gericht waren. Hele, diepgaande levensverhalen voor zo een eerste ontmoeting ging ze liever maar uit de weg. Zelfs bij een tweede ontmoeting begon ze er liever niet over. Of beter gezegd, levensverhalen ging ze in het algemeen liever uit de weg. Al die drama die mensen daarin altijd omhoog tilde. Vreselijk.
Op zijn compliment reageerde ze kort even met een zachte, korte lach. Niet echt een compliment wat ze serieus opvatte, moest ze eerlijk toegeven. Het klonk eerder als iets wat hij voor zijn fatsoen zei, dan dat hij het echt meende, maar oké. [color=darkblue]“Niet echt, maar het doet de job. Dingen zouden een stuk makkelijker zijn met een goeie camera. Maar mijn manier van reizen is een beetje te extreem voor zo een dure uitrusting. Laat staan dat ik het überhaupt zou kunnen betalen. Maar wie weet, op een dag misschien.”[color] Ze mocht dan redelijk realistisch over een aantal zaken zijn, maar dat nam niet weg dat ze over bepaalde dingen droomde. Het zou toch geweldig zijn als ze de dingen die ze gezien had met mooie, scherpe beelden vast kon leggen door een simpele druk op de knop? En het zou zoveel tijd schelen. Tijd wat ze weer beter kon besteden aan het ontdekken van nieuwe dingen. Op die manier had ze ook veel meer beeldmateriaal en hoefde haar beschrijvingen ook minder gedetailleerd te zijn. Het zou gewoon zoveel makkelijker zijn in die opzichten. Maar helaas, de kant van risico’s woog zwaarder. Haar manier van reizen en ontdekken zou dan ook wat beperkter zijn, waardoor het beeldmateriaal vast ook veel minder spectaculair zou zijn. Nee, het risico was veel te hoog, en daarbij de prijs ook. Helaas.
Zijn enthousiasme keerde in een korte tijd weer terug, waarin hij zijn bewondering over haar leefstijl uitte. “Het is ook allemaal heel vet,” zei ze en grijnsde bijna van oor tot oor. Haar ogen glommen er helemaal van. “Als jij een verhaal over een planeet wil horen, zeg het maar. U vraagt, wij draaien.” Ze deed het graag, vertellen over haar tochten en ontdekkingen van de zeven planeten. Daar was geen ontkennen aan. Ze was bij vreemdelingen nooit zo een prater, hield de zaken dan liever wat kort en zei dat wat er op haar hart lag. Maar als het onderwerp reizen ter spraken kwam, dan had ze het er opeens moeilijk mee om haar mond te houden. Het ene na het andere verhaal vloog er dan meestal uit en ze legde alles wat ze meegemaakt had met open kaart op tafel. De harde, afgeslote Ellia werd warmer en opener wanneer ze kon vertellen over haar grootste passie en liefde daarvoor.
Met een grijns deelde hij zijn mening over haar thuisplaneet en de bewoners daarvan. Ook zo ervaren, hu… Interessant. Ze vroeg zich af hoe hij dat had ervaren. Ze kon het min of meer wel raden. Het meest voor de hand liggende was zijn uiterlijk. Maar misschien lag het wel wat dieper dan dat. “Naja, ik praat nu wel erg gericht op alle Shadranen. Niet elke Shadraan is zo verrot natuurlijk. De jongens thuis waren alles behalve humorloos of deprimerend. Misschien op een paar flauwe grappen na, maar verder zeker oké gasten. Je bent waarschijnlijk gewoon de verkeerde mensen van de planeet tegen komen,” zei ze luchtig. Ze wilde het gedrag van de bewoners van haar thuisplaneet niet goedpraten, absoluut niet, maar het voelde nooit goed om alles zo over één kam te scheren. Dat gebeurde al genoeg. Daarbij wilde ze de jongens die ze zag als haar bloedeigen broers niet in een hokje proppen met dat stel schoften wat zij kende. Zij waren beter dan dat. Maar dat waren weer haar eigen ervaringen. Ze wilde nu graag even Mitch zijn ervaringen erover horen. “Maar, ook zo ervaren? Ooit op Shadra geweest dan? Of heb je het nu enkel over de mensen op school?” Ze had enkele Shadranen hier op school wat geobserveerd, maar de meeste kwamen tot nu toe allemaal over als “betere personen” die op iedereen neerkeken. Ze voelde zich heel wat, maar al hun verhalen kwamen uiteindelijk toch wel op hetzelfde neer. Vervelende types, maar niet echt personen die je echt problemen konden opleveren. Je stapte zo over ze heen, als insecten. Ze háálde het niet bij de glibbers die ze kende van thuis. Maar wie weet, misschien had Mitch het wel zo ervaren?
Geboeid luisterde ze naar zijn verklaring. Een kort, zacht lachje verliet haar lippen. “Zo een verklaring hoor je niet vaak meer.” Hij had een bepaalde “goedheid” in zich. Het soort goedheid wat de mensheid leek te verdwijnen en steeds zeldzamer werd. Het soort goedheid wat zij eigenlijk al een beetje opgegeven had, puur omdat ze het nooit echt was tegengekomen. Natuurlijk, ze had Rox, haar “peetvader”, als ze hem zo mocht noemen, die haar leven had gered in die eerste maanden dat ze zichzelf op straat had gegooid. Maar zelfs bij hem ontbrak de goedheid die deze jonge in overvloed leek te hebben. Ze gaf zijn bittere jaren in de oorlog, zijn onsterfelijke realisme en ouderdom daarvan maar de schuld. Bijna niemand van thuis leek meer echt te beschikken, of geloven in dit soort goedheid. Die hoop en dat perspectief in de mensheid was er allemaal met een harde vuist uitgeslagen door hun levens op straat. En dat gold ook voor haar. Ze stond zeker niet pessimistisch in het leven, zag negatieve gebeurtenissen liever als een les om ergens wat van te leren, of een uitdaging om er weer bovenop te komen, dan een harde tegenwind waarna ze zich meteen terug moest trekken in haar schild. Maar haar kijk op de mensheid stond nou niet bepaald positief opgesteld. Ze haatte het niet, ze was niet zo een “mensenhater”, zoals Mitch het daarnet al genoemd had. Ze was eerder… voorzichtig? Ze had gezien waar mensen toe in staat waren, kende de motieven, wist de gedachtegang vaak te ontrafelen, en dat was vaak iets wat haar totaal niet aanstond. Ze wist hoe misselijkmakend mensen konden zijn, hoe ze in elkaar staken, hoe egoïstisch ze konden zijn. En de houdingen die ze constant aan had moeten zien, spiegelde. Zo was zij door de jaren heen verhard en ook lang niet zo vriendelijk en behulpzaam meer als vroeger, toen ze nog maar een kleine straatrat was. Onbewust had ze het gedrag overgenomen, zoals dat vaak dreigde te gaan met de jongere zielen. Als de rollen omgedraaid waren geweest, en zij was de persoon geweest die iemand die vast zat in een boom tegen kwam, was ze hem gewoon voorbij gelopen. Wat maakte het probleem van een vreemdeling haar nou uit? Zolang het haar probleem niet was, zou ze dat er ook niet van gaan maken.
Op haar bevestiging dat ze hem nog herkende kreeg ze een verbaasde reactie. Iets wat op haar ook weer overspeelde tot verbazing. Serieus? Keek deze jonge nooit in de spiegel? De gemiddelde mens zou hém toch juist wel kunnen herkennen? “Nouja, er zijn niet erg veel jongens met groen haar en dagelijks kleding met een legerpatroon aan. Het is geen belediging, maar je steekt nogal boven de mensen uit. En dat hoor je van iemand die meestal niet zo op de mensen om zich heen let, dus wil het wel wat zeggen.” Daarbij koos je ook een muziekgenre wat door de gemiddelde tiener niet echt fanatiek geluisterd word. Haar woorden klonken misschien wat grof, rolde wat bot uit haar mond, maar dat was waarschijnlijk omdat ze niks minder dan de waarheid vertelde. Misschien had ze het op een wat subtielere manier kunnen brengen, maar dat was nou eenmaal het probleem bij Ellia; ze bracht de dingen rechtuit, zonder echt rekening te houden met de gevoelens van anderen. Hoogstwaarschijnlijk door haar gebrek aan medelijden en haar harde persoonlijkheid. Niet dat ze dat als iets slechts zag, wat had het immers voor een zin om de waarheid heen te draaien als één of andere angsthaas? Zij was niet zo een type die de hoge schijn ophield bij mensen. Ieder mens had het recht op de waarheid, daar aasde ze ook altijd zo enorm op, dus zou ze dat hen geven. Als ze de waarheid wilde, konden ze het krijgen. Tenminste, tot op zekere hoogte, natuurlijk. Sommige zaken ging niet iedereen wat aan.
Een naam daarentegen, was iets wat iedereen mocht weten. Een recht wat zij hem tot nu toe had ontnomen en waar hij verder op in bleef gaan. Ze grijnsde even. Ze moest het hem nageven, hij gaf niet op. Zou ze die volhardendheid belonen met hem zijn zin te geven? Nah, ze kon nog wel even spelen. Dit was veel te leuk om te doen. Eens kijken hoe hij haar volgende antwoord hierop aan zou pakken. Een klein, duivels glimlachje krulde haar lippen, terwijl er in haar ogen iets ondeugends fonkelde. “Weet je dat niet meer? Het is in de les gezegd.” Leugenaar. Maar eens kijken hoe hij daar op zou reageren. “Blijkbaar was ik toch niet zó interessant.” Oh, wat vals. Maar ze kon het niet laten. De reacties van sommige mensen uitlokken kon soms zoveel vermaak opleveren.
Op zijn verklaring dat hij verbaasd was over haar interesses knikte ze instemmend. Dat hoorde ze wel vaker. Mensen zochten achter haar altijd hetzelfde; de ruige, badass-wannabe streetfighter die iedereen een grote bek gaf en van zich afsloeg wanneer iets haar niet aanstond. Die mensen zaten er nooit helemaal naast, ze was immers ruig, en wist goed van zich af te bijten en slaan. Maar dat waren niet de eigenschappen die ze voorop stelde in zichzelf. Maar daar kwamen mensen meestal niet snel achter bij haar. Ze stelde zich immers wat afgesloten op, mensen liever afwerend dan te ontvangen met open armen. Ze had veel interesses, maar de mensen om haar heen waren daar absoluut geen onderdeel van. “Wat kan ik zeggen? Ik ben iemand met veel interesses en een enorme nieuwsgierigheid. In alles valt wel iets interessant te ontdekken, zolang je er maar voor open staat. De kijk die ze had op de meeste dingen waren meestal wat volwassener dan dat van de gemiddelde tiener van haar leeftijd. Niet dat ze het echt zag als volwassenheid, aangezien haar persoonlijkheid, waarin ze vaak plezier voor zogenaamd “belangrijke” dingen plaatste juist weer erop duidde dat ze onvolwassen was. Ze zag het eerder als een bepaalde openheid. Ze stelde zich er minder ongeïnteresseerd tegenover, in tegenstelling tot haar leeftijdsgenoten. Natuurlijk, als het elke dag de vraag was of je het daglicht van de volgende dag zou mogen zien, ging je wel anders naar de dingen kijken en genoot je veel meer van alles. Dan werd opeens de uitspraak “Leef elke dag alsof het je laatste is” een stuk letterlijker genomen.
“Maar eerlijkgezegd kwam jij eerst ook niet over als een vriendelijke helper. Je leek me eerder een soort Rambo, maar dat komt voornamelijk door je kleding en dolken. Wat mooie kwaliteitsdingen zijn, by the way. Greniaanse legerdolken, toch? Of had ik dat in alle haast verkeerd gezien?” Ja, een interesse voor wapens stond ook op Ellia haar lijstje. Voornamelijk omdat ze toen ze vijftien was veel uit drinken ging met Colt. Die sadistische wapendealer waarvan ze had leren drinken en haar eigen dolk aan te danken had. Elke avond, als ze terug kwam van een geslaagde missie schoof ze bij hem aan en liet hij haar zijn binnengekomen handel zien. Hij leerde haar de fijne kneepjes van goeie wapens, leerde haar onderscheid te maken tussen goeie en slechte kwaliteit. Zo herkende ze de dolken van Mitch uit één van Colt zijn verhalen. De afwerking maakte het duidelijk voor haar. Het ware goeie dingen, maar haalde het natuurlijk niet bij het metaalwerk van Erd. Vooral niet als het gesmeed was door de hete vlammen van Razen. Daar zat dan natuurlijk wel meteen een aardig prijskaartje aan, maar voor de echte liefhebbers was dat het meestal wel waard.
Hij kwam weer terug op haar levensstijl. Hmm, hij vond het dus echt interessant. Het was oprechte interesse, geen slappe truc die hij gebruikte omdat hij wat van haar moest. Mooi, anders had ze hem allang met z’n kop in de sneeuw gedouwd. “Eh, in dit uit elkaar vallende schrift staat zo een beetje alles in het kort wat ik gezien heb. Zou je niet zegge hé? Naja, het zijn eigenlijk voor het grootste gedeelte halve zinnen en korte beschrijvingen van alles. Ik werk alles uit in een groter boek, wat ook in een betere staat is. Misschien, als je lief bent, mag je wel een keertje een hoofdstukje of twee lezen. Hangt er vanaf over welke planeet je wat wil lezen natuurlijk. Veel hoofdstukken zijn nog niet echt goed uitgewerkt,” zei ze, met teleurstelling gericht op zichzelf. Ze wilde graag haar Journal verder uitwerken. Ze wilde graag dat elk hoofdstuk van wat ze had meegemaakt mooi uitgewerkt was, dat het eindelijk eens af zou zijn. Maar ze had zoveel dingen te doen op een dag. Eén dag had zoveel mogelijkheden en nieuwe kansen te bieden. Het uitschrijven kon elke dag wel, daar was niks nieuws aan. Ontdekkingstochten, interessante mensen ontmoeten, dat kon je allemaal misschien maar één keer doen. Maar ondertussen wilde ze wel dat Journal eindelijk eens af hebben! Verdomme, waarom was het altijd kiezen in het leven. Daar kwam ook nog eens bij kijken dat haar planning qua uitschrijven zo recht en strak was als een lijn getekend door een kleuter. Alles liep bij haar altijd kriskras door elkaar. Ze schreef uit waar ze het meest zin in had op dat bewuste moment, waardoor ze de hele zooi aardig onoverzichtelijk maakte. Ze had het wel geprobeerd, alles netjes uit proberen te werken in de goeie volgorde, netjes zoals het hoorde. Maar ze kwam er alles behalve ver mee wanneer ze dat had geprobeerd. Ze had geprobeerd zichzelf te dwingen, zich er echt toe te zetten. Maar het resulteerde steeds in dramatisch slechte schrijfstukken, of dat ze het werk gewoon liet liggen en zich bezig ging houden met andere zaken.