They all know your stories
~But no one has a clue~
Such a bliss I kept mine all hidden
What makes me a lot more unintelligible than you

Do not worry, the next post will be more interesting (;

~Oh, Great Legendary Bender of the Bleack Air, Reárinn ''Inane'' Ir'ske, grant me your visit~

Het waren momenten als deze waarin Reá eerlijk toe gaf dat ze haar lange blonde lokken wel eens miste. Het gevoel wat je had als de wind erdoor heen streelde. Als je naar beneden keek en alles onder je zo klein was dat het er niet meer toe deed. Nu gleed de wind langs haar, maakte zich alleen maar kenbaar door op deze hoogte haar mantel te laten wapperen en de ene lok lang haar als een zweepslag in haar gezicht te gooien. Ze had er zelf voor gekozen, dat wist ze heel goed. Maar laten we eerlijk zijn, Reá miste die vroegere zorgeloze dagen ook wel eens.
Ze ademde diep in en voelde hoe de ijskoude winterlucht haar longen vulde, ze haast pijn deed. Toen ze die adem weer liet ontsnappen vervloog hij in een wolk warme mist. Het was te snel dat Reá het terrein van de school weer onder het warme lichaam van haar trouwe Goudvalk zag verschijnen. Haar ogen, oranje rood als nog na gloeiende kolen van een kampvuur, flitste over het gebied. Ze zag de watervallen, de ruïnes, de bossen. Soms een dier of leerling die ertussen liep. Niet zozeer dat ze hen van de hoogte goed kon onderscheiden, maar ze hoorde hun hartslagen. Ze kon zelfs vanaf hier hun warmte voelen. Het zorgde ervoor dat Reá kort langs haar wang streek, haar vingers waren door de kou gevoelloos maar zelfs zonder te voelen wist ze dat haar eigen huid ijskoud zou zijn. En heel veel warmer zou hij niet worden, ook niet als ze binnen was. Niet dat ze er veel last van ondervond. Reá was niet iemand die het snel koud had. Het was iets waar haar lichaam aan gewend was geraakt. De tempel had ook hoog gestaan zodat enkel de koude lucht van Puffoon hen had kunnen bereiken. En later natuurlijk ook haar eigen hutje in de bergen. De kou was niets anders dan gewenning geworden en Reá voelde het niet meer.
Vanuit haar ooghoek gas ze het grasveld dat bij de school lag in zicht komen. Als de Goudvalk niet zo groot was geweest had ze in één keer door kunnen vliegen naar Angani. Maar het dier zou daar geen plaats hebben om te landen dus Reá stapte of sprong meestal op dit punt al af. Ze liep al bijna tweehonderd jaar overal naartoe. Dat kleine stukje zou dan ook geen verschil meer maken. Met een kleine aanraking liet Reá de vogel weten dat hij kon landen. Het was eigenlijk niet nodig geweest. Voor het dier was dit de laatste dagen al routine geworden. Reá wachtte tot de Goudvalk weer vast grond onder zijn voeten had waarna ze van zijn rug sprong. Bij haar sprong wapperde haar mantel omhoog, onthulde hierbij even kort haar Tempel kleding om het daarna weer onder de bruine stof te bedekken. De grassprieten voelde koud maar zacht aan onder haar voeten. 'Domoy,' gaf ze hem een kort bevel in haar thuistaal. De vogel scheen het te begrijpen en steeg weer op waarna hij in de richting van de Toren verdween. Toen hij weg was hoorde Reá het plotseling. Een hartklopping, niet al te ver achter haar. Niet dat dát heel bijzonder was, maar het was het ritme. Een rustig en kalm ritme wat herinneringen opriep. Herinneringen aan mensen uit de Tempel, de meditatie ruimtes. De Priesters die daar urenlang stil konden zitten. Haar oefeningen met diezelfde priesters om je lichaam zo ver te kunnen laten wegzakken dat het leek of je dood was. Dat was een ritme, hoe amateuristisch het nu ook klonk, wat ze al heel lang niet meer had gehoord. Het zorgde ervoor dat alle haartjes in haar nek overeind gingen staan terwijl ze zich half omdraaide en haar gloeiende ogen nu naar de witharige man keken. Lucht magie, dat was een onmiskenbaar gevoel wat ze bij hem had. Maar ook duistere magie had zijn weg gevonden in het lichaam van deze man. Sterker dan een leerling. Reá durfde zelfs zo ver te gaan dat dit voor een leraar vrij sterk voelde. Het intrigeerde haar al liet haar blik en houding dat niet blijken. In plaats daarvan keerde Reá zich van de man af en liet haar lichaam in beweging komen. Ze wilde zijn reactie hiermee uitlokken. De versnelling van zijn eerst zo kalme hart was haar namelijk niet ontgaan. Als hij echt de interesse waard was, dan zou ze daar snel genoeg achter komen.

~Well, here I am. Now show me you're worth it xD ~

They all know your stories
~But no one has a clue~

‘Reárinn “Inane” Ir’ske,’ sprak hij langzaam, maar volledig correct. Elke klinker uitsprekend alsof het iets breekbaars was dat met zorg moest worden behandeld. Hij proefde haar schone naam, legde echter wel een zachte fluistering in het uitspreken van zijn eigen woorden. Een afstandelijke begeerte suggererend. Een zogenaamde begeerte naar iets out of his reach. Dat was tenminste hoe hij het over wilde laten komen.
Master Lear wist wie deze Legendarische Luchtmagier was. Hij wist wie elke Legendarische Magier was. Hij had zijn tijd hier op SSA niet verspeeld en had zich wel ingelezen over hoe het leven er hier tegenwoordig aan toe ging. Natuurlijk had de Vrouwe van zijn eigen element hem het meeste geïnteresseerd. En de enorme, lichte kracht die op hem afkwam was overduidelijk die van lucht. Zo vielen alle puzzelstukjes tezamen. Maar de kracht bedrukte hem. Liet zijn hoofd voor een moment kloppen met holle pijn, plette zijn longen en duwde tegen zijn rug. Heel even had hij moeite gehad om zichzelf overeind te houden. Om niet het gras ingedrukt te worden. Het wond hem wel degelijk op hoe een kracht zo groot en magnifiek kon zijn. Maar dat betekende nog niet dat Lear zichzelf minder zou gaan waarderen. Zeker niet. Het lag er nog maar net aan waar je je kracht voor gebruikte. En Lear had hele andere ideeën over het gebruiken van zo’n sterke kracht dan de Legendarische Magiërs die hadden. Lear zou ze nooit gebruiken voor de goedheid van de mens..
‘Keert u uw rug toch niet naar me toe, Inane.’
Een stem van een duizend ratelslangen. Gevaarlijk, waarschuwend, afstandelijk. Beleefd? Hij gebruikte haar bijnaam. Haar voornaam zou te vertrouwd zijn. Dan zou het zijn alsof hij haar kende, wat natuurlijk niet het geval was. Het zou maar onbeleefd zijn die nu al te gebruiken. Dus gebruikte hij ‘Inane’, een naam waarvan hij ook wel verwachtte dat ze die met trots zou dragen. Lear kende immers de betekenis ervan door het doorlezen van de boekjes. Lear draaide zijn hoofd naar achter zodat de vrouwe zijn gezicht kon zien. Hij grijnsde en dit maal waren zijn ogen volledig gesloten, zodat hij de vrouwe zelf nog niet kon zien.
‘U zou me kwetsen.’
Zijn grijns verbreedde even, hij trok zijn ogen iets open zodat ze weer tot spleetjes gevormd waren. Voor de vrouw zou er aan zijn ogen echter niets veranderd zijn. Ze leken precies hetzelfde te staan als eerst. Maar nu kon hij haar zien. Ze was deels zoals hij haar verwacht had en deels had ze dingen die hij niet eens had kunnen bedenken. De Vrouwe van Lucht was nog maar een vrij nieuwe LM. Er stond nog niet veel over haar op papier, maar wat Lear nodig had was er. Zo wist hij dat ze eens een ware luchttempelier was geweest. Lear kende de kleding die daar vroeger werd gedragen en had ook wel verwacht dat een honderden jaren oude vrouw daarin zou blijven lopen. Dus haar klederdracht was een wel uitgevallen tot stand koming. Maar haar haar was dan weer iets anders. Op plaatjes hadden de meeste luchttempeliers lange, golvende, blonde lokken. Deze vrouw had bijzonder kort haar op één lange pluk na. Hij vroeg zich af wat voor een verhaal daarachter zat. Ook had ze kenmerkende tatoeages op haar gezicht. Lear wilde weten wat ze betekenden. Een derde oog en een traan? Dat kon niet veel goeds betekenen. Dus daar zat iets. Iets dat hij zou kunnen gebruiken, maar dan moest hij er eerst meer over te weten komen. Elvenoortjes. Gloeiende sintelrode ogen. Een afstandelijk houding. Allemaal dingen die hij had verwacht. Ze leek alleen zoveel groter dan hij had voorgesteld. Ze was lang en tenger en had niet veel om een man mee te verleiden. Nou was dat laatste niet per se iets wat Master Lear opviel. Hij hield zich tenslotte met heel andere dingen bezig dan dat. Hij stond op, hees zijn door de spieren verzwaarde lijf op en liep op de vrouwe af, maar hoe dichter bij hij kwam, hoe kleiner ze leek te worden. Het duurde niet lang of Master Lear besefte dat hij zelfs langer was dan deze LM. Het kwam natuurlijk door haar magere postuur dat ze zo lang leek. Het beviel hem toch wel dat hij langer was. Zo kon hij toch nog op de een of andere manier op haar neerkijken. Was dat kinderachtig? Nee, dat was een vorm van macht. Kinderachtige macht dan misschien? Daar zat iets in, ja.
'Inane,' herhaalde hij de naam nu nog duidelijker beproevend. Ja werkelijk waar, hij vond het een beeldige naam.
'Een betere naam had u niet gepast.'
Hij liet zijn blik omlaag glijden naar de gordel om haar heupen. Semiverbaasd trok Lear een van zijn wenkbrauwen op.
'Maar drie veren? Ik had er wel meer verwacht bij een vrouw van uw aanzien. Toch zo al wel zes.'
Het klonk niet minachtend of aanvallend, noch was het zo bedoeld. Het klonk bijna als... een compliment. Hij kantelde zijn hoofd niet. Lear wist zelf niet eens meer of hij waarheid sprak of illusiecreërende leugens. Zijn armen hingen slapjes over elkaar heen gevouwen in de mouwen van zijn jas, zijn hart klopte op een wat normaler tempo dan eerst, maar de brandende interesse naar een persoon zo krachtig, bleef hem triggeren.

Reá's voeten kwamen rustig tot stilstand toen de man achter haar begon te praten. Haar interesse in hem was niet meer dan oprecht geweest. Er waren er weinige die haar kende, laat staan haar volledige naam. Nog zeldzamer was haar titel. Natuurlijk had Reá zo hier en daar haar naam in de geschiedenisboeken kunnen zetten. Maar veel van wat over haar bekend was waren verhalen die onder de mensen waren doorverteld. Veel ervan waren sterk overdreven of klopte gewoon van geen kanten. Deze man wist dus waar hij over sprak. Om nog maar te zwijgen over het feit dat hij haar naam zonder één enkele fout wist uit te spreken. Hij moest zelf van Puffoon komen of er zo lang met Puffoonsen hebben doorgebracht dat hij vlekkeloos de namen van haar cultuur uit kon spreken. Reá gokte op het eerste aangezien ze de herkenbare kracht van luchtmagie de plek voelde vullen, en hij was niet van haar.
Na zijn volgende woorden draaide Reá zich half om en keek de man van over haar schouder aan. Het viel haar op dat, ondanks dat hij haar voornaam wist, hij toch haar titel bleef gebruiken. Zoals ze al eerder geconstateerd had, deze man wist meer dan de gemiddelde persoon op deze school. Ze peilde hem zoals hij daar zat. Voor iemand met de kennis over deze zaken als hij getoond had wist ze dat ze weinig geheimen voor hem kon hebben. Maar over deze man kon Reá niet hetzelfde zeggen. Maar daar had ze zo haar eigen trucjes voor. Ze hoorde zachte fluisteringen in haar oor. Het waren de tarot kaarten die haar van informatie konden voorzien. Maar ze weigerde om ze hier te leggen. In gedachten zag ze de kaarten voor zich. Hun informatie zou dan wel niet zo volledig zijn dan wanneer ze de kaarten zou onthullen, maar nog steeds kon ze een kijkje nemen achter het gezicht van de man. Een moeilijk leven, dat kon ze eruit halen. Vreselijke experimenten. Veel details kreeg ze er niet van mee, maar deze man had heel veel meegemaakt. Hij kwam gesloten over. Zelfs de kaarten hadden moeite. Het wekte alleen maar meer interesse bij Reá.
Toen hij stond wist ze zeker dat de man een leraar moest zijn en geen stagiaire. Hij was lang, dat zag ze al vanaf deze afstand. Hij was langer dan zij. Dat werd duidelijk onderstreept toen hij bij haar stond. Reá moest lichtelijk omhoog kijken, maar zelfs die beweging, waarbij de meeste andere mensen direct nietig en klein waren, leek Reá nog steeds boven hem uit te torenen. Figuurlijk dan. Dat kwam omdat ze zich helemaal niks van lengte aantrok. Ze had mannen verslagen die veel groter en breder waren dan deze.
Zijn laatste woorden lieten een halve glimlach op Reá's gezicht verschijnen. Het was eerder één van haar mondhoeken die een beetje naar boven trok dan echt een glimlach.
'Soms heeft het leven andere plannen met hen die in alle hevigheid hun doelen willen bereiken,' sprak ze kalmpjes. Het was haar manier om te zeggen dat ze drie van haar veren was verloren door gebeurtenissen uit haar verleden. Of de man dat er ook uit zou kunnen halen zou hem voor haar testen. 'Maar u bent nu wel akelig in het voordeel. Want waar mijn naam bekend is moet ik helaas toegeven de uwe niet te kennen,' vervolgde ze. Haar toon was beleefd, iets wat niet altijd van zelfsprekend was voor Reá. Misschien was het een onbedoelde tegen reactie op de beleefdheid van de man. Misschien wilde ze liever wat neutraal opgesteld blijven tegenover hem totdat haar nieuwsgierigheid was gesust.

They all know your stories
~But no one has a clue~

‘Soms heeft het leven andere plannen met hen die in alle hevigheid hun doelen willen bereiken.’
Geïnteresseerd kantelde Lear zijn hoofd. Heel even dacht hij dat deze woorden ook op hem zouden kunnen slaan, maar al snel herinnerde zichzelf er aan dat hij nooit een doel had gehad. Of wel? Had hij niet het perfecte wapen moeten voorstellen? Was dat niet zijn doel? Of was dat het doel van anderen geweest? Wie maakte het eigenlijk ook wat uit? Hij was mislukt. Mislukt door zijn eigen redding.
Maar zij had dus wel zeker een of meerdere doelen. Had die in ieder geval gehad. Uit die woorden kon hij ook opmaken dat het in haar leven heel anders was gelopen dan ze had verwacht. Ze was te overhaast geweest met het behalen van haar doelen en ze suggereerde dus dat dat de reden was geweest dat ze nu nog ‘maar’ drie veren had. Wat waren dat dan voor doelen geweest en had ze die kunnen bereiken? Hoe hadden ze haar leven veranderd? Vaak waren dit vragen die Lear maar voor even bezig hielden. Alle mensen hadden bepaalde doelen en een groot deel zou nooit worden waargemaakt. Het was nietsnuttig. Bij lange na niet interessant genoeg om langer dan een tel bij stil te staan, maar sinds het nu niet om gewone mensen ging, maar om een van de krachtigste soort van het hele universum, was het wel spannend genoeg om er later eventueel op terug te komen. Misschien waard om een poging te wagen de aandacht er langer op te vestigen. Iets dat niet zo vanzelfsprekend was voor Lear. Zijn geest was een rotzooi.
Hij wist wat ze bedoelde, maar kon er echter niets op zeggen. Gewoonweg omdat hij er nou niet zeker van was of hij er nou ervaring mee had of niet en dus niet wist of hij zich wel in kon leven. Natuurlijk was liegen een optie. Maar glashard liegen tegen een Legendarische Magiër leek hem op de een of andere manier niet zo een goed idee..
Lear grinnikte op wat ze vervolgens zei. Hij in het voordeel? Kom nou. Hij zou zich bijna gevleid gaan voelen. Maar ja, ze had het natuurlijk wel over haar naam. Niet over iets anders en inderdaad, daar had ze dan weer wel gelijk in.
‘De naam is Lear Deleris. Master Lear voor de meesten.’
Meteen weggevend dat hij leraar was, maar hij ging er dan ook wel vanuit dat ze dat toch al wel had geweten. Zo ongeveer vanaf het punt dat ze zijn kracht had kunnen voelen moest ze daarvan wel op de hoogte zijn geweest.
Het waren vreemde woorden voor Lear. Niet omdat hij nu opeens de titel ‘master’ droeg, maar vooral omdat hij eens niet de spot dreef met zijn gesprekspartner, voor hoever je dit al een gesprek kon noemen. Toch was het raar. Lear wilde mensen ongemakkelijk maken, ze dingen laten vrezen voor dingen die hij wel en vaak ook niet eens kon waarmaken. Nog steeds wilde hij dat, maar minder dan normaal. Misschien was het omdat ze een LM was, misschien om een andere reden. Anyhow, hij gedroeg zich anders. Gek genoeg was hij daar zelf niet eens verbaasd over, zag het zelfs als vanzelfsprekend.
Lear wist ook nog niet helemaal precies hoe hij dit gesprek wilde leiden. Hij had een doel, ja. Hij had een doel! Waarschijnlijk wel voor de eerste keer in zijn leven. Had hij daar weleens eerder over nagedacht? Hij wist het niet meer. Misschien wel en misschien niet. Maar hij wist dus wat hij wilde. Lear wist het precies. Hij wilde met deze Legendary Magician, deze Vrouwe van de Lucht, met Inane, Reárinn “Inane” Ir’ske, hij wilde een gevecht met haar.
Natuurlijk zou hij verliezen. Natuurlijk zou hij een gruwelijke nederlaag leiden. Waarschijnlijk zelfs niet eens zonder de nodige verwondingen. Hij zou de ziekenzaal ingeslagen worden. Een verklaring moeten afleggen. Allemaal woorden moeten zeggen die hij in nog geen miljoen jaar zou menen. Maar hij wilde het gewoon. Niet omdat hij ook maar enigszins verwachtte dat hij een kans maakte tegen deze vrouw. Maar omdat hij haar kracht wilde voelen. Hij zelf wilde voelen hoe sterk ze was. Wilde dat meten met zichzelf. Hoeveel verschilden ze nu werkelijk van elkaar? En bovendien, hoeveel sterker zou hij nog moeten worden om net zo krachtig als haar te worden? Bij die gedachten voelde Lear zijn hart tegen zijn borst aan kloppen. Zijn bloed stroomde sneller bij alleen maar de illusie van zoveel kracht tegen hem gekeerd. Prachtig was het. Hoeveel hij er ook voor moest opofferen.
Het enige wat hem tegenhield was de ziekenzaal. Hoe zou hij de ‘grote’ Master Savador kunnen gaan uitleggen dat hij gelijk in zijn eerste week een knokpartijtje was begonnen met een LM? Wellicht zou het niet nodig zijn. Zou hij zichzelf kunnen helen. Dat betekende hele dagen op bed liggen en al zijn energie op het helen van zijn lichaam vestigen. Hm. Alsof dat niet verdacht was dan. En bovendien, de kans was groot dat de verwondingen te erg zouden zijn om zelf te helen en dat was een probleem.
Dan was er natuurlijk nog de vrouwe zelf. Wat als ze niet instemde? Dan was er niets om op te verheugen.. Als dat het geval was kon hij haar eerst aanvallen, maar dan zou ze hem maar stoppen met een simpele techniek die hem ‘buiten werking stelde’ en dat was niet leuk.
Zou hij het uitstellen? Dat zat er dik in. Misschien kwam de vrouwe zelf met iets al betwijfelde hij dat zeer. De tijd zou het leren. In zijn hoofd maakte hij echter wel al compromissen voor de toekomst. Vanaf het moment dat hij achter het bestaan van de LM’s te weten was gekomen, had hij gelijk gewenst ooit met een van hen te vechten en dan het liefst met diegene van zijn eigen element. Niet omdat hij kon winnen, maar om te voelen, te vergelijken en te verbeteren.
‘Leraar Luchtmagie, maar daar was u vast al van op de hoogte,’ vervolgde Lear zijn intro. Ongelofelijk hoeveel er in zo’n korte tijd door zijn hoofd kon schieten. Het ging dan ook allemaal tegelijkertijd, kriskras door elkaar en oh zo ongeordend. Maar het zat er en het ging er niet meer uit.
‘Ik vraag mij toch wel af waarom u zich hier te voet teweeg brengt? Ik dacht dat luchttempeliers over vleugels beschikten?’
Het had niet lang geduurd of hij had zich bedacht dat op de plaatjes uit oude geschiedenisboeken de luchttempeliers vleugels droegen. Waarom zou Reárinn zich hier te voet vertonen wanneer ze makkelijk kon vliegen? Het was mogelijk dat ze liever een wandelingetje met de benenwagen maakte, maar dat leek Lear onwaarschijnlijk. Nou kon hij zich het gevoel van vleugels natuurlijk niet voorstellen. Hij wist niet eens dat het normaal was voor Puffoonsen om überhaupt vleugels te hebben. Wist dus ook niet dat hij ze zelf ook zou moeten hebben, maar had hij ze?

*Wow, wat een hoop gelul en weinig talk..

Reá reageerde er niet op toen de man stil bleef op haar woorden. Ze had ook geen antwoord terug verwacht als ze eerlijk was. Het was een statement wat ze zei. En dat was iets wat moest inzinken. Enkel zij die te stom waren het te begrijpen gaven antwoorden om de stiltes te vullen. Maar Reá had inmiddels door dat de geest van deze man anders werkte dan de doorsnee mens.
Ze keek even naar hem op toen hij zichzelf voorstelde. Lear dus? Om de één of andere reden klopte dat in Reá’s hoofd niet helemaal. Het was iets aan hem, iets dat heel ver weg gestopt zat die dat tegen sprak die iets tegen haar probeerde te zeggen zonder dat anderen het hoorde. Met de stem klonk te zacht, te verzwak om er woorden duidelijk uit te kunnen maken. Reá liet het rusten maar liet haar geest open voor meer signalen.
‘Aangenaam dan lijkt me,’ zei Reá als tegenreactie op het feit dat Lear zichzelf had voorgesteld. Ze bracht haar vingertoppen naar haar voorhoofd, raakte die lichtjes aan, en liet haar hand toen zakken terwijl ze even kort haar hoofd boog. Een traditionele Tempel begroeting uit de oude tijd. Reá had het eigenlijk gedaan zonder erbij na te denken. Het kwam door de magie die de man uitstraalde. Dat voelde vertrouwd. En daardoor voelde Reá zich ook anders.
De versnelling van zijn hartslag was haar niet ontgaan. Zonder dat er ook maar iets in Reá’s uiterlijk veranderde werd haar interesse in deze man opnieuw geprikkeld. Waar zou hij aan denken? Welke gedachte zou zo intens, zo opwindend zijn dat zijn hart er sneller van ging kloppen. In situaties als dit vond Reá het vreselijk dat ze een dure eed aan Neara had gezworen dat ze geen gedachten zou lezen tenzij het absoluut noodzakelijk was. Het was verkeerd om op die manier erachter te komen waar Lear aan dacht en alleen voor eigen gewin. Magie bleef nou eenmaal iets waar voorzichtig mee om gegaan moest worden…
’Ik had zo mijn vermoedens ja,’ sprak ze kalm op zijn toevoeging toen hij zich had voorgesteld. Maar toen hij haar een vraag stelde spande Reá’s spieren zich aan. Het was een minuscule beweging, zelfs bijna onzichtbaar voor iemand met goed getrainde ogen. Dit gesprek ging wat haar betrof de verkeerde kant op. Ze kon zich de pijn nog goed herinneren toen haar vleugels op hardhandig manier van haar lichaam losgemaakt werden. De blaren die zich elke avond leken te vermenigvuldigen de eerste paar maanden dat ze gedwongen was om te lopen. Maar als Reá bedacht wat ze ervoor terug gekregen had. Ze had kunnen trainen, ze was zoveel sterker dan Neara haar ooit had kunnen maken. En ze had alle tijd gehad om af te wachten zodat zij nu Neara’s plaats in kon nemen. Ze forceerde zichzelf tot een half glimlachje. ‘Je moet begrijpen dat ik al sinds mijn vroegste jeugd een zware training heb ondergaan. Van vliegen worden je cellen lui, je benen zwak en je vlees week. Ik loop liever. Enkel te lange afstanden vlieg ik,’ gaf ze als antwoord terwijl ze wederom de kalmte zelve was. Toch voelde ze hoe de wind haar emotie had opgepakt en een lichte bries had opgezet. ‘En u dan? begon Reá om de aandacht van haarzelf af te halen. ’Beschikt u over een set vleugels of is het voor u ook de benenwagen?’ vroeg ze kalm. Als Tempelierster wist Reá alles van vleugels en hoe je ze kon verkrijgen. Dat was één van de zeldzame momenten geweest dat zij bezoek had gekregen boven op haar bergtop op Puffoon. Vele Puffoonsen kwamen naar haar toe als het ging om een vleugelkwestie. Zij, als enige overgeblevene van de oude Tempel wist als geen ander de technieken en manieren om vleugels te verkrijgen die in de loop der jaren verloren waren gegaan. Het was immers ooit haar taak geweest om al die kennis te beschermen. Ze bleef Lear kalm aankijken, haar wenkbrauw lichtelijk opgetrokken tot een vragende boog.

(Dat duurde langer dan verwacht, maar hier is 'ie xD)