Het was al een tijdje sinds Mao nog iets van thuis had gehoord. En ze vermoedde dus al dat ze aan het thuisfront binnenkort nog iets van hen gingen laten horen. Ze had vurig gehoopt van niet, contact met familieleden was niet iets dat ze echt apprecieerde, maar ze verwachtte het wel. Toen Mao op weg was naar haar kamer in het verblijf, om even bij te komen van de laatste dagen, hoorde ze dan ook meteen haar telefoon. Ze was amper op de gang gekomen, toen het verdomde ding het goed gekende liedje begon af te spelen. Mao had de intentie niet om op te nemen. Zij waren degene die haar hiernaartoe hadden gestuurd. Ze zouden wel weten dat ze niet tevreden was. Toch was er iets dat haar onderbewustzijn aanwakkerde. Met een zucht en draaiende ogen nam ze op.

"Ja?" mompelde ze onduidelijk.

"Mao?" Ze herkende de stem uit de duizenden. De zachte (irritante) stem van haar moeder. Op een klagelijk toontje ging ze verder: "Ben jij dat?"

"Ja, wie anders?" Mensenlief! Wat een idioten! Wie zou het kunnen zijn als je mijn nummer intoetste, dacht Mao.

"Gaat alles goed? Ik geef je vader even," Ook zo typisch. Het kon haar moeder eigenlijk niet veel schelen hoe het met haar dochter ging. Ze was constant beïnvloed door haar omgeving. Als het haar vader niet was, dan was het wel een bediende, of zo... Zelfs Mao kon haar moeder bespelen als een piano. Ze was zo naïef... Dat was waarschijnlijk de reden dat Mao's vader haar wel zag zitten. Makkelijk, getalenteerd en mooi. Kan een man iets beters wensen? Nee, Mao dacht van niet. Maar dat waren haar gedachten.
Haar moeder's stem aan de telefoon nam plaats voor een zwaardere, strenge stem. Hij sprak netjes en geordend. Alsof hij zelfs het hele gebeuren van dit telefoongesprek had voorzien in de nabije toekomst en precies wist wat hij antwoorden moest: “Mao. Je lessen, schiet dat wat op?”

Daar had je het al! Puur formeel. Hij wou de stand van zaken opnemen en kijken hoe het ging met Mao qua training. Was ze al gevorderd? Kon ze de naam van de familie in eer houden? Ugh. Mao lapte al die regeltjes aan haar laars. "Ja," loog ze, "Gaat prima."

Eerlijk gezegd had ze amper iets uitgespookt. Ze was mensen tegengekomen, dat wel, maar daar bleef het dan ook bij. Ze had niet echt veel bijgeleerd. Ze gunde het haar vader trouwens ook niet. Als zij zou vorderen, zou hem dat alleen maar doen grijnzen. En telkens als ze zijn grijnzende kop zag - had ze zin om er kei hard op te slaan. Haar vader merkte echter de leugen op: "Ik heb je niet naar dit academie gestuurd zodat je kan experimenteren voor je eigen bestwil, Mao!" siste hij, "Als je een Morgenstern bent, dan moet je als een Morgenstern denken! De volgende keer dat je van me hoort, sta ik ook recht voor je; en als ik dan geen vordering zie,..."

Met die laatste dreiging legde hij af. Verbijsterd staarde Mao naar haar mobieltje. Waren alle ouders zo'n idioten?