Did you know it's snowing? | open |

Na alle spanning die er was geweest bij het weerzien van Mitsu moest Nina er even uit. Gewoon even alle stress kwijt. Maar het echte stress werk moest nog komen. Want Mitsu wist nog lang niet alle van wat er was gebeurd. Maar dat zou vast snel wel komen, ze kon dit niet langer verborgen houden. Maar ze wilde en het moest wilde ze haar relatie behouden met Mitsu. Nina zuchtte. Het was een koude winterse dag. Geen wolkje aan de lucht en een wit bedekte SSA. Ze trok haar snowboots aan. Zacht, baby roze. Ze vormde precies goed om haar kuiten heen die in een skinny jeans gehuld waren. Nina staarde naar buiten. Een stukje lopen zou misschien wel goed doen, even de gedachten op nul. Langzaam trok er een dikke wolken partij voor het zonnetje. Nina draaide zich om en liep de slaapkamer uit. Ze glimlachte iet wat vriendelijk naar andere op de afdeling. Ze greep haar dikke winterjas van de kapstok en trok hem aan terwijl ze langs andere afdelingen naar beneden liep. Ze trok het riempje boven haar heupen strak aan waardoor haar geweldige taille tevoorschijn kwam. Met een stevige pas liep ze naar de buiten deur. Ze trok haar sjaal even strak en haar muts goed op haar hoofd voor ze de ijzige kou van de winter tegemoet liep. De kou sneed in haar gezicht, maar door haar kennis van haar magie wist ze al snel haar lichaam warm te krijgen. Rustig liep ze richting het grasveld. Er was zoveel om na te denken. In gedachten gekeerd raapte Nina een sneeuwbal bij elkaar. Ze keek er wat verward na. En afwezig ging ze de bal vormen. Terwijl de eerste vlokken neer dwarrelden van de nieuwe sneeuwbui.
Er was zoveel gebeurd. In Nova, met Alice en Donn.. Te veel. Nina was zelf weer aan de drugs gegaan, hoewel daar had Donn een grote invloed op. En nu kon ze zeggen dat ze weer moest afkicken. Dat was misschien ook wel de reden van haar wandelingetje. Ze moest er eentje hebben ze verveelde zich soms helemaal kapot en een sigaret hielp bijna nooit. En helaas was Donn voor meer dingen schuldig, naast haar drugs gebruik en alcohol gebruik jaren geleden, was hij ook de reden van Alice. En hoewel ze zielsveel van Alice hield, had ze liever dat ze nooit gekomen was.
De sneeuwbal ging op en neer, vormde zich naar een mooie ronde bal. Te mooi en te rond. En uit het niets, terwijl de bal weer in haar gehandschoende handen viel, haalde Nina uit. Pure frustratie ging naar haar arm en met een rot vaart gooide ze de bal vooruit. Niet in de gaten waar de bal naar toe slingerde. Maar het kon niet goed zijn.

-- ugh

Did you know it's snowing? | open | Sorapostsheet_zps098286ce

Zalige avond was het geweest, vele mensen waren aardig tegen hem geweest sinds hij nieuw was, hij voelde zich helemaal thuis op de afdeling. De mensen waren hier zo aardig! Van dit internaat wilde hij niet meer weg, hij had het hier zo naar zijn zin gekregen dat hij elke avond goed sliep en dat zorgde er natuurlijk voor dat hij weer zijn hyperactieve zelf was. Natuurlijk zorgde dat voor hilarische momentjes dat hij uitschoof door zijn eigen stommiteiten en dan lachte hij er nog eens zelf mee ook nog. Hij was een tikkeltje onhandig en dat was soms irritant, als je hem breekbare spullen gaf, dan was dat niet zonder gevaar. Het kon altijd vallen om de een of andere rede. Maar dit wisten de mensen nu al van hem. Een glimlach stond op zijn gelaat toen hij zijn ogen opende, het was zalig, hij had goed geslapen en alles was goed. Het weer was geweldig dus het was een goed weertje om naar buiten te gaan, voor hem toch. Hij zette zich rechtop in zijn bed en hij rekte zich eens uit terwijl hij nog eens luid geeuwde. Dat mocht altijd in het begin van de dag. Een goede geeuw zorgde ervoor dat hij goed wakker werd. Een grijns verscheen op zijn gezicht en hij stond recht. Haast meteen verdween hij in de badkamer om daar zich te douchen, zijn tanden te poetsen en zich te scheren. Als 17 jarige hield hij totaal niet van de stoppels op zijn kin, dat was iets wat hij absoluut niet aangenaam vond. Weer een geeuw en hij wandelde de badkamer uit, helemaal aangekleed. Hij greep de jas van de kapstok en deed die aan. Ook groette hij ook nog eens iedereen die ook wakker was net zoals hem en met een brede glimlach verliet hij de etage om dan meteen naar buiten te komen. Het sneeuwde, dat was ook altijd fijn en hij liep door, omdat hij het anders koud zou hebben. Zijn benen brachten hem naar het grasveld.

Eigenlijk was hij nog maar net op het grasveld en toen leek het er wel naar uit te zien dat het weer eens goed ging sneeuwen. Het was altijd fijn, sneeuw, zorgde voor een wit sneeuwtapijt en dat witte maakte hem eigenlijk best wel aardig rustig. Tot er opeens een sneeuwbal tegen zijn gezicht werd gesmeten en met die impact viel hij op de grond, recht in de sneeuw. Tom begon te lachen, iemand had hier dus zin in wat lol. Hij stond recht en keek in de richting van een meisje, zij had de sneeuwbal dus gegooid, maar ze leek niet al te blij te zijn, misschien deed ze het uit frustratie? Vast wel ja. Langzaam wandelde hij richting het meisje en zette hij zich neer naast haar, hij klopte het laatste beetje sneeuw uit zijn haar en hij keek met zijn blauwe ogen naar haar. “Was jij diegene die die sneeuwbal gooide?” vroeg hij met een lichte grimas op zijn gezicht.

Iets geheim houden was nooit goed voor Nina. Heet liefst gooide ze alles eruit. Als ze iets van je vond dan was de kans 99,99% dat ze je dat gewoon vertelde. Dat was ook weer iets van Nina, ze kende haast geen schaamte. Het enige waarvoor ze zich wel schaamde was haar moederschap. Hoewel ze het kind zelf niet meer had, was ze toch moeder geworden. Het enige wat mensen haast niet te weten kregen. Voor haar drugs gebruik gaf ze niks als iemand dat wist. Ach wat zou het. Kon haar vrij weinig schelen wat andere van haar vonden, zolang ze maar in zichzelf geloofde. Maar dat was nou juist wat ze nu niet deed. Door dit grote geheim.. Ze geloofde niet meer in haarzelf. Niet naar Mitsu toe in ieder geval. Ze was min of meer vreemd gegaan, omdat een klootzak van een Donn haar zo ver kreeg dat ze nu min of meer niet eens meer kon herinneren hoe ze zover had kunnen gaan. Het was ronduit frustrerend. Nina zuchtte geërgerd. Ze ergerde zich gewoon aan zichzelf. Ze zat zichzelf helemaal dwars, iets wat niet vaak voor kwam. In gedachten bukte Nina zich en raapte een hoopje sneeuw op. Vormde het naar een bal. Liet de buitenkant wat waterig worden, gooide het de lucht in, ving het op en herhaalde het. Langzaam veranderde de bal in een perfecte harde bal. Diep in gedachten liep Nina verder. En door het deken werd de frustratie alleen maar erger. Tot een punt waar de frustratie zich uitte in het keihard weg smijten van de bal.

Nina stond meteen stil. Staarde de bal na hoe die in het gezicht van een jongen knalde. Ergens kon ze er wel om lachen, aangezien de jongen ook begon te lachen. En hoewel haar gezicht niet aan het lachen was, lachten haar ogen enigszins wel. Nina schudde haar hoofd even om het staren te stoppen. Inmiddels stond de jongen al voor haar neus. “Was jij diegene die die sneeuwbal gooide?” Nina keek hem even niet begrijpend aan. "Nee, het was mijn moeder, nou goed." Nina zuchtte. Ze draaide een lange lok zwart haar om haar vinger en staarde naar de grond. "Sorry, mijn slechte humeur moet ik niet op andere af reageren.." Ze knipperde even met haar lange wimpers en keek naar de jongen. "Gaat alles goed? Die bal kwam aardig hard aan, of niet." Nina kreeg een lichte blos op haar wangen. Ze moest ook een keer uitkijken waar ze gooide! "Ik ben Nina trouwens en nogmaals sorry voor die bal, ik lette niet echt op." Ze glimlachte haar beste glimlach. Schudde wat vlokken sneeuw uit haar zwarte lange lokken die over haar schouders heen vielen.

Tom was een zeer spontaan persoon, iemand die meteen zei wanneer er iets op zijn lever lag, het was natuurlijk van essentieel belang dat dat gebeurde want anders had je niets van elkaar. Kon je elkaar niet vertrouwen want dan leek het net alsof je voor elkaar vanalles verborg en dat was echt niet de bedoeling. Tom probeerde dan ook om alles rechtuit in iemand zijn gezicht te zeggen, want dan wisten ze meteen hoe ze ervoor stonden. Eerlijkheid duurde het langste niet waar? Nog steeds was Tom zeer goed gezind, het ging allemaal vrij vlotjes vandaag en daarbovenop had hij nog eens zeer goed geslapen, wat alleen maar in mensen hun voordeel werkte. Want als hij goed had geslapen, dan was hij actief en als hij actief was babbelde hij veel en was hij dus zeker aangenaam gezelschap om in je buurt te hebben. Ook was hij wel een luisterend oor, maar dat was alleen bij serieuze problemen of bij zijn slome dagen. Maar die had hij vandaag niet, dus hij zou vast een spraakwaterval worden. Alles zou vandaag prima gaan, dat was al zeker een voordeel van met het juiste been uit bed stappen.

Zijn benen brachten hem letterlijk gewoon naar een willekeurige plaats waar hij geeneens over had nagedacht. Wat een impulsief iemand was hij toch wel hoor, ook hem irriteerde het het meeste van de tijd. Maar echt nadenken deed hij soms toch ook niet, nu stond hij miraculeus genoeg op het grasveld en kreeg hij dan ook meteen een sneeuwbal tegen z’n harses. Door de impact viel hij op de grond, recht in de sneeuw. Natuurlijk ontstond er een grijns op zijn gezicht, iemand had zin in een sneeuwballengevecht. Eigenlijk meteen ging zijn blik naar het meisje op de bank, want zij had die sneeuwbal gegooid, alleen leek ze niet zo blij te zijn… dus hij stond recht en wandelde hij richting het meisje en ging hij naast haar zitten. “Was jij diegene die die sneeuwbal gooide?” eigenlijk had hij stiekem die niet begrijpende blik niet eens gezien en schrok hij op uit zijn gedachten toen het meisje wat terugzei. "Nee, het was mijn moeder, nou goed." Zei het meisje en ze zuchtte. Omai die was slecht gezind zeg, maar ach, misschien kon hij haar wel opbeuren, dat kon hij toch alleszins goed, mensjes zich weer goed laten voelen. "Sorry, mijn slechte humeur moet ik niet op andere af reageren.." zei ze en meteen verontschuldigde ze zich dus voor haar reactie van eerder. “Geen probleem, iedereen heeft wel eens een slechte dag, dat is normaal.” Zei hij met een glimlach richting het meisje dat haast meteen verder ging met praten. "Gaat alles goed? Die bal kwam aardig hard aan, of niet." Nu begon het meisje dan ook nog eens te blozen, wat best schattig stond bij haar, maar hij bedoelde er niets meer mee. Het was gewoon schattig. Punt. Een beetje licht grinnikend wreef hij de sneeuw weg. “Het viel nogal goed mee, de sneeuw brak mijn val. Haha.” Zei hij zachtjes lachend, hij had inderdaad best veel geluk gehad eigenlijk als je het zo bekeek. "Ik ben Nina trouwens en nogmaals sorry voor die bal, ik lette niet echt op." Nina dus, kort en krachtig, net zoals zijn naam. “Mijn naam is Tom en geen probleem, nu moet ik ook wel een sneeuwbal naar je gooien eigenlijk, maar dat zal ik bewaren tot je je wat beter voelt, is er iets, want toen je die sneeuwbal had gegooid, leek je niet erg gelukkig eigenlijk.” Zei hij met een onzekere toon in zijn stem, maar nog steeds was die glimlach van zijn gelaat niet verdwenen.

Als Nina ergens slecht tegen kon was het de frustratie die zich soms in haar opkropte. Ze kon het dan moeilijk kwijt en dan ging het nog wel eens zo. Sowieso was Nina nogal een typ dat alles nam zoals het was. Waardoor ze soms als een opvliegerig typ werd gezien. Maar dat was tevens een vrij typische karaktertrek van Razianen. Vrienden had ze vaak niet, gewoon omdat dat vaak te veel gedoe op leverde en meestal had ze ook flirts, geen relaties. Ze had het daarom soms ook vrij moeilijk om haar flirt acties binnen te houden, ze had immers al een relatie. Maar af en toe flirten kon geen kwaad toch? Maar op Starshine was toch al zoveel veranderd. Ze had vrienden, niet veel maar ze had er een aantal, en ze had een vriend. Waar het al met al niet al te best mee ging nu. En dat frustreerde haar zo. Die jongen frustreerde haar soms zo. En natuurlijk haar geheim, dat frustreerde haar ook. Verder was Nina vrij rustig. Hield van een grapje en een grolletje en als het de hoofdmeester betrof zeker. Oow wat vond ze het heerlijk om hem voor gek te zetten. Ze hoort zijn woorden nog steeds toen ze voor het eerst bij hem kwam, om haar aan te melden. Ze was een vieze hoer. Dat had hij gezegd. Die man kende haar niet eens! Alleen omdat ze ooit een kind had gekregen door een 'ongeluk'. De keer daarna was ze in een val van hem getrapt. Hij wilde haar zien, zonder kleren, toen ze dat niet toegaf wilde hij haar.. Aaah bah, ze moest nog steeds zowat kotsen als ze er aan dacht. Die vieze man, inmiddels bekent bij haar als Pedovador, haar haat was zoo groot naar hem. En daarbij had hij meer dingen gedaan waardoor Nina haar haat had gecreëerd. Maarja, Pedovador zat haar minder dwars, het was nu juist Mitsu.

Ze zuchtte toen ze de bal had gegooid, en reageerde nogal opvliegerig naar hem toe. Waarna ze zich al snel verontschuldigde. Ze had helemaal geen zin in ruzie's en conflicten met andere, ze had genoeg aan haar hoofd. “Geen probleem, iedereen heeft wel eens een slechte dag, dat is normaal.” Nina glimlachte lichtjes, haast verlegen. "Tsja, helaas komen ze tegenwoordig vaker voor dan wel eens." Nina zuchtte melodramatisch. Nee ze ging hier niet het zielige kind uit hangen, terug komen Nina, even concentreren. Ze vroeg hoe het met hem ging, aangezien ze aardig haar krachten kent en nogal hard smeed. “Het viel nogal goed mee, de sneeuw brak mijn val. Haha.” Nina lachte zachtjes mee. "Gelukkig." Grijnsde ze. Goedzo Nina, je komt al terug. Het was net een klein Nina-duiveltje dat op haar schouder haar toe juichte. Ze stelde zich voor, niet iets wat ze normaal gesproken snel deed. Maar de laatste dagen voelde ze zich gewoon anders, wat ook weer frustrerend was, alles was frustreren. “Mijn naam is Tom en geen probleem, nu moet ik ook wel een sneeuwbal naar je gooien eigenlijk, maar dat zal ik bewaren tot je je wat beter voelt, is er iets, want toen je die sneeuwbal had gegooid, leek je niet erg gelukkig eigenlijk.” Nina lachte verlegen. Ja er was genoeg, maar dat ging ze niet allemaal aan zijn laars lappen. "Wat problemen met m'n vriend." Flapte ze eruit. Verdomme sinds wanneer was ze zo toegefelijk? "Stelt verder niet veel voor." Voegde ze er snel achter aan. Ze had geen zin in een hele uitlach. "Maar een bal terug gooien? Dan kan ik beter maar gaan rennen denk ik?" Grijnsde ze breed. Okee ze kon aardig schakelen tussen haar emotie's, of in ieder geval kon ze het aardig wegdrukken. Daar ging ze zich later wel weer over druk maken...

Tom de hyperactieve springboon, het stokstaartje, het impulsieve kind, de onhandige, allemaal bijnamen die hem werden gegeven in zijn vroegere jaren. Ook af en toe viel het woord slungel wel eens. Ze hadden allemaal wel gelijk, hij was niet gewoon groot, hij was extreem groot. Gelukkig was hij gestopt met groeien maar dan nog, hij paste net nog door een normale deur en normale deuren waren 2,11 meter hoog, dan kon je zeker al een goed beeld vormen hoe het was voor hem als de deuren op een kleinere maat waren gemaakt en in een huis waren geplaatst. Ook de onhandigheid daar hadden ze gelijk mee, hij liet regelmatig wel wat dingen vallen en dat kon mensen boos maken, dus hij riskeerde het niet om iets breekbaars van iemand anders vast te pakken en hen te vertrouwen dat het zou overleven, het impulsieve gedeelte was wel vrij duidelijk als je hem soms zag lopen, hij dacht totaal niet na bij zijn acties en dus dan deed hij soms domme dingen die niet goed te praten vielen. Hyperactieve springboon, dat was hij zeker vandaag, hij had geweldig goed geslapen en dat kon je ook aan hem zien. Ook werd hij soms de eenzaad genoemd, maar dat was gewoon omdat hij nooit een relatie had gehad, maar hij had dat ook helemaal niet nodig. Hij wilde geen vriendin die zich aan hem vastklampte gelijk een magneet, dat beangstigde hem alleen maar, hij kende eigenlijk wel alleen maar het stereotype relatie want dat was het enigste wat hij zag in zijn vorige school. Dit maakte hem toch wel wat teruggetrokken op vlak van gevoelens. Tom was ook een eeuwige optimist, een persoon die werkelijk met echt alles kon lachen, soms tot grote ergernis van anderen. Maar dat maakte hem niet uit, hij had lol en daarmee basta. Hij had geen problemen met iets of iemand en hij hoopte dat zo te houden.

Een sneeuwbal werd tegen zijn harses geknald en dan toen hij vroeg of dat meisje de sneeuwbal had gegooid, werd er nogal snauwerig iets sarcastisch naar hem toe gespuwd. Zij was ook niet te genieten vandaag blijkbaar, maar ach, na een tijdje verontschuldigde ze zich toch en leek het toch een aardige meid te zijn. “Geen probleem, iedereen heeft wel eens een slechte dag, dat is normaal.” Zei Tom met een van zijn eeuwige glimlachjes die zijn gelaat sierden. Eigenlijk had hij alleen maar een slechte dag als hij echt slecht had geslapen en dat was nog niet gebeurd hier eigenlijk, dus iedereen hier had zeer veel geluk. "Tsja, helaas komen ze tegenwoordig vaker voor dan wel eens." Arme meid, zij had dus blijkbaar meer last van slechte dagen dan hij, maar dat was perfect mogelijk, mensen die in de knoop zaten met zichzelf of problemen hadden met iets of iemand. Het waren allemaal situaties die hier perfect bij konden horen. Toen ze vroeg hoe het met hem ging reageerde hij dat alles prima met hem ging en dat de sneeuw zijn val had gebroken. Het meisje smeet wel geweldig hard, dat moest hij toegeven. "Gelukkig." Grijnsde ze, ook op zijn gezicht verscheen een kleine grijns en zijn blauwe ogen stonden een tikkeltje speels. De jongen kom soms zo’n speelvogel zijn dat het haast grappig werd wanneer hij tegen de vlakte ging. Het meisje stelde zich voor als Nina, een kort en krachtige naam, net zoals die van hem. “Mijn naam is Tom en geen probleem, nu moet ik ook wel een sneeuwbal naar je gooien eigenlijk, maar dat zal ik bewaren tot je je wat beter voelt, is er iets, want toen je die sneeuwbal had gegooid, leek je niet erg gelukkig eigenlijk.” Zei hij terwijl hij naar het meisje keek dat verlegen glimlachte, ze had vast rede genoeg om dat te doen. "Wat problemen met m'n vriend." Zei ze "Stelt verder niet veel voor." Tom knikte, voor hem was dat genoeg informatie, meer wilde en hoefde hij ook niet te weten, het waren immers ook eigenlijk zijn zaken niet. Hij zou niet doorvragen want dan kwam hij te irritant over en trouwens, hij kende het meisje niet, waarom zou ze hem alles moeten zeggen? Er was niets dat haar tegenhield om het te zeggen, maar ook niets dat haar dwong om het te vertellen. "Maar een bal terug gooien? Dan kan ik beter maar gaan rennen denk ik?" Grijnsde ze breed. Tom grijnsde deze keer erg breed en pretlichtjes dansten in zijn ogen terwijl hij sneeuw bijeen raapte en een sneeuwbal tegen haar gooide “You asked for it” zei hij al grinnikend terwijl hij recht sprong en een eindje van het meisje vandaan ging staan. Eens zien of ze er nog eentje zou teruggooien..

Frustrerende momenten had Nina de laatste dagen te vaak. Mitsu was om de een of andere reden verdwenen en Nina zat met een verhaal dat te hoog zat. Ze moest het kwijt, op de een of andere manier. en de frustratie uitte zich in dit geval in een harde zwaai aan een sneeuw bal. Niet dat Nina ook maar een idee had waar ze heen gooide, ze was ergens bind van de woede. Hij kwam tegen een jongen aan van wellicht een jaar of 18, misschien iets jonger. Ze verontschuldigde zich.. “Geen probleem, iedereen heeft wel eens een slechte dag, dat is normaal.” Jaa helaas had Nina die sinds de laatste weken wel vaker. Misschien kwam het ook wel omdat de drugs niet altijd een positieve wending. Vaker negatief eigenlijk. "Tsja, helaas komen ze tegenwoordig vaker voor dan wel eens." Zuchtte ze. God was ze nu echt zo dramatisch aan het doen? Nina was helemaal niet van de drama. Ze was absoluut geen dramaqueen. Okee misschien een klein beetje. Ze overdreef nog al snel, naar een kattige manier. Ze kon lekker bitchen! Meestal was ze ook nooit vrolijk tegen mensen die ze voor het eerst zag. Je moest een beetje door haar heen prikken, niet wat vele lukt. Maar als je eenmaal door de buitenkant heen prikt, kan ze best een leuke meid zijn. In ieder geval een meid waar je wel mee kon lachen, die wel van een geintje hield. Maar dat was ze als je door haar maskertje prikte. “Mijn naam is Tom en geen probleem, nu moet ik ook wel een sneeuwbal naar je gooien eigenlijk, maar dat zal ik bewaren tot je je wat beter voelt, is er iets, want toen je die sneeuwbal had gegooid, leek je niet erg gelukkig eigenlijk.” En BAM, het floepte er zo uit.. Problemen met haar vriend. Had ze het niet even anders kennen beschrijven, met een goede vriend ofzo. Nee Nina zegt weer lekker slim met haar vriend. Snel er over heen praten dus! "Maar een bal terug gooien? Dan kan ik beter maar gaan rennen denk ik?"

Ze grijnsde en stond op. Het moment dat hij voorover bukte om een bal bij elkaar te rapen zette Nina het op een lopen, niet dat dat geheel makkelijk ging met snowboots en sneeuw. “You asked for it” Nina gaf een gil toen de bal tegen haar achter hoofd kreeg. Ze grijnsde breed en greep nog een bal uit het sneeuw en draaide zich om. Haalde uit en gooide de bal met een vaart naar de jongen, wellicht niet zo heel hard als daar net, maar waarschijnlijk harder dan menig meisje zou doen. Ze grijnsde breed, stak haar tong uit en rende weer ee stukje verder weg. Niet goed in de gaten hebbend dat er een takje uitstak in de sneeuw en ze daar over heen struikelde. Met een smak viel ze voorover in de sneeuw. Even was het stil en daarna baste ze in een lachbui uit. Dit was een heerlijk gevoel, even genieten naast alle stress!

Happy go lucky! Naïeve! Twee van de o zo bekende woorden die hij keer op keer mocht aanhoren. Maar zo erg was dit alles toch nog niet, je kon het amper schelwoorden noemen want ze waren totaal niet negatief, ze weerspiegelden gewoon hoe Tom was, hoe hij zich gedroeg en hoe hij zich voelde. Het waren gewoon alle feiten lekker opgesomd, dus eigenlijk trok hij er zich niets van aan. Een sneeuwbal werd tegen zijn hoofd gegooid en hij werd door de geweldige kracht achteruit gegooid. Zo viel hij rechtuit in de sneeuw. Oh geweldig, iemand was in voor een beetje lol! Eindelijk iemand die een beetje amusement in zijn leven zou brengen. Hij stond recht en zag een meisje, die vast de sneeuwbal had gegooid, ze leek alleen niet zo blij. Misschien handelde ze uit woede. Ze verontschuldigde zich voor haar uitval, maar eigenlijk vond hij het niet zo erg. “Geen probleem, iedereen heeft wel eens een slechte dag, dat is normaal.” Heel normaal zelfs, als je boos was, uitte je dat. Meestal dan toch, Tom deed dit, maar eigenlijk was hij nooit kwaad, dus hem zou je nooit met iets zien gooien. Wel, bijna nooit dan, hij had het ooit eens gedaan, maar dat was maar met een knuffelbeer die hij had gekregen toen hij klein was, die lag nu wel bij zijn tante. "Tsja, helaas komen ze tegenwoordig vaker voor dan wel eens." Zuchtte ze. Dat snapte hij wel, sommigen lagen zo geweldig hard in de knoop dat ze het zo slecht hadden op dit moment en eigenlijk gewoon een dikke knuffel nodig hadden. Mijn naam is Tom en geen probleem, nu moet ik ook wel een sneeuwbal naar je gooien eigenlijk, maar dat zal ik bewaren tot je je wat beter voelt, is er iets, want toen je die sneeuwbal had gegooid, leek je niet erg gelukkig eigenlijk.” Zei hij dan maar in de hoop dat hij toch een klein beetje uitleg kreeg, veel hoefde niet, een klein beetje was al prima genoeg. Ze zei dan meteen dat ze wat problemen had met haar huidige vriend, arm kind toch. Het was jammer dat ze het zo moeilijk had met die jongen dan. Maar Tom kon zich niet inleven, hij had immers nog nooit een vriendinnetje gehad, ook had hij er nooit echt veel behoefte aan gehad. Want dat was allemaal maar een beetje tijdverspilling, zeker als je nog zo jong was. Dat was natuurlijk zijn visie van het leven, gewoon genieten zonder al die verplichtingen. Gewoon vrijheid, maar hij had ook nog nooit verliefdheid meegemaakt. Misschien was dat waarom hij vond dat een relatie de vrijheid van mensen beperkte.

"Maar een bal terug gooien? Dan kan ik beter maar gaan rennen denk ik?" zei ze en inderdaad gelijk had ze. Ze mocht het nu best wel op een lopen zetten sinds hij al snel wat sneeuw bijeen raapte om het dan richting Nina te gooien die nu al een eindje verder stond. Het meisje kreeg de sneeuwbal pardoes tegen haar achterhoofd, JACKPOT! Maar dan al snel knalde er een sneeuwbal tegen zijn hoofd en wankelde hij een beetje, wat kon die meid toch hard gooien hoor. Een grijns verscheen op zijn gezicht en dan zag hij hoe Nina struikelde en voluit in de sneeuw viel. Hij begon te lachen, net zoals het meisje en hij hurkte naast haar neer. “Need some help?” vroeg hij met een grijns die zijn gezicht sierde. Misschien kon het meisje wel wat hulp gebruiken, ze was immers net voluit met haar gezicht in de sneeuw gevallen en misschien was ze daardoor haar gevoel voor evenwicht verloren. Dit was toch mogelijk? Dus hij kon even goed wat hulp aanbieden niet?

Nina zou echt niet makkelijk en vriendelijk zijn naar andere toe. Maar met Tom blijkt dat toch vrij makkelijk te gaan. Misschien komt het door zijn vrolijkheid enzo, hoewel dat normaal niet veel uit maakt bij Nina. Of is het omdat ze toch wat zachter is geworden sinds haar relatie met Mitsu. Kijk haar nou. Ze is een sneeuwballen gevecht aan het doen met Tom.. Iemand die ze net kent, die ze al heeft verteld dat ze problemen heeft in haar relatie. Damn.. Hoe dan? "Maar een bal terug gooien? Dan kan ik beter maar gaan rennen denk ik?"
Ze grijnsde en stond op. Het moment dat hij voorover bukte om een bal bij elkaar te rapen zette Nina het op een lopen, niet dat dat geheel makkelijk ging met snowboots en sneeuw. “You asked for it” Nina gaf een gil toen de bal tegen haar achter hoofd kreeg. Ze grijnsde breed en greep nog een bal uit het sneeuw en draaide zich om. Haalde uit en gooide de bal met een vaart naar de jongen, wellicht niet zo heel hard als daar net, maar waarschijnlijk harder dan menig meisje zou doen. Ze grijnsde breed, stak haar tong uit, zag dat hij wat wankelde maar rende weer een stukje verder weg. Niet goed in de gaten hebbend dat er een takje uitstak in de sneeuw en ze daar over heen struikelde. Met een smak viel ze voorover in de sneeuw. Haar gezicht kwam voluit in de sneeuw terecht en al snel draaide ze zich op haar rug om in een lachbui uit te barsten! Dit was heerlijk! Even de onbezorgdheid weg, even lachen, zo erg dat er enkele tranen over haar wangen liepen. Tom was naar haar toegelopen en hurkte naast haar neer. “Need some help?” Zijn grijns was aanstekelijk. Ze grijnsde even. "If you mind.." Ze stak haar hand uit zodat ze de zijne kon pakken om recht op te gaan zitten. Ze schudde haar hoofd even en daardoor viel het grootste deel sneeuw uit haar haar. "Fenkjoe" Haalde haar handen over haar gezicht om het natte spul eraf te vegen. "Dus, hoe erg is de schade in mijn gezicht?" Vroeg ze met een grijns. Ze wilde niet weten hoe erg de mascara was uitgelopen. Wat een rampengezicht moest ze nu hebben zeg.

-- SORRY ANNEE voor de latigheid en de kortigheid en de fluttigheid! Sad

Heb het verry druk Sad

PROFILE MAGICIAN

» It would be fun, they said || Open
» Getting to know each other ll Open
» < Open > Don't take it away from me!
» All alone (OPEN)
» Let's try! Again.. {Open}

Did you know it's snowing? | open |

Did you know it's snowing? | open |

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen