Met een psychopathische grijns rende ze achter de man aan. Het was een normale man; niet arm maar ook niet rijk. Met een angstige blik keek hij af en toe eens achterom en dan kreeg hij haar te zien. Haar blik was moordlustig en vals. Als ze wilde, kon ze hem met gemak inhalen, maar ze wilde eerst wat met hem spelen, hem bang maken. Dan werd het dadelijk nog leuker. Hij draaide een straatje in en de grijns op Lune’s gezicht verbreedde alleen maar. Het was een doodlopend steegje, perfect. De man zocht angstig een uitweg, maar die was er niet. Lune stond aan de ingang die ondertussen ook de enige uitgang was. Ze wandelde langzaam naar hem toe terwijl hij achteruit jammerend wandelde, haar om medelijden smeekte. Maar het enige wat zei erop te zeggen had was: ”Ik heb geen gevoelens noch medelijden. Het enige wat ik heb is dorst.” De man jammerde verder, huilde zachtjes, hij wist dat het voor hem voorbij zou zijn. Lune gniffelde eventjes en greep dan het mes dat ze aan haar broeksriem bevestigd had. Het metaal schitterde in het zwakke licht dat de maan afstraalde. De man trilde. Ze wist dat hij wilde schreeuwen, ze zag het, maar hij kon het niet en dat gaf haar juist zo’n machtig gevoel. Een grijns verscheen weer op haar bleke gezicht. ”Zwakkeling” Was het laatste woord dat de man te horen kreeg. Daarna sneed ze hem de keel over voor hij kon schreeuwen. Met een blije glimlach keek ze hem toe. Wat zielig dat hij nu dood was, dus niet. Ze had totaal geen medelijden met hem, het maakte haar niet uit of hij het verdiend had of niet. Ze had al veel onschuldige mensen vermoord en oh wat hield ze toch van het bloed van een slachtoffer. Een straaltje bloed liep nog uit de opengesperde mond van de man. Zijn ogen werden al stilaan glazig. Opeens vroeg ze zich af hoe zijn bloed zou smaken. Vol alcohol en andere zooi of zuiver en puur? Ze hurkte bij de man neer en liet haar hoektanden groeien naar de hoektanden van Grawl, deze waren gemaakt om huiden te doorboren. Ze sloot haar ogen en drukte de vlijmscherpe tanden in de hals van de man. Het bloed stroomde binnen en voelde zoet. Ze was blij dat ze hem vermoord had, want zijn bloed was zuiver en puur. Terwijl ze dronk maakte ze een zacht, kreunend geluid van genot. Veel mensen zouden haar gek noemen als ze haar zo bezig zagen, maar ze kenden de heerlijke smaak van bloed niet, ze roken die overheerlijke geur niet. Niemand begreep het hoe het was.

Teleurgesteld haakte ze zich weer los uit zijn vlees, ze had wel wat meer van hem verwacht. De man zag nu zo wit als de maan en voor ze het wist, kreeg ze een lachbui. Haar lach weerklonk door de steegjes, maar er zou toch niemand zijn die zou komen kijken. Die levenloze blik was zo geweldig, die opengesperde ogen en mond. Ze voelde zich net een godin die de macht had over andere mensen. Dit wilde ze nog vaker doen, ja, het zou haar hobby worden. Maar nu moest ze eerst haar zooi opruimen. Ze mompelde een spreuk waardoor er een schaduw rond het lijk kwam, een schaduw die de man helemaal opvrat en geen spoor achter liet. Het was gewoon perfect, niemand zou er achter kunnen komen dat zij het geweest was. Vervolgens nam ze een klein flesje dat ook aan haar broeksriem vastgemaakt was. Met het water dat ze er eerder in gedaan had, waste ze haar mond af. Deze klus was dus geklaard. Ze had haar leedvermaak gehad en alles mooi opgeruimd, maar ze had nog geen zin om te vertrekken. Nog even bleef ze staan kijken naar de plek waar net het lijk nog lag. Hier en daar lag een beetje bloed, maar dat zal binnekort wel weer weggewassen worden door de regen.

Ze was naar een kleine kroeg gegaan in de achterbuurt om even rond te kijken, zien of er nog een interessant slachtoffer is voor een volgende keer. Maar niet voor vanavond, ze wilde niet verslaafd geraken. Oeps, dat was ze al, ach, ze wilde voorkomen dat het erger werd. Ze wilde geen psychopaat worden. Wacht, was dat al niet? Wel dan, ze wilde gewoon niet overdrijven. De kroeg was mistig van de sigarettenrook en het krioelde van de dronken mensen die luidkeels liedjes zongen. Niemand had door wat ze bezig was, ze inspecteerde iedereen van kop tot teen. Maar er zat niets interessants tussen. Allemaal mensen die hun gezondheid verknoeiden met alcohol, sigaretten en andere troep. Ze begreep het nog steeds niet hoe mensen dat binnen konden houden. Wel, misschien was het eens tijd om te gaan. Met een grote slok dronk ze haar glas water leeg. Ze vond het nog steeds grappig dat de barman haar verbaasd aankeek, alsof het shockkerend was dat iemand water bestelde, alsof het onmogelijk was. Het glas zette ze weer op de barrand en vervolgens stond ze recht om weer weg te gaan. Het was ondertussen al wel redelijk laat geworden en als men op haar kamer zou komen kijken om te zien of ze wel in bed lag, zou ze een groot probleem hebben. Met moeite wurmde ze zich een uitweg uit de kroeg. Jakkes, ze had dan wel een smetvrees, maar langs oude, vieze, stinkende mannen afschuren vond ze nu ook bepaald geen pretje. Ondertussen hielde ze hen goed in de gaten, dat soort mannen durfde je wel eens… Te betasten… Ze weet nog dat de eerste keer ze niet oplette en een man haar dan stevig tegen hem aan drukte. Zonder pardon had ze zijn ribben gebroken, dus die had zijn lesje wel geleerd. Na zich door het volk gewurmd te hebben, gooide ze de deur open en ademde met gesloten ogen de frisse lucht in aaah… beter. Ze wilde meteen verder wandelen, maar botste toen tegen iemand op. Haar ogen vlogen open en ze keek de persoon aan op een niet al te fraaie manier. ”Hé, kun je niet uitkijken?” Vloog ze tegen hem uit. Met een diepe zucht liep ze verder langs hem heen, of wat je langs hem heen kon noemen. Ze spande haar schouder op en botste ‘perongeluk’ met haar schouder tegen de zijne om duidelijk te maken dat hij aan de kant moest.

~Crouge~