Terwijl ik een hand door mijn middelmatig lange haar laat gaan, loop ik in de richting van het stille meer. Althans zo hadden ze dit deel genoemd, want in dit geval zegt de naam helemaal niets over de inhoud van de plek. Het 'stille' meer is namelijk alles behalve stil. Vogels en andere dieren verstoren de rust, wat ik tot op een bepaalde hoogte helemaal niet erg vind, enkel hadden ze de plek dan anders moeten noemen. Ik verbeek de nutteloze gedachten en richt mijn fel gele ogen op het azuurblauwe water iets verder op. Het meer nodigt bijna uit om er in te springen, maar in zwemmen had ik vandaag geen zin. Het is tenslotte een van de enige dingen waar ik van kan genieten en dat soort dingen moet je niet uitputten. Als ik zwemmen en muziek niet zou hebben, dan zou verveling plaats maken voor mijn momenteel contente stemming. En mij in een status van verveling betekent een hele vervelende Night. Die vervelende Night gun ik haast geen enkel persoon, er is dan ook maar een persoon die zo in mijn gedachten komt opzetten. Ik vernauw mijn ogen wanneer ik haar contouren weer haarscherp voor me zie. Haar angstige waterige blauwe ogen in de mijne gericht. Angst. Nog nooit had iemand angst voor me gehad, en ik kan niet echt zeggen dat het een prettig gevoel geeft. Alsof je het meest gevaarlijke wezen bent wat op de planeet rondwandeld. Nee, ik ben geen monster, dat niet.. Tenslotte heb ik haar laten leven, denk ik. Voor even geloof ik dat ik haar hart nog steeds door mijn lichaam kan horen kloppen, maar het gevoel is al weer weg voordat ik er echt in geloof. Al 2 jaar heb ik haar gezicht niet meer met mijn eigen ogen kunnen bewonderen. Bewonderen noem ik het, terwijl ze helemaal niet moeders mooiste was geweest. Dat was ook de reden waarom niemand haar mocht en waarom ze zo verschrikkelijk gepest werd. Dat heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat ik mijn befaamde bijnaam heb gekregen, anders was ik er nooit opgekomen.. Nee in dat opzicht ben ik haar dankbaar, maar enkel voor dat, niets meer en niets minder. Peinzend over de situatie schuifel ik haast geluidloos verder door het ongemaaide gras. Was er maar een afleidende factor, iets waar ik me mee kan bezig houden zodat ik hier maar niet over na hoef te denken, want dit is mijn minst favoriete onderwerp. Er zijn zoveel leukere onderwerpen om me mee bezig te houden, zoals de grote hoeveelheid mooie jongens en meisjes wat hier op Star Academy rondwandelt. Nog geen enkele heb ik in mijn greep gehad, maar tevens heeft er ook nog geen enkele mijn aandacht echt weten op te eisen. Ze zijn allemaal even mooi, maar allemaal ook hoogst oninteressant. Vrij weinig studenten hebben echt dat beetje meer als de rest, echt dat beetje mysterie of uniekheid. Geen enkel 'normaal' persoon haalt het namelijk om ook maar in mijn gedachten op te komen. Nee, daarvoor moet je met veel meer komen. Een kleine waterige glimlach weet zich op mijn gezicht te vormen wanneer ik mezelf er op betrapt dat het me toch gelukt is om ergens anders over te peinzen. Fijn, gelukkig vult ze niet al mijn eenzame momenten want dan zou ik mezelf langzaam zielig gaan vinden en dat zou hypocriet zijn aangezien ik dat soort mensen meer dan haat. Mensen die denken dat ze heel wat mee gemaakt hebben en daarvoor tranen laten vallen in het nabij zijn van anderen enkel om medelijden te creëren. Een zielige vorm van aandacht in mijn ogen, maar wie ben ik.

Mijn fel gekleurde ogen glijden van het water naar de wat magere omgeving. In dat opzicht complimenteert het groen om me heen het meer prachtig, maar het evenwicht tussen de twee is ver te zoeken. Zonder echt een boom uitgekozen te hebben loop ik naar eentje toe en schuif ik via de boomschors naar de grond toe. Het zachte gras weet mijn gewicht nauwelijks op te vangen waardoor de klap in mijn kont harder is dan verwacht. Ik besteed er ,buiten deze gedachte, geen aandacht aan en onderzoek de micro biosfeer rondom de plek waar ik ben gaan zitten. Het duurt niet lang voordat ik elke grasspriet en elke bloem al bewonderd heb waardoor ik weer verveeld voor me uit ben aan het turen. Wanneer deze positie te veel pijn doet, strek ik mijn linkerbeen volledig en trek ik mijn rechterbeen iets op waardoor deze nu een driehoek vormt met de grond. Ik laat mijn onderarm er op rusten en daar boven op mijn hoofd. Met mijn mond tegen mijn onderarm aangeplakt observeer ik de natuur om me heen. De vogels zijn daadwerkelijk voor een keer stil, en zover ik kan ontdekken niet eens aanwezig. Heel even sluit ik mijn ogen om me te focusen op de andere waarnemingsorganen die weet ik veel wie me gegeven heeft. Ik grinnik zachtjes, normaal had iemand daar god in gevuld, maar nee god komt niet in mijn woordenboekje voor. Ik geloof niet in iemand die je nog nooit gezien hebt en die je feitelijk niet tot nauwelijks kent. Net zoals.. Ik stop mijn gedachten daar en focus me weer op mijn omgeving. Stilte, gevolgd door nog meer stilte nadat ik het ritmische geluid van het water uit sluit. Wanneer de wind even komt opzetten weet deze tot mijn geluk ook wat geuren mee te brengen. Geuren van bloemen en gemaaid gras, en de lichte rottigheid van het water. Voor een moment probeer ik in mijn hersenen te graven wat voor bloem het mogelijk kan zijn, maar na het 4 minuten geprobeerd te hebben geef ik het op. Net op het moment dat ik mijn ogen wil openen hoor ik voetstappen. Ze zijn nauwelijks hoorbaar maar toch duidelijk aanwezig. Waarschijnlijk nog geen 50 meter van me vandaan, iemand van gemiddeld gewicht en die niet bijzonder gracieus rond wandeld. Een glimlach, geamuseerd zelfs, weet mijn lippen te bereiken en zonder twijfel schieten mijn fel gele ogen open. Meteen zoek ik naar het persoon wat ik zojuist gehoord had en al snel heb ik hem/haar gevonden. Ik doe geen moeite om overeind te komen en staar hem/haar vanaf een afstandje koud aan. Alles aan hem/haar onderzoek ik, vanaf zijn/haar schoenen tot aan zijn/haar haren tot aan de blik die op zijn/haar smalle gezichtje staat. Ik twijfel geen moment om het persoon aan te spreken met een koele; Hallo, daar.. Mijn woorden komen er misschien hatelijker uit dan bedoeld, maar dat is Night, dat ben ik. Een onhoorbare opgeluchte zucht slipt tussen mijn lippen door, eindelijk ben ik verlost van deze verveling en heb ik een nieuw speeltje om me op uit te leven, en eerlijk gezegd kan ik niet wachten tot ik hem/haar zover heb dat ik alles met hem kan doen. Een speelse glimlach maakt plaats voor de vorige terwijl ik met mijn hand op het stukje gras naast me klop. Care to join me? Vraag ik dan liefjes, mijn ogen glimmend van plotseling plezier. Ongemerkt glijd er een siddering over mijn rug heen van anticipatie, wie is hij/zij en is hij/zij interessant genoeg om aan mijn eisen te voldoen? Mijn ogen glijden nog eenmaal keurend over het persoon heen voordat ik hem/haar afwachtend aankijk.

O P E N