De sterren fonkelden vrolijk aan de zwarte hemel terwijl een gedaante zich een weg door de sneeuw baande. Heel even bleef de man staan en legde zijn hoofd in zijn nek. Een van die sterren was Samantha, de vrouw van zijn leven die hij was verloren aan zoiets onbenulligs als kanker. Hij was zo’n driehonderd jaar oud en natuurlijk moest zij op een leeftijd van twintig sterven, zoiets gebeurde hem altijd. Flynn slaakte een zucht en liep verder richting de school waar zijn oude leermeester naartoe was gegaan toen hij zijn opleiding had afgerond. Heel even had de man er breekbaar uitgezien zoals toen hij nog een klein kind was, maar hij had zich redelijk snel hersteld, wilde niet dat iemand hem zo zou zien. Toen hij de deur van Cruinne opende kon hij toch niet voorkomen dat er een geforceerde glimlach op zijn gezicht verscheen. De kamer zag er helemaal Fennon uit: warm en rustgevend. Dit was zo ongeveer het enige tastbare wat Flynn nog had aan zijn verleden. Blijkbaar was Fennon van de ene op de andere dag ineens verdwenen en aangezien ik bij de man in de leer was geweest, moest hij diens plaats maar innemen en de school wat helpen verdedigen met de zes anderen. Zijn vioolkoffer werd in een hoek van de kamer gedropt en ontspannen ging hij op een van de stoelen zitten. Fennon had hem leren gitaar spelen, maar op de een of andere manier vond Flynn een viool mooier klinken. Geen idee waarom eigenlijk, het was gewoon zo en hij had geen zin om zijn hoofd erover te breken. Iedere legendarische magican kon je herkennen door de hoeveelheid kracht die om hen heen hing, Flynn kon je alleen aan dat herkennen. Als je de hoeveelheid kracht die om hem heen hing maar voor de helft zou voelen zou je denken dat hij hier gewoon was om de taak als docent op zich te nemen, al zagen die er waarschijnlijk wat ouder uit en kleedden zich in een net pak of iets in die richting terwijl hij hier zat in een normale spijkerbroek. Als het moest kon hij zich wel heel net en deftig kleden, maar dat was nu niet echt de moeite. Hij dacht niet echt dat zijn collega's zich in zo'n strak pak zouden heisen om hier gewoon rustig rond te lopen. Ok, nu begon hij echt onzin uit te kramem. Het was gewoon het feit dat hij alles uit zijn verleden was kwijtgeraakt dat hij begon te denken aan dingen die nergens op sloegen. Het enige wat er nog wel van over waren, was dat litteken aan de zijkant van zijn nek, het brandmerk voor dieven. Ja, hij was vroeger een veel te nieuwsgierig jongetje geweest dat alles van Jan en alleman moest weten, spijtig heeft dat de dood van zijn tante en oom tot gevolg gehad. Niet dat hij ze echt moest, maar hij had wel de dood van twee mensen op zijn geweten. Om nu terug naar dat brandmerk te gaan: soms stal hij dingen uit mensen hun huis om rustig te kunnen onderzoeken en spijtig genoeg hadden ze hem op zo'n moment betrapt.

Flynns blauwe ogen gleden voor de tweede keer door de kamer terwijl de glimlach om zijn lippen wat minder geforceerd werd. Hij moest toegeven dat hij wel wat bezorgd was om Fennon. Waarschijnlijk omdat hij hem meer als een broer dan als zijn leraar had gezien. Waarom was hij opeens vertrokken zonder iets aan de anderen te laten weten, want zoals hij had begrepen wisten de andere legendarische magicans niet waar hij naartoe was. Vluchtig stond de man op toen hij voetstappen hoorde en bleef hij strak naar de deur kijken die hij op een kier had laten staan. Meteen veranderde hij naar de onzekere en verlegen man die hij naar boven liet komen als hij iemand nieuw ontmoette, maar schijn bedriegt, niet? Het was niet zo dat hij mensen ging beliegen en bedriegen, hij wilde ze gewoon even uittesten, vooral zijn collega's en hun opvolgers. De zes personen die samen met hem de school moesten zien te verdedigen, zowel van buiten als van binnenuit, zou hij niet zo gemakkelijk om zijn vinger kunnen winden, maar bij de opvolgers kon dat wel eens anders kunnen lopen. Flynn liet zich terug in zijn stoel zakken en raaide hem zo dat hij met zijn rug naar de deur toe zat. Hij had even geen zin om het verlegen persoontje uit te gaan hangen, even niet in de buurt van een collega en aan de grote bron van magie te voelen was dit een van de legendarische magicans. "Zou je de deur alsjeblieft achter je willen sluiten? Dat was ik even vergeten." Flynn had geen spier vertrokken toen hij de deur had horen opengaan, maar nu draaide hij zich om om te zien wie hem op dit moment kwam storen.


Echt serieus een lame titel

Sinds Fennon weg was, had ze de kamer verschillende keren schoongemaakt en een beetje opgeruimd gehouden. Papierwerk gebracht, alsof hij alleen maar op vakantie was. Eigenlijk hoopte ze dat ook. Maar met de dagen, weken, uiteindelijk maanden, vervloog die hoop geleidelijk. Hard, maar de waarheid. Fennon zou hoogstwaarschijnlijk niet terugkomen, en daar moest ze maar mee leren leven. Iedereen zou ermee moeten leren leven, maar voor Lesaiah kwam het gewoon harder aan. Hij was de enige link naar het verleden wat ze nog had, en nu ze hem kwijt was geraakt, deed dat zeker pijn. Veel pijn, maar onmerkbaar voor de anderen. Zij kenden Fennon amper, Lesaiah had minstens maanden met hem doorgebracht in diepe wouden op Gren. Of op Erd, als Ferost had besloten dat ze Fennon gingen opzoeken. Bijtend op haar lip stond ze voor de deur van Erdore, die ze net gesloten had. Het was nu twee weken geleden, en ze had een hoop papierwerk over haar arm liggen. Als hij het niet ging bijwerken, wat zou er dan uiteindelijk gebeuren? Het was niet erg belangrijk werk, maar toch. Hongersnoden en droogten konden makkelijk voorkomen worden met dit soort verdragen. En op Erd, wist Lesaiah, was het van uiterst belang om een goede import te hebben. De planeet was nu niet wat je zei vruchtbaar. De grond was hard, en zelfs zij, vrouwe van het woud, had moeite om er ook maar een klein plantje te laten groeien wat ook bleef leven. Uiteindelijk nam ze een beslissing, draaide ze zich om. Beter dat ze het nu deed dan dat ze het eindeloos bleef uitstellen, ze had nog meer dingen te doen vandaag. Als ze het niet mis had, was kerst voor haar de drukste tijd van het jaar. Feestjes, bals, gewoon werk, dingen organiseren, soms moest ze zelfs naar Gren voor iets nutteloos waar ze zelf nog nooit van had gehoord, maar wat kennelijk enorm belangrijk was voor de planeet. Rusteloos gingen haar passen door de hoge, goed verlichte gang. De ramen waren afgesloten met helder glas, waardoor het koude zonlicht op haar gezicht viel, maar de winterwind haar haren niet deed opspelen. Toch liep er een klein beetje kippenvel over haar armen, erg warm was het nu ook weer niet. Misschien moest ze dat maar eens aankaarten, hoe ze de gangen beter konden verwarmen. Met al hun “belangrijke” bezigheden keken er maar weinig om naar de plaats waar ze leefden. Een pluk haar achter haar oor stoppend wachtte ze even voordat ze de hoek om sloeg naar Cruinne. Fennon was er niet meer, vertelde ze zichzelf hard. Dus waarom deed ze dit nog? Er was geen mogelijkheid dat ze de man, die bijna als een tweede vader had gefungeerd, naast Ferost, hier terug zou vinden. En toch… Was er iets hier. Iemand, iets bekends. Zonder na te denken, in een impulsieve beweging draaide ze de hoek om, liep ze de kamer binnen. Zonder de deur te openen, die was al geopend geweest. Haar ogen moesten heel even wennen aan het licht, maar ze zou die stem overal herkennen. Ze stond nog maar amper in de deuropening, of de papieren glipten uit haar armen. Haar groene ogen vergrootten zich van verassing, verbazing, en haar mond viel half open. Zonder ook maar een moment te aarzelen vloog ze de man om de hals, alsof hij haar oudere broer was ofzo. ‘Flynn,’ bracht ze uit, ‘Wat doe jij nu hier?’

Als je ‘m niet snapt -> PM xD

Fennons butler of kamermeisje, als hij die al had gehad, hier nog was? Dus het moest wel iemand van hier zijn geweest. Zou de hoofdmeester zo vriendelijk zijn geweest om de kamers te laten schoonmaken? Ja Flynn, blijf maar dromen. Van alles wat hij al van de man had gehoord leek het onwaarschijnlijk dat hij dat zou doen. De man miste zijn oude leermeester wel en kon hij een glimlach niet onderdrukken toen hij terug dacht aan het moment dat hij de man had leren kennen. Eigenlijk was Flynn dronken geweest op het moment dat hij Fennon omver had gelopen. De bruinharige man had wel indruk op hem gemaakt toen hij hem gewoon rustig had aangekeken en gevraagd had of hij bij hem in de leer wilde. Nu had Flynn dus de titel van heer van de aarde. Toen hij zich omdraaide en de persoon in de deuropening zorgde ervoor dat zijn ogen net zo groot werden als die van haar. “Lesaiah, doe je mond dicht, straks slik je nog een vlieg in.” Ondanks zijn eigen verbazing kon hij het toch niet laten om een opmerking over haar openstaande mond te maken. Snel stond Flynn op voordat de vrouw hem om de hals vloog. Hij stopte zijn neus in haar haren terwijl hij haar omhelzing beantwoordde en kon nog net tranen van geluk binnenhouden. De geur van het bos dat om haar heen hing zorgde ervoor dat hij terugdacht aan de leuke momenten die ze samen beleefd hadden. In al die jaren dat ze een soort band geschapen hadden, zoals broer en zus een band met elkaar hadden. Het was lang geleden dat hij Lesaiah nog had gezien en natuurlijk was hij blij dat hij hier toch nog iemand kende. Zij zou hem wel alle informatie kunnen geven die hij nodig had om hier zijn draai te vinden, althans dat hoopte hij toch. "Les, ik stik bijna." Hij wurmde zich uit haar omhelzing en bleef haar met ogen die fonkelden van geluk aankijken. “En wat ik hier doe? Fennon is weg en nu hebben ze mij gevraagd om zijn plaats in te nemen. Weet jij eigenlijk waar hij heen is?” Even was de bezorgdheid duidelijk van zijn gezicht te lezen. Als Lesaiah niet eens wist waar Fennon naartoe was dan wist waarschijnlijk niemand het. Na een tijdje kreeg hij de papieren die over de grond verspreid lagen in de gaten en trok een wenkbrauw op. “Ben je hier pas aangekomen en dan ligt er al een heleboel papierwerk op je te wachten,” mompelde Flynn terwijl hij zich op zijn hurken liet zakken, de papieren bij elkaar raapte en ze legde op tafel legde. “Gaat alles goed op Gren?” Gren was na Erd zijn favoriete planeet en een van de twee reden was dat hij er redelijk veel geweest was, samen met Fennon omdat ‘ie Ferost per se wilde opzoeken, zo had hij Lesaiah ook leren kennen. De tweede rede was dat je er makkelijk tot rust kon komen omdat het er daar zo vredig uitzag. Overal waar je keek zag je bomen en struiken, in tegenstelling tot op Erd waar bijna niets kon groeien. Puffoon was zijn minst favoriete planeet, waarschijnlijk omdat lucht en aarde elkaars tegenpolen waren en hij zich ongemakkelijk voelde bij mensen die luchtmagie beheersden.

Van alle mensen die ze kende, kende ze eigenlijk degenen die ze niet meer kon zien het best. Ferost, Fennon, haar moeder, haar vader. Of dood, of gewoon spoorloos verdwenen. Allemaal, en voor sommigen voelde ze niet eens de behoefte om erover te denken. Haar familie helemaal uitgestorven; Ze zou waarschijnlijk meer tranen laten om een dood vogeltje. Maar dat was niet gebeurd. Nee, de tijd had vrolijk haar dierbaren uitgemoord en degenen die ze niet mocht laten leven. Lang genoeg om nageslacht te krijgen, in ieder geval. Van Tyrel wist Lesaiah heel zeker dat hij dood was. Haar ouders had ze zelf nog zien sterven, ze was erbij geweest. Niet de oorzaak. Lesaiah had op dat moment gemeend dat ze het niet waard waren te vernietigen. En al had ze dat wel gedaan. Ferost had haar zeker weten tegengehouden, niet willend dat ze zichzelf zo’n soort verdriet aandeed. In haar omhelzing klemde ze Flynn stevig vast, ervoor zorgend dat hij haar in ieder geval niet meer ontglipte, zoals de andere twee wel hadden gedaan. Eigenlijk wilde ze hem niet loslaten, maar toen hij zei dat hij bijna stikte, besefte ze pas dat ze in feite zijn longen aan het platdrukken was. Verdoemd enthousiasme ook. Gelukkig kon de man zich uit haar omhelzing loswurmen, omdat ze eigenlijk nog steeds niet van plan was om los te laten. Schuldbewust keek ze hem aan. ‘Sorry,’ glimlachte ze zacht, ‘Ben gewoon blij je te zien.’ Ze was dolblij, om precies te zijn. Ze zou helemaal gelukkig zijn als zijn laatste woorden haar niet deden realiseren dat als Flynn hier was, Fennon dus echt weg was. Voor altijd. Ze had het wel geweten, maar niet willen toegeven. Wie zou dat wel willen, als je om diegene die verdwenen was gaf? Lesaiah beet op haar lip, keek de man voor haar aan met groene ogen die tegelijk dolblij en verdrietig waren. ‘Het is denk ik wel duidelijk,’ mijmerde ze, ‘Dat als jij hier bent, Fennon er niet meer is.’ Haar stem trilde niet, daarvoor was ze nog te uitgelaten, maar erg vrolijk kon ze haar stem niet laten klinken. Flynn boog zich voorover om het papierwerk wat ze had laten vallen op te pakken, en Lesaiah ging naast hem zitten, begon het weer een beetje te sorteren. ‘Dit had ik allemaal op volgorde gelegd, maledizione.’ mompelde ze zachtjes, terwijl haar ogen over de pagina’s vlogen. Sommige dingen waren echt te belachelijk voor woorden, maar anderen begreep ze nog wel. Het had maar weinig met haar te maken, eigenlijk voelde ze zich niet helemaal comfortabel, de papieren van een ander lezen, maar het moest wel als ze ze op volgorde wilde krijgen. Bovendien, ze had dit al eens eerder gedaan. ‘Er liggen nog stapels en stapels van op je werkkamer, wees bang.’ grijnsde ze na zijn opmerking, de tegenzin die met het papierwerk meekwam herkennend. ‘Geloof me, je bent meer tijd kwijt aan het uitsorteren en doorlezen van dit spul dan de eigenlijke beslissingen. De training die je hebt gehad is niets vergeleken met de horror van het papierwerk.’ God, de eerste weken was ze erin verdronken. Naast alle schok die mee was gekomen met het feit dat ze haar geheugen gewoon kwíjt was, had het papierwerk zich steeds meer opgestapeld toen Fer weg was. Dus dat mocht zij allemaal gaan bijwerken. Zo opgewekt als mogelijk keek ze Flynn aan. ‘Oh, Gren is het probleem niet,’ begon ze, ‘Dat probleem ligt toch echt hier. Mijn opvolger is naar de knoppen, de heer van het duister en ik hebben een aantal meningsverschillen. Of beter gezegd, ik kan hem niet uitstaan, met zijn onverschillige gedrag. Maar verder gaat alles wel goed. Hoe is het op Erd, niet teveel gedoe?’

Surrey voor weird einde. Moest gaan~

Het brandmerk op zijn nek was eigenlijk veel zichtbaarder dan hij zou willen. Als hij een vrouw zou zijn zou hij zijn haar erover kunnen doen, maar aangezien hij dat niet was ging dat dus niet. Het was onrechtvaardig geweest om een kind van tien te brandmerken, maar hij kon er op dit moment niets meer aan doen. Flynn hapte naar lucht toen hij zich uit Lesaiahs greep had kunnen bevrijden. "Ik ben ook blij om jou te zien hoor, heb je gemist." Door de verandering in Lesaiahs ogen werd zijn vermoeden bevestigd dat ze niet wist waar Fennon was, maar het deed hem wel goed dat er toch nog een beetje blijdschap in te vinden was. Niet dat hij zo iemand was die om te twee minuten snakte naar een streling voor zijn ego, hij was gewoon blij dat Lesaiah niet wegkwijnde omdat Fennon weg was. Dat zijn oude leermeester ineens was verdwenen wist hij al, anders zou hij hier nu niet staan. "Het kan goed zijn dat hij terug naar Erd is vertrokken, gewoon omdat hij rust nodig had." Flynn wist heel goed dat dat niet waar was, Fennon had hem en Lesaiah iets laten weten als hij weg ging. De woorden hadden gewoon als doel om niet alleen zijn 'zus', maar ook hem gerust te stellen. Niet dat het echt heel veel hielp, maar het was beter dan niets. "Yeay, mijn wens is uitgekomen," klonk het sarcastisch na Lesaiahs woorden dat de training niets vergeleken is bij papierwerk. Flynn was niet echt geknipt voor die dingen, maar hij zou wel moeten als hij wilde dat er niets ergs op Erd gebeurd. Straks zou hij wel eens in de werkkamer gaan kijken hoe groot die stapel was. Heel misschien had hij binnen tien jaar de helft afgehandeld. Toen de papieren allemaal op tafel lagen liet de man zich in een van de comfortabele zetels vallen en gebaarde naar Lesaiah dat ze ook plaats moest nemen. Hij kon het niet laten om te grinniken toen ze vertelde dat ze de heer van het duister niet kon uitstaan. "Dan wil ik hem wel eens ontmoeten, iemand die ervoor zorgt dat jij hem niet kan uitstaan. Maar hoezo je opvolger is naar de knoppen?" Waarschijnlijk was er wel meer aan de hand dan gewoon een gebroken been of iets in die richting. "Laat me raden: die heer van het duister heeft er iets mee te maken?" Eigenlijk was het best grappig dat er iemand was die Lesaiah het leven waarschijnlijk zuur maakte. "Van een opvolger heb ik geen last aangezien Fennon er hier blijkbaar geen gekozen heeft." Als hij er een zou hebben zou hij het toch moeten weten, niet? Na een tijdje schoot het hem te binnen dat Lesaiah had gevraagd of alles goed was op Erd. "Voor zover ik weet is op Erd alles goed dus daar hoef ik me voorlopig geen zorgen over te maken, maar hoe zit het nu tussen jou en de heer van het duister?" Het was een stom plagerijtje, maar ergens was hij er wel nieuwsgierig naar waarom ze elkaar juist niet moesten. Het was niet omdat hij meer dan driehonderd jaar oud was dat hij geen mensen meer mocht plagen, integendeel. Hoe ouder hij werd hoe meer hij mensen begon te plagen, anders waren al die jaren ook maar saai.

Hij had haar gemist. Het was een opluchting dat die emotie wederzijds was geweest, bijna een bevrijding. Natuurlijk, ze had Ferost nog veel meer gemist, maar dat was anders. Flynn was meer als een broer, meer dan Tyrel dat ooit geweest was. En een vriend, dat ook. Hij was haar beste vriend geweest, een gelijke. Iemand waarbij ze kon zeuren over Ferost's idiote trainingen, te weinig slaap en moeilijke reizen. Tenslotte waren ze allebei in de leer bij de LM's, het was bijna natuurlijk gegaan. Met een glimlach stond ze op, haar hoofd ergens bij gebeurtenissen die waren voorgekomen tijdens de training. Eigenlijk hadden ze elkaar niet extreem vaak gezien, maar dan wel een paar weken, soms maandenlang. 'Kom op Flynn, we weten allebei, als volwassenen dat in ieder geval mijn leermeester kassiewijle is.' Nogal een boerse manier om het uit te drukken, maar dat was niet eens een probleem voor Lesaiah. Niet tegenover Flynn, hij wist dat ze veel om Ferost gaf. Ze stond op, keek hem weer lachend aan. 'Ach ja, we kunnen altijd samen achter een bureau gaan zitten; Gezellig samen huiswerk maken.' Eigenlijk was dat nog niet eens zo'n slecht idee. Lesaiah was niet altijd zeker over haar keuzes, dus ze kon wel wat hulp gebruiken. Bovendien was gedeelde smart halve smart, dus hoe erg kon het nu worden? Huiswerk maakten de kinderen op deze school toch meestal samen, waarom zouden volwassenen dat niet met papierwerk kunnen doen? Alsof mensen ouder dan achttien er geen lol in mochten hebben. Even streek ze haar rok glad, haalde een hand door haar lange bruine haar. De beweging verspreidde een zachte bloemengeur, maar het was niet overheersend in de grote kamer. Het was gewoon de geur die ze meestal achterliet, de geur van bos en bloemen. Ze merkte het zelf niet eens meer op. Met een plof legde ze haar deel op de tafel, draaide ze zich naar de stoel waar Flynn naar had gebaard, en ging zitten. Niet op haar keurige damesmanier, maar gewoon, in een gemakkelijke positie. Ze kende Flynn toch al, hij wist hoogstwaarschijnlijk al lang dat haar keurige gedrag maar een masker was. 'Nou eigenlijk heeft Alejandro -dat is zijn naam- er niet direct mee te maken. Zijn opvolger, de hoofdmeester hier, heeft iets tegen de mijne, hier leraar woudmagie. Iets met een vrouw, volgens mij. Maar dat is niet belangrijk. Savador, zijn opvolger, heeft Norwood, mijn opvolger, een beetje genetisch veranderd, met behulp van duistere magie. Dus nu zit ik met een willoos, aan Savador gehoorzamende opvolger. En Alejandro wil er helemaal niets aan doen. Bang zijn handjes vuil te maken.' vertelde ze misnoegd, maar wetend dat ze haar mening over de man niet aan Flynn moest opdringen. Voor hetzelfde geld konden Flynn en Alejandro het prima met elkaar vinden, wie weet. Bij zijn volgende vraag haalde ze haar schouders nonchalant op, alsof het niets was. Hoe het zat tussen Alejandro en haar. Dat was een goede vraag. 'Nou, het begint ermee dat hij een player is van het ergste soort. Jeweetwel, het soort wat ik meestal sla. Wat ik dus ook deed, iets wat hij niet leuk vind. Hij zeurt er nog steeds om.' Alejandro had een te groot ego in Lesaiah's ogen, veel te groot. 'Daarna valt hij mijn kamer binnen, en weet me mee uit te vragen. Vraag me niet hoe, het was de enige manier om hem weg te krijgen. Daarna, op die afspraak, krijgt hij me dronken. En je weet hoe ik dan ben, niet?' Ja, ze was ook wel eens dronken geworden bij Flynn. Dus hij wist vast nog wel hoe ze ongeveer had gedaan. 'Nou, we eindigden bij hem op de kamer, niet dat er iets is gebeurd, en weer wat later, een week erna denk ik, weet hij me half te wurgen. Dat is ongeveer hoe het zit.' Ze had alles met een bedenkelijke blik gezegd, maar grijnsde nu half. 'Dus, nu ik uitverteld ben, waar heb jij gezeten?' Om eerlijk te zijn vond ze dat een stuk interessanter dan hoe het zat tussen haar en Alejandro.

Een grijns spleet zijn gezicht in tweeën toen Lesaiah duidelijk maakte wat ze van Ferost vond. Flynn vond zelf ook wel dat ze mochten zeggen over hun leermeesters wat ze wilden. Zij hadden hen per slot van rekening bijna helemaal afgebeuld en gezorgd dat ze al sliepen voordat ze überhaupt hun bed raakten als de training voor die dag eindelijk voorbij was. “Weet je? Dat vind ik nog eens een goed idee,” klonk het enthousiast van zijn kant toen Lesaiah voorstelde om hun paierwerk samen te doen, maar eerst wat bijpraten. De eerste uitdrukking die op zijn gezicht verscheen was verbazing toen hem verteld werd dat niet de LM van het duister zelf, maar diens opvolger ervoor gezord had dat Lesaiahs opvolger, Norwood dus, naar de knoppen was. “Voorpagina nieuws: Opvolger knoeit met opvolger. Wat ben ik toch blij dat ik dat gedoe niet heb." Ok, ooit zou het er waarschijnlijk wel eens van komen, maar voor nu hield hij het wel bij dat papierwerk en dat was al meer dan genoeg. "Spijtig dat ik eigenlijk niks van duistere magie ken, maar ik kan wel eens langs meneer de hoofdmeester gaan.” Misschien kon hij de opvolger van Alejandro wel tot rede brengen, al moest hij er zijn macht voor gebruiken, desnoods klopte hij wel aan bij Dorchadas. Niemand knoeide zomaar met de opvolger van iemand anders, ookal mocht je elkaar niet. Flynn had toch ook niet lopen knoeien met mensen die hem constant dwarszaten? Even vroeg hij zich af of de hoofdmeester soms op zijn hoofd gevallen was, dat zou dan die zieke handeling kunnen verklaren. Wat had je nu aan iemand die altijd achter je aanliep, iemand die je bleef volgen tot je hem of haar een bevel gaf? Daar zou hij zelf ambetant van worden. De woorden van Lesaiah deden hem stopten met in zichzelf te zeveren over hoe ziek iemand wel niet kan zijn en hij kon het niet laten om te grinniken toen ze vertelde dat Alejandro haar dronken had gekregen. "Les, geef toe: zo moeilijk is het niet om jou dronken te krijgen." Gooide Flynn de opmerking ertussen voordat Lesaiah verder ging met haar verhaal. Een fractie van een seconde was er soort woede in zijn blauwe ogen te zien toen hij te horen kreeg dat Alejandro haar had proberen te wurgen, misschien was hij wat beschermend tegenover de vrouw omdat hij haar beschouwde als zijn jonger zusje, maar de woede was al even snel weer uit zijn ogen verdwenen als dat hij was gekomen, al bleef het gevoel dat hij die Alejandro een klap wilde verkopen blijven. "Wat een liefde hangt er hier tussen de LM's en hun opvolgers." Nu stond er nog een grijns op zijn gezicht, maar die veranderde al meteen in een pijnlijke grimas toen Lesaiah vroeg wat hij al die tijd gedaan had. Normaal zou de man zijn best doen om de grijns terug op zijn gezicht te plakken en als ze naar de grimas vroegen te zeggen dat ze vast en zeker verkeerd gekeken hadden, maar op dit moment deed hij dat niet, hoefde hij zich bij Lesaiah niet groot te houden. "Wel, ik ben een tijdje op Erd gebleven. Wat op café gegaan, dronken geworden en wat met de meisjes geflirt: kortom, wat elke man doet als hij zich dood verveeld," Flynn had echt kits meer te doen gehad nadat Fennon naar Starshine was vertrokken en was toen maar de café's en discotheken gaan opzoeken. "Toen ik het daar een beetje beu gezien was ben ik naar Gren gegaan en heb daar de allerliefste vrouw ter wereld ontmoet. Samantha, zo heette ze, en ik zijn een hele tijd samen geweest op Gren en Erd, maar natuurlijk mocht mijn geluk weer niet lang duren. Zo'n drie jaar geleden kreeg ze kanker en is daar ook aan gestorven." Verslagen keek Flynn naar de grond, kon nog net voorkomen dat hij begon te huilen. Voor het eerst in de driehonderd jaar dat hij leefde had hij echte liefde gekend. Niet zoals bij Fennon en zo, maar echt relatie gericht en dat hadden ze van hem afgenomen. Wat had hij nu misgegaan waardoor ze hem moesten straffen? Wat te veel gedronken of mocht hij niet eens een Bertje flirten? Flynn probeerde zich te herstellen, het masker dat hij droeg als ze over relaties begonnen op te zetten, maar op de een of andere manier wilde dat niet lukken. Het was de eerste keer dat hij zelf over Samantha begonnen was en eigenlijk deed het wel goed om erover te praten. Met een gezicht vertrokken van pijn keek hij Lesaiah aan, zij was de enige aan wie hij zoiets kon toevertrouwen zonder dat ze het aan Jan en alleman ging doorvertellen.

Zo erg was het nu ook weer niet met haar reactie op alcohol. Oké, ze kon er misschien niet goed tegen, maar dit was hoogstens een glas of drie geweest. Ze keek Flynn aan met een nep boze blik. 'Flynn Cédric Lumière Yuan, als we het over drinken en dronken zijn gaan hebben, ben jij niet degene die moet praten.' Mannen waren veel erger als ze dronken waren dan vrouwen, over het algemeen. Niet dat ze precies wist hoe Flynn was als hij dronken was, had het alleen uit verhalen gehoord. 'Maar ja, het is makkelijk me dronken te krijgen, dat geef ik toe.' Even knipperde ze met haar ogen, de blauwe kijkers waren boos toen ze over het wurgen vertelde. Maar eigenlijk klonk het erger dan het was. Hij had haar luchtwegen afgeknepen, en zij had toegegeven. Hem dingen verteld die ze niet had willen zeggen. Maar Flynn hoefde daar niets over te weten, daar wilde ze hem niet mee lastig vallen. Kleine zusjes vertelden hun problemen nooit aan oudere broers, dat deden ze gewoon niet. Het was niet natuurlijk, om zulke dingen te doen. Bovendien zou hij het binnenkort te veel gedoe aan zijn hoofd hebben voor haar domme geheugenproblemen. 'Oh, er hangt hier echt een heerlijk sfeertje, ja.' merkte ze sarcastisch op, terwijl ze kort met haar ogen rolde. 'Gelukkig is het in mijn geval alleen de Shadranen die ik niet kan uitstaan hier. Wat een nieuws. Voor de rest kan ik het wel goed vinden, met Neara, Fealwen, met jou.' Ze keek hem veelbetekenend aan. Zou het iets aan hun relatie veranderen, dat ze nu officieel collega's waren? Zouden ze gewoon kunnen blijven doen wat ze altijd deden voordat hun taak officieel werd, of mocht dat nu niet meer? Eerlijk is eerlijk, Lesaiah wist het niet. Ze probeerde zich voor te stellen hoe dat moest zijn, een vergadering met Flynn erbij. In ieder geval leuker om na te praten, maar of het tijdens de discussie zelf handig zou zijn kon ze niet met zekerheid zeggen, hoewel ze neigde te geloven dat het niet zo was. Haar aandacht werd weer getrokken door Flynn's vervormde gezichtsuitdrukking en verslagen verhaal. Het deed haar echt pijn te horen wat er gebeurd was tussen hem en Samantha. Hij had de liefde van zijn leven gevonden en verloren, niet eens aan de alles wegrovende tijd. Want tijd pakte uiteindelijk alles van je af, van vrienden en familie tot geliefden. Hij was zijn vrouw verloren aan iets wat ze nu wel konden genezen, wat Lesaiah zelf had kunnen oplossen. Had hij nu maar geweten dat zij er was. Ergens voelde de brunette een steek van schuld, ze had kunnen helpen. Maar hij had het niet geweten, zij had het niet geweten. Voorzichtig stond ze op, ging ze voor hem staan. Flynn staarde naar de grond, maar toch sloeg ze voorzichtig haar armen om hem heen. 'Wat erg voor je,' mompelde ze zacht, niet goed wetend wat ze verder kon zeggen. Dus klemde ze haar armen maar weer om hem heen. Stevig, maar niet te erg, om hem nog adem te geven. Voorzichtig keek ze hem aan. 'Maar alle ongeluk terzijde, dans je nog?' Ze kon er niet goed mee omgaan, wist niet precies wat ze moest doen. Dus leidde ze het onderwerp maar naar iets anders. Vluchten, ja. Maar het hele leven bestond uit vluchten.

Het was eigenlijk best eng om zijn volledige naam uit Lesaiahs mond te horen, maar aan de andere kant ook wel grappig. Ze had wel gelijk als het om drinken ging dat hij niet te veel moest zeggen, elke avond als hij op café ging was hij wel dronken en had hij een kater te verwerken, maar goed dat hij hier minder vrij zou zijn. Het zou maar een raar zicht zijn om als legendarische magican dronken over het schoolterrein te lopen, hij nam liever niet het risico dat leerlingen hem zagen en doodleuk na gingen doen. Dan kon het goed zijn dat hij een paar schorsingen op zijn geweten had staan. "Tja, dat heb je nu eens nooit aan de hand met Earthmagicans." Kwam er nog redelijk serieus uit zijn mond na Lesaiahs woorden. Het was grappig hoe veel mensen Shadranen niet moesten omdat ze gewoon precies geen gevoel hadden. Het enige waaraan Shadranen dachten was hun eigen hachje, anderen moesten maar voor hen wijken als ze voorbij kwamen. Aan de toon waarop ze de namen van de andere twee LM's uitsprak kon hij opmaken dat ze hen wel mocht. "Dus eigenlijk valt het allemaal wel mee, Alejandro niet meegeteld." De blik die ze op hem geworpen had was hem niet ontgaan en even zag hij het beeld van een vergadering voor zich. Er konden daar twee dingen gebeuren: ofwel was hij het met haar eens in een discussie en was er verder eigenlijk niets aan de hand, ofwel was hij helemaal tegen haar en konden ze zo nog een paar jaar doorgaan als het aan hen lag. Misschien dat ze toch stopte met discussiëren als een van hun collega's het lef had om ertussen te komen, maar dat was niet echt een probleem. Hetgeen wat de man verontruste was het feit dat Lesaiah alleen maar vrouwennamen had genoemd, maar die gedachte schoof hij terzijde toen ze naar de dingen die hij in de tijd dat Fennon vertrokken had gedaan vroeg. De omhelzing die hij na zijn verhaal kreeg deed hem goed, zorgde ervoor dat er toch een last van zijn schouders viel.
Nu iemand wist wat er juist gebeurd was hoefde hij niet alleen te lijden, hij zou Lesaiah makkelijk kunnen opzoeken als hij weer eens dreigde als een hoopje ellende ineen te zakken. Elk jaar op de dag dat Samantha gestorven was, sloot Flynn zich op in zijn kamer met een paar flessen sterkedrank om zich vervolgens half dood te drinken. Hier zou hij dat niet kunnen aangezien zijn hoofd helder moest blijven voor bescherming van de school zelf en zijn eigen planeet. De pijnlijke uitdrukking op zijn gezicht vervaagde bijna helemaal toen Lesaiah hem vroeg of hij nog danste. Tuurlijk deed hij dat nog, al was het wat minder na de dood van zijn partner. De man had eigenlijk geen geschikte partner meer gevonden om mee over de dansvloer te zwieren, maar nu Lesaiah er was had hij die weer wel. Een vrouw die hij blindelings zou vertrouwen en die toch iets van dansen afwist, dat was de perfecte partner. Met toch al terug een deel van zijn normale vrolijkheid op zijn gezicht stond Flynn op. "Het enige spijtige is dat ik momenteel maar een instrument ter beschiking heb, dus zullen we het zonder muziek moeten doen." Met een licht grijns op zijn gezicht pakte hij Lesaiahs hand vast en trok haan naar zich toe. De gedachte aan Samantha verbande hij naar de achtergrond terwijl hij met zijn hand die van Lesaiahs vastpakte en in de juiste houding ging staan. Zijn blauwe kijkers boorden zich in haar groene terwijl hij de eerst stappen zetten. Ze zou snel genoeg weten wat voor dans het was en dan zou het wat makkelijker gaan. Op Erd had Flynn zelfs wat les gegeven in stijldansen, maar dat was maar voor even geweest. De mensen die bij hem les kwamen volgen waren echte beginnelingen die nog geen twee passen gezet hadden en al op elkaars voeten stonden. Daar had hij zich aan geërgerd, hoe konden mensen nu zo onhandig zijn. Het verdriet dat hij gevoeld had toen hij over Samantha vertelde werd minder en minder terwijl hij deed waar hij echt goed in was. Stijldansen was iets waarin hij zichzelf kon zijn, zonder naar anderen te moeten kijken.


Aan jou de eer om de dans te kiezen :3

Flynn danste beter dan zij, deed het uit plezier. Lesaiah had nooit waarde aan haar danslessen gehecht, voor haar waren het gewoon martelingen die te lang duurden met een te strenge lerares. Bovendien had dat alles met Tyrel te maken, omdat hij de enige was waarmee ze kon dansen in het kasteel. Haar vader had het te druk, en de gasten die er af en toe waren konden zich niet aanpassen aan haar niveau. Dus ze had alle draaien, passen, alles zelf moeten leren, steeds met het risico dat haar etterige broertje haar liet vallen. Pas toen ze Flynn’s passie ervoor had gezien begreep ze een heel klein beetje wat er bedoeld werd met “met gevoel dansen”, en hoewel het nog steeds maar heel weinig lukte, begon ze af en toe te genieten van het dansen, hoe weinig ze het ook deed. Dankzij de drukke trainingen had ze amper tijd, en die besteedde ze liever aan haar muziek, maar af en toe, als Ferost een partner nodig had op het een of andere drukke bal, was Lesaiah meegegaan. Had ze laten zien dat ze ondanks haar afkeur voor haar opvoeding, wel had geluisterd naar al haar leraren. En hoewel ze haar dansen toen stijfjes had moeten leren, ging het soepel en vloeiend in de balzalen van Gren. Niet de beroemde paleizen die er nu stonden, maar de echte volksdansen waren haar favorieten geweest. Dan hoefde het niet zo ingewikkeld, kon ze zich gewoon laten gaan in wat ze deed. Dan hoefden er geen regels en ingewikkelde etiquette te zijn, was er gewoon de vreugde van het bewegen en de mooie uitingen van emotie door de mensen.
Flynn trok haar naar zich toe, de rok van haar jurk ruiste rond haar benen. Ergens had ze totaal geen dansjurk aan, maar hij was simpel genoeg om het toch aan te kunnen. Zachte, jadekleurige zijde, een kleur die haar huid misschien wat bleker maakte, maar niet lelijker. Soepel viel hij om haar lichaam, het bovenste gedeelte strak, waaierde uit na een donkerder groene band net onder haar boezem. Het was een redelijk normale jurk voor Lesaiah, hoewel andere mensen er mee naar een bal zouden gaan. Tsja, je was van twee eeuwen geleden of je was het niet, was Lesaiah’s verklaring voor haar kledingstijl. Niet dat ze nooit broeken droeg, ze zaten gewoon minder lekker dan de meeste jurken. Bovendien was een jurk makkelijker, je was in een keer klaar. Zo kon ze nog uren doorgaan over het voordeel van een jurk, maar dat deed ze niet. Ze grijnsde slechts naar Flynn, haar groene ogen fonkelend van een binnenpretje. ‘Ach, zelfs zonder muziek kan ik nog lang niet zo goed dansen als jij.’ Toegegeven, hij was veel beter dan zij. Veel en veel en veel beter. Zij had het niet volgehouden om te blijven dansen, en hij wel. Na een paar passen werd de grijns op haar gezicht nog veel breder. ‘Ironisch. Alejandro deed exact hetzelfde, hoewel jouw tango nog steeds een stuk beter is.’ Ze dacht even terug aan die keer in Dorchadas, maar erg prettig was dat niet geweest. Dus richtte ze zich maar weer op het hier en nu. Dansen. Niet over haar voeten struikelen. Uitkijken dat ze niet op zijn tenen trapte. Dat soort onzin die ineens heel belangrijk was.

Het was al een hele tijd geleden dat Flynn nog eens gedanst had met iemand die het ongeveer even goed kon als hij. Op alle planeten was er volgens hem niemand die het beter kon dan hij, maar niemand had dan ook driehonderd jaar de tijd om de fijnste kneepjes te leren. Op Erd was hij regelmatig zo van die chique feesten binnengeglipt om te laten zien dat hij heus nog iets anders kon dan rondslenteren in de stad, maar zijn danspartners hadden de lessen nooit langer dan een jaar volgehouden waardoor ze alleen maar de basistechnieken kenden. Op het gebied van danspartners kon hij heel kieskeurig zijn, koos alleen vrouwen die uitstraalden dat ze er toch iets van kenden. Spijtig genoeg eindigde de dans altijd met een slag in zijn gezicht of een uitbreiding van zijn vocabulaire kwa beledigingen, gewoon omdat hij vond dat ze misschien eens op dieet moesten. Hij kon er toch ook niets aan doen dat zij om de twee minuten met hun hele gewicht op zijn tenen gingen staan? Op het vlak van vrouwen kon Flynn best charmant zijn, maar volgens hem was het beleefd om altijd eerlijk te zijn ookal kwetste dat soms. Zijn gympen maakten een zachte geluid telkens als de zolen contact met de vloer maakten. Van die stoffen, versleten schoenen waren nu niet echt ideaal om de tango mee te doen, maar het kon er nog mee door. Zijn mondhoeken krulden zich net als die van Lesaiah om in een grijns toen ze zei dat hij zonder muziek nog altijd beter zou dansen dan haar. "Je bent zelf ook niet slecht hoor. De meeste vrouwen hadden allang mijn tenen bont en blauw getrapt." Soms had hij zelf dagenlang niet meer kunnen lopen doordat het zo veel pijn deed, maar dat wilde niet zeggen dat hij niet meer ging dansen. Al was dat na Samantha hard vermindert. "Dat heb je als je driehonderd jaar de tijd hebt gehad om het perfect te kennen dus ik kan het me niet permitteren om nu een fout te maken." Het zou vreselijk stom zijn, moest hij na zoveel jaren nog een fout maken. Hij zou er niet direct een drama van maken, maar toch. Subtiel schakelde Flynn over op de Quickstep. Zijn blauwe ogen fonkelden van plezier terwijl hij Lesaiah een stukje optilde en op het verhoogde stuk vloer zette. Veel aarde was er niet aanwezig, maar als hij een beetje moeite deed kon hij wel zorgen voor wat verhoogjes zoals diegene waar hij de vrouwe van het woud net had opgezet. Met een simpele stap stond hij alweer naast haar en danste gewoon verder zodat het leek alsof er niet gebeurt van. "Zet je passen altijd vooruit. Niet achteruit en zeker niet te veel opzij, ik wil niet dat je straks een gebroken nek hebt." Hij liet Lesaiah een pirouette draaien zodat ze kon doen wat hij zou. Langzaam gingen ze hoger en hoger doordat hij altijd van die blokken erbij zette, iets wat het dansen vele spannender maakte. Het was goed dat hij geen hoogtevrees of iets in die richting had, anders had hij zo'n trucjes nooit kunnen uitvoeren.

Ze hadden het allemaal wel eens geprobeerd, alle mannen die bij haar ouders om haar slanke, elegante hand vroegen. Het was gebruikelijk dat ze dan, naast dat ze veel met Tyrel danste, ook met de kandidaten danste. En meestal was het dan een afgang, gezichtsverlies op zijn minst. Het meisje van toen kon prima leiden in een dans, deed dat dan ook. Mooi niet dat ze ook maar een van die mannen liet doen wat ze wilden doen, van je lang zal ze leven niet. Flynn was een totaal nieuwe ervaring geweest, en nu hield ze zich wel in. Het was niet bepaald prettig dansen als je iedere keer net het onderspit moest delven tegenover je partner, zeker als je gewend was aan het leiden van de dans. Het was uitgelopen op een lachbui van Ferost en Fennon, die uit wisten te brengen hoe grappig het was om naar te kijken. Dat had ze liever niet nog eens, dus liet ze Flynn gewoon leiden, liet hem de passen maken. Zij hoefde slechts te volgen, af en toe een pas erbij gooien, maar vooral veel passen te imiteren. De elegantie van de dans lag niet in de aparte passen, maar in de harmonie van de samenwerking tussen twee mensen, ongeacht geslacht, leeftijd of uiterlijk. Alles werd uiteindelijk op een manier mooi. 'Ik weet zeker dat je dit niet in je voet wil hebben nee.' Haar geringe, hoewel niet heel erg kleine lengte had haar tot de gewoonte gedwongen om hakken te dragen, vaak wel hoger dan vijf centimeter. En niet van die degelijke blokhakjes, nee, dan goed. Vandaag waren het espadrilles, in een donkergroene tint zijde. De hakken waren niet echt vriendelijk te noemen, met hun vrij dunne punt, dus die wilde ze zeker niet in Flynn's voeten planten. 'Niet eerlijk, ik had maar tweehonderd jaar. Da's valsspelen.' Het was nogal een vast onderwerp, dat Lesaiah toch honderd jaar jonger was dan Flynn. Soepel ging ze mee in de overgang van het dansen, zelfs al was het een van haar zwakke punten. De Quickstep had ze pas later geleerd, had er nooit echt veel aandacht aan besteed. Toch kon ze alles nog redelijk volgen. Pas toen de grond onder haar voeten verdween kwam er een kort moment, zo'n drie seconden, dat ze zich licht zorgen maakte. Onterecht natuurlijk, Flynn wist vast wel wat hij deed. Ze was in ieder geval niet bang om te vallen, of dat hij haar pijn zou doen. Daar kende ze hem te lang voor. Lang genoeg om hem volledig te vertrouwen. 'Oke, alleen naar voren.' Misschien had hij al door dat ze deze dans niet heel goed kende, anders bevestigden deze woorden het. Haar hoofd werd afgezocht naar passen en figuren, en uiteindelijk hield ze het maar op de basis. Dat kon niet fout zijn, hoopte ze maar. Soepel draaide ze mee in de pirouette, die de rok van haar jurk deed uitwaaieren. Grijnzend, net niet giechelend danste ze met hem mee, steeds hoger. 'Sinds wanneer gebruik je dansen als excuus voor gebruik van magie, Flynn?' Ergens was Lesaiah ervan overtuigd dat zij altijd degene was die meer magie gebruikte voor dagelijkse dingetjes. Dingen als kleding en voedsel waren daardoor nooit echt een probleem, ze maakte gewoon zelf wat.

De meeste mensen dachten gewoon te veel na als ze dansten en maakten dus automatisch fouten. Oh nee, die voet moet daar staan en die andere daar. Het enige wat je ermee bereikte was dat je danspartner ineens heel je gewicht te verduren kreeg omdat je op zijn voet was gaan staan. Vooral de mannen moesten hun kaken dan op elkaar klemmen, omdat vrouwen meestal zo van die hakken aanhadden die tien keer zoveel pijn deden dan gewone schoenen als je die op je voet kreeg. De man slikte toen hij na Lesaiahs schoenen keek na haar opmerking. "Nee, die heb ik inderdaad liever niet op mijn voet." Wie weet zat er dan wel een gat in en kon hij een paar dagen niet meer lopen, laat staan dansen en overal waar je kwam liet je dan een spoor van bloed achter. Het wilde niet zeggen dat als je meer dan driehonderd jaar oud was dat je dan geen fantasie meer mocht hebben, maar dat van het bloed was misschien een beetje overdreven. Het was leuk om Lesaiah weer te zien en als hij eerlijk moest toegeven had hij hun gekibbel over de domste dingen wel gemist. Daar kwam een voorbeeld van een van die dingen, hun leeftijd. Het was voor hem ook niet altijd leuk om bijna overal de oudste te zijn, maar soms kon hij dat feit wel gebruiken om zijn wil door te drijven. "Tja, ik kan er ook niets aan doen dat jij nog zo'n groentje bent op het gebied van dansen. Al doe je het echt stukken beter dan al die adelijke dames die dachten dat ze de planeten hadden gemaakt." Dat was iets wat Flynn altijd al gevonden had, dat de meeste mensen van adel precies op eigen houtje alles ineen hadden gestoken, alsof zij God waren. Hij zelf geloofde niet echt dat God bestond, maar ieder zijn eigen mening. Als God al zou bestaan, waarom deed hij dan niets aan al die burgeroorlogen die op sommige planeten aan de gang waren? Of waarom gaf hij de hoofdmeester zijn gezond verstand niet terug zodat hij Lesaiahs opvolger terug normaal maakte? Hij merkte aan Lesaiah dat ze de Quickstep wat minder goed kon dan de tango en dat ze het deze keer op de basis hield, eigenlijk het beste wat je kon doen op zoveel meter hoogte. Misschien moesten ze straks maar even pauze nemen, voor ze nog flauwvielen van vermoeidheid. Iets wat Flynn nog maar een keer was overkomen na een twee dagen en twee nachten flink doordansen, maar dat was waarschijnlijk vooral door het suikertekort gekomen. "Sinds het leuk is om zo'n trucjes bij dansen uit te voeren," antwoordde hij op haar vraag terwijl ze hoger en hoger gingen. Hij moest wel zien dat ze niet te hoog gingen, want het was niet echt geweldig om op je eerste dag al een hersenschudding te hebben. "Nu mag jij kiezen: wil je een ander soort dans doen of wat drinken?" Met een snelle beweging trok hij de vrouwe van het woud naar zich toe en keek met twinkelende ogen op haar neer. Voor hem maakte het niet zoveel uit wat ze wilde doen, was met alles tevreden. Dat was iets wat Samantha altijd leuk aan hem gevonden had en dat ze kon doen wat ze wilde. Als zij ging winkelen had hij meestal zijn viool boven gehaald om zijn techniek te verbeteren. Niet dat er veel aan verbeterd kon worden, maar toch was het geweldig om het ding nog eens in zijn handen te hebben. Hel soms hadden ze samen liedjes gespeeld, zij op haar gitaar en hij op zijn viool en dat had gezorgd dat hij altijd rustig werd, ondanks dat Samantha nog redelijk veel fouten maakte.

Ze was geen groentje op het gebied van dansen, dat kon Flynn niet zeggen. Haar modernere dansen had ze nu eenmaal nooit echt aandacht gegeven, had nooit de uitgebreide versies geleerd van de foxtrot, de quickstep, welke dans dan ook. Ze kon het wel, maar deed het niet instinctief. Walsen daarentegen kon ze bijna net zo goed als Flynn zelf, en hij was – voor haar tenminste – een van de beste stijldansers aller tijden. Misschien niet op internationaal gebied, maar dat kwam omdat ze het idee had dat hij er niet altijd mee opschepte. Net zoals zij met haar muziek. Ze deed het dolgraag, maar schepte er niet mee op. De enige reden dat het wat bekender was, was omdat ze het vaak ook bij haar magie gebruikte. Een liedje fluiten en dan een paar gigantische gemuteerde planten oproepen, ja, dat onthield je wel. Bovendien was het makkelijker dan ingewikkelde woorden onthouden, zeker als je een andere taal gewend was. Ze had het eigenlijk altijd gehouden op wijsjes, omdat ingewikkelde woorden niet haar ding waren. Tenzij ze ze in haar eigen taal kon uitspreken was het out of the question dat ze ze voor magie zou gebruiken. ‘Dan mag ik ook zeggen dat jij een groentje bent op je viool, meneer.’ Toegegeven, hun gekibbel had ze niet altijd gemist, maar dit tegen elkaar opbieden was totaal geen probleem. Ze had het wel gemist, iemand die haar op persoonlijk vlak kon raken zonder dat het echt pijn deed. Haar kon pesten met gebreken, maar die beledigingen ook terug kon ontvangen. Een vriend dus, die had ze wel gemist. Niet dat Norwood geen vriend was, maar niemand kende haar zo lang als Flynn. Niemand die nog echt in leven was, tenminste. ‘Oh, dus je doet het alleen voor de show? Grappig, dan mag ik dus ook magie gebruiken bij muziek.’ Dat was iets wat ze dus niet deed, valsspelen bij muziek. Hoogstens een instrument uit zichzelf laten spelen, niet meer, niet minder. Haar gedachten gingen weer even uit naar haar voeten, en voornamelijk naar welke muziek er ook alweer bij deze dans hoorde, toen ze dicht naar Flynn werd getrokken. Was het Alejandro geweest, zou ze hem totaal verrot hebben geslagen. Maar Flynn kende haar, wist wat ze wel en niet fijn vond. Bovendien was hij haar vriend, haatte ze hem niet. Hij mocht dit doen, had de liefde van zijn leven verloren. Wat hij ook wilde doen om erbovenop te komen, zolang hun vriendschap er niet onder zou lijden, zou ze alles voor hem doen. Desnoods bleef ze de hele week bij hem bivakkeren, zolang hij maar niet depressief werd. Ze wilde hem niet verdrietig zien, dat zou gewoon vreselijk zijn. ‘Dan ga ik toch voor wat te drinken, want ik heb ook geen onuitputbare energie. Zie je beneden. ‘ Vrolijk maakte ze zich los uit de omhelzing, deed ze een stap naar achteren. Naar de hand van de verhoging. Vrolijk stapte ze ervanaf, om alleen maar te dematerialiseren in rozenblaadjes. Zacht dwarrelden ze naar beneden, en kwam in haar lichaamsvorm op een hoopje terecht. Daar kreeg ze haar kleur weer terug, blies ze een plukje haar uit haar gezicht.

Misschien was dat van dat groentje een beetje te ver geweest, maar het was gewoon leuk om Lesaiah te plagen. Natuurlijk zei ze dan iets terug dat evenveel effect had als wat hij gezegd had. "Auwtch." Kon Flynn er wat aan doen dat hij meer tijd had besteed aan het perfectioneren van zijn dansstijl dan aan zijn muziek. Elke keer als er een nieuwe dansstijl werd uitgevonden, was hij de eerste die alle passen al helemaal onder de knie had. Niet altijd zoals hij wilde, maar het was een begin. Met de jaren kon hij de dans beter en beter en gaf er na een tijdje gewoon zijn eigen touch aan. Hier en daar een ander pasje dan normaal, meestal wisten de mensen met wie hij danste niet eens dat hij iets anders deed dan normaal en dat was goed. Als ze door zouden hebben dat hij iets anders deed dan moest, zouden ze alleen maar verward raken en nog meer op zijn tenen trappen. "Dat maakt het gewoon wat moeilijk, soms maak ik de blokken zelfs zo klein zodat ik er met een verkeerde stap af donder. Dat heeft niets met show verkopen te maken, maar met het verbeteren van je techniek. Niemand heeft trouwens ooit gezegd dat je niets van je magie mag gebruiken bij je muziek." Dat eeuwige gekibbel hield nooit op, altijd wilden ze elkaar wel wat plagen. Meestal ging hij niet over de grens, wilde nooit echt ruzie met Lesaiah. Alleen als hij echt zeker was van zijn gelijk durfde hij verder te gaan dan anders. Flynn wist heel goed dat ze er niet tegen kon om zo heel dicht tegen iemand aan te staan, maar toch kon hij het weer niet laten. Na haar antwoord op zijn vraag wurmde ze zich uit zijn armen en liet zich naar beneden vallen. Instinctief had de man haar al bijna vast gepakt toen ze zich naar beneden liet vallen, was het nog altijd niet gewoon dat ze zich kon transformeren in rozenblaadjes. Met een scheve grijns om zijn mond keek hij toe hoe Lesaiah teru haar eigen vorm aannam en met een simpele beweging van zijn hand liet hij de blokken een voor een verdwijnen terwijl diegene waar hij op stond als een lift naar beneden ging. Zachtjes neuriënd liep hij naar de keuken. "Wat wil je hebben?"Zelf nam hij een biertje. Flynn kon ervoor zorgen dat het net als vroeger werd, maar het zou niet zo'n goed idee zijn om de eerste dag al ladderzat te worden. Hij wilde toch nog een beetje beschaafd overkomen voor het geval iemand binnen kwam lopen met nog meer papierwerk.

Door de lucht vliegen was een heerlijk gevoel, maar zachtjes naar beneden dwarrelen gaf haar bijna het gevoel om gewichtloos te zijn. Alsof er niets aan de hand was, er totaal geen problemen waren. Het enige wat dat gevoel doorbrak was de landing op de grond, iets waar ze zich nooit op verheugde. Het was dan ook jammer dat dit zo’n kort stuk was geweest, van de verhoging naar de grond, maar het voldeed. Zo heel vaak haalde ze ook geen trucjes uit; In ieder geval niet zulk soort magie. Het was een ontsnappingsmethode, dematerialiseren. Opgaan in iets anders. Wegvluchten uit een onmogelijke positie, daar was de magie eigenlijk voor bedoeld. Niet om grappen mee uit te halen, of mee op te scheppen. Magie was niet om over op te scheppen. Sommige mensen hier zouden daar nog van kunnen leren. Daarbij kon het behoorlijk uitputtend zijn, deed je het niet op de goede manier. ‘Je weet dat ik daar niet aan doe, aan magie en muziek. Voelt een beetje als valsspelen. En ik wil niet meer valsspelen dan eeuwen de tijd krijgen om te oefenen.’ Ja, de reden dat ze zo goed was was meer dan alleen een grote portie aanleg. Ze had gewoon uren achter elkaar geoefend, geleerd, gekeken naar anderen. Ze had tot op haar honderdste geen noten kunnen lezen voor een ander instrument dan de piano. Pas toen had ze de moeite ervoor genomen, had eerst alles op puur gehoor gedaan. Niet makkelijk, absoluut niet makkelijk. Zeker toen al die noten ook nog verschilden per instrument. Het hele muziekgedoe was ineens een stuk gecompliceerder geworden op dat punt, maar ze had er zelfs haar trainingen voor verwaarloosd. Stukken tijd dat ze niet met Ferost was geweest – de langste tijd waren drie volle maanden, ze waren elkaar nogal kwijt na een sterke storm – had ze gevuld met muziek. En nu nog steeds, had ze af en toe moeite met de dingen die op papier stonden. Haar neiging om stukken uit haar hoofd te leren was daar het resultaat van. ‘Doe maar iets van wijn. Wit, fris alsjeblieft.’ Zelf hield ze niet heel erg veel van alcohol, kon er net van genieten. Niet te vaak, en niet te veel. Het was niet dat ze het leuk vond dat Flynn behoorlijk dronken kon worden, maar eigenlijk had ze nu wel een behoefte aan een lachbui. Bovendien, van hun tweeën was zij degene met de slechte weerstand tegen alcohol. Ze liet zich weer in de gemakkelijke stoel vallen, dit keer niet van plan om Flynn verdrietig te maken en zich dan mee laten slepen in een dans. Nee, nu zouden ze eens als volwassenen bespreken hoe ze de dingen hier moesten regelen. Meteen na die gedachte moest ze half lachen. Natuurlijk, Flynn en zij die het enorm volwassen en serieus konden houden. Zo oud was ze nu ook weer niet, zeg.

Hé, hij speelde niet vals met dansen. Het enige wat hij deed was het met zijn magie wat spannender te maken. Niet dat stijldansen saai was, maar het gebruik van verhoogjes zorgde er gewoon voor dat hij geen enkele stap verkeerd durfde te zetten omdat hij er anders af zou donderen. Ok, misschien hoorde dat wel een beetje bij valsspelen, maar hij liep er tenminste nie mee te koop. Op zijn gemak stapte Flynn van de stenen lift af toen deze de grond had bereikt en liep naar de keuken. Wijn, wijn, wijn, waar had Fennon al die wijn gezet? Met het flesje bier nog altijd in zijn hand zocht hij bijna heel de keuken af en kwam tot de conclusie dat er in de verste verte geen wijn te bekennen was. Een deur ergens achterin de kamer trok zijn aandacht en met een voorzichtig deed hij die open. Voor zijn neus stond nu een hele goed geventileerde kast vol met verschillende flessen wijn. Met een grijns haalde hij de juiste wijn eruit. Een glas werd uit een van de vele kasten gehaald en voorzichtig goot hij de vloeistof erin. "Alsjeblieft, sorry dat het zo lang duurde. Ik weet alles nog niet staan." Flynn gaf Lesaiah het glas en plofte neer in een andere zetel. "Waar wilde je het over hebben?" Natuurlijk was het hem opgevallen dat Lesaiah een serieus gezicht getrokken had, maar hij kon zelf niet beloven dat hij lang serieus ging blijven. Het was niet de bedoeling dat hij ladderzat ging zijn, maar wat aangeschoten was iets helemaal anders. Als hij met dubbele tong zou beginnen te praten, zou hij onmiddelijk ophouden met het drinken van alcohol en voor de rest van de dag alleen nog maar water drinken. De fles wijn had hij op tafel gezet zodat ze kon bijschenken als ze wilde. Op zijn gemak ging de man wat onderuit gezakt zitten en nam een paar slokken van het bier. Wijn was iets dat hij alleen op speciale gelegenheden dronk, gewoon omdat hij het niet zo heel lekker vond. Bier was gewoon tien keer zo lekker met de nasmaak van noten. Ja, Flynn vond dat bier een nasmaak van noten had terwijl anderen iets anders dachten. Nja, dat was dan hun probleem.



derp --'