Ah, eindelijk de frisse lucht, zijn snuit ving de heerlijke geuren op van… uitlaatgassen, oké zo heerlijk waren de geuren niet… Hatelijk, maar hij moest er mee door, nog nooit had hij een shuttle genomen, zijn ene oog ging over de tweevoeters die zich in de shuttle stampten, moest hij hier nu werkelijk ook mee in? Een zucht verliet zijn bek en hij keek met een hoopvolle blik naar de shuttlebestuurder, die hem natuurlijk totaal niet zag tussen die mensenmassa. Red kreeg een idee en al snel sprong hij, nu stond hij op zijn twee achterpoten een beetje wankelend naar de shuttlebestuurder te kijken. De man keek verbaasd naar Red die nu op zijn achterpoten naar hem stond te kijken. “Moet ik hier werkelijk instappen met die tweevoetersmassa om mijzelf heen?” De man knikte en Red rolde met zijn oog. Met zijn ene oog zag hij niets, hij was aan de rechterkant blind geworden door een kogel. Een gezellige manier om deels blind van te worden. Red zette zich weer op zijn vier poten en wandelde de volle shuttle binnen. Zijn staart zwiepte zachtjes heen en weer, de vlam op de punt brandde heftig, maar deze zou geen brand of brandwonden veroorzaken. Gelukkig gingen de mensen opzij en had hij genoeg plek om op zijn achterste te gaan zitten. Hij bekeek elke tweevoeter die hier mee in de shuttle zat nauwkeurig, ze leken bang van hem te zijn, Red geeuwde en zijn vlijmscherpe lange tanden werden zichtbaar. Een van de vrouwelijke tweevoeters viel flauw en Red keek er eventjes met een droge blik naar “Mijn oprechte excuses madame.” Een formelere toon kon gewoon werkelijk niet meer. Eigenlijk moest Red stiekem lachen met al die verbaasde blikken jegens hem omdat hij kon praten en nog wel perfect. Een grijns verscheen op zijn bek en hij wandelde de shuttle uit omdat die met groot lawaai was geland.

Red schudde zijn vacht uit en al het stof vloog er gewoon af, walgelijk gewoon, misschien moest hij maar eens een goede duik nemen, natuurlijk lieten zijn geurzintuigen hem niet in de steek en zijn rode pels had een wasbeurt nodig. Gelukkig door te zwemmen doofde zijn vlam niet, anders had hij het niet geriskeerd, dat was immers zijn grootste angst, dat zijn vlam zou doven, want dat zou betekenen dat hij zou sterven. De vlam op zijn staart was pure magie, ondoofbaar tenzij hij gedood werd. Op een stevig tempo rende hij op zijn vier poten richting hetgene waar zijn neus hem naar bracht. Hij rook water, een meer, daar kon hij zwemmen.
Daarmee versnelde hij zijn pas nog harder mee en dan zag hij het, het glinsterende water naderde, natuurlijk als je blind was aan één oog, was hij slecht in afstanden inschatten en tuimelde hij zo het water in. Hij dook naar beneden en schoot dan weer omhoog om nogal onhandig klauwend in de steen weer op het droge te klauteren. Zijn gele oog keek naar het water en hij gromde zachtjes in zichzelf om dan zichzelf uit te schudden. Hij strekte zijn poten en brulde dan naar de zon, iets wat hij wel dagelijks deed. Opeens rook hij een vreemde tweevoetersgeur in de lucht en zijn oren gingen aandachtig heen en weer, voetstappen waren hoorbaar en hij zette zich gereed in de richting waarvan de geur en het geluid vandaan kwam. Met zijn lip iets omhoog getrokken keek hij naar de schim die met elke seconde zichtbaarder werd.

(Jake )