Een vertrouwd lied.

Deshas was naar de waterval gegaan. Eigenlijk was dit meer Celebrian's terrein maar hier was de geheime grotwaar hun instrumenten stonden. Deshas hoopte tenminste dat die er nog stonden. Hij spreidde zijn hand en concentreerde zich. Vanachter de waterval vandaan haalde hij een zwarte harp. Deze was nog vrij klein nu maar toen Deshas hem eenmaal in handen had groeide het ding tot normale grootte. Deshas ging op een rots zitten, deed hij handschoenen uit en liet de zwarte harp tegen zijn schouder rusten. Hij hoopte maar dat hij het nog niet verleerd was. Dit was zo lang geleden. Katherine had hem geleerd te spelen. Naast haar portret en zijn herinneringen was it het enige wat nog van haar over was. Deshas liet zijn vingers even kort langs de snaren glijden. Daarna begon hij zachtjes te spelen. Dit was zijn extreem zeldzame, gevoelige kant. Deze kant liet hij nooit aan iemand zien.

( https://www.youtube.com/watch?v=sW0_6UGLSBQ )

Rose liep wat verveeld in het rond, en ze keek dan ook even naar de hemel. In de verte hoorde ze het geluid van de waterval al, en een glimlach verscheen even om haar lippen. Algauw zette ze haar passen verder, maar dan nog hoorde ze in de verte nog iets anders. Het leek wel op een harp, en dat verbaasde haar dan ook even diep. Ze was niet zeker wie het was, maar wel dat Diva ook harp speelde. Na een korte stop liep ze gewoon verder, en ze keek dan ook even naar het boek dat ze in haar hand vast had. Nouja het was van verboden vuurmagie, maar dat liet haar koud. In dat boek stonden ook de geheimen van de phoenix en de clan in, maargoed enkel zij kon die teksten lezen omdat het haar geleerd was. De taal was erg vreemd, maar voor haar juist niet. Vaak hadden ze binnen de clan ook hun eigen taal, en deze werd dan vaak verwerkt in dit boek. Na een tijdje kwam ze aan bij de waterval, waar ze opeens Deshas zag spelen op een harp. Abrupt bleef ze staan, en ze luisterde naar het lied. Al had ze niet verwacht hem te zien, maargoed misschien kon ze wel eens een goed gesprek beginnen met hem ofzo.

Deshas luisterde even met gesloten ogen naar de natrillende snaren. Daarna opende hij zijn ogen weer en staarde een tijdje afwezig voor zich uit terwijl de harp tegen zijn schouder steunde. Toen zag Deshas plotseling vanuit zijn ooghoeken Rose staan. Hij keek schichtig en met een ruk in haar richting. Waarom moest nou precies zij hem weer meemaken in een gevoelige bui. Met een ruwe maar onhandige beweging zette hij de harp weer rechtop zodat hij bijna viel. Deshas richtte zijn blik zonder verder nog op Rose te letten weer op de waterval.

Rose keek naar hem, en ze schrok wel even van zijn reactie. Toch wend ze gewoon haar blik van hem af, en ze liep dan verder om vervolgens achter de waterval te gaan zitten in de grot die er achter was. Daar kon ze tenminste rustig de spreuken van het boek lezen, waarna ze dan richting de waterval liep. Ze zou hem verder niet gaan storen, en dus keek ze hem ook niet aan. Kalm baande ze zich een weg tot achter de waterval, en ze ging kalm de grot binnen. Even zucht ze diep, en ze ging dan in de grot ergens tegen een wand zitten. Kalm sloeg ze het boek open, en ze las dan ook elk woord van elke spreuk aandachtig die op de bladzijde stond. De spreuk vertelde ze diep in haar gedachten om deze te herhalen, waardoor ze deze zeker niet vergeet. Ze moest toegeven dat Deshas wel goed kon spelen, maar ze zou er niet over praten of vragen.

Ze was opzoek gegaan naar een kruid dat volgens haar boek zich in elk bos zou bevinden, tot Mao gestoord werd door het vervelende geruis van een waterval. Het was al een tijdje geweest sinds ze zich hier had begeven, en haar handen en knieën deden pijn van het vele kruipen in het bos. Geïrriteerd had ze opgegeven. Dan maar terug gaan, dacht ze.
Mao probeerde een andere weg dan degene waar ze langs was gekomen, wat als resultaat opleverde dat ze naar het lawaai van de waterval toegestapt was. Door het geruis heen, hoorde ze echter een vreemde melodie. Verbaasd bleef ze staan.

Wie speelde er tegenwoordig nog harp? Ze keek rond, om te zien wie er dat mysterieuze instrument aan het bespelen was, en schrok zich dood toen ze de besefte dat het een bekende figuur was. Was dat niet die ene gast geweest die ze had gestoord tijdens een moment van training? Nooit zou ze hebben verwacht dat hij er zo... alleen uit kon zien.
De krachtige, woeste uitstraling waarmee ze hem altijd had verbonden verloor zijn vermogen.

Met een grijns constateerde ze dat zelfs zo'n figuren een zwakke kant hadden. Jammer, maar helaas...

Toen ze door kreeg dat ze staarde, wendde Mao haar blik af. Een meisje met goudkleurige haren had haar aandacht getrokken. Zonder ook maar enige twijfel was ze door de waterval heen gestapt. Hah! Een verborgen plaats, of zo? Geweldig. Dat verdiende een kijkje.

Rose zat rustig te lezen in het spreukenboek, en ze negeerde de aanwezigheid van nog iemand in de buurt. Het enige wat haar interesseerde was het boek, maar ook de krachten die Deshas gebruikte. Even zucht ze heel diep, waarna ze dan plots een vreemde herinnering kreeg. Algauw schudde ze het hoofd, en zonder dat ze het echt doorhad stond ze opeens in vuur en vlam. "Hmm...Ik haat mijn herinneringen aan vroeger." Mompelde Rose dan tegen zichzelf, en ze zag dan een spreuk om haar herinneringen te doen verwijderen. Ze zucht even diep, en ze nam dan een dolk vast waarmee ze in haar arm sneed. Zo deed ze dat op de spreuk in het boek, aangezien deze spreuken enkel met het bloed van een clanlid kon gebruikt worden. Tenzij ze toestemming zou geven voor anderen, maar dat doet ze nooit van haar leven. Kalm sprak ze de spreuk uit, en ze moest nu enkel en alleen maar wachten totdat alles verdwenen was aan vroeger. Hoewel ze wel gekozen had welke herinneringen er weg moesten, en dat waren deze waar ze mensen gedood had. Maar ook degene waarvan ze haar ouders dood zag liggen, samen met de hele clan.

PROFILE MAGICIAN

» oud en vertrouwd
» I lied ║ Mats

Een vertrouwd lied.

Een vertrouwd lied.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen