Zijn schouders netjes naar achteren, zijn zwarte, glanzende haar gekamd en zijn zwarte lakschoenen vol gepoetst liep Lie over de stenen klinkers richting de kassen. Zijn zwarte maatpak zonder stropdas zag er formeel uit en gaf hem een verbeelding van stand, Hij kwam ook uit een familie die over een groot deel van Shrada heerste, natuurlijk was het klein als je het met de hele planeet vergeleek, maar hij was rijk en had alles binnen handbereik, alles om zijn hele familie te manipuleren en alles op te eisen, dan had hij pas macht. Zijn matzwarte, mahonie-houten stok met gouden bol klonk rustig en hol over de stenen waar deze neerkwam. De kassen waren een van zijn non-favoriete plaatsen, maar iedereen moest daar eens van af, is het niet? Hij streek even over zijn voorhoofd, waar pareltjes zweet verborgen glinsterden in het zonlicht. Zijn maatpak was ook eigenlijk iets te warm voor dit weer, maar in iets anders kon hij nu niet een twee drie inspringen. En die kniebroeken en...hotpants zoals ze dat noemden, dat was toch afzichtelijk! de benen zo bloot, het was haast seksistisch in zijn ogen. Zijn ogen, zijn prachtige groen glanzende ogen keken nu spiedend tot speeltjes geknepen door de zon in het rond. Geen mens, zelfs geen vogeltje in de lucht, er was totaal niemand. Hij schikte zijn groen-gouden sjaal even die netjes langs zijn lichaam als een slang was neergestreken. Men zou zeggen dat hij winterkleding aan zou hebben, maar dit prachtige pak, inclusief sjaal, was totaal gemaakt om de zomer mee door te komen. Terwijl hij zo nonchalant verder liep, richting de eerste kas, werd zijn nieuwsgierigheid gewekt door een aantal vloeken die hij buitengewoon ongepast vond. Zoiets zéí je gewoon toch niet? Degene, jongen of meisje, zou eens goed gestraft moeten worden, bedacht hij bij zichzelf terwijl hij zijn stok even ronddraaide. Zijn grijns met witte tanden werd alsmaar groter toen hij bedacht welk leed hij dit slachtoffer misschien wel kon aanbrengen, hij kon zich er toch wel weer onderuit praten, niemand wist toch zijn echte naam, hij stond immers bekend onder de naam Lie. Terwijl hij met zijn creepy grijns verder liep naar waar het geluid vandaan kwam, kwamen er meer woorden hem te gemoed die een normaal iemand zo zouden afschrikken, maar hij was niet normaal, dus hij liep gewoon door. Nonchalant leunde hij tegen de deurpost aan en keek geamuseerd toe hoe een roodharig meisje ondersteboven hing vastgedraaid in de ranken van een plant. Een paar duistere woordjes mompelend en plof, ze lag op de grond. Nu was het tijd voor het toneelstuk. Met een quasi-bezorgde blik Keek hij haar aan. Hij stond nu niet meer tegen de muur geleund maar leunde nu op zijn stok alsof hij niet langer op zijn rechterbeen kon staan. Zijn ogen keken haar aan terwijl ze overeind sprong en rondkeek of er iemand stond te kijken. Jawel, en niet zomaar iemand, eigenlijk haar grootste nachtmerrie. Hij liep twee passen naar haar toe, de mahoniehouten stok klonk een beetje hol en hij hield op ruime afstand van haar om niet eng over te komen.'Dat was een flinke klap, is alles goed?' Zijn ogen taxeerden haar lichaam even, een paar kleine schrammen zag hij wel, maar meer kon hij niet vinden, hij had tenslotte toch ook geen rotgen-ogen? Hij stak vriendelijk, maar met zijn ogen nog steeds een bezorgde blik, zijn hand uit.'Mijn naam is Lie.' Stelde hij zich geruststellend voor.' Ik hoop dat je me nu niet haat omdat ik je gezien heb?' Een voorzichtig glimlachje lag op zijn lippen. Dit leek wel een goed slachtoffer.