Met een glimlach liep Eillish naar de kassen. Hoewel de grond onder haar al redelijk bevroren was, en het seizoen al richting winter ging, was ze toch blij. Dit seizoen was ergens een van haar favorieten, omdat de sfeer die het met zich mee bracht gewoon zo gezellig was. Ze herinnerde zich vorig jaar nog, toen ze ook rond deze tijd naar de school gekomen was. Iets vroeger, dat wel, maar toch. Ze verstrakde de sjaal die elegant om haar nek hing, en liep met grote passen verder. Haar oren waren verstopt onder een iets te grote wollen muts, en haar handen in twee rode wollen handschoenen. Ze had ook zelf nog iets proberen te breien, maar dat was niet goed afgelopen. Ze moest maar eens iemand om hulp vragen ermee, maar wie wist nu hoe hij moest breien? En het stond redelijk dom dat te vragen, omdat de meesten haar dan zouden aankijken alsof ze juist iets ongelofelijks raars had gezegt. Wat ze waarschijnlijk ook had gedaan in hun ogen. Ze schudde haar hoofd, en duwde de deur open van de kassen die zachtjes kraakte. Een gegrinnik ontsnapte uit haar mond, en vrolijk liep ze verder. De planten die er nu stonden hadden het vast allemaal koud, en ze was er naartoe gekomen om wat te leren over hoe de planten met magie in de winter werden geholpen. Dat was altijd wel interessant, hoewel ze water over het algemeen leuker vond. Maar ja, je kon niet altijd met je favoriete element bezig zijn, en buiten water trok aarde haar toch het meest. Misschien iets uit een verre achtertak in de familie, veronderstelde ze. Ze wist het niet zeker, en uitzoeken ging moeilijk als je je vader niet eens kende.
Ze trok het zich bijna niet meer aan, was er overheen gekomen toen ze hier aankwam. Een paar vrienden hadden haar geholpen, en dat was allemaal wel fijn. Hoewel het laatste jaar best wel vaag was geweest, ze had een korte relatie gehad, maar die stortte uiteindelijk toch in het niets. Ze had geen gevoelens meer voor de jongen, en hoewel ze het vermoeden had dat ze makkelijk een crush kreeg op iemand, had ze niet het gevoel dat ze echt op iemand snel verlieft werd. Gelukkig maar, want ondanks haar goede aard had ze toch een zwak voor bad boys die er goed uitzagen. Dat kwam nooit goed.
Ze stelde zich op, en ging op een houten kruk zitten aan een tafel, met een plant voor haar. Hoewel ze zich nu zou moeten concentreren en wat research zou moeten doen, ging dat niet en leidde haar hoofd haar constant af. Welja, het was niet zo erg, dit was toch geen huiswerk. Hoor ogen vlogen vluchtig naar de kas, en tot haar tevredenheid stelde ze vast dat er niemand meer was. Beter zo, dan zouden ze zich ook geen vragen kunnen stellen bij het zien van haar. Ze zuchtte, en draaide zich om. Haar sjaal vloog mee, en een luide krak klonk. Met geschrokken ogen zag ze dat de pot op de grond was gevallen, en overal lagen nu brokstukken en aarde. Well done Eillish, uitstekende actie, besprak ze zichzelf straffend. Met een zucht zonk ze neer op haar knieën, maar in tegenstelling tot het op de ruimen, staarde ze maar naar de dingen. Er zat even geen beweging meer in het meisje, zo stil zat ze.

- Emma =D

Het was koud, maar dat kon haar niet raken. Sinds ze van Ace had geleerd hoe ze haar innerlijek vuur zogezegd kon gebruiken als verwarming gebruikte ze deze techniek te pas en te onpas. En ook nu waren haar wangen felrood en steeg warme lucht in dampende wolkjes op uit haar mond. Bij elke ademhaling veroorzaakte ze zo’n leuk stoomspoor. Met kinderlijke gedrevenheid blies ze warme lucht de haast winterse kou in. De herfst was alweer vergevorderd, de koude winter zou al snel het domein overnemen. Vol overgave werden nog steeds cirkeltjes stoom geproduceerd, terwijl Moyra vrolijk verder stapte. Ze had een dik vest aan en daarover weer een warme jas. De capuchon had ze over haar roze haren geslagen, maar dat was meer omdat hij zo leuk was. Onder die capuchon had ze echter een pluizig paar oorwarmers, dus het was eigenlijk niet nodig om ook nog de muts op te doen. Maar ze had er zin in en wie zou haar stoppen? Hier op SSA was er niemand die haar bevelen gaf, die haar kwaad maakte. Want al kon je het niet merken op het moment zelf, wanneer iemand haar rond liet rennen om zijn wensen te vervullen groeide er woede in het hart van dit jonge meisje. Wanneer je geen keuze had dan gehoorzamen was elk bevel een steek in je ziel. Omdat je je dan zo hulpeloos voelde. En ja, ze wilde best hulpeloos zijn. Maar alleen als er dan een knappe prins klaarstond om haar te redden. En zolang die er niet was wilde ze liever onafhankelijk zijn en hier ronddwalen. Want er was zo veel te zien. Zo veel avonturen om mee te maken, plekken om te ontdekken.
En vandaag stond op het programma: De weg links hier. Ze stapte stevig door, zong een vrolijk deuntje. Dat het half vals was als ze te laag moest gaan boeide niet. Er was toch niemand die haar hoorde of beoordeelde. Behalve de paar eenzame vogels, maar ook die zouden spoedig wegtrekken op zoek naar warmte. Dus zelfs die paar luisterende oren maakten niets uit, want hun oordeel werd gegeven in getsjielp en zou algauw over de horizon verdwijnen. Ook als er iemand met vogels spreken kon zou die dus niets van haar lied te weten komen. Dit waren typische gedachten voor dit jonge meisje. Gewoon, alle kanten op en niets was te gek. Sprookjesachtige mogelijkheden, zoals prinsen behoorden tot de normale gang van zaken. Want ze bestonden gewoon hoor, draken, dappere ridders. Natuurlijk bestonden ze. Hey, daar was een onbekende plek. Het zien van de glazen gebouwtjes brachten haar gedachten tot rust. Voor even dan. De balzalen en kastelen verdwenen op de achtergrond en ze keek nieuwsgierig rond. Waar hadden haar benen haar heen geleidt? Een soort paleisje van glas, wat schattig. Dan hoorde ze een lawaai, kort maar duidelijk. Ach, wat gaf het ook. Niet belangrijk. Enkel dit nieuwe speelgebied maakte uit. Alles wilde ze ontdekken van de plek. Ze kon niet wachten tot ze naar binnen kon gaan. Na een korte ronde vond ze een ingang. Moyra duwde de deur open en glipte erdoor. Wat ze dan zag bracht even nieuwe verbazing. Ze opende haar mond en gaf een verschrikt geluidje de mogelijkheid om de ruimte te vullen. ‘W-wat? Heb jij dat gedaan?’ vroeg ze verbaasd. Ondertussen naar het stilzittende figuur gelopen. Ze zwaaide met een hand voor de ogen van het meisje. ‘Hey, hallo? Je moet dat opruimen hoor..’ sprak ze nadenkend. ‘Maar pas wel op met de scherven.’ Gaf ze nog een goedbedoeld advies. Nee, ze bedoelde het allemaal aardig. Al klonk het misschien even niet zo. Moyra was gewoon niet zo goed in het vriendelijk verwoorden van haar gedachten in stresssituatie’s als deze. Troosten en zulke dingen, ze had er haast een hekel aan. Omdat ze bang was dingen verkeerd te zeggen met haar praatgrage mond. Wat wilde ze graag weten hoe dit zo was gekomen of wie dit meisje was. Maar alle vragen hield ze opgesloten in haar hoofd. Bang om ze te stellen. Dus deed ze er maar het zwijgen toe.