Het was koud en oncomfortabel in shuttle. Een nieuwe vlaag van woede gierde weer door haar lichaam. Waarom? Waarom was Luna altijd de beste? Waarom werd zij naar deze nieuwe, stomme school gestuurd en niet haar zus Luna? Haar handen lagen tot vuisten gebald in haar schoot. Ze had maar een normale, zwarte spijkerbroek aan met een grijze trui er op. In Shadra was het niet zo koud, maar ze wist niet hoe het klimaat in haar nieuwe school was. Misschien had ze beter haar zus vermoord toen ze de kans had. Dan zouden haar ouders eindelijk aandacht voor haar hebben, na 16 jaar. Maar ze had meedelijden met haar zus, hoe ze daar lag. Bang, bezweet en met opengesperde ogen. Een kleine grijns kwam op haar gezicht bij die herinnering. Ze had het toen al helemaal uitgestippeld, haar ouders zouden niet eens door hebben dat zij de moord gepleegd had. Maar ze was te zwak om het te doen, ze had nog niet genoeg haat. De deuren gingen open en ze merkte dat ze geland waren. Voor ze uitstapte, ontspande ze even. De woede en haat stroomde nog steeds door haar aderen. Toen ze uitstapte, knipperde ze even met haar ogen. Het was er best licht. De school zag er zo groot uit, hoe moest ze hier in godsnaam haar weg gaan vinden? Lune bleef even staan om naar het gebouw te kijken. Het was zo groot en modern. Ergens was ze een beetje verbaasd, ze had zich een oud gebouw voor gesteld. Maar je kon geen emotie van haar gezicht aflezen. Vreemde ogen staarde haar aan. Lune hoorde de gedachten al. Waarschijnlijk zou het niet lang duren of het nieuwtje zou al rond zijn dat ze nieuw was hier. Ze was zo afgeleid door haar gedachtes, dat ze niet eens door had dat iemand voor haar stond iets tegen haar zei. Ze keek naar de persson. "Huh? Zei ge iets?" Vroeg ze verveeld.

-open voor wie maar wil-

Het was weer eens tijd voor de rare trekjes van Reno. Eindelijk had hij eens zin om ergens heen te gaan, niemand zou ooit weten wat er in zijn hoofd omging op dit moment. Maar hij zat rechtop in bed en hij staarde wat voor zich uit met een bedenkelijke blik. Wat zou hij vandaag gaan doen? Nog steeds was zijn antwoord: niets. Dus daar moest hij maar eens snel verandering in brengen. Eindelijk besloot hij maar eens uit zijn bed te stappen, en de dagelijkse ochtenroutine uit te voeren. Toen hij eindelijk klaar was kreeg hij een ingeving. Hij was eigenlijk nooit echt serieus op het lanceringsplatform geweest. Met een nonchalante pas liep Reno op het lanceringsplatform rond terwijl hij met een nieuwsgierige blik naar alles keek. Ja voor een keer in zijn leven keek hij rond, het was een rariteit voor hem dat hij zo op zijn omgeving lette. Normaal liep hij meteen naar zijn bestemming zonder echt nog op de rest te letten. Maar vandaag kon je hem wel betrappen op gapen naar alles dat hij zag vandaag trok werkelijk zijn aandacht. Normaal moest hij zijn rilatine nog slikken, maar hij had dat spul al in geen weken meer ingenomen, terwijl hij er normaal minstens een tot drie per dag moest slikken om rustig te worden. Maar Reno dacht dat hij het wel zonder kon en dan kreeg je zo van die dingen dat hij echt werkelijk door alles werd afgeleid of gewoon overactief was, te veel herrie schopte en dus in een gevecht verzeild geraakte, of gewoonweg alles en iedereen tot op het bot dood irriteerde. Reno keek rond en zijn ogen vielen dan op een meisje dat juist de shuttle uitstapte, ze was niet zo goedgezind, maar toch waagde Reno het erop en liep hij op het meisje af en zei hij koeltjes: "Yo" Maar een antwoord kreeg hij niet dus zijn aandacht werd al snel getrokken door een shuttle die met volle lawaai vertrok, de ruimte in. Dan wat later zei het meisje iets: "Huh? Zei ge iets?" Het was met een verveelde stem, maar daar hield Reno zich eigenlijk niet echt met bezig. Hij keek weer naar het meisje "Ja ik zei Yo" Een kleine grijns vormde zich op zijn lippen en hij keek met zijn blauwe ogen naar het meisje. "Mijn naam is Reno"

"Ja ik zei Yo" Lune draaide met haar ogen. Een kleine grijns vormde zich op zijn lippen en hij keek met zijn blauwe ogen naar het meisje. "Mijn naam is Reno" Ze zuchtte. "Nja... Alsof ik echt de behoefte had om dat te weten." Even dacht ze er weer aan dat ze hier nieuw was en helemaal de weg niet wist. Misschien was het handig om aardig tegen hem te doen. Het moest trouwens niet lang, gewoon maar tot ze was waar ze moest zijn en dan zou ze weer zichzelf kunnen zijn. Een vriendelijke glimlach verscheen om haar lippen. "Sorry, ik ben nogal slecht gezind. Weet jij toevallig waar ik heen moet? Zoals je kunt zien ben ik nieuw hier." Haar stem was zacht en vriendelijk. Jakkes, wat haatte ze dit. Het liefst van al had ze gewild dat ze gewoon een plannetje kreeg waar op stond waar ze moest zijn, zoals een van haar vroegere scholen. Ze had haar vorige school nog nooit helemaal gezien, na twee dagen was ze er al geschorst omdat ze bij een vechtpartij bijna iemand had neergestoken. "Trouwens, ik ben Lune, aangenaam." Voegde ze er nog aan toe. Dit kon nog lang duren...

Wat was het hier toch indrukwekkend, het was hier zo groot en zo veel lawaai dat hier werd gemaakt dat was echt niet normaal. Maar elke normale mens zou hier weg willen, maar Reno niet, hij vond het hier wel leuk. Ja veel lawaai en gevaar, daar kickte hij toch echt wel op. Reno rekte zich uit, ja hij had best slecht geslapen, hij had wat rugpijn, maar die verlichtende 'krak' kwam toch al snel en hij rekte zich nog eens extra uit. Wat kon je rug kraken toch soms zo goed doen. Zeker als dat de rede was van de pijn in je rug. Nu kon hij dus officieel zeggen dat hij geen zeer meer had ergens. "Ja ik zei Yo" zei hij als reactie op wat ze vroeg wat hij had gezegd. Ze draaide dan nog eens met haar ogen, hij had echt geen idee waarom ze dat deed. Dat was voor hem een raadsel, ze had het toch letterlijk gevraagd? Ach ze zou vast wel een slechte dag gehad hebben. "Mijn naam is Reno" Ze zuchtte. "Nja... Alsof ik echt de behoefte had om dat te weten." Reno haalde zijn schouders op "Het is aan jou de keus om me te vergeten of toch mij in gedachten te houden" zei hij met een lichte grijns. Ja, het was inderdaad geheel haar keuze om hem compleet te vergeten of toch hem in gedachten te houden. Uiteindelijk zag hij hoe er een glimlach om haar lippen verscheen. Blijkbaar had ze besloten vriendelijk te doen. "Sorry, ik ben nogal slecht gezind. Weet jij toevallig waar ik heen moet? Zoals je kunt zien ben ik nieuw hier." Haar stem was zacht en vriendelijk. Reno zag hoe ze dit haatte en hij nam een verfrommeld plannetje uit zijn broekzak. "Hierop kan je alles vinden. Ja alles is nog perfect leesbaar." zei hij met een weer serieuzer gezicht en hij keek dan weer eens even rond. Met zijn handen in zijn broekzakken keek hij vervolgens weer naar het meisje dat zich voorstelde als Lune. "Aangenaam, mooie naam trouwens" zei hij met nog steeds een serieuzer gezicht. Dit kon inderdaad nog lang duren, ze leek het niet echt fijn te vinden, een menselijke conversatie voeren. Maar als ze hem zou aanvallen had hij nog een fijn extraatje in zijn broekzak zitten en hij kon wel degelijk vechten sinds hij in de maffia had gezeten.

De jongen haalde een plannetje tevoorschijn. "Hierop kan je alles vinden. Ja alles is nog perfect leesbaar." Ze keek naar het stukje papier. Handig. "Aangenaam, mooie naam trouwens" Slijmbal. Dacht ze. "Allesinds, bedankt voor de hulp." Ze gunde hem geen blik meer en vertrok met haar valies achter haar aan rollend en het plannetje in haar ene hand. Ze was zo druk bezig met het plannetje, dat ze de drempel niet zag en op haar gezicht ging. Ze hoorde hoe iedereen die het gezien had haar uitlachte. Fijn, ik ben er nog maar net en ik verpruts het al. Ach ja, ik hou het hier toch geen hele week vol. Dacht ze. Ze zach dat Reno naar haar toe gekomen was om haar te helpen. "Het gaat wel." Zei ze nors terwijl ze recht ging zitten. Ze had een snee in haar wang die lichtjes bloedde en wat hoofdpijn. Maar dat maakte haar niet uit. Ze keek naar het groepje dat haar uitlachte met een blik waarvan als haar ogen voor konden spuwen, ze al lang opgebrand waren tot as. Daarna wendde ze zich terug naar Reno. "Aangezien jij de enige bent die ik tot nu toe ken, denk ik dat geen andere keus heb dan een klein beetje redelijk tegen je te doen." Ze stond recht en kreunde even door het gebons in haar hoofd. Het was net een klokkentoren. "In welke klas zit je?" Terwijl ze dit vroeg raapte ze het plannetje en haar koffer op. Haar ouders hadden haar in de klas van Master Savador gestoken omdat hij het schoolhoofd was. Misschien zat deze kerel ook in die klas. Maar blijkbaar niet. Ze knikte. "Ah." Zei ze. Lune wandelde verder en keek uit voor het opstapje. "Welke soort magie gebruik je?" Diep vanbinnen, vroeg ze zich af waarom ze zo aardig tegen hem deed. Dit was niet zoals ze normaal zou doen. Maar ze ging zich aan haar plan houden. Als ze hem niet meer nodig had, zou ze hem gewoon vergeten. Hij had het zelf ook voorgesteld in het begin dus hij zal er toch geen problemen mee hebben.

Reno haalde een plannetje uit zijn broekzak. Het was een beetje verfrommeld maar alles was nog perfect leesbaar, dus hiermee zou ze makkelijk wegwijs zijn in het hele gebouw en omstreken. Ze zou vast nu veel makkelijker haar weg vinden hier. Dus eigenlijk had ze nu helemaal geen hulp meer nodig. Ze kon gaan wanneer ze wilde, maar hij was wel aardig tegen haar geweest, maar ze leek het toch eindelijk te appreciëren toen hij zei: "Hierop kan je alles vinden. Ja alles is nog perfect leesbaar." Ze keek naar het stukje papier. Handig. "Aangenaam, mooie naam trouwens" Hij wilde niet slijmen, hij vond het gewoon een mooie naam. Meer zocht hij er ook niet echt achter, hij had geen nood aan een meisje aan zijn zijde. Hij wilde gewoon in een goed blaadje staan bij iedereen, dat kon je wel normaal noemen. "Allesinds, bedankt voor de hulp." Ze gunde hem geen blik meer en vertrok met haar valies achter haar aan rollend en het plannetje in haar ene hand. Reno keek haar na en zag hoe ze net zoals hij niet oplette op de omgeving en zo verdiept was in het bekijken van het stuk papier dat ze gewoon op haar gezicht ging. Normaal had Reno gelachen, maar deze keer hielp hij haar recht "Alles oké?" vroeg hij en hij keek haar lichtelijk vragend aan. "Het gaat wel." Zei ze nors terwijl ze recht ging zitten. Reno ging met zijn hand over de snee in haar wang en zorgde ervoor dat de wonde proper werd met zijn watermagie. Dit ging nog vrij makkelijk. Hij hoorde een groep lachen en hij stond op. Hij liep naar de hardst lachende en tilde deze bij zijn keel op en liet hem dan vallen om dan als een hoop water in de persoon zijn neus te dringen en daar een hoop bacterieën losliet. Hij verliet de neus van de persoon en Reno begon te kokhalzen "Jij bent echt niet gezellig vanbinnen, je mag je neus eens schoonmaken, jakkes." mompelde hij en al snel begon de jongen achter hem over te geven. "Aah geweldig toch" mompelde hij met een zelfvoldane grijns terwijl de groep van hem wegliep. "That's probably why no-one likes me" zei hij voor hij weer bij Lune ging staan. "Aangezien jij de enige bent die ik tot nu toe ken, denk ik dat geen andere keus heb dan een klein beetje redelijk tegen je te doen." Ze stond recht en kreunde even, ze had vast hoofdpijn. "In welke klas zit je?" Terwijl ze dit vroeg raapte ze het plannetje en haar koffer op. "Miss Niah" zei hij en hij keek weer eventjes rond. "Ah." Zei ze. Lune wandelde verder en keek uit voor het opstapje. "Welke soort magie gebruik je?" Reno volgde haar, nog steeds op zijn normale tempo "Water en dark" zei hij met een lichtelijke grijns "Heb je vast wel gezien daarnet, mijn kleine show." Hij stak zijn handen nonchalant in zijn zakken.

Reno maakte de snee proper. Toen ze naar de lachende groep keken, volgde Reno haar blik en ging er op af. Degene die het hardst lachte, nam hij bij de keel. daarna liet hij die vallen en opeens was Reno een plas water. Wat daarna gebeurde kon ze niet goed volgen. "Aah geweldig toch" Ze lachtte even. Het groepje was meteen de jongen gaan helpen. Reno kwam weer naar haar toe. "That's probably why no-one likes me" Ze moest weer even lachen. "Aangezien jij de enige bent die ik tot nu toe ken, denk ik dat geen andere keus heb dan een klein beetje redelijk tegen je te doen." Ze stond recht en kreunde even. "In welke klas zit je?" Ze stond bij hem in het krijt, ze zou hem niet kunnen gaan negeren binnekort. Misschien kon hij nog van pas komen. "Miss Niah" Jammer, maar het maakte niet veel uit. "Welke soort magie gebruik je?" Ze wist al dat hij water gebruikte, maar misschien had hij nog een magiesoort. "Water en dark" zei hij met een lichtelijke grijns "Heb je vast wel gezien daarnet, mijn kleine show." Ze knikte. Niet veel later kwam iemand van het groepje achter hen aan. Fijn, nog meer vertraging. Het meije gaf Reno een klap in zijn gezicht. "Hoe durf je!" Zij ze. Lune liet haar koffer even staan en legde het plannetje erbij. "Wat zijn jullie toch hardnekkig vuil zeg." Zei ze verveeld. Ze gaf het meisje een vuist in haar gezicht. Terwijl ze dat deed, had ze haar windmagie gebruikt om de klap van haar vuist harder te maken. Het meisje vloog even door de lucht en kwam toen op de grond terecht. Lune grinnikte. "Opgeruimd staat netjes." Mompelde ze tegen zichzelf. Ze nam het plannetje terug en bestudeerde het aandachtig. Af en toe keek ze eens rond om het te vergelijken met de realiteit. Lune was nooit echt een goede kaartlezer geweest en waarschijnlijk zou ze verdwalen, maar ze zag het nut er niet echt van in het te vertellen. Dan zou ze weer zijn hulp nodig hebben, voor de tweede keer. Lune bleef nogal vrward naar het plannetje kijken. Ze had echter niet door dat ze er niets van begreep omdat ze het ondersteboven vast had.

Reno maakte de snee proper. Toen ze naar de lachende groep keken, volgde Reno haar blik en ging er op af. Degene die het hardst lachte, nam hij bij de keel. daarna liet hij die vallen en opeens was Reno een plas water. Hij gleed in de neus van de jongen en liet er daar zijn befaamde virus los dat zijn immuunsysteem zou aantasten. Het immuunsysteem zou de bacterie aanvallen terwijl het eigenlijk compleet geen gevaar was. Dus de jongen zijn lichaam zou alle virussen in de lucht door. Hij zou voor een aantal dagen toch lekker ziek zijn. Reno verliet de jongen zijn neus weer en hij werd weer zichzelf. Reno begon te kokhalzen "Jij bent echt niet gezellig vanbinnen, je mag je neus eens schoonmaken, jakkes." mompelde hij en al snel begon de jongen achter hem over te geven. "Aah geweldig toch" mompelde hij met een zelfvoldane grijns terwijl de groep van hem wegliep. "That's probably why no-one likes me" zei hij voor hij weer bij Lune ging staan. "Aangezien jij de enige bent die ik tot nu toe ken, denk ik dat geen andere keus heb dan een klein beetje redelijk tegen je te doen." Ze stond recht en kreunde even, ze had vast hoofdpijn. "In welke klas zit je?" Terwijl ze dit vroeg raapte ze het plannetje en haar koffer op. "Miss Niah" Zij zat vast bij iemand anders, maar dat was niet zo erg. Reno kreeg opeens een klap in zijn gezicht, maar zijn huid werd water en het hand van het meisje veerde terug. Een grijns verscheen op Reno's gezicht. "Hoe durf je!" Zei ze. Reno keek naar het meisje en grijnsde "Hij viel dit meisje aan door haar uit te lachen zielepootje. Zoiets doe je niet bende imbecielen." zei hij op een uitdagende toon maar al snel werd het meisje in haar gezicht geslagen door Lune. "Wat zijn jullie toch hardnekkig vuil zeg." Zei ze verveeld. Ze had zo goed geslagen dat het meisje door de lucht vloog en dan mooi de straatstenen mocht zoenen. "Opgeruimd staat netjes." Mompelde ze en begon dan het plannetje te lezen, maar ze had het ondersteboven vast dus ze keek er nogal verward naar. Reno draaide het plan om. "Je had het ondersteboven vast" zei hij met een lichte glimlach terwijl hij zich nog eens goed uitrekte en geeuwde.

Reno draaide het plan om. "Je had het ondersteboven vast" Lune bloosde. "Dat wist ik wel.", bromde ze. Nu was alles een pak duidelijker. Lune begon de weg te volgen naar haar afdeling. Ze was zo druk bezig dat ze niet eens meer wist of Reno haar eigenlijk nog volgde of niet. Lune had geluk, haar afdeling was niet zo ver weg, maar twee minuutjes ongeveer. Voor ze haar afdeling op ging, keek ze even of Reno er nog was, ja hoor, hij was haar helemaal gevolgd. Best vreemd... Lune gaf het plannetje terug aan Reno. "Bedankt voor je hulp..." Deze jongen was best aardig. "Misschien zie ik je nog eens een keertje?" Ze begon lichtjes te blozen, voor het eerst had ze het gevoel dat ze een vriend gemaakt had. De meeste mensen negeerden haar, hielden afstand van haar of vochten de hele tijd met haar. "Of... Nja.. Niet dat me dat uitmaakt ofzo..." Wat was dit een ongemakkelijk moment zeg. Ze wist niet vriendelijk zijn zo lastig kon zijn.