Just sitting here~

De brokstukken van een oud gebouw. Begroeid met vochtig mos en al jaren aan het afbrokkelen. Sprietjes gras staken tussen de gaten en scheuren door, af en toe een bloem in het troosteloze landschap. Het was laat op de avond, schemering hulde alles in een vage gloed. En tegen een laag muurtje zat een jongen. Zijn haar nat van de regen, die zachtjes op hem neerdaalde. Het getik van waterdruppels op steen was naast zijn zachte ademhaling het enige geluid. Het was vrijwel windstil, dus zelfs dat achtergrondgeluid ontbrak. De herfst was begonnen, vandaag was het vrij koud. Mensen hadden sjaals en truien uit de kast getrokken, maar de kou leek de jongen niet te deren. Hij droeg enkel een overhemd, met daarover een dun jack. Geen dikke kleding dus, hoewel het behoorlijk fris was in vergelijking met voorgaande dagen. Maar dat had hij niet door. Zijn lichaam was flink afgekoeld, maar het gevoel drong niet tot hem door. Hij zat daar, zijn rug tegen de puntige stenen. Zijn zwarte haar was nat en de druppels glinsterden in het zachte licht. Over zijn hele gezicht volgden waterdruppels een eenzaam spoor naar beneden. Regenwater, zo hield hij zichzelf voor. Alleen maar regenwater. In zijn rechterhand had hij een ivoren mes geklemd. Het was ingeklapt, maar af en toe liet de jongen het openspringen. Klak, glanzend metalen blad. Vlijmscherp en met oude bloedvlekken erop. Van anderen, van hemzelf. Af en toe, als het allemaal te veel werd had hij pijn nodig. Door de medicatie was zijn lichaam afgestompt, maar felle pijn hield hem wakker en alert. Nu zat hij, haast in een hypnotische toestand verzonken, naar voren te staren. Het oneindige in. Zo zou hij blijven zitten, totdat hij werd onderbroken. En dat kon best uren duren. Hij had geen idee hoe lang hij hier al zat. Tijdsbesef was hij verloren, zodra hij hier terecht was gekomen. Toen was de zon er nog geweest, meende Dominic zich te herinneren. Maar hij wist het niet zeker. Een zachte zucht verliet zijn lippen, maar verstomde toen hij iets hoorde. Zich omdraaien of überhaupt bewegen deed hij echter niet.

[Gamzee only~~]

Zijn sokken waren doorweekt maar aangezien zijn schoenen ergens diep in zijn kast stonden weggemoffeld, had het weinig zin ze te gaan zoeken. Bovendien had hij nu vrij en wilde hij voor de zekerheid zo ver mogelijk van het schoolterrein verwijderd zijn. De herfsta was nu duidelijk aanwezig want zijn toch al vrij dikke pyjamabroek was niet bestand tegen de wind. Nouja, straks zou hij het warm genoeg krijgen.
Zijn haar stak zoals gewoonlijk alle kanten op en weigerde in een bepaald model te blijven staan. Niet erg, het was nu eenmaal zo. Wat wel lastiger werd met dit weer was dat hij elke keer na de aanval onder de modder zat, in de winter was dat trouwens nog erger. Dan was hij doorweekt tot op zijn botten.
'Je laat me wachten Gamzee...' Shit! Daar begon het al. Hij begon te rennen, maar niet in de gebruikelijke richting, maar naar de oude ruïnes, waarom deed hij dat? Daar konden mensen zijn! Hij greep zijn hoofd vast wat steeds pijnlijker begon te bonken. 'Ik heb honger Gamzee...!' Ja, hij had altijd honger, nooit was het genoeg, die bloeddorst. Ook de rest van zijn lichaam begon te tintelen, tot het leek of hij door een spijkerpoort werd geduwd. Hij schreeuwde het onwillekeurig uit van pijn. Hij rende allang niet meer maar viel op zijn knieën en klemde zijn hoofd tussen zijn handen. Zijn bovenlichaam viel op de grond, gaf nog één laatste stuiptrekking richting de hemel, schreeuwde....

...en veranderde van stem en gedachtes...

(vb van Gamz zn insanity: http://browse.deviantart.com/manga/?qh=§ion=&q=Gamzee+Makara#/d4y46y8)

Een schreeuw doorboorde zijn stilte. Zijn manische gedachten bruut verstoord door de met pijn gevulde stem. Hij draaide het ingeklapte mes vaardig rond in zijn handen. Gewoon om wat om handen te hebben nu hij uit zijn rust was gesleurd.''Wat? Ga weg...'' sprak hij kalm. Hij bleef zitten, wilde niet opstaan voor een of andere schreeuwende gast. En daarbij wist hij niet of zijn benen hem nog konden dragen. Er lag een soort lamheid over zijn lichaam heen, dat bewegen lastig maakte. Zijn hand tintelde. Hij opende het mes met een felle druk op een verborgen knopje. Als je het niet wist zou je het als een onschuldig kunstvoorwerp zien. Maar drukte je op een precieze plek, dan klapte er een scherp mes uit met onverwachte snelheid. Een oude bekende van hem had het laten zien, had hem vertrouwd. Het was een hem zeer dierbaar voorwerp geweest. Uit het feit dat Dominic het mes nu in zijn handen hield sprak al genoeg. De bleke jongen sloot zijn ogen in een poging weer terug te gaan naar zijn stand van rust en kalmte. Daarin kon hij alles, kon hij Maze overdenken. Maar het lukte niet meer. ''Goddamn him...'' siste hij tussen zijn tanden door, boos op de onbekende. Die hij trouwens nog steeds niet had gezien. Zijn ogen openden zich en flitsen heen en weer, op zoek naar de onruststoker.

Hij was nu absoluut van plan....geen mogelijkheid....de zwakkeling zou het niet weer overnemen! Nooit, nooit, nooit meer! Die macht, die macht....die grote mogelijkheden van macht en dood! Bloed, bloed overal...Hij kon hen ruiken, zijn niet. 'Wat? Ga weg...' klonk een stem. Een stem...een stem! Een persoon had geroepen, had een geluid willen wegjagen... Hihiiii! Had hij dan toch een slachtoffer...hij had ervoor gezorgd dat hij niet verder het bos in ging...want anders waren zijn kansen verkeken...verkeken! Hij sprong de steenhoop in, zonder enige moeite, want hij was snel, snel en sterk. En alleen heel sterke trucjes konden daar tegen helpen. 'Goddamn him...' klonk het nu. Wat mooi...hij was boos...maar niet op hem, dat voelde hij. Kon hij ook voelen? Misschien was het zo, maar niet lichamelijk, want hij kende geen pijn. Geen pijn voor hem...geen enkele emotie behalve de lust om ze allemaal af te maken....allemaal!
Hij rook zijn slachtoffer nu beter, veel beter, hij was dichtbij, heel dichtbij. Ja, hij zag hem, een jongen, hij had een mes. Maar dat maakte niks uit, hij was ongevoelig voor staal.
Hij kromde zijn rug om zijn prooi van achter te bespringen. Geluidloos vloog zijn lichaam naar zijn slachtoffer.

Nee. Hij was niet gek. Hij hoorde écht iets. Even was er nog die twijfel geweest. Dat het allemaal enkel in zijn verbeelding zat. Het allemaal illusie's van een verward brein waren. Dat hij weer eens een pilletje vergeten was, ondanks zijn zorgvuldigheid. Ja, het afkicken deed hij langzaam en met perfect afgewogen hoeveelheden mindering op zijn doses. Maar wel vaker was het tijdens het experimenteren misgegaan. Dan had hij te weinig van een bepaald zwaar verslavend stofje in zijn bloedbaan. Dat resulteerde in pijn, veel pijn. Gelukkig was zijn prikkeldrempel door diezelfde medicatie flink verhoogd. Maar het andere gevolg was vervelender. Angstaanjagende, onvoorspelbare illusie's. Hij zag geesten, hoorde stemmen uit zijn verleden. ''Monster, monster.'' Dat zou Dominic dan horen. Zijn zusje, zijn dode zusje als verwijtende nachtmerrie. Maar die lichte meisjesstem ontbrak. En hij hoorde het weer, het geluid van een rennend persoon. Langzaam draaide hij zich om, zag in zijn ooghoek een gedaante. Meteen versnelde zijn beweging. Vlak voor hij helemaal gedraaid was zette het figuur zich af. Met grote snelheid zag hij toe hoe een... wezen zich lanceerde. Een vage angst schoot over zijn gezicht, voor hij zijn hand in een reflex voor zich uithield. Dominic sloot zijn ogen en een verblindende straal wit licht schoot in tegengestelde richting van zijn aanvaller. Het licht was eigenlijk een soort touw, bedoeld om strak om de ander heen te wikkelen. In theorie zou het tegen hem of haar aanbotsen en een terugslag veroorzaken, om daarna razendsnel om de torso van zijn aanvaller te wikkelen. Een reflex was het geweest om zich met lichtmagie te verdedigen. Ondanks het feit dat hij zijn ogen had gesloten had het licht hem verblind. Hij knipperde en probeerde te zien hoe het er nu voor stond. Hopelijk was de ander netjes gevangen. Voor de zekerheid had hij ook zijn andere hand, met het mes erin alvast geheven, zijn lichaam in een defensieve houding. Klaar om zich te verdedigen als het licht-touw niet effectief was gebleken. Nu zijn ogen weer wenden aan de relatieve duisternis kon hij dat eindelijk weer zien.

[Hoop dat je het snapt ^^'']

I get it dear

De jongen had hem toch gezien en schoot iets op hem af, iets van heel veel licht. Hij haatte het! Hij haatte al die trucjes, al die magische dingetjes, en hij haatte iedereen! Iedereen! Hij sperde zijn mond open en ontblootte zijn tanden, blikkerend in het licht van de straal. Hij kon het licht ontwijken, dat raakte een oude toren die nog deels overeind stond en die ontplofte. Stenen vlogen om zijn oren maar hij voelde de klappen niet. Alleen had het licht hem verblind, net zoals zijn tegenstander. Hij knipperde met zijn ogen om de vlekken te verwijderen. Zijn slachtoffer was groot, langer dan hem maar dat maakte niets uit. Hij had grotere mannen afgemaakt als een stel insecten.
Zijn schouder bloedde door de klap van een steen. Hij veegde erover met zijn hand en likte zijn vingers af. Een teken wat aangaf dat hij de pijn niet voelde en hem vermoorden geen enkele zin zou hebben. 'Wat leuk...het kent een paar trucjes....maar de trucjes zullen ons niet vernietigen! Trucjes van magicans....zijn geen mogelijkheid....om mij af te maken zoals wij met jullie allemaal zullen doen!' Zijn tanden waren nog steeds ontbloot en zijn bloed droop ervan af.

Oh god. De ander was niet bepaald... normaal. Dominic zelf zag er tenminste nog normaal uit. Zijn bleke huid en felle ogen vonden velen aantrekkelijk. Maar dit, dít monster... Bah. Hij keek vol afschuw, maar toch ook nieuwsgierig naar het verblinde beest. Beest, dat was het. Hoorns, een soort paars bloed. Uit de huid van dit monsterlijke creatuur drupte een paarse substantie. En die werd vervolgens opgelikt. Dominic begon zich nu wel een beetje zorgen te maken. Dieren, wilde beesten. Zulke dingen waren minder beïnvloedbaar, die moest je met kracht verslaan. En dat terwijl juist het spelletjes spelen, het beïnvloeden van anderen was wat hij zo goed kon. De ander sprak. Een stem vol met waanzin. 'Wat leuk...het kent een paar trucjes....maar de trucjes zullen ons niet vernietigen! Trucjes van magicans....zijn geen mogelijkheid....om mij af te maken zoals wij met jullie allemaal zullen doen!' Hij vertrok geen spier, kwam enkel kalmpjes overeind staan. Hij was langer, groter. Maar dat zei niet veel over kracht, dit wezen was door zijn sterke lichtstraal ook nauwelijks beschadigd. ''Wat...léuk... Het kan praten. Het beest kan praten.'' zei hij sarcastisch. Spottend met de woorden van de ander in de hoop tijd te rekken. Meer uit te vinden over zijn tegenstander. ''Wie zegt dat ik je wil afmaken. Ik wil niemand kwaad doen..'' Onschuldig stak hij zijn handen in de lucht. Dat zou erg overtuigend zijn geweest, zijn lichaamstaal klopte perfect, ware het niet dat hij een mes in zijn hand had. In een vloeiende beweging had hij wel het blad ingeklapt, zodat zijn aanvaller het misschien niet linkte met een wapen. Toch kon hij dit elk moment vliegensvlug uitklappen. ''En waarom wil jij precies iedereen afmaken?'' vroeg Dominic dan losjes. Alsof ze een hartstikke normaal gesprek hadden momenteel. Zonder messen, aanvallen of paarse bloedende wezens, die iedereen uit wilden moorden.

Nood brak wet zeiden ze...hij brak wet....wanneer hij wilde! ''Wat...léuk... Het kan praten. Het beest kan praten.'' zei de jongen sarcastisch. ''Beest''? Hij slaakte een krankzinnige lach. ''Wie zegt dat ik je wil afmaken. Ik wil niemand kwaad doen..'' Onschuldig stak de jongen zijn handen in de lucht. Hihiii....hij wist het niet...hij wist niets! ''En waarom wil jij precies iedereen afmaken?'' Nu raakte hij toch uit zijn humeur....waarom zoveel vragen?! 'Wij praten graag in meervoud omdat dit lichaam niet alleen mij heeft...Wat moet het met z'n vragen?! Als het vragen heeft kan het wachten!' Hij bleef op afstand, bang voor die lichtstraal die de jongen kon gebruiken.
Zijn bloed droop van zijn vingers en drupte op de grond. Zijn ogen waren star op zijn prooi gericht en zijn pupillen waren kleine rode stipjes in een veld van helgeel. De demoon was ontwaakt... 'Maar als het ons geen pleziertje gunt...jammer dan...' Hij trok een vage grimmas van gespeelde pijn maar veranderde niets aan zijn houding. Deze prooi zou nog eens interessant nieuws hebben...

God, dat had hij weer. De grootste gek van de hele school kwam hem op een verlate plek tegen. Geweldig. Werkelijk, het lot was hem weer eens gunstig gezind. De jongen leek graag duidelijk te willen maken dat hij gestoord was. Krankzinnige lach, bloed aflikken. Dominic liet zijn afkeuring en walging niet doorschemeren in zijn uitdrukking. Probeerde om als een vriend over te komen. Voor dieren was lichaamshouding erg belangrijk. Dat maakte uit of iemand vijand, prooi of bondgenoot was En hij had hier met een beest te maken, vermomd als jongen. Met hoorns, dat dan weer wel. Maar hij onspande zo veel mogelijk. Liet wel zien dat hij in staat was te vechten, maar dat niet wilde. Zijn woorden waren simpel, inhoudloos. Eerder bedoeld om zijn stem te laten inwerken op zijn aanvaller. ''Maak je geen zorgen. Ik wil niet met je vechten. Wij gaan niet vechten.'' Kalme stem. Bezwerend, rustig. Geen bedreiging. Geen vijand. Geen gevecht. Hij glimlachte vol vertrouwen. Alsof hij al zeker wist dat er geen probleem was.
''Rustig blijven. Ik sta aan jouw kant.'' Kleine stap van de muur af. Hij stond hier veel te onhandig. Ingesloten tussen het monster en de brokstukken van de muur. Hij moest wat meer naar voren komen, een betere positie innemen. Voor als er toch nog een confrontatie kwam. ''Ik zal niet zo veel vragen meer stellen, als jullie dat vervelend vinden. Maar kunnen jullie me jullie naam misschien vertellen?'' Op het woord jullie lag telkens een onderliggende, lichte spot. Maar niet te duidelijk, hij was een 'vriend', nietwaar? Hij had zijn mes weggestoken in zijn riem. Klaar voor gebruik, maar uit het gezicht. Het probleem was alleen dat de ander niet bang leek te zijn van het metalen blad. Wel van het licht, dus dat moest hij dan maar gebruiken. Jammer genoeg. Elke keer dat hij lichtmagie gebruikte haatte hij zichzelf. Verachtelijke, stomme magie. Misselijk werd hij ervan, te weten dat dat door zijn aderen stroomde. Maar wat moest, dat moest. Voor zijn lijfsbehoud was hij tot veel in staat, dus felle lichtstralen waren dan echt geen probleem.

Hoe naïef, hoe kinderlijk. Het wilde niet vechten, het wist niet wat er zou gebeuren. ''Maak je geen zorgen. Ik wil niet met je vechten. Wij gaan niet vechten.'' Kalme stem. Wat bedoelde hij, ''niet vechten''? Hij wilde ook niet vechten, hij wilde hem afmaken, hem laten boeten net als al die andere motherfuckers die hem lieten stikken! ''Rustig blijven. Ik sta aan jouw kant.'' Het zette langzaam een stapje in zijn richting, hij liet een krankzinnige lach horen. 'Niemand staat aan mijn kant...' siste hij, nu weer in enkelvoud. ''Ik zal niet zo veel vragen meer stellen, als jullie dat vervelend vinden. Maar kunnen jullie me jullie naam misschien vertellen?''
Naam....zijn naam... Zijn naam hoorde niet bij hem...hij hoorde bij zijn andere kant...niet bij hem... 'Ik heb geen naam...een naam was aan mijn zwakke kant gegeven...' De harde waarheid, de waarheid die hem al zijn hele leven kwelde. Hij schramde zijn nagels over zijn gezicht, zodat het bloed weer verscheen. Gevoelens...emoties...niet voor hem!

(srry voor late en korte reactie, ik ga hem denk ik weer een beetje terugveranderen)

Krankzinnige lach, hij keek er niet eens meer van op. Had al geaccepteerd hier met een gestoorde moordlustige vijand te maken te hebben. 'Niemand staat aan mijn kant...' Om uiting te geven aan zijn verbazing te geven trok Dominic sceptisch een wenkbrauw op. Meneer voelde zich wel erg alleen, nietwaar? En ook was het hem opgevallen dat het nu opeens mijn kant was en niet meer onze kant. Natuurlijk viel het hem op. Dominic was aandachtig, soms te precies. Elk woord wat je zei kon tegen je worden gebruikt. Details konden mensen soms breken of overtuigen tot dingen. 'Ik heb geen naam...een naam was aan mijn zwakke kant gegeven...' Wauw. Dus echt twee kanten of persoonlijkheden. Waarvan nu de gekke, moordlustige dude de leiding had genomen. ''Ah en die hou jij nu netjes onder controle, niet?'' vroeg hij. Zonder veroordeling. Nee, Dominic was wel wat gewend qua gekte. In het hospitaal waren wel ergere gevallen voorgekomen. Mensen met 5 stemmen in hun hoofd, waarvan de helft hem dood wilde en de rest niemand vertrouwde. Gekras van nagels, bloed welde op uit de wondes. Paars bloed, dat dan weer wel. Dominic zuchtte zachtjes en liep op de jongen af. Op zijn hoede. ''Gaat alles wel goed?'' vroeg hij rustig. Nieuwsgierig, maar niet opdringerig. En klaar om elk moment terug te vallen in de aanvalspositie. Er hoefde maar een verdachte beweging gemaakt te worden en hij zou op een niet zo vriendelijke manier reageren. ''Innerlijk gevecht?'' zei hij met een smal grijnsje. Want het was best amusant om een ander pijn te zien lijden, te zien worstelen. Leedvermaak, ja. Pure, ijskoude ogen namen het schouwspel aandachtig op.

[Ok, is goed ;3]

Nu werd de jongen kennelijk, zo kon hij het noemen, bezorgd... Of was hij hem voor de gek aan het houden? ''Gaat alles wel goed?'' vroeg hij rustig. 'Innerlijk gevecht?'' zei hij met een smal grijnsje. Hij stootte een afschuwelijke, woedende sis uit. 'Moet zich niet bemoeien...niet bemoeien!' Hij greep met beide handen zijn hoofd vast want de zwakke kant was weer aan het winnen. De pijn kwam opzetten en verspreide zich over zijn hele lichaam. Die ellendige, zwakkeling.... Die vervloekte tweede persoonlijkheid! Hij sloeg een woedende kreet, ook deels van pijn. Hoe kon het zo kort hebben geduurd?! Hoe?!

Hijgend hield hij zichzelf overeind aan een groot rotsblok. Trillerig keek hij op en zag de verbaasde jongen staan. Hij vloekte hardop en kreunde nog even van pijn. 'Shit bro, hem ik iemand pijn gedaan?' vroeg hij angstig. Hij keek om zich heen en voelde een lichte opluchting toen hij zag dat de persoon tegenover hem niks had.

(kort en laat Stare

....shame on me)

Och, zijn vraag of alles in orde was was duidelijk verspilling van tijd. De jongen, waar nu zo te zien de zogenoemde zwakkere kant in opstand kwam, had een gepijnigde blik in zijn ogen. En hij mocht zich er niet mee bemoeien.. Dat moest zelfs. En waarom zou hij naar deze gek luisteren? Al helemaal nu die enkel bezig was met woedend gillen en krijsen. Dominic grinnikte onbewust toen de jongen gefrustreerd zijn handen tegen zijn gezicht sloeg. Het zou vermoedelijk niet lang meer duren voor hij de zwakkeling zou ontmoeten. En ja, in een onbewaakte seconde vond de omslag plaats. Na één keer met zijn ogen knipperen was het gewelddadige, gestoorde weg en stond er een trillende jongen voor in de plaats. Die was nu nog aan het herstellen van alle gebeurtenissen zo te zien, maar Dominic bracht alvast een vriendelijke, bezorgde lach op zijn gezicht, klaar om een goede indruk te maken. Op die manier zou hij pas te weten komen wat er precies met dit moordlustige monster aan de hand was.

'Shit bro, hem ik iemand pijn gedaan?' Ach hij was bang om anderen pijn te doen. Wat schattig... Dominic snapte wel waarom de gekke kant hem niet mocht, ja. 'Je wilde me vermoorden als ik me niet vergis, maar ik hield je bezig tot je opeens terug veranderde, ofzoiets...' Hij gaf een vrij trillerig lachje, waaruit een geschrokken, maar toch opgeluchte emotie af was te lezen. 'misschien dat je onderweg hiernaartoe nog wat eersteklassertjes hebt opengereten, maar dat lijkt me niet.' sprak hij spottend. 'Dus, zwakke kant van deze gezellige moordenaar, ga je me nog uitleggen wat er precies aan de hand is en waarom je zo vreemd deed...? En me je naam vertellen graag, daarstraks weigerde je.' Hij glimlachte vriendelijk en wachtte af hoeveel de ander uit zichzelf al zou vertellen. Veel, hoopte hij. Dat was hij hem wel verschuldigd na de poging tot moord.

PROFILE MAGICIAN

» Sitting alone
» Just sitting..
» just sitting
» Just sitting..
» sitting by the lake

Just sitting here~

Just sitting here~

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen