You are always in my heart Even though you're far away I can hear the music of The song of love I sang with you You are always in my heart
Een zachte zucht verliet zijn lippen, een zacht gemekker hoorde je op de achtergrond, de wind die zacht blies en een heel zacht fluit geluid maakte, de vogels die hun liedjes zingen, hopend dat andere hun lied hoorde; alles bij elkaar was het zo vredig, zo kalm. Hij kon het wel gebruiken, de stilte en rust om zich heen. Hij was opgestaan door een hard, waarschuwend geluid in zijn hoofd, iets waarvan hij heel goed wist wat het was. Hij wist dat hij er nooit vanaf zou komen, dat hij in de toekomst wel vaker wakker zou worden alsof iemand hem elk moment aan kon vallen. Dat gevoel was bekend voor hem en hij had geen idee wat hij zou doen als hij het niet bezet, de waarschuwingen die hem vaak genoeg hadden geholpen. Hij moest toegeven dat die waarschuwingen hem ook vaak zat gek hadden gemaakt, hem vaak genoeg pech hadden bezorgd. Nica mekkerde zacht en hief haar kopje. Kit glimlachte en wende zijn blik naar de plek waar de posten van het zwarte geitje stonden. Het gras onder haar pootjes was korter en op een enkele plek was het helemaal verdwenen. Kit grijnsde even en klakte kort met zijn tong. Het jonge diertje kwam voorzichtig naar hem toe en drukte haar kop tegen zijn been. De stompe horens op haar kop prikte zacht in zijn been. Kit pakte de kop van het geitje vast en aaide haar met zijn andere hand kort, waarna hij haar weer los liet. ‘Je hebt genoeg gegeten denk je niet?’ Nica keek hem wat boos aan en bewoog haar kop omhoog en omlaag. Haar linker voorpoot stampte een keer op de grond. Kit schudde zijn hoofd. ‘Nee, kleine, echt niet.’ Hij keek Nica even veel betekenend aan en nu pas leek het geitje te beseffen dat ze het echt niet moest proberen. Kit zuchtte even en wende zijn blik van het geitje. Zijn ogen gleden naar de grijze lucht en langzaam liet hij zich op zijn rug zakken. De grijze lucht liet zien dat er kans was op een kleine bui. Hij geloofde niet dat het een grote bui was, dan was Nica waarschijnlijk ook niet echt rustig. Het jonge, zwarte geitje stond doodsangsten uit voor water. Gister avond had Kit haar wille wassen, zijn hele torso zat onder de krassen en blauwe plekken. Zo ging het altijd, Nica kwam in aanraking met water en Kit veranderde in een blonde smurf. Hij zuchtte even en sloot zijn ogen, in een poging de waarschuwende geluiden in zijn hoofd iets te sussen. Hij had zich eerst afgevraagd waarom het dit keer was. Normaal kon hij wel bedenken waarom hij last had van de waarschuwende geluiden of flitsen voor zijn ogen, nu had hij echter niks kunnen bedenken en vreemd genoeg werd het steeds erger. Hij gromde wat in zichzelf en opende zijn ogen weer. Hij wierp Nica, die hem afwachtend aankeek, een korte, giftige blik toe. Het geitje mekkerde even angstig en draafde meteen een stukje bij haar baas weg. ‘Sorry, kleine..’ Mompelde Kit terwijl hij zijn ogen weer sloot. Hij kreeg een glimlach rond zijn lippen toen er bonzen krullen lans zijn geestesoog wiegde. Hij opende zijn ogen en schudde verwoed zijn hoofd. Het was gewoon te kort geleden.. Hij had alles geprobeerd, maar hij kreeg Leylya niet uit zijn hoofd. Hij wilde ermee leven dat ze gestorven was, maar hij wist ook wel at dat bijna onmogelijk was. Hij had zijn leven voor die meid willen geven, maar toen het er echt op aankwam, was hij als een idioot bij haar weg gelopen. Hij had haar het laatst gezien terwijl hij haar uitschold en van zich af had geduwd. Hij had niet geloofd dat ze dood was toen haar vader het nieuws was komen brengen. Hij had zoveel willen weten, zoveel willen doen. Hij was weg gegaan en was een dag later pas terug gekomen. Hij had het wille ontlopen, maar hij had de daders ook willen vinden. Hij had ze gevonden, maar nooit kunnen doen wat hij nog steeds wilde doen. Wraak nemen. Wraak.. Wat zag hij eigenlijk als wraak in dit geval? Moord. Hij zou nooit zomaar andere vermoorden, zeker niet, en al helemaal niet na alles wat hij had meegemaakt met Leylya, maar als hij de jongens tegen zou komen die zich ooit zijn vrienden hadden genoemd, zou hij ze stuk voor stuk op de meest pijnlijke manier vermoorden. Hij was razend, alleen al als hij eraan dacht. Die jongens, die vijf jongens, hadden de grootste fout van hun leven gemaakt om hem tegen zichzelf op te zetten. Hij wist dat Leylya het niet zo gewild zou hebben, maar hij wel. Hoe egoïstisch het ook klonk. Hij stond op en keek kil voor zich uit. Hij zou ze stuk voor stuk vermoorden, ooit. Hoelang het nog duurde, maakte hem niet uit, maar ooit zouden hun vrienden het zelfde voelen, tuk voor stuk zouden ze in het zelfde verdriet gedompeld worden. Hij wist dat hij ergens de verkeerde zou raken, dat hij de dierbare van de daders te grazen zou nemen, maar dat kon hem niets schelen. Hij was te kwaad, te verdrietig. Hij haalde diep adem en deed zijn best om de gedachte aan de jongens en Leylya te vergeten. Hij opende zijn ogen en liep redelijk snel langs Nica. ‘Nica, kom mee.’ Het geitje keek op en rende achter haar baas aan. Kit negeerde het tempo dat hij had en dus eigenlijk ook en kleine geitje dat hem met alle moeite bij kon houden. Toen hij halverwege zijn weg naar zijn kamer was bleef hij abrupt staan. Een korte flits flitste voor zijn ogen en automatisch wende hij zijn blik naar rechts. Hij knipperde verbaasd met zijn ogen. Alle waarschuwende geluiden verdwenen uit zijn hoofd en er was helemaal niks meer dat hem erop wees dat hij ergens voor op moest letten, maar zijn ogen waren groot geworden. Hij schudde ongelovig zijn hoofd. ‘Alayen?’ Hij bleef de jongen met samen geknepen ogen aan en liep een beetje naar hem toe. ‘Alayen?’
Hisashi .
PROFILE Real Name : M'non Posts : 371
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Dark & Water Klas: Partner:
Twee zwarte oogjes keken smekend in de blauwe ogen van Alayen. De kleine Manenwolf zakte door zijn voorpoten terwijl zijn blik langzaam omlaag gleed langs het lichaam van de jongen to het bleef hangen bij en balletje in zijn hand. 'Nog even wachten Motoki,' sprak Alayen met een neutrale toon en draaide zich om, om zijn zwaard te pakken dat tegen het nachtkastje naast zijn bed stond. Hij wist dat wapens binnen de school verboden waren, maar het gaf hem toch een wat veiliger gevoel om het bij te hebben. De laatste tijd voelde hij zich steeds vaker onveilig. Misschien was het omdat alles hier nieuw voor hem was of omdat er zoveel verschillende mensen op een plek waren, waar hij niet aan gewend was. Hij wist het niet. Alayen pakte het zwaard beet en bond het vast op zijn rug. Tijdens de lessen liet hij het op zijn kamer achter, want gezeur van de leraren hoefde hij niet aan te horen , maar zo na de lessen had hij het altijd bij zich en vooral als hij het schoolterrein verliet. De jongen draaide zich weer om en liep richting de deur van zijn kamer terwijl hij naar Motoki gebaarde dat de pup hem moest volgen. Alayen legde zijn hand op de deurklink en duwde deze omlaag. Zodra de deur ver genoeg open was voor de pup, schoot hij door de opening en rende een stukje heen en weer door de gang. Die moest zijn lange pootjes hoognodig weer eens flink strekken. Het grasveld was wel een mooie plek om dat te doen. Alayen deed de deur achter hem dicht en ging met een vrij snel pasje opweg naar het veld. Motoki was nog klein, maar kon hem op een drafje makkelijk bijhouden met zijn lange pootjes. Het Manenwolfje was erg enthousiast en kon het niet laten om zo nu en dan in de handen van zijn baasje te bijten. Alayen trok zich hier niks van aan. Ookal konden de scherpe tandjes nog wel eens een beetje pijn doen. De gangen hier waren erg lang en groot. Weinig waren het er zeker ook niet. Hij was al wel eens verdwaald geraakt, maar gelukkig was het dit keer niet het geval en vond hij zijn weg naar het grasveld. Alayen zocht een plekje bij een paar struiken aan de rand van het veld en ging daar zitten. Vervolgens wierp hij het balletje een end weg en Motoki stoof er achteraan. Het was misschien meer een spelletje voor gedomesticeerde honden dan voor wilde, maar dit was de enige manier die Alayen kon bedenken om Motoki het gevoel van jagen terug te geven. Het was ook een goede manier om te leren een doel te vangen. Als de pup volwassen zou zijn, kon hij Alayen makkelijk helpen in allerlei gevechten. De jongen liet zich achterover vallen en staarde naar de grijze wolken die zich samen plakte. Een diepe zucht verliet zijn mond. Zou het een verstandige keuze zijn geweest om naar Starshine te komen? Of was het weer een grote fout geweest? Die leek hij de afgelopen jaren overigens wel erg veel te maken. Eerst zijn vader, toen die ruzie en nu waarschijnlijk ook dit. Motoki kwam weer aangerend met het balletje in zijn mond. Voordat hij zijn baasje bereikte liet hij het balletje een paar keer vallen tijdens een poging om het beter vast te houden. Toen hij uiteindelijk zijn baasje bereikte leek de lol er voor hem wel af te zijn. De pup liet het balletje naast Alayen vallen en keek hem vragend aan. Alayen legde zijn hand op het hoofdje van de Manenwolf die als reactie zijn grote oren in zijn nek legde. Een paar druppeltjes regen vielen op zijn gezicht en hij keerde zijn blik naar Motoki. 'Speelkwartier is voorbij. Ik heb nog wat huiswerk liggen.' In huiswerk maken had hij echt geen zin, maar wat moest dat moest. Ze waren erg kort buiten geweest en de pup had waarschijnlijk niet al zijn energie verloren, maar Motoki leek ook geen zin te hebben in nat worden hoewel hij dat normaal gesproken niet erg vond. Alayen ging overeind zitten en stond vervolgens op. Het manenwolfje pakte het balletje van de grond en sprong vervolgens bij zijn baasje in de armen. Alayen stond op met het diertje en liep weer richting zijn eigen kamer. De gangen waren drukker dan eerst wat alles weer anders deed lijken. Of, dat vond hij. Plots begon Motoki wat te grommen naar een van de leerlingen. 'Alayen?' Alayen keek op toen hij zijn naam hoorde. Zijn naam werd nog voor een tweede keer uitgesproken en hij zag iemand om hem afkomen. Zag hij dit nou goed? Ja, er was geen twijfel over mogelijk. 'Kit..' zei hij vrij zacht, maar nog hard genoeg om het te horen. Veel meer dan dat kreeg hij niet uit zijn mond. Waarom was hij hier en had hij hem nog niet eerder gezien? Motoki sprong uit Alayens armen en ging naast hem staan. Zou zijn broer nog steeds kwaad zijn over wat er de laatste keer was gebeurd?
Kit .
PROFILE Real Name : Betsie Posts : 692 Points : 5
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Water x Dark Klas: Partner: ღ Close your eyes and Listen to my Whisper ღ Open your eyes and Savour the Silence ღ
Onderwerp: Re: Brothers ║ Alayen za okt 27 2012, 17:49
Het was waar. Zijn broer had dingen gedaan waarvoor Kit eigenlijk zou willen dat hij hem nooit meer zag. Maar misschien was hij te bot geweest. Hij wist heel goed dat het Alayen gekwetst moest hebben toen ze ontdekt hadden dat hun vader een monster was, maar hij kon zijn broer niet zo makkelijk vergeven voor de idiote actie die hij begaan had. Het was te kort geleden om nu alles te vergeven en vergeten. Vergeven ging hem misschien wel helemaal nooit lukken. Maar ondanks dat hij boos was, gekwetst en zijn broer het liefst af zou slachten, was hij blij Alayen hier te zien. 'Kit..' Zijn boer zei het zacht, maar nog wel hoorbaar. Kit glimlachte kort en schudde zijn hoofd. ‘Wat doe jij hier?’ Hij keek even naar de jonge wolf, maar besteedde er niet meer tijd aan dan een paar seconde. Al snel gleed zijn blik naar Nica die wat angstig achter hem was komen staan. Hij legde zijn hand op het kopje van het diertje. ‘Het is goed, meisje.’ Hij wende zich weer tot Alayen. Kort flitste alle gedachtes langs hem en hij was ervan overtuigd dat zijn broer de haat in zijn ogen kon zien. Kit was boos, razend, maar wilde het niet. De jongen voor hem was en bleef zijn broer, dus waarom zou hij boos zijn? Je, hij had iets stoms gedaan en ja hij wilde liever dat dat nooit was gebeurd. Maar hij snapte de hele actie en kon er ergens ook wel begrip voor op brengen. Hij deed zijn best de haat uit zijn ogen en gedachtes weg te krijgen, maar meer dan het minimaliseren kon hij niet. Hij kon haat die hij had, niet ineens veranderen in begrip of broederliefde. Hij hield van zijn broer, maar dat kon je niet aan hem zien al je hem voor het eerst zag. Als je hem zou vragen hoeveel mensen hij op kon noemen voor wie hij zijn leven zou geven, kon hij dar gen antwoord op geven. Leylya was dood en of hij zich voor Alayen nu op kon offeren, wist hij niet. Dat kon hij onmogelijk zeggen voordat hij het moest doen. Of hij nu zei dat hij zijn broer voor alles wilde beschermen of dat hij zijn broer als een baksteen zou laten vallen, maakte niet uit, in de praktijk bleek het waarschijnlijk toch heel anders uit te pakken. ‘Ik had je hier niet verwacht.’ Niet verwacht of gehoopt niet te zien? Nee, niet verwacht. Waarom twijfelde hij daar überhaupt aan? Het was toch zijn broer? Zijn tweelingbroer waar hij altijd normaal mee overweg had gekund. De jongen waar hij vroeger zo vaak mee opgetrokken was. Ja, dat was hij, maar waarom as het dan zo moeilijk alles wat er gebeurd was achter zich te laten? Alayen had fouten gemaakt, ja, maar Kit had net zo goed fouten gemaakt, ergere zelf. Hij had dan wel eens waar niemands bloed aan zijn handen, maar hij had er moeten zijn toen zijn vrienden Leylya hadden vermoordt. Hij had er moeten zijn en hij was er niet geweest, was da niet een net zo grote fout als die van Alayen? Jawel, dat as het wel, maar hij wilde het niet toegeven, kon het niet toegeven. Beide gebeurtenissen waren nog zo vers, nog zo kort geleden. Eerst de dood van Leylya en toen de ruzie met Alayen. Als het al een ruzie met zijn broer was, eigenlijk was het een ruzie met de jongen die zijn vader had vermoordt. Kit wende zijn blik even af en zag dat Nica voorzichtig een stap nar de jongen toe deed. Kit wende zijn blik kort op de wolven pup, maar deed niks. Hij had geen reden om Nica terug te roepen en te zorgen dat het geitje achter hem bleef staan, hij had geen reden om haar nieuwsgierigheid te verbieden. Als de wolf iets van plan zou zijn, j, dn zou hij meteen reageren, maar zolang het er niet naar uitzag dat de dieren elkaar haatte, deed hij niks. Nica moest toch ook de kans krijgen andere dieren te leren kennen? Misschien leerde ze er wel meer van, misschien werden die irritante angsten van het dier dan wel minder. Kit keek Alayen aan en schudde zijn hoofd. Hij wist niet wat hij verder kon zeggen, wist niet of wat hij had gezegd verkeerd over kwam. Eigenlijk durfde hij zijn mond niet meer open te doen. Bang dat er verwijten uit zouden komen, bang dat dit de volgende ruzie zou worden..
Volledig in het thema van Valentijn staan er twee Events op het programma van de site. Beide zullen van start gaan vanaf 14 februari, dus houd de site zeker goed in de gaten.
Cupid Hearts: Verras vrienden of in game characters met een vrolijk hartje deze Valentijn. Met of zonder lief berichtje eraan vast. Anoniem of juist niet. Stuur je hartjes naar het account van Alpha.
Valentine's Dance:Vanaf 14 februari zal de grote zaal van de school omgetoverd worden tot een danszaal vol met eten, drinken en live muziek. Iedereen is welkom om aan dit algemene topic deel te nemen.
WINTER
Tijdens de winter is het terrein van de school in diepe rust. De meeste dieren zijn onvindbaar verscholen en de ijzige wind houd ook de leerlingen binnen. De perfecte tijd om met een kop warme choco naar de vallende sneeuw te kijken.
PROFILE
Onderwerp: Brothers ║ Alayen 
vr okt 26 2012, 15:39
