H_{et onzichtbare zweet bevochtigde zijn gezicht en liet de lokken over zijn oren aan zijn huid plakken terwijl hij koortsachtig enkele rukken aan de rol in de wc-rolhouder gaf. De verfrommelde stukken wc-papier vormde een prop, en nog één en nog één terwijl hij ondertussen verwoed de poging waagde om het bloeden met zijn drukkende vingers te stelpen. Hoe? Waarom? Zijn uit concentratie vochtig geworden ogen achter zijn brillenglazen schoten gehaast van het ene object naar het andere in de badkamer, zoekend naar iets dat meer van dienst zou kunnen zijn dan het wc-papier dat hij prop na prop tegen de wond duwde, om vervolgs weer volledig bloedbedrenkt achteloos wegwierp. Scarlet liet hij in de tussentijd nu half liggend op zijn schoot rusten, haar hoofd tegen zijn borst die uit inspanning dieper opveerde onder zijn versnelde ademhaling. Hij was geen medicus, allerminst. Naïef kind, geef me dan ook niet de reden om de medicus uit te hangen. Kon ze de gevolgen niet zien als de wond te diep was om door zijn onervaren handen verzorgd te worden, dat hij haar naar de ziekenzaal zou moeten brengen en de schooldokter haar hele verhaal zou weten? Hij sloeg geen acht op het feit hoe zijn feilloos gestreken overhemd kreukelde onder haar krampachtige grip, en hoe ze ondertussen haperende woorden uit verwarring uitbracht. Enkele keren suste hij haar zacht, maar nauwelijks hoorbaar toe dat het goed was, dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Zijn ernstige gezicht kon zo het tegendeel bewijzen, maar iedereen zou eenzelfde verschrikte reactie hebben gehad als hij een leerling met zelftoegebrachte verse wonden aantrof in zijn badkamer. Het kostte hem veel moeite om haar even tegen een schouder te rusten te leggen, zodat hij zijn halve bovenlichaam kon draaien om naar een laag kastje onder de wastafel te reiken. Zijn buikspieren spanden zich aan en zijn aangespannen arm die ondersteunend om haar heen lag trilde terwijl hij er iets uithaalde. Een verroest oud verbanddoosje, met spul dat nooit eerder gebruikt was. Het viel al te merken toen hij na een kort moment van wrikken en rukken de deksel eindelijk openkreeg, een muffige geur in zijn gezicht sloeg en enkele vergeelde verbanden werden verhuld. Die haalde hij eruit, zodat enkel de nog netjes verpakte verbanden nog overbleven. Deze oogden nog fris wit en bruikbaar, precies wat hij nodig had. Anders dan toiletpapier zou het steriele gaasje zoveel efficiënter zijn. Zachtjes uithijgend ging hij in kleermakerszit zitten, met Scarlet in zijn schoot zoals hij heel af en toe ook met zijn kinderen zat als hij ze een verhaaltje voorlas - nu hielden zijn handen echter geen leesboekje vast, maar waren ze inspannen bezig de verpakking met de botte verbandschaar open te knippen. Het bloed was in een paar kleine druppels op zijn anders zo smetteloze witte overhemd en pantalon gesijpeld toen hij met trillende vingers het gaasje op de wond drukte en het vervolgens vliegensvlug verbond, maar dat deerde hem nu niet. Voorzichtig liet hij haar arm los en bekeek het geslaagde resultaat voor hij een zucht slaakte en verlicht even met zijn rug tegen de badkamermuur leunde. Zijn ogen sloot hij daarbij even, en zijn hoofd lag in zijn nek. Waarom het hem zoveel angst aanjoeg begreep hij niet helemaal. Het was niet dat ze doodging of iets in die trant. Maar hij begreep wel dat het uit hetzelfde instinct moest voorkomen als wanneer hij door een ernstig klinkende leidster van de peuterspeelzaal van zijn kinderen opgebeld werd, of te horen kreeg dat zijn dochtertje naar het dichtstbijzijndste ziekenhuis was geëscorteerd, of net zoals de winter een paar jaar terug, toen Elwin door het ijs op het meer was gezakt en hij ondanks zijn waterfobie er halsoverkop in was gesprongen als hij zijn enkel niet verzwikt had in de sneeuw. Er was nu geen reden toe. Scarlet was in veiligheid. En dat was goed.
Een laatste zucht ontsnapte over zijn smalle lippen voor hij zijn kin op zijn borst legde en even neerstaarde op het meisje rustend tegen zijn bovenlichaam. Heel voorzichtig en met beleid kwam hij overeind, wurmde zijn armen onder haar knieholtes en om haar schouders om haar langzaam op te tillen. Ze was nog in paniek, besefte hij, toen ze kreunde, haar hoofd schudde, moeizaam halfvergaande woorden uitbracht die hij ondanks haar mompelen kon verstaan. 'Niemand komt jou halen,' drukte Savador haar op een zachte, bijna vaderlijke toon op het hart. Hij nam in het voorbijgaan haar topje mee en droeg haar terug zijn slaapkamer binnen, waar hij haar voorzichtig op het bed neerlegde. 'Daar zorg ik wel voor.' Hij moest voorzichtig met haar wond zijn toen hij haar armen omhoog deed en haar topje weer over haar hoofd trok, proberend om daarbij niet te letten op het schaars gekleedde bovenlijf van een meisje in de overgang naar een jonge vrouw. Wat opgelucht dat ze tenminste iets aanhad en nu in een veilig voorkomen was, ontmoette zijn blik weer de hare. Zijn goudgekleurde ogen stonden nog ernstig achter de brillenglazen, en hij vroeg zich af of de bezorgdheid te goed zichtbaar op zijn gelaat zou zijn. Zacht streek zijn hand lang haar gezicht om de haren eruit te strijken voor hij een kleine zucht slaakte en besloot voor even zijn genegen kant te tonen door haar tegen zich aan te drukken. Ze hoefde niet bang te zijn. Niemand anders dan een leerling, leraar of ander personeel kwam de school in zonder zijn toestemming, daar hoefde ze zich absoluut geen zorgen over te maken. Een beetje ongemakkelijk keelschrapend liet hij haar al gauw weer los en duwde haar met lichte dwang neer in het bed. Hijzelf bleef op de rand zitten om haar zorgvuldig toe te dekken alsof ze zijn eigen kind was, en hij betrapte zichzelf erop hoezeer hij zich eigenlijk aan zichzelf ergerde nu. Deze kant lag normaal diep verborgen onder zijn harde strenge schil en er waren er maar weinigen op deze school die hem ooit zo zouden meemaken. Ook geen wonder, als je je bedacht hoeveel procent van de leerlingen hem liever dood dan levend zag. Onder een zacht gekreun liet hij zich met zijn schouder tegen de steun van het bed zakken. Hij besefte eigenlijk nu pas hoe diep de vermoeidheid zich door die enkele overhaaste handeling al in zijn botten en spieren genesteld had. Maar hij kon niet rusten voor hij zeker wist dat Scarlet was gekalmeerd. Dat was voor nu de eerste prioriteit.}

M_{isschien was het om zichzelf weer een redelijke houding aan te geven of zijn blijk van genegenheid te kunnen laten verwateren. In ieder geval was hij van het bed opgestaan en had zich met langzame passen naar het raam begeven om de gordijnen geheel dicht te schuiven. De donkere zomen hield hij nog tussen zijn vingers geklemd terwijl hij nog een laatste snelle blik tussen de gordijnen door op het buitenterrein wierp. Het regende buiten. Eerst geruisloos gemiezer, daarna de kletterende druppels van de stortregen uit de plotselinge wolkbreuk. Goed. Dat was goed. Enige sporen die Duvessa in het woud had nagelaten zouden door de regen gewist worden en de mannen die Scarlet haar volgens haarzelf op de hielen zat zouden erdoor op een dwaalspoor gebracht worden. Zacht zuchtend trok hij de gordijnen uiteindelijk dicht voor hij zich omdraaide. Toch kon hij beter het zekere voor het onzekere nemen. Eerst de deur van zijn vertrek die op het dubbele slot ging. Daarna sloot hij de deur van de slaapkamer en draaide deze ook zorgvuldig op slot. Ze hoefde zich geen zorgen te maken. Als ze haar wilden hebben moesten ze eerst langs hem zien te komen. Bovendien had hij talloze van zijn slangen die als zijn oren en oogden figureerden op plaatsen waar hij op dat moment niet was. Dat verklaarde ook waarom hij het meeste dat op de school gaande was al wist als hij het bijna niet eens kon weten. De dieren erkenden enkel hem als hun meester en gedroegen zich als nederige dienaren. Ze zouden het hem onmiddellijk melden als er iets niet geheel in de haak was.
Vermoeid liet Savador zich weer op de rand van het bed neerzakken. Een beetje ingezakt en met hangend hoofd omdat deze plotseling zwaar aanvoelde leunde hij iets opzij, met zijn schouder tegen de bedsteun. Met langzame bewegingen trok hij de veters van zijn herenschoenen uit hun knopen om deze vervolgens onder verrassend veel geleverde inspanning uit te trekken en aan zijn bedrand te zetten. De bril die nog op zijn neus rustte zette hij af en legde hij neer op het kastje naast het bed.
Zo moest het werken. Zo moest ze in redelijke veiligheid verkeren. Hij was nog steeds haar mentor en had nog steeds zijn plicht om zich ernaar te gedragen. Daar hoorde de veiligheid van zijn leerlingen ook bij. Maar ondanks dat leek Scarlet zich er niet bij neer te willen leggen.
'Nee...' Langzaam draaide hij zijn hoofd opzij om haar over zijn schouder even aan te kijken bij het klinken van haar vermoeide stemgeluid. Ze was zittend overeind gekomen, de deken nu als een verfomfaaide hoop stof om haar heen. 'Ik ga niet nog eens jou bed in beslag nemen... terwijl dat jij zelf oververmoeid bent.' Hij had altijd een scherp oor gehad voor leerlingen die hem niet met het gewenste 'u' aanspraken, en zo ook nu ontging het hem niet. Zelfs nu leek hij te moe om zich er druk over te maken. Behalve dat deerde het hem ook niet zoveel. Dit was geen moment voor etiquetten, ja en amen en beleefde woorden. Ze was gewond. Ze was moe. Hij was moe. Het belangrijkste was dat ze nu wat slaap kregen. 'En desnoods wil ik wel op de bank liggen zodat jij zelf wat kan rusten,' voegde ze eraan toe. Er gleed een frons over zijn gezicht dat even betrok, vooral toen hij zag hoe ze zich al langzaam uit het bed werkte. Zij op die harde bank met die brose nek en open schouderwond van haar? Niets daarvan. Onder lichte dwang duwde hij haar zachtjes weer terug in het bed, en in die beweging liet hij zich ook op het matras opzij zakken. 'Niet nodig,' wist hij zacht uit te brengen. Opnieuw sloeg hij de deken om haar heen en verspreidde deze over haar alsof hij de warmte ervan niet per se nodig had. Zwakjes bewogen zijn mondhoeken iets omhoog in iets teders terwijl hij haar vermoeid aankeek, al was het nauwelijks een glimlach te noemen en leek het ergens ook geforceerd te zijn.
'Ga maar slapen.' Het laatste kwam er in een zachte fluistering uit. Zijn ogen hadden zich al gesloten, zijn strijd tegen de vermoeidheid opgegeven en bezonken in de stilte die zich niet enkel heer en meester maakte in de kamer, maar ook in zijn hoofd. Zelfs het geluid van de roffelende regen buiten stierf langzaam weg uit zijn staat van bewustzijn. Hij had er uit voorzorg rekening mee gehouden om voldoende ruimte te houden aan de andere kant van het bed, haar de warmte en de dekens te gunnen die zij meer nodig had dan hij. Maar ondanks dat alles rustte de hand waarmee hij haar terug in het kussen had geduwd nog altijd op haar bovenarm. Alsof hij bang was dat ze alsnog het bed zou verlaten en ten prooi zou vallen aan haar eigen naïviteit.}