Het was een koude herfstdagt. De zon was niet te zien omdat deze achter de wolken was. Het waaide ook een beetje. Het enige geluid dat te horen was, was het zachte geruis van de bomen. Jake was weer eens op 1 van zijn vele wandelingen. Hij liep met zijn handen in zijn zakken en de kraag van zijn jas hoog opgetrokken. Het was net boven het nulpunt..althans voor Jake's gevoel. Waarschijnlijk kwam het omdat de lucht vochtig was. In combinatie met de wind,maakte het dat de nacht kouder aanvoelde dan deze werkelijk was. Toen hoorde hij ergens in de verte water ruizen. Hij moest dus vlak bij een stroompje zijn. Jake volgde het geluid. Naarmate hij dichterbij het geluid kwam, begon het een beetje te regenen. Jake stopte even en keek omhoog. Fijn, alsof het al nog niet koud genoeg was. "Hmpf" Hij deed zijn capuchon op, en versnelde zijn pas. Hopelijk kon hij ergens beschutting vinden ofzo. Terwijl hij rende werd het geluid sterker. Na een tijdje zag hij een iets wat op een grote hoeveelheid water leek. Een meer? Naarmate hij dichterbij kwam, hoorde hij dat het niet geruis was, maar het geluid kletterend water, als het gekletter van veel regen op een raam. Toen zag hij het. Tussen de bomen zag hij een waterval. Ondertussen was het harder gaan regenen. Toen hij bij de waterkant was, stopte hij even. Hij keek om zich heen. Toen zag hij iets wat op een pad leek, dat achter de waterval leek te gaan. Hij besloot maar het zekere voor het onzekere te nemen, en het pad te volgen. Het bleek inderdaad een pad achter de waterval te zijn. Toen zag hij in de wand een opening. Hij besloot hierin te gaan, om zo de bui maar eens af te wachten. Het gekletter van het water was nu oorverdovend, door de echo die deze had tegen de wanden. Hij besloot maar iets verder de grot in te gaan, zodat hij verder bij het geluid vandaan was. Hij hield namelijk totaal niet van lawaai. Toen hij naar zijn mening ver genoeg was van het lawaai, deed hij zijn capuchon af. Het enige geluid wat hij nu hoorde, was het druppelen van water, en het vage gekletter van de waterval. Hij keek achter zich. Vanaf deze afstand, leek het net alsof er een muur van water de grot blokkeerde. Hij zuchtte en leunde tegen de wand, lichtjes nahijgend. Uiteindelijk ging hij met een diepe zucht zitten. De grond was een beetje vochtig, maar dat leek hem niet te deren. Hij keek om zich heen. Op de muur zag hij iets wat op vage tekens leek. Jake was van mening dat dit gewoon rare patronen in de muur waren. Toen keek hij naar het plafond. Eigenlijk zat hij best wel lekker nu zo. Hij moest deze plek onthouden.

Een koude herfstdag, dat was het zeker. Mizuki had zich dik ingepakt dat kon je wel zien, ze had een jas aan met vanbinnen van die lekker zachte wol vanbinnen die haar lekker warm zou houden tegen de wind en de regen. Maar toch besloot ze te wandelen, ze was een koppig meisje op vlak van alles, als ze naar buiten wilde, ging ze naar buiten, maar ze nam altijd haar brownies mee die ze zelfgemaakt had en natuurlijk zoals altijd perfect in proportie waren gesneden. Zo was ze nu eenmaal, alles moest perfect op zijn plek liggen of perfect in plakjes gesneden zijn. Het was echt geen aangenaam weer om naar buiten te gaan, dat merkte Mizuki nu al op en ze keek met een zure blik naar de donkere wolken die elk moment regen op haar kon laten vallen. Gelukkig had ze een kap aan deze jas en ze zette deze op haar hoofd. Ook de kap had wol aan de binnenkant en het voelde aangenaam zacht aan haar kaken die ijskoud waren op dit moment. Met haar handen ging ze naar haar broekzakken en ze stak ze er in. Natuurlijk had ze haar geheime paadjes en ze liep richting de watervallen en ze ging in de grot zitten die ze had gevonden en ze glimlachte terwijl ze eventjes de tekens op de muur nog eens bestudeerde. Een gegiechel verliet haar mond en ze hoorde voetstappen richting haar gevonden grot. Zou deze persoon haar grot ook vinden? Zou leuk zijn, zeker voor haar sinds ze al een tijdje weer op shadra had geleefd en eigenlijk sinds vandaag maar pas terug was. Er kwam een jongen binnengewandelt en Mizuki slaagde er in een stukje schaduw te vinden waarin ze vervaagde. De jongen leek moe te zijn en ze deed moeite om niet te giechelen en haar positie te verraden. Mizuki volgde elke beweging nauwkeurig met haar ogen en zag hoe hij zuchtend ging zitten, in die positie keek hij naar het plafond. Nu besloot ze te verschijnen en ze stapte uit de schaduwen “Hallo” zei ze met haar zachte stem en ze ging voor de jongen zitten. “Je bent een van de weinigen die deze grot kent” zei ze gevolgd door een licht gegiechel. Een glimlach sierde haar mond en ze keek nieuwsgierig naar de jongen. Ja wie was hij? Ze wist het niet, ze was veel vergeten de laatste tijd dus het was vast niet zijn schuld.

Plotseling zag hij iets vanuit zijn ooghoeken verschijnen in de schaduwen verder in de grot. "Hmn?" Hij keek naast zich. Hij zag een meisje zijn richting opkijken. “Hallo” Jake knipperde even met zijn ogen. Een onzichtbaarheidsbezwering..Magie verbaasde hem altijd maar weer. Dit meisje moest hem al die tijd in de gaten hebben gehouden. “Je bent een van de weinigen die deze grot kent” Het meisje ging voor hem zitten. Jake sloot zijn ogen, boog zijn hoofd en glimlachte, zoals een gewoonte van hem was. "Het was eerder toeval dan wijsheid dat mij hier bracht." Jake keek toen naar het meisje. Vaag kwam ze hem bekend voor...maar waar...Waarschijnlijk kwam dat omdat ze ook een beetje op Forana leek..vaag..maar ze had toch iets dat hem aan haar deed denken..Het meisje had diepbruine ogen en zwart haar. Waarschijnlijk kwam het door die combinatie. Tegenwoordig leek ieder meisje met de combinatie in zijn ogen op Forana.. Hmmm..aan haar jas te zien was zij ook nog pas in de grot. Eens zien...ze zag er ongeveer uit alsof ze van zijn leeftijd was. Verder, kon hij nog niet met zekerheid zeggen waar ze vandaan kwam, maar ze gebruikte in ieder geval een soort magie. Alleen wist Jake niet onder welk element een onzichtbaarheidsbezwering viel. Vast iets van Licht of Donker. Als dit zo was, moest dit betekenen dat ze inderdaad 1 van beide was. Jake was altijd al nieuwsgierig geweest als het om magie ging. Met name donkere. Hij wou altijd meer weten, want kennis is macht was hij van mening. Hmmn..toch maar vragen. "Mag ik misschien weten wat voor magie dat was? Ik ben namelijk erg geïntreseert als het om magie gaat weet je?" Hij besloot het gesprek vriendelijk te beginnen. Misschien had hij nog iets aan die magie van haar in de toekomst. Daar kwam bij, hij kon toch nergens anders heen gaan, behalve nog dieper de grot in. Wat een geluk dat hij trouwens deze grot had gevonden. Anders was hij vrijwel zeker drijfnat geworden, en als hij ergens niet van hield, dan waren het wel natte kleren.

Mizuki had geen zin meer in zich verstoppen en ze verscheen dus uit de schaduwen met een brede glimlach. "Hmn?" hoorde ze hem zeggen en dan reageerde ze dan ook meteen. Ze had autisme ze hoorde heel goed en dus was zelfs een muis even luid voor haar als een gewone stem. “Hallo” zei ze met wat gegiechel omdat hij zo met zijn ogen aan het knipperen was. Deze jongen was grappig, heel grappig. “Je bent een van de weinigen die deze grot kent” Het meisje ging voor hem zitten. De jongen sloot zijn ogen, boog zijn hoofd en glimlachte en Mizuki giechelde. Ze was in een opperbest humeur en dat zou hij vast wel gemerkt hebben. "Het was eerder toeval dan wijsheid dat mij hier bracht." zei de jongen en Mizuki knikte, "Ja, velen zien er over maar als je je verstand gebruikt en goed oplet, zie je de grot vlak voor je neus." zei ze en ze plofte neer op de grond. Ze bekeek de jongen eens goed, hij had zwart haar en paarse ogen, mooie paarse ogen, de bovenkant wat donkerder dan de onderkant en spikkeltjes waren er ook te zien. Mizuki hield van detail, alles wat niet in detail was uitgewerkt bij bijvoorbeeld een tekening, vond zij niet goed genoeg. Ze was een pietje-precies, iemand die niet snel tevreden was met haar werk, zeker bij het bakken en koken. "Mag ik misschien weten wat voor magie dat was? Ik ben namelijk erg geïntreseert als het om magie gaat weet je?" vroeg hij en Mizuki giechelde "Als Shadraan moet je dat toch weten? Dat is pure dark magic en niet zo moeilijk, je hebt alleen een stukje schaduw nodig. Maar ik weet veel over magie, ik kan veel doen zoals bijvoorbeeld jou hier ter plekke honger laten krijgen of slakken laten braken" zei ze en ze begon weer te giechelen. Ja ze kon echt veel, mensen onderschatten haar graag, maar dat kwam hen telkens zuur te staan sinds ze haar vaak niet konden overtreffen in creativiteit. Ze was een inventief meisje, dat was zeker een feit.

Het meisje giechelde. "Als Shadraan moet je dat toch weten? Dat is pure dark magic en niet zo moeilijk, je hebt alleen een stukje schaduw nodig. Maar ik weet veel over magie, ik kan veel doen zoals bijvoorbeeld jou hier ter plekke honger laten krijgen of slakken laten braken." Dus ze had ontdekt dat hij een Shadraan was. Dan kon dat alleen maar betekenen dat zij ook van Shadra afkwam. Nu wist Jake ook weer, waarom hij zichzelf nooit onzichtbaarheidsbezweringen had aangeleerd. Dat behoorde tot de categorie 'Kinderlijke bezweringen' zoals Jake het noemde. Bezweringen die je gebruikt om grappen uit te halen met iemand anders..hetzelfde gold trouwens voor de andere dingen die het meisje opnoemde. Dat soort bezweringen..waren niet echt zijn ding. Hij had meer op de wat serieuzere bezweringen zoals iemand een slechte herinnering laten zien of illusies maken van enge beesten. Bezweringen die iemand mentaal helemaal kapot maakte. Maar fysiek zou hij nooit iemand willen pijn doen. Daar was hij weer te beleefd voor. Voor zover je dat beleefdheid kon noemen. Maar het meisje wist dus net als hij veel over donkere magie af. Goed. Misschien had hij inderdaad wat aan haar in de toekomst. Maar jammer dat van de meer..kinderlijke..magie hield. "Ah, je hebt dus gezien dat ik van Shadra afkwam..dat kan alleen betekenen dat jij een mede-Shadraan bent." Hij stond op "Jake Patreus is de naam." Hij maakte een buiging. Jake was altijd al beleefd geweest. Zeker tegenover meisjes. Waarschijnlijk kwam dat omdat hij in een rijke familie was opgevoed die een goede naam had in Shadra. Hij kon het zich nog wel herinneren alle dagen dat er tegen hem geschreeuwd werd, omdat hij niet diep genoeg boog, net recht achter zijn bord zat, of zijn haren/kleding erg vies was. Dat laatste is er nog steeds bij hem blijven inzitten.
Toen keek hij weer naar het meisje. "En ik weet ook veel van Dark Magic." Behalve dan dat van die onzichtbaarheid, maar dat was niet belangrijk.

Het meisje giechelde. "Als Shadraan moet je dat toch weten? Dat is pure dark magic en niet zo moeilijk, je hebt alleen een stukje schaduw nodig. Maar ik weet veel over magie, ik kan veel doen zoals bijvoorbeeld jou hier ter plekke honger laten krijgen of slakken laten braken." Het was makkelijk te spotten dat hij een Shadraan was, te simpel, zijn haarkleur en de kleur van zijn ogen verraadden alles zowat. Ook zijn manier van doen was iets wat alleen shadranen zouden doen. Ja misschien waren haar bezweringen die ze opnoemde kinderlijk maar dat vond ze niet erg, ze kon mensen gek maken met andere serieuzere dingen, maar die hield ze voor zichzelf. Mensen mochten haar onderschatten zoveel ze wilden. "Ah, je hebt dus gezien dat ik van Shadra afkwam..dat kan alleen betekenen dat jij een mede-Shadraan bent." Hij stond op "Jake Patreus is de naam." Hij maakte een buiging. Nu begon Mizuki al helemaal te giechelen. "Ja ik ben deels Shadraans en Novaans, en de naam is Mizuki Danna" zei ze al grinnikend en ze keek naar Jake die zo über beleefd was. Iets wat zij niet gewend was, dat jongens beleefd waren. "En ik weet ook veel van Dark Magic." Mizuki grinnikte "Ik kan mensen vervloeken, ze innerlijk tot waanzin laten leiden, waanbeelden oproepen, etc. maar het belangrijkste van al... Ik kan koken" zei ze al grinnikend en ze haalde uit haar tas een perfecte vierkante brownie uit haar tas en ze gaf deze aan Jake "Alstjeblieft, hopelijk hou je van zoete dingen" zei ze en ze nam er zelf ook eentje, om er dan muizenhapjes van te nemen. Ze at altijd zo traag mogelijk om zo lang mogelijk van haar zoetigheid te genieten. Ze was erg slank, maar ze at veel zoete dingen. Jake zou dat vast ook al snel door hebben. Mizuki keek verwonderd naar de rotswand terwijl ze nog steeds muizenhapjes nam van haar zelfgebakken brownie.

Het meisje begon nu helemaal te giechelen. Wat een irritant geluid kon dat toch zijn..ach ergens had het ook weer iets schattigs..wacht dacht hij dat nou? Nah ja, gewoon geen aandacht aan besteden.. "Ja ik ben deels Shadraans en Novaans, en de naam is Mizuki Danna" ze moest erg grinniken terwijl ze dit zei. Zat ze soms een grap met hem uit te halen? Nee, dat leek er niet op.. Maar ze was dus Shadraans en Novaans? Ze is dus een halfling..en nog wel van die lichtknuffelaars..Dat was weer wat minder. Maar goed, hopen dat haar Shadraanse helft sterker is dan die andere helft. "En ik weet ook veel van Dark Magic" Het meisje grinnikte bij deze opmerking. Waarom moest ze toch altijd zo grinniken.. "Ik kan mensen vervloeken, ze innerlijk tot waanzin laten leiden, waanbeelden oproepen, etc." Kijk, dat wist ze ook nog..dat was een groot pluspunt. Jake begon haar al meer te mogen. "Maar het belangrijkste van al... Ik kan koken" Terwijl ze dit zei, haalde ze al grinnikend iets uit haar tas. Het was iets van..gebak? Hij had het al vaag geroken toen hij in de grot kwam. Dus dit was de bron..Toen reikte ze naar Jake met het gebak. "Alstjeblieft, hopelijk hou je van zoete dingen" Jake aarzelde even. Hij hield persoonelijk niet echt van zoete dingen.. Maar dit rook zo lekker.. Hij pakte het aan. Ondertussen had het meisje zelf ook een gebak uit haar tas gepakt. Jake kijk er naar, rook er even aan, en nam toen een hap. Hmmn...chocola..en nog niet eens zo slecht..het deed hem denken aan thuis..Er schoten wat herinneringen door zijn hoofd. Meteen verjaagde hij die gedachten. Hij had nu geen zin om nostalgisch te worden te worden waar anderen bij zaten. Hij slikte de hap door "Dit is zo slecht nog niet." zei hij met een welgemeende glimlach. Hij nam nog een hap. Hij knikte nog even als nabevestiging. "Maar je bent dus Half Novaans, Half Shadraans? Rare combinatie. Hoe is het zo gekomen?" Jake wou nu ook wel weten hoe zoiets vreselijks zou hebben kunnen gebeuren. Zoiets kon, nee, zou niet mogen gebeuren.

Mizuki begon te giechelen, Jake was grappig, heel grappig. Hij trok grappige blikken en dat deed haar giechelen. "Ja ik ben deels Shadraans en Novaans, en de naam is Mizuki Danna" ze moest erg grinniken terwijl ze dit zei. Ja ze had die novaanse kant, maar die was van een van haar voorvaderen geweest dus haar shadra kant was natuurlijk groter. "En ik weet ook veel van Dark Magic" Het meisje grinnikte bij deze opmerking. Je kon haar gelukkig noemen sinds ze een glimlach op haar gezicht had. Misschien was ze wat té vrolijk voor een shadraan te zijn, maar zij was anders. Zij had autisme en ze wist hierdoor niet goed welke emotie ze moest tonen dus ze was gewoon blij, heel blij wel te verstaan. "Ik kan mensen vervloeken, ze innerlijk tot waanzin laten leiden, waanbeelden oproepen, etc." zei ze met een glimlach en ze keek geïnteresseerd naar Jake. Maar het belangrijkste van al... Ik kan koken" Terwijl ze dit zei, haalde ze al grinnikend een brownie uit haar tas om die aan Jake te overhandigen. "Hopelijk hou je van zoete dingen." Hij pakte het aan. Ondertussen had het meisje zelf ook een gebak uit haar tas gepakt. Jake kijk er naar, rook er even aan, en nam toen een hap. Mizuki keek nieuwsgierig hoe hij een hap nam van haar brownie. En ze vroeg zich af of hij het lekker vond. "Dit is zo slecht nog niet." zei hij met een glimlach en dit was een bevestiging dat hij het officieel lekker vond. Dit vond ze nou echt leuk en ze grijnsde eventjes en ze at verder van haar brownie. "Maar je bent dus Half Novaans, Half Shadraans? Rare combinatie. Hoe is het zo gekomen?" vroeg Jake en Mizuki dacht even na "Een van mijn voorvaderen was een novaan, maar dat is al generaties geleden, maar toch heb ik nog een vrij klein sprankje nova in me, maar dat is miniem tegenover de kracht van Shadra in me" zei ze met een glimlach en ze nam het laatste hapje van haar brownie "Waarom wilde je dat weten?" vroeg ze met een glimlach terwijl ze een tissue nam om haar mond schoon te deppen.

"Een van mijn voorvaderen was een Novaan, maar dat is al generaties geleden, maar toch heb ik nog een vrij klein sprankje nova in me, maar dat is miniem tegenover de kracht van Shadra in me" Ah, dat was toch nog een opluchting dan. Jake was al even bang dat ze te Novaans was. Ach, zolang ze het maar bij dat giechelen hield, vond Jake het best. "Waarom wilde je dat weten?" vroeg ze glimlachend. "Ach, ik vond het gewoon een rare combinatie, aangezien Nova en Shadra het tegenovergestelde van elkaar zijn. Dus ik wou weten hoe dat zo het kunnen komen." Jake nam na deze uitspraak nog een hap. Van binnen was hij nog steeds diep en diep teleurgesteld. Teleurgesteld in die voorouder van Mizuki. Hij kon een Shadraan verliefd worden op een lichtknuffelaar? In die tijd werd er zelfs nog strenger op te gezien dat dit soort incindentjes niet zouden gebeuren..Het was al een wonder dat ze überhaupt Novanen doogde op Shadra in die tijd. Zijn haat voor Novanen, lag diep geworteld in zijn verleden. Hij was lange geleden eens op die planeet geweest...Het waren allemaal stuk voor stuk nietsnutten die het gevaar van het leven niet zien, de hele dag vrolijk en blij zijn en al die tijd maar zeggen hoe mooi het leven is..Om van te walgen..Gelukkig wisten hij en de andere Shadranen beter...Shadranen kende het leven beter dan die naïeve lichtknuffelende lapzwansen.
Eventjes lichtte er een teken in zijn linkeroog op. Argh, waarom nu...Jake keek moeilijk, verborg snel zijn linkeroog achter zijn hand, en draaide zich van Mizuki af. Hij was er inmiddels wel gewend aan, dat het teken af en toe opflitste. Met name als hij zijn magie gebruikte kon het teken goed gezien worden. Maar soms ook op compleet willekeurige momenten. Zoals nu blijkbaar het geval was.. Nu moest hij weer een hele uitleg geven..iets waar hij zich eigenlijk een beetje voor schaamde..het is dat het hem van zijn Maangekte afhielp, anders had hij er maar al te graag vanaf gewild.

(Teken:)

Spoiler:

[Zoals je misschien gemerkt hebt, heeft Jake nogal een hekel aan Novanen ;P]

"Een van mijn voorvaderen was een Novaan, maar dat is al generaties geleden, maar toch heb ik nog een vrij klein sprankje nova in me, maar dat is miniem tegenover de kracht van Shadra in me" Mizuki kon echt niet liegen, dan zou ze beginnen stotteren en vastlopen en zolang ze dat niet deed wist je dat ze niet loog. "Waarom wilde je dat weten?" vroeg ze glimlachend. "Ach, ik vond het gewoon een rare combinatie, aangezien Nova en Shadra het tegenovergestelde van elkaar zijn. Dus ik wou weten hoe dat zo het kunnen komen." Jake nam na deze uitspraak nog een hap. "Het is een rare combinatie maar soms wel handig vind ik zelf." mompelde ze deze keer. Ze had echt nog nooit een hekel aan iemand gehad, ook niet aan een bepaalde magievorm. Ze hield van alle soorten magie, ze vond het leuk, fascinerend en boeiend om mee te werken. Misschien moest ze dan wel voor andere magiesoorten meer leren, maar dat deed ze met plezier. Het meisje veegde de kruimels van haar broek en ze keek dan weer naar Jake, naar zijn ene oog waar net een soort vogelteken in kwam te verschijnen. Wauw wat was dat mooi! maar voor ze nog eens kon kijken, had Jake zijn hand al voor zijn linkeroog gedaan en zijn blik afgewend. "Dat was mooi Jake, wat was dat?" Haar nieuwsgierigheid nam alle overmacht en met haar rechterhand haalde ze voorzichtig zijn hand van zijn oog en ze keek er naar. Ze kwam zelfs nog dichter om er naar te kijken. "Hoe mooi..." zei ze al dromerig. Ze leek wel betoverd door het teken in zijn oog. Maar ja, zoiets zag je natuurlijk niet elke dag en Mizuki hield van mensen die iets speciaals hadden, zo had Jake zijn prachtige oog. Nog steeds had Mizuki zijn hand vast, maar dat leek ze niet echt te beseffen, ze was nog altijd druk bezig met naar zijn oog te kijken, elk detail in haar opnemend.

(heb ik gemerkt )

"Dat was mooi Jake, wat was dat?" hoorde hij Mizuki achter zich zeggen. Nog steeds had hij zijn blik afgewend. "Het is niets..laat m-" Toen voelde hij Mizuki's hand op zijn hand die zijn oog bedekte. Meteen stopte hij met praten toen dit gebeurde. Hij was totaal niet gewend dat iemand hem zomaar aanraakte. Nah ja zomaar? Waarschijnlijk nieuwsgierigheid. Maar alsnog..het was een raar gevoel. Iemands anders lichaamswarmte op jouw lichaam voelen.. Ondertussen haalde Mizuki's hand, Jake's hand van zijn oog. Nah ja..eigenlijk had het toch niets geholpen. Mocht ze namelijk zijn hand hebben weggehaald, en het teken was er niet meer, dan had ze alsnog vragen erover gesteld. "Hoe mooi..." verzuchtte Mizuki, en ze bleef dromerig naar zijn linkeroog kijken. Ze leek wel op pauze gezet te zijn. Ze had zelfs nog zijn hand vast. Haast gehypnotiseerd..Jake herkende dat soort blikken maar al te goed.. Oh fijn, nog iets wat zijn teken blijkbaar kon..mensen hypnotiseren. Nou zat hij ook nog eens hier met iemand die onder invloed was van een hypnosespreuk..Wacht, was het wel hypnose? Was het niet gewoon fascinatie? Jake keek even goed naar haar. Wat makkelijk was, aangezien ze alleen maar aandacht voor zijn oog had. Nee, het was fascinatie..tenminste dat dacht hij.
Een donkere vlaag. Hij zag opeens een visioen. Hij zag zichzelf. Hij zat tegen een stenen muur. Alleen dan door de ogen van iemand anders. De persoon had zijn hand vast. Hij zag dat hij moeilijk keek, terwijl het teken in zijn linkeroog scheen. De persoon leek vooral geconcentreerd te zijn op zijn linkeroog...wacht eens even... Jake bewoog zijn linkerarm in gedachten. Toen zag hij in het visioen dat het beeld van zichzelf ook zijn linkerarm bewoog..dit betekende..dat hij dit zag door de ogen van Mizuki! Toen weer een donkere vlaag. Toen zag hij weer Mizuki, die nog steeds naar zijn oog zat te staren. Dit was...erg interessant...Hij besloot Mizuki maar niet te vertellen van deze vage belevenis. In plaats daarvan, besloot hij Mizuki maar het verhaal achter zijn teken te zeggen. Hij zuchtte even. "Ja, ik weet het, dat zou je vast nog nooit gezien hebben bij andere mensen met Dark Magic.." Hij deed zijn hand van zijn oog, terwijl hij met zijn andere hand de hand van Mizuki eraf deed. "En achter dit rare teken, zit ook een raar verhaal." Hij zuchtte weer. "Wel eens gehoord van Noxcanidas? Binnen mijn familie is het beter bekend onder Maangekte. Het is een ziekte..of liever gezegd een erfelijk iets in mijn familie. Het doet..laten we zeggen..vreemde dingen met een Dark Magic gebruiker binnen mijn familie die teveel aan maanlicht is blootgesteld...Iedere keer als degene daar teveel aan bloot wordt gesteld, wordt degene..zichzelf niet meer. Dit komt doordat onze Dark Magic gevoed wordt door door maanlicht. Niet alleen dat, het wordt ook nog eens sterker. Tot voor kort, kon ik mijn magie ook wel in bedwang houden..Maar laatst had ook ik een aanval van deze ziekte. Dit werd bijna de dood van een Greniaans meisje..deze heeft mij later, onbewust, dit teken gegeven. Dit teken zorgt ervoor dat ik mijn Maangekte nu onder bedwang kan houden. Het voed mijn agressieve Shadraanse magie, met de wat meer kalmerende Greniaanse magie. Dit gebeurt iedere keer als dit teken opgloeid..." Hij keek weg. Daar was hij Leya nog steeds erg dankbaar voor. Helaas zat ze niet meer op Starshine. Hij zuchtte en keek weer naar Mizuki. Hij glimlachtte weer. "Verder nog vragen?" Het teken doofde weer, en zijn oog was weer dezelfde, nu iets lichtere kleur, als zijn rechteroog.

Jake had Mizuki's vraag gehoord, want ze had het luid genoeg gezegd. Maar nog steeds had hij zijn blik afgewend, het leek net alsof hij er zich voor de een of andere manier voor schaamde. Zelf wist ze niet waarom. "Het is niets..laat m-" Mizuki nam zijn hand van zijn linkeroog weg en hij was vast geschrokken dat Mizuki gewoon zijn hand vastnam om naar het oog te kijken. "Hoe mooi..." verzuchtte Mizuki, en ze bleef dromerig naar zijn linkeroog kijken. Ze was gefascineerd door het teken want het was speciaal, iets wat je niet vaak zag. Mizuki wilde daarom elk detail ervan onderzoeken en in haar geheugen printen. Het meisje had zelfs niet eens door dat Jake opeens door haar ogen kon kijken, ze bleef gewoon vol fascinatie naar het oog kijken. Een zucht verliet de mond van Jake en Mizuki stopte met kijken naar het oog en ze keek dan naar zijn lippen. "Ja, ik weet het, dat zou je vast nog nooit gezien hebben bij andere mensen met Dark Magic.." Mizuki knikte en liet haar hand van Jake's hand afglijden, met behulp van hem. Een glimlach sierde haar mond en haar amadelbruine ogen keken naar de hand van Jake, ze hield zo erg veel van detail en Jake had zoveel detail dat ze moeite moest doen om haar aandacht erbij te houden. Hij was té fascinerend. "En achter dit rare teken, zit ook een raar verhaal." Hij zuchtte weer. "Wel eens gehoord van Noxcanidas? Binnen mijn familie is het beter bekend onder Maangekte. Het is een ziekte..of liever gezegd een erfelijk iets in mijn familie. Het doet..laten we zeggen..vreemde dingen met een Dark Magic gebruiker binnen mijn familie die teveel aan maanlicht is blootgesteld...Iedere keer als degene daar teveel aan bloot wordt gesteld, wordt degene..zichzelf niet meer. Dit komt doordat onze Dark Magic gevoed wordt door door maanlicht. Niet alleen dat, het wordt ook nog eens sterker. Tot voor kort, kon ik mijn magie ook wel in bedwang houden..Maar laatst had ook ik een aanval van deze ziekte. Dit werd bijna de dood van een Greniaans meisje..deze heeft mij later, onbewust, dit teken gegeven. Dit teken zorgt ervoor dat ik mijn Maangekte nu onder bedwang kan houden. Het voed mijn agressieve Shadraanse magie, met de wat meer kalmerende Greniaanse magie. Dit gebeurt iedere keer als dit teken opgloeid..." Mizuki keek weer naar de ogen van de jongen terwijl haar glimlach steeds breder werd en ze enthousiast knikte "Interessant!" zei ze opgewekt. "Verder nog vragen?" Het teken doofde weer, en zijn oog was weer dezelfde. Mizuki ging met haar hand door haar haren en ze vroeg dan "Gebeurt het vaak dat je last krijgt van die maangekte? Of is het maar occasioneel? En hoe komt het dat je Noxcanidas hebt? Ik heb veel vragen" zei ze met een nieuwsgierige vragende toon. Ze wilde er absoluut meer over weten, zo was Mizuki, ze was te nieuwsgierig.

Hij kon zijn blik al die tijd maar niet van het meisje afhouden. Logisch, want hij was een gesprek met haar aan het voeren. Maar toch..het leek eerder fascinatie, dan het gesprek wat het deed. er was iets met dit meisje..hij voelde het aan haar..maar wat...
"Gebeurt het vaak dat je last krijgt van die Maangekte? Of is het maar occasioneel? En hoe komt het dat je Noxcanidas hebt? Ik heb veel vragen." Jake zuchtte. Dit meisje wou echt alles weten. Nah ja, hij hield er niet echt van om hierover te praten. Maar goed, nu hij het hele verhaal verteld had, kon hij niet meer terug gaan. Hij voelde het als een verplichting tegenover Mizuki om haar vragen te beantwoorden. Waarom? Dat wist Jake niet. Normaal was hij namelijk niet zo open tegenover anderen. Maar ja, Mizuki wist niet 1 van zijn best bewaarde geheimen. Hij besloot maar gewoon te glimlachen en haar vragen te beantwoorden. "Het gebeurd alleen als ik teveel blootgesteld wordt aan puur maanlicht. Ik krijg het dus bijvoorbeeld sneller als het volle maan is." En dan waren tevens zijn krachten op z'n sterkst, maar dat ter zijde. "Dus het verschild nogal. Nu zou het bijvoorbeeld niet zo snel kunnen gebeuren, omdat de maan vooral achter de wolken is nu..." Hij keek naast zich, naar de opening van de grot. Althans, hij hoopte dat hij het niet zo snel zou krijgen. Hij keek weer naar Mizuki. "Verder, heeft mijn familie nog steeds geen flauw idee waar de ziekte vandaan is gekomen..Ik heb er de laatste tijd weer veel onderzoek naar gedaan..maar telkens ben geëindigd op een dood spoor..." Hij zuchtte. Jake wou sinds die aanval, heel graag weten, waar die ziekte toch vandaan kwam. Hij wist dat zijn familie stamboom ver in het verleden reikte. Zijn vader had hem ooit een boek laten zien met daarin een afbeelding van de stamboom. Hij was dan de laatste tijd druk bezig geweest met onderzoek naar rare familieleden binnen de Patreus (Zijn vaders kant) en Gaedonwold (Zijn moeders kant) families.. Hij is wel op wat interessante gevallen gestuit binnen zijn familie. Zo was er eentje, die weigerde te leven als een mens, en altijd in een uilenvorm was gebleven. Ook zaten er wat hoger geplaatste leden van de Susama in zijn familie. Ja, de Patreus en Gaedonwold families waren eigenlijk best wel rare families. Misschien moest hij het er maar weer eens over hebben met zijn vader, de eerst volgende keer dat hij weer naar Shadra gaat...

Mizuki had nu al een tijdje door dat Jake naar haar aan het kijken was, maar zij had het te druk met naar zijn oog te kijken, waardat een supercool teken in was verschenen. "Gebeurt het vaak dat je last krijgt van die Maangekte? Of is het maar occasioneel? En hoe komt het dat je Noxcanidas hebt? Ik heb veel vragen." Jake zuchtte en dat was ook zeker te begrijpen, Mizuki stelde veel vragen, was véél te nieuwsgierig en ze drong zichzelf nogal op op sommige momenten tot grote irritatie bij anderen. maar sinds Jake a had gezegd, moest hij nu wel b zeggen. Ze verwachtte een antwoord en hij zou er niet zo makkelijk vanaf komen. Uiteindelijk begon Jake te glimlachen en beantwoordde hij haar vraag: "Het gebeurd alleen als ik teveel blootgesteld wordt aan puur maanlicht. Ik krijg het dus bijvoorbeeld sneller als het volle maan is." Mizuki knikte en ze was ook oprecht geïnteresseerd, ze grinnikte eventjes maar keek Jake dan voor de rest weer aan. "Dus het verschild nogal. Nu zou het bijvoorbeeld niet zo snel kunnen gebeuren, omdat de maan vooral achter de wolken is nu..." Mizuki volgde Jake's blik naar de opening van de grot en zag hoe het maanlicht achter de wolken was verdwenen. Dan op het zelfde moment als Jake keek ze naar hem en ze glimlachte. "Verder, heeft mijn familie nog steeds geen flauw idee waar de ziekte vandaan is gekomen..Ik heb er de laatste tijd weer veel onderzoek naar gedaan..maar telkens ben geëindigd op een dood spoor..." Hij zuchtte. Mizuki stond recht en ze keek Jake aan, maar kwam heel dicht bij zijn gezicht en ze begon zijn ogen te bekijken. "Nu is er dus niets mee aan de hand? Hm..." mompelde ze en ze keek dan weer naar de opening van de grot. "Heeft dit ook niet ergens met je krachten te maken? Hoe meer maanlicht hoe sterker of juist andersom?" Ze begon zich weer te verdiepen in iets, en hoe onoplosbaarder, hoe meer ze zich er in wilde verdiepen. Dat was nu een van haar irritante trekjes, ze wilde aan alles een uitleg koppelen. Nog steeds was Mizuki zeer dicht bij het gezicht van Jake, maar ze had niet door dat dat eventueel Jake in verlegenheid kon brengen.

Opeens kwam ze heel dichtbij zijn gezicht. Dit was Jake niet gewend. De meeste personen die hij tot nu toe tegen was gekomen op SSA waren nooit zo dichtbij gekomen. Hij voelde haar warme adem op zijn gezicht. Ook kon hij nu echt haar oprechte nieuwsgierigheid in haar ogen zien. Eigenlijk had Jake er op de 1 of andere manier geen probleem mee. Die ogen deden hem denken aan die van Forana. Zij had ook van die mooie bruine ogen.. Hij deed wel zijn nek een klein stukje naar achteren. "Nu is er dus niets mee aan de hand? Hm..." Jake voelde zijn gezicht opeens iets warmer worden. Ondertussen zag hij dat ze weer naar de opening van de grot keek. Alsof ze opeens iets had gezien daar. Hij schudde nee. "Heeft dit ook niet ergens met je krachten te maken? Hoe meer maanlicht hoe sterker of juist andersom?" Kijk, daarom vond hij dit soort gesprekken zo moeilijk. Het ging over zijn zwakke punten. Iets wat anderen nou net niet mochten weten over hem. Vond hij zelf. Het maakte je zwak in de ogen van de anderen. Alhoewel Mizuki hem geen persoon leek die dat iets kon schelen, kon hij dat nooit zeker weten. Misschien stelde ze zich wel aardig op, maar was ze eigenlijk een ongelooflijk kreng. Nah ja, als dat werkelijk zo was, dan zou hij dat gouw genoeg merken aan haar. Ze stelde in ieder geval wel veel vragen. Daar hield Jake van. Mensen die het fijne van alles willen weten. Hij was namelijk zelf ook zo'n persoon.
Wat hij nog steeds zo raar vond, was die gebeurtenis van daarnet. Zou het zo gegaan zijn , omdat zij ook een Shadraan was? Het moest in ieder geval iets met het teken te maken hebben. Hij had dit namelijk nooit gehad. Ook niet als zijn teken was opgelicht. Nou had niemand op deze school hem ook nooit aangeraakt, dus kon hij niet met zekerheid zeggen of het zou kunnen gebeuren als het teken oplichtte. "Wel, mijn theorie daarover, is dat hoe meer maanlicht, hoe sterker mijn krachten zijn." Hij dacht hierbij aan zijn nachtelijke experimenten. Iedere keer nacht, op dezelfde plek als waar hij zijn eerste aanval had gehad, schoot hij een paar paarse bollen de lucht in. Hierbij had hij al snel gemerkt dat iedere keer als hij zijn magie gebruikte, zijn teken oplichtte. Maar dat niet alleen. Hij had ook ontdekt dat hoe voller de maan, hoe feller de bollen waren, en daarbij ook de gloed die van het teken afstraalde. Hij had wel eens zelf geprobeerd om het teken uit zichzelf te laten opgloeien. Tot nog toe was dat niet gelukt.
Ondertussen was Mizuki's gezicht nog steeds dichtbij de zijne. Nu vond hij dat toch wel een beetje vervelend worden. "Kun je trouwens misschien even wat verder met jouw gezicht van de mijne afgaan?"

Mizuki naderde Jake's gezicht, zich totaal niet bewust van dat ze hem daarmee wel eens ongemakkelijk kon laten voelen of dat het gewoon vervelend werd. Ze zou het nooit merken, tot je het haar recht in haar gezicht zei. "Nu is er dus niets mee aan de hand? Hm..." ze begon met elke seconde nieuwsgieriger te worden naar zijn oog, ze wilde er al het fijne over weten. Dat was misschien wel een van haar irritante trekjes, ze wilde van alles wel wat weten en dat was lastig voor de anderen als ze er niets over wilde vertellen. "Heeft dit ook niet ergens met je krachten te maken? Hoe meer maanlicht hoe sterker of juist andersom?" vroeg ze, totaal niet wetend dat dit een lastig onderwerp was. Er was wel veel dat ze niet wist, maar ze kon slecht emoties aflezen bij iemand, dus ze wist nooit wat deze persoon bedoelde tot hij of zij het rechtaf in haar gezicht zei. Maar ze was helemaal geen kreng, ze was een heel aardig meisje dat soms alleen haar kuren had en serieus kwaad kon worden. "Wel, mijn theorie daarover, is dat hoe meer maanlicht, hoe sterker mijn krachten zijn." Mizuki glimlachte "Is toch handig? En best ook toepasselijk sinds wij Shadranen houden van duisternis maar toch ook weer dat het niet té donker is. Nog steeds was Mizuki's gezicht dicht bij dat van Jake. "Kun je trouwens misschien even wat verder met jouw gezicht van de mijne afgaan?" Mizuki schrok en begon te blozen "Oh.. Ehm.. Sorry" mompelde ze terwijl ze haar blik ook meteen afwendde en haar gezicht verder van dat van hem bracht. Ze staarde lichtjes afwezig naar de muurtekeningen, ze had haar gezicht nooit zo dicht bij dat van Jake mogen brengen, dat was haar eigen fout geweest dat hij zich nu niet gemakkelijk voelde. "Ik had het totaal niet door dat je je er aan irriteerde." Ze mompelde nog steeds maar nu keek ze weer naar Jake en ze deed een poging tot glimlachen.

Mizuki schrok en begon te blozen. "Oh.. Ehm.. Sorry" Ook dit vond hij ergens schattig..wacht..dacht hij dat nou alweer? 2 keer op een rij? "Ik had het totaal niet door dat je je er aan irriteerde." Ze keek beschaamd opzij. Daarna deed ze een poging om te glimlachen. Jake glimlachte terug. Tijd om wat vragen terug te stellen nu. "Er is iets met jou..heb ik het goed?" Eigenlijk, was het Jake al vrij snel duidelijk geworden. Iemand die zo'n interesse in zijn oog had. Geen normaal persoon zou zo gefixeerd kunnen zijn door iets. Dat kon gewoon niet. Tenminste, dat dacht Jake. Nu vroeg hij zich ook eigenlijk af of het wel zo verstandig was om dit te vragen. Meteen hup. Nee. Ze had veel vragen gesteld aan hem, ze wist nu zo'n beetje al zijn zwakke punten. Nu was het zijn beurt om wat vragen terug te gaan stellen. Dan stonden ze mooi quitte en misschien had hij nog eens wat aan deze informatie.
Wat hem ook opviel, is dat hij zich al vanaf het moment helemaal op zijn gemak voelde bij Mizuki. Waarom? Dat wist Jake ook niet echt bepaald goed. Hij voelde gewoon..dat er een soort van connectie tussen hij en Mizuki was. Het was niet verliefdheid...het was eerder..ja..hij kon het niet beschrijven, maar waarschijnlijk is het gekomen door wat er net gebeurd was. Zou hij dit nog gaan vertellen aan haar? Nee..nog niet..hij keek wel hoe de situatie zich verder ging ontplooien. Hij keek afwachtend naar Mizuki. Wat zou ze op zijn vraag antwoorden? Zou ze een ontwijkend, of een eerlijk antwoord zeggen?

[fluttig x)]

Ze staarde lichtjes afwezig naar de muurtekeningen, ze had haar gezicht nooit zo dicht bij dat van Jake mogen brengen, dat was haar eigen fout geweest dat hij zich nu niet gemakkelijk voelde. Door de reactie van Jake dat ze nogal dicht kwam keek Mizuki geschrokken en begon ze nogal te blozen, iets wat ze liever vermeed. "Oh.. Ehm.. Sorry" Ze schaamde zich nu best wel sinds ze nooit oplette en ook omdat ze slecht emoties kon aflezen bij anderen, het was zo moeilijk en irritant. Ze moest altijd alle moeite van de wereld doen om een beetje te kunnen aflezen van andermans hun gezicht. "Ik had het totaal niet door dat je je er aan irriteerde." Ze keek beschaamd opzij. Daarna deed ze een poging om te glimlachen. Jake glimlachte terug. Mooi dus hij had haar excuses aanvaard, expliciete emoties kon ze aflezen mits een kleine moeite. "Er is iets met jou..heb ik het goed?" vroeg Jake en Mizuki dacht even na. "Ik heb autisme, ik hou van detail en ik heb een obsessie met magie en ik heb wel wat kracht mocht je het willen weten. Je merkt het vast niet aan me, maar ik heb kracht" zei ze met een lichte glimlach terwijl haar rode kleur langzaamaan weer weg trok. Ze keek weer naar Jake en glimlachte "En aan wat merk je dat er iets is met me?" vroeg ze met een glimlach. Ze vroeg echt veel te veel, maar ze was dan ook zo nieuwsgierig. Jake was zo mysterieus en daarom wilde ze alles van hem uitpluizen. Jake kon zijn benen alvast maar gaan insmeren sinds Mizuki nog een hoop vragen had voor hem en ze ze vast en zeker ging stellen.

"Ik heb autisme, ik hou van detail en ik heb een obsessie met magie en ik heb wel wat kracht mocht je het willen weten. Je merkt het vast niet aan me, maar ik heb kracht" Autisme? Hij had er wel eens van gehoord. Zo'n aangeboren..handicap. Hij had altijd een heel ander beeld bij die mensen. Oh, maar wat hoorde hij nu. Dit meisje zei dat ze wel degelijk veel kracht in zich had. Dat zou hij maar al te graag willen zien dan. Oke, hij had al gezien dat ze zich onzichtbaar kon maken. Maar wat zou dit meisje nog meer kunnen..
"En aan wat merk je dat er iets is met me?" Ze vroeg veel. Maar Jake vond dat niet erg. Hij waardeerde haar nieuwsgierigheid. Zelf was hij namelijk ook altijd meer weten. Nieuwsgierigheid wou hij het niet noemen..dat klonk te kinderachtig. "De manier waarop je zo gefascineerd was door mijn oog. Continue meer willen weten erover. Ik waardeer je nieuwsgierigheid, dat wel." Jake glimlachte, en keek naar Mizuki.
Toen keek hij weer naar de diepte van de grot. Hij was eigenlijk wel benieuwd wat hier nog meer zou zijn. Wat voor mysteries zou deze grot nog meer verbergen? Misschien was er ook gewoon helemaal niets, en ging de grot ook helemaal niet zo diep. "Ik ga denk ik even verder deze grot in." Hij draaide zich om, en keek naar Mizuki. "Ga je mee?"

[Kort, excuses daarvoor ]

"Ik heb autisme, ik hou van detail en ik heb een obsessie met magie en ik heb wel wat kracht mocht je het willen weten. Je merkt het vast niet aan me, maar ik heb kracht" zei Mizuki met een lichte glimlach en ze keek naar Jake. Ze had de eerste keer dat ze hier aankwam een diepe put in de grond geslagen van woede jegens haar vader. Maar zo had ze dat wel vaker, woedeuitbarstingen waar ze geen naam aan kon plakken en dat er in een keer moest uitkomen. "En aan wat merk je dat er iets is met me?" vroeg ze uit pure nieuwsgierigheid sinds Jake ook dat had gevraagd en ze niet echt wist waarom hij dat nou vroeg. Ze wou het wel degelijk snappen en zo ervoor zorgen dat ze het kon begrijpen. Zo bleef ze ook niet met vragen zitten.
"De manier waarop je zo gefascineerd was door mijn oog. Continue meer willen weten erover. Ik waardeer je nieuwsgierigheid, dat wel." Jake glimlachte, en keek naar Mizuki. "Ooh dankje, ja maar ja, je oog is dan ook iets wat je niet vaak ziet en daarom wil ik het bestuderen" zei ze met een lieve glimlach "En je bent zo mysterieus en dat maakt me nog meer nieuwsgierig want je verbergt veel over jezelf daar ben ik zeker van." zei ze een aantal pozen later dan haar eerste antwoord. Ze volgde dan even later jake's blik die richting de diepere stukken van de grot gingen.
"Ik ga denk ik even verder deze grot in." Hij draaide zich om, en keek naar Mizuki. "Ga je mee?" Mizuki knikte en nam zijn hand vast, puur instinctief en ze liep samen met hem dieper in de grot "Natuurlijk wil ik mee! Grotten zijn altijd leuk om te verkennen, je weet nooit wat voor geheimen ze houdt" zei ze met een opgetogen glimlach

"Ooh dankje, ja maar ja, je oog is dan ook iets wat je niet vaak ziet en daarom wil ik het bestuderen" Zelf vond Jake zijn oog een vloek. De meeste mensen vonden het echter een wonder. Ze mochten denken wat ze willen. "En je bent zo mysterieus en dat maakt me nog meer nieuwsgierig want je verbergt veel over jezelf daar ben ik zeker van." zei ze na een tijdje. Op dit zei Jake niets. Ze wist al genoeg van hem. Als hij nog meer geheimen van hem zou moeten weten, of hij vond dat, zou hij dat wel zeggen als de tijd daar was. "Ik ga denk ik even verder deze grot in." Hij draaide zich om, en keek naar Mizuki. "Ga je mee?" Toen pakte Mizuki zijn hand vast. Weer een witte flits. Toen zag hij de grot. Hij voelde dat hij iemands hand vasthield. "Natuurlijk wil ik mee! Grotten zijn altijd leuk om te verkennen, je weet nooit wat voor geheimen ze houdt" hoorde hij zichzelf zeggen. Wacht..dat was hij niet..Dat was de stem van Mizuki! Toen weer een witte flits, en hij was weer zichzelf. Hij voelde dat het teken vaagjes aan het gloeien was, en toen weer uit ging. Hij keek naar Mizuki. Wat was dat toch? Nah ja, laten we dat nogmaals gaan bewaren voor later.
Het voelde trouwens nog steeds vreemd. Iemand anders lichaamswarmte op die van hem. Hij zond het ook ergens wel prettig. Hij keek weer naar de grot. "Oke, laten we dan maar gaan." Samen gingen ze dieper de grot in. Het geluid van de waterval werd steeds vager en vager, en de grot steeds donkerder en donkerder. Toen het te donker werd om met het normale oog te zien, knipte Jake in zijn vingers. Een middelgrote, lichtpaarse bol verscheen, en zweefde voor de twee uit. Het lichtpaarse schijnsel gaf een mysterieuze, haast spookachtige sfeer aan de grot. Normaal zou Jake zijn uilenogen hebben ingeschakeld, maar dan kon Mizuki niets zien.
Op een gegeven moment ging de grot in een flauwe bocht naar rechts. Ze volgden deze bocht. Hij keek even naast zich, naar Mizuki. Ze hield zijn hand nog steeds vast. Hij glimlachte even, en keek daarna weer voor hen.
Toen hoorde hij opeens geschuifel in de grot. Hij keek om zich heen. Er kenterde even wat paarse vonken in zijn vrij hand en het teken in zijn oog lichte weer vaagjes op. Hij stuurde de bol over de wanden, toen verder voor hen uit, opzoek naar de bron van het geluid. Toen zag hij opeens iets klein wegscheren over de grond. Het had oplichtende ogen. Het kwam met een vaart op de twee af. Jake maakte zich klaar voor de aanval. Het teken lichte fel op, en de duistere magie knetterde hevig. Toen, zag hij dat het kleine figuur langs hen rende, verder de duisternis in. Eventjes hoorde hij vaag gepiep. Gelukkig, het was maar een muis, of een rat, of iets anders wat banger voor hen was. Eventjes liet Jake een zucht blijken van opluchting. Het laatste wat hij nu wou, is in gevecht komen met 1 of ander magisch beest. Maar ja, je wist maar nooit met dit soort grotten. Hij was dan ook op alles voorbereid. Hij keek even naar Mizuki. "Gaat het?" Raar. Waarom was hij nou zo vriendelijk tegen haar? Normaal gaf hij nooi zo om andere mensen.

"Ooh dankje, ja maar ja, je oog is dan ook iets wat je niet vaak ziet en daarom wil ik het bestuderen" Mizuki vond die verandering in zijn ogen fantastisch speciaal. Misschien was het dan een vloek, maar dat hield haar niet tegen om ernaar te kijken en het te bewonderen. "En je bent zo mysterieus en dat maakt me nog meer nieuwsgierig want je verbergt veel over jezelf daar ben ik zeker van." zei ze na een tijdje. "Maar ik gun je alle tijd en respect, want er zijn dingen die ik misschien niet hoef te weten, maar dat neemt de nieuwsgierigheid niet weg." zei ze met een glimlach terwijl ze haar ogen even kort sloot. "Ik ga denk ik even verder deze grot in." Hij draaide zich om, en keek naar Mizuki. "Ga je mee?" Toen pakte Mizuki zijn hand vast. Weer een soort van impuls en ze zag het teken weer opflitsen, maar ze zei er niets over, in plaats daarvan zei ze opgewekt: Natuurlijk wil ik mee! Grotten zijn altijd leuk om te verkennen, je weet nooit wat voor geheimen ze houdt" Ze hield van mysteries, dat zou Jake vast al wel opgemerkt hebben. Ze was veel te nieuwsgierig, ze wilde veel te veel weten en uitpluizen. "Oke, laten we dan maar gaan." Samen gingen ze dieper de grot in. Het geluid van de waterval werd steeds vager en vager, en de grot steeds donkerder en donkerder. Mizuki zag nog aardig wat, maar toch liet Jake met een vingerknip een paarse lichtgevende bol verschijnen. Dat vond ze superlief van hem, dat hij zo rekening met haar hield. Ze hield van de spookachtige sfeer dat de bol gaf die voor hen uitzweefde. "Dit is echt leuk, hoe je de sfeer zo helemaal anders maakt door het licht." Ze hield van de mysterieuze sfeer die er nu hing. Na een tijdje volgde Mizuki samen met Jake een flauwe bocht naar rechts, nog steeds hield ze zijn hand losjes vast. Het gaf haar een gevoel van veiligheid. Opeens begon Mizuki wat te horen, een soort van geschuifel, iets waar ze zich paraat door zette. Ze keek even naar Jake en zag hoe het teken weer oplichtte en magie over zijn hand vonkte. Maar het was loos alarm, het was maar een klein muisje geweest. Ze haalde opgelucht adem en ze glimlachte. Jake keek naar Mizuki en zij keek naar hem. "Gaat het?" vroeg hij en Mizuki knikte. "Alles gaat prima met me, gaat alles goed met jou?" vroeg ze met een glimlach. Ze liep verder, terwijl ze nog altijd zijn hand vasthield.

"Alles gaat prima met me, gaat alles goed met jou?" Jake glimlachte. Ze was in ieder geval geen type dat snel bang was. Mooi. Dat was namelijk het laatste waar hij behoefte aan had. Maar ja, ze was een Shadraan, dus het was natuurlijk meer dan natuurlijk voor haar om zich op haar gemak te voelen in het donker. “Met mij gaat ook alles goed.” Toen keek hij weer voor zich. Misschien was het toch maar beter dat hij toch maar even zijn uilenogen inschakelde. Dan kon hij niet nog een keer zo’n vergissing maken. “Oculos Noctis.” Zijn pupillen werden ronder, als van een uil.. Nu kan hij veel beter in het donker zien. Alsof het overdag was. Ze liepen weer verder. Nog steeds de bocht volgend. Toen kwamen ze weer bij een recht stuk. Hij zag dat er zich nu langzaam maar zeker stalactieten begonnen te vormen aan het plafond. Ook werd het iets kouder. Hij trok zijn jas iets hoger op. Nog steeds had Mizuki zijn hand vast. Hij vond het eigenlijk een best wel vreemd gevoel. Om iemand anders lichaamswarmte op de zijne te voelen. Ergens vond hij dat wel fijn. Toen hoorde hij opeens een vaag geluid in de verte. Alsof er een hele hoop insecten waren. Het geluid leek van hoog en laag te gaan. Ergens gaf het geluid wel sfeer aan deze grot. Het aren de mysterieuze diepe klanken die het’m deden. Hij keek naar Mizuki, alsof hij haar toestemming vroeg om het geluid achter na te gaan. Toen liep hj zijn gehoor achterna. Zijn nieuwsgierigheid was geprikkeld, en die van Mizuki ook. Dacht hij althans. Zij was immers een nieuwsgierig onderzoekend type had hij al vast gesteld. Toen kwam er een splitsing. Hij luisterde goed. Het geluid kwam uit de gang die links was. Hij ging er dus in. Eventjes stopte hij, omdat hij een teken boven de gang zag staan. Het was het teken in de vorm van een vogel…wacht eens..Dat was de vorm van het teken in zijn oog! Even dacht Jake dat het zijn verbeelding was. Echter, bleek het een echt getekend teken te zijn. “Mizuki, kijk daar eens.” Hij stuurde zijn bol langs het teken. “Herken je dat teken?” Het moest haast wel. Ze had immers zijn oog erg goed bestudeert.