! Moyra en Tári eerst, daarna eventueel nog anderen !

Hoelang was hij hier nou al?... Pas een week. En hij vond het maar niks, hij kon niet eens normaal slapen. Hij wist wel dat het merendeel er niks aan kon doen, maar als ze hem niet eens een eigen kamer wilde geven; alsof er niks aan de hand was, dan kon hij zich wel lichtelijk irriteren. Ach ja, veel kon hij er niet doen, dat was wel weer zo. En misschien was het toch beter om bij de anderen te slapen, zo zagen ze tenminste wel in dat hij gewoon net zo normaal was als iedereen. Op zijn oren en staart na dan… Maar dat zag toch niemand! Oké, mensen zagen het wel, maar niet iedereen lette erop! Oké, het overgrote merendeel lette er wel op, maar – oeps, hij wist geen positieve dingen meer. Hè verdorie. Evelyn had hem nog zo gezegd altijd positief te blijven, maar het lukte hem nu al niet zo goed. Hoe ging hij het ooit uithouden hier?
Met nachtelijke tochtjes zoals deze. Natuurlijk had hij weer een korte broek aan, kreeg kippenvel op zijn onderbenen omdat het toch best frisjes was. Zijn vest was nou dan weer wel lekker dik en warm dus had hij bij zijn armen geen last van de koude. En natuurlijk liep hij heel blij rond op zijn bloten voetjes, hij had iets tegen schoenen: vond ze gewoon niet fijn. Ze voelden zo zwaar aan zijn voeten en hij liep er altijd een beetje vreemd in, alsof hij ze probeerde uit te trappen. Evelyn had het vaker geprobeerd, de veters heel goed vast gemaakt; maar hij begon dan gewoon spastisch te doen met zijn voeten. En viel zelfs zo erg terug dat hij eraan ging bijten uit frustratie. Het was dus geen succes geweest, schoenen en Isaac.

Met een brede glimlach, waarmee hij zijn tanden ontblootte, keek hij om zich heen. Deze plek was wel mooi, dat moest hij toegeven. Hij had veel dingen gezien in zijn korte leventje, maar alsnog bleven nieuwe plekken hem altijd verwonderen. Hij hield van de natuur, bewonderde haar en had haar lief. Weer iets typisch voor hem: om zich daarom soms helemaal over te geven aan zijn instincten omdat dat ook puur natuur was. Wel een goed smoesje, maar hij meende het.
Echter kon hij het niet helpen dat het zonder zijn toestemming ging wanneer hij een vuurvliegje zag. Pupillen die nog groter werden, oren fier naar voren en voor hij het wist vloog hij erop af. Helaas miste hij, maar opgeven zou hij niet doen. Dat nooit. Hij was niet voor niks zo goed geworden in koorddansen, hij wist gewoon niet wat het woord opgeven betekende en zou zolang doorgaan tot het lukte. Wat zijn doel ook was. Of het nou zo zinloos was in de vorm van een vuurvliegje vangen, hij zou het voor elkaar krijgen.
Dat vliegje was nog verdomd snel, dwong hem om op handen en voeten te rennen. Sprong zo af en toe in de richting ervan maar kwam maar niet dichtbij genoeg. Helemaal speels door het spelletje lette hij niet meer echt op de omgeving en botste uiteindelijk dus ook tegen iets op. Hij kwam op de grond terecht, op zijn achterste; wat ergens nogal pijnlijk was aangezien hij op zijn staart terecht kwam. Zo snel als hij stond hij op, gewoon omdat hij er niet van hield als zijn staart werd afgekneld. Ietwat onthutst keek hij om zich heen.
‘Vliegje?...’ kwam er zachtjes over zijn lippen. Awh… Het vliegje was verdwenen, wat jammer nou. Ach, dan had hij des te meer aandacht voor hetgeen waartegen hij was op gebotst. Zijn blik gleed naar beneden, hield zijn hoofd een tikje schuin bij wat hij zag. Toch ging het puntje van zijn staart langzaam heen en weer en waren zijn oren opnieuw fier naar voren gericht: interesse, het toonde interesse aan. Nieuwsgierig naar hetgeen waartegen hij was op gebotst.

» Let niet op de titel x')
» Ik wist niet waar ik het moest aanmaken, maar heb al heel lang niks meer gedaan bij le waterval o3o
» Ik moet nog eventjes inkomen met Isaac, dus mijn post is niet al te super ^^'

Eigenlijk had hij nog niet zoveel reacties gehad op zijn oren of staart, misschien kwam het omdat hij ze verstopte en misschien vond hij het daarom ook zo fijn om gewoon in zijn eentje rond te lopen. De kans was kleiner ’s nachts dan overdag dat iemand hem tegen het lijf zou lopen en de kans zou krijgen om zijn eigenaardigheden te zien. Hoe verstopte hij ze dan? Zijn oren waren vrij simpel, gewoon die capuchon van zijn vest eroverheen doen. Zijn staart daarin tegen was een ander verhaal. Hij was erg dik en harig, dus moeilijk om te verstoppen. Uiteindelijk duwde hij hem maar in zijn broek, zorgde er iedere keer voor dat deze dan lang genoeg was – een van de pijpen – zodat het puntje van zijn staart er niet uit zou kunnen komen. Nee, het zat niet comfortabel en als hij moest gaan zitten begon er een echte hel. Echter had hij geen andere keus en moest hij er maar mee leren leven.
Evelyn had juist gezegd dat hij het niet moest verbergen, hij had toen alleen maar geknikt; niks beloofd. Hij wilde niet dat meer mensen het wisten dan nodig, het zou enkel zorgen voor verwarring en daarbij zouden ze hem nooit normaal behandelen. En dat was wat hij juist wilde: de normale behandeling. Een van de velen zijn en niet opvallen, gewoon meegedragen worden in die dagelijkse sleur en niks speciaals. Een normaal, fijn en zorgeloos leven. Oké, hij zou Evelyn dan niet ontmoet hebben en ergens wilde hij dat ook weer niet… Maar als hij haar nooit zou kennen zou hij ook nooit weten wat hij zou missen, toch? Enkel door die gedachte, toonde daarmee gezond verstand te hebben, wilde hij nog steeds normaal zijn. Velen hielden daar niet rekening mee en zeiden altijd: ja maar – er was geen maar. Er was maar één verandering voor nodig om ervoor te zorgen dat je leven een hele andere richting nam. Er was gewoon geen maar, waarom wilden ze zich dat niet realiseren?

Natuurlijk had hij eerder wel gezien dat het een persoon was waartegen hij was gebotst, maar eventjes checken kon nooit kwaad. Toen hij vrijwel letterlijk op deze persoon afvloog had hij het gezien, zijn glimlach was toen gelijk verdwenen kon het niet helpen dat hij gewoon een halve hartstilstand had gekregen. Ja, hij was zich doodgeschrokken. Wie, op hem na, zwierf er nou rond over het school terrein op dit late uur? Hij had redenen om het te doen: dan hoefde hij zijn staart eens niet in zijn broek te proppen.
Zijn staart… Zat niet in zijn broek… Zou hij nu nog kunnen proberen om – zijn gedachtes werden onderbroken toen een fel licht in zijn gezicht scheen, hief een hand op en hield deze voor zijn ogen. Hij reageerde niet op haar stem, kon er niks aan doen dat hij zich ergens ongemakkelijk voelde omdat het een meisjesstem was. Ja, werkelijk alle meisjes dingen deden hem denken aan Evelyn. Evelyn, Evelyn en nog eens Evelyn. Ergens vond hij het irritant, want het maakte hem verdrietig en ergens was het ook fijn: zo wist hij zeker dat hij haar in ieder geval nooit zou vergeten. Of dat zo belangrijk was wist hij niet: hij was toch maar een soort van klein broertje voor haar.
Langzaam zakte zijn hand naar onder, reageerde nog steeds niet op haar woorden; schonk haar enkel en alleen een bescheiden glimlachje, hoopte dat ze wonder boven wonder zijn staart en oren niet zou zien. Echter deed ze dit wel. Oren zakten naar beneden, glimlach bleef met moeite op zijn gelaat staan en zijn staart hing er zwakjes bij. ‘J-Ja…’ Een hand plaatste zich in zijn nek, krabde zich daar om zijn lichte frustratie ergens op af te kunnen reageren, ‘Isaac zijn oren en staart zijn e-’
Hij leek te verstarren, zijn ogen werden groter en zijn blik was niet meer gefocust op het meisje. Dat geluid… In de verte… Hij herkende het. Mensen van het circus hadden dat geluid gemaakt om hem te roepen voordat Evelyn er was geweest om alles te veranderen wat contact en hijzelf betreft. Zijn vrije hand kwam omhoog, drukte zijn wijsvinger tegen zijn lippen en keek naar het meisje: gaf aan dat ze stil moest zijn. Er was hier nog iemand… En misschien was het al te laat, waren ze al ontdekt. Niet dat hij haar kende, maar haar energie was positief: wat haar automatisch een vriend maakte. Zo werkte hij nou eenmaal.

Hij had zijn beiden handen alweer laten zakken toen persoon twee tevoorschijn kwam, keek ook al in de richting van deze aangezien hij precies wist waar het geluid van eerder vandaan kwam. Oren die nog verder naar beneden zakten, leek ergens niet blij mee te zijn. Misschien was het dat beest op haar schouder, misschien zijzelf… Maar iets aan die twee had een slechte uitwerking op hem.
Ze, ja het was overduidelijk een ze, zei wat. De manier waarop ze het zei vond hij maar niks. Oké, misschien moest hij kalmeren: maar dat Evelyn meisje zorgde ervoor dat hij nu zo deed. Alleen de reacties al op het feit dat hij oren en een staart had kwamen zoveel met elkaar overeen. Als het echt Evelyn was geweest had hij waarschijnlijk allang iets doms gedaan, maar het was geen Evelyn het was een meisje dat hij niet kende. ‘Isaac weet niet eens wat een theekransje is,’ sprak hij op een monotone toon, wilde niet laten merken dat de haren in zijn nek eigenlijk rechtop stonden. Misschien schatte hij dat meisje, met een vaag ding op haar schouder, wel verkeerd in en zat hij het nu te verknallen… Als haar energie gewoon wat beter was geweest had hij aardig kunnen reageren, maar ze maakte het gewoon zo moeilijk voor hem om haar hartelijk te verwelkomen op dit… Theekransje. Wat het dan ook was.

» Mweh, hij werd langer dan ik wilde... En of hij bruikbaar is weet ik niet D:

Oké, misschien zag hij ergens wel de functie van het woord ik in… Dan wisten anderen je naam niet gelijk, maar hij was blij met zijn naam. Was er zelfs trots op. Dus waarom zou hij het verbergen voor anderen? Wat konden ze er nou eigenlijk mee doen? Zeuren over hem bij anderen die hem niet eens kenden? Hij wist het niet en snapte het niet. Hij vond het enkel nadelig dat anderen niet zo spraken zoals hem: want nu wist hij nog steeds de naam niet van dat meisje en ergens irriteerde hem dat. Waarom? Omdat hij haar nu in zijn gedachtes meisje moest noemen en dat was gewoon vreemd. Misschien kon hij haar een tijdelijke naam geven totdat ze eindelijk haar naam zou onthullen? Al dat lastige gedoe rondom namen ook, misschien was de wereld veel gemakkelijker te begrijpen als mensen geen namen hadden… Of waren mensen dan enkel gemakkelijker te begrijpen? Nou, je kon ze wel lastiger roepen en zo. Dat was wel weer zo.
En nu kon hij het wel op zijn buik schrijven dat ze spoedig haar naam zou zeggen, want hij had geseind dat ze stil moest zijn en ze luisterde ook nog. Best fijn, iemand die eens gelijk naar hem luisterde. Zelfs Evelyn weigerde soms om naar hem te luisteren. Kon ook komen doordat hij nogal een waaghals was, sprong zo van een klif af als hij wist dat er water beneden was; want dan kon er toch niks misgaan? Het was maar water en hij hield van water en ondanks dat hij niet zo super succesvol kon zwemmen: kon hij het wel… Op zijn manier. Op zijn hondjes eigenlijk, niet dat hij het erg vond: had niet nooit behoefte gevoeld om die normale manier te leren die iedereen kende. Hij was toch een half dier, dus waarom zou hij het nog proberen te leren? Oké, hij wilde liever niet dat mensen hem daarvoor aanzagen: maar het werkte en waarom zou hij zich dan nog aanpassen als het toch goed was zo? Het was gewoon zo ingewikkeld en hij had het nooit gesnapt, dus een zoveelste poging tot begrijpen zat er niet meer in.

Zijn houding leek in één enkele tel compleet te veranderen bij het horen van de woorden van het roze harige meisje. ‘Nette mevrouwen?...’ echode hij twee van haar woorden zachtjes na, ‘Maar… Isaac is geen mevrouw! Isaac is een jongen, een hele gr-’ Oei, dat mocht niet. Hij had altijd neigingen om zichzelf groot te noemen, maar hij was helemaal niet groot. Om eerlijk te zijn was hij nu de kleinste van ze allemaal, op dat vage beest dinges na. Beest dinges dat hij overduidelijk vaag vond en nog nooit had gezien. En hij was weer eens afgeleid en liet zijn onafgemaakte zin voor wat het was.
Zijn blik dwaalde weer af naar het meisje met de witte haren wanneer zij wat zei. Hij fronste zijn wenkbrauwen, of ze wist niet wat botsen was, of ze wist niet hoe het in zijn werk ging of… Iets anders. ‘Nou, er was een vliegje en Isaac wilde vangen, dus toen ging hij erachter aan en toen zij daar en toen boem.’ Zo, nu moest ze het snappen. Zijn uitleg was toch duidelijk, toch? Ja, het was kinderlijk en simpel: vooral door het laatste woord, maar het was wel duidelijk. In zijn ogen dan, anders moest iemand anders het maar uitleggen want beter zou het er niet op worden.
Het leek wel alsof hij haar kille gedoe van eerder compleet was vergeten, gezien het feit dat het puntje van zijn staart heen en weer bewoog en zijn ogen fier naar voren stonden. Hij was weer eens blij om niks, maar zijn nieuwsgierigheid was wel terecht. ‘Mensen snurken te veel, Isaac kon niet slapen en ging daarom maar… Even een frisse neus halen,’ aan zijn blik was te zien dat hij zelf maar half begreep wat hij zei. Spreekwoorden en figuurlijke dingen waren niet zijn sterkste punten, hij had ze letterlijk overgenomen van Evelyn en gebruikte ze zo af en toe: wel op goede momenten, maar hij snapte dan altijd maar half wat hij zei.
Hij kantelde zijn hoofd iets. ‘Jij nog niet doorhebben dat Isaac Isaac is?...’ Ja, hij wist dondersgoed dat iedereen zo gelijk zijn naam wist en daarom ging hij er ook vanuit dat niemand het meer zou vragen: omdat ze het toch al wisten. Hij keek eventjes zijdelings naar het andere meisje, leek het ergens niet fijn te vinden dat dat vage beest naar haar toe was gegaan. Hij vond het vaag en vreemd en wist niet wat het was, daarbij vond hij de geur van het dier maar niks: ja dat kon hij vanaf zijn positie al ruiken. Halve wolf betekend ook een goed ontwikkeld reukorgaan en op het moment was hij enkel bezig met de geur van dat vage beest dinges.

» Blegh, deze post is slecht en laat. Mijn excuses.

Op het moment was het twee tegen… Anderhalf, of zo kwam het op hem over. Hij samen met het roze harige meisje, wat samen twee was, tegen dat witharige meisje met haar… Diertje. Dat dier telde in zijn ogen voor een half, stiekem niet eens als een-vierde! Normaal kan hij het wel goed vinden met dieren, maar dit meisje en haar dier hadden allebei dezelfde uitstraling. En die uitstraling vond hij maar niks, vandaar dat hij eens niet vriendelijk reageerde. Ja, hij kon wel op zijn hoede zijn; zij het zo dat die glimmende dingen ook niet echt een positief effect op hem hadden. Welke glimmende dingen? Die bij haar… Heup… Riem. Riem ja.
Ergens voelde het nostalgisch. Natuurlijk had hij het vroeger – of ja, wat was vroeger precies – ervaren als Evelyn en hij tegen de rest. Zij was de woordvoerder en hij zette haar woorden kracht bij met zijn houding en blik. Ja, hij zei nu zelf ook wat, maar het was nog steeds een ander en hij tegen iemand. Waarom Moyra en hij aan dezelfde kant schenen te staan was een goede vraag. Waarschijnlijk omdat dat vertrouwen er al gelijk was geweest en als dat andere meisje niet tevoorschijn was gekomen… hij zag het niet echt voor zich dat ze zouden ruziën of elkaar iets aan zouden doen zonder enige aanleiding.
met de ander was het helaas wel anders, het zou niet veel kostten of hij vloog dat vreemde beest gewoon aan, moest zichzelf inhouden om niet te gaan grommen. Daarbij had men hem ook geleerd niet overal in te bijten, misschien was dat beest wel drager van een of andere enge ziekte of was zijn smaak zo vies dat hij er spontaan van moest overgeven! Kortom: er waren te veel risico’s en het was beter om eerst goed, en misschien ook lang, na te denken voordat je je tanden ergens inzet.

Hij kon het niet laten om weer ongelofelijk nuchter te doen wanneer het witharige meisje reageerde op zijn manier van zichzelf voorstellen. ‘Het is onnodig. Voorstellen enkel voor naam, Isaac’ naam was al gegeven dus is het zinloos. Dingen zo sneller gaan, veel sneller.’ Dat was zijn interpretatie ervan: voorstellen was onnodig omdat het ook voorkomen kon worden en je dan gelijk over kon gaan op interessantere dingen. Soms duurde het gewoon een eeuwigheid voordat je iemands naam wist. Zij het ook zo dat hij mensen gewoon identificeerde aan hun uiterlijk en niet iets zoals een naam of zo. Dieren hadden ook geen namen onderling en hij snapte nog steeds niet waarom mensen er zo moeilijk over deden. Alles was altijd zo complex in deze wereld.
‘Zaklamp…’ Echode hij een van de twee nogal afwezig aan. ‘Zaklampen gevaarlijk, ze verblinden Isaac en dat is niet lief.’ Nee, hij hield er niet van als dingen hem verblindden. Of van die lampen van auto’s, waren ze expres zo hypnotiserend gemaakt zodat ze gevaarlijk waren voor hem en andere dieren? Als ze je ogen eenmaal kruisten was je ten doden opgeschreven. Ze waren gevaarlijk en gemeen en hij moest er eigenlijk niks van hebben. Zijn ogen waren goed genoeg om zelfs ’s nachts goed te zien, het maanlicht was alles wat hij nodig had.
Langzaam kneep hij zijn ogen tot spleetjes en keek Tári ietwat wantrouwend aan. ‘Hoe kun je zover afdwalen?...’ Hij wist wel ongeveer hoe het gebied er hier uitzag, maar kende details – zoals dat waterval gedoe – nog niet. Wel wist hij: het bos is daar, meer daar en dit… Hier. Er zat overal wel veel ruimte tussen, het was een groot en mooi gebied en daar was hij erg blij om.
Zijn aandacht was volledig gericht op Moyra en dat beest dinges wanneer deze te dichtbij het meisje kwam voor zijn gevoel. Zijn mondhoek krulde echter wel langzaam omhoog wanneer ze hem een zijdelingse blik schonk. Een andere manier om haar mogelijk gerust te stellen wist hij op het moment niet. Ja; hij kon dat beest aanvliegen maar… Er waren, zoals eerder gezegd, teveel risico’s en dan had hij nog niet eens nagedacht over wat Tári zou kunnen doen als hij dat deed.
Langzaam zakten zijn oren naar beneden en stond hij op het punt om echt te gaan dreigen met wat gegrom, maar toen was er dat klak geluid. Met een ruk draaide hij zijn hoofd, oren weer fier naar voren, richtte zijn blik op Tári en keek haar met grote ogen aan – was een en al gefocust op haar enkel doordat geluid. Een enkele tel bleef hij haar aankijken waarna hij zijn hoofd een beetje schudde, vond het niet leuk dat hij altijd zo duidelijk reageerde op dat soort kleine dingetjes.
‘Tasmaanse duivel?’ het was niet te voorkomen dat hij het een beetje apart uitsprak, ‘Volgens Isaac zijn die er waarschijnlijk niet zoveel op Puffoon, althans het gedeelte waar hij vandaan komt.’ Hij had er nog nooit eentje gezien, eigenlijk alleen de standaard dieren waren erg bekend bij hem. Oké, ook een paar aparte van toeristen of zo, maar dit? Nee.

» Hij is waarschijnlijk erg zinloos, maar ik vond dat ik moest posten D: