Ze zag zijn gekwetste en geschrokken blik. Ergens voelde ze zich schuldig maar hij had haar stekels geactiveerd en die gingen niet zo snel weg. Alles behalve snel zelfs. Eens als je Rhine had opgejaagd, in het nauw gedreven als een kat kon ze rare sprongen maken. Hij zei niets hij zweeg voor de rest en stond op om dan te verdwijnen en de deur dicht te doen achter zich. Rhine bleef op bed zitten. Haar armen gekruist en haar gezichtsuitdrukking overpeinzend en kwaad. Ja oké ze had niet zo bot mogen doen maar het was gewoon een reflex van haar. Altijd als iemand zich in haar probeerde te verdiepen, haar geheiemen en problemen te ontrafelen werd ze defensief en agressief. Ze had nooit iemand gehad om alles tegen uit te storten, een schouder om bij uit te huilen, alleen maar kwaad om zich heen. Door haar hele geschiedenis had ze gewoon een muur om het diepste van haar ziel gebouwt, om zichzelf te beschermen...te overleven. Toen ze zijn stem hoorde werd ze nog stiller. haar oren spitste zich en haar houding werd rustiger. ze hoorde de snikjes tussen de tekst door. Ze had het hem weer geflikt ze had hem alweer laten huilen. Dat deed ze nu elke keer. Rhine wist dat hij gevoelig was voor dat soort dingen maar het gebeurde altjd zo snel ze trok altijd haar grote mond open. Ze kwam uit het bed. haar benen trilde lichtjes met kleine onzeker stapjes ging ze naar de deur toe. Ze had het shirt niet opgepakt. Haar ogen werden vochtiger iedere stap die ze dichterbij zette. Ze hoorde zijn stem steeds beter, zijn gekwetste radeloze stem. Rhine kon zichzelf er niet toezetten om de deur open te doen. Nee in plaats daarvan kwamen er woorden, lyrics uit haar mond. Eerst zacht, haast onhoorbaar maar haar stem werd vaster en zo vond ze de moet om de klink omlaag te duwen en de deur open te duwen. Ze ging zachtjes krakend open en daar zag ze zack zitten. Op de wasmachine met betraande ogen en zijn handen in zijn haar. Zachtjes zingend ging ze naar hem toe liet ze zich op haar knieën zakken recht voor hem. Haar hoofd begraven in zijn schoot. Ze stopte niet met de woorden te zeggen. het liedje beschreef hoe ze zich voelde. Ja als ze hem pijn deed leed ze zelf pijn. En dat speet haar ze wilde hem niet de schuld geven, hem geen pijn doen door haar eigen stomme fouten. Rhine huilde en toen het liedje klaar was slikte ze. "Het spijt me...Ik had niet zo bot mogen doen" Sprak ze tegen zijn schoot waar haar hoofd nog steeds op lag. Haar rug was lichtjes gebogen waardoor de lichte contouren van haar ruggengraat te zien waren. Ja Rhine at niet veel en zeker niet als ze zich depri voelde (wat dus 99 % van de tijd was)

Het defensiemechanisme van Rhine begon weer in gang te schieten en Zack keek haar gekwetst aan. Het deed pijn hoe ze deed, hij wilde haar alleen maar helpen, haar steunen, maar blijkbaar was zijn aanwezigheid te veel. Hij zei niets hij zweeg voor de rest en stond op om dan te verdwijnen en de deur dicht te doen achter zich. Ze leek niet te beseffen hoeveel pijn ze hem net had gedaan. Maar misschien wist ze gewoon niet hoe ze hiermee geholpen kon worden of dat ze mensen had die haar degelijk wilden helpen. Haar wilden helpen met alles te verwerken dat ze had meegemaakt. Zack was een van die personen, maar ze duwde hem alleen maar weg, wat hem slecht liet voelen. Zack zette zich op het wasmachine die zich vlakbij het raam bevond. Langzaamaan begon hij te zingen en staarde hij wat doods uit het raam. Ook zijn ogen waren lichtelijk vochtig geworden. Zijn handen zaten in zijn haar en hij zat ook lichtjes voorovergebogen. Maar opeens voelde hij een hoofd op zijn schoot en hij stopte abrupt met zingen. Hij was zo in gedachten verzonken geweest dat hij de helft van haar liedje niet had gehoort. Hij luisterde nu wel en hij keek naar haar haren en langzaam knipperde hij met zijn ogen. Zijn hand ging over haar haren en hij voelde hoe zijn short langzamerhand vochtig werd. Rhine was dus aan het huilen terwijl ze zachtjes zong hoe veel pijn ze had als hij ook pijn had. Hoe hard het haar speet dat ze zo gemeen was geweest. Zack geloofde elk woord dat ze zong en hij liet haar ook uitspreken. "Het spijt me...Ik had niet zo bot mogen doen" Sprak ze tegen zijn schoot waar haar hoofd nog steeds op lag. Haar rug was lichtjes gebogen waardoor de lichte contouren van haar ruggengraat te zien waren. "Het is oké Rhine, het is oké" zei Zack die met zijn vingers over haar ruggegraat gingen. Dan stond hij op en trok hij Rhine ook recht "Wil je mijn t-shirt terug aan doen? Of is het oké zo?" vroeg hij met een lichte aarzeling in zijn stem, bang dat hij weer iets verkeerd gezegd had.

Kennelijk schrok hij nogal van haar aanwezigheid. Maar hij deed niets hij luisterde naar haar, hij duwde haar niet weg zoals ze al vaker bij hem had gedaan. Ja nu besfte ze hoeveel pijn ze hem had gedaan. Want als ze hem aanraakte kon ze de beelden van net zien als een verse wonde in zijn ziel. En zo waren er veel herinneringen van haar, slechte herinneringen waar ze hem onzeker en bang had gemaakt. Zijn hand ging over haar haren ze verstijfde niet, het ontspande haar. Hij was niet boos op haar. Dat stelde haar gerust. "Het is oké Rhine, het is oké" zei Zack die met zijn vingers over haar ruggegraat gingen. Een rilling ging over haar heen. maar het was geen rilling van vrees nee het was puur en alleen omdat zijn aanraking kietelde. Dan stond hij op en trok hij Rhine ook recht "Wil je mijn t-shirt terug aan doen? Of is het oké zo?" vroeg hij met een lichte aarzeling in zijn stem, bang dat hij weer iets verkeerd gezegd had. Rhine keek hem aan haar ogen nog steeds betraand. "He...het maakt me niet uit....Waar jij je het prettigst mee voelt..." Zei ze zachtjes. Ze moest de krop in haar keel nog steeds wegwerken. Ze voelde zich nog steeds schuldig ze wilde niet dat hij ongelukkig was. Ze nam zijn hand legde die tegen haar hoofd vleidde haar wang tegen zijn zachte handpalm. "lees me...stel jezelf open voor me laat me mijn ziel met je delen" zei ze zachtjes haar blik op hem gericht. Ja ze wilde nu echt voor hem gaan hem echt toelaten ookal wist ze dat dat gevaarlijk was. Ze wilde geen geheimen meer voor hem ze wilde hem alles laten zien, hem kunnen vertrouwen.

Zack schrok enorm hard van het feit dat hij een hoofd op zijn schoot voelde en een zangstem hoorde. maar hij was zo ver van de wereld geweest dat hij zich had afgesloten van de wereld. Soms wilde hij inderdaad ook alleen zijn. Hij had er geen idee van dat Rhine nu zijn slechte herinneringen aan het bekijken was, ook al wist hij dat ze dat kon, dan had hij het nog steeds toegelaten. Hij stelde zich open op dat vlak, want hij wilde dat ze wist dat hij haar vertrouwde. Zijn hand ging over haar haren ze verstijfde niet, het ontspande haar. Hij was niet boos op haar. "Het is oké Rhine, het is oké" zei Zack die met zijn vingers over haar ruggegraat gingen, ze was inderdaad mager, maar dat kon altijd veranderen. Op dit moment maakte het hem niet zo veel uit. Dan stond hij op en trok hij Rhine ook recht "Wil je mijn t-shirt terug aan doen? Of is het oké zo?" vroeg hij met een lichte aarzeling in zijn stem, bang dat hij weer iets verkeerd gezegd had. Rhine keek hem aan haar ogen nog steeds betraand. "He...het maakt me niet uit....Waar jij je het prettigst mee voelt..." Zei ze zachtjes. "Mij maakt het me ook niet uit meisje" zei hij met een flauwe glimlach en zijn vochtige ogen keken naar haar gezicht. Hij was gelukkig, dolgelukkig zelfs, maar het was alleen moeilijk met haar. Maar het was het allemaal wel waard, ze was het waard om voor te vechten. Ze nam zijn hand legde die tegen haar hoofd vleidde haar wang tegen zijn zachte handpalm. "lees me...stel jezelf open voor me laat me mijn ziel met je delen" zei ze zachtjes haar blik op hem gericht. Zack knikte en stelde zich open voor haar verleden, wetende dat dit vetrouwelijke info was en dat hij zich zeker heel speciaal mocht voelen, dit was een blijk van vertrouwen, iets wat hij nooit of te nimmer mocht schaden. "Oké lieverdje ik ben er klaar voor, ik zie je echt graag meisje" zei hij voor hij zijn lippen op de hare drukte en de herinneringen van haar liet binnenstromen..

"Mij maakt het me ook niet uit meisje" zei hij met een flauwe glimlach en zijn vochtige ogen keken naar haar gezicht. "Dan laat ik het liever uit..." Zei ze zachtjes. Ze wilde hem laten weten dat ze geen geheimen meer voor hem wilde hebben dat ze net zo open wilde zijn als hij was. Zack knikte en stelde zich open voor haar verleden, wetende dat dit vetrouwelijke info was en dat hij zich zeker heel speciaal mocht voelen, dit was een blijk van vertrouwen, iets wat hij nooit of te nimmer mocht schaden. Want als hij haar vertrouwen ooit zo schaden zou hij dat nooit of te nimmer meer terug krijgen. Rhine had al teveel geleden om mensen een tweede kans te geven. "Oké lieverdje ik ben er klaar voor, ik zie je echt graag meisje" zei hij voor hij zijn lippen op de hare drukte en de herinneringen van haar liet binnenstromen. Haar ogen werden zwart en ze nam Zack mee in een reid door het donkerste van haar ziel.

Een klein meisje huppelend tussen de paardenbloemen, haar haar glansde in de zon haar ogen vertoonde miljoenen pretlichtjes en haar lach weergalmde in de wind, de mooiste lach van de wereld. Een lach die Rhine nu niet meer kon laten weerklinken, die verloren was gegaan...
Het beeld vervaagde en veranderde...
Een woonkamer, een grauwe woonkamer die ooit gestraald had van geluk. Maar nu dood weerspiegelde. Geschreeuw gesmaak, gejammer en een duivelse lach. Het kleine meisje keek met grote verschrikte ogen naar een monsterlijk wezen. Haar half verzwolgen moeder riep wanhopig haar naam, zei dat ze moest vluchten maar Rhinewas versteend, verlamt van angst.
weer de vervaging...
Duisternis, niets dan duisternis brandend, lachend en ijsinwekkend kil. Duisternis die al het licht uit de kleine rhine trok haar voor dood achterliet. Het meisje dat dagen later wakker werd wanhopig opzoek naar haar familie maar het enige dat van hen restte waren brandvlekken en hoopjes as.
Een dorp een rennend meisje opzoek naar hulp die toch al te laat was. Mensen stonden samen ze stonden rondom iemand, een huilende jongen bij het lijk van zijn vader, de jongen met de ijsblauwe ogen. Ze wilde dichter komen dichter naar hem toe samen het verdriet drzgen maar toen ze per ongelijk iemand aanraakte en diens shirt in as veranderde dook ze angstig achteruit. Mensen staarde naar haar bekeken haar vol afschuw...
Meer duisternis het kleine meisje was nu een ondervoede tiener met de meest trieste ogen die de mensheid ooit aanschouwd had. Stelen en vluchten was de enige manier om te overleven. Van planeet tot planeet reizen niemand vertrouwen. Dat was de enige manier.
weer een vervaging en een reis naar een nog donkerder deel van haar verleden...
Een groep gewapende mannen omsingelde ht 15 jarige meisje lachtte scheef naar haar stonken naar de alcohol kwamen steeds dichter grepen haar beet probeerde haar te ontdoen van haar kleding op een ruwe wijze. Dat was het moment dat rhine hen aanraakte en tot stof liety vergaan, de eerste keer dat ze iemand vermoord had, maar zeker niet de laatste...
SSA een plaats waar ze neit heen wilde....
waar ze verplicht was heen gestuurd en waar ze wegwilde. Daar waar ze sasori leerde kennen die haar begon te haten, de gepijnigde verachtende blik in zijn ogen.
De bijna doodservaring in een verborgen kelder hier op school waar ze onderworpen was aan de genade van het schoolhoofd.
En...
Sasuke Uchiha, de moordenaar van haar hele familie degene wie ze haar vertrouwen had geschonken, degene die alles over haar wist, degene die haar had uitgescholden en probeerde te vermoorden...
De magische wereld gecreëerd door de blauwe pillen de verdoofdheid die volgde. De ellende van eht gevoel van verlatenheid.
Alles liet ze hem zien, liet ze hem voelen net alsof hij Rhine was...
Rhine stopte het liet alles verdwijnen en opende haar zwarte ogen. Die kleur kregen ze als ze kwaad werd of ongeloofelijke mentale pijn leed. Nu zou hij haar begrijpen haar gebrek aan vertrouwen in anderen. Haar angst om aangeraakt te worden. Haar spieren waren gespannen haar gezicht onleesbaar. haar gezicht vertrokken van pijn. "Nu weet je alles, nu weet je wie ik ben...." Zei ze zachtjes haar stem emotieloos.

"Mij maakt het me ook niet uit meisje" zei hij met een flauwe glimlach en zijn vochtige ogen keken naar haar gezicht. "Dan laat ik het liever uit..." Zei ze zachtjes. De boodschap van dat ze net zo open wilde zijn als Zack was. Dat deed hem iets zekerder overkomen, een glimlach vormde zich op zijn gezicht, iets zekerder deze keer. "Oké lieverdje ik ben er klaar voor, ik zie je echt graag meisje" zei hij voor hij zijn lippen op de hare drukte en de herinneringen van haar liet binnenstromen. Haar ogen werden zwart en ze nam Zack mee in een reis. Een reis van herinneringen.
Een klein meisje huppelend tussen de paardenbloemen, haar haar glansde in de zon haar ogen vertoonde miljoenen pretlichtjes en haar lach weergalmde in de wind, de mooiste lach van de wereld. Een lach die Rhine nu niet meer kon laten weerklinken, die verloren was gegaan... Het beeld vervaagde en veranderde... Een woonkamer, een grauwe woonkamer die ooit gestraald had van geluk. Maar nu dood weerspiegelde. Geschreeuw gesmaak, gejammer en een duivelse lach. Het kleine meisje keek met grote verschrikte ogen naar een monsterlijk wezen. Haar half verzwolgen moeder riep wanhopig haar naam, zei dat ze moest vluchten maar Rhinewas versteend, verlamt van angst. weer de vervaging... Duisternis, niets dan duisternis brandend, lachend en ijsinwekkend kil. Duisternis die al het licht uit de kleine rhine trok haar voor dood achterliet. Het meisje dat dagen later wakker werd wanhopig opzoek naar haar familie maar het enige dat van hen restte waren brandvlekken en hoopjes as. Een dorp een rennend meisje opzoek naar hulp die toch al te laat was. Mensen stonden samen ze stonden rondom iemand, een huilende jongen bij het lijk van zijn vader, de jongen met de ijsblauwe ogen. Ze wilde dichter komen dichter naar hem toe samen het verdriet drzgen maar toen ze per ongelijk iemand aanraakte en diens shirt in as veranderde dook ze angstig achteruit. Mensen staarde naar haar bekeken haar vol afschuw... Meer duisternis het kleine meisje was nu een ondervoede tiener met de meest trieste ogen die de mensheid ooit aanschouwd had. Stelen en vluchten was de enige manier om te overleven. Van planeet tot planeet reizen niemand vertrouwen. Dat was de enige manier. weer een vervaging en een reis naar een nog donkerder deel van haar verleden...
Een groep gewapende mannen omsingelde ht 15 jarige meisje lachtte scheef naar haar stonken naar de alcohol kwamen steeds dichter grepen haar beet probeerde haar te ontdoen van haar kleding op een ruwe wijze. Dat was het moment dat rhine hen aanraakte en tot stof liety vergaan, de eerste keer dat ze iemand vermoord had, maar zeker niet de laatste... SSA een plaats waar ze neit heen wilde... waar ze verplicht was heen gestuurd en waar ze wegwilde. Daar waar ze sasori leerde kennen die haar begon te haten, de gepijnigde verachtende blik in zijn ogen.
De bijna doodservaring in een verborgen kelder hier op school waar ze onderworpen was aan de genade van het schoolhoofd. En... Sasuke Uchiha, de moordenaar van haar hele familie degene wie ze haar vertrouwen had geschonken, degene die alles over haar wist, degene die haar had uitgescholden en probeerde te vermoorden...
De magische wereld gecreëerd door de blauwe pillen de verdoofdheid die volgde. De ellende van eht gevoel van verlatenheid.
Alles liet ze hem zien, liet ze hem voelen net alsof hij Rhine was...
De jongen met de ijsblauwe ogen, dat was hij geweest, dat was Zack... Zack de puppy... Zack hijgde zwaar en zijn ogen waren geel geworden. Zijn herinneringen van Angeal en Ace kwamen terug, Angeal diegene die hem in het weeshuis opving alsof Zack zijn eigen kind was. Zack kreeg daar de bijnaam: Zack de puppy. Na een tweetal jaren werd hij geadopteerd door een schatrijke familie die een zoon hadden van zijn leeftijd. Ace noemde hij. Zack's ogen werden weer blauw en hij greep Rhine vast. "Schat... Ik hou van je... Ik zal er altijd voor je zijn als jij het moeilijk hebt. En sorry ik ga weer zingen, mijn excuses" zei hij met een glimlach, de positieve Zack was er weer, de Zack die andere mensen gelukkig wilde maken. Langzaamaan begon hij te zingen.

( https://www.youtube.com/watch?v=fg9pkAYvrSM )

Ja de jongen uit haar herineringen was zack geweest. Fat had ze al geweten ze had hem al langer gekend. Zack hijgde zwaar en zijn ogen waren geel geworden. Dat voorspelde neit veel goeds. een geel oogige zack was altijd slecht nieuws. Zack's ogen werden weer blauw en hij greep Rhine vast. "Schat... Ik hou van je... Ik zal er altijd voor je zijn als jij het moeilijk hebt. En sorry ik ga weer zingen, mijn excuses" zei hij met een glimlach, de positieve Zack was er weer, de Zack die andere mensen gelukkig wilde maken. Langzaamaan begon hij te zingen.
Thine luisterde naar hem haar ogen werden weer blauw en ze vloog hem in de armen. Ze lie zich zelf verdwijnen in zijn liefde, daar precies daar wilde ze zijn zo dicht als mogelijk was bij hem ze wilde hem toelaten haar ziel met dezijne verstrengelen. "Ik wil bij je blijven zack voor altijd en eeuwig ik wil voor altijd jouw warmte en liefde voelen." Fluisterde ze terwijl ze zich wanhopig aan hem vasthield. Ze bewoog niet meer het enige wat ze deed was haar halfnaakte lijf tegen hem aandrukken. Het maakte haar neit uit dat bepaalde rondingen geplet werden en daardoor lichtelijk pijn deden ze wilde bij zack zjn zo dicht mogelijk zelfs als het pijn deee.

Zack was de jongen uit haar herinnering, de jongen die zijn vader had zien sterven. Mensen hadden rond hem gestaan en Zack had dan naar het meisje gekeken, het meisje dat een persoon tot as had laten vergaan. Vreemd genoeg had hij nooit vies naar haar gekeken. Zijn helderblauwe ogen keken haar vol pijn en medeleven aan. Zack hijgde zwaar en zijn ogen waren geel geworden, de herinneringen waren zwaar en pijnlijk, iets wat ze nooit had mogen aanschouwen. Zack had er eerder moeten zijn, en dan had hij die demoon kunnen tegenhouden. Dat zat hem dwars, maar zijn vader had zichzelf opgeofferd om het leven van zijn zoon te sparen. Iets waarvoor hij eigenlijk zijn vader dankbaar was. Zack's ogen werden weer blauw en hij greep Rhine vast. "Schat... Ik hou van je... Ik zal er altijd voor je zijn als jij het moeilijk hebt. En sorry ik ga weer zingen, mijn excuses" zei hij met een glimlach, de positieve Zack was er weer, de Zack die andere mensen gelukkig wilde maken. Langzaamaan begon hij te zingen. Rhine's ogen werden weer blauw toen ze begon te luisteren naar zijn liedje. Een liedje dat hij oprecht zong voor het meisje dat hij enorm doodgraag zag. Ze vloog in zijn armen en Zack ving haar op. Haar liefde voelde hij, dat straalde van haar af en dat maakte hem blij. Een brede glimlach ontstond op zijn gezicht. "Ik wil bij je blijven zack voor altijd en eeuwig ik wil voor altijd jouw warmte en liefde voelen." Fluisterde ze terwijl ze zich wanhopig aan hem vasthield. Zack hield haar stevig in zijn armen, zij was het kostbaarste bezit dat hij had "Jij betekend zo veel voor me Rhine, hoe vaak je me ook kwetst, ik zal altijd voor je vechten. Want die ene dag dat die demoon kwam, wou ik jou beschermen, ook al wist ik niet eens wie je was. Ik hou van je liefste" zei hij met een glimlach voor hij zijn lippen op de hare drukten en hij weer met haar versmolt. Na een tijdje keek hij haar aan na de kus en hij zei "Tweede lesuur gemist, wil je trouwens iets eten lieverd? IK kan koken als je wilt" zei hij al grijnzend "Onze tweede date noem ik dit dan officieel" . Hij begon langzaamaan te lachen.

Ja ze wist nog hoe de kleine zack naar haar had gekeken. Hij was de enige paar ogen die haar niet vuil hadden staan aanstaren,niet net alsof ze een monster was, een gedrocht.Zijn helderblauwe ogen keken haar vol pijn en medeleven aan. Rhine wendde haar blik af. Ze vond het vreselijk om zich zo kwetsbaar op te stellen, door zich helemaal bloot te geven. Ze vloog in zijn armen en Zack ving haar op. Zack hield haar stevig in zijn armen. Meestal wilde ze neitdat mensen haar kwetsbaar vonden maar nu bij zack werd ze er gewoon rustig van. "Jij betekend zo veel voor me Rhine, hoe vaak je me ook kwetst, ik zal altijd voor je vechten. Want die ene dag dat die demoon kwam, wou ik jou beschermen, ook al wist ik niet eens wie je was. Ik hou van je liefste" zei hij met een glimlach voor hij zijn lippen op de hare drukten en hij weer met haar versmolt. Die woorden waren zelfs nog prettiger dan het warme gevoel van zijn lippen op de hare, zijn zoete adem die ze inademde. Na een tijdje keek hij haar aan na de kus en hij zei "Tweede lesuur gemist, wil je trouwens iets eten lieverd? IK kan koken als je wilt" zei hij al grijnzend. Rhine dacht er even over na. "Dat zou fijn zijn, maar ik wil je wel helpen" Zei ze met een kleine glimlach terwijl ze haar tranen afveegde. "Onze tweede date noem ik dit dan officieel" . Hij begon langzaamaan te lachen. Zijn lach was zo aanstekelijk dat ze zelf ook begon te lachen. Ze was zo dol op die lach.

De kleine Zack had naar Rhine gekeken, alleen was zijn blik niet vuil geweest, maar vol medeleven en pijn. Hij had haar willen redden, haar familie willen redden sinds zij altijd zo goed voor hem en zijn familie waren geweest. Rhine vond het vast vreselijk om zich zo kwetsbaar op te stellen, maar Zack vond het goed dat hij nu alles wist over haar zodat hij haar nu wel kon beschermen, haar kon helpen wanneer ze het moeilijk had. Ze vloog in zijn armen en Zack ving haar op. Zack hield haar stevig in zijn armen. Het voelde goed, zo vertrouwt en natuurlijk ging zijn hart automatisch sneller slaan, maar dit voelde gewoon geweldig. "Jij betekend zo veel voor me Rhine, hoe vaak je me ook kwetst, ik zal altijd voor je vechten. Want die ene dag dat die demoon kwam, wou ik jou beschermen, ook al wist ik niet eens wie je was. Ik hou van je liefste" zei hij met een glimlach voor hij zijn lippen op de hare drukten en hij weer met haar versmolt. Hij meende elk woord wat hij zei, want de herinnering was zo vers in zijn hoofd geprint dat hij deze nooit zou vergeten. Na een tijdje keek hij haar aan na de kus en hij zei "Tweede lesuur gemist, wil je trouwens iets eten lieverd? IK kan koken als je wilt" zei hij al grijnzend. Rhine dacht er even over na. "Dat zou fijn zijn, maar ik wil je wel helpen" Zei ze met een kleine glimlach terwijl ze haar tranen afveegde. "Onze tweede date noem ik dit dan officieel" . Hij begon langzaamaan te lachen. Hij wist zelf ook dat zijn lach aanstekelijk was dus dat was al een goed begin dat ze mee lachte. "Ik ga jou verwennen vandaag, dus ik ga koken, jij moet niets doen vandaag lieverd" zei hij terwijl hij haar oppakte en met haar naar de stoel liep en haar daar neerzette. Dan begon hij gewoon simpele pasta met kaassaus te maken, een van zijn favoriete gerechten.

Rhine voelde zich veilig bij zack. Bij hem vond ze het minder erg om zo kwetsbaar te zijn. Nee hij mocht haar kwetsbare kant zien ze wist dat hij die niet zou misbruiken. Haar hart sloeg altijd sneller als hij in haar buurt was. "Ik ga jou verwennen vandaag, dus ik ga koken, jij moet niets doen vandaag lieverd" zei hij terwijl hij haar oppakte en met haar naar de stoel liep en haar daar neerzette. Rhine keek hem met een schuin hoofd aan. Waarom wilde hij haar verwennen? Ze had het hem al zo lastig gemaakt nu moest hij haar toch niet gaan belonen? "Waarom ga je me verwennen? Ik verdien het helemaal niet om door jouw verwent te worden." Sprak ze zachtjes. Dan begon hij gewoon simpele pasta met kaassaus te maken, een van zijn favoriete gerechten, dat had ze nog onthouden. Rhine had nog steeds geen shirt aan. Eigenlijk wist ze niet waar hij het shirt had gelegd. Gelukkig was het hier lekker warm. Ze keek naar zichzelf. Naar hoe de koordjes extra strak waren aangetrokken omdat die anders zou afzakken. Haar blik gleed ook naar het bleke litteken op haar zij de plaats waar ze gebeten was. Terwijl ze wachtte wiebelde ze weer met haar tenen. Ze vond het gevoel nog steeds prettig. Haar haar hing over haar schouders ze wiegde wat met haar hoofd op de muziek die alleen rhine kon horen.

Zack was gelukkig en naar zijn normen moest ze verwend worden. Gewoon, niet van die dure dingen kopen, maar Zack moest gewoon koken, dat moest gewoon volgens hem. Zijn hart sloeg wat sneller in haar buurt wat eigenlijk best wel aangenaam was, niet vreemd, maar aangenaam. "Ik ga jou verwennen vandaag, dus ik ga koken, jij moet niets doen vandaag lieverd" zei hij terwijl hij haar oppakte en met haar naar de stoel liep en haar daar neerzette. Rhine keek hem met een schuin hoofd aan. Begrijpelijk, ze maakte het hem zo lastig, maar toch wilde hij nog steeds voor haar koken en haar verwennen. "Waarom ga je me verwennen? Ik verdien het helemaal niet om door jouw verwent te worden." Sprak ze zachtjes. "Je verdient het wel en het is een geheim recept meisje, alleen mijn familie kan zo'n saus maken." Hij begon te lachen en nam een hoop ingredienten die in doosjes zaten en je dus de inhoud niet kon zien. Zodat zij het recept niet zou weten "Niemand mag het recept weten, dus dat is het enigste wat ik geheim voor je hou meisje van me." Ja dit was iets dat in de familie Fair moest blijven. Hij mengde de ingrediënten, kookte de pasta, net zoals de saus. Dan deed hij ze samen en liet ze nog even nasudderen. Dit kon eventjes duren, net genoeg om iets te doen. "Ziezo, nog eventjes" zei hij al glimlachend en hij liep naar Rhine toe om dan een kusje op haar hoofd te drukken "Alles oke met je?" vroeg hij met een glimlach. Dan liep hij weer naar zijn pasta, nam borden en deed er zijn mengseltje op. Hij serveerde de borden en nam dan bestek. "Ziezo, smakelijk lieverd" zei hij en hij zette zich neer, dan begon hij te eten. Hij zweeg normaal gezien altijd aan tafel, maar als ze wilde kon ze praten als ze wilde.

Rhine was zich er wel degelijk van bewust dat ze het hem vaak moeilijk maakte. Maar ze kon er niets aan doen zo was ze gewoon. Ze was het niet gewent om verantwoording tegenover iemand af te leggen. "Je verdient het wel en het is een geheim recept meisje, alleen mijn familie kan zo'n saus maken." Hij begon te lachen en nam een hoop ingredienten die in doosjes zaten en je dus de inhoud niet kon zien. Ze draaide met haar ogen en moest daarna grinniken. "Ooh heb jij een geheimpje voor mij?" Zei ze grinnikend. "Niemand mag het recept weten, dus dat is het enigste wat ik geheim voor je hou meisje van me." "Is dat het enige? Echt waar? Of is er nog ergens een recept voor cupcakes?" Vroeg ze plagend voor ze zachtjes begon te lachen. Hij mengde de ingrediënten, kookte de pasta, net zoals de saus. Dan deed hij ze samen en liet ze nog even nasudderen. "Ziezo, nog eventjes" zei hij al glimlachend en hij liep naar Rhine toe om dan een kusje op haar hoofd te drukken "Alles oke met je?" vroeg hij met een glimlach. Rhine knikte lichtjes en streelde zijn kaak even. "Ja het gaat wel, ik moet alleen nog wat bekomen van de beelden die ik je getoont heb het is euh nogal vermoeiend." Zei ze zachtjes met een flauwe glimlach. Dan liep hij weer naar zijn pasta, nam borden en deed er zijn mengseltje op. Hij serveerde de borden en nam dan bestek. "Ziezo, smakelijk lieverd" zei hij en hij zette zich neer, dan begon hij te eten. Rhine liep ook naar tafel doe en begon langzaam van haar bord te eten. Haar hand begon te trillen en ze liet haar vork vallen. Ze greep naar haar hoofd. Het begon te bonzen de weerslag van alles. Het had haar veel energie en wilskracht gekost om in het duisterste van haar ziel te graven en dat ook nog eens naar een ander zijn ziel te projecteren. Al die pijn weer herbeleven nee ze kon er niet meer tegen ze begon het mentaal te begeven. Ze krop ineen haar handen op haar hoofd. Haar ogen trilde en flitste steeds van blauw naar zwart. Ze stonden groot en angstig. Rhine zat vast in de projecties van haar herineringen...

Zack wist hoe lastig Rhine het hem maakte, maar toch deed hij alle moeite van de wereld voor haar. Ze mocht zich zeker speciaal voelen sinds hij degelijk zoveel moeite deed. "Je verdient het wel en het is een geheim recept meisje, alleen mijn familie kan zo'n saus maken." Hij begon te lachen en nam een hoop ingredienten die in doosjes zaten en je dus de inhoud niet kon zien. Ze draaide met haar ogen en moest daarna grinniken. "Ooh heb jij een geheimpje voor mij?" Zei ze grinnikend. "Niemand mag het recept weten, dus dat is het enigste wat ik geheim voor je hou meisje van me." "Is dat het enige? Echt waar? Of is er nog ergens een recept voor cupcakes?" Vroeg ze plagend voor ze zachtjes begon te lachen. "Misschien" zei hij al grijnzend, maar er was geen speciaal recept voor cupcakes, hij was geen held in gebakjes maken. "Ziezo, nog eventjes" zei hij al glimlachend en hij liep naar Rhine toe om dan een kusje op haar hoofd te drukken "Alles oke met je?" vroeg hij met een glimlach. Rhine knikte lichtjes en streelde zijn kaak even. "Ja het gaat wel, ik moet alleen nog wat bekomen van de beelden die ik je getoont heb het is euh nogal vermoeiend." Zei ze zachtjes met een flauwe glimlach. Dan liep hij weer naar zijn pasta, nam borden en deed er zijn mengseltje op. Hij serveerde de borden en nam dan bestek. "Ziezo, smakelijk lieverd" zei hij en hij zette zich neer, dan begon hij te eten. Rhine liep ook naar tafel doe en begon langzaam van haar bord te eten. Haar hand begon te trillen en ze liet haar vork vallen. Ze greep naar haar hoofd. Zack keek eventjes vreemd naar haar en begon zich pas serieus ongerust te maken toen ze ineenkromp en ze angstige ogen had. Snel liep hij naar haar toe en nam hij zijn handschoenen en deed die aan zijn handen en nam haar dan vast "Shhhttt... Alles is oké meisje, rustig. Lieverd, het was zwaar voor je hé" mompelde hij zachtjes terwijl hij over haar rug aaide met rustige bewegingen. "Laat de herinneringen nu los." zei hij voor hij begon licht te geven, zijn witte vleugel verscheen en nam alle negativiteit uit haar weg. Zack's ogen werden geel, want nu zag hij de herinneringen weer keer op keer op keer op keer. Zelf zakte hij in elkaar en zijn vleugel werd zwart. "Uurgh..." was het enigste wat hij zei maar al snel lag hij gewoon op de grond met blauwe ogen en een witte vleugel en hij staarde voor zich uit.

"Misschien" zei hij al grijnzend. Ze moest weer grinniken. "ooh wat kom ik nu toch te weten? Mijn liefje heeft verdorie een verborgen agenda. " Zei z eop een plagende toon. Rhine voelde wat om zich heen. ze zag de dingen niet meer duidelijk alles was duister in haar ogen. Dus gilde ze toen Zack haar vastnam, ze maaide met haar armen tot ze zijn stem hoorde, zijn gerustgevende stem. "Shhhttt... Alles is oké meisje, rustig. Lieverd, het was zwaar voor je hé" mompelde hij zachtjes terwijl hij over haar rug aaide met rustige bewegingen. Haar ogen bleven langer blauw maar ze flitste nog steeds terug naar zwart. Waarom hield het niet op? "Laat de herinneringen nu los." zei hij voor hij begon licht te geven, zijn witte vleugel verscheen en nam alle negativiteit uit haar weg. Zack's ogen werden geel. Rhines blik werd helderder. Ze voelde hoe de beelden verdwenen weer vergrendeld werden en nu ook naar zijn ziel stroomden. Zelf zakte hij in elkaar en zijn vleugel werd zwart. "Uurgh..." was het enigste wat hij zei maar al snel lag hij gewoon op de grond met blauwe ogen en een witte vleugel en hij staarde voor zich uit. Rhine keek hem met grote geschrokken ogen aan. Wat had hij gedaan? Hij had zichzelf mentaal wel naar de knoppen kunnen helpen! Net zoals bij Rhine het geval was. Haar ziel was voor altijd beschadigd het zou nooit meer volledig hersteld kunnen worden. Ze hield zijn hoofd in haar handen. "Zack? zack kun je me horen lieverd?" Vroeg ze met een zachte ongerustte stem. Ze wist nit goed wat hij gedaan had en wat voor effect het op hem had.

"Misschien" zei hij al grijnzend. Ze moest weer grinniken. "ooh wat kom ik nu toch te weten? Mijn liefje heeft verdorie een verborgen agenda. " Zei z eop een plagende toon. "Inderdaad, een heel geheime agenda, moet je me nu niet aangeven ofzo?" vroeg hij met een grijns maar dan reageerde ze niet meer en begon ze vreemd te doen. Ze gilde toen Zack haar vastnam en met haar armen begon te maaien. "Shhhttt... Alles is oké meisje, rustig. Lieverd, het was zwaar voor je hé" mompelde hij zachtjes terwijl hij over haar rug aaide met rustige bewegingen. Haar ogen bleven langer blauw maar ze flitste nog steeds terug naar zwart. Dat verontruste hem dus hij besloot het zelf op te lossen door de herinneringen tot zich te nemen. "Laat de herinneringen nu los." zei hij voor hij begon licht te geven, zijn witte vleugel verscheen en nam alle negativiteit uit haar weg. Zack's ogen werden geel en hij liet Rhine los voor hij in elkaar zakte en zijn vleeugel voor een seconde zwart werd "Uurgh..." was dan ook het enigste wat er uit hem uitkwam voor zijn ogen weer blauw werden en zijn vleugel wit. Nu lag hij daar, op de grond met een zielloze blik en hij bewoog niet, buiten dat zijn borst op en neer ging, ook ademde hij zwaar. Ze hield zijn hoofd in haar handen. "Zack? zack kun je me horen lieverd?" Vroeg ze met een zachte ongerustte stem. Zack reageerde niet, hij hoorde haar wel, wilde zeggen dat hij haar hoorde dat alles goed zou komen, maar niets kwam uit zijn keel. Zijn ogen werden weer geel, hij stuiptrekte en belandde zo weer volledig op de grond. Uiteindelijk sprak hij "Ripples form on the water's surface, the wandering soul knows no rest" mompelde hij en zijn vleugel klapwiekte en eindelijk werden zijn ogen weer helderblauw. "Wow wat was me dat" mompelde hij zachtjes en hij staarde eventjes voor zich uit voor hij vervolgens weer recht ging zitten en naar Rhine keek. Een glimlach ontstond op zijn gezicht en zijn vleugel verdween weer, alleen wat pluimpjes dwarrelden op de grond.

"Inderdaad, een heel geheime agenda, moet je me nu niet aangeven ofzo?" vroeg hij met een grijns. Rhine keek onheilspellend. "Misschien doe ik dat wel." Kreeg ze nog over haar lippen voor de pijn in haar hoofd toesloeg. Het ging niet goed met hem. Hij reageerde niet zijn blik was leeg en zijn ademhaling veel te zwaar. Zijn ogen werden weer geel, hij stuiptrekte en belandde zo weer volledig op de grond. Uiteindelijk sprak hij "Ripples form on the water's surface, the wandering soul knows no rest" mompelde hij en zijn vleugel klapwiekte en eindelijk werden zijn ogen weer helderblauw. "Wow wat was me dat" mompelde hij zachtjes en hij staarde eventjes voor zich uit voor hij vervolgens weer recht ging zitten en naar Rhine keek. Rhine zat er verloren bij. ze was echt bang geweest dat het teveel voor hem was geworden. Een glimlach ontstond op zijn gezicht en zijn vleugel verdween weer, alleen wat pluimpjes dwarrelden op de grond. Ze bleef hem nog een tijdje aanstaren voor ze hem zachtjes tegen zich aandrukte. Ze liet zijn hoofd op haar borst rusten en ze aaide hem door zijn haar. "Ik was bang dat het teveel voor je werd" Zei ze zachtjes opluchting scheen door haar stem heen. "Kan ik iets voor je doen?" Vroeg ze zachtjes.

"Inderdaad, een heel geheime agenda, moet je me nu niet aangeven ofzo?" vroeg hij met een grijns. Rhine keek onheilspellend. "Misschien doe ik dat wel." Kreeg ze nog over haar lippen voor de pijn in haar hoofd toesloeg. Hij nam haar pijn op zicht en hij reageerde niet meer op wat ze zei, zijn blik was leeg en zijn ademhaling te zwaar. Zijn ogen werden weer geel, hij stuiptrekte en belandde zo weer volledig op de grond. Uiteindelijk sprak hij "Ripples form on the water's surface, the wandering soul knows no rest" mompelde hij en zijn vleugel klapwiekte en eindelijk werden zijn ogen weer helderblauw. "Wow wat was me dat" mompelde hij zachtjes en hij staarde eventjes voor zich uit voor hij vervolgens weer recht ging zitten en naar Rhine keek. Ze zat er verloren bij en Zack keek haar vragend aan, hij herinnerde zich niet bepaald wat ze had gezegd, maar hij had honger, zo'n honger. Zo meteen zou hij rustig weer gaan verder eten. Een glimlach ontstond op zijn gezicht en zijn vleugel verdween weer, alleen wat pluimpjes dwarrelden op de grond. Ze bleef hem nog een tijdje aanstaren voor ze hem zachtjes tegen zich aandrukte. Ze liet zijn hoofd op haar borst rusten en ze aaide hem door zijn haar. "Ik was bang dat het teveel voor je werd" Zei ze zachtjes opluchting scheen door haar stem heen. "Kan ik iets voor je doen?" Vroeg ze zachtjes. "Wat meer eten mijn liefste" zei hij met een glimlach en hij stond op om dan naar zijn bord te gaan en alles wat er nog op lag op te eten. Dan ging hij weer naast haar op de grond zitten "Of vond je het niet lekker?" vroeg hij met een trieste stem. "Maar ja, je moet voor mijn receptje zijn dat is waar" mompelde hij en hij ging met zijn hand door haar haren. Rustig, beheerst "Alles weer oké met je?" een glimlach verscheen op zijn gezicht en hij omhelsde haar dan vervolgens.

"Wat meer eten mijn liefste" zei hij met een glimlach en hij stond op om dan naar zijn bord te gaan en alles wat er nog op lag op te eten. Ze keek hem lichtelijk verbaasd aan. Meende hij dat nu? Dacht hij echt dat ze nog een hap door haar keel kreeg? Dan kende hij haar niet. Rhine kon echt niet eten als ze zo'n zorgen had gehad. maar kennelijk had Zack daar geen problemen mee want hij begon gewoon verder te eten. Dan ging hij weer naast haar op de grond zitten "Of vond je het niet lekker?" vroeg hij met een trieste stem. "Maar ja, je moet voor mijn receptje zijn dat is waar" mompelde hij en hij ging met zijn hand door haar haren. Rustig, beheerst. Ze schudde haar hoofd en toonde hem een kleine glimlach. "Nee dat is het niet het was heerlijk maar...euhm...Ik heb gewoon geen honger meer." Zei ze zachtjes. En dat was de waarheid. ze had het echt lekker gevonden. "Alles weer oké met je?" een glimlach verscheen op zijn gezicht en hij omhelsde haar dan vervolgens. "Als jij je weer beter voelt wel ja" Zei ze terwijl ze zich liet omhelzen en hem een zoen op zijn kaak gaf. Haar blote buik kriebelde door zijn zachte shirt. "Is het misschien geen tijd dat ik weer een shirt aantrek?" Vroeg ze met een schuin hoofd en een kleine grijns.

"Wat meer eten mijn liefste" zei hij met een glimlach en hij stond op om dan naar zijn bord te gaan en alles wat er nog op lag op te eten. Ze keek hem lichtelijk verbaasd aan. Hij begon gewoon verder te eten alsof er niets gebeurt was, maar hij had zo'n honger. Hij kon er niet aan doen maar het leek net alsof hij bijna kon doodvallen van de honger. Eenmaal hij gedaan had met zijn bord ging hij weer op de grond zitten. "Of vond je het niet lekker?" vroeg hij met een trieste stem. "Maar ja, je moet voor mijn receptje zijn dat is waar" mompelde hij en hij ging met zijn hand door haar haren. Rustig, beheerst. Ze schudde haar hoofd en toonde hem een kleine glimlach. "Nee dat is het niet het was heerlijk maar...euhm...Ik heb gewoon geen honger meer." Zei ze zachtjes. Hij hoorde dat het de waarheid was en hij glimlachte, ja dit was goed, heel goed. "Alles weer oké met je?" een glimlach verscheen op zijn gezicht en hij omhelsde haar dan vervolgens. "Als jij je weer beter voelt wel ja" Zei ze terwijl ze zich liet omhelzen en hem een zoen op zijn kaak gaf. "Is het misschien geen tijd dat ik weer een shirt aantrek?" Vroeg ze met een schuin hoofd en een kleine grijns. Zachtjes en langzaam haalde hij zijn schouders op en keek hij haar aan "Ik kan natuurlijk ook eerlijk zijn en mijn shirt uitdoen en dat aan jou geven want ik weet niet meer waar ik dat van jou heb gesmeten" zei hij met een beschaamde grinnik. Hij deed zijn hemd uit en deed dat over haar hoofd "Ziezo, voel je je nou beter?" vroeg hij met een glimlach en hij drukte dan zijn lippen op de hare terwijl hij haar tegen zich aandrukte, zachtjes, voorzichtig. Zijn hand ging over haar kaak en hij glimlachte en sloot zijn ogen. Dit wilde hij laten voelen, hij wilde laten voelen hoe gelukkig hij was, dat hij zich goed voelde bij haar en haar niet meer wilde loslaten, dat hij haar doodgraag zag.

Dat moest ze zack nageven niets kon zijn eetlust bederven. Hij hoorde dat het de waarheid was en hij glimlachte. Eerlijkheid vond Rhine belangrijk. Dus ze zou nooit tegen hem liegen, misschien zou ze af en toe wat verzwijgen maar liegen? nee dat nooit. Zachtjes en langzaam haalde hij zijn schouders op en keek hij haar aan "Ik kan natuurlijk ook eerlijk zijn en mijn shirt uitdoen en dat aan jou geven want ik weet niet meer waar ik dat van jou heb gesmeten" zei hij met een beschaamde grinnik. Ze moest ook grinniken. Hij had dus ook geen idee waar het lag. "Dat idee klinkt zeer verleidelijk." Zei ze op een zwoele toon. Hij deed zijn hemd uit en deed dat over haar hoofd "Ziezo, voel je je nou beter?" vroeg hij met een glimlach. Ze knikte en bekeek hem even zeer onsubtiel. "Ooh ja ik voel me veel beter, en het uitzicht is ineens ook een stuk leuker" Zei ze grinnikend voor hij zijn lippen op de hare drukte terwijl hij haar tegen zich aandrukte, zachtjes, voorzichtig. Ze vond het fijn om zo dicht tegen hem aan te staan haar armen gingen om zijn middel heen terwijl ze zich helemaal verloor in zijn zalige kus.
Zijn hand ging over haar kaak en hij glimlachte en sloot zijn ogen. Rhine was nooit goed geweest in positieve emoties lezen maar dezijne waren zo overtallig en halder dat het haar lukte ze voelde hoe goed hij zich voelde. Rhiune begon er zelf door te stralen en liet haar hoofd op zijn borst rusten. Ze hoorde zijn hartslag. Een glimlach groeide op haar gezicht. "Je maakt me gelukkig" Fluisterde ze zachtjes. Ja zo gelukkig was ze nog nooit geweest. Ze had hem eerder moeten vertrouwen hem eerder geloven.

Niets kon ervoor zorgen dat Zack niet serieus kon eten, dat was een serieus en ernstig feit. Zelfs de vieste en smerigste details konden zijn eetlust niet bederven. Dat vond hij wel enorm handig. Zachtjes en langzaam haalde hij zijn schouders op en keek hij haar aan "Ik kan natuurlijk ook eerlijk zijn en mijn shirt uitdoen en dat aan jou geven want ik weet niet meer waar ik dat van jou heb gesmeten" zei hij met een beschaamde grinnik. Ze moest ook grinniken. Net zoals zij had hij er geen flauw benul van waar hij dat ding had neergesmeten. Hij moest maar eens beter gaan opletten want zometeen waren al zijn shirts verdwenen. "Dat idee klinkt zeer verleidelijk." Zei ze op een zwoele toon. Hij deed zijn hemd uit en deed dat over haar hoofd "Ziezo, voel je je nou beter?" vroeg hij met een glimlach. Ze knikte en bekeek hem even zeer onsubtiel. "Ooh ja ik voel me veel beter, en het uitzicht is ineens ook een stuk leuker" Zei ze grinnikend voor hij zijn lippen op de hare drukte terwijl hij haar tegen zich aandrukte, zachtjes, voorzichtig. Dat vond hij geweldig, Rhine die gewoon superdroog hem goedkeurde alsof hij bij de vleeskeuring zat. Zijn hand ging over haar kaak en hij glimlachte en sloot zijn ogen. Ook hij genoot van de kus, het voelde net alsof hij één werd met haar en haar positieve energie kon voelen stromen door haar lichaam. Zijn hartje maakte een sprongetje van geluk en nadat hij de kus met enige tegenzin beeïndigde, richtte hij zijn blik op Rhine die haar hoofd op zijn borstkas had gelegd, blijkbaar lag hij goed, anders zou ze dat vast niet doen. Een glimlach groeide op haar gezicht. "Je maakt me gelukkig" Fluisterde ze zachtjes. Zack begon te lachen: "Ik dacht eerst van niet, maar nu inderdaad heb ik het gevoel dat ik je inderdaad gelukkig maak en dat maakt me blij schat" zei hij zachtjes met een brede glimlach en een rij spierwitte tanden werd zichtbaar. "Ja meisje ik heb het goed te pakken" zei hij met een verliefde zucht. Hij had het inderdaad zwaar te pakken. Rhine was net zoals een drug voor hem, een verslaving waar je moeilijk of zelfs onmogelijk van kon afkicken.

<3

Ja zijn eetgewoonte was echt wel het tegenovergestelde van rhines eet gewoonte. Hij kon bij alle soort situaties eten. iets dat rhine dus niet kon. nee Rhine was al bij de kleinste gebeurtenis van haar eetlust af. maar ja ze had dan ook geleerd om met weinig voedsel te overleven. ja oké toen ze naar hem keek leek het inderdaad veel op een vleeskeuring maar dat was zijn eigen schuld moest hij maar niet met zijn onwijs lekkere lijf zitten te schudden. Zack begon te lachen: "Ik dacht eerst van niet, maar nu inderdaad heb ik het gevoel dat ik je inderdaad gelukkig maak en dat maakt me blij schat" zei hij zachtjes met een brede glimlach en een rij spierwitte tanden werd zichtbaar. "Ja meisje ik heb het goed te pakken" zei hij met een verliefde zucht. Rhine grinnikte en keek hem aan met een stralende glimlach. "Pas maar op jij zometeen maak ik nog misbruik van jouw verslaving aan mij" Zei ze plagend voor ze hem een kus op zijn neus gaf en toen oplostte. Ze kwam weer tevoorschijn op zijn bed. Ze zat in kleermakers zit en wiegde met haar hoofd. Terwijl er een grote grijns op haar gezicht kwam. "Als je geen afkickverschijnselen wilt zul je me toch te pakken moeten krijgen" Zei ze grinnikend. Voor ze weer oplostte en in de keuken tevoorschijn kwam. "Je zult toch sneller moeten zijn Zackie" Riep ze plagend.

Zack was echt iemand met een serieus sterke maag, dus je kon hem echt alle vieze dingen vertellen en hem een bord eten geven, gegarandeerd dat dat er niet uitkwam. Maar hij had ook vaak honger, dat was het minpuntje aan een sterke maag hebben en een overactieve schildklier. Hij kon tonnen eten naar binnen werken zonder maar één gram aan te komen. Dus hij bleef wel zoals hij was. Dus Rhine mocht niet klagen want zijn lichaam zou blijven zoals het was. maar eenmaal toen hij zijn shirt aan Rhine had gegeven, leek het net alsof ze zijn lichaam aan het keuren was, net een vleeskeuring. Zou hij slagen? Dacht hij bij zichzelf. Vast wel, hij begon te grijnzen. "Ik dacht eerst van niet, maar nu inderdaad heb ik het gevoel dat ik je inderdaad gelukkig maak en dat maakt me blij schat" zei hij zachtjes met een brede glimlach en een rij spierwitte tanden werd zichtbaar. "Ja meisje ik heb het goed te pakken" zei hij met een verliefde zucht. Rhine grinnikte en keek hem aan met een stralende glimlach. "Pas maar op jij zometeen maak ik nog misbruik van jouw verslaving aan mij" Zei ze plagend voor ze hem een kus op zijn neus gaf en toen oplostte. Ze kwam weer tevoorschijn op zijn bed. Ze zat in kleermakers zit en wiegde met haar hoofd. Terwijl er een grote grijns op haar gezicht kwam. "Als je geen afkickverschijnselen wilt zul je me toch te pakken moeten krijgen" Zei ze grinnikend. Voor ze weer oplostte en in de keuken tevoorschijn kwam. "Je zult toch sneller moeten zijn Zackie" Riep ze plagend. "Moet ik nu echt moeite gaan doen? Oké" Hij stond op en zei zachtjes " zo snel als het licht meisje, dat ben ik" hij begon te lachen en in een lichtflits stond hij achter Rhine, in het krappe keukentje en hij pakte haar vast. "Hebbes" zei hij met een droog toontje en hij kuste haar nek "Ben ik snel genoeg voor mevrouw?" Zack begon langzaamaan te lachen, dit was pas pret beleven in zijn ogen. Gewoon lachen en mekaar irriteren, dat was grappig en leuk.

"Moet ik nu echt moeite gaan doen? Oké" Hij stond op. "Komaan schatje geef je maar helemaal" Zei ze uitdagend. en hij zei zachtjes " zo snel als het licht meisje, dat ben ik" hij begon te lachen en in een lichtflits stond hij achter Rhine, in het krappe keukentje en hij pakte haar vast. Rhine liet een korte gil horen. "Aah Zack!" Kirde ze. "Hebbes" zei hij met een droog toontje en hij kuste haar nek, Hmmm zijn zalige lippen in haar nek. ja daar gennoot ze van. "Ben ik snel genoeg voor mevrouw?" Zack begon langzaamaan te lachen. Rhine grinnikte en lostte weer op ze ging recht voor hem staan. "Blijkbaar niet schatje." Zei ze plagend. "Maar...Omdat je zo goed je best hebt gedaan verdien je wel een beloning" Zei ze op een geheimzinnige toon. Ze vleidde zich weer tegen hem aan en keek hem in zijn ogen voor haar lippen zijn kaaklijn volgde en bij zijn oor uitkwamen. "Dus zeg me...allerliefste Zackje waarmee kan ik je belonen?" Vroeg ze op een mierzoete toon haar stem niet luider dan een fluistering. Ze stond op ahar tenen omdat ze anders niet bij zijn oor geraakte. Misschien moest ze er toch eens aan gaan denken om hakken te gaan dragen zodat ze teminste een beetje aan zijn lengte kon tippen.