Nee, je kon niet skaten bij het meer. Maakte dat wat uit? Voor hem eigenlijk niet. De herfst was gekomen, het was kouder geworden en hij had helemaal geen zin om op het skateboard te staan, helemaal in de wind. Dan maar gewoon zo; lopend. Kon hij ook van de natuur genieten. Het was een hele tijd geleden dat hij dat gedaan had, de laatste tijd was hij zo druk bezig met zijn nieuwe ontdekkingen op het gebied van hacken. Hij was er dol op, maar soms had je toch echt even een adempauze nodig. En die nam hij nu. Bijna wilde hij in zijn dierenvorm gaan, maar als konijntje kwam je toch veel minder snel vooruit dan als mens. En om nu gelijk al bekend te staan als konijn.. Of de een of andere manier vonden veel mensen het dolkomisch dat zo'n jongen als hij, die graag hackte maar ook redelijk goed was in basketbal en skateboarden, een konijntje was. Tja. Alsof hij er wat aan kon doen! Zo was hij ook maar geboren, ten slotte.
Hij was redelijk vrolijk vandaag, merkte hij, misschien een beetje melancholisch. Herhaaldelijk bleef hij staan om even het landschap van de school te bewonderen in het veranderde seizoen, maar al snel had hij besloten dat hij naar het Meer wilde. Daar lag dan nog wel geen ijs op, maar het was wel leuk om te zien. Met die drijvende bladeren erin, echt een beeld van herfst. Ja. Dat moest het einddoel worden.
Maar zodra hij het Meer zag, werd zijn aandacht afgeleid - zijn gedachten sprongen dan ook van de hak op de tak, niemand was sneller afgeleid dan Jason - door de persoon die daar zat. De vibe die ze uitstraalde, nee, het was niet al te vrolijk. Hij had geen idee wie het was, maar ze deed hem denken aan Akiko, zijn jongere zusje. Hij had altijd beschermende neigingen naar haar toe gehad, deels omdat ze zo slecht behandeld was. Als hij dat geweten had! Maar nu was ze veilig, al zat het in hem dat hij graag voor mensen opkwam, hen met zijn vrolijkheid aan wilde steken. Langzaam liep hij dichterbij. Wacht.. huilde ze nu? Zo klonk het wel, al maakte ze niet echt overdreven veel geluid. Wat moest hij doen? Misschien had direct spreken niet zoveel zin.. Jason fronste even, maar bleef glimlachen. Voorzichtig ging hij door zijn knieën en ging op zijn hurken naast haar zitten. 'Herfst is een prachtig seizoen, niet?' vroeg hij rustig aan haar, keek haar blij aan. Zei niets over de tranen; als ze wilde kon ze het vertellen, dat straalde hij uit; anders niet.