Het wordt me allemaal teveel....

Norwood liep met stevige passen van de lerarenvergadering. Hij deed de deur open alleen sloeg deze wat harder dicht als bij de vergadering. Hij zuchtte even en ging achter het bureau zitten. Hij legde zijn ellebogen op de tafel en wreef met zijn handen door het haar. Hij zuchtte even. Het werd hem allemaal teveel. De training, zijn lessen, het weinige contact met Madeline, Savador met zijn achterlijke opmerkingen. Hij voelde wat tranen prikken. Hij had zelfs weinig slaap en dat alles kwam nu zijn schouders als een enorm blok. Hij sloot zijn ogen en zuchtte even. Hij was moe en gebroken. Hij sloot zijn ogen. Hij had vast niet zo mogen reageren op Savador, maar het was niet volledig zijn schuld.

Met een zacht gekraak ging de deur open en onthulde Savador zijn aanwezigheid. Hij sloeg grijnzend zijn armen over elkaar heen en terwijl hij tegen de deurpost leunde nam hij Norwood zwijgend in zich op. Hij zag er gefrustreerd en niet bepaald fit uit. Perfect. Deshas had hem pas geleden een aantal pientere spreuken bijgeleerd. En hij moest toch op iemand zijn spreukenkennis uitoefenen?

'Je bent de gelukkige van vandaag,' begon Savador kalm terwijl hij met nog steeds zijn armen voor zijn borst gevouwen het lokaal inliep. 'Want mijn keuze voor een oefenpop gaat uit naar jou.' Hij bleef vlak voor Norwoods bureau staan en lachte even zacht. Het volgende moment keek hij met een giftige blik op zijn rivaal neer. 'Of ben je wellicht zo moe en depressief dat je het niet aankunt?' vervolgde hij nijdig. Hij gunde Norwood het niet dat hij sociaal op zijn antwoord bleef wachten. Savador draaide zich met een ruk om en liep met langzame passen en een afkeurende blik door Norwoods lokaal, af en toe opmerkingen uitend die klonken als 'gore planten' en 'stinkende bloemen'.

Ineens liep er een kleine sneeuwwitte kat naar binnen. Ze had mooie gele ogen en haar witte staart sierlijk in een vraag teken gezet. Ze trippelde zachtjes naar binnen en keek nieuwschierig naar Savador en daarna naar Norwood. De kat was Clera. Ze had Savador door de gangen zien lopen richting het lokaal van Norwood en wist dat dit niet goed kon gaan. Daarna had zichzelf in een kat veranderd en was achter Savador aangelopen. Nu liep ze op Norwood af en sprong elegant op zijn schoot waarna ze het beste plekje uitzocht en zachtjes ging liggen spinnen. Als ze hem nou maar op de een of andere manier kon bereiken om haar vermoedes over Savador te vertellen.

Deshas had gevoeld dat Clera bij Norwood en Savador was. Het was niet zo moeilijk die drie van elkaar te onderscheiden. Vooral niet nu Deshas, met stiekem trots, al kon aanvoelen dat Savador sterker werd. De magische golven die Deshas voelde waren veel sterker dan toen Deshas Savador leerde kennen. Jammer genoeg was dit voor Norwood ook het geval. Maar waar Deshas zich echt aan had geerderd was dat Clera nog eens bij die twee zat. Maar wat ze daar deed...
Deshas sloot zijn ogen en concentreerde zich op Norwood's lokaal. Hij zag Savador staan en Norwood. Maar Clera stond daar dus mooi niet bij. Ineens merkte Deshas de witte kat op, op de schoot van Norwood en kransetandde. Hij opende zijn ogen weer en het beeld vervaagde. Nou ja, wat Clera kon, dat moest hij toch ook kunnen? Deshas nam de vorm aan van een donker gekleurde slang. Hij glibberde het lokaal binnen en siste even vervaarlijk naar de kat in zijn voorbij gaan. Hij kronkelde zich om Savador's been omhoog en liet zijn kop op diens schouder rusten. Pas op voor die kat. Het is niet wie je denkt dat het is stuurde hij in de gedachte door. Hij siste even zachtjes terwijl zijn donkere ogen de witte kat in de gaten bleven houden.

Norwood keek naar zijn bureau en vloekte wat binnensmonds. Hij hoorde wat gekraak en keek op. Hij keek naar de deur en merkte dat Savador er stond. Van iedere persoon die nog eens langs moest komen was Savador net degene die even een bezoekje bracht. Hij hoorde de woorden en rolde met zijn ogen. De tweede zin die hij uit bracht was iets te veel voor hem. Tuurlijk waarom niet iemand anders ging het door zijn hoofd. Toen er een witte kat op zijn schoot sprong en zachtjes begon te spinnen had hij al een vermoedde wie het was. Hij glimlachte. Hij aaide de kat over de rug en keek even strak naar Norwood. De slang die aan kwam kruipen deed hem verstijven en hij stopte met het aaien van de kat. De sterke duistere magie die er af kwam kon niemand anders zijn dan, Deshas. Hij zuchtte even. Het enige bezoek dat hij nu echt welkom heette was Clera die op zijn schoot stond. De twee tegenover hem deden hem alleen maar slechter voelen. Hij voelde zijn woede licht stijgen en hij keek naar zijn schoot. Hij beet zijn kaken op elkaar en probeerde zichzelf te kalmeren.

Savador had de witte kat opgemerkt en het beest met vuurschietende ogen aangestaard. Hij had een bloedhekel aan katten. Hij zag ze veel liever gevild dan levend en gezond. Het was ook niet te waarderen dat de kat zich op Norwoods schoot nestelde, wat automatisch betekende dat het dier aan zijn kant stond. Maar het meeste waar Savador mee zat was dat de kat wel hele sterke lichtmagie van zich afstraalde. Dat kon niemand anders zijn dan Clera. Opeens hoorde hij een bekend geluid. Het gesis van een slang deed zijn mondhoeken omkrullen tot een lichte grijns. Saethion? Toen de slang zich eenmaal langs zijn been omhoog gewerkt had, en nu met zijn kop op zijn schouder rustte, zag Savador dat het zijn huisdier niet was. Deze slang was donkerder en straalde net als de kat een sterke magie van zich af. Bovenal kon deze slang in gedachten met hem communiceren. Savadors grijns werd breder. Deshas. 'Dat lelijke beest straalt zoveel magie van haar af, dat kan onmogelijk een gewone student of leraar zijn. Ik heb al zo wel mijn vermoedens wie het is,' stuurde Savador terug, terwijl zijn gouden ogen Norwood en de kat strak in de gaten hielden. 'Wat is hierop je antwoord, Norwood?' vroeg hij grijnzend terwijl hij zich weer naar Norwood omdraaide, zijn naam met veel afgunst en spot uitsprekend. 'Blijf je hier wegrotten als de stinkzwam die je bent in je lokaal of strek je de benen om je massaal te laten vernederen door mij?' Terwijl Savador dit zei, liep hij verder het lokaal in en plukte hier en daar wat bloemblaadjes en stengels van de planten en bloemen die er stonden.

Norwood keek met een strakke blik naar Savador en hoorde zijn vraag. Hij grijnsde. Hij zette de kat neer op het bureau en keek strak naar Savador. "Hpf..." zei hij. Hij legde zijn handen achter zijn rug en maakte ongezien een zegel. Hij mompelde wat en grijnsde wat breder. Uit de muren van het lokaal kwamen een hoop planten en in enkele seconden was het lokaal veranderd in een oerwoud. "Vernederd worden....ik dacht het niet..." zei hij en grijnsde. Hij brokkelde langzaam uiteen in verschillende blaadjes die op Savador afschoten. In een cirkel om Savador heen bleven de bladeren rond zweven. Savador. Zelfs al verneder je me. Ik geef nooit op. Er zal een dag komen dat ik je de grond in stamp en je er niet meer uit weet te redden... zei een stem die hol klonk. Ineens klapte de grond zich om Savador heen en zaten ze vast in een cocon. De plant begon zich langzaam te vullen met niets minder dan water. De bladeren vielen op de grond. Norwood had dit al uitgedacht. Savador zou hem onmogelijk kunnen vinden in deze situatie. Een camoflage zat over hem heen en het woud straalde continu woud magie uit. Dit zou zijn afwezigheid ook nog eens verbergen ook. Norwood grijnsde en keek strak naar de twee.

Savador had nors toegekeken hoe een hoop planten uit de muren begonnen te groeien. Woudmagie had hij altijd al een walgelijke magie gevonden. Net zoals water- en lichtmagie. Over zijn schouder zag hij Norwood uiteenvallen in verscheidende bladeren die op hem afschoten. Hij stond al klaar een beschermingsspreuk uit te spreken, toen hij zag dat de bladeren stil om hem heen bleven zweven. De verticale pupillen in zijn gouden ogen versmalden zich bij het horen van de holle stem die hem toesprak. Dat wilde hij eerst nog eens zien.

Savador bereidde zich al voor op een schadelijke, toepasselijke spreuk die hij zou kunnen gebruiken om Norwood uit te schakelen, maar zijn poging tot aanvallen werd verhinderd doordat hij plotseling opgesloten werd in een cocon. Hij zuchtte; dit trucje had hij weleens een keer eerder doorstaan. Dan zou het deze keer ook zonder problemen moeten lukken om eruit te komen. Savador schrok zich echter wezenloos toen zijn voeten koud en doorweekt aanvoelden. Hij wierp een blik op de bodem van de cocon om achter de oorzaak te komen en viel van schrik tegen de wand. Water! Waarom hier en waarom nu? Hij begon zacht te jammeren terwijl hij in doodsangst bleef toekijken hoe de vloeistof de cocon langzaam vulde. Zijn broek was inmiddels door en door nat.

Met behulp van de slijmerige wand, hielp hij zichzelf trillend en huiverend omhoog. Zijn onderlichaam voelde door het water ijskoud aan. Maar hij moest niet in paniek uitbarsten - Norwood kreeg dan zijn zin en dat gunde hij hem niet. Savador drukte een vinger tegen de wand en sprak met een bevende stem een spreuk uit. De kleine schaduwwezens die hem eerder ook hadden geholpen toen hij vastzat in één van Norwoods cocons, begonnen gretig aan de wanden te vreten. Daarna sprak Savador opnieuw een spreuk uit, en verscheen er een doorzichtige bol van een zwarte rookachtige substantie om hem heen. Als hij dan toch moest wachten tot de schaduwen een gat groot genoeg voor hem hadden gemaakt, kon hij zich in de tussentijd net zo goed beschermen tegen het water.

Norwood merkte wat er in de cocon gebeurde en keek emotieloos toe. Leuk geprobeerd. Ik had je de vorige keer geobserveerd en deze keer werkt het niet... zei de zelfde holle stem. Hij grijnsde. Door gat dat het beestjes hadden gemaakt schoten een aantal lianen die de beestjes er uit trokken. Buiten werden de schaduwbeestjes bloodgesteld aan meer licht en zouden waarschijnlijk verzwakt worden. Het gat werd langzaam opnieuw bedekt. Norwood grijnsde. Savador, ik twijfel er niet aan dat je sterker bent geworden. Maar je bent niet de enige... zei de holle stem die de hele kamer vulde. Althans het woud want het leek alles behalve op een kamer.

Savador zag wat er met zijn gecreëerde schaduwwezens gebeurde, maar was niet verrast. Dat probleem was zo verholpen. Hij drukte weer een vinger tegen de opnieuw bedekte wand, sprak opnieuw dezelfde spreuk uit en riep alweer een paar schaduwwezens op. Deze keer waren de wezens echter vermengd met vuurmagie; ze hadden vlijmscherpe tandjes van vuur en waren beter bestemd tegen het licht. Ook verschenen er veel sneller grote gaten in de wand. Savador wrong zich door een groot genoeg gat heen en keek kwaad de kamer in. 'Denk maar niet dat je me zo snel al ingepalmd hebt, knoest!' siste hij woedend naar Norwood, waar hij dan ook mocht zijn. Zijn angst was omgeslagen in woede. Savador sloeg zijn armen over elkaar heen en sprak sissend een spreuk uit. Langzaam vervaagde hij tot hij uiteindelijk onzichtbaar werd. 'Wat jij kan, kan ik ook,' sprak zijn stem galmend. 'Verstoppertje spelen is kinderspel, Norwood. Ik dacht dat jij al uit je kinderfase was.' Savador liet hier en daar een aantal grote zwarte vlammen in de kamer verschijnen, die luide knappende geluiden produceerden en wiens likkende vlammen tot haast tot het plafond reikten. Dat zou de geluiden van zijn voetstappen op de bodem doen overstemmen, zodat hij zich zelfs rennend door de kamer kon verplaatsen zonder gehoord te worden als hij wilde.

Op een willekeurig duister plekje bleef hij met gesloten ogen staan en concentreerde zich. Zijn gedachtegang werd leeg, zijn ziel was gesloten maar zijn geest stond wagenwijd open. 'Jiln'agvad!' fluisterde zijn galmende, hese stem. Het volgende moment verscheen er in de hoek van een kamer een bleek, voorovergebogen beest. Het was nog het meest te vergelijken met een kangoeroe zonder staart, vacht en oren. Al had het zwarte, onschuldige kraalogen, in zijn bek schitterden een aantal rijen messcherpe tandjes. Savador grijnsde: deze zieleneter was een stuk groter dan de eerste die hij opgeroepen had. Het had ongeveer de gemiddelde lengte van een twaalfjarig kind. Hij wierp even een zelfvoldane blik op de slang om zijn nek. Deshas zou trots op hem moeten zijn, dat moest haast wel. Zoniet, dan zou hij trainen tot zijn zieleneters zo groot als hijzelf werden. 'Ga dat zieltje maar eens achterna,' droeg Savador de opgeroepen zieleneter op. De zieleneter deed wat hem werd gevraagd en begon als een gek door de kamer te stormen, met zijn bleke snuit in de lucht om sporen van Norwoods ziel op te vangen.

Norwood merkte dat er wat gebeurde in de cocon. Wat ben je van plan te doen? schoot het door zijn kop. Norwood ogen verwijdde zich toen Savador er uit wist te komen. Hij keek strak toe toen hij verdween. "Damn..." zei hij zacht toen hij merkte dat de vlammen er hoog reikte. De zieleneter stelde hem wat minder gerust. Hij beet zijn kaken op elkaar. Hij grijnsde. "Children of the tree of life.." siste hij tussen zijn kaken door. Hij grijnsde. Er verschenen 4 boomachtige mannen bij de zieleneter. Ze grepen het vast en begonnen aan de ledematen te trekken. Dit zou Norwood de tijd geven om de oorzaak aan te pakken. Hij keek de kamer rond. Hij grijnsde en keek strak naar de plek waar het beest vandaan was gekomen. Hij liet lianen de kamer door gaan tot er ineens een reactie van een liaan kwam. Gevonden... zei de holle stem. Norwood grijnsde en kwam achter Savador tevoorschijn. Vier lianen grepen richting hem en vonden zijn armen en benen. De lianen uit Norwoods rug hadden Savador vast. Niet lang na het vastgrijpen staken een tiental stekels in de armen en benen van Savador, afkomstig van de lianen. Langzaam ging een zwarte gloed naar Norwood. Halverwege de lianen werd de kleur groen. Norwood tapte energie van Savador af. Verschillende lianen begonnen Savador vast te binden zodat hij niet weg kon. Zijn armen waren het begin en daarna zijn benen. Norwood keek strak naar Savador. "Het winnen van verstoppertje is net zo kinderspel als het spelen..." zei hij kalm.

Clera was op het bureau gaan zitten en zwiepte onrustig met haar staart heen en weer. Dit kon nooit goed aflopen. Ze stond op. ''Nu is het genoeg. Kappen nu stelletje kleuters!!!'' snauwde ze de twee toe. Ze sprong van het bureau af. In haar sprong nam ze haar tweede gedaante aan. Haar huid was een beetje groenig en glom alsof het van metaal was. Haar eens zilveren ogen waren nu grijs en kil. Haar spierwitte haar was ravenzwart geworden. Haar jurk lag in flarden om haar heen en was groen/grijs van kleur. De ramen vlogen open en een flinke stormwind zorgen ervoor dat alles om haar heen wapperde als gevaarlijke giftongen. Haar nagels waren lang en scherp als messen. ''In geval dat Ferost en Deshas dit niet heeft gemeld is het niet toe gestaan voor opvolgers onderling te vechten als de legendarische magican's aan wie zij verbonden zijn geen toestemming daarvoor hebben gegeven. Beide moeten aanwezig zijn om in te grijpen als het fout gaat.'' Clera sprak met metalen stem en een zware echo erachter. Haar verhardde blik ging nu naar de slang bij Savador. ''Vooral jij Deshas behoort dit te weten'' zei ze verwijtend tegen hem. Ze maakte een kort handgebaar en witte alles in witte rook opgaan van de spreuken die Norwood en Savador gebruikt hadden.

Norwood keek strak naar Norwood en merkte wat er met Clera gebeurde. Hij slikte even. Dat was nieuwe informatie voor hem. Hij merkte dat in een handgebaar zijn spreuk ongedaan was gemaakt. Hij beet zijn kaken op elkaar. Hij grijnsde licht. Hij had genoeg gedaan. Hij liep naar het raam en keek naar buiten. Hij zei niets hij grijnsde alleen. De grijns was alleen maar een masker van hoe hij zich nu echt voelde. Woede en haat vulde zijn gedachten en dat zorgde alleen maar voor meer gevoel om het toch door te zetten hoe vaak Clera ook mocht klagen. Hij keek naar het veld en sloot voor kort zijn ogen.

Deshas grijnzde even kort in zijn slangengedaante. Hij gleed van Savador af en glibberde richting Clera. Ondertussen kreeg hij zijn eigen gedaante weer terug. ''Heerlijk als je je tweede vorm aanneemt weet je dat'' grijnsde hij vals. ''Ik wil niet lastig doen maar ik heb Savador alle toestemming gegeven hiervoor'' zei hij en pakte zacht Clera's hand beet. Hij draaide haar naar hem toe zodat haar armen gekruist waren voor haar langs en Deshas haar handen vast had. Hij bracht zijn gezicht dicht bij haar oor. ''Jij bent hier degene die aura's kunt lezen. Kun je niet zien dat beide hun gevecht willen voort zetten. Ik weet zeker dat ook Ferost het heel educatief voor Norwood zal vinden. Daarbij ben jij hier om hem te vertegenwoordigen. En volgensmij telt dat ook'' zei hij zacht en charmant in haar oor. Toch lag er een valse ondertoon in zijn stem. Hij kende de regelementen ook wel. ''Als jij er nou toestemming voor geeft zijn we overal vanaf'' zei hij half fluisterend in haar ooir.

Savador smeet Deshas van zijn schouders af en wierp hem ver van hem vandaan. Hij wist dat er iets komen zou, maar wat? Daar kwam hij later pas achter. Hij voelde dat hij plotseling door iets van achteren beetgegrepen werd en schreeuwde het een tijd later uit van de pijn. Tientallen stekels van de lianen die hem in hun greep hielden, hadden zich in zijn armen en benen geboord. Hij voelde zich langzaam verslappen, alsof zijn spieren onbewust uit zijn lichaam werden getrokken. Omdat zijn energie werd afgetapt voelde hij zich net alsof hij een aantal kilometer gerend had. Hij trilde licht over zijn nog onzichtbare lichaam en begon gejaagd te hijgen. 'Dat.. zal niet helpen,' bracht hij er met een hese stem uit zodra hij zag dat de zieleneter ook vastgegrepen werd. In een zwarte rook loste de zieleneter langzaam op en verdween. Ook de boommannen die de zieleneter vast hadden gehad verdwenen, evenals de lianen die Savador strak hadden ingebonden. Savador viel op de grond en werd weer zichtbaar. Hij kwam kuchend overeind en hield met een hand zijn arm stevig beet. Er zaten een aantal gapende gaten in. Ook zijn benen en zijn andere arm waren er niet ongewond vanaf gekomen. Zijn giftige slangenogen keken van Clera naar Norwood en weer terug. Nog steeds hijgde hij luid, alsof zijn longen niet genoeg lucht konden binnenkrijgen. Het lichte gevoel in zijn hoofd probeerde hij te negeren. Nu al zijn energie was afgetapt, voelde hij zich zwak en misselijk. Clera zag er veel anders uit dan dat hij haar herinnerde - haast onmenselijk. Altijd nog beter dan haar kattenvorm, dacht Savador. 'Straf hem!' snauwde hij met een korte hoofdknik naar Norwood. 'Hij wilde zo nodig vechten!' Savador zag dat Deshas Clera probeerde over te halen en grijnsde even zwak. Toch bleef hij Clera woedend aanstaren. Toen hij haar voor de eerste keer zag, had hij alle respect voor haar. Nu er een aantal maanden voorbij waren had hij haast dezelfde negatieve gedachtes over haar als dat hij bij Celebrian had.

Clera keek met een ruk opzij naar Deshas toen ze zijn stem naast zich hoorde. Wat het precies was wist ze niet maar het leek wel of ze gedwongen was hem recht aan te blijven kijken. Ze kon haar blik niet van hem afwenden. Ze moest hem wel recht in zijn ogen blijven aankijken. Al zijn woorden klonken haar ineens zo logisch in de oren. Zij was erbij en kon makkelijk voor Ferost inspringen. Het enige wat ze kon doen was stomweg knikken naar Deshas.

Deshas grijnsde even toen hij Clera zag knikken. Natuurlijk klonk het nu logisch in haar oren. In gedachte bedankte Deshas The book of the Darned voor deze spreuk. Zacht liet hij Clera los en liep op Norwood af. ''Maar ja, nu is het niet zo eerlijk meer. Savador is zowat op het einde van zijn krachten'' zei hij kalm. Zijn vingers vouwde zich om Norwood's schouders. ''Het lijk me wat eerlijker als jullie wel een beetje gelijker op gaan'' zei hij zacht. Zijn scherpe hoektanden beten in Norwood's nek en tapte van hem nu energie af terwijl hij een klein beetje gif in spoot. Deshas liet Norwood weer los enen likte even langs zijn lippen. ''Je kan over woudmagiers zeggen wat je wilt maar hun energie smaakt goed'' grijnsde hij. Nu liep Deshas naar Savador toe en trok hem aan zijn pols overeind waarna hij hem direct in zijn onderarm beet om hem die energie over te geven. ''Sterke ermee'' zei hij droog terwijl hij Clera mee trok naar een plek vanwaar ze het gevecht goed konden zien.

Savador hijgde nog steeds zwaar en hield zijn blik op de grond gericht toen hij aan zijn pols overeind werd getrokken. Hij onderdrukte een pijnkreet toen hij twee scherpe dingen in zijn arm voelde, maar meteen daarna ging het ademen aanzienlijk beter en voelde hij de kracht weer in zijn borst bruisen. Terwijl zijn gouden slangenogen Norwood venijnig in de gaten hielden, richtte hij zich langzaam verder op. 'Dank je, Deshas,' zei Savador zonder zijn blik van Norwood af te scheuren. Energie was net waar hij behoefte aan had. Dat Norwood nu in een vermoeide status was in plaats van hij, werkte alleen maar in zijn voordeel.

'Het is amuserend te bedenken welke spreuken ik nu vrijwillig op je kan gebruiken. Welke ik ook gebruik, het zal je alleen maar meer verzwakken.' Savadors mondhoeken krulden om tot een sinistere grijns. In een snelle beweging klapte hij zijn handpalmen tegen elkaar en siste: 'Serpens Ignis!' Alsof er benzine op de grond was gegoten, rezen in een rap tempo een aantal hoge vlammen achter elkaar op. De vlammen volgden een slangenpatroon en kwamen als een speer op Norwood af. Net voor Norwoods voeten, weken de vlammen uit en verplaatsten zich achter hem. Aan het uiteinde van de vuurslang, kwam langzaam een reusachtige slangenkop van vuur uit de grond omhoog. Zijn gevorkte vuurtong flitste in- en uit zijn bek en de vuurbollen in de oogkassen staarden giftig op Norwood neer. De slang sperde zijn bek wagenwijd open en stond al op het punt om hem aan te vallen.

Norwood volgde het gesprek tussen Clera en Deshas en voelde iets van dankbaarheid voor Deshas. Dit verdween echter toen hij twee steken in zijn nek voelde en zijn energie voelde wegstromen. Hij grijnsde. Dan had hij nog een verassing in petto. "Dat beetje gif werkt niet. Mijn lichaam heeft sinds de voltooiing van de laatste fase een beter afweersysteem. Het veroorzaakt alleen een tinteling..." zei hij met een glimlach. Hij merkte een vogeltje op die tegen hem floot en hij begreep de boodschap.

In een snelle beweging maakte hij met zijn handen een cirkel. "Sai!.." zei hij met een duidelijke stem. Langzaam voelde hij de energie in zijn lichaam groeien. Hij grijnsde. Een lichtgroene gloed verscheen om Norwood heen en zijn ogen lichtte groenig op. Hij grijnsde. Langzaam draaide hij om en staarde strak naar het slangetje van vuur. Hij grijnsde en sprong recht in de bek. In een rap tempo vloog het lichaam in brand en viel verkoold op de grond. Het was echter zo van structuur dat het nooit een echt lichaam kon zijn. Norwood stond vlak achter Savador. "Je zult mee eerst moeten vangen..." zei hij kil en legde zijn hand tegen de zijkant van het hoofd van Savador. Met een snelle beweging vloog Savador het raam uit en hoorde je een klingelend geluid. Norwood sprong er achter aan en greep Savador's arm vast in de lucht. Hij wierp hem daarna naar de grond.

Savador had zijn ogen tot spleetjes geknepen om het allemaal te volgen. Het ene moment zag hij Norwoods lichaam verkolen door het vuur van de grote slang en het volgende moment werd hij dwars door het raam naar buiten gesmeten. In zijn val voelde Savador dat hij aan zijn arm gegrepen werd en daarna richting de grond werd gesmeten. Hij voelde de wind langs zijn haren en gezicht strijken en sprak snel sissend een Shadraanse bezwering uit. Uit zijn vingertoppen schoten zwarte draden uit duistere magie die zich hechten aan de muur van het schoolgebouw en zijn val stopten. Savador hing nu aan één arm boven een grote hoogte. Met behulp van de hand met de andere vijf draden bond hij Norwood vast. Als een jojo zwierde hij hem aan de draden de hoogte in en riep de vuurslang, die zich als een reusachtige draak zonder vleugels door het raam naar beneden liet stortten. De slang sperde zijn bek wijdopen en ging met zijn vuurlichaam dwars door Norwood heen. Op de grond spatte de slang uiteen en liet hoge, likkende vlammen na. Savador liet zich via de muur en met behulp van de draden langzaam naar beneden glijden. Op een tiental meter boven de grond wierp hij Norwood met al zijn kracht richting de hoge vlammen, waardoor de draden die hem hadden ingewikkeld knapten en loslieten. Vlak daarna kwam Savador hem achterna en pinde Norwood met een simpele spreuk vast aan de grond, terwijl de vlammen vervaarlijk naderden. 'Gevangen,' zei hij met een triomfantelijk grijnsje.

Norwood keek strak naar Savador maar slikte even toen hij de lucht in werd gegooid. Hij merkte de slang op die op hem af kwam en wist nog net op tijd een verdedigende spreuk uit te spreken waardoor er een schild van boomschors om hem heen kwam. Hij slikte even toen hij opnieuw werd weggeslingerd en de boomschors verdween. Hij keek naar de vlamen die naderde en hij wilde het ontwijken. Hij was echter vastgepind aan de grond. Hij slikte even. Met een zachte stem mompelde hij een spreuk. Grenos Box.. mompelde hij en drie groene paddestoelen schoten uit de grond in een vierkant. Norwood grijnsde. Dit vormde een onzichtbaar schild waar niets door kon. Hij grijnsde en sprak nog een spreuk uit. Een liaan greep Norwood om zijn keel en Norwood wist op die manier het lichaam van Savador over te nemen. Echter wist norwood dit niet lang vol te houden aangezien Savador een enorme wilskracht had. In de korte tijd wist hij de spreuk die hem vastgenageld had te ontdoen van zijn kracht en hij voelde zich weer in zijn eigen lichaam zitten. Hij keek naar het vuur dat zich om alle kanten van het doos had verzameld. Als hij nu deze spreuk ongedaan zou maken dan zou hij zeker verbranden. Hij keek naar beneden en grijnsde. Hij mompelde een spreuk en een cocon vormde zich om Norwood heen. Deze kroop weer in de grond en er was niets meer van te zien dat Norwood daar onder de grond was gekropen. De schild werd opgeheven en de vlammen schoten naar binnen.

Savador was veilig buiten bereik van het vuur een paar meters verwijderd van Norwood gaan staan. Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek met een zelfvoldane grijns toe welke fratsen Norwood uithaalde om het vuur te ontlopen. Zijn grijns verdween echter zodra hij zag dat Norwood zich uit de pinnen bevrijdde en een cocon om zichzelf heenvormde. Nu hij in de grond was verdwenen kon hij hem moeilijk bereiken. Echter namen de vlammen de grond boven Norwood in bezit en groeiden uit tot een grote hoogte. De toppen van de vlammen likten haast aan de laagste takken van de bomen op het buitenterrein. Savador knielde neer net voor de vlammenzee en hield een geopende hand vlak boven de grond. Hij siste zacht een spreuk en het volgende moment rezen er kleine schaduwwezens uit zijn handpalm op, die in het gras sprongen en onder de grond verdwenen. In de totale duisternis van de aarde wurmden de wezens zich onder de vlammen door een weg naar Norwoods cocon. Savador sloot zijn ogen en concentreerde zich. Hij moest zijn gedachtegang leegmaken, anders werkte deze spreuk niet. Zodra hij zijn ogen weer opende, kreeg hij een duidelijk beeld van Norwoods cocon onder de grond en de schaduwwezens die hongerig aan de buitenlaag knaagden. Mooi, het was dus gelukt. Savador leunde met zijn rug tegen de schoolmuur aan en bleef met een lege blik toekijken. Het was enkel afwachten; Norwood kon haast nergens meer heen - boven wachtten de vlammen op hem en van alle kanten vraten de schaduwwezens aan zijn cocon. Als die bescherming eenmaal weg was, zouden de schaduwwezens aan Norwood zelf beginnen te knagen. Savador vroeg zich af hoe Norwood nu onder de grond kon overleven.

Norwood merkte eveneens wat er om hem heen gebeurde. Hij grijnsde. Een Cocon groeide achter Savador omhoog en klapte open. Norwood stond in het midden en grijnsde. "Leuk hé. Planten als vervoermiddel.." zei hij. De cocon waar de beestjes zaten was nu echter leeg. Norwood keek naar Savador met zijn ogen die nog steeds lichtgroen licht gaven. Norwood sprak een spreuk uit en achter hem vormde zich twee handen van zand, bladeren en takken. Het zand voorkwam het feit dat vuurspreuken er op zou werken. Norwood grijnsde. Beide handen grepen als een bol om Savador om. Langzaam knepen ze dichter bij elkaar. Norwood's grijns was niet van zijn mond te halen. Savador kon niet anders toegeven. Norwood was niet meer het sullige leraartje die hij eerst was.

Savador hief de spreuk op waar hij mee op plaatsen kon kijken waar hij zich zelf niet bevond toen hij Norwoods stem achter zich hoorde. Hij was niet verbaasd. Wel ziedend. Hij botvierde zijn woede door te schreeuwen toen Norwoods van zand, bladeren en takken gevormde handen hem als het ware opsloten en samenknepen. Savador voelde de botten in zijn lijf meebuigen en was bang dat hij er niet zonder botbreuken vanaf zou komen. Vanuit zijn ooghoeken zag hij de schaduw die de hand vormde in het gras. Hij nam een grote hap lucht en vergde zijn energie en kracht om zijn arm zo te buigen dat hij erop kon wijzen. 'Acerbus... Manus!' bracht hij er met een hese stem uit. Vanuit de schaduw van de hand rezen ook twee handen op. Niet van bladeren of takken of zand, maar van pure zwarte magie. In een gris grepen ze Norwood beet en begonnen hem ook samen te knijpen. Savador bracht zijn handen steeds dichter naar elkaar toe, waardoor de greep van zijn schaduwhanden steeds strakker en strakker werden.

Norwood keek met een grijns naar Savador maar slikte even toen hij ook werd vastgegrepen. Zijn ogen verwijdde zich. Hij grijnsde. Hij siste een spreuk en twee enten groeide uit de grond. Ze grepen de twee handen vast en trokken de twee uit elkaar. Norwood wurmde zich uit de handen en keek naar Deshas. Hij sprong op zijn eigen handen en keek naar het hoofd van Savador. Hij grijnsde onaangenaam. Hij pakte een liaan en bond hem om de keel van Savador. Deze kneep eveneens steeds strakker samen.

PROFILE MAGICIAN

» Hooi allemaal :D
» Le tekenkunsten a la Christaa[Niet teveel verwachten hoor]
» Love - Deze Persoon Wordt Een Oude Vrij(st)er ♥

Het wordt me allemaal teveel....

Het wordt me allemaal teveel....

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen