Just Have A Little【P A T I E N C E】;;

x So why don't we go to somewhere only we know?

'Happy birthday, dear Kanda... Happy birthday to you...' De kamer viel in een pijnlijke en zware stilte na het lied, wat Alan zachtjes en zwaarmoedig had gezongen. Een verjaardagslied voor Kanda, op een niet zo vrolijke manier. Normaal had hij het wel met een brede glimlach en een vrolijke stem gezongen, had hij Kanda doodgeïrriteerd door hem met linten in te pakken en misschien had hij zijn gezicht in de taart gedrukt wanneer Kanda weer eens gemeen deed. Maar nu waren er geen linten, geen taart en geen Kanda. Nu had hij alleen een cadeautje in zijn handen en zat hij in hun slaapkamer op Kanda's bed verjaardagsliedjes te zingen. Zijn ogen waren maar halfopen en staarden naar de grond onder hem terwijl hij het pakje bijna fijn kneep, ook al was hij er zo zorgvuldig mee geweest. In het glanzende pakpapier, wat omwikkelt was door een licht roze lint met een strik, zat een fotolijstje met een tekening erin. Het fotolijstje was van zilver en op elke hoek zat er een klein lotusbloemetje in gegrafeert. Voor de rest bestond het uit sierlijke krullen. De tekening die in het fotolijstje school was gemaakt door een kunstenaar aan wie Alan alleen maar had verteld hoe Kanda en Alma eruit zagen. Op basis daarvan had de kunstenaar een perfecte tekening van Kanda, Alma en Alan gemaakt als kinderen, arm in arm. Kanda met zijn gebruikelijke chagrijnige uitdrukking en Alma en Alan allebei met een brede glimlach. Alan wist dat Kanda het een prachtig cadeau zou vinden en ergens had hij gehoopt dat Kanda weer terug zou zijn op zijn verjaardag. Maar dat was hij niet. Hij was niet terug gekeert.
Alan's handen ontspanden nadat hij de tranen terug had gedrongen en iets minder gespannen was. Hij legde het cadeautje op Kanda's kussen en stond vervolgens op om naar het raam te lopen. Zijn ogen sperden zich wijd open toen hij de boom die recht voor hun raam stond zag. Normaal gaf die boom alleen maar groene stekelige bladeren en vrijwel geen bloemen maar nu stond de boom vol met roze bloemen, de Sakura. Hoe dat mogelijk was, wist Alan niet. Hij wist dat de bloemen van Kanda kwamen, sinds hij elk jaar op zijn verjaardag en Alma's dood de kersenbloesems aan de bomen liet groeien met de Arc of Embodiment maar Kanda was toch niet hier? Hoe deed hij dat dan? Kanda was vast en zeker ergens op Shadra - en gek genoeg had Alan geen poging gedaan om hem te zoeken - dus hoe...? Ach, het deed er ook niet toe. Het gaf in ieder geval aan dat Kanda oké was. Alan liep naar het raam toe en leunde met zijn ellebogen op het raamkozijn. Zijn kin rustte op zijn beide handen en zijn ogen staarden naar de prachtige bloemen, die zachtjes naar beneden dwarrelden door de warme wind. Het uitzicht deed hem aan Kanda denken, aan zijn elegantie, aan zijn warmte en schoonheid en zeker aan die warme toon in zijn stem die Alan rillingen bezorgde. Er was geen ontkomen meer aan, wist hij nu. Geen ontkomen aan de gevoelens en dat gaf hem een verslagen gevoel.

De komende paar dagen was hij met zijn neus in boeken te vinden en niet zomaar boeken. Het waren boeken die hem Oud-Grens leerden. Het verboden spreukenboek was in het Oud-Grens geschreven en dat kon Alan helaas niet lezen, dus had hij besloten het te leren om de spreuk toch te kunnen gebruiken. Hij kon best een tolk gebruiken maar de tolken aan wie hij het gevraagd had, weigerden de spreuk te vertalen en jaagden Alan grofweg weg. Het was ook niet voor niets dat het een verboden spreuk was. Dus zo koppig als Alan was, besloot hij het zelf te leren. Zo was hij urenlang bezig met het alfabet te leren, wat bestond uit zoveel figuren dat het wat langer zou duren voor hij het onder de knie had. Er waren veel klanken die hij moest leren en daarbij moest hij niet alleen het Oud-Grens beheersen maar ook woudmagie kunnen gebruiken. Nou kreeg hij daar gelukkig les in op school en kon hij na de lestijden met de magie oefenen. Het probleem was dus het Oud-Grens. Het-was-zo-verdomde-lastig! Toch bleef Alan vastbesloten om het te leren. Hij had het spreukenboek immers niet voor niets gehaald en bovendien had hij besloten om Kanda te redden van de vloek. En dat kon alleen op deze manier. Er was geen andere tegenvloek. En zijn leven stond hiermee op het spel, dat wist hij dondersgoed maar toch ging hij het doen, of er nou aan dood ging of niet. Kanda verdiende het niet, de dood. Alan vond dat hijzelf best dood mocht door alle slechte dingen die hij had gedaan, maar Kanda mocht dat niet! Hij mocht het niet!
Na een tijdje denken aan hun lot, besloot hij verder te leren. Hij zat ontspannen in een fauteuil in de leerlingenkamer met een boek op schoot, een ander boek op de armleuning en een stuk of drie op de grond. Hij gaapte even en richtte zijn vermoeide ogen op de vergeelde bladzijden van het boek, verder werkend aan het alfabet. Dit was niet voor lang. Al snel dommelde hij in slaap. Hij had in geen dagen een goede nachtrust gehad dus nu kwam de slaap hard terug. Zijn hoofd zakte langzaam opzij en zijn ogen vielen dicht. Hij begon weer dromen te zien, dromen over één specifiek persoon die hij al dagen in zijn gedachten had.

Y U U N O P A N T S U O N L Y ~

Er waren dagen voorbij gegaan. Kanda was al lang genoeg op Shadra geweest. Hij had met master Norwood gepraat en had de herdenking aan Alma gedaan. Het was tijd dat hij terug ging naar starshine. Hij liep vanaf de shuttle naar de school maar helaas voor hem regende het met bakken uit de lucht dus was hij doorweekt toen hij op de etage kwam. Hij liep langs de leerlingenkamer en bedacht zich om wat thee mee te nemen om een op te warmen. De lange zwarte jas was al een beetje opgedroogd maar het ravenzwarte haar nog niet. Als Kanda het gewoon liet opdrogen zonder zijn magie te gebruiken, kon het wel een paar uur duren voordat het droog was. Kanda had inmiddels water opgezet en draaide zich om. Er slingerde een aantal boeken over de grond en over een van de stoelen. Kanda kon niet zien wie er in zat maar aan de boeken te zien had hij al een vermoeden. Alan. Kanda zuchtte en zag dat het inderdaad Alan was. Die thee kwam later wel, Alan moet naar bed. 'Oi, moyashi. Wakker worden.' Er was geen enkele reactie te zien aan de slaapkop. Dit was zeer typisch van Alan om nergens door wakker te worden als hij eenmaal in slaap was gevallen. Vaak kwam het niet voor maar toch was het typisch. Kanda zuchtte weer. Hij besloot Alan maar naar bed te brengen, want als hij hier bleef liggen, zou hij kou vatten. De boeken gingen in Kanda's schaduw anders kreeg hij die niet mee. Hij pakte Alan op en druppels vielen op zijn gezicht. Kanda's haar was nog steeds doorweekt dus vielen er druppels naar beneden op Alans gezicht. Het leek alsof Alan aan het huilen was door het water. En nog steeds geen beweging. Na een paar minuten waren ze eindelijk terug in hun kamer. Kanda had Alan op zijn bed gelegd en alle boeken voor het bed. Kanda had zijn thee niet gehad dus had hij het koud. Zijn kleding vloog over een random stoel en hij liep de badkamer in. Een douche zal hem wel opwarmen. Het duurde ongeveer een half uur voordat hij eindelijk gedoucht en opgewarmd was. Hij liep de badkamer uit, zijn haar handdoek droog en om zijn middel een witte handdoek. Hij richtte zich op zijn bed waar iets op lag wat er eerst nog niet lag. Het was een cadeau. Kanda pakte het uit en keek versteld naar de tekening. Het maakte hem blij om Alma, Alan en hemzelf in een mooie tekening te zien. Hij ging bij Alan op bed zitten met de fotolijst in zijn linkerhand terwijl de rechter in de witte lokken van Alan zaten. 'Arigatou, moyashi' Een lach verscheen op Kanda's gezicht en hij bleef Alan aanstaren.

~Whaa ik kon niets beter bedenken dan dit...

x Do you see the world in different colours? x

Ga weg... Ga weg! Hij was niet weg. Hij was nog steeds hier in zijn gedachten en hij bleef er maar! Waarom ging hij niet weg? Waarom moest hij nou weer zoveel aan hem denken, zoveel over hem dromen? Het was niet goed en het was niet leuk meer. Hij wou niet meer aan hem denken, hij wou nergens meer aan denken. Hij wou gewoon slapen, slapen tot in de vergetelheid zonder dromen, zonder nachtmerries en zonder wakker te worden om die harde realiteit weer te zien. Maar wat was nou de realiteit? Misschien was alles maar een droom. Misschien zat hij nu niet in een stoel met Oud-Grense boeken om hem heen. Misschien lag hij in werkelijkheid in bed te slapen, dicht tegen Mana aangekropen. Misschien was Mana helemaal niet gestorven en misschien, heel misschien, was hij niet eens een experiment geweest. Alles was misschien gewoon een droom. Een simpele droom waaruit hij kon ontwaken om te zien wat zich echt om hem heen speelde. Hij hoopte maar dat hij wakker zou worden en Mana's gezicht zou zien. Mana's donkere ogen met de vaderlijke blik, de stoppeltjes die zouden bewegen wanneer hij glimlachtte, het donkerbruine krullende haar en vooral zijn glimlach. Die ene glimlach die zijn dag weer helemaal goed maakte. Hij miste het, hij miste het zo erg en juist die lach was hetgene wat hij nu het meeste nodig had. De zwaarte in zijn hart begon hem haast teveel te worden. Teveel om aan te kunnen.
Hij merkte er niks van toen Kanda hem optilde en hem naar hun kamer droeg. Hij sliep nog steeds even diep, zelfs toen hij op het bed werd gelegd. Al met al zag hij er nogal onbeholpen uit toen hij daar lag: Warrige haren, donkere kringen onder zijn ogen, een nóg blekere huid dan hij normaal al had. Het kwam allemaal toch weer door het slaaptekort en de stress. De Scáth-spreuk had hij laten zitten want hij wist toch dat het niet zou helpen. Het zou niet helpen met al deze zorgen op zijn schouders. Misschien als hij er mentaal weer bovenop kwam, kon hij het weer maar niet nu. Nu wist hij dat hij het niet kon. Hij voelde zich te zwak daarvoor. Te zwak, terwijl hij zich normaal wel gewoon sterk voelde. Hij was het ook wel, hij trainde nog elke dag, maar toch was het weer de vermoeidheid waardoor hij zich zo weerloos voelde. En hij haatte het.
'Arigatou, moyashi...'
'Alan... desu...' Hij opende zijn ogen langzaam. Het eerste wat hij zag was het witte plafond van hun kamer. De witte plafond met stipjes die hij elke nacht had lopen tellen maar uiteindelijk de tel was kwijtgeraakt. De miljoenen witte stippen die hopelijk stonden voor de dagen die hij en Kanda samen nog hadden. Hij draaide zijn halfopen ogen weg van het plafond en zag Kanda verschijnen. Hij zat op zijn bed met zijn hand in zijn haar. Heel even staarde Alan hem aan, knipperend met zijn lange wimpers voordat hij uiteindelijk overeind ging zitten en zijn naam haast ademloos uitsprak. Was hij teruggekomen? Was hij echt teruggekomen? Was dit niet weer een van de dromen? Alan hief zijn handen die langzaam op Kanda's wangen afgingen. Net voor hij zijn handen op zijn wangen wou plaatsen, pakten zijn duim- en wijsvingers de huid op Kanda's wangen vast en trokken er aan. Met een droog gezicht zat hij daar, trekkend aan Kanda's wangen. 'Nee, je bent er niet echt. Je bent slechts een droombeeld.' mompelde hij fronsend.

Kort en derpish, sorry x]

Zo te zien was Alan weer aan het dromen door alle spastische bewegingen die hij deed in zijn slaap. Het was best grappig om te zien maar Kanda wist dat als Alan echt erg begon te bewegen dat hij een nachtmerrie had. Kanda kon zich wel bedenken dat deze nachtmerries afschuwelijke beelden waren doordat Alan de vorige keer huilend naar hem toe rende. Alan begon wakker te worden. Er gebeurde niet veel totdat Alan overeind ging zitten. Kanda voelde Alans vingers op zijn gezicht, ze waren heel zacht...Alan begon aan Kanda's wangen te trekken met een heel vaag gezicht. 'Nee, je bent er niet echt. Je bent slechts een droombeeld.' Meende hij dit nou serieus?! Kanda werd geïrriteerd door de ondankbare slaapkop. 'Hah?! Ik zou je een droombeeld later voelen, jij ondankbare airhead!' Kanda trok Mugen tevoorschijn die al begon te gloeien. First illusion, hell insects. Er kwam een enkel beest mat een scherpe punt aan z'n neus die in de richting van Alan vloog. Het beest ging met een vaart op Alan af en ging dwars door hem heen. Het had geen fysiek effect maar de het gevoel dat hij doorboord werd zou Alan maar even kunnen voelen. Het zou niet veel gevoel geven maar wel genoeg om Alan wakker te schudden. 'Wakker?!' Kanda liep geïrriteerd naar zijn bed iets van kleren aan te doen, want hij had zich na het douchen nog steeds niet aangekleed. In een paar seconden had hij zich, dankzij zijn schaduw, al helemaal aangekleed. Hij stond met zijn armen over elkaar boos te zijn. Net een klein kind dat niet krijgt wat die wil. Achja hij was officieel ook nog maar elf jaar oud of nou ja de tijd dat hij in dit lichaam zat was al elf jaar. Fysiek was hij wel 18 en mentaal veel ouder maar het maakte niet veel meer uit. Hier was hij 18 en niets meer, niets minder. Daar stond hij voor zijn bed kwaad te zijn. Haar nog een beetje nat van het douchen. Zo´n kind als hij was kon hij niet lang boos blijven. Zijn houding ontspande zich en Kanda ging op zijn bed zitten kijkend naar Alan die rechtop in zijn bed zat.

Nee, deze dan XD ohoh, Ik ben een heel mooi liedje aant luisteren kijk maar

x Do you see the world in different colours? x

Hij wist dat hij er niet was, dat dit slechts een droom was. Als zijn dromen geen bedrog waren geweest, zou Kanda allang terug zijn gekomen maar dat was hij niet. Elke droom die hij had gezien liet hem denken dat de irritante samoerai terug was, om daarna wakker te worden met geen Kanda in zijn kamer en een leeg gevoel in zijn hart. Hij had nooit verwacht dat hij de idioot zo erg zou missen en zo erg onder de invloed zou zijn van zijn ''verdwijning''. Maar gek genoeg was hij hem niet achterna gegaan. Hij had geen idee waarom hij dat niet had gedaan. Misschien was hij te zelfmedelijdend bezig geweest, misschien had hij er geen zin in. Hij dacht het laatste. Het was al lastig genoeg geweest om Cross op te sporen en na die zoektocht had hij geen zin in een tweede, vooral niet met het risico dat hij gespiest aan een zekere katana kon worden. Ja, Kanda zou zeker woedend zijn en een woedende Kanda was gevaarlijk. En juist daarvan kreeg hij nu een voorbeeld.
Wist hij veel dat Kanda er echt was? Hij was zo verward geweest door de mix aan dromen dat hij zijn grip op de realiteit was verloren. Hij wist niet eens of hij écht bezig was met Oud-Grens leren. Misschien was hij het aan het dromen, misschien leerde hij juist Raziaans? In ieder geval wist hij niet meer wat echt en wat niet echt was. En net op het moment dat hij droomKanda's wangen wou loslaten, kreeg hij een glimp van de realiteit. Na de nodige reactie 'Mugen is ook niet echt.' werd hij bedreigd door de katana. Hij keek hem alleen maar aan, een beetje uitdrukkingsloos. Op dat moment vloog er een hel-insect uit de katana en schoot dwars door zijn borst. Hij liet een kreet van schrik en viel van zijn bed af om met een bonk op de harde grond te belanden, wat hem met een klap weer terug haalde naar de wereld om hem heen en de baka in de kamer. Met een heleboel gevloek kwam Alan overeind. 'BAKA, are you trying to kill me or what!?' riep hij kwaad uit en keek Kanda furieus aan. De felle blik in zijn grijsblauwe ogen bleef voor een paar seconden aanwezig tot het vuur lichtjes doofde en zijn uitdrukking niks anders dan ongeloof vertoonde. 'Je... Je bent dus echt... terug?' vroeg hij nog steeds en liep op Kanda af. Hij keek hem met grote ogen aan en plaatste zijn zwarte hand op Kanda's wang. Het voelde warm en zacht en was lichtjes rood door het geknijp en getrek. Zijn inktzwarte haar viel langs zijn wang en was kennelijk nog nat door de douche. Het rook heerlijk, zoals altijd. En die geur was meer dan genoeg om hem ervan te overtuigen dat dit echt was. 'Kanda...' fluisterde hij zachtjes en kwam wat dichterbij. Zijn armen haakten zich om Kanda's nek terwijl hij dichter naar Kanda toe boog en zich ietsje tegen hem aan drukte. Alan sloot zijn ogen langzaam en nam Kanda vervolgens in een omhelzing. Hij glimlachte opgelucht toen hij hem eenmaal in zijn armen had. Het voelde goed. Heel goed. Hij voelde zich weer helemaal compleet, zoals vanouds. 'I-I... I guess it's g-good to have you back, baka...' fluisterde hij in zijn oor en nestelde zijn hoofd in de ruimte tussen Kanda's nek en schouder. Hij snoof zijn lucht op, precies dezelfde lucht als die op zijn kussen(ja, als je manisch depressief bent ruik je zelfs aan een kussen). De geur van bloemen drong door, de zoete geur die hij gemist had en die ergens helemaal niet bij Kanda paste maar toch weer wel. 'Oh, en bedankt... Voor het dragen en wekken...' zei hij maar om hem toch zijn dank te tonen, die hij eerder niet had getoond.

DIE KEN IK.
Hij is zo pwetty c:
Deze is echt prachtig: Clickitty! *verslaafd*

Kanda zag wel dat Alan kwaad was door het wakker schudden. 'BAKA, are you trying to kill me or what!?' Kanda stond nog met zijn rug naar Alan toe maar draaide al snel om. 'Je... Je bent dus echt... terug?' Kanda knikte lichtjes met zijn hoofd. Hn. Hij liep richting Alan die al was opgestaan. Ongeveer halverwegen stond Alan al voor hem en voelde hij Alans hand weer op zijn wang maar dit keer niet om erin te knijpen. Kanda deed zijn ogen dicht door de zachte hand over zijn wang en plaatste zijn eigen hand op die van Alan. Kanda werd snel daarna stevig vast gehouden door Alan. Alans armen waren om zijn nek gevouwen en zijn hoofd dicht bij Kanda's oor. 'Kanda...' Het gefluister in zijn oor zorgde ervoor dat hij een rilling over zijn rug kreeg. Het gevoel om weer terug te zijn en Alan vast te houden was gewoon zo goed. Met een kleine aarzeling gingen zijn armen om Alan heen. Kanda was extreem blij, zonder dat hij het geweldig liet zien, dat hij weer bij Alan was. 'I-I... I guess it's g-good to have you back, baka...' Dat was het zeker. Het voelde gewoon goed, een compleet gevoel. Het was misschien een raar gevoel dat Alan in z'n nek zat te snuiven maar het maakte niet meer uit. 'Oh, en bedankt... Voor het dragen en wekken...' Wacht... Bedankte Alan hem nou net? Dat was iets wat hij nog nooit had meegemaakt. 'Hn.' Een betere reactie kon hij op dat moment niet verzinnen. Het werd Kanda uitijndelijk toch te veel dat Alan in zijn nek zat, want zijn nek is waarschijnlijk...zijn enige zwakke plek. Hij kon er niet echt goed tegen. Hij kreeg er een raar gevoel van wat hij niet kon beschrijven. Hij beet een beetje op zijn lip. A...Alan. S..stop sniffing in my neck.' Waarschijnlijk had Alan het niet door maar door het gesnuif in Kanda's nek had Alans shirt al de hele tijd vastgeklemd in zijn handen. Door het rare gevoel had Kanda een licht roze kleur op zijn wangen gekregen. Iets wat bijna nooit voor kwam. Alleen als Alan er was en dan nog waren er maar heel weinig keren dat dat zou gebeuren. Het was zijn zwakke plek op die manier (if you know what I mean XD) en dus was die reactie best normaal. Maar nog steeds niet Kanda-like.

Omg met een wijntje op schijf ik raar...XD

Hij opende zijn ogen iets terwijl hij Kanda vast had en hoorde de typische reacties van Kanda op zijn woorden. Meer had hij eigenlijk ook niet verwacht anders zou het niet meer kenmerkend voor Kanda zijn. Hij praatte sowieso niet veel en Alan juist wel. Het was gek, gek dat twee tegenpolen aangetrokken tot elkaar waren. Maar afijn, ze zeiden ook altijd: Opposites attract. Hij wist niet waarom. Misschien omdat tegenpolen elkaar aanvulden. Als twee mensen teveel zouden praten zouden ze haast gek van elkaar worden. Niet dat Alan niet gek werd van Kanda. Kanda maakte hem zo gek dat hij dingen deed die hij normaal niet zou doen. Net zoals het volgende.
'A...Alan. S..stop sniffing in my neck.' Hij fronste een beetje toen hij dat hoorde. Wat was er mis mee? Wat deed hij precies verkeerd? Kon hij er niet tegen als hij... Nee. Hij kon er niet tegen. Hij kon er niet tegen dat zijn adem tegen zijn nek aan stootte. Zijn nek was dus zijn zwakke plek. God, eindelijk wist hij het! Al die jaren had hij gedaan dat Kanda van titanium was en tegen alles kon. Dat concludeerde hij omdat hij hem vaak genoeg gepoke't had, hem geprobeerd had te kietelen(Ze waren jong, oké!?). Het had niet geholpen, niks had geholpen om hem een ongemakkelijk gevoel te geven. Maar nu wist hij precies waar hij hem het hardst kon raken. Een klein duivels grijnsje sierde zijn gelaat. Door dat ene zwakke plekje had hij hem precies waar hij hem hebben wou, kon hij hem helemaal gek maken. En daar was Alan, als entertainer, erg bedreven in. Nu was het zijn beurt, zijn beurt om het podium op te stappen en de gekte te laten beginnen.
Hij vroeg zich af hoe rood hij Kanda's wangen kon krijgen. De lichtroze tint deed al wat maar hoe donker konden die wangen eigenlijk worden? En hoe zou Kanda's gezicht eruit zien wanneer hij niet chagrijnig keek, wanneer hij een lustvolle blik had? Hij wou het nu weten. Niet morgen, niet volgende week maar wel nu. De grijns verzwakte wat en was nu slechts een flauwe onschuldige glimlach. Hij liet Kanda niet los, maar liet zijn handen wel wat zakken zodat ze nu op zijn schouderbladen lagen. Hij keerde zich naar de nek en streek met zijn lippen vederlicht langs de zachte huid. 'Payback's a bitch.' fluisterde hij zachtjes en liet zijn adem expres tegen zijn nek aan stoten. Wat hij deed waren nog lichte handelingen. Dat was ook de bedoeling. Hij pestte hem gewoon, meer dan dat wou hij ook niet... Nou ja, ergens diep van binnen wel maar voor die gevoelens was hij nog iets te panisch. Hij was er wel overheen, het misbruik, maar het liet lelijke littekens achter, zeker op het mentale vlak. Maar goed, daar moest hij nu niet aan denken. Hij liet zijn lippen van het plekje achter zijn oor naar beneden glijden tot hij met zijn lippen bij de holte tussen zijn nek en schouder was. Waarom voelde het zo goed maar ook weer zo slecht om dit te doen? Waarom kreeg hij weer dat vreemde gevoel in zijn maag dat hij altijd kreeg wanneer Kanda hem weer kuste? En waarom kreeg hij zin om zijn kleren gewoon van zijn lijf te scheuren, dat haarlint voor heel andere doeleinden te gebruiken? Misschien was dat nog zo slecht nog niet... Hij scheidde zijn lippen langzaam en zette zijn tanden in Kanda's nek. Niet heel hard, gewoon zachtjes en gaf er vervolgens een zoen op zodat er een leuke blauwe plek achter zou blijven, als de idioot niet zo verdomd snel heelde. Bijna in een soort van trance liet hij zijn handen over Kanda's brede rug glijden maar toen zijn handen eenmaal bij zijn onderrug waren en hij hem opnieuw een bijtafdruk wou schenken, knapte er iets in zijn hoofd.
In een plotseling beweging schoof hij razendsnel weg van Kanda. Hij deinsde achteruit en draaide zich vervolgens met een ruk om, om met een rood gezicht naar de grond te staren, proberend om woorden te vormen die helaas aan zijn tong bleven plakken. Hij kon geen woord meer uitbrengen, alsof iemand zijn tong had geamputeerd.
Waar... ben ik mee bezig!?

Arme Al xD

Oh nee. Als dit zo door zou gaan zou Kanda zichzelf niet meer in de hand kunnen houden. Hij zou volledige controle verliezen en op de lustige autopiloot overgaan. Iets wat hij altijd in de hand had gehouden werd nu losgelaten. Kanda voelde Alan grijnzen, hij wist gewoon wat Alan ging doen. De handen om zijn nek zakten naar zijn schouderbladen en Kanda voelde ook Alans lippen tegen zijn nek aan. 'Payback's a bitch.' Zei hij dat nou? Werklelijk? Zei hij dat wetend dat Kanda controle ging verliezen? Dit ging niet goed aflopen, dat was iets wat wel heel duidelijk werd. Idioot, mij nu treiteren is wel een van de domste dingen om te doen. Praten kon hij niet. Hij was verstijfd door het gevoel wat elk moment kon losbreken. Alan stopte niet, hij beet zelfs in Kanda's nek wat een plek achter zou gaan laten. Dit he just mark me? Kanda kon dat wel denken maar het enige wat uit hem kwam was een simpele 'Aah'. De handen op zijn schouderbladen verplaatsten zich steeds verden naar beneden en het leek erop dat Alan Kanda nog een keer ging markeren. Dat gebeurde echter niet. Kanda zag Alan met een knalrood hoofd wegdeinsen en omdraaien.
Kanda bleef onbewogen staan met een een behoorlijk mind fuck moment. Al snel pakte hij zich weer op en knipperde een paar keer om even te plaatsen wat er daarnet gebeurde. Het irriteerde hem eigenlij wel dat Alan zo halfhartig bezig was om hem uit te dagen. Kanda liep op Alan af en greep hem vast. Kanda liet zijn hoofd zakken naar Alans nek. (1) 'Damn moyashi. It's your own fault I'm losing control. Hij duwde Alan weg zodat hij op zijn bed zou vallen. Kanda leunde over Alan heen en kuste hem. Het was niet aardig maar meer lustvol. Hij brak de kus even om Alan aan te kijken. Kanda keek Alan aan met zijn lustvolle blik. Hij wou Alan, helemaal en alleen voor zichzelf. Toen hij Alan recht in zijn ogen aankeek kwam hij weer bij zinnen. Hij ging rechtop naast Alan zitten en zuchte. Waarom moest je dat nou doen? Hij zat daar op Alans bed met Alan naast hem. Kanda's linkerhand ondersteunde zijn hoofd en zijn rechter verplaatste zich richting Alans witte lokken. Het voelde altijd goed om in dat haar te spelen met zijn vingers. Alan bleek het nooit een probleem te vinden en hopelijk zou dat ook voor een lange tijd nog zo blijven.

(1) Aanschouw de geniale geweldigheid XD

Spoiler:

Waarom deed ik dat? Waarom ik deed ik dat? ging herhaaldelijk door Alan's hoofd terwijl hij daar stond, met grote ogen naar de grond starend. Zijn gezicht gloeide van schaamte. Hij zou nu het liefst willen wegrennen en zich ergens willen verstoppen tot hij zich niet meer zo erg zou schamen. Hij snapte niet waarom hij dat had gedaan. Hij had het gedaan om hem te pesten, toch? Hij had hem in eerste instantie gek willen maken met kleine en plagende handelingen, handelingen die hem zouden doen denken ''Godver, ga nou verder!'' zodat hij zich daarna terug kon trekken en hem met dat knagende gevoel achter kon laten. Maar net als Kanda zelf, had hij zichzelf bijna verloren en dan ook nog door iets wat híj gepland had toen hij die zwakke plek eenmaal gevonden had. Het was absoluut niet gegaan zoals hij dat gewild had en nu stond hij daar met een zwaar schamend gevoel over wat hij had gedaan en over wat hij had gedacht. Sinds wanneer had hij zulke perverse gedachten over hem? Sinds wanneer wou hij hem vastbinden of hem met die uitdrukking zien? ARGH, hij kreeg die neiging om zijn hoofd nu door een muur of tafel heen te rammen. Zijn hoofd deed gewoon niet meer wat hij wou dat het deed, namelijk zijn gezond verstand behouden. Mèèèh, wat zou Kanda welniet denken?
Hij verstijfde toen hij Kanda's arm om zich heen voelde glippen en hem vast hield. Hij bleef er roerloos staan, hopend dat Kanda nu niks ergs zou gaan doen, al was het 100 procent zeker dat dat wel zou gebeuren. Zijn schouders schoten lichtjes omhoog toen hij Kanda's adem tegen zijn nek voelde en een zacht en hoog piepgeluidje steeg op uit zijn keel. Ook hij kon er niet tegen wanneer iemand aan zijn nek zat. Het voelde zo onprettig, zo kietelig. Een beetje zoals het nu voelde, met Kanda's adem die tegen zijn nek stootte. 'Damn moyashi. It's your own fault I'm losing control.' Oh help, waar had hij zichzelf in godsnaam in betrokken? Met een plof belandde hij op het bed achter hem en bouncede wat op en neer door het matras voor hij stil lag. Hij had zijn ogen dichtgeknepen toen hij geduwd was maar opende ze nu en zag Kanda's gezicht boven de zijne zweven. Nee, dit was absoluut niet zijn bedoeling. 'Kanda,' bracht hij haast ademloos uit. Hij plaatste zijn hand vlug op Kanda's schouder zodat hij hem weg kon duwen maar het had geen nut toen Kanda zijn lippen eenmaal gevangen had. Hij lag daar haast roerloos terwijl hij met grote ogen naar Kanda staarde. Zijn ogen knepen zich al vlug dicht toen hij iets vochtigs op zijn lippen voelde. Hij maakte een zacht geluidje wat op het woord ''Stop'' moest lijken maar het niet deed. Het was niet slim van hem om dat te doen. De kus werd dieper, lustvoller en ook voor Alan werd het heel lastig. Hij had behoorlijk veel tegenstrijdige gevoelens jegens dit alles maar aan de andere kant... Aan de andere kant wou hij hem net zo graag, zo graag dat hij hier eigenlijk helemaal niet mee wou stoppen. Maar toch ook weer wel. Een heleboel mindfuckende gedachtes dus en Alan wist niet naar welke kant hij moest luisteren. Tot zijn opluchting trok Kanda zich terug en werden hun lippen van elkaar gescheiden, slechts verbonden door een klein sliertje vocht dat brak toen Kanda zich verder bewoog. Alan opende zijn ogen en keek hem met grote ogen en dieprode wangen aan. Niet voor lang, want Kanda rolde al van hem af en ging rechtop zitten naast hem. Hijzelf lag er nog een tijdje verstijfd voor hij opschrok van Kanda's stem. 'Waarom moest je dat nou doen?' Alan ging vlug rechtop zitten, negeerde de vingers die zich een weg door zijn haar aan het banen waren. Hij keek Kanda aan en scheidde zijn lippen langzaam om iets te zeggen maar hij kwam helaas weer niet uit zijn woorden. Dus sloeg hij zijn ogen maar neer. 'Ik... weet het niet... Er... k-knapte iets of zo...' Hij schudde zijn hoofd. 'S-Sorry daarvoor...'

Meow.

Kanda voelde zich raar. Hij had het gevoel dat hij in stukken werd gescheurd. Waarom deed ik dat toch? Ik wou hem niet bang maken. Het ging ook altijd hetzelfde. Hij kon zich nooit inhouden. Met niets eigenlijk. Als hij kwaad was kon de hele wereld het merken. Hij zou schreuwen en scheden. Als hij verdrietig was zou hij eenzaam, emo in een hoekje zitten gaan huilen op een plek waar niemand hem kon zien of horen. (Op uitzondering van Alan natuurlijk) In iedergeval was het allemaal wat overdreven. Al kon hij ieder andere emotie wel degelijk verbergen voor de buitenwereld. Ach, zo was hij nou eenmaal. Als hij er zin in had liet hij zijn emoties overduidelijk zien maar normaal was hij een emotieloze idioot. Ja, een idioot. Idioot als hij was had hij Alan weer bang gemaakt, iets wat hij gezworen had nooit meer te doen. Maar nogsteeds waarom deed hij dat? 'Ik... weet het niet... Er... k-knapte iets of zo...S-Sorry daarvoor...' Kanda's hand verliet de witte lokken en zweefde even boven Alans hoofd. De hand kwam in een vuist weer terecht op Alans hoofd. Niet hard, maar wel hard genoeg om Alan wat duidelijk te maken. Baka moyashi. Je hoeft je niet te verontschuldigen. De hand boven Alans hoofd verdween achter het hoofd. Kanda trok het hoofd zijn kant op, tegen hem aan. Niet lang, Kanda liet hem weer los. In een flits was Kanda in een zwarte kater veranderd. Kanda kroop dicht tegen Alan aan. Volgens mij heb je iets zachts nodig... Kanda begon te spinnen en begon kopjes te geven. Net als een echt kater. Het kan geen kwaad om een nachtje even bij hem te blijven. Kanda zou de hele nacht als kater blijven. Hij zou wel kunnen spreken en hij bleef gewoon Kanda...Maar dan als kat. Alles voor Alan.

~Je zei dat ik alles mocht doen...Ik kon echt niets beters bedenken...sorry... :3

Die ene zoen - ook al was hij allang afgelopen - zweefde nog op zijn lippen. Hij kon het nog steeds voelen, de zachtheid van Kanda's lippen en de manier waarop ze bewogen, verwikkeld in verlangen. De smaak van soba waar zijn lippen naar hadden gesmaakt, zwierf nog ergens rond op zijn tong. Heel voorzichtig en vlug, haalde hij zijn tong langs zijn lippen. Hij kon de passie nog steeds ergens diep van binnen voelen. Die brandende passie wat hem af schrok maar tegelijkertijd ook verleidde. Geen wonder dat hij Kanda's nek had lopen markeren en zich niet had verzet toen Kanda hem had liggen zoenen. In een fractie van een seconde had hij ook de neiging gekregen om zich over te geven aan hem maar de tegenstrijdige gevoelens bleven hem pesten met kleine irritante stemmetjes die of ''Doe het gewoon!'' of ''Geef je niet over!'' schreeuwden. En het vervelende was dat beide partijen even sterk waren. Bovendien was er nog het kloppende orgaan in zijn borst dat hem dingen vertelde waar hij absoluut niks van begreep. God, waarom was liefde altijd zo moeilijk? Waarom kon er niet gewoon een innige relatie zijn die je nauwelijks pijn deed, die je gewoon zo op kon geven en die je niet zo verdomd veel verwarde? Dat zou tien keer gemakkelijker zijn.
Alan zuchtte diep en keek op - met nog steeds blozende wangen - naar Kanda die hem een tik op zijn kruin gaf. 'Baka moyashi. Je hoeft je niet te verontschuldigen.' Hij keek hem een tijdje aan toen hij dat zei maar sloeg zijn ogen alweer neer. Ondanks dat hij dat zei voelde hij toch de drang om zich te verontschuldigen. Wat hij had gedaan was niet normaal. Helemaal niet normaal. Het was absurd, sinds het niet in zijn karakter lag om dat soort onzedige dingen te doen. Hij zou het normaal nooit hebben gedaan, tenzij dit gewoon een soort karakteromschakeling was en het wrok jegens Kanda hem ideeën gaf om hem terug te pesten. Maar nog steeds vond hij het niet normaal. 'M-Maar toch. Het w-was s-stom en onbeschoft en... en heel-' Hij viel stil toen hij iets zachts tegen zijn gezicht voelde, de stof van Kanda's shirt. Hij was in een omhelzing genomen door de brede jongen, die nu in een kater veranderde. Alan knipperde verbaasd toen hij Kanda letterlijk voelde krimpen en het moment dat hij op keek, zag hij alleen nog maar een kat. De zwarte kat kroop dicht tegen hem aan en zei: 'Volgens mij heb je iets zachts nodig...' Alan keek even verbijsterd naar de kat maar glimlachte toen waterig. Hij strekte zijn hand naar hem uit en aaide hem over zijn hoofd. 'Ik moet zeggen dat je ontzettend schattig bent. Maar geloof me: Dit is de enige keer dat ik dat tegen je zeg.' zei hij met nog steeds de glimlach op zijn gezicht. Hij kriebelde Kanda achter zijn oren, waarna hij op zijn zij op het bed ging liggen en zijn hoofd ondersteunde met zijn hand. De andere ging weer naar Kanda, wiens hoofd hij weer zachtjes begon te aaien. Soooooo cute... Met bijna glitterende ogen keek hij naar Kanda, die zo ontzettend schattig was als kat dat hij sterk de neiging kreeg om hem te knuffelen. In plaats daarvan dwaalde zijn wijsvinger af naar Kanda's neus, waar hij een zacht tikje op gaf. 'Je bent té schattig. Het is haast een misdaad.' zei hij half-giechelend.

Hopelijk kun je er wat mee~

Kanda zat spinnend tegen Alan aan. Hij werd geaaid op zijn hoofd wat in het begin een heel raar gevoel was maar later een gewelgig fijn gevoel. Zou Alan zich ook zo voelen als ik hem over zijn hoofd aai? Het geaai ging door en Kanda bleef spinnen. 'Ik moet zeggen dat je ontzettend schattig bent. Maar geloof me: Dit is de enige keer dat ik dat tegen je zeg.' Dit was werkelijk de eerste keer dat iemand hem ooit schattig genoemd had. Naja, Alan had het wel nodig om iets dicht bij hem te hebben. Hij zag er zo gesloopt uit. Maar toch wat Alan zei was wel een beetje...Apart. Kanda kreeg een blush op zijn wangen ookal kon je die niet zien. Alan ging liggen en dus ging Kanda ook liggen. Ah, nee niet de oren. Meoow Zijn oren in katten vorm waren ongeveer even gevoelig als zijn nek in menselijke vorm. Kanda keek Alan aan. Wacht...Glinsteren zijn ogen? Hou vol...hier doe je het voor... Kanda kon niet veel doen in deze vorm maar dit was zo te zien genoeg. Zijn neus werd getikt. Uit reactie likte hij zijn neus af, net als een echte kat. 'Je bent té schattig. Het is haast een misdaad.' Moest dat nou echt? Hij lachte maar echt? Kanda zuchtte innerlijk. Hij kroop toh maar even dicht tegen Alan aan en langzaam viel hij in slaap hopend dat Alan dat ook zou doen. Het was immers al bijna middernacht.
De volgende ochend werd hij vroeg wakker maar... Hij was niet meer in zijn katvorm. Hij lag dicht tegen Alan aan. Maar als mens...En naakt. Logisch natuurlijk. Katten hebben geen kleren aan. Urgh Kanda bewoog zich los van Alan en rekte zich uit. Er klopte iets niet. Waarom had hij nog oren en een staart. Kanda probeerde ze weg te krijgen maar niets werkte. Hij porde Alan om hem wakker te krijgen. Oi, moyashi...Wakker worden.' Hopelijk zou Alan hem niet uitlachen door deze uitzonderlijke vertoning. Kanda slapte met zijn staart op Alans gezicht. Hij zal wel wakker moeten worden...

~Kan ik altijd maar toch faalt hij behoorlijk XD

Alan was zó vertederd door Kanda's kattenvorm. Hij was sowieso al een kattenmens en werd bijna verliefd op elke kat die hij tegen kwam. Hij wist nog wel dat hij tijdens een missie vaak genoeg moest stoppen omdat er een kat in gevaar was die hij eerst moest gaan redden voor hij in gevecht zou gaan. Iedereen vond het hondsirritant maar Alan kon die arme beestjes niet zomaar in het slachtveld laten staan. Dadelijk zouden ze vermoord worden en dat was gewoon zielig. En ook als hij door de stad wandelde kon hij het niet laten om een kat te gaan vertroetelen. Hij hield teveel van die beestjes. Daarom had Timcanpy hem vaak genoeg gebeten, omdat ie jaloers was. Timcanpy bleef toch zijn nummer één naast katten, maar dit, dit sloeg werkelijk alles. Hij had niet verwacht dat de chagrijnige samoerai zo'n schattige dierenvorm had. Hij had eerder iets als een wolf of een kraai verwacht maar geen kat. Toch was hij vertederd door het aanzicht, door het zwarte bolletje wol recht voor hem. Hij grinnikte zachtjes toen Kanda zijn neus aflikte en vervolgens tegen hem aan kroop. Zijn wangen kleurden een lichte roze. Hij wist niet wat hij ervan moest denken. Het bleef namelijk Kanda die tegen hem aan lag, geen random kat. Hij zuchtte uiteindelijk diep en legde zijn hoofd op het kussen. Zijn grijsblauwe ogen richtten zich op een punt in de kamer, waar hij naar bleef staren voor een uur of drie. De slaap kwam maar niet en dat was ook geen wonder. Zijn hoofd was druk bezig met nadenken. Hij dacht over alles na. De vloek, het Oud-Grens, Kanda, zijn gevoelens, Kanda's gevoelens. Uiteindelijk kwam de slaap opdraven en vielen zijn ogen dicht voor hij het zich ook maar besefte.
In totaal had hij ongeveer 2 uur geslapen. Dat was nog best goed voor zijn doen, sinds hij soms helemaal niet sliep. Hij werd gewekt door Kanda en aan zijn hand te voelen, was hij weer terugveranderd naar een mens. Het duurde een tijdje voor Alan echt wakker was en niet meer slaapdronken keek. Hij gaapte en wreef in zijn ogen terwijl hij rechtop ging zitten met verwarde haren. 'Wat is er, Kan-' Op het moment dat Alan zijn blik op hem had gericht, leken zijn stembanden het wel te begeven. Dat kwam deels door de shock die rustte op Kanda's hoofd: De kattenoren, en ook deels door het feit dat hij naakt was. Hij wist niet of hij nu moest gaan lachen of juist helemaal niet. Het enige wat hij deed was rood aanlopen, zijn blik vlug wegdraaien en stotteren. 'W-Waarom b-ben je n-naakt, baK-Kanda?' Oke, dat klonk niet helemaal normaal. Rustig, Alan. Rustig. Haal normaal adem. In door je neus, uit door je mond. Wees rustig. Hij was maar blij dat hij zijn ademhaling onder controle had anders zou Kanda het misschien verkeerd opvatten. Draai je hoofd bij. Richt je ogen op zijn gezicht. NIET LAGER DAN DAT en blijf hem aankijken. Hij voelde zich als een idioot door de instructies maar het was de enige manier om ervoor te zorgen dat hij niet zou gaan freaken. Hij keerde zijn hoofd en keek Kanda aan, weliswaar met rode wangen maar dat legde hij terzijde. Het werd opeens moeilijk om niet te lachen, nu hij Kanda's hoofd goed bekeek. Hij had kattenoren op zijn hoofd. Kattenoren. De oren van een kat. Het zag er ergens zo komisch uit dat Alan over de grond wou rollen van het lachen maar het zag er ook best wel... schattig uit. Alan hief zijn hand en pakte één van zijn oortjes vast. 'Wat g-gek...' mompelde hij zachtjes en trok zachtjes aan het oortje terwijl hij er met een onderzoekende blik naar keek. 'Hoe is dit gebeurd? Waren ze er opeens of ging de transformatie niet goed?'

Hier heb je vast wel wat aan xD

Kanda had echt geen idee hoe dit kon gebeuren. Het ene moment lag hij in zijn kattenvorm naast Alan en het volgende moment is ligt hij compleet naakt in menselijke vorm met kattenoren en een staart. Eindelijk kreeg hij een reactie van Alan. 'Wat is er, Kan-' Tijdens de stilte bleef Kanda naar beneden staren naar zijn handen met daarin de lange zwarte staart. 'W-Waarom b-ben je n-naakt, baK-Kanda?' Was hij werkelijk zo verschrikkelijk dom? Iedereen zou moeten weten dat katten geen kleren dragen. 'Baka moyashi. Denk na.' Het was zo raar. Op een of andere manier kon hij niet helemaal veranderen. Niet als mens en ook niet als kat. Hij zat vast in het midden. Maar om een of andere reden kon hij ook geen andere magie gebruiken. Hij zat echt vast. En dat kwam als een afschuwelijke shok.
Daar zat hij. Poedeltjes naakt op Alans bed. Met...Oortjes... Waar Alan aan begon te voelen. Een rilling ging er over Kanda's rug. Die oortjes waren misschien nog gevoeliger dan zijn nek. 'Wat g-gek...' Ah. Waarom trok hij er nou aan? 'Hoe is dit gebeurd? Waren ze er opeens of ging de transformatie niet goed?' Het andere oor bewoog hard en spastisch heen en weer. In een snelle beweging trok Kanda Alans hand van zijn oor weg. D-Don't touch my ears. En ik heb het idee dat een magieblokker heb... Ik zit vast in het midden van de transformatie en ik kan geen enkele magie gebruiken... Dit moest ook precies hem weer gebeuren. Net op het moment dat hij Alan weer een beetje vrolijk had. Alles zat hem weer tegen. Was er net iets goeds gebeurd, gaat er altijd weer iets mis. Net als een jong puber joch dat zijn eerste eerste date verknalt. Kanda had er dus geen zin in. Hij had hier bij een of andere les over gelezen. Het enige wat dit zou verhelpen, was tijd. Che. Hier kunnen we niks aan doen. Kanda ging weer liggen en draaide met zijn gezicht richting de muur. Pak nog wat slaap. Ik ben uitgeput door een nacht lang magie gebruiken en jij hebt waarschijnlijk maar hoogstens twee uur slaap gehad. Idereen in heel Kovomaka zou wel weten dat een nacht lang magie gebruiken niet alleen vermoeiend is maar ook behoorlijk ongezond. Net zo ongezond als absurd weinig slapen waar Alan een meester in was. Slapen. Wat een geweldig en zalig idee.

~Hmmmm. Ik heb zo'n idee dat Alan nu niet meer kan slapen XD

Kijk dat oor spastisch heen en weer bewegen! Alan moest heel even giechelen om het oortje dat wild heen en weer begon toen hij aan de andere zat. Het was zo schattig om aan te zien, al was het een heel wat minder schattig persoon die die oortjes droeg. Hij wou meer met het oortje spelen, puur om hem te plagen maar Kanda trok zijn hoofd alweer terug waardoor het oortje tussen zijn vingers vandaan glipte. 'Nou...' mompelde hij wat zeurderig voor hij zijn hand liet zakken en die in zijn schoot legde. Hij keek Kanda weer aan en deed zijn uiterste best om zijn ogen niet naar beneden af te laten dwalen. Dat zou ten eerste nogal gênant voor beide partijen zijn en ten tweede zou hij de indruk wekken dat hij een pervert was. Nou ja, eigenlijk was hij dat ook wel na het bijten en de ietwat erotische gedachtes maar toch! Hij had niet de intentie om ze uit te voeren. Hoewel... Nee, nee, nee! Was hij helemaal gestoord of zo?
'D-Don't touch my ears. En ik heb het idee dat een magieblokker heb... Ik zit vast in het midden van de transformatie en ik kan geen enkele magie gebruiken...' Alan knikte alleen toen hij dat hoorde. Het was eigenlijk wel te raden geweest. Hij had alleen nog maar een bevestiging nodig gehad. Ze konden er waarschijnlijk niks tegen doen. Een magieblokker ging normaal uit zichzelf weer weg. Het was slechts een kleine verstoring van de magiestromen, bijvoorbeeld wanneer er teveel magie werd gebruikt op zowel een passieve als actieve manier. Er was een beetje tijd nodig voor de stromen om de blokkade te omzeilen. Dat had hij geleerd van Cross toen hij eens serieus was met de training. Hij knikte instemmend toen Kanda beweerde dat het tijd nodig had. Hij volgde Kanda met zijn ogen en merkte dat hij ging liggen met zijn rug naar hem toe. Slim, heel slim. 'Pak nog wat slaap. Ik ben uitgeput door een nacht lang magie gebruiken en jij hebt waarschijnlijk maar hoogstens twee uur slaap gehad.' Dat klopte eigenlijk wel. Hij had maar een uur of twee kunnen slapen. Niet dat hij er erg veel last van had. Twee uur was nog altijd beter dan geen slaap maar toch was het een verstandig idee om nog even te dutten. Hij ging liggen met zijn rug naar Kanda toegekeerd, vanwege redenen, en sloot zijn ogen. Dat was dan ook de laatste keer dat hij ze sloot. Gelijk daarna schoten ze open en bleven ze maar open. Jeej, weer geen slaap dus misschien weer een uur of twee wakker liggen. Daar had hij wat aan. Niet dus. Na een paar minuten liggen was hij het zat. Hij wist dat slapen er voor hem niet meer in zat. 'Screw this.' gromde hij zachtjes terwijl hij opstond en een handdoek uit een kast griste. Hij ging toch niet de hele tijd liggen en zonder enige resultaat proberen in slaap te vallen? Nee, hij had wel nuttigere dingen te doen dan dat. Maar eerst wou hij douchen.
Zonder ook maar iets anders te melden, liep hij de badkamer in, kleedde zich uit en ging hij onder de douche staan. Hij sloot zijn ogen terwijl het water op hem neer stortte en ontspande wat. Zijn gedachten dwaalden alweer af naar Kanda en wat er eerder was gebeurd. Het was niet zo dat het op zijn netvlies gegrift stond maar om de één of andere reden, was er een soort verlangen naar opnieuw dat momentje. Zijn hand dwaalde af naar zijn nek, precies naar de plek waar hij Kanda's adem had gevoeld. Waarom verlang ik zoveel naar hem? Hij beet op zijn lip terwijl zijn hand over zijn hals naar zijn sleutelbeen gleed en daar bleef. Waarom wil ik dat hij... Hij beet nog ietsje harder op zijn lip. Zijn hand gleed nog verder omlaag maar pauzeerde op zijn onderbuik. Verdomme! En met die gedachte verliet zijn hand zijn onderbuik en plaatste zich op zijn hoofd. Hij zuchtte diep en geërgerd waarna hij zijn haar maar vlug waste en de douche uitstapte. Hij wreef zijn haar droog met de handdoek en wou hem net om zijn heupen slaan toen hij merkte dat het handdoek daar te klein voor was. Wacht, shit, nee, hij had de verkeerde handdoek gepakt! Aah, hoe moest hij nu weer de kamer in? Het handdoek zou zijn lagere gedeelte niet bedekken maar hij kon ook niet poedelnaakt de kamer in wandelen. Daar schaamde hij zich voor. En Kanda vragen om een handdoek was een risico die hij niet wou nemen. Denk, Alan, denk... Hij wandelde door de badkamer terwijl hij nadacht. Toen viel zijn blik op de wasmand, waar een van Kanda's witte overhemden in lag. Misschien kon hij hem even lenen, zodat hij in ieder geval de badkamer uit kon. Moest kunnen. Kanda's overhemden waren hem sowieso te groot dus ze zouden hem wel bedekken. Hij haalde het witte overhemd - wat helemaal niet vies was - uit de wasmand en deed hem aan. Het overhemd viel net over zijn achterwerk en bedekte alles keurig, al was hij nog steeds een beetje kort. Hij knoopte de knoopjes dicht en kwam aarzelend de badkamer uit, hopend dat Kanda er geen commentaar over zou geven.

Jeej, weer lekker lang maar ook dubbel zo nutteloos xD

EDIT;; Ik heb mijn post aangepast zodat ie wat leuker is xD Moyashi heeft nu dus alleen een overhemd van Kanda aan en verder niks xD

De zachte dekens en de oorverdovende stilte waren zalig. 'Screw this.' Kon hij nog net Alan uit horen spreken voordat zijn ogen echt dichtvielen. Het duurde dus niet lang voordat Kanda in een diepe slaap lag. Het zag er wel komisch uit. De bijna altijd chagrijn, had nu kattenoortjes en een staart en lag op zo'n manier te slapen dat je zou denken dat hij een klein kind was. Kanda lag met een van zijn benen onder de deken en de ander er omheen geklemd. Hij zat te dromen, dat was duidelijk. Tranen vormden zich een baan over Kanda's slapende gezicht voordat ze op het kussen belandde.
Het was leeg en koud waar Kanda zich bevond. 'Yuu, dit is ons afscheid...' Zei een vrouwen stem waarbij zich een vrouw voor Kanda verscheen. 'Ryumi...' Een tweede figuur verscheen, een mannelijke dit keer. 'Live our share too...' Kanda kon niet zien wie het waren maar de stemmen waren overduidelijk. 'Alma? Wha...' Kanda kon zijn zin niet uitspreken want er verscheen een derde figuur. Dit keer kon hij duidelijk zien wie. 'Sorry, ik ga...' Kanda stak zijn hand uit om hem tegen te houden. 'Nee, Alan. Laat me niet alleen...' Tranen verschenen in Kanda's ogen. Hij was helemaal alleen, op een plek waar hij de weg niet wist. Hij kon zich niet bewegen van de angst. Hij kon er niet tegen dat hij alleen was. Het deed afschuwelijk pijn.
Met die shokkende beelden schrok Kanda wakker. Zijn ogen kalde open maar verder bleef hij behoorlijk stil liggen. Hij ging een beetje rechtop zitten en net op het moment dat hij helemaal wakker werd, kwam Alan uit de badkamer lopen. Kanda keek even naar Alan. Heeft hij nou een vies overhemd van míj aan? Was het enige wat hij kon denken toen hij Alan naakt met zijn overhemd zag. Obviously was het veel te groot voor hem dus bedekte de stof alles. '...En je draagt een vies overhemd van mij omdat?' Kanda's staart kreeg ongeveer de vorm van een vraagteken. (Geniaal XD) Hij was vergeten dat hij zijn tranen nog niet had weg geveegd dus deed hij dat op een behoorlijk katachtige mannier. Daarna gingen zijn handen, nat van tranen, over zijn oren om ze schoon te maken. Het was best schattig om te zien. Zo'n katachtige Kanda. Ookal was hij nog steeds naakt maar nu had hij de deken wel een beetje over zijn edele delen. Hij bleef Alan aanstaren met die doordringende donkergrijze ogen van hem. Het staat hem eigenlijk best...Schattig.

~Kyaaaa! Ze zijn beide gewoon super schattig

~ When you say, what you say, what you do to me ~
~ I didn't know what to do, I just wanna stay close to you ~

Hij voelde zich... naakt. Het maakte niet uit dat het overhemd hem bedekte. Zijn benen waren bloot, hij had absoluut niks onder het overhemd aan en hij kreeg telkens het gevoel dat dat ding zou gaan opwaaien. Zijn handen - die bijna verborgen waren door de lange mouwen - hadden zich om de stof geklemd en trokken het omlaag, nog verder over zijn korte maar dunne benen. Met een heftige blos op zijn wangen keek hij naar Kanda. Hij voelde zich zwaar ongemakkelijk nu, het was ook wel te merken aan zijn licht knikkende knieën en zijn gefronste wenkbrauwen. Het was ook geen wonder. Hij stond immers in alleen een overhemd in de kamer en het overhemd was ook nog eens van Kanda, omdat hij wist dat zijn eigen overhemden zijn edele delen niet zouden bedekken. En met al die disturbing gedachten in zijn hoofd werd het er niet veel beter op.
Wacht, had Kanda nou gehuild? Vanaf waar hij stond kon hij iets op zijn wangen zien glinsteren. Of het waren tranen, of het dak lekte gewoon... Het dak lekte vast en zeker. Hij had Kanda nog nooit huilend gezien, behalve voor die ene keer dat hij... hét had gedaan en na de dood van Alma maar voor de rest niet. '...En je draagt een vies overhemd van mij omdat?' Hij schrok op uit zijn gedachten en keek Kanda aan met dezelfde ongemakkelijke uitdrukking. 'De handdoek was te klein en er was niks anders in de badkamer om mezelf mee te bedekken. Hij is trouwens helemaal niet vies, je hebt hem maar één dag aangehad.' Oh god, doe dat nou niet, dacht Alan toen Kanda zijn oren begon schoon te maken als een kat. Het was schattig om aan te zien, heel schattig zelfs en dat idee kon Alan niet uitstaan. Hij liep vlug naar zijn kledingkast, gooide de deuren open en trok er wat random kleding uit. Voor hij de badkamer weer in wou om zich om te kleden, viel zijn oog terug op Kanda en zag hij zijn tattoeage. Het baarde hem zorgen dat dat ding steeds maar bleek te groeien. Hij gooide de kleding op een stoel en liep op Kanda af, waarna hij het bed op kroop en zonder pardon zijn tattoeage aanraakte. De zwarte tattoeage die zich in vlammen over zijn borst en schouder verspreidde en die zijn eind kon betekenen. Alan's vinger volgde één van de vlammen en zijn blik was inmiddels overgeschakeld naar een bezorgde blik. Hij wist niet hoe lang het zou duren voor Kanda zich niet meer zou kunnen bewegen. Misschien een jaar, misschien wat langer. Hij gokte op een jaar. Hij wist ook niet of de tegenvloek uberhaupt zou helpen en of hijzelf wel in leven zou blijven. Eigenlijk wist hij niks zeker. Er was een kans van misschien 90 procent op overlijden na de tegenvloek te hebben uitgesproken. De vloek was moordend omdat het zoveel energie opslokte, het zou daarnaast verschrikkelijk pijn doen en het zou zomaar kunnen zijn dat hij de controle kon verliezen. Als dat gebeurde was het noch gunstig voor hem, noch voor Kanda. Het was echt een risico maar toch eentje die hij wou nemen.
Alan liet zijn hand zakken en plaatste het op het matras. Hij sloeg zijn blik neer en beet zachtjes op zijn lip. Het feit dat Kanda naakt was, was hij alweer helemaal vergeten. 'Ik ga je redden van deze vloek, Kanda. Het maakt me niet uit wat jij daarvan vindt. Ik ga je koste wat het kost redden. Ik... wil niemand meer kwijtraken...' zei hij zachtjes.

Ja, ze zijn cute <3
Maar nu sad D:

Kanda bleef naar hem kijken. Het was een schattig gezicht, Alan met dat veel te grote overhemd aan. 'De handdoek was te klein en er was niks anders in de badkamer om mezelf mee te bedekken. Hij is trouwens helemaal niet vies, je hebt hem maar één dag aangehad.' Kanda keek hem vies aan. Terwijl hij bezig was zijn oren aan het wassen. 'Kijk maar onder het boordje. Het. Is. Vies.' Het was een inimini vlekje wat bijna niet te zien was. Maar elk vlekje werd door Kanda als vies beschouwd. Waarscijnlijk daarom was de kamer altijd perfect schoon en de kleren altijd op de juiste mannier gewassen. Toen Kanda klaar was met het wassen van zijn oren voelde hij zich op een of andere manier heel schoon, desondanks hij nog niet gedoucht had. Toen hij weer opkeek zat Alan half in de kast in de kleding te wroeten. Eindelijk had hij wat gepakt maar bleef Kanda aanstaren voor de ingang van de badkamer. Kanda voelde zich een beetje ongemakkelijk toen hij werd aangestaard door een naderende Alan. Hij deed niets maar ging wel even rechterop zitten. Alan ging naast hem zitten en...raakte de tattoo nou aan? Dat was iets wat zeer onverwachts was. Zover Kanda wist had Alan de tattoo altijd ontweken. Achja, wist hij veel. Door de aanraking ding zijn staart heen en weer en zijn oren bewogen ook weer mee. 'Alan...' Kanda wist dat hij aan de vloek dacht. Waar anderskon je aan denken als je die tattoo zag. Alleen de hoge magieërs wisten waar het voor stond. Het stond in de hoge rangen bekend als 'The curse that kills'. De vinger verplaatste zich over de tattoo, over een van de vlammen voordat de hand zich wegtrok en zich op het matras had geplaatst. Kanda kreeg een kleine rilling over zijn rug heen door de zachte aanraking. Alans zachte vingers hadden zijn blote huid teder aangeraakt. Hij werd al langer niet meer aangekeken. De blik van Alan was in de verte verte niet alsof hij aanwezig was. 'Ik ga je redden van deze vloek, Kanda. Het maakt me niet uit wat jij daarvan vindt. Ik ga je koste wat het kost redden. Ik... wil niemand meer kwijtraken...' Was hij helemaal gek geworden? Als hij dat zou doen zou het zijn einde worden. Als hij dat...alleen zou doen. Er schoot Kanda iets tebinnen. Hij pakte Alans kin beet en zorgde ervoor dat Alans blik de zijne opving. 'En ik ga ervoor zorgen dat wat er ook mag gebeuren, jou niks overkomt. Ik kan het ook niet meer aan om degene naast me telkens te verliezen.' Een kleine stilte viel er voordat Kanda weer verder ging. 'Ik wil niet dat jij ook slachtoffer word door deze vloek. Ik laat je dit niet alleen doen...En daarom gaan we...hulp erbij halen.' Kanda keek Alan scherp aan voordat hij zijn blik verzachtte. De grip op Alans kin werd vervangen door een hand die zacht de onderkant van de wang streelde. Kanda kwam naar vooren totdat zijn voorhoofd die van Alan raakte en hij had zijn staart om hun twee gelegd. Verder gebeurde er nog niet iets. Het was nog niet nodig. Het was heel vredig en lief.

~Lief -> Sad en nu weer lief :3

~ When you say, what you say, what you do to me ~
~ I didn't know what to do, I just wanna stay close to you ~

Alan stond bij de meesten bekend als ''het beschermertje''. Mensen dachten vaak dat hij té onzelfzuchtig was en anderen te veel in bescherming nam. Ze vonden zijn beschermende gedrag overdreven. Ze konden natuurlijk voor zichzelf zorgen maar daar moest Alan dan weer tussen komen omdat hij zogenaamd bezorgd was over hun. Leek iemand dieptreurig, dan kon Alan het niet helpen om zich met die persoon bezig te houden. Hij kon niemand die in tranen was zomaar achterlaten. Dat liet zijn tere hartje niet toe. Ook was hij iemand die nooit aan zichzelf dacht. Dat was op het eerste gezicht niet zo heel erg vreemd, sinds hij natuurlijk wel rondliep met een verminkte arm en een tattoeage over zijn oog en het liefst alle littekens van zijn jeugd onder lange kleding verborg zodat hij er niet naar hoefde te kijken. Hij wou er gewoon niet aan denken. Niet aan die foeilelijke arm, niet aan de littekens die hem elke keer weer terugbrachten naar die vreselijke tijd en ook niet aan alle fouten die hij had gemaakt. Daarom richtte hij zich vaak op anderen, zodat hij niet aan zichzelf hoefde te denken. Hij gaf anderen meer aandacht dan aan zichzelf, probeerde altijd behulpzaam en een schouder om op te huilen te zijn en al lag hij zelf op sterven, dan nog zou hij zijn alles geven om iemand anders te redden. Dat was zijn situatie nu. Hij wou Kanda helpen, hij wou alles doen om hem te redden van zijn ondergang. Zijn eigen ondergang boeide hem voor geen ene reet. Hij verdiende geen leven, alleen maar de dood.
Het feit dat Kanda's shirt een miniscuul vlekje onder het boordje had, boeide hem even niet. Hij was bezig in gedachten en aan zijn gezicht te zien waren het niet bepaald fijne gedachten, ook al keek hij Kanda niet aan. Het werd pas echt duidelijk dat hij in lichte wanhoop was toen hij gedwongen was Kanda aan te kijken. Als Kanda had opgelet, had hij het gezien want zo vlug als zijn hoofd was opgetild, had hij alweer die wanhopige blik achter een stenen masker verscholen. Nu keek hij slechts een beetje sip, meer niet. 'En ik ga ervoor zorgen dat wat er ook mag gebeuren, jou niks overkomt. Ik kan het ook niet meer aan om degene naast me telkens te verliezen.' Hierdoor moest Alan lichtjes op zijn lip bijten. De stilte die volgde was haast dodelijk. Het voelde alsof ze betrokken waren in een oorlog die elk moment op uitbarsten stond. Hij wist dat de dammen zouden breken als hij nu zou gaan vertellen wat hij écht dacht. 'Ik wil niet dat jij ook slachtoffer word door deze vloek. Ik laat je dit niet alleen doen...En daarom gaan we...hulp erbij halen.' Daarop schudde Alan zijn hoofd gelijk en trok hij zijn hoofd terug, zodat hij Kanda's warme voorhoofd niet meer tegen de zijne voelde. 'Nee.' bracht hij alleen uit en keek naar zijn vuisten, waarvan de knokkels wit werden omdat hij ze zo aanspande. Hij. Moest. Niet. Huilen! Hij raapte al zijn moed bijeen en hief zijn hoofd om met een vastberaden blik naar Kanda te kijken. 'Ik ga het alleen doen, Kanda. Ik wil niemand hiermee lastig vallen, zeker niet met zo'n gevaarlijke vloek. Maak je geen zorgen over mij. Ik zal de vloek niet uitvoeren tot ik hem volledig beheers. Daarbij ga ik niet dood. Hoor je me, Kanda? Ik. Ga. Niet. Dood. Ik ga pas dood als jij ook dood gaat.' zei hij in een - voor hem verrassend - vaste stem. Hij veegde een paar natte witte lokken uit zijn gezicht en zette ze vast met een random knipje die ergens op zijn nachtkastje dwaalde. Hij keek Kanda weer aan en glimlachte een neppe glimlach naar hem.

Kanda wou het liefst voor altijd zo bij Alan blijven. Helaas werd het hen niet gegund door de verdomde vloek. Maar er was hoop. Misschien zou de vloek verbroken kunnen worden zonder dat er iemand dood zou gaan. 'Nee. Ik ga het alleen doen, Kanda. Ik wil niemand hiermee lastig vallen, zeker niet met zo'n gevaarlijke vloek. Maak je geen zorgen over mij. Ik zal de vloek niet uitvoeren tot ik hem volledig beheers. Daarbij ga ik niet dood. Hoor je me, Kanda? Ik. Ga. Niet. Dood. Ik ga pas dood als jij ook dood gaat.' Dit was te verwachten dat Alan het aleen wou doen. Kanda keek Alan met een nog nooit gebruikte blik aan. Het was een onbeschijflijke blik die perfect bij zijn volgende woorden paste'Geen zorgen maken? Don't be so ridiculous. You won't let me die en dat is wederzijds, zo te horen.' Kanda pakte Alans handen die zich helemaal tot vuisten hadden gevormd. Hij pakte ze zo vast da Alan zichzelf niet pijn kon doen om zijn handen zo bij elkaar te knijpen. Het knipje in Alans haar stond hem wel...erg schattig. Maar die fake smile was op een of andere manier niet gepast. Altijd weer hetzelfde. Hij moest overal doorheen lachen met die afschuwelijke neppe lach van hem. Kanda's hand begon Alans gezicht min of meer te strelen. 'You don't have to wear that mask in front of me.' Hij had zijn staart om Alans middel gewikkeld en trok Alan dichterbij. Zijn armen hadden zich om Alan heen gevormd en de twee werden bijeen gebracht in een krachtige omhelzing. Wat had Kanda dat gemist. Een doodnormale omhelzing. Ookal was dit absoluut niet de normaalste...Ze waren beide naakt... Nouja, bijna dan. Alan had als enige bedekking een shirt aan van Kanda en Kanda had een deken half over zijn edele delen heen. Waarom voelde het zo goed maar te gelijkertijd ook weer zo fout? Hij dacht er even over na voordat hij erachter kwam dat het antwoord zo simpel was. Hij had nog nooit zoveel liefde gevoeld en zeer zeker nog nooit deze pijn. De pijn van het niet willen verliezen was het niet...Dat had hij al te vaak gevoeld. Nee dit gevoel was nog erger. Het weten dat er nog meer pijn zal zijn voor iemand die dat absoluut niet verdient. Zo'n iemand zoals Alan. Hij verdiende het om te leven. Hij wel, Kanda niet. Door alle gebeurtenissen zou het terrecht wezen om hemzelf nog eens van kant te maken. Dat was beter dan Alan ook de dood in te trekken door die vloek. Dat zou niet gebeuren, hij zou het niet laten gebeuren. Kanda liet na een tijdje Alan weer los en keek even weg voordat hij zijn hoofd weer naar Alan draaide. Hij keek hem aan met weer een blik zonder woorden. Zijn ogen zouden genoeg moeten zeggen. Je kon in zijn ogen zien dat hij niet wou dat Alan pijn had maar de liefde die Kanda had voor Alan was ook duidelijk weerspiegeld. Ja, Kanda wist het zeker. Hij hield van zielsveel van Alan. Ookal was het erg laat om daar nu nog achter te komen.

~ When you say, what you say, what you do to me ~
~ I didn't know what to do, I just wanna stay close to you ~

Hoe nep zijn glimlach eruit zag wist hij niet. Hij vermoedde dat het er prima uit zag, dat zijn masker nog steeds intact en steenvast was na die jaren. Het had hem nooit echt teleurgesteld. Hij wist er mensen altijd mee te misleiden, ermee te zeggen dat het prima ging en hij niet zogenaamd langzaam uit elkaar viel. Mensen geloofden het altijd, puur en alleen omdat hij het zo overtuigend speelde. Toch waren er van die momenten dat het niet werkte en dit was dus zo'n moment. Zijn ogen lachtten niet mee, de glinsteringen waren er zelfs een beetje uit waardoor zijn ogen niet meer op zijn ogen leken. Geen glinstering, geen uitdrukking. Gewoon twee bollen in oogkassen en meer ook niet. 'Geen zorgen maken? Don't be so ridiculous. You won't let me die en dat is wederzijds, zo te horen.' Zijn glimlach verzwakte wat hierdoor. Hij sloeg zijn ogen neer en keek slechts met een zwaarmoedige grimas naar de dekens onder hem. Natuurlijk laat ik je niet sterven, idioot. Wie was degene die mij altijd beschermde? Wie was degene die altijd aan mijn zijde stond, wat er ook gebeurde? Wie was degene die de moeite nam om mij te zoeken? Hij slikte een brok in zijn keel weg en bleef stilletjes zitten. Hij wou zeggen wat er in zijn gedachten rond ging maar ergens ging het niet, kwam het er gewoon niet uit. Hij zou geheid breken als hij dat zou doen, terwijl hij zichzelf had beloofd sterk te blijven voor Kanda. Hij mocht het niet zien, hij mocht niet zien hoeveel hij hieronder leed, onder het idee dat Kanda in twee jaar zou verdwijnen en hij praktisch machteloos was, tenzij hij de spreuk dus op tijd onder de knie zou krijgen. Hij voelde gewoon dat hij dat moest doen. Hij kon er niet omheen nu hij had gehoord dat er wél een oplossing voor was, ongeacht de risico's. Als hij het niet zou doen, zou hij zich er schuldig over gaan voelen, zou hij Kanda -voor zijn gevoel- gewoon in de steek laten en hem gewoon laten sterven. Dat wou hij niet en hij wou zich zeker niet machteloos voelen in dit probleem. Niet weer. Nooit weer. Door machteloosheid was hij Mana al verloren en velen van zijn andere vrienden. Hij liet het zich niet nog eens verslaan. Kanda zou blijven leven! Punt.
Hij keek op naar Kanda, glimlachte opnieuw en wou net iets zeggen voor Kanda zijn gezicht begon te strelen en de glimlach vrijwel gelijk weg viel en plaats maakte voor een rode gloed op zijn wangen. 'You don't have to wear that mask in front of me.' Hij had hem helaas door. Het verbaasde hem eigenlijk niet. Kanda kende zijn gezichten en kon zeker wel onderscheid maken tussen een neppe en een echte glimlach. Het maakte niet uit of hij nou acteerde of niet. Kanda kende hem gewoonweg te goed. Ergens best vervelend omdat hij zijn gevoelens gemakkelijk zou kunnen aflezen en dus dwars door zijn vertrouwde dekmantel heen kon kijken. Hij zuchtte diep, zei verder niks en voelde opeens iets om zijn middel. Hij keek -het was Kanda's staart- naar beneden maar werd snel weer afgeleid doordat hij tegen Kanda aangedrukt werd. Zijn ogen groeiden wat in formaat en zijn wangen werden nog iets roder. Hij was een beetje overrompeld omdat de omhelzing uit het niets was gekomen maar desondanks de verbazing sloeg hij zijn armen om Kanda heen en legde hij zijn hoofd tegen zijn blote schouder. Het feit dat ze beiden praktisch naakt waren ontging hem compleet. Het maakte niet uit want hij wist dat er niks fouts ging gebeuren. Dit was gewoon een normale omhelzing, één die hij zijn vrienden vaak ook gaf maar toch het soort omhelzing waarachter hij steun vond. 'Shimpai-suruna, Kanda... Het komt wel goed... Ik moet het doen. Ik weet dat als ik het niet probeer, ik er mijn hele leven lang spijt van zou hebben dat ik het niet geprobeerd heb. Ik zou het gevoel krijgen dat ik je gewoon heb laten sterven zonder ook maar iets te doen. Het is net als water, Kanda... Je glipt langzaam weg uit mijn handen... Maar ik laat je niet weg glippen. Ik verander dat water in ijs.' Hij kwam los uit de omhelzing en keek Kanda vastberaden aan. Zijn blik verzachtte op een gegeven moment. Hij leunde naar voren, legde zijn hand op Kanda's schouder en liet zijn lippen de zijne raken. Hij gaf hem een kus, een klein en zacht kusje op zijn lippen. Het duurde niet heel lang. Alan trok zich al terug en keek Kanda verder niet meer aan. Hij stond op van het bed en liep naar de stoel toe waar hij zijn kleding op had gedropt had en ging de badkamer in om zich om te kleden. Daar zakte hij op de wc-pot, waar hij zijn tranen in de vrije loop liet.

*sadface*

Eigenlijk was hij heel blij dat Alan hem wou redden. Maar hij wist als geen ander de gevaren van de tegenspreuk. En vooral het gevecht tussen leven en dood wat er nog komen zal. Kanda bleef zich vasthouden aan Alan. Het voelde zo goed om hem zo dichtbij te hebben. 'Shimpai-suruna, Kanda... Het komt wel goed... Ik moet het doen. Ik weet dat als ik het niet probeer, ik er mijn hele leven lang spijt van zou hebben dat ik het niet geprobeerd heb. Ik zou het gevoel krijgen dat ik je gewoon heb laten sterven zonder ook maar iets te doen. Het is net als water, Kanda... Je glipt langzaam weg uit mijn handen... Maar ik laat je niet weg glippen. Ik verander dat water in ijs.' Kanda wou het nog niet. Zelfs met deze verklaring van Alan. Ze splitsten. Hij voelde zich een beetje ongemakkelijk door de aparte vastberade blik van Alan. Alan leek wel even op een klein kind. 'Alan...'De harde blik verzachte en Alan kwam dichterbij. Kanda lette even op de hand op zijn schouder en voordat hij het wist gaf Alan hem een kus. Zacht en lief. Een beetje zoals Alan zelf. Kanda bleef verbaasd kijken naar Alan en hoe hij de badkamer invloog met keding. Hij gaat toch niet? Kanda trok even snel een broek uit de kast, maakte er een gat in voor zijn staart en trok hem aan. Zijn voorspelling was juist. Hij hoorde Alan huilen in de badkamer. Kanda kon er niet tegen. Hij moest en zal naar binnen gaan. Alan mag niet alleen zijn als hij huilt. De deur van de badkamer zat op slot dus moest hij eerst het slot zien te forceren. Uit het niets kreeg hij een idee. Hij zat nog in halve transformatie dus zou hij zijn katachtige nagels kunnen gebruiken. De nagel van zijn wijsvinger werd langer. Hij gebruikte het om het slot open te maken. En met succes. Langzaam opende hij de deur en zag Alan op het toilet zitten, met tranen. Kanda liep rustig op hem af en knielde voor hem neer. Net als hij zelf gingen zijn oren en zijn staart ook naar beneden. Zijn handen maakte zich een weg naar Alans gezicht. 'Please, don't cry alone...' Z'n duimen veegde de tranen weg en streelde het gezicht. Hij keek Alan met een bezorgde maar toch zachte blik aan. Dit wil hij niet zien. Tranen over dat gezicht. Dat gezicht was bedoelt voor een glimlach die ieders hart liet smelten. Hij wou die tranen niet meer zien. Kanda gebruikte zijn handen rond Alans gezicht om hem dichterbij te laten komen terwijl hij zelf ook dichterbij kwam. De lippen kwamen elkaar tegemoet in een kus. Zacht en teder maar wel langer dan die van Alan. A gentle kiss will blow those damn tears away. Hij liet Alan niet gaan. Nee dat zou hij nooit meer willen doen.

~Het is een beetje faal...bear with it >U...Will Alan give in? Or will he kick Kanda away?....
Please. Laat het toe *puppyeyes* Ik vond een perfect plaatje voor deze post...(Je kent hem al maar toch) ITSSOFLUFFYIMGONNADIE! XD:

Spoiler:

Hij kon het niet meer. Hij kon het echt niet meer in houden. Alles wat hij tot dan toe verdrongen had, had er zojuist in de kamer kunnen uitbarsten als hij het toegelaten had. Hij wist niet op welke manier, of het nou zou resulteren in een woedeaanval of iets anders waarvan hij misschien spijt zou krijgen maar hij wist dat het eraan zat te komen. Hij had het nog even in willen houden en alles eruit willen huilen wanneer Kanda er niet zou zijn maar toen hij eenmaal in die badkamer stond en zich bewust werd van zijn eigen woorden, was het wanhopige gevoel dat hij erbij kreeg de druppel geweest. Samen met alle mistroostige gedachten en gevoelens stroomde alles eruit als een waterval in de vorm van zoutige druppels emotie die over zijn wangen liepen. En zittend op een toilet zat hij te rouwen om alles wat hem tegenzat en alles wat nooit van hem zou kunnen zijn. Het deed pijn om te denken en pijn om te voelen. Het voelde alsof er een gat in zijn kloppende hart was geslagen. Een gat wat hij zo wanhopig had proberen te dichten door zichzelf telkens voor te liegen. Waar was die zekerheid nu? Waar was dat steenvaste gevoel over dat alles wel goed zou komen? Nergens. Ze waren de vergetelheid ingeslagen. In zijn leven was niks goedgekomen. Hij had niks meer over, slechts een scala aan herrineringen die hij zich niet eens wou herrineren, een karkas dat zijn lichaam hoorde te zijn en een geest dat aan het draadje van complete krankzinnigheid hing. En de zwartharige samurai in de kamer die net zoals al het andere zou verdwijnen. Je bent een naïeve idioot, Alan! Die spreuk zal je nooit lukken, hoe je hem ook uitvoert! Je bent niet sterk of goed genoeg! Anders had je Mana wel kunnen redden! Hij kromp ineen op de toiletpot, sloeg zijn armen om zijn buik en kneep zijn ogen dicht. Hij schudde zijn hoofd heftig. 'Nee, nee...' fluisterde hij zachtjes in een haperende stem. Hij besefte het zich niet maar hij was zichzelf letterlijk gek aan het maken in zijn hoofd. Of het hijzelf was die sprak of iemand anders wist hij niet maar hij wou dat het ophield. Hij wou dat het stopte, dat die stem hem niet meer zulke dingen toeschreeuwde, dat die stem hem niet steeds maar meer ontmoedigde.
'Please, don't cry alone...' Hij keek vlug op toen hij die woorden hoorde, gevolgd door zachte handen die zich op zijn wangen plaatsten. Zijn grote betraande ogen staarden recht in die van Kanda, wat het eigenlijk alleen maar erger maakte. Hij sloeg zijn blik neer en staarde naar de grond, zachtjes snikkend en in geen staat om een enkel woord uit te stoten. Nee, je mag me niet zo zien... Ga weg! Hij scheidde zijn lippen, probeerde diezelfde woorden op te bouwen maar het leek alsof zijn stembanden het begeven hadden. 'N-N... N-Nee... J-Je...' Hij snikte opnieuw, snoof even en probeerde zichzelf op te pakken voor Kanda. Hij hief zijn hoofd weer iets en richtte zijn betraande ogen op Kanda, waar nog steeds tranen uit vloeiden. Kanda's gezicht was nu dichterbij de zijne dan eerst en hij voelde hoe zijn eigen gezicht nog iets dichterbij werd getrokken. In een soort reflex zette hij zijn hand op Kanda's schouder maar duwde hem niet weg. Hij sloot zelfs zijn ogen al als voorbereiding voor wat er ging komen. En zoals altijd overheerste dat hemelse gevoel hem weer toen Kanda's lippen de zijne raakten. Het voelde fijn, zo veel fijner dan wat hij eerder had gevoeld, de pijn. Hij verroerde eerst geen vin tot hij uiteindelijk toe gaf aan zijn gevoelens. En of dat een goede zet was, was hem nog niet zeker. Hij leunde wat naar voren en kuste Kanda terug. Eerst wat aarzelend maar daarna wat zekerder. Een heerlijk en hemels gevoel nam de plaats van het vervelende pijnlijke gevoel wat zich eerder nog meester van hem had gemaakt. En hij wou dat het bleef.

Blij nu? xD

Zijn hart kon het niet aan Alan zo te zien. Elke traan dat Alans gezicht verliet, deed meer en meer pijn bij Kanda. 'Nee, nee...N-N... N-Nee... J-Je...' Kanda hoorde hem woorden proberen te maken zonder enig succes. Ik weet het. Je wilt niet dat ik je zo zie. Zijn handen bleven de zachte huid van Alans wang voelen. Het was zo zacht, gewoonweg onbeschrijfelijk. Hij trok het gezicht dichterbij voor en kus zo teder dat het elk moment kon breken. De kus had de woorden gestild en zorgde voor een confortabele stilte in de badkamer. Kanda schok een beetje dat Alan hem terug kuste. Even had hij zijn ogen geopend en keek een klein moment naar de anders z'n ogen voordat hij zijn eigen weer sloot. De handen op Alans gezicht verplaatste zich langzaam naar Alans rug. Hij aaide praktisch over de kleine rug. Rustig trok Kanda Alan dichterbij waardoor hij Alans mond open forceerde op een wat meer liefelijke mannier dan je van Kanda zou verwachten. Hij liet zijn tong naar binnen glijden. Elk klein stukje van Alans mond werd onderzocht met een passionele dans met Alans tong. Kanda trok zich teerug van de kus al waren ze nog verbonden door een dun speeksel draadje. Hij verplaatste zich naar Alans nek en gaf een klein kusje voordat hij zijn mond verder over de zachte huid streelde. Er knapte iets in zijn hoofd. Wacht...waar ben ik mee bezig? Zijn lichaam wou niet luisteren en ging gewwon door. Nee, nee. Ik moet nu stoppen voor het te laat is. En met al zijn wilskracht brak hij los van Alan, draide zich om en liet zich op de grond zakken. Waarom deed ik dat? Zijn hoofd zakte tussen zijn benen met zijn hand voor zijn mond en zijn oren naar beneden. Hij schaamde zich kapot. Zijn gezicht had een lichte roze kleur gekregen uit de schaamte maar ook door de spijt. 'Gomen, Alan. Dit...Dit..' Hij maakte zijn zin niet af. Hij kon het niet. 'I can't get a hold of myself and hold back, sorry.' Hij kon er niets aan doen. Eenmaal bij Alan was het te moeilijk om zichzelf in te houden. Gelukkig had hij zichzelf nog op de valreep kunnen stoppen, anders was het een rotzooi geworden. Alan zou hem nu vast haten als dat zou gebeuren. Of hij zou zwaar getraumatiseerd worden. Kanda wist het niet zeker. Zijn hoofd was gewoonweg leeg. Hij kon niet meer denken. Het enige wat er door zijn hoofd ging op het moment was het feit wat hij net gedaan had was fout. Meer niet. Alles stond stil. Zijn gedachtes, lichaam en alles om hem heen. Het was afschuwelijk.

Het moest blijven, dat heerlijke gevoel moest blijven nu het er eenmaal was. Het verloste hem van de pijn, van de gedachten. Het was maar een kus, één zachte kus maar toch deed het hem zoveel. Hij werd er warm van, voelde zich vederlicht in zowel zijn hoofd als zijn lichaam, al was het duidelijk dat dit niet voor eeuwig zou duren. Als Kanda zich terug zou trekken, dan zou hij weer terugvallen, zou hij weer die pijn voelen. Nee, hij wou het niet! Hij wou geen pijn meer voelen, noch wou hij nog denken. Alsjeblieft, stop niet! dacht hij wanhopig en kuste Kanda terug zodat hij niet zou stoppen en hem terug zou zoenen. En dat deed hij. Hij voelde hoe Kanda ze dichterbij elkaar bracht en dat versterkte Alan nog even door zijn armen om Kanda's nek te slaan en zijn lippen ietsje harder tegen die van Kanda te duwen. Zijn lippen werden geforceerd om zich van elkaar te scheiden maar dat vond hij niet erg, opende zijn kleine mond nog ietsje wijder zodat Kanda het makkelijker zou hebben. 'Hnn...' kreunde Alan zachtjes toen hij Kanda's tong voelde, die elk hoekje van zijn mond onderzocht en zijn tong uitnodigde om met de zijne te dansen, de uitnodiging die Alan gek genoeg accepteerde. Hij deed vrijwillig mee, liet zijn tong rond die van Kanda glijden en kreeg hier zo'n warm en opgewonden gevoel van dat hij automatisch naar meer van dat gevoel snakte. Hij besefte zich totaal niet wat hij deed en wou dat ergens ook niet. Het was goed zo. Kanda liet hem alles vergeten, gaf hem het gevoel dat zij twee de enigen op de wereld waren en er absoluut niks als een vloek of een traumatisch verleden bestond. Gewoon hij en Kanda, twee doodnormale jongens (nou ja, dat doodnormaal viel mee) en meer ook niet. Vandaar dat Alan ook zacht piepte toen Kanda zich terug trok van de hete zoen. Hij opende zijn ogen langzaam, die duidelijk ''meer'' zeiden. En Kanda deed ook meer. Zijn lippen dwaalden af naar zijn nek, die een lieflijke behandeling kreeg maar die Alan toch weer rillingen over zijn ruggegraat bezorgde. Hij rilde licht door die zachte fijne lippen maar de lippen verdwenen al vlug, net als het warme gevoel. Wat gebeurde er? 'K-Kanda?' Hij opende zijn ogen en keek naar Kanda die op de grond zat en zich duidelijk dood schaamde voor iets waar Alan gewoon mee had gedaan. 'Gomen, Alan. Dit...Dit.. I can't get a hold of myself and hold back, sorry.' hoorde hij van Kanda's kant. Hij staarde een tijdje naar de zwartharige jongen voordat hij op stond en achter hem ging zitten. Nee, nee, nee, hij begon weer te denken over dit alles! Hij moest niet meer denken! Zijn handen glipten onder Kanda's armen door, één ervan plaatste zich op zijn borst en de andere op de heup. Hij drukte zijn trillende lijf strak tegen die van Kanda en gaf een zacht kusje in zijn nek. 'Het maakt niet uit, K-Kanda...' bracht hij fluisterend en wat hees uit. Opnieuw voelde hij tranen in zijn ogen, deze keer door de gedachte dat hij dit nooit meer zou kunnen voelen als hij eenmaal zou verdwijnen. Hij zou hem nooit kunnen vertellen wat hij werkelijk voelde... Maar als hij het nu vertelde... zou het alleen maar voor meer pijn zorgen. Hij wou hem niet meer pijn doen dan hij al had gedaan, noch wou hij ze opzadelen met zo'n pijnlijke band. Opnieuw rolde er een traan over zijn wang, maar het was er deze keer maar één. Hij verplaatste zich, ging voor Kanda zitten en duwde hem op de grond. Hij leunde over hem heen, zijn ene been aan een heupzijde en de andere tussen Kanda's benen. Zijn handen zette hij naast Kanda's hoofd. 'P-Please... J-Just... Free me of these thoughts and this... pain.' Hij liet zijn hoofd naast die van Kanda zakken en fluisterde trillerig in zijn oor: 'T-Take me...'

You heard moyashi, Kanda~ NOW GO.
Geschreven op: Flesh - Simon Curtis

PROFILE MAGICIAN