Langzamerhand stierf de wanhoop die in hem geheerst had weg, vond zijn plekje ergens in de achtergrond maar nog steeds hoorde hij de stemmen die in discussie waren over alles. Ja, doe het gewoon want je wilt het stiekem wel en het is afleiding. Nee, je doet het uit zelfmedelijden en daar zal je spijt van krijgen. Ja, dit. Nee, dat. Hij werd er gek van maar hij wist dat nu hij ''ja'' had gezegd, hij zich niet terug kon trekken. Dat zou heel flauw zijn. ''Ik wil het. Oh, wacht. Toch maar niet.'' Zo iets. Het was daarbij geen leugen dat hij dit stiekem wel wou maar ook het deel over zelfmedelijden was waar. En hij kon er ook goed van spijt van krijgen en hij kon Kanda het gevoel geven dat hij hem enkel gebruikt had. Hoewel Kanda vast niet zo zou denken, maakte hij zich er toch wat zorgen over. Niet dat hij nu wat kon doen. Hij zou maar op de blaren moeten zitten als hij er toch spijt van kreeg. Het was beter dan die drukte in zijn hoofd, dat zeker.
In een ademtocht rolden ze om en wisselden ze van rol. Hij belandde onder Kanda, zijn ogen nu gericht op het witte plafond boven hem, lichtelijk peinzend. Daarna sloot hij zijn ogen, zuchtte zacht maar rillerig toen Kanda zijn lippen op de zijne perste. Hij ging mee in de kus en legde zijn handen in Kanda's nek om hem ietsje dichterbij te trekken voor een diepere kus. Niet al te lang na de kus verplaatsten Kanda's lippen zich naar zijn nek, begonnen de gevoelige huid te bestrooien met kusjes, elk kusje even fijn als de andere. Hij opende zijn ogen half en keek Kanda half starend aan terwijl de zwartharige sprak. 'I'll be gentle so I won't hurt you.' Hij maakte de zin automatisch in zijn hoofd af, kon gewoon raden dat Kanda er nog een stuk achteraan had willen plakken maar het toch maar niet had gedaan. Hij zei er niks op, slechts een zacht kreunend geluidje ontsnapte uit zijn keel. Intussen werd het steeds warmer voor hem en zijn wangen hadden al de maximale roodheid bereikt, terwijl Kanda nog niet eens zo ver was gegaan. Het was voor Kanda niet heel moeilijk om hem te laten blozen, zeker nu was het een eitje. Het overhemd werd bevrijd van de knoopjes en hulde zijn lichaam na een tijdje niet meer. Hij rilde door de lichte koude bries die zijn ontblootte gelittekende huid streelde en gedeeltelijk ook door Kanda's staart die zich om zijn dij gewonden had en die streelde. De vacht voelde aan als fluweel en kietelde zijn been, waardoor hij een giechel moest inhouden.
Het duurde niet lang voor Kanda verder ging. Zijn tong bespeurde zijn bovenlichaam al vlug, vond een cirkelende weg verder naar beneden. Hij kon zich niet stil houden en liet zachte kreuntjes uit. Zijn bloed voelde warm aan, stroomde sneller door zijn aderen en het werd aardig warm daar beneden. Het was dezelfde hitte als toen terug, toen ze gingen pokeren. Het was wel anders geweest maar het voelde ongeveer hetzelfde, al wou hij het toen niet en nu deels wel. Er was nog steeds een tegenstribbeling ergens maar daar lette hij niet meer op. Het voelde gewoonweg té goed, meer dan hij verwacht had. Elke plek die Kanda aanraakte zond rillingen en een soort elektrische schok door hem heen. En die maakten alles nog iets warmer, vooral aan zijn benedenkant. Hij snakte naar adem toen Kanda zich uiteindelijk terug trok van één van de roze nipples en keek Kanda aan, die zich over hem heen boog en hem weer diep en lustvol kuste. Alan legde zijn handen in Kanda's nek en streelde die terwijl hij hem terug kuste, zijn tong cirkelend om die van Kanda in een passionele dans. Hij hield zijn ogen half open, keek naar Kanda's gezicht maar niet voor lang. Hij sloot zijn ogen maar stopte langzamerhand met zoenen en terwijl hij stopte, deden zijn handen iets anders. Ze klemden zich trillend maar strak om Kanda's hals, knepen zijn keel en luchtpijp dicht. Zijn ademhaling steeg op naar zijn borst en hij begon te hijgen alsof hij een marathon had gerend. 'Sterf... Sterf, sterf, sterf!' Hij rolde ze hardhandig om en ging bovenop Kanda zitten terwijl hij zijn keel verder dichtkneep en hem probeerde te wurgen. Grote ogen staarden naar Kanda met een uitdrukking van woede gemengd met paniek. Maar ze waren niet blauw. Nee, ze hadden een gouden kleur. 'Één van hen... Je bent één van hen! Die vuile bende!'

Ik ben zo gruwelijk~ *evil laugh*
En dit was nodig, ja. Het is het begin van een verhaallijn die ik voor Alan heb bedacht o3o

Hij zag hem niet. Hij zag hem niet meer. Hij voelde zijn aanwezigheid, hoorde hem naar adem snakken maar het beeld was zwart, leeg, alsof er een zwart gordijn voor zijn ogen geschoven was, eentje die hij niet zomaar weg kon trekken. Was hij dood aan het gaan? Had hij plots een hartaanval gekregen en stierf hij daar nu aan? Maar het was niet pijnlijk. En de dood was áltijd pijnlijk, niet? In zijn opinie wel, gezien hij redelijk bekend was met bijna-dood situaties. Hij was zo vaak dodelijk verwond geweest dat hij maar al te goed wist hoe het voelde om dood te gaan. Nee, dit was geen doodgaan. Dit klopte niet bij het gevoel. Het was nu eerder alsof hij op een zwaar schommelende boot was gezet(en Alan, die werd zeeziek) en probeerde te slapen. Maar slapen kon hij niet. Hij mocht niet slapen. Het voelde niet hoed, alsof hij in zijn slaap vermoord zou worden. Terwijl Kanda eigenlijk degene was die nu vermoord werd.
Een lichte grijns sierde zijn bleke gelaat, steeds weer breder bij het horen van de stikkende geluiden die Kanda maakte. Hij - niet Alan, maar het monster verscholen in hem - voelde er een prikkelende sensatie bij. Zijn geluiden, die als halve smeekbedes klonken, zijn vertrokken gezicht, zijn warme kloppende hart die hij met zijn eigen handen zou laten stoppen met kloppen. Onder zijn vingers bij Kanda's halsslagaders kon hij het voelen. Het snelle kloppen van het rode orgaan, dat zijn bloed in vlugge doodsbange stromen door zijn lichaam vervoerde. Hij wou het zien vloeien, hoewel hij daar nu geen instrumenten voor had. 'Iedereen moet dood! Iedereen uit die smerige horde moordenaars! Vernietigd, aan stukken gereten en het skelet bij zijn graf!' stootte hij luid uit, hoog hijgend in zijn borst, en verstrakte zijn greep nog meer, schudde zelfs aan zijn hals alsof Kanda daardoor sneller zou sterven. Maar dat zou niet gebeuren, al vingen zijn gouden kijkers een instrument op wat dat proces wellicht zou versnellen: Een schaar op de wastafel. Wat zou het toch geweldig zijn om dat ding in zijn borstkas te douwen of een gat in zijn keel te maken. Allerlei gruwelijke ideeën kwamen in zijn hoofd. Gelukkig voor Kanda kon hij ze niet uitvoeren. Met een zwier werd hij tegen een muur geworpen. 'Urgh!' De lucht werd met een klap uit zijn longen geslagen. Handdorken daalden op hem neer, creërden een laken van onschuldig wit over het net zo witte kleine lichaam. Zijn oogleden vielen dicht, knepen zich heel even samen door de pijn en ontspanden zich weer. De klap had voor een switch gezorgd, waardoor Alan zich plots helemaal bewust werd van wat er gebeurde. Maar uit het diepe klimmen lukte niet, hoe hard hij ook probeerde. Ijzeren klauwen hielden de verloren ziel vast terwijl die zich zo wanhopig probeerde te redden van de ondergang.
Zijn lichaam deed compleet wat anders. Langzaam kwam het omhoog. De handdoeken gleden van hem af n belandden op zijn schoot en de vloer. Zijn haren vielen voor zijn ogen, verscholen de uitdrukking nog even voor zijn hoofd zich langzaam hief en twee gele ogen langs de witte lokken naar Kanda keken. Met een duivelse misplaatste grijns op zijn engelengezicht, zat hij daar, diep van binnen gillend maar tamelijk rustig aan de buitenkant. 'Let's hope you can keep your red star on burning.' zei hij in een distorted stem. Hij liet zichzelf vallen, ving zich op op zijn handen en kroop langzaam naar Kanda toe. 'Or rathrr, watch out for him. He might mean the death of you.' Met die woorden hief zijn hand zich, zijn wijsvinger wijzend naar de zijkant van Kanda's keel. Zijn wijsvinger bewoog zich in een horizontale lijn langs Kanda's hals, vergezeld met een 'Kgggt' geluidje afkomstig van Alan. Vlak daarna viel het lichaam naar de grond, belandde met een doffe klap op de koude tegels. Een paar seconden lag hij daar, zijn ogen gesloten en zijn lichaam roerloos, tot hij weer ontwaakte. 'Hmhh, auw... Mijn hoooofd~' jammerde zijn stem terwijl hij rechtop ging zitten en met dichtgeknepen ogen over zijn achterhoofd wreef, daarbij nog een kreuntje uitliet. Hij opende zijn ogen, de zachte blauwe kleur weer aanwezig in plaats van het duivels gelige. Zijn ogen rolden van de vloer naar Kanda. Heel even merkte hij niks vreemds aan hem op, tot hij de rode striemen op zijn hals zag. 'K-Kanda...?' Toen vielen meer dingen hem op: De handdoeken, de gejaagde ademhaling van Kanda en die van hemzelf. En dat maakte Alan heel bang. 'Wat... Wat is er gebeurd... ?'

Hij kon Kanda alleen maar angstig en met grote ogen aan kijken, bang voor datgene wat hij het meest vreesde de waarheid was. Het idee dat hij Kanda misschien gewurgt had, beangstigde hem zo dat hij de neiging kreeg om weg te rennen, te verdrinken in verdriet en duizenden ''Waarom?''-gedachten. Waarom. Een woord dat vaak bij hem voorkwam, vaker dan hij eigenlijk wou. Er waren veel waarom-gedachten. Waarom was hij zo dolverliefd op Kanda? Waarom had hij zo'n hoofdpijn? Waarom had hij hem waarschijnlijk gewurgt? Waarom, waarom waarom? Hij wou dat verdomde woord niet meer horen, maar elke keer kwam het weer terug. En zeker nu, na de schokkende gebeurtenis waar Kanda blijkbaar nog steeds ondersteboven was. Hij trilde. Hij trilde als een klein kind dat wakker geschrokken was door een nachtmerrie. Hij wou hem troosten, hem omarmen en hem gerust stellen maar een gevoel van binnen zei dat hij dat beter niet kon doen. Alsof hij opnieuw iets vreemds zou gaan doen.
Kanda trok hem op dat moment tegen zich aan, drukte Alan's kleine fragiele lichaam tegen zijn sterke spieren. Hij voelde toen pas hoe hard Kanda trilde en hoe bang hij was geweest. En dat maakte zijn ergste vermoedens waar. Hij had hem inderdaad... proberen te wurgen. Zijn vingers om Kanda's keel geklemd, zijn spieren aangespannen om hem te verhinderen van het ademhalen. Hij zag het opeens voor zich, de scene. Hoe Kanda stikkende geluiden maakte, hoe hij hem door halfopen ogen aan keek. Hij zag alles levensecht voor zich en stikte bijna zelf, of zo voelde het in ieder geval. Nog meer angst maakte zich meester van hem. Hij kon zich niet herrineren dat hij ooit zó bang als nu was geweest. 'K-Kanda... I-I-Ik... d-deed dat... T-t-toch?' stotterde hij, al hoefde hij dat niet meer te vragen. Het was helemaal duidelijk voor hem, zo helder als glas. Hij begon zelf te trillen en kreeg een misselijkmakend gevoel in zijn maag, alsof hij elk moment kon overgeven. Hij moest hier weg. Hij moest deze kamer uit en een plek vinden voor zichzelf, waar hij gerust kon overgeven, schreeuwen, huilen, in elkaar kon krimpen en even helemaal afgezonderd kon zijn van Kanda, van de hele mensheid. Hoewel hij dan niet van zijn gedachten af zou zijn maar op het moment was elke plek beter dan hier of in een menigte.
Zijn handen plaatsten zich toen op Kanda's borst, die hem dan met een ferme duw wegdrukten. Hij duwde hem nogal ruw, wat niet helemaal zijn bedoeling was, maar hij kon hier niet blijven, zeker niet bij hem. Hij sprong overeind, rende de badkamer zo snel hij kon uit en wikkelde onderweg zichzelf in een zwarte mantel, gemaakt van zijn eigen schaduwen. De zwarte mantel verborg zijn hele lichaam, van zijn voeten tot aan zijn witte haren - mede mogelijk gemaakt door een capuchon - zodat hij niet halfnaakt door school zou rennen. Op blote voeten rende hij hun kamer uit, vloog door de leerlingenkamer en maakte dat hij weg kwam. Onderweg stroomden de tranen over zijn wangen en terwijl hij ontsnapte aan alles om hem heen, kon hij alleen nog maar ''waarom''-vragen aan zichzelf stellen.

'Waarom moest dit gebeuren?'

Topic uit~
Of in ieder geval voor mij x]