If blackmailing is a solution....then so it is.

Ze lieten hem niet gaan totdat hij hersteld was en Noëla had niet van zijn zijde geweken sinds dat hij er had gelegen. Hij was inmiddels hersteld voor het grootste gedeelte en onder de voorwaarde dat hij rustig aan deed mocht hij de ziekenzaal verlaten. Fwinn had via Rhine weten te ontfrutselen waar de hoofdmeester zich regelmatig te vinden was en hij ging er dus maar eens op af. Hij had ditmaal een net zwarte blouse aan met daaronder zijn nog verbonden bovenlichaam. Het blouse had lange mouwen en verborg daarom het witte doek dat hem voor de helft bedekte. Hij had de blouse netjes in zijn spijkerbroek gestoken en had voor de verandering zijn haren wat gekamd en in een netter model gebracht. Hij wist niet wat voor man het was dus hij nam het zekere voor het onzekere door wat netter aan te komen. Op de gangen had hij wat opgepikt over dat de man verzot was op een shadraanse wijn en hij had er een weggepikt uit de koelkast van de ziekenzaal. Waar die wijn voor goed was wist hij niet maar hij had hem weggehaald. Zijn hand klemde zich stevig om de nog koele hals van de wijn. Het was een mooi jaar. Althans er stonden een paar mooie Shadraanse cijfers op waarvan Fwinn wist dat hij een redelijke smaak had na zoveel jaar te hebben gestaan. Hij was geen wijnkenner maar van de kraam met wijn had hij zo af en toe een verkoper wat horen praten en dit was een van de beste tijden die een wijn kon hebben. Hij glimlachte kalm en deed zijn kraag nog netjes. Hij keek naar de houten deur die hem en de hoofdmeester moest scheiden. Hij wist dat zijn baas een brief had gestuurd waarin toestemming werd gevraagd dat Fwinn volle premissie kreeg om het terrein te gebruiken als achtergrond en locatie voor de fotoshoots. Nu had hij al een sessie gehouden in de gymzaal waarin hij gestoord werd door een dame genaamd Nina. Echter wist hij met een grote zekerheid te zeggen dat dit niet ten woorden was gekomen bij de hoofdmeester. Hij klopte kalm op de deur driemaal en deed rustig de deur open. Hij had zijn komst van vandaag al aangekondigd via een brief zodat de beste heer rekening kon houden in zijn planning dat hij langs kwam. De brief was alles behalve gebiedend en hij had er in vermeld dat het geen verplichting was en het tevens op een ander tijdstip plaats kon vinden als het niet uit kwam. Hij leek er misschien niet op maar Fwinn had het wel drukker naast zijn schoolwerk, fotografie werk en Noëla. Hij ging wekelijks twee keer naar de bokkenburcht om met Noëla zijn band te onderhouden bij een dansles. En hij ging regelmatig een wandeling maken in de bossen om te fotograferen. Ene keer met Noëla als model waarin ze in nogal sexy outfit weer eens de volle aandacht van Fwinn kon opeisen. Fwinn opende kalm de deur en zette zijn eerste stappen binnen in het nogal schemerige kantoor. Hij keek rustig naar de stoel die met de rugleuning naar hem toe stond en daardoor de persoon die in de stoel zat, vermoedelijk keek deze naar buiten, nog niet onthulde. Zwijgzaam kuchte Fwinn een enkele keer om zijn aanwezigheid aan te kondigen. 'Beste Heer.....Sathandiai' sprak hij terwijl hij spiekte op het driehoekige houten balkje waarin een gouden plaatje de initialen en achternaam stond gegraveerd. 'Indien mogelijk wens ik u voor een klein gesprek te spreken.' sprak hij kalm en zette rustig de shadraanse wijn rustig op het tafelblad. 'Wellicht onder het genot van een heerlijke Shadraanse wijn, ik heb me laten vertellen dat dit een mooi jaar was...' sprak hij met een lichte toon van respect desondanks hij de man nog niet had gezien. Via roddels wist hij dat het tevens de vuurmagie leraar was en daarmee had deze man een dubbele baan. Een drukke baan en tevens docent, diende wel wat respect te krijgen vond Fwinn. Fwinn nam nog geen plaats op de stoel wachtte geduldig af tot de man aangaf dat dit kon gebeuren. Hij had bewust Noëla niet meegenomen. Eveneens wist hij van de roddels dat de man en redelijke sombere of norse houding had en een al te vrolijk persoontje paste het beste niet in deze ontmoeting. Het zou de beste man alleen maar op de zenuwen werken. Fwinn wachtte gespannen af tot de stoel zich omdraaide. Hij wist dat er iemand in zat, de stoel bewoog lichtjes alsof de man leek te gaan verzitten of zijn been over de andere heen sloeg. Hij kon het niet opmaken in het zwakke licht dat zich door de gordijnen wist te boren. Een ding wist Fwinn nog niet, een van de meest karakteristieke kenmerken van de man. Hij had via een omweg te weten gekomen dat deze man een redelijk bleke huid had, maar dat het niet zijn bijzonderste eigenschap was. Zijn ogen, meerdere leerlingen bespraken het onderwerp. Zijn indringende ogen die zo apart waren. Fwinn had het gehoord van twee meisjes die er over hadden en hoorde de woorden van zijn moeder nog nagalmen. 'Fwinn.....cendh...' galmde het opnieuw hijgend in zijn hoofd. 'Zoek....de man...met slangenogen...' met pauzes kwam het tot hem door. De kans dat deze man het was gewoon nihil. Hij had de helft van zijn provincie doorgezocht naar deze man maar op heel Shadra had nog geen man of vrouw over hem gesproken. Nu was deze provincie waarschijnlijk nooit bezocht door deze man dus verklaarde dit het feit dat hij hem niet gevonden kon hebben. Fwinn wachtte licht gespannen af tot de man naar zich toe zou draaien en veegde vluchtig een klein zweetdruppeltje bij zijn slaap weg.

[Dhr. S. Sathandiai graag]

Opkomende herfst. Seizoen van binnenblijven en de krant van vandaag lezen, oude platen op de grammofoon luisteren tot deze waren versleten, zuchten en steunen om zijn bekommerde leven, vreugdeloos gelach als hij eenzaam met de handen in het haar achter zijn bureau zat en te diep in het glaasje had gekeken - dat alles terwijl buiten boomkruinen wild heen en weer wiegen en regendruppels tegen de ruiten roffelden. En zijn kinderen, ja, niet te vergeten, die hij 's morgens rond achten naar de kinderopvang in Oak's Field bracht en ze tegen vieren weer op kwam halen. Uda die met een luide klap van de deur tegen de tijd dat hij Elwin en Asema klaarmaakte thuiskwam, waarna ze meteen naar het bed slofte om haar roes uit te slapen van haar nachtdienst. Maar altijd zat hij het grootste deel van de dag in zijn eentje hier, zich schuilend achter de kantoordeuren voor de hatelijke blikken en tegelijkertijd zich zo onverschillig mogelijk opstellend door ze dat plezier niet te gunnen en zich dus maar niet te laten zien. Behalve als hij die dag ingepland stond om tijdens vuurmagie voor de klas te staan, en de onbenullige puberale clowns van deze generatie iets trachtte bij te brengen. Mislukkingen van dag op dag. Sommigen verachtten hem, sommigen vreesden hem, sommigen bewonderden hem. Ondanks dat alles zaten er toch altijd nog bij die hun huiswerk niet afhadden, hun werkstukken veel te laat inleverden of bij God niet meer wisten wat ze de vorige les hadden behandeld. Dus ja. Onbenullige puberale clowns. Moesten El en Semma toch niet flikken - nee; zijn kinderen, die gingen de politiek in, werden advocaat of dokter. En geen beroepstak lager. Zo wenste hij het graag te zien. Ze waren nog jong, daar kon je nog alle kanten mee op. Voor de meeste leerlingen hier was het al te laat. Misschien niet definitief, maar het was in ieder geval een stuk complexer om ze te perfectioneren tot rolmodellen. Zoals hij ze wilde kneden tot die rolmodellen, zo was hun klei te hard. Al tot een basis gevormd door de jaren heen van eigen ervaringen, meningen, opgroeien, ontwikkelen, normen en waarden. Hij ergerde zich mateloos aan die eindeloze naïviteit, dachten ze weer slim te zijn. Ze waren het niet. Vandaar dat hij leraar was geworden, en vandaar dat hij ze hard aanpakte. En hier, binnen de vier muren van zijn kantoor, hier zat hij urenlang te piekeren - schrijfveer strijkend langs zijn kin, gevuld glas wijn op de hoek van zijn bureau om zichzelf te motiveren. Uitpluizend hoe hij ze beter kon laten gehoorzamen, om op steeds betere ideeën te komen hoe hij ze kon disciplineren. Want uiteraard dat hij de enige van de docenten was die zijn hoofd daarover brak. Al vanaf de allereerste dag. Imbecielen waren het, stuk voor stuk. Behalve Kathy, maar hij wilde het niet tot haar laten betrekken, enkel omdat hij een zwak voor haar had. Was het niet zo geweest, dan had hij haar waarschijnlijk wel gemogen, maar tegelijkertijd teleurgesteld door haar gedeelde blindheid met de rest van dat stelletje nietsnutters. En dan durfden ze nog een hekel aan hem te hebben, terwijl hij poëtisch gezien de hoop van hun toekomst was. Om de jeugd van vandaag een plek te geven in de maatschappij, ze erop voor te bereiden, kansen gunnend voor de beste banen en de hoogste inkomen. Een gouden toekomst.
Vandaag mocht het niet zo zijn; hij zat weliswaar in zijn kantoor - eenzaam, rustig, glas wijn erbij - maar zijn hoofd was leeg en zijn ogen afwezig. Diep in zijn blanco gedachten verzonken, staarde Savador uit het raam, uitkijkend over het verlaten buitenterrein. Mysterieuze slangachtige ogen die daarbuiten het beeld van de tegels en het gras seizoen na seizoen had zien veranderen, voor zolang hij er al op neergekeken had. 's Winters wit zover het oog reikte, nauwelijks kon je dan meer zien waar het gras ophield en het betegelde pad richting het kasteel begon. Sneeuwbalgevechten, leerlingen met chocomelsnorren. In de lente fladderden de botergele vlinders, schoten jonge bloemen uit de solide aarde omhoog en konden de jassen uit. Lange hete dagen in hartje zomer, wanneer hij zelf met de bovenste knopen van zijn overhemd open zat te zweten, en - of hij het nu wilde of niet - steeds van zijn werk afgeleid werd door meisjes onder de leerlingen die al gauw de kortste broekjes en rokjes uit hun kledingkast trokken. Herfst; bladeren en regenplassen overal. Het was nu in opkomst, met bomen die steeds kaler gingen ogen en het duistere bos in de verte dat in een langzaam proces van zijn vertrouwde groen-zwarte kleur naar geel-rood verschoot. Tevens het seizoen waarin hij verjaarde, maar hij wilde er niet aan denken. Nauwelijks iemand die eraan dacht, dus waarom zou hij het zich zelf nog langer herinneren? Het was niet dat hij het überhaupt vierde. Weer een jaar van zijn prille leven verloren, weer een jaar zonder succes in zijn al half opgegeven zoektocht om een partner minstens zo lief als Diva te vinden. Liefst een meisje in haar tienerjaren, uiteraard, maar niemand wilde een eenzaam leven achter de tralies spenderen, laatste jaren verslijtend en het graf ingaand als pedofiel. Zuchtend pakte hij zijn wijnglas op, keek er even in en sloeg het laatste restje achterover. Altijd de steel met drie of vier vingers vasthoudend, pink het liefst iets hoger dan de rest. Etiquette hier, etiquette daar. Maar ze waren er zo diep bij hem ingeworteld dat hij er zelfs nog rekening mee hield als hij zich alleen in een ruimte bevond. Het was juist op het moment dat hij teneergeslagen zijn nu lege glas weer neerzette en er geklop door het vertrek klonk. Driemaal. Driemaal is scheepsrecht. Voetstappen klonken door het kantoor, gevolgd door een aandachtseisend gekuch. 'Beste Heer.....Sathandiai,' kondigde zijn gast aan. Ah ja - de gebruikelijke pauze tussen deze woorden. Want zijn achternaam - zo werd gezegd - was lastig uit te spreken. Als je geen Shadraanse roots door je aderen had stromen, misschien, en de taal en diens dialecten je dus onbekend waren. Of als je elders van Shadra kwam waar het Noord-Shadraans niet werd gesproken, ook een mogelijkheid. Er zat nogal verschil in die dialecten, waarvan sommige Shadraanse streken het al tot een eigen taal hadden gemaakt. Onofficiëel, natuurlijk. 'Indien mogelijk wens ik u voor een klein gesprek te spreken.' Een zacht bonkje op de desk van zijn bureau, en vervolgens ging de jongeman verklarend verder; 'Wellicht onder het genot van een heerlijke Shadraanse wijn, ik heb me laten vertellen dat dit een mooi jaar was...' Ach, het trucje om bij hem direct in de smaak te vallen door een wijnfles mee te brengen. Afgezien van het feit dat hij dat allang doorhad, werkte het altijd. Hij liet zich niet zo gemakkelijk sussen, nee, maar er was geen reden om zich geen wijn te laten brengen. Dan was het niet zozeer dat hij de verstandige leerling of sollicitant behoorlijk kon waarderen; hij was gewoon blij met een nieuwe volle fles wijn, en de rest was afzien. Maar vooral nu hij net door zijn voorraad heen was, stond er een mild glimlachje op zijn smalle lippen toen hij zich in zijn stoel langzaam naar zijn gast omdraaide. 'Heel verstandig, jongen, heel verstandig.' Geen enkel teken van herkenning bij het zien van de zwartharige jongen die daar in gauw voor de badkamerspiegel gefatsoeneerde verschijning stond, ondanks dat ze al jaren een hechtere band moesten hebben dan zoals ze elkaar benaderden. Maar natuurlijk niet; voor hem was de jongen de zoveelste leerling die met nette aankondiging vooraf een bezoekje bracht, en voor de jongen moest hij niets meer dan zijn docent vuurmagie en hooggevallen Hoofdmeester zijn waar tegenover hij zich plechtig behoorde te gedragen. En zo was het, meende hij te geloven. Gewoon een sociaal gesprek, een kennismaking zoals alle anderen. Met gewoon een joch dat hij nu een glimlach schonk als teken van dank, maar hij ongetwijfeld voor de rest van het schooljaar minachtende blikken toe zou werpen als de knul zich had laten beïnvloeden door de opinies van zijn leeftijdsgenoten - en zich daardoor een onbijzonder wit schaap maakte tussen alle anderen door hem ook te gaan haten, in de valse hoop over iets mee te kunnen lulkoeken. Let maar op. Hoe kon het ook anders.
Met een uitnodigende gebaar liet hij de jongen zich tot de lege stoel voor zijn bureau wenden. 'Ik had wel iets laten weten als het niet mogelijk was,' lichtte hij toe. 'Dus neem plaats, ontspan jezelf.' De vrij formele brief van de jongen was hem onder ogen gekomen, hij was erop voorbereid. En om die reden had hij zijn werk voor het komende anderhalf uurtje ook even verschoven. Kalmpjes vouwde Savador zijn bleke handen tegen zijn onderbuik en leunde iets achterover, met een neutrale expressie uitgestreken over zijn gezicht en zijn mondhoeken die nog lichtjes opgetrokken waren afwachtend tot zijn gast op zijn oppering in zou gaan.

Fwinn stond in zijn nette kleding tegenover de stoel waar het schoolhoofd in zat. Binnen nu en enkele seconden kon deze omdraainen en zou Fwinn zien wie de man achter dit schoolgebouw was. Wie het draaiende hield en wie het zo goed wist te runnen. Met ijzeren hand welliswaar maar dat deerde Fwinn momenteel niet. Hij had zich in laten fluisteren dat wijn hielp bij deze man en hij had het op eerste ogenblikken genegeerd. Mocht het zo werken en hij was gehaat zou het ongetwijfeld een truc zijn waar deze man doorheen zou zien. Echter had hij het juist daarom gedaan. Als het als een truc gezien wordt en je deed het bewees het dat je desondanks andere het als een truc lieten zien dat je toch met de persoon meedacht. Deze man was gek op Shadraanse wijn en dus hielp een goed glas wijn deze man hoe dan ook wat positiever te denken. En mocht hij toch de leerlingen door en door haten dan zou het toch niet helpen. Al zag hij de truc of niet. Fwinn streek zijn nette blouse strak, zijn giletje trok hij recht en zijn stropdas nog snel recht voor hij zag dat de man aanstalten maakte om te draaien. Fwinn keek lichtgespannen toe en veegde de zweetdruppel vluchtig weg om niet te verraden dat hij toch licht gespannen was voor deze man met gezag. De man sprak alsof hij een of andere gewone leerling was, en desondanks de twee eigenlijk al meer dan een half jaar een hechte band gehad zouden kunnen hebben zag Fwinn hem als een man met gezag. Een man die je met u aansprak en netjes met de achternaam. Een man die beslissen kon of je er in was, of er uit. Of je op school zat of er afgekickt werd. Of je werkte of niet. Of ja, werken was meer voor de redacteur van Fasionable, het modeblad dat door verschillende planeten uitgegeven werd en Fwinn was degene die het voor Oak's Field verzorgde. De redacteur was zijn baas en besliste of hij kon blijven werken of niet. Net zoals de heer Sathandiai kon beslissen dat Fwinn hier nog studeerde of niet. Zwijgzaam ging zijn blik naar de man toe en keek hem met de nodige respect in de ogen. Maar de ogen deden hem haperen, deden hem abrupt stil laten staan. Hij kneep zijn hand tot een vuist en beet een enkele seconde zijn tanden stevig op elkaar. Een halfjaar, een halfjaar van zoeken op Shadra in die provincie leverde hem geen fluit op. Na het opgeven en te gaan studeren blijkt de man waar hij dat hele halve jaar naar gezocht heeft gewoon te vertoeven in een kantoortje op een andere planeet. Het kon hem woedend maken, nee ziedend zelfs. Maar hij liet het niet merken. Hij leek er echter alleen meer gespannen door en kennelijk werd dit gezien door het schoolhoofd. De man stelde voor dat Fwinn ging zitten, hij mocht zich wel ontspannen. Fwinn haalde diep in en uit en ging rustig tegenover de man zitten. 'Uiteraard..' sprak hij op zijn uitleg dat hij wel contact opgenomen zou hebben wanneer het niet uitkwam. Tijdens zijn uitspraak herstelde hij zich en zocht naar zijn woorden terwijl zijn blik naar de beste man gleed. Hij ging wat informeler zitten wat voor hem gemakkelijker was maar hij hield zijn blik neutraal en keek de man netjes aan terwijl hij begon te spreken. 'Laat ik bij het begin beginnen. Hoogstwaarschijnlijk weet u dat ik een bijbaantje naast mijn studie hier op StarShine heb. Ik neem aan dat dit in mijn dossier vermeld staat' hij kon niets meer dan aannemen, hij was namelijk niet bevoegd om die dingen te lezen. Zwijgzaam ging Fwinn rechter zitten. 'Mijn werkgever heeft u vermoedelijk een brief gestuurd waarin hij uitgelegd heeft dat ik langs zou gaan met betrekking op toestemming van fotograferen.' sprak Fwinn terwijl hij rustig een brief tevoorschijn pakte uit zijn zak en deze op tafel legde. 'Indien u deze niet ontvangen heeft, heb ik hier nog een reservekopie.' sprak hij. 'Het was mijn taak om met u te overleggen over het toestemming van het terrein. Ik heb regelmatig opdrachten om foto's te nemen van mijn toegewezen model, Noëla. Ik ben tot de conclusie gekomen dat het schoolterrein interessante locaties bevat. Locaties die toepasselijk zijn bij bepaalde kleding die verwerkt wordt in de catalogus.' sprak hij met een zakelijke ondertoon. 'Ik diende bij u toestemming te vragen om van deze locaties onbeperkt gebruik te maken zodat deze foto's gebruikt kunnen worden in de catalogus. Het is niet alleen aantrekkelijk voor het blad, tevens zal de naam van de school netjes in de het colofoongedeelte van de catalogus vernoemd worden zodat er wederdienst wordt gedaan.' sprak Fwinn met een kalme stem. Hij had dit al overlegd met de redacteur en deze was zeer te spreken over het idee van Fwinn. Fwinn was iemand die vooruit kon denken. Alleen toestemming van het schoolhoofd was voor deze man niet gunstig, en het leverde niets op. Mocht de naam vermeld worden in de catalogus, die door meerdere ouders wordt gelezen zou ook de school promotie krijgen en daardoor meer geld op kunnen leveren. Toch hield Fwinn rekening met het feit dat de heer Sathandiai niet inging op het voorstel. En om steeds zijn spullen en kledij naar Oak's Field te sjouwen en steeds in de Gardens daar zijn shoot te houden werd ook saai. Fwinn vond dat de variatie aan locaties vele malen groter was op het schoolterrein zelf en wilde hier gebruik van maken. Ineens kwam er iets in zijn gedachte. Hij had iets, een troef, een ongespeelde kaart die hij nog kon inzetten wanneer de desbetreffende man er niet mee eens was. Een tevreden glimlach kwam op zijn gezicht en hij keek de man even recht in zijn ogen met een kleine glundering. 'Wat vind u van het voorstel, Heer Sathandiai...' sprak hij de naam nu vloeiend uit. Fwinn wachtte geduldig en zou indien nodig zijn troef spelen. De man met de slangen ogen, na een half jaar zoeken had hij hem gevonden en hij vond dat hij deze kans mocht uitbuiten. Hij had Noëla ondertussen gezegd dat ze moest wachten op de uitslag. Hij wist dat ze te vrolijk was voor deze man zijn stemming en het een hoop kon schelen als alleen Fwinn hier zat. Hij had zo meer kans, meer kans dan wanneer het naïeve vrolijke meisje er bij zat en de boel nog moeilijker kon maken dan nodig. Zwijgzaam richtte Fwinn zijn ogen op de man wachtend op een mogelijke instemming of afwijzing van zijn voorstel.

- Hope you don't mind the sheety-thingy-
-Saf mag zowel op het voorstel ingaan of het afwijzen. Ik heb voor beide scenario's al een mogelijke reactie van Fwinn. Die keuze laat ik aan jou.-

Rode wijn in een simpel glas symboliseerde voor hem alle nagestreven maar mislukte doelen in zijn leven, de zonden, de verlangens, bloedvergiet en prille tranen. Hij maakte er een bezigheid van om het langs de randen van het glas rond te laten walsen, en het tegen de lichtval te bestuderen voor hij het uiteindelijk achterover sloeg. Opgeslokt door de eenzaamheid had een man als hij in zijn vrije uurtjes ook niet veel anders te doen. De boel draaiende houden was zijn enige echte hoofdtaak, die ene figuurlijke hendel die hij moest overhalen om zijn brood te verdienen. Onhandelbare generatie van coladrinkers, het was altijd wel wat. Blijvend respect was zeldzaam, leek enkel nodig als je iemand trachtte te willen overtuigen. Zoals in dit geval, ongetwijfeld. Een verloren poging om hem te doen laten geloven dat dit joch net zo keurig opgevoed was als dat hij zich voordeed. Rubbish. Gesprekje met de Hoofdmeester; druk de beste man een fles wijn in de handen, antwoord alleen met 'ja' en 'nee' en 'amen' en forceer je rug voor de komende negentig minuten in een kaarsrechte positie. Hij als hopeloze verslaafde in dit geval, nam het uiteraard wel aan. Niks geen achterliggend gedoe. Hij zijn wijn als presentje, de leerling zijn schaamte wanneer zijn plannetje in het water viel. Dan kwamen ze met een 'shit' en een reeks aan vervloekingen richting de Goden tot de conclusie dat hun zogenaamde slimme trucje al vanaf het begin af aan al keihard tegen hen werd gebruikt. Jezelf onbewust in de val van de grote vijand spelend, want hoe simpel ging dat deze dagen ook met die lui? Hij zou als zegevierende winnaar nog steeds uit diezelfde fles drinken als ze wisten dat ze niet met trucjes en dergelijke tegen hem op konden boksen, en dan maar verstrikt in het web van frustratie hun eerbiedwaardig maskertje afwierpen. Hij zou nog steeds wijn uit diezelfde fles een viertal keer in een glas schenken en dit glunderend drinken onder zijn les. En hij zou met diezelfde fles triomfantelijk en plaaggeestig gebaren als deze leeg was, puur om de leerling te kwellen en steeds terug te laten denken aan zijn eigen gênante misstap. Woorden schakelden op een zeker punt altijd wel over op daden. Wist hij alles van, met die voorspelbare jongelingen van tegenwoordig. Het brein moest geprikkeld worden om vooruitgang te kunnen boeken op inzicht en al die andere aspecten, constant. Dat speelden ze door dat eeuwige gelanterfanter nu niet bepaald klaar. En ze hadden als gevolg dan nogal eens de neiging om hun wrok op hem los te laten. Deze dwaas moest vast geen haar verschillen. Casual gekleed, zelfs zijn haar gefatsoeneerd. Klaar om een perfect beeld van zichzelf te scheppen en een perfecte indruk achter te laten. In een verre, verre fantasie. In een fractie van een seconde trok er een expressie van walging over zijn bleke gelaat, als een schaduw die bliksemsnel over zijn gezicht schoot. Simpelweg doordat hij één grote afkeer tegen de hele denkwijze van die jongelui had. Geluidloos kreunend sloot Savador voor een klein moment zijn ogen. Hij kreeg barstende hoofdpijn door uitgebreid na te denken over dingen waar hij toch al van op de hoogte was. Nu al, en het gesprek was nog nauwelijks begonnen.
De jongen stond daar in tweestrijd met zichzelf onder de deurpost, vuisten gebald, kaken op elkaar geklemd. De vlaag van woede ontging hem. De gespannen houding echter niet. Het was een kleine verlichting toen de jongen inging op zijn voorstel en netjes plaatsnam op de stoel voor zijn neus. Hij hield niet van spanningen; het maakte hem zelf ook gespannen. 'Laat ik bij het begin beginnen,' begon de jongen te spreken. Nu kwam het. 'Hoogstwaarschijnlijk weet u dat ik een bijbaantje naast mijn studie hier op StarShine heb.'
'Is me tot gehoren gekomen, inderdaad,' bevestigde Savador met een zakelijk knikje, zijn starende blik licht gefronsd op zijn bureau gericht en zijn gespreidde vingers strijkend over de stof van zijn pantalon. Dus? Blijkbaar betrof zijn bezoek niet een kennismaking alleen. 'Mijn werkgever heeft u vermoedelijk een brief gestuurd waarin hij uitgelegd heeft dat ik langs zou gaan met betrekking op toestemming van fotograferen,' ging de jongen verder. Bam, meteen met de deur in huis vallen. Niet eens een naam, ondanks dat hij deze in diezelfde brief al te weten was gekomen. Was hoe dan ook toch wel zo naar behoren. Prioriteit nummer één bij een kennismaking. 'Dat is correct,' gaf hij op zijn beurt weer antwoord, opnieuw met het kleine zakelijke hoofdknikje. Kalmpjes, heel kalmpjes. De reservekopie die over de desk van het bureau naar hem toegeschoven werd, was verloren moeite. De jongen - Fwinncendh - vervolgde zijn verhaal, dat hij met half gesloten ogen en ondertussen aandachtig strijkend met een duim over zijn kin aanhoorde. Zich als perfectionist en grammar nazi af en toe ergerend aan spraakfouten in de zinnen, typisch jeugdige foutjes in de morfologie. De ittybitty kleine details die er niet zozeer aan toededen. Het viel echter niet aan hem te zien.
Dus - een kwestie over fotoshoots. Ja, goed, tuurlijk, ga je gang. Dat deze fotoshoots gepositioneerd waren in de omgeving van de school en deze op het punt van aandacht dus - hopelijk - hoge ogen zou gooien, was niets meer dan logica. Directe reden waarom hij meteen zou instemmen. 'Wat vind u van het voorstel, Heer Sathandiai?' Het plechtige verzoek was hem niet zo onverwachts dat hij er zijn wenkbrauwen om zou fronsen, integendeel. Er viel inderdaad wel profijt uit te halen. Toch kwam er niet direct een reactie van Savadors kant, maar had hij in de plaats daarvan zijn pink bedenkelijk in zijn mond gestoken om Fwinncendh eerst een tijdlang roerloos aan te staren. Ontluikend fotograafje. Good gracious, alsof de maatschappij daar op zat te wachten, werkelijk. Maar profijt voor de school, stiekeme propaganda om daarbij ook zichzelf in een goed daglicht neer te zetten. Niets dat hem ervan weerhield om te weigeren. 'Ik zie niet in waarom niet,' besloot hij tenslotte.
'Je krijgt hierbij mijn toestemming en bent toegestaan om de omgeving in en rondom de school te gebruiken, mits - ' Hij stak demonstratief een wijsvinger omhoog bij die nadrukkelijke verheven woorden. ' - je mijn naam duidelijk vermeld, evenals een kleine beschrijving waarin er dieper wordt ingegaan op de locatie van de fotoshoot.' Langzaam liet hij zijn arm zakken en schoof zijn beide handen over zijn buik weer in elkaar. Glunderend glimlachend keek Savador de jonge fotograaf tegenover hem aan, in de wetenschap dat ook hij een klein verzoekje had - en het er van het antwoord op dat ene verzoek af hing of hij bereid was zijn toestemming te geven of niet. Want bij Medusa, wat hield hij van woorden als 'behalve', 'mits', 'beloofd', en de rulle regeltjes die eraan vastzaten.

Zijn stof van zijn pantalon trok hij zachtjes recht en keek toen naar de man die tegenover hem zat en zwijgzaam ging hij tegen de leuning aan zitten in een iets informelere houding om zijn spanningen te sussen. De man had slangenogen, de ogen die zo intens naar hem konden kijken. Hij wist dat de wijn een truc was deze man over stag te halen, en de man zou het toch wel doorzien. Maar het weerhield hem niet, deze fles wijn was voor de rebelse jongenman een teken dat hij lef had. Om desondanks het feit dat vele het getracht het trucje te gebruiken hij zich er niet door liet tegenhouden. Voor Fwinn stond deze fles wijn als ander teken dan voor het schoolhoofd. Zwijgzaam rechtte Fwinn zijn rug wat en keek toen richting de man. Hij begon direct over het onderwerp en sprak duidelijk en op een zakelijke toon. Zijn woorden waren krachtig en hij hield er een duidelijke profijt bij dat het school er ook van kan profiteren. Fwinn keek de beste man aan met een tevreden glimlach toen deze instemde op het voorstel. Alleen dat laatste woordje deed hem serieus kijken. Er was een voorwaarde die de man stelde. Voorwaardes waar had Fwinn er een hekel aan in de zakelijke wereld. 'Hmm...' sprak hij op de voorwaarde en knikte. 'Dat is te regelen, we zullen een aparte pagina als standaard voorin, na de inleiding, weiden aan de locatie. Uw naam werd zonder twijfel al vermeld dus dat zie ik niet als een probleem. Ik zal met de redacteur overleggen, al verwacht ik dat dit geen probleem is..' sprak Fwinn en zwijgzaam en stak zijn hand naar de man uit om de zakelijke bespreking en afspraken definitief te maken met een handschudding. Na dat Savador zijn hand had geschud keek Fwinn even opzij. 'Nu ik hier toch ben, zou ik graag nog wat willen bespreken...' sprak hij kalm. 'Om te beginnen, mijn naam is Fwinncendh...' sprak hij met een serieuze blik. 'Ik weet dat het onderwerp dat ik nu ga aansnijden of in zakelijke zin of zelfs in privézaken zal hebben afgespeeld..' sprak hij kalm en stak zijn hand in het zakje van zijn colbertje dat hij netjes over de rand van de stoel had gehangen. Zwijgzaam haalde hij een foto tevoorschijn. Een foto van een vrouw die maar al te duidelijk voor zou komen voor de heer voor hem. 'Herkent u misschien deze vrouw..' sprak hij kalm. Hij had een half jaar voorbereid op deze ontmoeting, een half jaar zich voorbereid om deze man toe te spreken. Hij schoof de foto over het bureau en draaide hem om zodat deze voor de man recht lag. 'Deze vrouw, Mealena genaamd, is een van de personen waar ik het dichtst bij stond..' sprak hij kalm en zuchtte even. De man had op zijn voorstel ingegaan dus echt omkopen was niet nodig. Zwijgzaam keek Fwinn naar de man om zijn reactie te bepalen. 'Ik zeg niet voor niets stond, deze foto is genomen een paar uur voor ze was overleden...' sprak hij toen met een serieuze ondertoon. 'Ze was ernstig ziek en leed aan een zeldzaam virus waarvan de dokters het fijne niet wist...' sprak hij kalm en keek toen weer naar de man om zich daarna op een andere punt in de kamer te vestigen. 'Indien u haar kent, al is het laat, toch nog gecondoleerd..' sprak hij kalm en keek toen weer naar de man. Ook voor Fwinn was het zichtbaar, en tevens hoorbaar aan zijn stem, moeilijk om dit onderwerp weer aan te snijden.

Moest toch geen probleem zijn, extra lof voor de school? In en rondom het kolossale kasteel waren de meest appetijtelijke plekjes te vinden. Oogstrelende oorden die flora en fauna onbelemmerd tot hun recht lieten komen - van de oude seniele ruïnes tot de achter het grasveld uitstrekkende wouden, waar vooral nu in het herfstseizoen de pracht en praal te herontdekken viel. Perfect voor fotoshootsessies. Was hier geen school gelegen, dan was dit zonder enige twijfel een razendpopulaire trekpleister geweest die door toeristen in Oak's Field gewoon bezocht moest worden. Maar dat was nu eenmaal niet zo het geval; de school was onbevoegd terrein voor degenen die er niets te zoeken hadden en zelfs de media hield hij buiten de poorten. Immers werd het vaak vergeten dat hij buiten het wereldje van Starshine om veel bekender was dan men hier deed vermoeden, en dat ook de vestiging van de Legendarische Magiërs hier die hun planeten vertegenwoordigen sappig materiaal bleek te zijn voor een interview of iets dergelijks. Daar wist hij verder het fijne niet van. Privé had hij het al druk genoeg om zijn eigen fotograven en interviewers van zich af te slaan, als hij zijn kinderen van de opvang haalde of boodschappen trachtte te doen alleen al. Nog maar te zwijgen over het vrouwelijk gedeelte van de fans die ook hij heus wel genoeg had, maar waar hij zich mateloos aan irriteerde als ze hem nog twee straten verder kontenlikkerig bleven volgen alsof hij honing aan zijn achterste had. Het was al een aantal jaren zo dat hij door de vorige Heer der Duisternis aangewezen was als diens opvolger, en het was dus ook al een aantal jaren zo dat hij daar in heel Kovomaka bekend om stond. Fwinncendhs verzoek was dan ook een zeldzame uitzondering om meer aandacht op de school te richten. In de zin om meer leerlingen te trekken, uiteraard, de media daarbij uitgesloten. Niet dat dat toch wel zou gebeuren, maar enfin. Als leider over de Academy vond hij het meer kunnen werven van leerlingen toch wel voorrang hebben dan de voor de schoolpoorten drommende camera's en microfoons van Shadra Internationaal, de Cassiaanse Omroep en de zieke paparazzi geesten achter de Novaanse Showbizz.
Goed, de fotosessies dus. Voor wat hoort wat. De vastberadenheid in zijn goudgele ogen bevestigden dat terwijl hij Fwinncendh over zijn in elkaar gevouwen handen streng aanstaarde. Gelukkig dacht te jongen het geen probleem te vinden, en de extra toelichting dat er één hele pagina aan de locatie gewijd zou worden, vormde enkel een groot steevast pluspunt in zijn ogen. Wel zo belangrijk. Van tevoren moest het nog wel even met de redacteur overlegd worden, meldde Fwinncendh, maar bij weigeren kon hij de goede heer met een alleraardigst bundeltje aan geldbriefjes vast wel zover krijgen. Omkoperij, iets waar hij aan deed en wat voor hem door zijn brede inkomen gemakkelijk mogelijk was - bovendien iets waar hij zich absoluut niet schuldig over voelde. Je moest er wat voor over hebben om te krijgen waar je naar streefde, dat wist hij inmiddels maar al te goed. Een enkele zakelijke handschudding en het verdrag was definitief.
'Nu ik hier toch ben, zou ik graag nog wat willen bespreken,' schakelde de jongeman het volgende moment over op een ander onderwerp, waarvan het hem benieuwde wat. De jongen stelde zich voor als Fwinncendh - niet nodig, wist hij al - en waarschuwde hem vervolgens dat het volgende onderwerp zijn privé-leven kon betreffen. Direct verscheen er iets wantrouwends in Savadors blik, terwijl hij Fwinncendhs reactie probeerde te peilen. Geneus in zijn persoonlijke zaken - door een leerling, nota bene. Het zinde hem niet. Maar als de harde persoon die hij was, zijn poot al stijf houdend om het minste of het geringste, wist hij dat hij ook op dit punt te snel vooroordelen zou trekken. Zijn nog achterdocht uitstralende blik, schoot van Fwinncendhs gezicht alert naar een lager punt toen de jongen iets uit de zak van zijn colbert tevoorschijn haalde. Een vierkant vel papier - nee.. een foto - werd hem vervolgens over de desk van zijn bureau toegereikt. Omgekeerd, vandaar dat hij het eerst voor papier aanzag. Maar het werd voor hem ongedraaid, de afbeelding onthuld en het volgende ogenblik staarde hij neer op het bleke ingevallen gelaat van de op de foto uitgemergelde en afgeleefde vrouw waar hij een avond wild mee tekeer was gegaan. Al was het alleen maar om de opgehoopte passie uit hun jeugdjaren eindelijk tot uiting te laten komen. 'Herkent u misschien deze vrouw?'
'Herken ik deze vrouw,' bracht hij verontwaardigd maar hees uit, zichzelf met een hand voor zijn mond zacht kuchend verslikkend in de brok in zijn keel - op een toon alsof deze vraag hem nu serieus gesteld werd. Of hij de vrouw herkende. Een zo goed als lijk in een ziekenhuisbed, eens zo volle haren nu als sluike dunne slierten uit haar kalende schedel haar gezicht omlijstend, dat één en al bot was. Vel over been, letterlijk. Maar het was Mealena, o ja, het was haar zeker. Ernstig fronsend bleef hij nog een ogenblik op de foto neerstaren, wijs- en middelvinger peinzend tegen zijn onderlip gehouden. 'Deze vrouw, Mealena genaamd, is een van de personen waar ik het dichtst bij stond..' Hoe een voor hem nog vrij onbekend persoon de naam wist uit te spreken die bij zijn jeugdvriendin hoorde; het was voor hem een trigger om dit alles te bevestigen. Fwinncendhs woorden drongen niet geheel tot hem door, nog verbijsterd en doodsbezorgd en ellendig als hij over de hele situatie was. Wat kon hem het nu op dit moment verdomme schelen dat het joch haar kennelijk ook kende? Mealena lag nu waarschijnlijk ergens te vechten voor haar leven, haar schone lieve gelaat zoveel anders dan hoe ze onder hem had gelegen en hem de tederheid had gegeven waar hij zo naar gesnakt had. In een kordaat gebaar schoof hij de foto van zich af, struikelde in zijn opstaan bijna over de poten van zijn bureaustoel en zocht verwilderd zijn kantoor af naar zijn hoed en colbert. Hij moest naar haar toe. Nu. Onmiddellijk.
'Ik zeg niet voor niets stond,' verbrak Fwinncendh zijn ophef. 'Deze foto is genomen een paar uur voor ze was overleden..' Verstijfd, ter plekke en midden in zijn beweging. De Shadraanse hoed die hij formeel al over de voorste helft van zijn schedel geschoven had, gleed met een doffe plof op de vloer. 'Ze was ernstig ziek en leed aan een zeldzaam virus waarvan de dokters het fijne niet wist...,' behoedde de jongen het moment van pijnlijke stilte, die daarna toch wel in volle macht de overhand nam. Langzaam liet Savador zich in zijwaartse positie terug op zijn stoel zakken, gezicht naar de muur gericht, zijn ogen leeg en glazig starend naar de vloer en zijn mond halfopen. Geheel van de wereld. Niet in staat om te kunnen spreken of te denken. De klap kwam pas veel later, bij het moeten aanhoren van de eerste condoleance, die bij de eerste keer ook direct de moeilijkste was - wetend dat je het nog tientallen keren aan zal moeten horen, en des te meer je bewuster werd van de harde werkelijkheid. Maar wat had hij aan condoleances? Mealena was dood, vorgoed weg, van de kaart gewist, uit zijn leven verdwenen. Lag nu ergens op een godvergeten kerkhof in een grafkist, of in niets meer dan zielig as in een urn gepropt of uitgestrooid over zee of opgelost of hoever ze op dat gebied tegenwoordig ook mochten zijn. De enige persoon die hem echt vanaf het begin af aan, toen hij dagenlang gepest en vernederd werd, geaccepteerd had voor wie hij was. In tranen uitbarsten zou hij niet, huilen was uitgesloten. Vooral nu er één van zijn leerlingen voor zijn neus zat. De tranen kwamen ook niet, het lukte niet. De gruwelijk bekende pijn des te meer, want God - gódverdomme, bloody fucking fate; waarom gingen juist de mensen die hem wel konden liefhebben dood of verdwenen uit zijn leven? De adem kwam er in een gefrustreerde beverige stoot uit terwijl hij zijn ellebogen op zijn bovenbenen liet rusten, zijn hoofd boog en met beide geklauwde handen zijn korte lokken over zijn kruin naar achteren streek. Zo bleef hij zitten, met zijn handen in zijn haar. Innerlijk in de ban genomen, huilend van binnen - vast als vroeg voorproefje waar hij zich de komende lange dagen van rouw en tientallen flessen wijn op voor kon bereiden.

Fwinn zat rustig op de plek waar ongetwijfeld meerdere leerlingen hadden gezeten en meerdere mensen hadden gesoliciteerd maar hij dacht niet na hoe hun het er af hadden gebracht. Zijn volledige aandacht was gericht op de man die voor hem zat. Terwijl dat Savador zijn hand schudde kreeg Fwinn en glimlach van genoegen. Zwijgzaam ging Fwinn zonder moeite over op het volgende onderwerp en gaf aan dat dit het privéleven van de man kon betrekken. De strakke blik die volgde deed Fwinn en tweede keer nadenken of het slim was om als leerling het zo te brengen maar hij had zijn woorden al gezegd. Zwijgzaam schoof hij de foto naar de man toe en de blik die veranderde deed Fwinn ergens een steek in het hard bezorgen. Mealena was al een hoop veranderd van foto's die hij zelf had gezien vanuit een album en hij wist dat dit misschien als een schok kon aankomen voor de man voor hem wanneer deze man haar daadwerkelijk goed kende. Zwijgzaam vertelde Fwinn dat hij bekend was met Mealena maar dat bleek de man niet te schelen. Hij staarde enkel naar de foto om niet veel later overeind te schieten en zijn colbert en hoed te pakken. Fwinn zuchtte even en verklaarde zijn woorden. De man stond abrupt stil en Fwinn keek met een neutrale blik naar de man die als verslagen er stond. Kennelijk kende deze man Mealena beter dan wie dan ook want hij was er kapot van dat Maelena er niet meer was. Zwijgzaam pakte Fwinn een plat papiertje uit zijn zak en legde het op tafel. Hij leek een onzichtbaar touwtje te pakken en trok er aan waardoor het papiertje diepte kreeg en zich vormden tot een metaal doosje. 'Mijn taak was het vinden van de man met de slangenogen. Gezien je reactie op het overlijden van haar neem ik aan dat mijn zoektocht ten einde is..' sprak hij zacht met een medelevende stem. Hij schoof het metalen bakje naar de man toe. 'Ze zei dat ik dit bakje met brieven aan u moest overhandigen, ik mocht ze koste wat kost niet lezen van haar..' sprak hij kalm en stond zwijgzaam op. 'Het spijt me nogmaals heel erg voor uw verlies...' sprak hij en pakte zijn colbertje en sloeg die over zijn arm. 'Ik gun u uw tijd om dit te verwerken. Ik heb nog een aantal foto's van haar tijdens haar jongere jaren en haar gezonde periode. Wanneer u deze wilt kan ik ze dupliceren en tevens aan u overhandigen.' sprak hij kalm en knikte. 'Ik hoor ongetwijfeld nog van u. Sterkte...' sprak hij terwijl Fwinn aanstalten maakte om te vertrekken. Weg uit deze drukkende sfeer en de man zijn rust gunnen.

Ze hadden elkaar gevonden onder de lakens, al die jaren ingehaald. Een one-night stand in een ziekenhuisbed op de ziekenzaal, gewoon zomaar vanuit het niets. Elf uur; gezellig een gedeelde cocktail, kwart voor twaalf; een langzaam uitdagend proces van steeds meer kledingstukken op de grond, en steeds meer ontluikende lichamen, vijf over twaalf; het begin van een lange nacht waar de passie er in vonken van af schoot. De innige sessies die zich nog drie, vier keer hadden herhaald wanneer ze hun hoogtepunt hadden bereikt, maar er geen enkele geldige reden was geweest om te stoppen en aan nachtrust te denken. Tot de eerste lichtstralen van de over de heuvels glurende zon de volgende morgen de ziekenzaal binnensijpelden, en ze verstrikt in lakens en armen in een vredige slaap waren gevallen, te afgepeigerd om verder te gaan. Het had de gehele nacht geduurd, en hij betwijfelde of zijn liefde wederzijds was, maar wist dat Mealena dol op hem was geweest - en hij had ervan genoten. Een vrouw in al haar schoonheid die hem in plaats van de bekende minachtende blik een liefdevolle glimlach schonk, die hem het broodnodige schouderklopje gaf als zijn depressie toesloeg terwijl de rest hem alleen nog maar meer de grond instampte. Nog nooit had hij zich zo één met een vrouw gevoeld, niet eerder. Moest hij dat alles dan maar als een vage droom aannemen nu ze dood was? Het accepteren dat ze nu niets meer dan een vage herinnering in die vage droom was? Bij God, dat kon hij toch niet? Ze waren te gesteld op elkaar geweest, hadden die avond geen zin in moeilijk gedoe gehad, het had iets kunnen worden als het niet zo was gelopen. Hij zou haar binnenkort verdomme weer zien! Koortsachtig gleden zijn handen terug van zijn haargrens over zijn gezicht, waar zijn vingers in de krachtige bewegingen zijn huid strak spanden en zijn onderste oogleden omlaag trokken, wallen en lijnen in zijn gelaat nalieten. Alles trok weer glad en strak zoals hij een veel jonger voorkomen in uiterlijk had terwijl hij zijn handen nu als een dakje boven zijn neusbrug hield. Niet eens een afscheid. Hij had niet eens op haar begrafenis aanwezig kunnen zijn. 'Mijn taak was het vinden van de man met de slangenogen,' de plotselinge stem van de jongen drong op het moment nauwelijks tot hem door, maar hij had vanuit zijn ooghoeken opgemerkt hoe hij iets op zijn bureau tevoorschijn gehaald had. 'Gezien je reactie op het overlijden van haar neem ik aan dat mijn zoektocht ten einde is..' 'Je' - zelfs toen de woorden eenmaal tot hem door waren gedrongen, had hij de fut er niet voor om Fwinncendh te corrigeren door hem met 'u' aan te moeten spreken. Hij zat daar maar, leeg en roerloos. Een schuivend geluid bracht even licht in zijn ogen, alsof hij voor een fractie van een seconde even terug tot de realiteit bekeerde. 'Ze zei dat ik dit bakje met brieven aan u moest overhandigen, ik mocht ze koste wat kost niet lezen van haar..,' lichtte Fwinncendh hem in tijdens zijn handeling, waarna hij zijn vertrek gereed maakte. Brieven..
Houterig draaide Savador zich recht op zijn stoel, zijn glazige blik neerstarend op het stapeltje enveloppen in het metalen bakje voor zijn neus. En ook houterig bracht hij een arm naar één van de lades van zijn bureau, om daar een leesbril van Neara uit te vissen en die vervolgens met trillende vingers op het puntje van zijn neus te schuiven. Brieven.. van Mealena. Een laatste schriftelijke afscheid? Lang bewaarde geheimen die ze aan enkel en alleen hem wilde blootleggen? Zijn handen beefden terwijl hij de eerste van het stapeltje pakte. Dhr. S. Sathandiai - stond er in duidelijk geschrift op de achterzijde. Hij hoorde Fwinncendh op de achtergrond tot hem spreken, zijn stem vervaagd alsof hij zich ver weg bevond, en eigenlijk alleen de vage klanken van zijn woorden. De rest drong niet tot hem door. De brief was werkelijk alles waar hij zich nu tot kon richten. Zijn vingers trilden zo erg bij het openscheuren van de envelop, dat hij even bang was dat het hem niet zou lukken. Maar hij slaagde erin een scheur groot genoeg te maken dat de brief eruit gleed en precies recht onder zijn neus belandde. Hij durfde bijna niet te kijken, moest zichzelf moed in spreken - en kon zich al bijna niet meer inhouden bij het zien van zijn voornaam dat het eerste was wat hij in de aanhef zag, informeel en bijna vriendschappelijk, zoals hun relatie geweest was. Formeel op de envelop, informeel binnenin. Fraai hoor, Mealena. Typisch jij.
Savador - verder kwam hij niet. Hij kneep zijn ogen even dicht, moest de tijd nemen. Toen hij het volgende moment zijn ogen weer openden, zagen ze vochtig en rood. Lieve Savador - hij zag werkelijk nu pas dat er nog iets voor zijn naam stond. Hij nam een diepe ademteug en liet zijn blik verspringen naar de eerste alinea. Ongecontroleerd schoten zijn ogen over de regels, schoten terug om de zin nog twee, drie keer overnieuw te lezen om het volledig op te kunnen nemen - sloegen onbewust regels over, lazen over woorden heen en werden vervormd tot wazig dansende tekens door de tranen die zijn zicht belemmerden. Voor hij het zelf goed en wel doorhad, was de hele brief gesierd met donkere vochtige vlekken van zijn gevallen tranen, maar hij was er bijna doorheen. Bijna. Nog twee alinea's, waarschijnlijk ook opgevuld door lange zinnen die haar leven betrof - haar leven dat weer zin had gekregen nadat ze hem weer ontmoet had, haar levenservaringen en hoeveel ze van hem hield en dat hij dat niet moest vergeten. Zoiets. Vast en zeker. Hij was echter al sneller door de brief heen voor hij er zelf erg in had, en staarde na de laatste zin even nietsziend voor zich uit, de leesbril waarvan de glazen bedrenkt waren met tranen nog op zijn neus. Wat? Hij nam het ding van zijn neus af, kneep zijn ogen dicht, deed ze weer open, plaatste de bril op zijn neus en nam de brief weer voor ogen. Verwilderd schoten zijn ogen achterwaards terug langs de zinnen van de één na laatste alinea, en bleven hangen op een aantal woorden die meer dan de rest op leken te vallen. Als zwart op wit, terwijl de rest op figuurlijke wijze grijs op wit leek te zijn. Zwanger - Fwinncendh - zoon. Hij las de zin nog zeker zes keer over, maar alleen die drie woorden drongen bleven als hardnekkige vlekken aanwezig in zijn hoofd. Zoon? Er waren geen voorbehoedsmiddelen geweest, ja, alles was in het moment gebeurd. Maar een kind? Mealena dood en hij kreeg er een joch voor terug? Een minuut, als het al niet meer was. Zestig seconden waarin de tijd even voor hem leek stil te staan, en waarin hij alleen maar beduusd voor zich uit kon staren. Zijn blik onbewust gericht op het bovenlichaam van Fwinncendh, al zag hij niets - het joch waar het in de brief om draaide. Zijn borst en schouders veerden op terwijl hij zich van de brief af keerde en met een gefrustreerde strijkbeweging door zijn haar de korte lokken die in zijn gelaat hingen uit zijn gezicht kreeg. Wat was dit voor ziekelijke grap. Waar had ze met haar hoofd gezeten, het kind houden? Het was überhaupt niet eens de bedoeling geweest, verdomme. Ze had hem ooit eens iets verteld over haar baarmoeder, slikte pillen en dus had hij geconcludeerd dat het niet nodig was geweest. Hij was ervan uitgegaan dat het niet in de periode was geweest van haar ovulatie, dat had ze toch gezegd?! Bovendien nam de vruchtbaarheid van vrouwen rond haar leeftijd toch af vooral als ze in de overgang zaten? Of zat hij nu in zijn flinke wanordelijkheid gigantisch dingen te verwarren?
'Christ..,' prevelde hij schor in zijn thuistaal terwijl hij zijn leesbril afnam. 'Jesus Christ.' De schok had zich in de vorm van hevig trillende ledematen verspreid door zijn hele lijf toen hij zo abrupt overeind schoot dat zijn stoel op zijn kant viel. 'Jesus bloody Christ - fucking bloody-minded PIECE OF SHIT!' De intimiderende stemverheffing in het Shadraanse gescheld joeg de woede en frustratie in hem naar boven, waarin Savador in een waas de rand van zijn desk beetgreep en zijn bureau met brieven, wijnglazen en papierwerk en al met een luide klap ommieterde. Moest hij zich nu gelukzalig voelen, onbelemmerd en vreugdig over het feit dat zij dood was, maar ze als allerliefste nalating hem een kind gebracht had om de pijn deels weg te kunnen nemen? Nou - hij was het dus niet. 'GA MIJN KANTOOR UIT!' barstte hij nu met overslaande stem los tegen Fwinncendh. Hij stoof op de jongen af, greep hem bij een arm en probeerde hem met afzwakkend geruk en gesjor zijn kantoor uit te werken. 'Ga weg,' riep hij hem nu op een haast smekende toon toe terwijl de tranen over zijn wangen stroomden. 'Ga gewoon weg - For fuck's sake.. fucking.. hell - God.. blind me..' Hartritmestoornissen. Hyperventilatie niet uitgerekend. Met een hand om de stof van zijn overhemd geklauwd, op de plaats van zijn ongezond snel roffelende hart, strompelde Savador wankelend bij Fwinncendh vandaan, terug zijn kantoor in. Zijn schouder leunde tegen de wand en de boekenkasten, schoof langs het meubilair en tastte de omgeving af waar hij in zijn zwakke onstabiele loop steun aan kon vinden. Bij zijn hoedenstandaard naast de kasten vol boeken en dossiers stopte hij. Daar liet hij zich met zijn handen om het zwartgeverfde mahoniehout langzaam omlaag zakken, tot hij met zijn rug tegen de boekenkast half onderuit gezakt op de vloer zat. Gejaagd hijgend bleef hij daar zitten, het zweet parelend op zijn voorhoofd. Het werd hem allemaal teveel. Teveel in één keer, geknoei met zijn brein en gewoon.. alles. Mealena opeens dood en vanuit het niets bleek hij ook een zoon te hebben die hij zijn levenlang niet had gezien. Alsof iemand hier in deze wereld of daarboven hem ervan weerhield om ook een gelukkig bestaan te hebben.

// Surry voor het vele gescheld. Maar Britten schelden nu eenmaal veel met het f-woord c':

Het viel voor Fwinn ook zwaar me te delen dat zijn moeder was overleden. Het was gewoon nog vers na een halfjaar en zo te zien was deze man een dierbaar persoon van haar. Hij vond het moeizaam om de man te zien vechten met wat hij allemaal te verwerken had. En desondanks de twee in een vergelijkbaar schuitje zaten gaf de man geen enkele teken van begrip. Hij leek hem nog steeds te zien als de leerling die lastig kwam vallen. En Fwinn had ergens wel een medelevende blik. Hij stond moeizaam op na dat hij zijn uitleg had gedaan en de brieven had overhandigd. Langzaam wilde hij aanstalten maken om te vertrekken. Streek zijn giletje glad om mee te beginnen. Trok zijn stropdas aan. Ondertussen las de man de regels vliegensvlug door. Op het moment dat Fwinn zijn colbertje aantrok prevelde hij wat. Fwinn trok hem rustig aan en keek naar de man die niet veel later in gesnauw en gevloek uitbarste. 'Sir...' kwam er haast verbaasd uit in zijn eigen moedertaal vanwege het feit dat de man in Shadraans vloekte en daarmee dacht hem beter te bereiken. De slag die alles wierp van het bureau deed Fwinn en stap naar achteren zetten. Wat deed deze man zo omslaan in humeur? Was het enige wat Fwinn zich afvroeg. Hij hoorde de woorden en zijn blik verstrakte. 'Ik weet niet...' hij wilde er tegen protesteren maar de man kwam op hem afgelopen en greep hem bij zijn bovenarm. 'Zeg, je mag het schoolhoofd zijn maar dat geeft u niet het recht om mij zomaar vast te pakken...' sprak hij met een stemverheffing die aangaf dat hij dit lichamelijk contact niet diende. Hij verzette zich terwijl hij verwoed zijn balans probeerde te bewaren terwijl de man hem uit het kantoor wilde duwen. Hij was nog niet bij de deur of de man begon al te smeken en te hyperventileren. 'Sir Sathandiai?' vroeg hij na. Dit zag er niet best uit. De man zakte door zijn knieën terwijl hij zijn blouse vastgreep. Fwinn liep er naar toe en zakte door zijn knieën zich meer bekommerend om de gezondheid van het schoolhoofd dan dat hij zich woedend moest maken over wat er net had afgespeeld. Echter bleef zijn blik hangen op het witte briefje met de handgeschreven tekst. Hij kreeg een brandend nieuwsgierigheid naar wat er in die brief stond dat deze man zo woedend maakte. Zijn ogen bleven gefocust op het witte briefje. Hij schudde zijn hoofd en stond op. Het was misschien verstandiger om nu toch maar te vertrekken. Het schoolhoofd had zowaar last van zijn hart en het was misschien handiger om later binnen te sneaken om te weten wat zijn moeder wel niet had te vertellen. Zwijgzaam draaide Fwinn zich om en liep kalm het kantoor uit. De hoeveelheid grimms was hem tevens niet ontgaan. Het zat bomvol negativiteit in dat hok en hij zou zeker nog een goede rede hebben om terug te komen. Al was het om zijn spaarpot te vullen met een hoop nieuwe soorten.

Hij moest weg. Nu. Onmiddellijk. Uit zijn zicht verdwijnen - en snel voor hij niet meer zou weten wat hij deed als hij hier ook maar een minuut langer bleef. Dat wist hij verdomme nu al nauwelijks meer. Maar een joch, een brief, een overleden vriendin, de mededeling dat je er pats boem opeens een kind van bleek te hebben; dat zou iedereen toch te boven gaan? Een kind dat al bijna door zijn jeugdjaren heen was, zo onrealistisch als het in zijn ogen was. Hoe was dat in godsnaam mogelijk? Waarschijnlijk stond het allemaal haarfijn uitgelegd in de overige brieven, had Mealena er echt de tijd voor genomen om hem dat brief na brief helder toe te lichten. Zo lief was ze wel. Correctie: was ze wel geweest, God. Nee. Hij wilde dit niet langer doormaken. Geen woord meer, schriftelijk of verbaal. Niemand meer. Wilde gewoon de rust omhelzen, zijn eigen pijn verwerken. Want die was er, en hoe. De ironie. Ben je dokter, zul je zien dat je zelf tenonder gaat aan een ziekte. Het was bijna zo driest dat het grappig was, en hij zou er met bittere vreugdeloze tranen om hebben kunnen lachen als hij geen ademtekort kwam op het moment. Complete mindfck, hij had er gewoon geen andere woorden voor. En des te harder was het aangekomen omdat het hem zo plotseling vanuit het niets was bijgebracht. Als een uitermate harde klap in zijn gezicht, die kaak en neus van hun oorspronkelijke plek deden verschieten. Het joch had het misschien kunnen weten als hij hem al langer gekend had. Dat hij zielig en eenzaam was, aan één stuk door melancholisch aan de wijn zat, de ene mental breakdown na de andere. Als hij hem zelf had opgevoed, Mealena als zijn vrouw en de moeder over dit kind, blij gezin, gelukkig leven, niets aan de hand. Voor nu wilde hij er niet eens langer over nadenken. Het werd je wanhopig vergrijpen naar iets dat er niet langer meer was, zoals al zijn idealen waar hij in diepe depressies over droomde als de levensdromen van een kind. Dit joch als zijn zoon? Nooit. Walgelijk, het idee alleen al. Hij ging het niet accepteren, zou het niet accepteren. Zelfs in de wetenschap dat Mealena het wel graag gewild zou hebben, en hij het eigenlijk in haar nagedachtenis niet kon maken om haar laatste wens zo baldadig van zich af te werpen. En op zijn beurt vond hij dat zij dit niet had kunnen maken, zoals ze wist in wat voor situatie hij verkeerde. Het nauwelijks aankunnend als alleenstaande vader voor twee kleuters alleen al, zich op sommige momenten zo ziekelijk levensmoe voelend omdat niemand inzag hoe hard hij eigenlijk zijn best wel niet deed om ook een normaal bestaan te kunnen leiden - inclusief het creëren van een goede toekomst voor zijn kinderen. Een derde kon hij er niet bijhebben. Het was een joch in zijn rebelse puberjaren, nota bene! Een onverschillig, verachtend, brutaal kind dat worstelde met zijn tienerjaren en natúúrlijk opstandig moest doen tegenover zijn ouders, want welke tiener was dat niet? Ze was stom geweest, had totaal niet nagedacht. En toch wist hij dat ze het had gedaan nu dit.. joch - hij vertikte het naar hem te refereren met zijn naam - nergens anders heen kon dan naar zijn wettelijke vader.
Hij negeerde de pogingen van de jongen om hem tot bedaren te brengen. Alles in de omgeving werd overstemd door de woede die in zijn oren bonsde, zijn struikelende hartslagen en zijn eigen onregelmatige gehijg. 'VERDWIJN!' schreeuwde hij hees in Fwinncendhs gezicht toen deze bij hem neerhurkte, de aders bij zijn slaap zo dik opgezwollen dat het leek alsof ze op barsten stonden. Hij deed een poging flink naar hem uit te halen. Het zou een harde bloedneus-bezorgende stoot kunnen hebben zijn geweest als hij niet miste. Beroerd zakte hij meer onderuit tot hij vrijwel in een halfliggende positie verkeerde, zijn benen rustend over en onder de vele boeken en het papierwerk waar de vloer mee onder bedolven was. Door zijn hijgen heen klonk afwisselend een hees gepiep, voortebracht door zijn dichtknijpende keel, en een schor gejammer. Zijn ogen gleden dicht, in de hoop op deze manier meer tot rust te kunnen komen. Pas bij de zachte klik van de deur werd hij zich van het feit waar hij de behoefte aan had bewust. Hij werd met rust gelaten. Was nu alleen. Niets anders dan hij.. de rust..
Even bleef hij nog liggen, maar greep zijn bevende handen na een kleine tijd toch vast om de hoedenstandaard en de rand van de kast. Hij wilde.. moest..
Schokkerig was hij erin geslaagd zijn plotseling bizar zware lijf omhoog te werken, en nu op handen en knieën zich langzaam schuifelend door zijn kantoor te begeven. Hand voor hand, knie voor knie. Het zwarte draaiende beeld voor zijn ogen negerend, al was dit bepaald niet gezond meer. Zijn abnormaal snel roffelende hart voelde hij nu beuken in zijn keel, haast schreeuwend om eruit te willen komen. Hij liep een gigantisch risico om door een hartaanval te worden getroffen. Het kon niet en mocht niet. Hij mocht er veelal dan schoon genoeg van hebben; zijn kinderen hadden dat niet, hadden hem nodig. In een ruw gebaar schoof hij boeken op zijn pad van zich vandaan. Hij viel bijna plat voorover toen hij daarna de onderste lade van zijn bureau openschoof, een opgerolde papieren zak tevoorschijn haalde, zijn lunch eruit schudde en de zak vervolgens gulzig naar zuurstof om zijn mond plaatste. Zijn longen wisten niet hoe diep ze de lucht op moesten nemen en weer moesten laten ontsnappen, en onder het luide inhalerende gehijg gingen zijn borst en schouders hevig op en neer. Met de zak nog aan zijn mond zakte hij langzaam onderuit tot hij plat op zijn rug lag. Zijn gezicht was nat van het zweet, zijn kortere zwarte lokken plakten in zijn nek, zijn mond was kurkdroog, met zijn broek lag hij in de scherven van het kapotgevallen wijnglas. Hij merkte het niet eens. Glazig staarde hij naar het plafond, zijn blik leeg en lusteloos. Op een minder snel tempo bolde de papieren zak op, kreukelde vervolgens weer in. Zijn ademhaling was weer terug naar normaal, en zo zuurstofgebrekkig als hij voorheen was geweest, zo teisterde hem nu het gevoel teveel in zijn longen te hebben. Het maakte hem lodderig, zodat hij eigenlijk pas nu merkte hoe erg hij zich had op staan fokken en hoe verschrikkelijk vermoeid hem dat had gemaakt. Overdreven? Nee, niet in zijn geval. Niet als je in zijn schoenen stond. Slapjes liet hij de hand met het papieren zakje naast zich neervallen, in de kleine plas wijn die inmiddels ook zijn boterhammen voor de middag totaal hadden bedrenkt. Bijna lijkend alsof de rode vloeistof bloedspatten op zijn hagelwitte overhemd leken, als de grote innerlijke wonden die hem door het leven heen waren toegebracht, en keer op keer weer werden opengehaald.

PROFILE MAGICIAN