Er was eigenlijk niet veel tijd om haar huiswerk te doen, maar dat maakte Spell niks uit. Het was immers nog niet zo lang geleden dat ze het huiswerk had opgekregen, maar toch maakte Spell liever alles af. Toch was de drang om naar buiten te gaan, opzoek gaan naar mensen met wie ze een babbeltje kon slaan, er veel meer dan hier zitten en huiswerk doen. Ze overwoog haar kansen. Zou ze naar buiten gaan en haar huiswerk morgen doen of zou ze nu nog een uur zwoegen? Ze moest een opstel maken, maar haar inspiratie was even verdreven. Bovendien zat er te veel adrenaline in haar om te blijven zitten. Ze schudde haar hoofd even. Zo kon ze niet werken. Glimlachend om de vindingrijke conclusie stond ze op en deed de papieren van haar huiswerk netjes in het boek waar ze de benodigde antwoorden kon vinden. Hoezeer ze ook haar best deed, soms wilde de inspiratie niet komen om de juiste woorden op te schrijven. Iets wat heel irritante was, maar iets wat later alleen maar meer zou helpen om dan wel de juiste woorden te vinden. Ze moest er gewoon een nachtje over slapen en dan vond ze wel iets. Even stond ze voor haar kledingkast. Ze was echt iemand van de leuke accessoires. Het was best koud buiten. Misschien… Ze koos uiteindelijk voor een skinny, blauwe jeans en daarover een zwart shirt, waarvan de mouwen lang waren, maar bij de schouders afzakten. Haar schouders kwamen er bloot mee. Ze deed bijpassende, zwarte oorbellen in, die de vorm hadden van halve, zwarte maantjes. Ze besloot om zwarte ballerina’s aan te doen en een gekleurde sjaal maakte het helemaal af. De sjaal sloeg ze zo om dat het een beetje openviel en haar keel niet te dik ingepakt werd. Ze overwoog om handschoenen aan te doen, maar besloot uiteindelijk om dat niet te doen. Haar haren liet ze los hangen, na het even geföhnd te hebben. Mocht ze iemand tegenkomen, dan zou ze er in elk geval niet slecht uitzien. Het was nou ook weer niet de bedoeling dat mensen negatieve dingen gingen denken over haar kledij en haar uiterlijk. Dat wilde ze ten zeerste voorkomen, maar natuurlijk stond niet iedereen altijd even positief in het leven, dat begreep ze ook wel. Je kon immers ook wel eens een mindere dag hebben. Spell schudde het van zich af en begon de tocht naar beneden voort te zetten. Ze was blij dat ze voor ballerina’s had gekozen en niet voor hakken van acht centimeter, waar ze op geleerd had om op te lopen vanaf haar veertiende. Haar broer moest er altijd vreselijk mee lachend als ze dan bijna viel, maar haar moeder was er alleen maar trots op dat ze platte schoenen, van die ballerina’s die sneden tegen je achillespees en gewone, platte sportschoenen kon dragen. Ze keek even naar zichzelf in een spiegel, die ze toevallig tegenkwam toen ze er langs wandelde. Meteen keurde Spell zichzelf goed en zelfzeker en opgevrolijkt door haar spiegelbeeld trotseerde zij de buitenlucht. Even had Spell spijt van haar keuze om geen handschoenen aan te doen. Ze stopte haar handen diep in haar zakken en hoopte daarmee de koude een beetje te verdrijven. Even stond ze voor de moeilijke beslissing waar ze naartoe zou gaan, maar een soort kroeg zou haar op dit moment alleen maar opvrolijken. Gezelligheid, warmte en drinken. Ja, dat had ze wel nodig op dit moment en gelukkig was ze haar portemonnee niet vergeten. Het duurde niet lang of ze kwam terecht in Oak’s Field. Ze keek opzij en besloot meteen om een kroeg binnen te gaan. Zoals ze al verwacht had was het lekker warm binnen. Ze wreef door haar ijskoude handen en drong zichzelf toen door de menigte mensen naar de bar. Ze zette zichzelf op een van de krukjes. ‘Een tonic, alsjeblieft,’ zei ze. Dat had ze altijd al willen zeggen. Misschien was het een lekker drankje. Volgens haar broer was het bitter. Nou ja, ze zou wel zien. Toen pas viel haar oog op de jongen die naast haar zat. Ze wilde eerst iets zeggen, maar zag toen de drank. Was hij dronken? Ze wist het niet zeker. Ze twijfelde even of ze een gesprek zou aanknopen. Ach, misschien was hij wel aardig. Ze mocht immers geen vooroordelen over mensen hebben. En trouwens, ze had nog altijd haar eigen attitude mocht dit verkeerd uitpakken. Ja, ze zou zich wel weten te redden. ‘Hé,’ zei ze, waarna ze hem even aankeek en hem zachtjes tegen zijn schouder porde. ‘Weet jij misschien of een tonic lekker smaakt?’ Ze keek hem vragend aan, wetend dat dit misschien niet de beste openingszin was die ze had, maar het kon ermee door.