Isaac heeft altijd problemen gehad met zijn dierlijke vorm, zelf heeft hij het nooit doorgehad: zag niet in wat er nou precies mis was. Het is namelijk zo dat zijn dierlijke vorm de overhand neemt, hij hierdoor ook altijd zijn wolven oren en staart heeft. Hij gedraagt zich nogal dierlijk, vertrouwd voornamelijk op zijn instinct. Natuurlijk heeft zijn omgeving dit gedrag ook gevoed, door hem te behandelen als een huisdier.
De jongen is erg vrolijk en voornamelijk goedgelovig. Hij wilt graag stoer overkomen, maar door zijn lengte en het feit dat hij praat als een klein kind – derde persoon enkelvoud en met gewoon super weinig verstand van grammatica, zorgen ervoor dat dit nogal moeilijk is voor hem. Daarbij is hij ook gewoon een schat van een jongen, probeert het altijd met iedereen te vinden en altijd iedereen op te fleuren. Bewijst daarmee dat hij een echt hart van goud heeft.
De meeste maken de fout dat hijzelf nooit ongelukkig is, omdat hij altijd zo vrolijk is en expert is in het opfleuren van anderen. Zijn naam ook eer aandoet met zijn eeuwige glimlach, maar mensen die Isaac beter kennen weten wel beter. De jongen voelt zich vrijwel altijd onbegrepen; anders, een buitenstaander en vreemd. Natuurlijk zou hij het liefst zijn zoals iedereen, maar zijn achterstand op verbaal gebied, eveneens als al de andere menselijke dingen zorgt ervoor dat het jaren zal duren voordat hij ook maar in de buurt komt van de standaard.

De jongen heeft een nogal grote achterstand wat menselijke sociale vaardigheden betreft. Hij weet prima hoe hij met dieren om moet gaan, maar mensen is een ander verhaal. Zo toont hij gewoon zijn affectie op de manier van een menig dier, wat mensen nogal vreemd vinden. Hij rent zonder enige schaamte achter een vlinder of konijn aan en ga zo maar door. Echter kan hij, door zijn overheersende dierenkant, mensen hun houdingen wel goed lezen. Raakt hierdoor wel in de war. Mensen liegen, in de dierenwereld lieg je niet. Hij snapt niet waarom mensen liegen, doet het zelf ook niet. Als je liegt spreekt je houding namelijk je woorden tegen.
Ook is een van zijn aantrekkelijke punten zijn onwetendheid, zijn onschuld. Hij heeft werkelijk nooit kwaad in de zin en denkt altijd dat alles en iedereen aardig is. Hij weet wat hij moet doen als mensen hem kwaad willen doen, maar gaat hier in eerste instantie nooit van uit. Daarbij laat hij sommige harten gewoon smelten door zijn onwetendheid. Kan soms met hele grote ogen naar iemand kijken omdat hij iets niet snapt. Een van de grootste voorbeelden van dingen waar hij dus werkelijk niets van snapt is de liefde. Ondanks dat hij er zelf mee in aanraking is gekomen, weet hij niet zo goed wat het is en wat hij ervan moet vinden.

Dier: Maned Wolf / Manenwolf
Gebruikswijze: Isaac zijn dierlijke kant heeft altijd al overheersend gewerkt, zo is hij niet instaat om zijn oren en staart te laten verdwijnen. Hoewel het bij velen nogal veel inspanning kost om in een dier te veranderen is het voor Isaac appeltje eitje. Echter ondervindt de jongen er wel nogal wat problemen mee: zo verandert hij soms in een manenwolf zonder dit te willen. Zou hij ook het liefst hebben dat hij er juist een ramp mee was, die hele dierlijke vorm, en probeert hij stiekem juist zijn oren en staart weg te krijgen.
In combinatie met magie: Natuurlijk kan Isaac zijn magie in combinatie met zijn dierlijke vorm gebruiken. Nee, hij kan dan niet gelijk vliegen of iets dergelijks: maar hij is wel instaat om erg snel te rennen. Zo kan hij over water heenrennen en zelfs de zwaartekracht trotseren door een boom in te rennen.
Verschil: Isaac zijn vorm van een manenwolf verschilt met de normale standaard. Normaal hebben manenwolven een wit uiteindelijk hun staart, Isaac heeft dit niet. Zijn staart is gewoon helemaal rossig. Ook zijn z’n oren wat kleiner dan die van echte manenwolven en is hij in vergelijking ook een paar centimeter kleiner dan de standaard.

Isaac was het eerste kind van zijn ouders, maar helaas bleek al snel niet te zijn wat ze hadden gehoopt. Een zoon hebben was geweldig, maar Isaac was niet normaal: hij was anders. Vanaf zijn geboorte had hij al een staart, eveneens als wolvenoren. Zijn ouders probeerden het te negeren, hem gewoon op te voedden, maar het ging niet. Daarbij keek het hele dorp hun vreemd aan vanwege hun ‘mismaakte’ zoon.
Tien maanden gingen voorbij en het bleek al snel dat Isaac zelfs op mentaal gebied tekort scheen te schieten. Hij leek niet zoals normale kinderen connecties tussen dingen te leggen: zoals geluiden uit de keuken die betekenden dat er eten aankwam en dergelijken. Het enige wat hij deed was met grote ogen overal naar kijken, hij lachte niet, huilde niet; helemaal niets. Uiteindelijk besloten zijn ouders dat dit echt niet langer kon, hun bloedeigen zoon was een verloren zaak in hun ogen. Ze hakten de knoop door en brachten hem weg in een simpele mand, zette hem langs de rand van een landweggetje neer in de hoop dat iemand hem zou vinden en voor hem zou willen zorgen: want zij zagen het niet meer zitten. Zagen het zelfs als een teken: dat ze niet voort bestemd waren voor kinderen.
Gelukkig voor Isaac kwam er een dag later een rondreizend circus langs. Vreemd genoeg huilde de jongen nog steeds niet, lag daar enkel maar stilletjes. Hij werd gespot door de eigenaar van het circus, die voorop liep. Deze haalde hem uit de mand, wist niet zo goed wat hij hier nou mee moest doen. Er was precies één tel voor nodig om ervoor te zorgen dat de kleine Isaac begon te lachen en met zijn handjes probeerde de baard van de man vast te pakken. Er was toen eigenlijk niet meer voor nodig om ervoor te zorgen dat het vreemde gezelschap hem meenam. Hij zou later een perfect item voor de show zijn en daarbij was hij ook nog eens ongelofelijk schattig.

In het begin was Isaac naamloos, maar erg was het niet. Ook praatte hij niet echt veel, maakte meer dierlijke geluiden. Zo was hij erg goed in het imiteren van dieren. Hij kon blaffen als een hond, miauwen als een kat en zelfs gelijkend hinniken als een paard. Ook leerde hij hoe hij een haan na moest doen, maar hij irriteerde er zoveel slapende mensen mee – hij was altijd nogal vroeg op – dat ze hem verboden om dat geluid ooit nog eens uit zijn keel te laten komen. Braaf als hij was luisterde hij naar ze, maar dat hij er soms toch nog wat kattenkwaad mee uit te halen kon men niet voorkomen.
Het bleek al snel zo dat Isaac een erg goed evenwichtsgevoel had dankzij zijn staart. Zo leerde hij op zijn eigen houtje koorddansen, er was destijds geen koorddanser in het circus. Thobin begon al snel veel sympathie te krijgen voor de jongen, erg veel sympathie. Eigenlijk iedereen van het circus beschouwde Isaac als het lievelingetje. Hij wist altijd iedereen aan het lachen te maken, hoe slecht de sfeer ook was. Hij was altijd blij, lachte altijd. En zo besloot Thobin hem een naam te geven: Isaac, wat lachende betekend, gewoon door het feit dat jongen altijd zoveel lachte en daarbij ook een aanstekelijke lach had.

Op de leeftijd van negen jaar, Isaac mocht al gewoon optreden als koorddanser toen, kwamen ze in een dorpje aan waar er iets speciaals gebeurde. Thobin werd herenigd met zijn vrouw en dochter, maar het was niet zo vrolijk als het klonk. Thobins vrouw wilde dit leven niet meer: ze wilde niet meereizen, maar ook niet dagen zonder haar man zijn. Vele ruzies volgden tussen de twee en uiteindelijk besloten ze uit elkaar te gaan. Beiden vonden het beter als hun dochter Evelyn bij de vrouw bleef, maar het meisje – van destijds tien jaar – dacht er anders over. Deze wist zich te verstoppen in een van de woonwagens en ging zo dus toch mee met haar vader.
Wanneer men het meisje ontdekte was het al te laat om terug te gaan, dus besloot Thobin om Evelyn zolang te laten blijven tot ze weer eens tijd hadden om langs haar moeder te gaan. Ook viel het niet te voorkomen dat Isaac en Evelyn met elkaar in contact kwamen, ze waren immers leeftijdsgenootjes. De rest bestond uit enkel volwassenen dus was Isaac erg blij met de komst van het meisje, echter bleek al snel dat al het contact nogal moeizaam ging. Isaac was nog steeds niet instaat om ook maar één normaal woord te zeggen, gebaarde er meestal maar op los in de hoop dat iemand het zou begrijpen – men had nooit de tijd gevonden om hem het echt te leren en ondanks dat men veel tegen hem sprak… Tja, om eerlijk te zijn knikte en lachte altijd maar gewoon in de hoop dat het zo goed was.
Evelyn nam de taak op zich om hem te helpen, hem dat inzicht te geven wat hij miste. Het begin ging moeizaam en het bleek al snel dat Isaac de betekenis van het woord ‘ik’ niet snapte. Ook begon het meisje gelijk met hem af te richtten, zijn dierlijke gewoontes waren soms gewoon te erg voor woorden. Om hem te straffen gebruikte ze water, ondanks dat hij wolven oren en staart had scheen hij niet zo van water te houden; dus deed ze het daar maar mee. Niet dat ze echt een dictator was, ze was juist erg lief. Begripvol, slim en ook nog eens mooi. En de enige reden dat Isaac eigenlijk naar het meisje luisterde was omdat hij een beetje verkocht was, verkocht aan haar. Had onbewust zijn ziel en hart aan haar gegeven, realiseerde zich niet eens wat het precies inhield: maar het gevoel wat hij ervan kreeg was fijn, dus slecht kon het niet zijn toch?
Evelyn leerde Isaac praten, communiceren zoals normale mensen – ondanks dat hij dingen altijd een beetje vreemd uitsprak en ook nog onnodig veel fouten maakte. En Isaac bood aan om haar te leren koorddansen. In het begin twijfelde het meisje, maar na veel aandringen van zijn kant accepteerde ze zijn aanbod uiteindelijk toch. Het bleef niet enkel bij koorddansen, al snel leerde hij haar ook andere dingen zoals ratslagen en noem het maar op. Gewoon voor de leuk en daarbij zorgde het er ook voor dat hij meer tijd kon doorbrengen met het meisje en dat deed hij maar al te graag. Jammer genoeg zat het er niet in dat zij ooit hetzelfde voor hem zou voelen, gezien het feit dat ze hem als een jonger broertje zag. Echter wist hij dat niet, maar was hij ook niet het typ dat ook maar iets afwist van de liefde; dus veel meer zou er nooit inzitten.

Alles ging gewoon zijn gangetjes, op zijn dertiende kwam Isaac voor het eerst in aanraking met zijn magie; wat eigenlijk best laat was. Echter compenseerde het feit dat hij vrijwel ieder moment ermee oefende het feit dat hij er zo laat achter kwam. Het beste van alles was nog wel dat Evelyn graag toekeek hoe hij oefende ermee en hij vond het gewoon heerlijk als ze naar hem keek. Echter was de ontdekking van zijn magie het ergste wat hem kon overkomen.
De crew van het circus had er lang over nagedacht, maar besloten uiteindelijk om Isaac weg te doen. En dan niet omdat hij ongewenst was, maar ze vonden dat hij beter verdiende. Vooral nu hij de beschikking had over magie. Hij moest naar een school; een school waar hij echt zou leren praten, waar hij echt zou leren om zijn magie goed te gebruiken, een school waar hij veel vriendjes en vriendinnetjes kon maken. Isaac was het hier niet mee eens. Evelyn was de enige die hij nodig had in de vorm van leeftijdsgenoot en het woord school verachtte hij gewoon. Het circus leven was vele malen beter!
Er was maar één persoon die ervoor kon zorgen dat hij ging: Evelyn. Zij koos er echter voor om erbuiten te blijven, wilde er niets mee te maken hebben. Ze was vijftien, wilde stiekem zelf ook dolgraag naar school; snapte niet waarom men meer dacht aan Isaac dan aan haar. Misschien omdat hij beter met ze overweg ondanks dat hij verbaal een enorme achterstand had? Ze snapte het niet, maar wilde aan de ene kant dat hij niet ging omdat ze jaloers was, maar aan de andere kant wilde ze het wel omdat zij ook ergens vond dat hij beter verdiende.
Een jaar ging voorbij en eindelijk besloot Evelyn er iets over te zeggen. Zei zonder te aarzelen dat Isaac naar die school moest gaan, hoe vervelend en saai de kinderen daar ook konden zijn. Zei dat zij dolgraag in zijn plaats zou willen gaan, maar dat haar vader niet kon aandoen – ze wisten beiden dat hij het dorp van zijn ex vermeed omdat hij zijn dochter niet kwijt wilde raken. Zei dat hij zich geen zorgen hoefde te maken om zijn rol als koorddanser, hij had het haar goed genoeg geleerd en ze kon het nu prima alleen. Zei dat ze hem als zijn broertje zag en het beste wilde voor haar familie. Bij die laatste woorden ervoer Isaac een vaag soort teleurstelling en tegelijk ook een pijniging die hij nog nooit eerder had gevoeld. Hij voelde zich niet fijn, rot zelfs en kon er niet om glimlachen. Echter besloot hij wel dat hij uiteindelijk toch maar naar die school moest, als Evelyn het toch vond… Ze zou blij zijn als hij ging en hij wilde dat ze blij was. Dus dan maar gaan.
Met pijn in zijn hart liet hij iedereen achter, ging naar die vage school genaamd Starshine. Niet voor zichzelf, maar voor Evelyn.