Niah had net de zomervakantie achter de rug. Ze had eigenlijk niks gedaan. De spullen voor haar lokaal waren binnen gekomen en die had ze dan ook netjes uitgeruimd. Met een dun wit jurkje en een kleine lappen tas liep ze richting het grasveld. Heel de vakantie op het schoolterrein blijven was voor haar een ramp geweest. Ze was natuurlijk gewend om in vakanties en vrije tijd te reizen en nieuwe dingen te zien en ontdekken. Wat dromerig liep ze naar een eikenboom en kwam tot stilstand bij de stam aan de kant waar de schaduw viel. Uit haar lappentas haalde ze een schots geruiten kleed en legde die op de grond waarna ze sierlijk en vrouwelijk op het kleed ging zitten. Uit haar tas haalde ze ook nog een schets boek en een potlood met een klein blauw gummetje. Zachtjes legde ze haar hoofd tegen de boom en keek door de bladeren heen naar de hemel. Het was een mooie blauwe lucht met her en der een wolkje. Een kleine glimlach kwam er op haar gezicht. Niah dacht terug aan het gesprek wat ze met Norwood in zijn lokaal had gehad. Terugdenkend aan de woorden die ze gezegd had tegen hem. Dat ze de consequenties wel wist, maar wist ze die eigenlijk wel? Ze dacht na over wat nu als ze daar dood zou gaan of daar iets ergs overkwam en dan in een ziekenhuis ter overleden kwam. Misschien had ze er toch niet zo veel over nagedacht. Kort keek ze terug op haar leven. Al vanaf jonge leeftijd had ze vel gerezen en veel avontuurlijke dingen gedaan. Zelf had ze niet echt het idee dat ze de dingen niet uit het leven haalde. Het enigste jammeren vond ze dat ze nooit de liefde tegen het lijf was gelopen. Ze was dan al 27. Haar ouders hadden dan ook echter gehoopt dat ze hier iemand tegen het lijf zo lopen. Niah stiekem ook wel. Kinderen zou ze dol graag willen hebben, maar haar eigen avonturen en vrije tijd wilde ze eigenlijk niet opgeven. Terug met haar gedachte op het grasveld keek ze naar een paar leerlingen die voorbij liepen en terug het gebouw in gingen. Starend naar haar leeg vel papier schreef ze er moeizaam ‘Les ideeën’ boven aan het blad en staarde vervolgens daar weer na. Ze tikte met het gummetje tegen het papier aan waarna ze het in haar vingers rond lied draaien en weer terug met het gummetje op het papier tikte. Verschillende keren ging het goed, maar zo af en toe had ze de punt van het potloot en maakte verschillende puntjes op het papier. Terug kijkend op het velletje merkte ze het pas. Soepel draaide ze haar potloot weer om zodat het gummetje onderaan was en wilde het net gaan uitgummen. Net voordat ze het wilde uitgummen draaide ze het potlootje weer om en begon de puntjes een beetje te verbinden en maakte een tekening. Pas halve wegen haar tekening merkte ze dat er iemand stond mee te kijken. De tekening was misschien nog maar half af of dat misschien nog niet eens, maar het was al goed te zien dat het een uiltje was die op een boomtak zak bij volle maan. Ze keek de persoon aan en glimlachte vrolijk. “kan ik je misschien helpen? “ vroeg ze met een lieve stem.