Ik doe maar even dat ze elkaar al kennen. ;3
----
Eén, twee, drie…HOP! Au. Eén, twee, drie…HOP! Au.
Op dit tempo hopte Milo door de gangen van de school richting de ziekenzaal. Hij negeerde de starende blikken onderweg maar, want oké, je zag inderdaad niet elke dag een jongen voorbij komen waarvan het velletje van zijn pols muurvast zat in de rits van zijn rechterschoen. Zijn rechterknie was nu ongeveer tot heuphoogte opgetrokken zodat hij gemakkelijker kon hoppen.
Eén, twee, drie…HOP! Au. Hoever was die vervloekte ziekenzaal nog?! Het was eigenlijk wonderbaarlijk dat Milo met zijn onhandigheid daar nog niet één keer sinds zijn aankomst was geweest, maar daar kwam nu dus verandering in. Een zucht ontsnapte zijn lippen.
Een groep meisjes kwam verbaasd voorbij gelopen, maar barstte al snel in lachen uit bij het zien van de roodharige nerd. Het maakte hem op het moment niet veel uit eigenlijk. Hij had wel andere dingen aan zijn hoofd. Zolang hij Enya of andere bekenden maar niet tegenkwam, vooral Rhine niet, dan was het goed. Misschien dat die hem best hadden kunnen helpen, maar de meesten wisten al te veel over zijn eindeloze gestuntel. Dit lolletje gunde hij hen niet..

Eindelijk kreeg hij de ingang van de ziekenzaal in het oog.
Met iets van opluchting op zijn rood aangelopen gezicht, hopte Milo naar binnen. Een zuster kwam gelijk naar hem toe gerend. Hij herkende haar wel, wist haar naam alleen niet meer. Als hij het zich goed herinnerde, had hij vorige week een apparaatje voor haar gerepareerd.
“Milo!” piepte de dikke dame. Haar grote ogen waren op zijn vastgeklemde pols gericht. “Ach gut, jongen toch! Kom gauw mee.”
Met haar ondersteuning wist Milo gelukkig in no-time één van de bedden te bereiken. Als hij maar stil genoeg bleef zitten, deed het al een stuk minder pijn. Heel voorzichtig liet hij zich erop zakken.
“Ja, ga maar even zitten schat,” bemoederde de zuster hem met een glimlach, “dan haal ik even wat dingetjes om dit te fiksen. Zo terug!”
Milo knikte even begrijpend, maar focuste zich vooral op het ‘schat’. Waarom noemde iedereen hem toch zo? Zo lief was hij nou ook weer niet… Argh! Soms werd hij het weleens beu om altijd maar als het kleine, hulpeloze jongetje gezien te worden. Hij was het allebei niet. Aan de andere kant…ging er ook niet veel goed wat hij probeerde. Zelfs een rits normaal dichtkrijgen leek nu al teveel gevraagd..!
Hij zuchtte geërgerd en wachtte op de hulp die, hopelijk snel, zou komen.
Maar ineens veerde Milo van schrik overeind toen hij onverwacht gefluit achter zich hoorde, waardoor zijn knie gemeen tegen zijn neus belandde. Oh nee, hè… Dus hij was niet alleen! En het werd alleen maar erger op toen er zelfs tegen hem gesproken werd en hij de stem gelijk herkende.
Milo wreef met zijn vrije hand over zijn nu ook pijnlijke neus en draaide zich verder om zodat hij Odio recht aan kon kijken. “Hé.” begroette hij hem droog. Hij wilde net antwoord geven op de vraag, toen de zuster-zonder-naam tussen hem in kwam staan.
“Oké, schat,” En daar was het ’s-woord’ weer, “laat mij eens even beter kijken naar je wondje.” ging de zuster verder alsof ze het tegen een vierjarige had. Nadat ze haar, wat het leek, gereedschapskist naast hem op het bed had gedumpt, tilde ze, niet erg zachtzinnig, zijn voet-met-pols-eraan verder omhoog.
“Au, au!” mompelde Milo gelijk met een beginnende pruillip. “Zeg! Zo lenig ben ik niet!”
Maar de dikke dame wilde niet luisteren en ging gewoon door met tillen, waardoor Milo zichzelf uiteindelijk noodgedwongen achterover op het bed liet vallen en stil op zijn rug bleef liggen.
De zuster leek iets van een tangetje te pakken en ging daarmee richting zijn voet.
“W-wat ben u daarmee van plan..?” piepte Milo die door de grote van de tang inmiddels doodsangsten uitstond. “Ik wil mijn voet graag houden als het kan, dank u.” Hij begon spontaan te zweten en liep nog roder aan.
De zuster-zonder-naam grinnikte. “Geen zorgen, liefje; je voet mag je houden. Dit is zo gebeurd.”
Milo voelde iets kouds bij zijn vastzittende pols.
“Oké, blijf heel stil liggen. Ik tel tot drie. Eén, twee…” Maar ze had de ‘twee’ nog maar net uitgesproken, of Milo voelde dat ze al in actie kwam.
Hij slaakte direct een ijselijk gil die eigenlijk niet geproduceerd zou moeten kunnen worden door een jongen van zijn leeftijd, of…door een jongen in het algemeen.
De dikke dame lachte even tevreden naar hem. “Braaf zo. Blijf hier, dan ga ik nog even wat ontsmettingsspul en een verbandje halen.”
Milo keek haar met een gezicht dat op onweer stond na. “Alsof ik ergens heen zou gaan nu.” bromde hij haast niet verstaanbaar. Hierna kwam hij heel langzaam, haast als een oude vrouw, weer iets overeind en keek hij richting Odio. “En wat heb jij…?” vroeg hij hem uiteindelijk, waarbij hij het toch niet kon laten licht te grijnzen. Twee eigenwijze, rode plukjes dwarrelden voor zijn bril langs terwijl hij sprak en bleven op de glazen rustten. Nieuwsgierig als hij was, begon Milo stiekem zelf al naar verwondingen te zoeken bij Odio. Bij het zien van zijn verband, opende zijn mond zich iets.

Milo kon het niet laten te grinniken toen Odio vertelde hoe hij aan zijn ‘wond’ kwam. “Aha.” kwam er enkel zacht uit zijn mond. Even trok hij verbaasd een wenkbrauw op toen de ander een sigaret op stak. Maar Milo zag het niet als zijn taak om er iets van te zeggen. Trouwens, Odio moest sowieso doen waar hij zin in had.
Echter…het duurde niet lang, of iemand anders besloot wél in te grijpen.
Milo keek haast met ontzag naar de dikke zuster die naar Odio toestormde. Oh help…!
Als waarschuwing porde hij Odio snel in zijn zij, maar het was al te laat. De zuster stond al pal voor Odio’s neus.
“Wil je dat laten, jongeman?! Hier wordt niet gerookt!” bromde ze met een duivelse blik waarbij ze de jongen een belerend tikje tegen zijn voorhoofd gaf met de verbandrol in haar hand. “Anders krijg je een enkeltje naar master Savadors kantoor. Begrepen?” tierde de vrouw verder.
Milo slikte. Oi. Een enkeltje naar master Savador als je iets verkeerds had gedaan… Dat gunde je niemand!
Alsof haar dreigement nog niet er genoeg was geweest, trok de zuster de sigaret uit Odio’s mond en dumpte hem ergens in een pot met een vreemde vloeistof erin. Daarna liep ze ineens weer heel kalmpjes naar Milo toe en begon ze zijn wond verder te verplegen.
Milo haalde grijnzend en onopvallend zijn schouders op naar Odio. Hij stopte echter abrupt met grijnzen zodra hij twee vragen naar zijn hoofd kreeg over hoe het ongeluk zich plaats had kunnen vinden. Blosjes verschenen daarbij direct op zijn wangen. Even wist hij niet waar te kijken. In zijn hoofd probeerde Milo een duidelijk antwoord te vormen.
De zuster was hem voor. “Oh? Heb je dan eindelijk een liefje gevonden?” reageerde ze blij. Ze klopte hem, bijna opgelucht en bemoedigend, op de schouder. Milo wilde haar onderbreken, maar ze was duidelijk nog niet klaar, dus besloot hij maar te zwijgen en haar aan te horen. “Goed van je, jongen. Persoonlijk dacht ik dat dat niet snel ging gebeuren, maar zo zie je maar weer…de wonderen zijn de wereld nog niet uit!” Ze glimlachte en Milo glimlachte beleefd terug, maar in gedachten was het dit keer haar hoofd die in de pot met de vreemde vloeistof verdween. Pff, alsof het echt een wonder was dat er misschien een klein kansje bestond dat hij een vriendin kreeg! Oké, nee; hij was geen Casanova eerste klas, maar hij had toch ook wel zijn charmes? Ehm…
Oh ja; niemand anders kon bijvoorbeeld zo goed alle Raziaanse moleculen opzeggen in rijmvorm als hij! Dat was toch iets?! Dat konden meisjes toch best...aantrekkelijk vinden..?!

De dikke dame leek tevreden over het resultaat en bekeek haar werk nog een keer. “Ja, dat zit goed.” ze knikte goedkeurend naar het verbandje om zijn pols en klopte Milo daarna even op zijn rode haar. “En jij; voorzichtig zijn, hè? Een ongeluk zit in een klein hoekje. Dat zie je maar weer.” Na deze woorden liep ze fluitend weg.
Milo liet gelijk een stoot lucht ontsnappen en richtte zich weer tot Odio. De blosjes waren in de tussentijd uitgegroeid tot één grote rode gloed over zijn gehele gezicht. “Om nog antwoord te geven op je vragen; ja, ik heb een gevecht met mijn rechterschoen gehad en duidelijk verloren. En…” ineens keek Milo haast een beetje treurig. “nee, het kwam niet door haar. Was het maar waar! Ik...ik heb haar zelfs al een paar dagen niet gezien.” Zuchtend haalde hij een hand door zijn rode lokken waardoor zijn haar haast nog warriger kwam te zitten dan normaal. “Valt het dan echt zo op dat ik…nja…iemand 'leuk-leuk' vind? Ik bedoel…” heel voorzichtig krulden zijn mondhoeken toch iets omhoog. “de afgelopen dagen hebben wel drie verschillende leraren aan mij gevraagd of er misschien iets was, iets mis was.”
Langzaam stond Milo op. Zijn blik gleed kort naar zijn rechterschoen. Hij kreunde bij het zien van zijn kapotte rits. Dus zo was zijn pols losgekomen…! Ach ja…het was toch een oude schoen en liever een kapotte rits, dan met zijn pols blijven vastzitten aan zijn schoen.
Milo wachtte tot Odio’s ‘behandeling’ ook was afgerond en wenkte hem daarna. “Goed dat ik je zie. Ik wilde je toch nog spreken. Loop je mee?” zijn mondhoeken krulden nog verder omhoog en een vrolijke glimlach ontstond. Op zijn gemak begon hij al richting de deur te lopen. Ah! En wat voelde het goed om weer normaal te kunnen lopen!
Milo bleef het liefst zo kort mogelijk in ziekenzalen of ziekenhuizen. Daar…had hij gewoon geen beste herinnering aan. Een beeld van zijn moeder flitste door zijn gedachte, maar Milo duwde het snel weg. Nee, daar wilde hij vandaag niet aan denken!
Eenmaal bij de deur aangekomen, draaide hij zich om, om op Odio te wachten.

___
Het duurde even. ^^ Ik ben niet zo snel.