Vandaag..

Een gekapt persoon liep geruisloos door de gangen van de kerkers en liet een spoor van regendruppels op de stenen vloer achter. Een plaatselijke regenbui had zijn mantel tot de diepste vezels doorweekt. Hij bleef stilstaan voor het celblok waar Deshas Selavin in opgesloten had. Hij schudde de regendruppels van zijn kap, trok die van zijn hoofd en een moment later keken Savadors gouden ogen recht in die van Selavin. Hij knielde eigenaardig grijnzend voor de tralies neer. Een kleine zwartpaarse bol hing naast hem stil in de lucht en bood een kleinschalig duister licht. 'Vandaag is de dag. Dat heb ik vanochtend besloten,' sprak Savador zacht. 'Je weet wellicht niet waarover ik het heb, maar daar zul je zodra achterkomen.' Hij stond op en spreidde langzaam zijn armen. Zijn ogen fonkelden terwijl hij op Selavin neerkeek. 'Ik ben Savador. Het maakt nu niet meer uit als ik mijn ware gedaante aan je toon of niet, je zult het niet meer kunnen navertellen.' Hij richtte een hand op Selavin en siste zacht een spreuk. Om Selavins polsen verschenen dikke zwarte boeien die zijn handen strak bij elkaar hielden. Savador haalde Saethion, een grote ratelslang onder zijn mantel vandaan en suste het dier met zachte woorden toe wanneer het onrustig met zijn ratel begon te ratelen. Hij streek even over de kop en fluisterde Saethion iets in, waarop de slang uit zijn handen gleed en tussen de tralies door kronkelde. Hij wikkelde zich langzaam om Selavin en rustte op zijn schouders. Savador knikte even tevreden met zijn hoofd en ontgrendelde de deur. 'Wel dan.. of je mee wilt komen?' zei hij zacht. Hij hield de deur open voor Selavin en wachtte geduldig tot hij deed wat hij hem vroeg. Het zou niet lang duren of Selavin zou er met afgunst achterkomen wat hem vandaag te wachten stond.

Selavin zat tegen de muur van zijn cel. Hij had alles geprobeerd om zijn geheugen terug te krijgen. Hij moest op zoek naar iets waardoor hij hier misschien uit kon komen. Was hij nou maar een slotenmaker geweest. Selavin keek pas op toen hij vanuit zijn ooghoeken iets zwart paars zag. Hij keek recht in de ogen van een lijkbleke man met goud kleurige ogen. Zijn lila oog keek de man wantrouwend aan. Pas toen hij zei dat hij Savador was veranderde er iets in Selavin's blik. Hij wist wat er met hem ging gebeuren. Hij keek naar de zware zwarte ketenen die om zijn polsen verschenen. Zijn blik ging even kort naar de ratelslang die rustte op zijn schouders. Het leek hem verstandiger maar gewoon mee te werken. Hij was ng niet vergeten hoe Deshas hem bijna vermoord had door hem aan zijn kraag mee te sleuren. Dan was dit toch iets beter. Een beetje moeizaam vanwege het gewicht van de slang op zijn schouders en het feit dat hij zijn handen niet kon gebruiken stond hij op. ''Mag ik dan nog tenminste weten hoe dit uiteindelijk heeft kunnen gebeuren voordat je me om zeep helpt?'' vroeg hij kalm en keek hem strak aan. Hij was er zomaar ingezogen omdat Donovan hem nodig had. En als Selavin opnieuw de keuze kreeg zou hij hem weer geholpen hebben. Maar hij zou wel willen weten hoe dit zo fout heeft kunnen gaan.

Zoals elke dag was Rose van plan om Selavin te bezoeken, maar toch twijfelde ze wel een paar keer. Hij herinnerde haar namelijk niet meer, en ze wist echt niet hoe ze hem kon helpen. Even keek ze in het rond, maar daarna liep ze met erg trage passen verder richting de kerkers. Ze kon hem niet zien lijden, maar ook wist ze niet echt hoe ze hem zou moeten bevrijden. Hoewel ze al vergevorderd was in de duistere magie, maargoed dat had ze te danken aan de oude schaduwwezen Devil. Deze was een gaurdian geweest van één van de machtige schaduwwezens, en was dan ook in het bezit van erg krachtige duistere magie. Daar was ze blij om geweest dat ze die lessen kreeg van hem, maar toch zou ze die magie niet vaak gaan gebruiken. Na een tijdje kwam ze dan toch aan bij de kerkers, en ze keek er even kort naar. Plots stond Devil daar voor de deur, en ze liep naar hem toe. "Hoe moet ik hem het beste bevrijden zonder dat ik in de fury beland?" Vroeg ze dan aan Devil, en deze keek haar kalm aan. "Dat ligt volledig aan jou Rose, jij bepaald hoe ver je gaat in je magie. En geen nood ik help je er wel mee, maar zorg dan wel ervoor dat ze niet meer tegen hem zouden keren. Alleen jij kan beslissen wat je gebruikt, maar doe niet overhaastig in dingen." Zei Devil dan tegen haar met een glimlach, en hij plaatste zijn hand op haar schouder. "Het komt wel goed geloof me maar." Zei hij er nog achter, en hij merkte dan ook dat ze twijfelde. Even begon Rose te slikken, en dan liep ze langzaam de kerkers binnen. Ze had wel nog een lange weg te gaan in de kerkers om tot zijn cel te komen, maar dat kon haar even niets schelen. Daarbij had ze gelijk de tijd om rustig na te denken over hoe ze hem zou helpen, maargoed kalm begon ze verder te stappen.

Savador had zich al breed grijnzend omgedraaid en maakte aanstalten om de kerkers te verlaten toen hij zag dat Selavin meewerkte. Hij bleef echter stilstaan na een pas en wierp Selavin vanover zijn schouder een nijdige blik toe bij het horen van zijn vraag. Saethion richtte zich langzaam op en liet zijn gevorkte tong vlakbij Selavins wang in- en uit zijn bek schieten, alsof hij probeerde om zijn wanhoop te proeven. 'Je vraagt mij waarom je gefaald hebt?' vroeg Savador op een ongelovige toon. Hij bekeek hem met een valse grijns van top tot teen en liep wat dichter naar hem toe. 'Het is omdat je een schande bent,' zei hij zacht terwijl hij met zijn vingers door Selavins lokken streek, 'en omdat er kracht, macht en waarde aan je ontbreekt.' Savador gaf plotseling een ferme ruk aan de lokken waar hij doorheen streek en draaide zich om. 'Meekomen.' Zijn kalmte was weggeëbd en had plaats gemaakt voor een kille toon. 'Graaf maar eens diep in je geheugen om antwoord op je nutteloze vragen te krijgen. O, maar dat is waar ook.' Hij bleef stilstaan en keek Selavin met een geamuseerde glimlach aan. 'Dat kun je niet, is het wel?' Savador stootte een luide, kakelende lach uit en begon met snelle passen voor Selavin uit te lopen, naar de uitgang van de kerkers.

Selavin's blik was en bleef strak toen Savador dichter naar hem toe liep en hem beledigde. Zijn hoofd werd wel met een ruk opzij getrokken toen Savador een ferme ruk aan zijn haar gaf. Hij keek hem dodelijk aan toen hij het over zijn geheugen verlies had. Selavin stampte een keer met zijn hiel op de grond waardoor de grond voor Savador's voeten omhoog kwam. Het effect zou zijn dat hij zou struikelen over de plotselinge beweging in de grond. Nu was Selavin wel blij dat hij een aard magier was. Hoewel hij meestal niet kon sturen met schoenen aan. Je had dan geen contact met de aarde onder je. Vandaar dat de meeste aard magiers geen schoenen droegen. Selavin daarintegen droeg wel schoenen. Als was de zool ervan zo flinterdun dat hij de aarde er dwars door heen kon voelen. Selavin begon toen maar met lopen.

Savador begon nog harder te lachen bij het zien van Selavins dodelijke blik. Zijn lach galmde door de holle kerkergangen en zijn stem werd er hees van. Maar het lachen werd hem gestaakt toen de grond voor zijn voeten plotseling begon te vervormen en omhoog kwam. Hij probeerde steun te vinden aan de muur, maar hij kon net niet voorkomen dat hij struikelde en languit op de grond viel. Savador bleef nog even op de koude stenen liggen maar schoot een moment later kwaad overeind. 'Je bent een vernedering voor deze wereld! Je zou me dankbaar moeten zijn dat ik je van je bestaan afhelp!' siste hij met een bevende stem van woede. Hij wendde zich woedend van Selavin af en trok hem hardhandig mee de kerkers uit. Buiten, naast de kerkerdeur, griste hij in het voorbijgaan een grote bijl mee. Hij loodste Selavin mee naar een donker deel in de buurt van de kerkers, naar een open plek tussen een aantal dicht op elkaar staande bomen. In het midden van de open plek stond een houten schavot met drie gaten voor de polsen en het hoofd. Hij klapte het bovenste deel open en terwijl hij dat deed siste hij een zachte tegenbezwering, waarop de dikke boeien om Selavins polsen verdwenen. Savador gebaarde Selavin bruusk om zijn polsen en hoofd erop te leggen.

Kalm liep Rose verder de kerkers, en ze keek dan kort in het rond. Ze hoopte maar dat er niets gebeurd was, en ze sloot even haar ogen. Alweer begon ze te twijfelen om verder te gaan, en ze stond dan ook even stil in een gang. Haar hart klopte zowat in haar keel, en ze keek dan naar de grond. Allerlei gedachten gingen door haar hoofd, en ze was bang dat hij haar nooit meer zou herkennen. Toch bleef ze nog een hele lange tijd stil staan, en ze nam de ketting vast die ze van haar neef gekregen had. "Wat als hij me nooit meer herkend? Hoe moet ik dan verder leven?" Vroeg ze aan zichzelf, en een traan viel dan ook op de grond. Ze gaf zich over aan de twijfels, en dus wist ze niet goed hoe ze verder moest gaan. Ze ging dan maar tegen de muur zitten, en ze keek dan doelloos naar de grond. Ze voelde zich erg twijfelachtig op dit moment, maar toch wilde ze hem niet kwijt. Dan keek ze op als ze plots een stem hoorde, maar algauw was haar blik weer op de grond gericht.

Antony was op vraag van Donovan hier mee naar toegekomen,hij was het hem toch wel verschuldigt. En wie weet kwam hier met deze dag een eind aan de toorn van Savador. Hij had zwarte kleren aangetrokken zodat hij hier minder opviel,een kap was over zijn hoofd getrokken en liet dan ook niets van zijn gezicht zien aan enig tegenligger. Of Donovan hem gelijk gevolgd was wist hij niet,maar deze keer zou hij niet degene die aleen zou gaan vechten tegen Savador of tegen Deshas moest die hier zijn. Ergens hoopte hij die barbaar nooit meer te zien,maar dat was waarschijnlijk tevee gehoopt voor een dag. Hij legde zijn hand op het heft van zijn zwaard en wachte even op Donovan in een donkere hoek die dicht bij de deur was.

Donovan kwam zelf ook aanrennen. Om zijn nek droeg hij hij een kleine zilveren fluit aan een koord. Ook hij had nu zwarte kleding aan en in zijn hand een lange stok met aan beide zijde een scherp zwaard dat eruit stak. Het duurde even voordat hij Antony in de schaduw had gevonden. ''Die fluit is voor Selethen, mijn draak. Ik wil niets meer aan het toeval overlaten. Als we zijn hulp nodig hebben hoeven we enkel op de fluit te blazen'' legde Donovan kort aan Antony uit.

Nog steeds zat Rose neer op de grond tegen de muur in de kerkers, en haar blik was op de grond gericht. Bang had ze niet, maar wel om het feit dat ze Selavin misschien niet meer kon zien. Haar ogen sloeg ze dan ook neer, en ze had niet door dat Antony en Donovan buiten waren. Het enige wat erbij haar opkwam waren de twijfels, al wilde ze er niet aan toe geven toch namen deze haar geheel over. Stel dat ze erg kwaad zou worden, en ze weer in die fury zou belanden. Dan is er al zeker niemand die haar zou kunnen tegenhouden, aangezien Selavin degene was die het hem wel gelukt was. Hij was namelijk op de hoogte van hetgeen dat haar kon tegenhouden, maar helaas was hij zijn geheugen kwijt. Ze kon gewoon niet meer, en ze voelde weer wat tranen opkomen.

Antony hoorde de uitleg van Donovan en keek hem even aan. Hij knikte dan ook naar hem en legde zijn hand tegen de deur. "Hier is het ongeveer"zei hij zacht tegen hem en keek even rond. "Laat mij eerst gaan,tegenspraak duld ik niet dus laat me gaan"zei hij kalm tegen hem. Dan opende hij zacht de deur en liep al gauw door een niet zo heel lange maar wel pik donkere gang. Hij hoorde wat bewegen en dacht even dat het Savador was,maar dat zou te makkelijk zijn. Even sloot hij zijn ogen en ging hij volledig op in zijn omgeving om daarna toch verder te gaan.

Gast PROFILE MAGICIAN

Haji kwam ook aanrennen. Hij zag Donovan en Antony staan. Toen Haji bij hen was hield hij halt. Hij keek Antony doordringend aan. ''Celede is weg'' sprak hij enkel. ''Ze zei dat ze jou wou gaan helpen en is ervandoor gegaan. Ik wou haar nog tegen houden maar ze knalde in een vlaag van zwarte rook door de ruit heen. Ze is hier toch nog niet voorbijgekomen?'' vroeg hij. Haji was echt om Celede gaan geven als een soort zus. Hij zou het niet over zijn hart verkrijgen als haar iets zou gebeuren.

Antony keek naar Haji en snoof even. "Ze is hier niet,maar doe wat je kan om haar te vinden,deze strijd moet zij niet mee maken Haji"zei hij tegen hem. Zonder enig verder woord tegen hem liep hij n verder door de gang opzoek naar Savador. Dit was voor het laatst dat hij iemand had zeer gedaan. Als hij hem vond zou hij hem met zijn eigen handen verscheuren. Toen opeens kwam hij buiten en zag het schavot. Ook zag hij Savador en Selavin,dit was niet goed. "Hou op Savador"zei hij fel tegen hem en legde zijn hand op zijn zwaard.

Savador veerde even geschrokken op toen hij Antony's stem plotseling over de open plek hoorde galmen. Hij vloekte ziedend in het Shadraans en greep Selavin ruw bij zijn kraag. Het had nu wel lang genoeg geduurd. 'Erin jij!' Hij drukte Selavins hoofd onder de klep op het halfronde gat en deed daarna hetzelfde met zijn polsen. Hij liet de houten klep met een klap dichtvallen en zette het schavot op een ijzeren klip zodat Selavin niet zomaar kon ontsnappen. Daarna pakte hij de grote bijl en zwaaide er nonchalant mee heen en weer terwijl hij uiterst kalm een paar passen in Antony's richting zette. 'Wel, wel. En weer waagt de muis zich in het hol van de slang. Bravo, scharminkel, bravo,' riep Savador hem op een spottende toon toe. Hij bleef op een afstandje stilstaan en spreidde zijn armen. 'Wil je de held weer uithangen met je stalen speeltje? Toe maar. Probeer maar iets te doen wat jij denkt dat het beste is, maar bedenk wel..' Savador liep kalm terug naar het schavot en woelde zo ruw door Selavins haren dat het helemaal in de war kwam te zitten. 'Eén stap dichterbij en je gevangene hier zal het bezuren. Dus ga je gang. Ik wacht met smacht.' Hij stootte even een psychopatische lach uit maar staarde Antony al vrij snel weer doodserieus aan.

Antony keek hem even aan en grijnsde kort. "Woorden Savador,woorden ze zijn niets waard. Maar jij bent laf want je vermoord niemand zonder gevecht. Ik speel hier niet de held,maar ik help hem nu omdat hij een van de weinige is de weinige is die hier een eind aan kan maken,een eind aan jou toorn"zei hij tegen hem en keek hem dood normaal aan. Hij zou niets doen allesins nog niet. Maar moest Savador zijn tactieken op hem proberen wist hij zeker dat er enkele mensen niet blij zouden zijn,een grijns ruste weer op zijn lippen angst toonde hij niet,niet voor Savador.

Uiteindelijk besloot Rose om toch om hem te gaan helpen, maargoed na een tijdje stond ze op. Zoekend naar Selavin, maar toen ze dan bij een raam kwam zag ze hoe Selavin behandelt werd door Savador. Haar ogen vol walging van die man, en ook vol woede dat Selavin zo behandelt werd. Dit liet ze niet zomaar toe, en dus rende ze dan ook naar buiten. Ze kwam aan bij het plein, waar ze dan naast Antony ging staan. Er was een schaduw om haar ogen gevormd, hoewel deze schaduw licht begon te lichten van vuur. De innerlijke vlam begon in haar te branden, en ze keek recht naar Savador. "Laat hem gaan." Waren haar woorden dan ook, en verder begon ze stilaan héél erg langzaam nog woedender te worden. Een slecht teken dus voor iedereen, maar voor nu hield ze zich nog in.

Savador klaagde een geërgerde zucht en steunde met beide handen op het houten gevest van de bijl. Als hij het kort en vlug had gehouden, had Selavins hoofd nu over het gras gerold en was hij in één klap van al zijn problemen af geweest. Tenminste, het obstakel wat voor hem het grootste probleem vormde. Hij staarde Antony vanuit zijn ooghoeken even bedenkelijk aan en grijnsde kort terug, al was het niet vriendschappelijk bedoeld. 'Daarom gaat je verlosser vandaag ook ten onder,' legde hij op een kinderlijke wijze uit, alsof hij iets uitlegde aan een kleuterklas. 'Dus waarom zou ik ook langer gaan wachten?' Savador liep met geheide passen om Selavin heen tot hij aan de zijkant van het schavot stond en hief het scherpe blad van de bijl boven Selavins nek op. Maar hij liet de bijl weer langzaam zakken toen Rose aan Antony's zijde verscheen. Hij wreef zich over zijn kin en staarde Rose peinzend aan, niet echt onder de indruk van haar vastberaden woorden. 'Dit hebben we al besproken, Rose,' antwoordde hij met een kalm grijnsje. 'Het is een spijtig voorval en het berouwt me zéér, maar wat moet gebeuren zal toch echt moeten gebeuren. Daarbij beschouw ik je niet als een gevaar. Je bent gewoon één van mijn doodnormale en bovenal onrespecterende leerlingen met wellicht een klein probleempje, dat is alles.' Savador ging met zijn rug gekeerd naar het tweetal staan en streek met zijn duim langs het bijlblad om te kijken hoe scherp het was.

Antony keek hem droog aan en sloot zijn ogen dan even. "Je bent echt zo laf als ik dacht,als je allesins wilt bewijzen dat je niet laf bent,vecht met mij,als ik win laat je hem daar met rust voor een tijdje. Win jij,dan doe je met mij en Selavin wat je wilt"zei hij kalm en opende dan ook zijn ogen weer die inmiddels helemaal zwart waren gekleurd. Langzaam maar zeker kleurde de punten van zijn haar aan de achterkant wit. Toen Rose dan ook naast hem kwam staan maakte het hem nog weinig uit. Hij kende haar ook niet echt dus ze mocht doen wat ze wou,als ze hun krachten gepaard gebruikten konden ze wel van Savador winnen,maar ergens had hij het gevoel dat ook Savador nog een persoon achter de hand had,en als hij goed nadacht kon dat Deshas wel zijn of een andere legendarische magiër maar die stonden niet aan zijn zijde,dus dat kon niet.

Op dat moment maakte Deshas zich los uit de schaduw. ''Spijtig, ik had net weer zin in een goede executie. Waarom zijn er dan ook altijd spelbrekers'' zuchtte hij verveeld. Hij keek even naar Antony. ''Kijk Savador, dat krijg je nou van internationale samenwerking. Je eigen ras die je verraad'' Zei Deshas met teleurstelling in zijn stem tegen Savador. ''Maar gelukkig weet ik ook nog precies hoe ik met veraders afreken.'' Met die zin grijnsde Deshas twee scherpe hoektanden bloot. Deshas keek scherp naar Savador nu. ''Zorg ervoor dat die minkukkel lekker opgesloten blijft zitten. Dan regel ik deze kinderen wel'' zei hij tegen hem. Daarna richtte hij zich weer naar Antony en Rose.

Ineens sprong over Antony en Rose een gigantische bruine wolf. Hij gromde dreigend naar Deshas. Zijn donkergroene ogen keken hem vernietigend aan. Hij was veel groter dan een gemiddelde wolf. Het leek wel of de wolf beschermend voor Antony en Rose stond. Langzamerhand nam de wolf de vorm van een mens aan. Ferost keek woest naar Deshas. ''Je blijft van ze af Deshas. Weet je niet hoe laf het is kinderen aan te vallen'' snauwde hij al wist Ferost dondersgoed dat deze kinderen ongelofelijk sterk waren. Toch wist hij ook dat als Deshas de kans kreeg hij ze zou vermoorden. ''Waarom veroorzaak jij altijd problemen? En waarom ben ik degene die ze altijd weer mag oplossen'' zei Ferost nijdig.

Antony zijn vermoede klopte dus ook,want voor zijn neus stond Deshas nu. Een eigen volk verader,hij nee dat was hij niet. "Ik veraad mijn volk niet Deshas,ik wil dat de academie weer in de handen van Madeline valt,ookal hou ik er nu ook van,ik heb al te veel akefietjes gehad met jou en Savador"zei hij kil tegen hem. Toen kwam er uit de hoogte een wolf voor hun neergesprongen. De woorden van de wolf drongen in elk oor van elke aanwezige hier. Dit was dus Ferost de legendarische magiër die de kracht van het woud had. "Verspil je tijd niet aan te zeggen dat ze laf zijn,de shadranen trekken zich daar niets van aan,is het niet Deshas"zei hij met een kille ondertoon in zijn stem. Een gevecht was voor hem goed,maar niet met Deshas,maar met Savador.

Savador sloeg nonchalant zijn lange haren achter zijn schouders en staarde Antony een lange tijd zwijgend van over zijn schouder aan. Toen hij zich weer op de bijl richtte, slaakte hij een zachte zucht. 'Ik denk dat jij hier degene bent die verblind is door lafheid. Hoor jezelf nu eens, een gevecht met me aangaan? Zet alles op een rijtje en gebruik die kleinschalige hersencellen van je eens. Eén stap, dwaas, één stap en zijn hoofd gaat rollen,' antwoordde hij nors. Savador keek niet op toen hij Deshas' stem over de open plek hoorde schallen. Ergens had hij zijn komst ook wel verwacht. Hij keek de Legendarische Magican breed grijnzend aan. Van iedereen waar hij contacten mee had was Deshas toch wel iemand geworden die hij een vriend kon noemen. 'Ik weet het, ik weet het. Een opluchting dat jij er nu bent om met zonderlingen als hij af te rekenen. Je maakt je volk ten schande, Antony,' zei Savador op een gemaakte zielige toon terwijl hij zich met een hand zuchtend over zijn nek wreef. Zijn hand schoot van zijn nek pijlsnel naar Selavins hoofd en hield hem stevig aan zijn haren beet. Savador gluurde weer over zijn schouder toen hij een woest gegrom hoorde. Hij zag de grote bruine wolf die voor Antony en Rose stond nog net terugveranderen in een boze Ferost. Hij draaide zich weer naar Selavin toe en besloot te zwijgen, behalve toen hij Antony hoorde reageren kon hij het niet laten om te antwoorden. 'Dat is dan jammer maar helaas voor jou, ventje, want ik blijf net zolang aan de macht tot ik het beu ben. En geloof me - dat ben ik het nog lang niet. O, en voor je informatie, Madeline heeft er alles behalve problemen mee dat ik nu de volle leiding heb,' reageerde hij breed grijnzend zonder zijn gezicht naar Antony toe te wenden. Het houten gevest van de bijl jeukte nu in Savadors handpalm om gebruikt te worden.

Rose merkte opeens Deshas op, maar ze reageerde niet echt. De innerlijke vlam begon steeds feller te branden in haar, en zoals ze gedacht had zou ze misschien de controle weer verliezen. Even keek ze naar Selavin, en ze hoopte dat hij haar al kon herinneren. Niet dat het zo snel ging, maargoed ze wilde hem namelijk niet kwijt. Dan schrok ze zich dood van de wolf voor haar, en ze merkte dan dat deze in een mens veranderde. Verbaasd keek ze even in zijn richting, en ze hoorde dan ook zijn woorden. Toch hield ze haar blik weer op Savador gericht, en ze had hem dan ook gewaarschuwd de vorige keer. Dit keer kon het haar niet schelen dat de school in gevaar was, en dat zolang ze maar Selavin kon bevrijden met al haar kracht. Zo kon ze ook aan Aiden bewijzen hoe ze echt kon zijn, maargoed deze was hier nu niet.

(Nu even op Selavin wachten xD straks kan hij niet meer volgen)

Deshas had al die tijd met een kalme grijns op zijn gezicht naar Ferost geluisterd. ''Ferost, wat ben je weer naief. Wat wou jij ertegen doen? Je weet dat wij elkaar niet aan kunnen vallen. Dat zou alles vernietigen. Voor zover ik weet heb jij nog geen opvolger en ben ik nog aan het twijfelen. Maar ook ik heb nog niet officieel iemand gekozen'' zei hij simpel. ''Waarom lossen we dit niet gewoon beschaafd op wolvenman?'' vroeg hij kalm. Hij keek even vernietigend naar Antony toen hij hem hoorde. ''Ik had je moeten wurgen toen ik daar de kans voor had'' zei hij angstaanjaagend kalm.

Donovan was in alle drukte stiekem naar binnen geslopen. Hij hield zich verborgen in de schaduw. Hij slikte even zachtjes toen hij zag hoe ernstig Selavin's positie was. Donovan sloot even zijn ogen. Hij mompelde zachtjes een spreuk en opende daarna weer zijn ogen. Die lichtte een beetje rood op. Als Donovan het goed deed zou Selavin zijn geheugen weer terug kunnen krijgen. Misschien kon hij zelf dan ook iets meer uitrichten.

PROFILE MAGICIAN