may the spirits be with you || open.

Het was midden in de nacht: de maan fonkelde fel aan de hemel en de sterren schitterden als vuurvliegjes tijdens hun paringsdans. Het meisje hield van de nacht. De rust, de stilte, het feit dat geesten dan veel duidelijker aanwezig waren. De leegte van ruimtes die anders druk bezocht waren. Ja, de nacht was een prima tijdstip om op haar nieuwe school te arriveren. Geen andere mensen op het platform en tegelijk niet een overschot aan geesten die ze niet allemaal tegelijk kon begroeten. Nee, zou ze de kans krijgen om alles een beetje te onderzoeken en het nieuwe gebouw op haar in te laten werken. Zou ze morgen gelijk al naar haar les moeten? Hoe zou het zijn met standaard levende personen om haar heen? Zouden ze zijn als haar geesten? En wat voor geesten zou ze hier ontmoeten?
Vragen die door haar hoofd spookten terwijl ze in een paarse rook verscheen op het platform. Haar zwarte, leren koffers vast gebonden met ijzeren kettingen ploften zachtjes naast haar op de grond. Vier stuks waren het waarvan er uit eentje een grommend geluid op steeg. Toen het meisje dat besefte, draaide zich om en hurkte naast de desbetreffende koffer neer. Voorzichtig plaatste haar hand tegen het oude leer en maakte een sussend geluid. Het gegrom dempte, maar verdween niet helemaal. Met een kleine glimlach stond ze op en lachte zachtjes achter haar hand. Sommige spirits konden zo enthousiast zijn. Of hij had gewoon honger, ze had vanavond nog niks geofferd. Terwijl haar grijze ogen nog steeds die vrolijke, zachte twinkeling bevatten gleden ze door de ruimte om haar heen. Na de dood van haar vader, moge hij nu bij Loa zijn, hadden de geesten haar hier naar toe gestuurd. En ze had werkelijk geen idee waarom. Hoop op een betere toekomst omdat ze dan een diploma gehaald zou hebben, was het niet. Haar vader had haar een beroep geleerd, een beroep dat haar interesseerde en ze was verzekerd van een stel vaste klanten die haar al van gezicht kenden. Nee, het moest iets anders zijn. Misschien een geest die ze moest helpen of iets dergelijks? Maar ze moest niet vragen naar de wil van Loa. Ze was hier, het zou wel een reden hebben en daar zou ze dan wel vanzelf achter komen. Nu eerst haar koffers maar naar een slaapvertrek brengen.
Rustig draaide ze een rondje om haar eigen as om nog een keer de ruimte te bekijken. De zwarte rok die ze aan had, tolde vrolijk met haar mee. Toen ze al weer stil stond, bewoog haar witte bloes met pofmouwen nog even. Haar kledingkeuze kwam vooral door haar opvoeding. Haar vader altijd al jurkjes en rokjes voor haar uitgekozen en Ethan had dat over genomen. De sweet lolita outfit die ze vannacht aan had, was daar geen uitzondering op. Een zwarte rok met een lichtroze petticoat, een witte bloes die iets doorschijnend was en een hint gaf van het lichtroze korset dat ze er onder droeg. Voor de rest witte kousen met een kanten randje en zwarte hakjes. Alles bij elkaar zag ze er uit alsof ze uit een sprookje was gelopen. Haar hakken lieten een tikkende echo achter terwijl ze langzaam begon te lopen. Zodra zij haar eerste passen had gezet, zweefden de koffers omhoog en volgden haar gelijk. Degene waar eerst het gegrom uit was gekomen, leek het nu alsof er van binnen iets bewoog waardoor de ijzeren kettingen begon te rinkelen. Met een zucht draaide het meisje met de lange, faalblonde krullen zich om naar de koffer. “Unne’vea. Stil.” Haar stem was hees en zacht, als een windvlaag in een koude winternacht. Toch hadden haar woorden wel effect. De koffer bewoog niet meer, was compleet stil en plofte neer op de grond. Nee, hé. Het meisje liep erop af en probeerde de koffer om hoog te tillen, wat haar totaal niet lukte. Dat ding was echt veel en veel te zwaar voor haar. Zou te zwaar zijn bijna elk levend persoon. “Unne’vea, kom op. Je krijgt zo wel je rum, maar ik kan je niet hier vrij laten. Alsjeblieft?” De woorden klonken smekend, maar ook beleefd. Het was maar goed dat ze midden in de nacht was aangekomen – ze zou dit echt niet willen met de druk van starende ogen die op haar gericht waren.

you cannot love the sun

Het moest inmiddels tegen half twee 's nachts zijn: bij uitstek niet de tijd waarop hij nog diende rond te zwerven, maar zoals gewoonlijk kon hij nog lang niet slapen. Gemiddeld sliep hij zes uur op een dag, waarvan doorgaans vier 's nachts en twee in de namiddag. Hij geloofde niet in het vastgeroeste patroon van acht uur slapen op een nacht. Ten eerste had hij lang niet zoveel slaap nodig en ten tweede vond hij het heerlijk om 's nachts van de koele buitenlucht te genieten. Overdag waren er altijd overal mensen met hun gonzende stemmen en onrustige gewoontes. 's Nachts was hij doorgaans alleen met zijn eigen gedachten en zijn eigen lichaam. Een lichaam dat hem nooit verraadde door onrust te veroorzaken en dingen prijs te geven die hij eigenlijk helemaal niet kwijt wilde. Het mocht soms dan vermoeiend zijn om elk van zijn bewegingen altijd onder een ijzeren controle te hebben, vaak was het gewoon ook simpelweg makkelijk. Mensen mochten hem dan alles mogen vragen, er waren dingen die hij met niemand wilde delen: emoties die alleen gereserveerd waren voor zijn zeer persoonlijke en eigen ik.

Afgeleid door een rinkelend geluid besefte de jongeman plotseling dat hij weer eens hopeloos uit richting was geraakt. Het was dan niet zijn bedoeling geweest om naar bed te gaan, het was evenmin zijn bedoeling geweest om midden in de nacht de lanceerplatformen te bezoeken. Met een lichte frons in zijn voorhoofd bleef hij staan. Het geluid dat hem eerder uit zijn gedachten had weggetrokken, trok nu opnieuw zijn aandacht en hij bewoog zijn hoofd nu langzaam van links naar rechts om de bron te kunnen constateren. Opnieuw vervloekte hij zijn beperkte hoorvermogen aan zijn linkeroor: op momenten als deze wilde hij dat hij sneller was. Niet dat er sprake van serieus gevaar kon zijn op het schoolterrein – of doorgaans toch niet, het was inmiddels gewoon een instinct dat roestvast in zijn lichaam zat. Zoals hij een ongeëvenaarde controle over zijn lichaam had, zo wilde hij ook dezelfde ijzeren controle over zijn omgeving hebben. Het leven bleef hem er echter op wijzen dat sommige dingen zich niet naar zijn hand lieten zetten.

'… rum, maar ik kan je niet hier vrij laten. Alsjeblieft?' Abrupt hield hij zijn hoofd stil bij het horen van de fluwelen meisjesstem en de wonderlijke woorden. Rum leek niet aan de persoon besteed die bij zo'n stem zou moeten horen. Om het nog maar niet te hebben over de wonderlijke woorden die volgde. Hij vroeg zich af wat ze meegesmokkeld had en wenste onwillekeurig dat hij voor de verandering wel een wapen op zak had. Voor je het wist, was het bijzonder giftig en had het je gebeten – als het al iets dierlijks was. Stel je voor dat dat onschuldige stemmetje mensen probeerde te smokkelen.

Voor een moment in dubio bleef Vladimir staan, maar hij zou zichzelf niet zijn als hij omgedraaid en weggelopen was. Dus rechtte hij zijn schouders, ontspande zijn spieren en zetten zijn nonchalante, maar altijd even gracieuze, slentering voort, tot het meisje – met de vier gigantische koffers, in zijn blikveld kwam. Voor een moment nam hij het tafereel in zich op. Wonderlijk. Hij had nog nooit iemand zien smeken bij een koffer, maar zo vaak had hij hier ook geen mensen om twee uur 's nachts zien aankomen. Hij kuchte een keer en stapte uit de schaduw in een dunne baan licht van één van de lantaarns. 'M'dam.' Hij blikte van het meisje richting de koffer en weer terug. 'Kan ik u misschien op enige wijze van dienst zijn?' Zijn stem was diep en warm, de typerende lage bas van een beer – een tevreden beer, want God wist dat hij eveneens even angstaanjagend kon klinken als een boze grizzly.

Nog steeds zat ze te smeken bij haar koffer. Op haar knieën op de harde vloer, haar handen gerust tegen het koude, zwarte leer. Ja, spirits waren heel leuk om bevriend mee te zijn, heel praktisch ook, maar zodra je ook maar één offer oversloeg, waren ze ook hartstikke onbetrouwbaar. En het zien van ongehoorzaam gedrag deed meestal volgen. Wat nu ook het geval is. Met een redelijk harde klap belandden de overige drie koffers ook op de grond. Met paniek gleden de lichte ogen van het meisje van de ene koffer naar de andere. Nee, nee, nee. Dit kon ze niet gebruiken nu. Gewoon niet. Dit was niet het moment om ongehoorzaam te zijn – gewoon niet. Met een klein pruillipje keek ze opzij, naar boven. Naar een oude vrouw met een ruimvallende jurk aan en haar grijze haren vast gebonden in een knot naar achteren. Zo duidelijk als de oude vrouw zichtbaar was als haar, zo onzichtbaar was ze voor de meeste andere personen. Een les die het meisje op een harde manier had moeten leren. Ja, spontaan spirits voorstellen aan mensen was iets wat ze maar niet meer deed. Er werd meestal niet zo goed op gereageerd - vreemd genoeg. Wie wilde nou niet weten welke spirits je beschermden tegen het meeste tegenspoed? Het was aardig respectloos om ze compleet te negeren en als ze dan voodoo-poppetjes maakte om te laten zien hoe de spirits van iemand er uit zag, kreeg ze bijna altijd alleen maar afkeurende reacties. Tja, je had nu eenmaal vreemde mensen op de wereld.

“Veronique, Unne’vea luistert niet naar me.” Ze kon er nauwelijks wat aan doen dat haar stem jengelend de hoogte in ging. Het was gewoon niet eerlijk. “En, en, en..” ze moest even naar lucht happen zodat ze haar zin kon af maken, “nu luistert de rest ook niet meer.” Hulpeloos staarde ze naar de oude vrouw die enkel alleen vriendelijk glimlachte. Even behulpzaam als altijd. Pfft, beschermgeesten hielpen dus ook alleen maar als ze het nodig achtten. Ok, ze moest gewoon wat strenger klinken. Die hoge stem van haar hielp niet mee als ze een stel spirits in bedwang moest houden. Een diepe zucht en het dan gewoon opnieuw proberen. “Unne’vea, je gaat nu gewoon normaal me luisteren, ok? En an-“ Een kleine gil kapte haar woorden compleet af. Ze had een stem gehoord, een lage, levende stem. Stemmen van doden klonken nu eenmaal anders. Bang, en vooral geschrokken door de plotselinge stem, vloog het meisje achter een van haar koffers. De koffers die groot genoeg waren om haar compleet te verbergen, als ze tenminste stijl haar had gehad. Nu staken er wat wilde plukken boven de koffer uit.
Een levend persoon, een levend persoon, een levend persoon. Die drie woorden renden als een op hol geslagen kudde mammoets door haar hoofd. Ze had juist dit tijdstip uitgekozen omdat er dan niemand zou zijn en nu was er alsnog iemand. Dat is niet eerlijk. Voorzichtig kwam het meisje weer iets om hoog en gluurde over de rand van haar koffer heen. Haar grijze ogen vonden een lange jongen met zeer vreemd haar. Met grote ogen probeerde ze de jongen te bestuderen, maar haar blik werd steeds weer terug getrokken naar zijn haar. Haar als touw – hoe vreemd. Zou hij er mee geboren zijn? In de verboden koffer van haar vader had ze gekrompen hoofden gezien met precies hetzelfde kapsel. Zou zijn hoofd dan ook krimpen als hij dood gaat? Ze had altijd al een gekrompen hoofd willen hebben – die dingen brachten veel geluk. Moest wel. Iets wat er zo leuk uit zag, moest wel goed karma met zich mee dragen.

Heel langzaam besloot het meisje weer op te staan terwijl ze haar hand nerveus voor haar mond hield. Ja, ze wilde zijn hoofd hebben, maar dat maakte hem heus niet minder eng. Hij leefde nog. Kom op. Hoe kon ze dan mogelijk normaal met hem praten? Maar ze moest wel. Straks zou hij zijn hoofd nog aan iemand anders beloven. Nee, ze moest nu haar kans pakken.
“M-m-mag..” goed zo, dat was alvast één woord, “ik uw ho-of-ofd heb-b-ben?” Een diepe zucht volgde nadat ze de woorden er uit geperst had. Misschien had hij haar geen eens verstaan doordat ze haar hand, gevormd in een vuist, nog steeds tegen haar mond hield. Ondertussen kon ze haar wangen rood voelen kleuren. Oh, wat waren mensen toch eng.

you cannot love the sun

Oke. Misschien leed hij dan toch aan een serieus slaapgebrek en begon het hem nu op te breken. Omdat hij in eerste instantie zo gefocust was geweest op het meisje die bij haar koffer aan het smeken was, had hij een aantal details over het hoofd gezien. Al deed het begrip 'detail' zonder meer tekort aan de situatie. Het eerste was het feit dat de koffer gromde, of, hij meende toch dat het de koffer was die gromde. Dat zou logisch te verklaren zijn wanneer er een beest in zat. Misschien hield ze haar huisdier in een koffer. Dat zou kunnen. Dat zou ook kunnen verklaren waarom ze haar koffer aan het smeken was om mee te werken. Aan de andere kant, als er werkelijk een huisdier in de koffer zat, dan zou ze ook gewoon de koffer kunnen optillen en meenemen. Het ergste wat haar in dat geval zou kunnen gebeuren, was dat het dier hevig heen en weer zou schudden waardoor het lopen bemoeilijkt zou worden. Maar dat was een overkomelijk probleem, en hij betwijfelde ten zeerste of dat opgelost ging worden door vriendelijk te vragen of het dier in kwestie zich zou willen gedragen. Over het feit dat er, in ieder geval geen zichtbare, luchtgaten in de koffer zaten, besloot hij maar even heen te stappen. Hij was juist blij dat hij inmiddels een redelijk stabiele theorie had gevonden waarom een meisje om twee uur 's nachts een grommende koffer aan het smeken was om mee te werken. Misschien was haar huisdier ook wel gek op rum. Dat zou zijn theorie helemaal volkomen logisch maken.

Het tweede 'detail' wat hem ontgaan was, was het feit dat de andere drie koffers boven de grond zweefden. Nu was dat een niet geheel ongewoon verschijnsel op een magieschool als de Starshine Academy, maar de zeer ongewone situatie waar hij zich op dit moment in bevond, gaf hem toch een vreemd onderbuik gevoel. Instinctief nam zijn ratio het over door te beargumenteren dat het meisje waarschijnlijk gewoon geoefend was in luchtmagie en dat ze koffers met behulp van haar magische krachten omhoog hield. Al was het dan een raadsel waarom ze de vierde koffer aan het smeken was: als ze hem werkelijk gewoon kon laten zweven, had ze dat waarschijnlijk al lang al gedaan. Om de situatie nog onwerkelijker te maken, klapten de overige van de drie koffers met een luide bons nu ook op de grond: het meisje stond het huilen duidelijk nader dan het lachen. Wanhopig begon ze tegen zichzelf te babbelen, al kreeg hij de indruk dat ze het tegen iemand had die hij niet kon zien. Misschien had ze een imaginary friend – of ze praatte gewoon tegen een onzichtbare koffer. Dat kon ook, aangezien ze toch al één grommende en drie niet-meer-zwevende koffers had.

Op dat moment besloot hij dat het tijd was om zich maar eens met de zonderlinge situatie te gaan bemoeien – en het daarmee compleet uit de hand te laten lopen: het meisje dook met een gil achter een van de koffers en voor hem was er niets meer te zien dan wat wilde, uitstekende plukken haar. Zijn stem stierf weg en verwonderd staarde hij naar de asblonde plukjes. Als de situatie hem niet de kriebels had bezorgd, was hij misschien spontaan in lachen uitgebarsten. Zich afvragend hoe hij dit nu weer ging oplossen – of dat hij er misschien beter vandoor kon gaan, betrapte hij het meisje erop dat ze over de rand van de koffer naar hem gluurde. Ze bestudeerde hem alsof ze nog nooit een mens had gezien – of misschien wel nooit een jongen … en zeker geen jongen met dreadlocks. Ze leek volkomen in beslag genomen door zijn haar. Het maakte haar zelfs dapper genoeg om iets overeind te komen en hem nu openlijk en zeer onzeker aan te staren. Normaal was hij er niet degene voor om onzeker te worden van een indringende blik, maar de hele situatie was hem nog altijd zo vreemd, dat hij het kippenvel op zijn armen kon voelen komen.

Instinctief rechtte hij zijn schouders en opende zijn mond om de situatie weer onder controle te krijgen, maar zij was hem voor: 'Mag ik uw hoofd hebben?' Abrupt klapte hij zijn mond dicht, zich afvragend of hij haar misschien verkeerd verstaan had door de stotterende manier van spreken – alsof ze bang was geweest dat hij haar ter plekke zou opeten. Nu begon hij zich af te vragen of dat allicht niet andersom het geval zou kunnen zijn. Waarom zou ze anders vragen of zij zijn hoofd mocht hebben. 'Pardon?' Hij gebruikte het woord eerder om nog wat bedenktijd te winnen, dan dat hij zich werkelijk afvroeg wat ze bedoelde – en ondanks zijn plotselinge onzekerheid was zijn stem even diep en warm als anders. Het was niet zijn gewoonte om zich openlijk van zijn stuk te laten brengen, zelfs niet door een dame die tegen grommende koffers sprak en om zijn hoofd vroeg.

Hij flitste haar een glimlach toe, al bleef de blik in zijn ogen berekend en tikkeltje onzeker, en kwam een stap dichterbij – het was hem absoluut niet ontgaan dat het zijn aanwezigheid was die haar bang maakte. Als hij de situatie weer onder controle wilde hebben, dan moest zij degene zijn die onzeker werd van hem – en niet andersom. 'Als dat je behaagt, mag je mijn hoofd hebben, maar dan zul je de rest van mijn lichaam ook voor lief moeten nemen.' Hij liet zijn blik langzaam en zeer nadrukkelijk over het lichaam van het meisje gaan en maakte er op dat moment geen geheim van dat hij zich voorstelde hoe zij er uit zag zonder kleren. Ieder ander zou zich om een dergelijk gebaar misschien beschaamd voelen, maar het was iets waar Vladimir zich niet druk om maakte. Het was immers niet zo dat hij haar letterlijk uitkleedde – en hij zou zich daar evenmin aan wagen zonder haar uitdrukkelijke toestemming. Hij was brutaal, maar niet gemeen.

PROFILE MAGICIAN

» Les: Totem Spirits
» Lijst Totem Spirits
» Vvf || Autumn Spirits Vash
» Vvf || Autumn Spirits Mayla
» The one and the only... ||open||

may the spirits be with you || open.

may the spirits be with you || open.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen