Met een schok werd en nog redelijk jonge vrouw in haar shuttle wakker geschud. Met haar hart kloppend in haar keel greep ze de stuurknuppel beet en probeerde haar zicht weer te scherpen. Ze was heel even ingedut, maar dat was kennelijk genoeg geweest om geraakt te worden door een rond vliegende asteroïde. Zacht vloekend trok ze de shuttle weer recht en controleerde alle knoppen. Gelukkig was er niks ernstig beschadigd maar ze zou waarschijnlijk wel een fikse deuk in haar shuttle hebben nu. Met een diepe zucht en de hervonden controle over de shuttle koerste de vrouw naar haar eindbestemming: Starshine Academy.
Ze wist waarom ze ingedut was, ze was vermoeid. Niet zozeer van de reis want Puffoon lag niet ontzettend ver van de Academy. Het kwam meer door het achterlaten van alles. Als ze kon dan zou ze het liefst heel Puffoon wegvangen uit haar herinneringen. Maar ja, dat ging nou eenmaal moeizaam of eerlijk gezegd, niet.
De kleine planeet waar de academie op gevestigd was kwam steeds dichterbij totdat de vrouw uiteindelijk ook het lanceringsplatform in zicht kreeg. Kalm en beheerst liet ze de shuttle landen en zette ze alle motoren af. Vervolgens bleef ze even in haar stoel zitten. haar handen omklemden nog steeds de stuurknuppel maar haar gedachten waren al veel verder weg. Uiteindelijk kwam ze in beweging door middel van haar sleutels van de shuttle in haar zak te stoppen, de gesp los te maken en op te staan uit haar stoel. Ze liep naar achteren, naar de plek waar over het algemeen passagiers zaten, maar nu enkel koffers en tassen lagen. Ze gooide de tas om haar schouder en pakte de koffer in haar andere hand. Haar blik ging even kort naar de prachtig versierde aardewerken pot waar twee zwarte rozen in zaten. de ene was groot en volop in bloei terwijl de ander nog lichtelijk in de knop zat en een stuk kleiner was. De vrouw zuchtte even. 'We vinden in de ziekenzaal vast wel een mooi plekje voor jullie,' sprak ze zachtjes tegen de planten. Vervolgens gooide ze de deur van de shuttle open en klom het trapje af. De vrouw zette haar bagage neer en wreef even kort over haar onderrug. Ze moest eigenlijk een nieuwe stoel hebben voor haar shuttle waar de piloot zat. Dat was dan ook het eerste wat ze van haar salaris zou gaan kopen.
Wie naar de vrouw keek zou niet zeggen dat ze hier zou werken, laat staan dat ze hier de nieuwe school arts was. Ze had een strakke zwarte top aan, zonder mouwen maar daaroverheen een rode motor jas met zwarte accenten. Ze droeg verder een zwarte broek en vingerloze handschoenen om geen last te krijgen van de stuurknuppel. Verder droeg ze stevige zwarte leren laarzen. Haar lange blauw zwarte haar dat meestal stijl tot haar onderrug kwam had ze nu in een hoge staart opgestoken. Niet dat het veel uitmaakte want haar lokken waren nog steeds lang.
de vrouw keek op toen ze voetstappen hoorde naderen, haar blik strak gericht op de plek waar ze vandaan zouden moeten komen.

Het was tijd, tijd om zijn overige spullen die mee naar Erd waren gegaan op te halen. Zwijgzaam liep Norwood kalm door de gangen. Een groepje meisjes begonnen te fluisteren en te giechelen toen ze Norwood zagen. Norwood had enkel geknikt en geglimlacht. Sinds dat hij zijn eerste album uit had gebracht waren een aantal meiden zo gaan gedragen. Wat afstandelijker en fluisterend, en Norwood wist dat het er bij hoorde. Het zei zo, hij moest immers iets doen om Malaika te vergeten en dit was de enige optie voor hem.
Zijn stappen waren wat haastig, hij wist niet of de persoon die ze bracht direct weer vertrok en hij moest zeker weten dat het wel zijn spullen waren. Norwood liep met kalme pas het platform op en keek rond, nog niemand te zien. Zwijgzaam keek hij naar de tweetal shuttles die landde. Norwood zag dat de grootte van de shuttles verschillend was. De ene was meer voor een vracht en leek op en kleine vrachtwagen zonder wielen. De andere leek meer een personenwagen. Zwijgzaam liep Norwood naar de gelande vracht-shuttle en knikte naar de piloot. Deze stapte uit en liep richting de schuifdeur. Norwood zelf liep mee naar binnen en pakte een zwarte koffer en een tas. "Dat moet het zijn..." sprak hij kalm en knikte vriendelijk naar de man. Hij zette de koffer op de grond en ritste de tas open. De spullen waren van hem en zwijgzaam klikte hij de koffer open tevens waren dit de spullen. Hij knikte en de piloot ging weer in de cockpit zitten om zijn volgende stop te maken. Norwood klapte de koffer weer dicht en ritste zijn tas dicht. Hij stond op en wilde weer weg maken naar zijn kamer toen hij iemand uit de shuttle zag stappen. Hij zweeg kort en bekeek de persoon. Qua uiterlijk zou ze rond de 28 jaar zijn, alleen de kledij zou niet wijzen op een nieuwe docent. Althans voor een sollicitatiegesprek kwam je niet met dat soort kleding vond Norwood. Hij zag de zwarte rozen en glimlachte. De woorden kwamen zachtjes binnen en Norwood besefte nu dat de persoon kwam als schooldokter. Het werd weer tijd dat die ziekenzaal met een gediplomeerde persoon gevuld werd. De zusters hadden allemaal niet de juiste kennis om iedere wond of calamiteit te verhelpen. Zwijgzaam liep Norwood rustig richting het nieuwe gezicht en liet zijn koffer en tas voor wat het was. Er waren geen andere personen hier en Norwood hield ze toch wel in de gaten. Hij kon ze van deze afstand gewoon zien staan. "De zwarte roos...." sprak hij kalm. "Kort gezegd: het is over, het ga je goed..." vervolgde zijn woorden. "Een zwarte roos die in knop staat betekend een definitief afscheid terwijl de roos in volle bloei staat voor een minder harde afscheid, en mogelijk een tijdelijke rustpauze..." sprak hij. "Degene die deze roos aan je heeft gegeven zal ongetwijfeld niet zeker weten wat hij wilde..." sprak Norwood en glimlachte vriendelijk. "Ik neem aan dat je nieuw hier bent..." sprak hij. "Kan ik je ergens mee helpen?" sprak Norwood kalm en knikte vriendelijk. Hij bespeurde een krachtige bron van luchtmagie die gemengd leek te zijn met woudmagie. De luchtmagie bleef echter de overheersende factor in de magie die ze uitstraalde.

- Lastig maar ik heb er wat van gemaakt. -

- Sorry -

De eigenaar van de voetstappen liet niet lang op zich wachten. Ze behoorde toe aan een man die ze ongeveer van haar eigen leeftijd schatte. Waarschijnlijk leraar of misschien wel het schoolhoofd. Het was in elk geval iemand die hier werkte. Ze wende haar blik weer af, klaar om door te lopen. Maar toen ze haar koffer op wilde pakken werd ze tegengehouden door de stem van de man.
Eir keek weer om en zag dat hij inmiddels al zo goed als bij haar stond. Toen hij over de rozen begon die ze bij zich had spande haar spieren zich aan. Als het niet voor het feit was dat deze rozen een heel bijzondere betekenis voor haar hadden, had ze ze allang weggedaan. Vreselijke rot planten! Ze hoorde hem aan terwijl hij vertelde over de betekenis van de zwarte rozen. Dat wist ze. Ze had zelf een boek geschreven over rozen, hun effecten en hun betekenissen. maar ze onderbrak hem niet. Pas toen hij uitgesproken was opende Eir haar mond pas.
'Ik heb ze niet gekregen. Ik ben niet bepaald het type met groene vingers. Wie weet dat ze daarom wel zwart zijn,' sprak ze iets killer dan ze zelf wilde. Ze kon er niks aan doen. Het ging vanzelf. Het kwam door die akelige planten.
Eir keek even naar de grond. 'Het spijt me,' kwam er zachtjes uit. 'Dat was niet zo bedoeld geweest,' vervolgde ze haar verontschuldiging. Ze zette even haar spullen neer en keek toen weer naar de man tegenover haar. 'Ik ben Eir Vealven, de nieuwe schoolarts,' stelde ze zichzelf met een klein glimlachje voor terwijl ze haar hand uitstak.
Toen de man vroeg of hij haar ergens mee kon helpen werd Eir glimlach een beetje klunzig. 'Tja, ik ben hier nieuw zoals je al opmerkte en was eigenlijk op zoek naar de ziekenzaal,' zei ze terwijl twee lichtelijk rode blosjes van schaamte zich op haar wangen vormde. Het was gewoon haast bizar. Ze leek een totaal ander persoon dan toen ze over de rozen sprak.

`Zwijgzaam klonken de voetstappen van zijn wandeling richting de persoon over de platform. Wanneer het hier leeg was galmde het soms nogal door en kon je het al snel merken dat er iemand aan kwam. Zwijgzaam sprak Norwood over de rozen om op zijn minst nog ergens een gesprek mee te beginnen. De rozen waren echter geen goed begin want de kille blik en woorden die volgde deden hem even twee keer nadenken voor hij vervolgens iets zei. Hij zweeg even en keek haar toen aan met een kalme blik. "Ik durf met honderd procent zekerheid te zeggen dat ze niet zwart zijn door dat je geen groene vingers hebt. Dit zijn pure zwarte rozen, en geloof me, deze is gezond..." sprak hij en wees kort naar de plant. Daarna legde hij zijn armen over elkaar. "We hebben allemaal wel eens onze momenten..." sprak hij vriendelijk terug. Norwood zijn gelaat kreeg een klein glimlachje toen ze haar spullen neerzette en haar hand naar hem uitstak. Een nette voorstelling, dat deed vele mensen, waaronder Norwood, een deugd. Hij pakte de hand voorzichtig vast alsof het van porselein was en schudde deze. "Norwood Vavyendor. De docent woudmagie..." sprak hij kalm en knikte. Norwood keek even naar de ingang van het platform toen hij even iets hoorde maar het bleek niets te zijn. Zwijgzaam ging zijn blik weer naar Eir die zei dat ze op zoek was naar de ziekenzaal. "Mja...." sprak Norwood als reactie. "Die had ik kunnen verwachten. Ik moet er toch nog even langs om wat op te pikken, het kan geen kwaad om je al er de weg naar toe te wijzen..." sprak hij vriendelijk en glimlachte. Norwood viel het gelijk op dat ze totaal anders was, het had niet lang geduurd om haar stemming weer om te laten slaan. Zwijgzaam ging zijn blik nog even naar die rozen, waren het de bloemen zelf of de betekenis. Een raadsel waar Norwood niet naar zou gaan graven, ze zou het wel vertellen wanneer het haar het beste uit kwam. Zwijgzaam keek Norwood richting zijn spullen. "Dan pak ik even mijn spullen en dan zal ik je wel de weg wijzen..." sprak hij terwijl hij zijn koffers pakte en weer terug naar Eir liep. Zwijgzaam keek hij kort naar haar en nam ieder detail dat hij kon in zich op. "En, van vanwaar komt onze nieuwe schooldokter vandaan?" sprak Norwood kalm om een mogelijk gesprek op gang te brengen.

Wat de man tegen Eir zei was waar. Deze rozen waren alle twee kerngezond dankzij haar. Ze wist heel goed hoe ze met planten om moest gaan. Maar deze twee waren bijzonder voor haar. Hen mocht helemaal niks overkomen, daarom had ze ze altijd bij zich en kon ze het niet over haar hart verkrijgen om ze op Puffoon achter te laten.
Ze keek weer op naar de man toen hij opnieuw tegen haar sprak. Gelukkig nam hij het haar niet heel erg kwalijk van haar uitbarsting. Ze glimlachte even lichtelijk naar hem voordat ze haar spullen neerzette en haar hand uitstak terwijl ze zichzelf voorstelde.
Toen de man haar hand pakte ging er een schok door Eir heen alsof ze geëlektrocuteerd werd. Ze voelde het al aan nog voordat hij vertelde dat hij leraar woud magie was. Heel even, een milliseconde maar, flitste er iets door haar ogen. Het was geen haat te noemen. Het was meer iets in de trant van spijt en pijn. Heel veel pijn. Zo snel als het gekomen was, was het ook weer verdwenen en was er geen spoortje meer van te bekennen. 'Aangenaam Norwood,' sprak Eir met een gemaakte glimlach zodra hij haar hand weer had losgelaten.
Haar gemaakt glimlach veranderde in een oprechte brede grijns toen hij vertelde dat hij haar wel even zou laten zien waar de ziekenzaal zich bevond. 'Dank je wel. Ik had waarschijnlijk nog minstens een paar uur lopen zoeken als ik je niet was tegengekomen,' sprak ze terwijl ze een verdwaalde lok blauw zwart haar van wat ooit haar pony was uit haar gezicht veegde. Ze had een tijdje geleden een korte pony gehad, maar nu haar haren weer verder groeide was de pony opgesplitst in twee aparte stukken haar en begon langs haar gezicht uit te groeien. Normaal gesproken zorgde ze ervoor dat ze er geen last van had door steekspelden in haar lokken vast te maken, maar die zaten allemaal in haar koffer nu.
Eir knikte even kort naar Norwood toen hij haar meldde dat hij even zijn eigen spullen ging pakken en haar daarna de weg zou wijzen. Dat herinnerde haar eraan dat ze de shuttle helemaal nog niet op slot had gedaan. Eir rende op een drafje naar haar shuttle en deed het ding op slot waarna ze terug liep naar haar koffers. Zodra ze weer bepakt en bezakt was, was Norwood onder terug bij haar. Ze pakte alles bij mekaar en begon te lopen.
Onder het lopen hoorde ze Norwood een vraag stellen al duurde het even voordat de woorden ervan echt tot haar doordrongen. 'Puffoon, maar dat had je waarschijnlijk wel al verwacht,' antwoordde ze kalm doelend op het feit dat de magische aura van lucht magie wel heel nadrukkelijk om haar heen hing.
Ze wierp even een korte blik opzij. 'En jij? Laat me raden: Gren?' vroeg ze meer concluderend dan echt vragend.

Norwood zag zonder enige moeite dat de twee bloemen kerngezond waren. Dat was niet zo moeilijk te onderscheiden. Vaak waren bladeren bruin wanneer het slecht met de plant ging maar deze waren gitzwart. En dat hoorde toch bij zwarte rozen. Zwijgzaam pakte Norwood de hand van haar vast en zonder dat hij het zelf echt door had schoten zijn ogen recht naar die van haar. Alsof hij dezelfde schok voelde maar niet de rede er van kon plaatsen. En de pijnlijke blik ging sneller dan dat hij er op kon reageren. Norwood was normaal nooit zo scherp op andermans verdriet en pijn, al helemaal niet sinds het overlijden van Malaika. Maar dit schoot er onbewust doorheen, zonder dat hij het daadwerkelijk door had. Hij voelde een vlaag van sceptische gevoelens hem overladen bij de glimlach die volgde. Was die nog gemeend of was het maar een gemaakte? Norwood keek even naar zijn spullen en toen weer naar Eir. Hij zou het maar van harte nemen zonder al te veel bij stil te staan. En mocht hij meer bevriend raken met Eir dan zou hij er misschien wat meer naar gaan vragen. Zwijgzaam stelde hij voor dat hij haar er wel naar toe zou begeleiden en Norwood. Zwijgzaam had hij zijn spullen gepakt en liep nu samen met Eir het platform af. Ze waren nog niet het platform af of Norwood stelde de vraag waar ze vandaan kwam. Het was misschien meer vragen naar de bekende weg aangezien gevorderde magiërs elkaars magie soms feilloos konden aanvoelen. Norwood glimlachte toen het antwoord langer wegbleef. Ze leek in gedachten gezonken. Het antwoord volgde na een tijdje een stilte te gevoeld hebben. "Tsja, een beetje wel..." sprak hij kalm en glimlachte. Norwood glimlachte toen ze naar zijn afkomst vroeg. "G..." hij werd onderbroken en zwijgzaam verscheen er een glimlach op zijn gezicht. "Bull's eye..." sprak hij doelend op het feit dat ze er niet naast zat. "Inderdaad..." sprak hij kalm. "Puffoon....ik ben er al een tijdje niet meer geweest" sprak hij kalm. "Is het er nog steeds zo rustig als anders?" sprak hij kalm en keek toen naar Eir terwijl ze verder liepen.

De korte stilte tussen het aanbieden om haar naar de ziekenzaal te brengen en de vraag waar ze vandaan komt leek eindeloos lang voor Eir. Ze was daarom maar wat blij dat de stilte verbroken werd toen Norwood vroeg waar ze vandaan kwam. Om het gesprek daarna gaande te houden begon ze zelf te raden waar hij vandaan zou komen. Ze glimlachte even met lichte triomf toen hij haar vertelde dat ze het in één keer goed had geraden. Zo moeilijk was dat ook niet geweest aangezien, net zoals hij bij haar waarschijnlijk had gevoeld, zij ook bij hem de sterke aanwezigheid van woud magie had kunnen voelen. Ergens stak haar dat. Die constante aanwezigheid van dat vervloekte woud was wat haar hoogst irriteerde maar ze liet er niks van blijken. Norwood was al vanaf het begin aardig tegen haar en ondanks het feit dat hij een woud magiër was kon het zo zijn dat hij misschien wel haar enige vriend hier zou kunnen zijn. Ze wist uiteraard nog niet hoe de andere leraren, stagiaires en leerlingen hier waren, maar misschien was Norwood wel de aardigste van het hele stel.
Haar blik werd weer naar de zijne toegetrokken toen hij haar opnieuw iets vroeg. 'Rustig,' herhaalde ze zachtjes. 'Dat ligt er maar net aan waar je zit. Je hebt kalme stukken op Puffoon, dat is zo. Maar Bena Rikashi is nooit rustig geweest,' sprak Eir met een kalme glimlach. Bena Rikashi was, zoals vele wel wisten, de hoofdstad van Puffoon. Het was de plaats waar Eir voor zes lange jaren had gestudeerd voor arts. Samen met Nova was Puffoon en dan voornamelijk Bena Rikashi een bekende en populaire plek om de geneeskunde eigen te maken. Eir had destijds voor Nova kunnen kiezen maar ondanks alle pijn, had ze Puffoon op dat moment niet kunnen verlaten. Bena Rikashi was ver genoeg geweest voor haar.
'Al zou ik er rond deze tijd van het jaar niet komen. De zomerwinden die er waaien zijn warm en meedogenloos,' adviseerde ze Norwood na haar antwoord over de lucht planeet te hebben gegeven.

Norwood hield even stil tussen het aanbieden om haar te begeleiden en de vraag waar ze vandaan kwam. Norwood zocht hevig naar iets om en gesprek te starten terwijl hij nog steeds met zijn gedachten bezig was bij die ene 'hatelijke' blik. Nee, hij was niet hatelijk hij was gevuld met pijn. En Norwood kreeg des te meer het gevoel dat deze dame er gevuld mee was. Lag het aan hem? Of was het iets anders wat het had losgemaakt. Norwood sloot zijn ogen kort en stelde zijn vraag om zichzelf er van af te zetten. Hij zou er nog wel achter komen als de tijd rijp was. Zwijgzaam opende hij zijn ogen en keek naar haar. Ze ging er op in door zijn magie te raden. Norwood glimlachte en bevestigde haar vermoedens al. Norwood merkte in geen velden of wegen op dat Eir zich mateloos zat te ergeren aan zijn woudmagie en deed er dus tevens niets aan om dit te minderen. Hij was gewoon ontwetend en ergens was dat maar goed ook. Zwijgzaam keek Norwood weer naar haar toen ze sprak. "Bena Rikashi" herhaalde Norwood op zijn beurt. "Oh wacht, dat was de hoofdstad..." concludeerde hij. "Dat is in veel gevallen zo. De hoofdstad trekt gewoon meer mensen..." sprak hij kalm en glimlachte vriendelijk. Haar volgende woorden deden hem grinniken. "Nee dan kun je beter op Gren zitten..." sprak hij en keek weer voor zich. "Rond deze tijd van het jaar heb je zo af en toe een korte verfrissende regenbui, lekker zonnetje en mooie kleuren in de velden...." sprak hij kalm en glimlachte tevreden, niet wetend hoe pijnlijk het wel kon zijn voor Eir. Maar hoe moest Norwood het weten hij kende haar net. Langzaam liepen ze verder en sloegen ze een zijgang in die leidde naar de grote trappenhal. Ze moesten eerst een paar verdiepingen op voor ze bij de ziekenzaal aan kwamen. Norwood had een enkele koffer en tevens had Eir wat bagage, om dit de trap op te zeulen zou hem net lukken. Norwood keek naar Eir en glimlachte kort. "Zal ik je bagage mee naar boven tillen of lukt je dat zelf..." bood hij netjes aan. Norwood had een enkele koffer en met wat magie kon hij tevens haar spullen meesjouwen . Norwood glimlachte vriendelijk en knikte een aantal leerlingen vriendelijk toe die hem gedag riepen. Dat gebeurde regelmatig, een leerling die regelmatig in de les kwam die hallo zei bij het voorbij gaan. En hij wist dat het niet alleen bij hem gebeurde. Zwijgzaam ging zijn blik weer naar Eir wachtend op haar reactie op zijn voorstel.

Eir besefte zich niet dat Norwood zijn hoofd aan het breken was over de blik die ze hem onbewust had gegeven. Want dat was het geweest, onbewust. Ze had van zichzelf niet eens in de gaten gehad dat ze zo naar hem had gekeken. Dus waar zijn gedachten waren blijven hangen, waren die van haar alweer meters verder gesprongen.
Ze vertelde Norwood over Puffoon, tenminste, daar waar hij naar gevraagd had. Ze knikte hem even toe om aan te tonen dat hij gelijk had toen hij concluderend zei dat Bena Rikashi de hoofdstad was van Puffoon. Toen Eir haar advies gaf over de wind planeet in deze tijd van het jaar had ze haar blik even afgewend om op de weg voor zich te letten. Ze keek echter weer om toen ze Norwood naast zich hoorde grinniken. Zijn lach werkte aanstekelijk en ook op Eir's gezicht verscheen een nieuwe glimlach hoewel zijn woorden haar staken. Het ging dwars door haar heen wat hij zei, ze moest meer glimlachen door de manier waarop hij het zei. Het was zo ontzettend herkenbaar in zoveel opzichten. Nog niet zo heel lang geleden kende Eir een man die op precies dezelfde manier kon lachen en praten. Toen ze bij de eerste trap aankwamen die ze moesten beklimmen zette Eir even haar bagage neer en wreef even over haar schouder. Ze was er ook niet op gebouwd om dingen te sjouwen. Waarschijnlijk had Norwood dit gezien want hij bood haar aan om haar koffer en tas naar boven te dragen. Ze glimlachte even naar hem. 'Erg lief, maar ik ben een grote meid hoor. Ik kan ook mijn eigen koffers wel dragen. Daarbij wil ik niet dat je door je rug gaat als je zowel mijn als jouw bagage moet dragen. En nu ik hier de dokter ben, mag ik je dat dus ook mooi verbieden,' grijnsde ze met lichte triomf. Daarbij was het een koud kunstje om haar bagage de trap op te krijgen met een klein beetje lucht magie. Eir wreef even in haar handen, maakte er een kommetje van en blies richting de koffer en de tas. Een lichte bries stak op en tilde haar bagage moeiteloos de lucht in. Alleen de pot met de rozen droeg Eir zelf. Als iets haar concentratie zou verbreken en de tassen zouden vallen zou dat niet zo'n probleem zijn, maar het was erger als de pot met de rozen zou vallen.
Eir had al een aantal passen de trap op gezet toen ze zich omdraaide naar Norwood. 'Blijf je daar wortel staan schieten of ga je mee?' vroeg ze kalm. Wat een waardeloze grap, wortel schieten. Erg leuk voor een woudmagiër, dacht Eir sarcastisch over zichzelf.

Norwood zijn woorden spraken kalm maar hij had niet door wat voor pijn het bracht bij Eir, had niet door dat hij door de woorden leek op iemand uit haar verleden. Hij dacht dat hij er goed aan deed maar het had juist het tegenovergestelde effect bij Eir. Zwijgzaam liep Norwood verder en keek naar de trappengang. Hij glimlachte vriendelijk toen hij aanbood haar tassen naar boven te sjouwen. De reactie deed hem even afwezig lachen. Hij had zijn oog op iets anders laten vallen. De enkele vlag die er hing, had een andere beweging dan normaal. Voor Eir zag hij er uit alsof die vlag gewoon naar beneden hing. Norwood keek er naar. Er leek een opwaartse lucht naar boven te komen en de vlag wapperde er op. Norwood keek op toen Eir zei of hij wortel zou schieten. Hij keek haar aan en schudde zijn hoofd. "Ik kom zo..." sprak hij terwijl hij zijn hand even haar richting op wees. Hij keek voorzichtig over de rand. Onderaan de trap zat een zwarte draaikolk met dezelfde oog als hij had gezien op de kist van de farao die hij had opgegraven. Het oog leek zich te openen en een zwarte windvlaag schoot omhoog. Norwood zette willekeurig een stap naar achter toen de windvlaag een hand aan nam en daarna door hem heen sloeg. Norwood leek zich schrap te zetten en sloeg zijn armen voor zijn gezicht ter verdediging. Echter was er niets te zien voor Eir, het waren waanbeelden die Norwood zag. Norwood schudde zijn hoofd opnieuw en pakte zijn tas. Hij liep de trap op negeerde wat er was gebeurt. Zwijgzaam keek hij weer kort naar beneden waar alles weer normaal leek te zijn. Norwood zijn blik ging toen snel naar Eir. Als ze dit had gezien zou hij ongetwijfeld nog eens een goed gesprek met haar moeten aangaan. Hij zweeg en zei niets voor een tijdje. "Was trouwens een leuke woordspeling..." sprak hij toen ineens. "Wortel schieten, heh, tegen een woudmagiër..." begon hij het gesprek opnieuw. Hij wist niet goed wat hij moest denken van wat er net gebeurt was. Het oog, het was wel degelijk het werk van de farao of niet? Hij zweeg en keek voor zich niet wetend wat hij nu moest zeggen.

Eir merkte dat Norwood ietwat afwezig was en dat maakte haar nieuwsgieriger. Het prikkelde lichtelijk haar dokters instinct. Of dat echt een bestaand iets was wist Eir niet maar zo noemde ze het altijd. Het was een soort moeders instinct maar dan meer iets voor een arts. Eir wilde verder lopen toen Norwood vertelde dat hij zo achter haar aan zou komen. Ze zou ook verder zijn gelopen zij het niet dat ze Norwood onwillekeurig een stap naar achteren zag zetten. Eir fronste haar wenkbrauwen terwijl ze naar hem bleef kijken. Zijn acties waren vreemd gezien de situatie waar hij zich in bevond. Ze keek hem bedenkelijk aan toen hij daarna weer doodnormaal alsof er niks gebeurd was de trap op liep en tegen haar praatte alsof hij daarnet niet had gedaan wat Eir had gezien. Ze knikte even langzaam op zijn woorden terwijl ze verder zwijgend met hem de trap op liep. Bovenaan stond haar bagage al op haar te wachten. Ze begonnen weer met zweven op een zachte luchtstroom toen Eir bij hen was, maar ze stopte met lopen.
'Norwood?' begon ze zachtjes. 'Misschien is het niet helemaal mijn zaak maar mag ik je wat vragen?' Zonder op antwoord te wachten ging Eir verder. 'Heb jij last van iets als waan beelden. Zie je dingen die anderen niet zien of hoor je stemmen of iets dergelijks. Sorry als ik je dit vraag terwijl je me amper kent maar ik zag dat je zojuist op de trap een beetje vreemd reageerde op iets wat ik niet kon zien. Daarom wil ik het graag weten. Als je het niet wilt vertellen hoeft het niet. Maar als je er iets over kwijt wilt weet dan dat ik ook voor leraren en dus ook voor jou graag een aanspreekpunt wil zijn. Als het je gerust stelt: dokters hebben een zwijg verplichting wat betreft patiënten,' zei Eir zachtjes. Ze hoopte niet dat ze Norwood hiermee beledigde. Vooral niet omdat ze hem wel mocht. Maar ze moest het weten en als het kon wilde ze hem helpen.

De waanbeelden deden Norwood niets, het ging dwars door hem heen. Maar het maakte Norwood echter wel dat hij zich schrap zette. Hij sloot zijn ogen en kruisde zijn armen voor zich terwijl hij wat door zijn knieën zakte. Hij opende zijn ogen toen het allemaal weer over leek te zijn. Norwood zijn ogen gingen rond, gelukkig had geen leerling hem gezien want dit was niet iets wat een heel publiek zou moeten weten. Een docent en muzikant die waanbeelden zag, dadelijk zagen ze hem nog aan als iemand die drugs gebruikte. Norwood schudde zijn hoofd en pakte zijn koffer op en tilde hem met het grootste gemak weer de trap op. Met een gemaakte glimlach liep hij verder. Het hield hem zichtbaar bezig wat er net had afgespeeld. De vragende naam die ze uit sprak. Ze was benieuwd wat er was en Norwood voelde de vraag al aankomen. Het waren inderdaad niet haar zaken. Maar hij wist dat verbergen het ook niet veel zou helpen. Daarbij waren waanbeelden zien in de magische wereld al geen goed teken. Norwood slaakte een zucht en liep de trap zwijgend op en pas bij de verdieping die ze moesten zijn leek hij zijn antwoord klaar te hebben. "Misschien...." kwam er niet zeker uit. Zwijgzaam keek hij opzij. Hij had een aantal leerlingen de trap zien aflopen en wilde alles behalve dat de leerlingen dit wisten dus hij gaf haar niet direct antwoord. "Ik kan het allemaal uitleggen, maar liever niet op de gangen..." sprak hij kalm en liep toen zwijgend verder en zei geen woord meer tot aan de ziekenzaal.

Eenmaal bij de deur aangekomen liep hij naar binnen en zette zijn koffer bij de deur. Hij liep verder richting het kantoor wat vermoedelijk van Eir was. Hij zweeg en wenkte haar enkel mee. Hij pakte ondertussen vanuit zijn lange donkerblauwe jas een krantenartikel. Norwood vouwde het open en het onthulde de tekst met de uitleg over mysterieuze sterfgevallen omtrend de expeditie. "Het begon allemaal met de opgraving van de farao.." sprak hij en knipte in zijn vinger. Hij haalde een boek tevoorschijn en opende deze op een specifieke bladzijde. Een afbeelding van een hatelijk kijkende man stond er op afgebeeld. "Hem..." sprak hij kalm. "Hem hebben we opgegraven." sprak hij kalm. "Het is een sprookjes boek ik weet het...maar het sprookje lijkt verdomd veel op wat er hier gebeurd..." sprak hij kalm. "De farao van de haat, Asura..." sprak hij kalm. "Wat hield ik van dat verhaal toen ik jong was, mijn vader las het regelmatig voor. Maar het is alleen maar een nachtmerrie geworden die mij achtervolgd..." sprak hij kalm. Hij wees op het artikel. "De bemanning van de expeditie. Acht man. Inmiddels is de helft in coma. Het artikel zegt dat ze geen teken van leven toonde. Maar met gewone apperatuur was de hartslag noch de ademhaling echt merkbaar..." sprak hij kalm. "Ze leven nog. En mij wacht hetzelfde lot. Een coma...." sprak hij. "Het begon met een simpel zinnetje dat ik hoorde. Maar ze worden steeds erger..." sprak hij zacht en borg toen de spullen op. "Ik ga alleen op expeditie naar zijn graf. Er moet een manier zijn om deze vloek tegen te gaan..." speelde hij open kaart met Eir. Hij kon het niet verzwijgen. Eir kwam er vroeger of later toch achter. "Het is riskant, ik weet het..." sprak hij kalm. "Er zijn nog en hoop vallen in die tombe, maar er moet een puzzelstukje zijn waarmee ik deze vloek kan verbreken..." legde hij uit. Hij keek even om toen hij iets hoorde. "Alsjeblieft, ik wil dat zo min mogelijk mensen dit te weten komen. En al helemaal niet de docent kunst..." sprak hij kalm als Niah hier achter kwam dan wilde ze hem helpen, zelfs al bracht het haarzelf in gevaar.

Eir volgde Norwood naar de ziekenzaal, benieuwd wat er nou helemaal aan de hand was met hem. Nieuwsgierig liep ze achter hem aan toen hij in de ziekenzaal direct door liep naar een zijkamer wat later een kantoor bleek te zijn. Dat was handig voor later, maar niet iets om nu haar gedachte naartoe te laten zweven.
Haar blik was strak op Norwood gericht toen hij iets uit de binnenzak van zijn jas haalde. Het bleek een verfromfraaid stukje papier te zijn. Een uitgescheurd krantenartikel om heel precies te zijn. Eir pakte het krantenartikel van Norwood en las er vluchtig overheen waarna ze weer naar hem opkeek toen hij in zijn vingers knipte en een boekje had laten verschijnen. Toen hij de afbeelding van een man liet zien boog Eir zich iets voorover om hem beter te kunnen bekijken. Zijn ogen stonden vol haat en hij had een blik die Eir de rillingen over haar rug bezorgde. Zwijgend luisterde Eir naar Norwoods verhaal. Toen hij haar vertelde dat hij in zijn eentje terug naar Erd wilde gaan om iets tegen de vloek te vinden opende ze haar mond om hem te vertellen wat hij niet lang daarna zelf al zei. Het was inderdaad riskant. Levensgevaarlijk zelfs. Eir sloot haar mond weer en luisterde verder. Eir zuchtte even zacht na de woorden van Norwood. Ze liep een paar stappen verder de kamer in terwijl ze nadacht. 'Ik zal mijn mond houden,' zei ze uiteindelijk zacht. Ze draaide zich om naar Norwood. Haar blik stond indringend en leek zich dwars door hem heen te boren. 'Maar dat zegt niet dat ik dit als je dokter goed keur,' ging ze verder. 'Stel nou dat je gewond raakt daar. Dan ben je alleen. Of als je, terwijl je daar bent, in een coma raakt. Dan kan niemand je helpen. Niemand kan je terug naar de school brengen. Ik weet dat je liever niet hebt dat mensen ervan weten, maar als dokter en ook een beetje als vriend, raad ik je aan iemand toch in vertrouwen te nemen om mee te gaan naar Erd zodat iemand weet waar je bent en je mee terug kan nemen mocht het fout gaan. Het is geen bevel, het is een advies. Je moet zelf weten wat je ermee doet,' sprak Eir. In haar ogen was te zien dat ze zich zorgen maakte over Norwoods toestand. Vooral na wat ze net op de trap had gezien en het verhaal wat ze van hem had gehoord.

(Sorry dat hij zo laat is en niet zo heel erg lang)

Norwood liep zonder enkel een woord te zeggen langs Eir de ziekenzaal binnen. Hij zette zijn koffer rustig naast de ingang en liep verder terwijl hij haar gebaarde te volgen. Het was dat hij hier vaker was geweest en dat hier een kantoortje is waar je dingen kon bespreken die niet alle oren mochten bereiken. Hij sloot de deur achter zich dicht na dat Eir binnen was gekomen en liep meteen naar het lege bureau dat er stond. Hij begon met het krantenartikel, gevolgd door het boek over het verhaal. Hij keek naar Eir terwijl hij sprak maar er was geen van de bekende glimlach die hij altijd droeg, hij was bloedserieus als het ging om deze zaken. Hij zag dat ze haar mond open wilde trekken en nam daarom gelijk al het voortouw om te zeggen dat het riskant was. Hij sloot zijn ogen en maakte zijn zin af. Zijn ogen opende zich en een doordringende blik staarde kort naar hem. Hij slikte moeizaam. Nou ging hij het krijgen. "Dat scheel..." hij kon zijn zin niet af maken of Eir kwam er al tussen. Hij zuchtte. Dit kon hij verwachten. "Ik maak me geen zorgen over de coma..." sprak hij rustig en viste een perkament uit zijn mouw. Hij rolde het open en een kalender van de afgelopen twee maanden werd zichtbaar. "Het is een patroon. Om de drie weken valt er een..." sprak hij kalm. "Ik ben als laatste aan de beurt, als expeditieleider..." sprak hij kalm. Hij wees op een vakje met een rood rondje er om. "Ik heb welgeteld nog zeker twee maanden om dit tot een goed einde te brengen..." spraken zijn woorden kalm. "Ik raak niet in coma tijdens mijn expeditie..." sprak hij kalm. Het woord vriend had hem waterig laten glimlachen. "Ik ben blij dat je nu al zo veel om me geeft als het gaat om mijn veiligheid, maar ik heb momenteel niets wat ik te verliezen heb..." sprak hij terwijl hij zijn rug naar Eir toe draaide. Zijn blik stond ergens triest nu hij weer terug dacht aan die tijd met Malaika. "Ach, en mocht ik het allemaal niet redden, dan kan ik toch weer 'haar' ontmoeten..." sprak hij zachtjes terwijl zijn blik kort naar het raam ging. "Maar goed..." sprak hij terwijl hij de spullen weer opborg op de plek waar ze hoorde en het lege bureau weer in zijn orginele staat achter liet. Hij keek naar Eir en glimlachte. "Het komt wel goed, ik hou contact met de school door middel van brieven, ik stuur er iedere dag een die in het algemene vak komt te liggen in de lerarenkamer." sprak hij kalm en glimlachte vriendelijk. "Daarbij heb ik nog wat trucjes onder de mantel als het fout gaat..." sprak hij vastberaden en knikte. "Ik beloof je....Eir..." sprak hij toen weer serieus. "Ik kom terug, ik ben nog niet klaar op deze planeet..." sprak hij en zijn blik had een grote overvloed aan zelfverzekerdheid, hij wist waar hij aan begon en wist hoe hij uit de gevaarlijkste situaties kon blijven. Hij kon immers een heel team heelhuids door de woestijn loodsen, dan moest het alleen zeker lukken.