Yeah, Eph mopt

Met enkel een rugzakje op haar rug stapte Ephony uit de shuttle. Zodra haar voeten de vaste grond weer aanraakte keek ze met een glimlach op naar het landschap wat zich voor haar uit strekte. De lange weg die bij de horizon aansloot op het machtige kasteel. Haar grijsblauwe ogen fonkelde bij het zien van de stenen muren en de bij behorende torens. Het was haar tweede tuis geworden, een plek waar zoveel geschiedenis en zoveel verhalen verborgen lagen dat ze nooit kon bedenken dat ze op een dag afscheid van deze plek zou moeten nemen. Haar blik dwaalde door, zagen de enkele andere mensen en wezens op het lanceringsplatform niet. Aan de andere kant van het grote asfalt landde een anders uitziende shuttle. Zodra deze zijn landingsgestel kennis liet maken met de vaste grond, begon een van de cabines hevig te kreunen onder het geweld dat het vast hield. In een ogenblik zag je de vrolijke grijsblauwe ogen van het blonde, slanke meisje naar een bezorgde staat schieten. Een knal was hoorbaar, gerommel en gegrom waarbij een deuk in een van de ijzeren platen was ontstaan, wat de zijkant van de cabine voorstelde. ‘Ohnee,’ kreunde ze zachtjes, waarna een tweede, onheilspellende beuk tegen de ijzeren cabinewanden haar eerst verstijfde voeten in beweging zette. In een halve paniekaanval rende ze rechtdoor, ontweek de mensen die op haar rechte lijn naar de shuttle liepen met een “pardon” en een “het spijt me” als ze ze maar met een haar aanraakte. Haar lichaam ontweek de mensen, telkens zachtjes opzij geduwd werd door de wind die ze bestuurde om zo een zekerheid te vormen dat ze geen mensen omver zou lopen. Haar blik was even over haar schouder gericht om een brugklasser bezorgt na te kijken om te zien of hij op zijn benen was blijven staan.
Een volgend moment werd haar lichaam abrupt stil gezet door een botsing tegen een warm aanvoelende muur aan. Wankelend deed ze een paar stappen achteruit, waarna haar vergrootte ogen omhoog schoten. Enkele blonde lokken speelde nog langs haar gezicht heen door de plotselinge verandering van snelheid, en ze keek op naar de jonge die op haar neer keek. ‘P-pardon,’ hakkelde ze opgelaten bij het zien van het gitzwarte haar en de scherpe blik. Met opgeheven handen alsof ze hem mogelijk wilde opvangen als hij zijn evenwicht was verloren bleef ze enkele ogenblikken staan. De secondes dat haar ogen vastgelijmd waren op zijn gezicht kon ze het niet van zich af schudden dat sommige lijnen van zijn gezicht haar een bekende indruk gaven. Op de een of andere manier voelde ze zich meer op haar gemakt, wat niet veel mensen waren als ze tegen een Shadraan aan botste. Een brul liet haar blik over zijn schouder heen schieten, waarna het bloed uit haar blozende wangen weg trok en een witte huid over haar gehele gezicht achter liet. De medewerkers hadden de laadklep uit pure paniek open gegooid, ter bescherming van de shuttle. ‘Neiin,’ murmelde ze verbleekt in het Puffoons, haar schouders neergezakt in een verslagen houding. Vanuit de geopende laadklep stapte brullend de blauwe draak, schuddend met haar kop en met rook uit haar neusgaten. De priemende, inktblauwe ogen keken scherp om haar heen, grommend tussen haar kaken door zwiepte ze nijdig met haar staart. Ené had het nooit zo op vliegen door de ruimte gehad, aangezien ze in een cabine van het vrachtschip moest omdat ze te groot was om met de passagiersshuttle mee te gaan. De dunne ketens rond haar poten waren kapot getrokken, en statig alsof ze zojuist heel Kovomaka had overwonnen stond ze in haar volle glorie neer te kijken op de schreeuwende mensen. ‘Ené! Bij Barl gedraag je eens als een beschaafde draak,’ Ephony was voorbij de jongen en het meisje gerend, wapperde met haar armen en keek met een verhit hoofd naar haar draak. Het blauwe schepsel had de afmetingen van een enorm paard, haar vleugels en puntige staart in verhouding net te groot voor haar gespierde lichaam die bedekt was met blauwe schubben zo hard als diamant. Tevreden liet Ené een rollend gegrom tussen haar kaken ontsnappen, terwijl Ephony een weg baande tussen de mensen door, niet beseffend dat haar rugzak voor de voeten van de jongen van haar schouders afgevallen was.

Ze merkte niet eens dat hij haar tas weer terug bracht. Zijn stem kwam amper boven het geroep en geschreeuw van de medewerkers uit. Ené was een typische draak. Niet meer zo wild om als wilde draak door te gaan, maar ze sprankelde de elegantie en het gevaar van haar volk uit in elke diepblauwe schub. De intelligentie in haar ogen weerspiegelde haar karakter; koppig, arrogant maar met een klein hartje – vooral als het om haar baasje ging.
Enés blik was even op Ephony gericht toen ze haar stem boven alles uit herkende. Een wolfachtige glimlach verscheen op haar bek toen ze haar mondhoeken wat omhoog krulde en haar vlijmscherpe tanden zichtbaar werden. Pas midden in zijn betoog merkte de blauwe draak de jongen naast haar op die zijn aandacht op haar had gericht. Ongeïnteresseerd bleef haar blik op hem hangen, waarna pas zijn woorden tot haar door drongen. Als ze wenkbrauwen had gehad, had ze deze nu hoog opgetrokken uit pure ongelovigheid. Deze nietsnuttige tweebeen met een zwakker bottenstelsel dan een Puffoonse-springbok. Haar krachtige poten brachten haar dichterbij hen twee, negeerde Ephony’s boze gemopper omdat ze de shuttle had beschadigd. Haar inktblauwe ogen waren op de tweepoot naast haar gericht, toegeknepen en nijdig. Vlak voor hen bracht ze haar kop naar beneden, haar snuit voor zijn gezicht en blies haar warme, rokerige adem rustig uit in zijn gezicht. ‘Ené… Nee,’ piepte Ephony geschrokken, haar ogen plots groot wat aangaf dat zij maar al te goed wist wat er aan zat te komen. In een razendsnelle reflex en met de pure spierkracht waar geen mens tegen op kon plaatste ze een van haar voorpoten tegen zijn borst en duwde hem tegen de grond aan. Haar klauwen schraapte over het beton, maakte diepe krassen terwijl ze hem zonder moeite tegen de grond op zijn plaats hield. Haar inktblauwe ogen stonden strak, boos op hem gericht terwijl ze haar machtige vleugels uitsloeg en de mensen om haar heen – behalve de panisch wapperende Ephony – deed afschrikken. ‘NEE, ENÉ! Laat hem los!’ hoewel Ephony het baasje was, was Ené een magisch wezen met een eigen wil en karakter. In een krachtige slag sloot haar klauw om de jongen heen en tilde ze haar gewicht van de grond af. In een paar enkele slagen had ze hoogte gewonnen, de wit weggetrokken Ephony achterlatend en de jongen in haar klauwen gesloten. Strak zodat hij geen bewegingsruimte had. In een noodvaart schoot ze de lucht in, waarna ze even in een gewichtsloos hoogtepunt bleef hangen en ze een duister geamuseerd oog op de jongen in haar klauwen richtte. Haar vleugels legde ze strak tegen haar lichaam aan, dook met haar kop naar beneden en liet de jongen los op de honderden meters hoogte. Haar lichaam schoot sneller dan die van de jongen naar beneden die nu een vrije val maakte. Op het laatste moment, voordat de jongen te pletter zou slaan tegen de takken van de bomen sloot haar klauw weer om de jongen heen en schoot ze naar de grond. Op het gras naast het lanceringsplatform liet ze hem op een meter hoogte uit haar klauwen vallen. Een paar meter verderop landde ze geoefend en rustig, haar vleugels tegen de voorwaartse kracht inslaand zodat ze zichzelf opving. Tevreden schudde ze met haar kop, draaide deze en keek met haar intelligente ogen naar de jongen. Als hij weer begon, kon hij meer verwachten. Niemand sprak zo tegen haar, en zelfs Ephony kon haar niet tegenhouden om iemand daarvoor te straffen.