Kit liep wat afwezig richting het duistere bos. Hij had er absoluut geen rekening mee gehouden waar hij heen liep. Hij volgde voor een enkele keer zijn verstand niet en liet zijn benen al het werk doen. Iets wat hij misschien beter niet had kunnen doen. Hij had veel verwacht en hij had ook zeker een plek verwacht waar hij liever niet kwam, maar dit? Hij stopte voor het duistere bos en draaide zich even om. In de verte was de zwarte vacht van Nica te zien. Het jonge geitje deed haar uiterste best om haar baas bij te houden, maar leek daar alles behalve in te slagen. Kit zuchtte even en wende zijn blik toen weer naar het duistere bos. Hij kneep zijn ogen even tot spleetjes, maar negeerde de drang om terug te lopen. Nica moest ook maar is gewoon leren op dit soort plekken te komen. Of het diertje nou wilde of niet, Nica moest toch ook een keer leren waar ze wel en niet heen kon? Voor zijn gevoel kon het geitje overal heen, maar hij verwachtte nog niet van het dier dat het nu al overal heen ging. Deze wandeling was eigenlijk ook niet de gewone dagelijkse wandeling. Nee, Kit had weer eens barstende koppijn van alles. Het licht dat telkens weer een weg zocht voor zijn geestesoog en het jankende geluid dat zich in zijn hoofd afspeelde.. Het maakte hem niet bepaald veel vrolijker. Hij zuchtte even. Daar kwam ook nog eens bij dat de gedachtes aan Leylya hem gek maakte. Hij had er de laatste tijd weer een stuk meer last van. Misschien kwam het gewoon door de veranderingen? Misschien gewoon omdat hij hier nog niet zo lang was en omdat nieuwe plekken hem altijd aan het verleden lieten denken. En als hij aan het verleden dacht, dacht hij aan het koperharige meisje waar hij zijn leven aan toe zou vertrouwen.. Ooit, lang geleden..
Kit sloot zijn ogen even. Hij hoopte dat zodra hij het bos in was, hij alles even opzij kon zette. Dat de gedachtes verdwenen, dat de flitsen verdwenen en het jankende geluid dat zich maar bleef herhalen, steeds hogen, steeds harder. Hij opende zijn ogen en liep het duistere bos in. Het was aan Nica of ze hem wilde volgen of niet. Het enige wat er zou kunnen gebeuren was dat hij het geitje kwijt raakte. Maar waar kon ze nou allemaal heen? Het was een wart geitje, je zou toch denken dat die op zijn minst een beetje opvielen, niet? Hij dus wel.
Hij liep steeds verder het duistere bos in. Het beviel hem wel. Ondanks het feit dat de jankende geluiden harder werden, verdwenen de lichtflitsen om hem zo meer ruimte te geven de omgeving te kunnen zien. Hij stopte abrupt toen een zacht, angstig gemekker zijn oren binnen stroomde. Hij was zich ervan bewust dat het harder was geweest dan hij had gehoord. Hij draaide zich om en haalde opgelucht adem toen hij zag hoe angstig Nica in het rond keek. Het geitje was dus gewoon bang, meer niet.
'Kom op, kleintje. Je kan daar moeilijk de rest van de dag blijven staan. Of je gaat terug, of je loopt met me mee verder. Aan jou de keus.' Nica hield haar kopje iets schuin en knikte toen met haar kopje. Kit rolde even met zijn ogen en spreidde zijn armen. 'En nee, ik draag je niet!' Nica liet haar kop hangen. Zo was eigenlijk pas te zien hoe onstabiel het diertje op haar pootjes stond. Kit wilde zich net omdraaien toen hij de hoefjes van het geitje tussen de takken en bladeren die op de grond lagen weg hoorde rennen. Hij zuchtte even en draaide zich snel om. 'Dit meen je toch niet, hè?' hij gooide zijn handen in de lucht en schudde zijn hoofd. 'Blijf staan of je kan de rest van de week binnen zitten!' hij was zich ervan bewust dat het dier toch nooit naar hem zou luisteren. Als Nica echt iets wilde, deed ze er alles aan. Dus als ze gedragen wilde worden, rende e gewoon ergens heen waardoor Kit weinig keus had en achter haar aan rennen. Uiteindelijk zou Kit het dier te pakken hebben en om er dan voor te zorgen dat het kleintje er dan niet weer vandoor zou gaan, zou hij haar moeten dragen. Leuk idee.. Vond hij dus niet.
Kit rende zo snel als hij kon achter het dier aan, wetend dat hij sneller was. Soms viel het hem tegen, zeker op dit soort momenten. Als het jankende geluid hem tegen zat, dan werd het soms wel eens moeilijk om achter iets aan te rennen. Vaak werd hij dan sneller moe of hij hoorde Nica niet meer. Dat laatste zou nu behoorlijk onhandig zijn. Gelukkig hoorde hij het geitje nog. Haar hoefjes maakte een wat vreemd geluid als je het dier niet kon zien. Kit versnelde zijn pas nog iets totdat hij het eitje kon pakken en tegen zich aan kon drukken. 'Hebbes.' hij zuchtte even toen Nica haar uiterste best deed om recht te liggen in zijn armen. Een paar keer schopte ze met haar hoefjes tegen zijn borstkas aan. Hij was eraan gewend, al nam dat de pijn niet weg. Hij zuchtte even toen het dier goed in zijn armen lag.
'Je hebt hopelijk wel door dat e nu nog langer hier zijn?' Nica negeerde zijn vraag en deed net of ze hem niet gehoord had. 'Prima!' Kit liet het geitje los. Nica kwam met vier poten op de grond, maar zakte ook meteen weer door haar potjes heen.
Kit liep langs het geitje en liep met een stevige pas door, niet doorhebbend dat hij niet alleen was.

Sorry voor het inspiratieloze einde XD

Ze moest oefenen met vliegen, anders gebeurde dat nooit. Die ene keer in de les Air Magic, toen iedereen zomaar bleek te kunnen vliegen of een vliegend dier had, had haar echt jaloers gemaakt. Alle meisjes hadden prachtige vleugels, die zich uitvouwden in hun volle lengte en hen gemakkelijk konden dragen, zelfs jongens hadden enigszins iets om mee te vliegen. En zij? Zij kon er niets van want ze had geen vleugels, kon geen veren uit haar schouderbladen laten groeien of zomaar opstijgen en de zwaartekracht negeren. Ze was zo jaloers geweest! En ja, haar eerste reactie was een natuurlijke reactie geweest: in een hoekje gaan zitten en mokken. Uiteindelijk had ze zich wel gerealiseerd dat dat niet ging helpen, en had ze een plekje voor zichzelf gezocht waar ze kon trainen - ja, trainen, Luca moest het eens horen, hij zou trots op haar zijn - en oefenen tot ze er dood bij neerviel. Als je net zoals zij niet veel uitvoerde voor school had je bakken met vrije tijd; ze moest toch iets doen? En daarom was ze gaan oefenen met vliegen, omdat ze ervan overtuigd was dat ze het kon. Ze moest en zou het kunnen. Lucht was haar element, ze kon het beheersen. Het zou haar laten vliegen! Al moest ze er jaren aan besteden. Ze zou het aan niemand vertellen tot ze het kon; anders zou het beschamend zijn. Ze had er goed over nagedacht, voor een keer, en toen had ze besloten dat het Duistere Bos een heel goede plek was om te oefenen, waar niemand je zag.

De takken hielden het zonlicht tegen, maar Lucht was er volop. Ze kon hier prima haar gang gaan. En niemand die haar zag! Ze kon hardop vloeken wat ze wilde, ze kon dingen door de lucht smijten en helemaal losgaan als het niet lukte. Nu zat ze echter rustig op haar knieën op de grond, probeerde alles om zich heen te vergeten en de lucht om haar heen te vormen, tot het vleugels waren. Het kostte haar ontzettend veel energie, maakte haar niet wakkerder in de lessen, maar ze had het ervoor over. Tot ze ineens een stem hoorde. Haar ogen schoten open, de lucht om haar heen verloor meteen zijn substantie en loste op, terug naar zijn normale staat. Verdomme. Wrens blik was niet bepaalde de liefste toen ze omhoog kwam, haar knieën even boog en strekte en om zich heen keek. Wie was daar? Ze hoorde een vreemd, klakkend geluid waarvan ze niet wist wat het was. 'Je hebt hopelijk wel door..' Wie? Wie durfde haar uit haar concentratie te halen?! Langzaam begon ze in de richting van het geluid te lopen, stopte even toen ze een jongen zag die haar nog niet had gezien. En een geit. Goed, de geit kon haar niets schelen, die had niet gepraat. Maar de jongen.. Abrupt stapte ze tevoorschijn, door het duister moest ze niet goed te zien zijn geweest al had ze blauw haar. 'Hey. Jij. Wat doe jij hier?' Ze klonk chagrijnig, was bang dat hij wist dat zij hier haar hele reputatie aan het verknallen was. Hopelijk niet.

Het was eigenlijk niet geheel onverwacht dat hij niet alleen was. Maar toch was het verrassend dat er ineens een blauwharig meisje voor hem stond. Een chagrijnig, blauwharig meisje wel te verstaan.
'Hey. Jij. Wat doe jij hier?' Kit trok zijn wenkbrauw op en keek het meisje strak aan. Wat deed hij hier? Is denken.. 'Of je bent blind, of de term "wandelen" klinkt in jouw oren onbekend.' Zijn stem klonk emotieloos en zijn blik straalde genoeg kalmte uit om te weten hoe hij zich nu voelde. Hij vroeg zich ergens af waarom het kind zo chagrijnig reageerde, maar goed. Vragen stellen deed hij niet echt snel, dus waarom nu dan wel?
Het jankende geluid in zijn hoofd werd zachter en er was geen enkel teken dat erop wees dat het alarm in zijn hoofd opnieuw zou gaan beginnen. Voorlopig niet althans..
'Ik geloof dat ik de zelfde vraag aan jou stel. Wat doe jij hier?' Normaal gesproken zou hij zichzelf netjes voorstellen, maar hij had nu eigenlijk niet echt zin om zichzelf "netjes" voor te stellen aan iemand die het nog niet eens op kon brengen om normaal tegen hem te spreken, om een normale toon op te zette.
Kit wende zijn blik even naar Nica toe die wat verbaasd naar het tweetal keek. Kit glimlachte even kort naar het geitje om aan te geven dat het goed was. Je kon eigenlijk alleen het silhouet van het geitje zien. Dat was dan weer een van de nadelen van een zwart geitje. 's Nachts was het ook vaak een hel, maar goed, dat had Kit al geweten toen hij het dier kreeg. Hij wende zijn blik weer naar het meisje en kneep zijn ogen even tot spleetjes. Hij zou zichzelf voor kunnen stellen. Was hij het van plan? Nee.. Waarom niet? Simpel, hij voelde er niks voor iets normaal tegen het meisje te zeggen totdat ze haar toon had veranderd.
'Zou ik je mogen vragen waarom je zo chagrijnig bent? Ik heb je niks gedaan, dus doe me een lol en reageer je irritaties niet op mij af.' Zijn blik stem klonk al iets rustiger, maar echt een gigantische verbetering kon hij het niet noemen..

Hoop dat je er wat mee kan..

Ze was nog steeds verbaasd iemand hier te zien, omdat dat nog nooit gebeurd was. Oké, nog nooit, zo vaak was ze hier nu ook weer niet. Voor haar doen best vaak, toch. De jongen had blond haar en was, weinig verrassend, langer dan zij was. Woo, dat had ze echt niet verwacht. Ze vroeg hem, vrij bot, wat hij hier deed, en hij antwoordde nogal irritant. Blind of wandelen. Wren haalde haar neus op, zwiepte haar haren over haar schouder naar achteren. 'Geen van beiden. Je ziet er gewoon niet uit alsof je zou gaan wandelen.' Ze probeerde nog even normaal te antwoorden, maar ze was al op haar tenen getrapt omdat hij hier toevallig was. Niet te aardig, maar goed.
'Wat ik hier doe?' Wren keek alsof het heel vreemd was dat hij het aan haar vroeg. 'Dat gaat jou helemaal niets aan!' Meer ging ze er niet over zeggen, no way dat ze dat soort dingen op ging biechten. Vooral niet aan een arrogant blondje. Hij maakte haar echt pissig met zijn blik, met zijn manier van praten en het feit dat hij gewoon ontzettend saai deed. Ze had totaal geen zin om zich voor te stellen of hem te vertellen wat ze hier deed, aangezien hij het ook niet deed.
'Jij komt hier een beetje wandelen,' sneerde ze op zijn vraag, al had dat er helemaal niets mee te maken. 'En ik doe je geen lol. Rot maar gewoon op. Trouwens, van wie is dat stinkbeest daar?' Haar blik was op de schaduw gevallen, ze kon niet precies zien wat het was maar het was vast geen vleeseter. Gelukkig had ze Siri achter gelaten, anders had de kat vast hetzelfde gedaan als haar bazinnetje en gelijk aangevallen; met echte nagels. Wren deed alleen maar alsof ze die had. 'Ik reageer trouwens helemaal niets op je af, ben je niet waard,' voegde ze eraan toe, terwijl ze naar haar nagels keek en ze inspecteerde op vuil. Totaal onnodig, natuurlijk. 'Nou, kun je niet oprotten nu?'

'Geen van beiden. Je ziet er gewoon niet uit alsof je zou gaan wandelen.' Kit trok zijn wenkbrauwen op. Dus hij zag er niet uit alsof hij zou gaan wandelen? Juist ja.. Klonk logisch, niet dus. 'En waarom dan niet?' Hij vroeg zich toch wel af waarom het meisje vond dat hij er niet uit zag alsof hij zou gaan wandelen.
'Ik geloof dat ik de zelfde vraag aan jou stel. Wat doe jij hier?' Als het kind normaal had gesproken en hem het gewoon had kunnen vragen, op een normale toonhoogte.. Misschien, heel misschien had hij zichzelf dan eerst voorgesteld, maar nu dacht hij er niet eens aan. Nu voelde hij er werkelijk niks voor om zichzelf netjes voor te stellen. 'Wat ik hier doe?' Het meisje keek alsof ze het vreemd vond dat hij het haar vroeg. Was het vreemd? Nee, helemaal niet. Zij vroeg het hem, dus dan stelde hij haar de zelfde vraag. Hij knikte kort. Er was dus nog wel iets beleefdst uit te krijgen. 'Dat gaat jou helemaal niets aan!' Kit lachte even, al ontbrak de humor aan zijn houding geheel. 'Sorry dat ik het zeg.. Maar ten eerste zou je eens mogen leren een normale toon op te zetten, ten tweede.. Jij stelde mij de vraag dus, dan verwacht ik een gelijk antwoord terug.' Het meisje kon het vergeten dat hij stopte voordat hij wist wat ze hier deed. Nieuwsgierig was hij er niet naar, maar hij verwachte een gelijk antwoord.
'Zou ik je mogen vragen waarom je zo chagrijnig bent? Ik heb je niks gedaan, dus doe me een lol en reageer je irritaties niet op mij af.' Het was niet echt zo dat hij het niet kon hebben, maar hij vond het nergens op slaan. Hij had haar niks gedaan, dus waarom reageerde ze dan zo aangebrand? In hemelsnaam..
'Jij komt hier een beetje wandelen,' Sneerde het meisje op zijn vraag. Hij negeerde haar toon, al begon bij hem de irritatie ook al behoorlijk op te spelen. Hij besefte dat haar woorden niets met zijn vraag te maken hadden, maar dat kon ook aan hem liggen. In zijn ogen was ze nog niet eens klaar, dus hij moest maar even geduld hebben. Ook al werd dat steeds lastiger met die irritatie.
'En ik doe je geen lol. Rot maar gewoon op. Trouwens, van wie is dat stinkbeest daar?' Kit klemde zijn kiezen strak op elkaar. Zijn blik was op het meisje gericht, maar het leek dwars door haar heen te gaan. Hij deed zijn best de groter wordende woede in te houden, maar het jankende geluid dat langzaam weer opflakkerde leek hem daarvan te willen weerhouden. Kit wende zijn blik even op het zwarte geitje, dat hem vragend aan keek. 'Ten eerste, ik weiger weg te gaan totdat jij een normale toon op hebt gezet en het me netjes hebt gevraagd. Doe je dat niet, ga ik niet weg, doe je dat wel, is de kans een stuk groter dat ik ga.' Hij liet zijn blik op het silhouet van Nica rusten, keek het meisje niet aan. 'Ten tweede,' Hij richtte zijn blik nu wel op het meisje. 'Heeft deze kleine hier niks met je woede te maken. Laat haar erbuiten!' Zijn stem was rustig, maar het was te horen dat hij zichzelf in moest houden.
'Ik reageer trouwens helemaal niets op je af, ben je niet waard,' Rond Kits lippen vormde zich langzaam maar zeker een grijns. 'Als ik het niet waard ben.. Geef me dan is een reden waarom je je zo druk maakt over mijn vraag. Ben ik wel nieuwsgierig naar..' Hij was zich ervan bewust dat het meisje maar een verkeerd ding hoefde te zeggen om hem razend te krijgen. De irritatie was uitgegroeid naar woede en als het meisje zo door ging.. Kon dat nog wel eens een probleem worden..

Ze begon zich aan hem te irriteren en in plaats van geïrriteerd te zijn omdat ze zich schaamde, werd ze nu écht vervelend. Niet dat het veel verschilde van de andere soort irritantheid, tenminste, niet voor haar. Dat was het eigenlijk. En waarom dan niet, waagde de gast te vragen. Wren slaakte een diepe zucht, rolde met haar ogen. 'Duh. Je lijkt mainstream. Mainstream mensen lopen hier niet.' Niet dat zij nu zo hipster was, met statements als 'ik was fan van die band voor ze bekend waren, maar nu zijn ze te commercieel', maar ze was niet helemaal mainstream. Ze was gewoon een pestkind. De jongen ging verder, leek geïrriteerd. Dat maakte het alleen maar erger, wanneer zou hij dat leren! Had hij nog nooit gehoord van haar? Ze had al een flinke reputatie op school, mede doordat zij en Nina van alles uithaalden bij Savador. Dat wilde zeggen; kantoor verpesten, lessen vergallen, straf krijgen... Ze zocht ook om het minste of geringste ruzie, dus het was vrij makkelijk om roddels over haar te horen. Stiekem was ze forever alone, maar wat maakte dat uit als je een Attitude had?
'Wat ik hier doe? Dat heb ik je al verteld. Dat gaat je niets aan. Hoezo traag van begrip?' Hij was gewoon ronduit vervelend. Eerlijk waar. De jongen waagde het om even te lachen, wat ze niet snapte. Hij spoorde echt niet. Misschien moest ze hem eens aan haar reputatie herinneren, want dat was niet eens één van haar overdreven acties. Echt veel mensen hadden van haar gehoord. Alleen niet op een positieve manier.
Aww, werd meneer boos? Hierom moest ze even gniffelen, vooral toen ze het op het beest gemunt had. Hij weigerde weg te gaan. Opnieuw een diepe zucht. 'Laat haar erbuiten,' aapte ze zijn tweede 'verzoek' in een veel te hoge toon na. '..Echt niet,' voegde ze er daarna aan toe. 'Kijk, ik snap best dat je nog nooit van me gehoord hebt aangezien jij waarschijnlijk zo'n forever alone typje bent - je praat tegen je.. weet ik veel wat het is - maar je hebt misschien wel gehoord dat je me gewoon met rust moet laten?' Het was misschien geen ongeschreven regel, maar het was nu toch wel duidelijk? Aww, damn. Hij had haar klem met die stomme vraag. Tijd om die te negeren en er niets op te zeggen. Ze zei liever niets dan dat ze zich klem praatte op zo'n onhandige manier die ze goed in de vingers had. Had ze ook altijd problemen mee bij Savador, hij maakte lullige opmerkingen en zij kon er niet op antwoordden. Ze antwoordde dan ook liever in acties. Lullige acties. 'En ik ga hier ook nog niet weg, dus leer er maar mee leven,' besloot ze hem te waarschuwen, begon uitgebreid haar nagels te inspecteren. Nee, ze maakte geen vrienden. Nee, ze was niet aardig. Damn. Het ging nooit goed komen als ze later ergens werk moest gaan zoeken. Maar wie dacht er dan ook aan later? Ze moest nu die jongen zo intimideren dat hij op zou rotten. En snel ook.

Het gedrag van het meisje beviel hem echt niet. Ze was in zijn ogen te vervelend, nee ze was niet alleen in zijn ogen vervelend, dat wist hij vrijwel zeker. Hij was veel gewend qua mensen, maar dit meisje sloeg alles. Ze had hem zelf al ver genoeg om moeite te hebben met zijn woede beheersing.
'Wat ik hier doe? Dat heb ik je al verteld. Dat gaat je niets aan. Hoezo traag van begrip?' Kit rolde even met zijn ogen en schudde zijn hoofd. 'Dan ben je behoorlijk.. Hoe zeg ik het vriendelijk?' Hij grinnikte even, waarom zou hij het ook "vriendelijk" proberen? 'Dan ben je behoorlijk stom. Een ander wel een vraag stellen, maar zelf geen vraag willen krijgen. Laf, dat is het enige woord wat ik ervoor kan verzinnen.' Ja, dat vriendelijke kon hij inderdaad beter weg laten, het ontbrak toch. 'En ik doe je geen lol. Rot maar gewoon op. Trouwens, van wie is dat stinkbeest daar?' Kit klemde zijn kiezen strak op elkaar. Zijn blik was op het meisje gericht, maar het leek dwars door haar heen te gaan. Hij deed zijn best de groter wordende woede in te houden, maar het jankende geluid dat langzaam weer opflakkerde leek hem daarvan te willen weerhouden. Kit wende zijn blik even op het zwarte geitje, dat hem vragend aan keek. 'Ten eerste, ik weiger weg te gaan totdat jij een normale toon op hebt gezet en het me netjes hebt gevraagd. Doe je dat niet, ga ik niet weg, doe je dat wel, is de kans een stuk groter dat ik ga.' Hij liet zijn blik op het silhouet van Nica rusten, keek het meisje niet aan. 'Ten tweede,' Hij richtte zijn blik nu wel op het meisje. 'Heeft deze kleine hier niks met je woede te maken. Laat haar erbuiten!' Zijn stem was rustig, maar het was te horen dat hij zichzelf in moest houden. Hij negeerde het meisje geheel, besteedde geen aandacht aan haar gegniffel of haar zucht. Alles wat ze deed, elk geluid wat ze maakte, maakte hem enkel geïrriteerder.
'Laat haar erbuiten,' Aapte het meisje hem op een veel te hoge toon na. Kit gromde wat in zichzelf, moest zijn handen tot vuisten ballen om alles in zich te negeren. De brandende woede en niet te vergeten de irritante waarschuwingen die door zijn hoofd en raasde. '..Echt niet,' Kit slikte even en sloot zijn ogen kort. 'Prima, ik heb je in elk geval gewaarschuwd..' Misschien begon hij ergens te hopen dat ze zo door ging, dan zou ze haar verdiende straf krijgen. Het gebeurde niet snel dat hij zijn zelfbeheersing verloor, maar als het gebeurde wist hij negen van de tien keer niet wat hij had gedaan. De lichtflitsen voor zijn ogen werden dan al snel verblindend, het geluid dat zijn oren vulde werd oorverdovend en zijn lichaam begon een eigen leven te leiden, of althans, zo ongeveer.
'Kijk, ik snap best dat je nog nooit van me gehoord hebt aangezien jij waarschijnlijk zo'n forever alone typje bent - je praat tegen je.. weet ik veel wat het is - maar je hebt misschien wel gehoord dat je me gewoon met rust moet laten?' Kit lachte even. Meende ze dat nou serieus? Meende ze nou echt waar dat HIJ haar met rust moest laten? Hij stopte met lachen en schudde zijn hoofd. 'Luister is goed: jij bent de gene die mij onderbrak tijdens mijn wandeling, ik jou niet. Dus als er iemand is die de ander met rust moet laten, ben jij dat wel!' Zijn ogen boorde zich in die van haar. Zijn woede hing aan een zijde draadje. De waarschuwingen waren te aanwezig geworden om te negeren en het koste hem vrijwel teveel moeite om zijn handen naast zijn lichaam te houden. Nica maakte een zacht geluidje en vrijwel meteen draaide het geitje zich om. Het ging op een afstandje staan. Wat de rede was wist hij echt niet, maar hij was er blij mee, hoe dan ook.
'Als ik het niet waard ben.. Geef me dan is een reden waarom je je zo druk maakt over mijn vraag. Ben ik wel nieuwsgierig naar..' Het maakte hem werkelijk niks uit dat het meisje hem negeerde, maar toch, er was dat kleine irritatie puntje dat hem dwong een antwoord te krijgen op die vraag. Al leek het meisje er weinig voor te voelen hem er een antwoord op te geven. 'En ik ga hier ook nog niet weg, dus leer er maar mee leven,' Kit trok zijn wenkbrauwen even op en schudde zijn hoofd. Hij deed een stap dichter naar het meisje toe, automatisch. Fijn, ze had hem in elk geval al ver genoeg om hem razend te krijgen. Hij beet op zijn lip en siste tegen het meisje: 'Ik wil antwoord op mijn vraag. Nu.' Hij was er zeker van dat als ze hem geen antwoord zou geven, hij echt boos zou zijn.

Sorry voor de flut post

In drie-twee-één explosief en boos. Tja. Dat was gewoon haar hidden power, mensen boos krijgen in no time. Dat had ze met leraren, met medeleerlingen, met haar leeftijdsgenoten; ze kon zelfs een stel kleuters pissed krijgen zonder er echt heel erg haar best voor te doen. Lag het aan haar blik, die gewoon vertelde dat ze niets te maken wilde hebben met andere levende wezens, haar irritante stem of haar zeurderige maner van praten? Of waren de dingen die ze zei gewoon zo provocerend? Eigenlijk wist ze het niet en als ze het geweten had, was ze er ook niet mee gestopt. Ruzie zoeken was de spil van haar leven. Ze had niets te doen als ze geen ruzie had. Als ze geen gemene opmerkingen kon maken onthulde ze teveel van haar eigen aard en dat wilde ze niet. Ze wilde niet eens meer dat mensen haar aardig vonden, dat kon niet en dat hoefde ook niet. Ze kon het zelf wel. En van deze jongen wilde ze zeker geen sympathie. Hij bleef maar doorzeuren en hij hechtte teveel waarde aan het geitje. En hij was irritant. En lelijk. En gewoon… nee, hij moest opdonderen. Dat was het beste.
’Heb ik een waarschuwing nodig dan?’ antwoordde ze, minachtend. Ze kon zich echt niet voorstellen dat hij gevaarlijk was en dan helemaal niet voor haar. Ze was dan misschien niet sterk, maar enkele straatgevechten gaven je toch ervaring. Ze kon in ieder geval een paar klappen ontwijken. Wren had echt de neiging naar hem toe te lopen en hem te slaan. Recht in zijn gezicht. Bloedneus, blauw oog, kaakfractuur. Maakte niet uit. Als het maar pijn deed.
Hij keek haar heel hatelijk aan, maar Wren had al de mentale barrière opgebouwd die maakte dat ze dat prima kon negeren. Echt, het kon haar niet schelen hoe boos hij keek; hij moest gewoon weg want dit was tijdelijk tot haar territorium gebombardeerd en het was niet haar schuld dat hij hier liep. Period. Ze negeerde het geitje ook, dat een beetje spastisch deed – in haar ogen dan – en een beetje wegliep. Vies beest. Teveel plakkerig haar. Katten hielden zichzelf tenminste nog schoon, geiten hadden altijd zo’n viezige vacht. Als je ze had aangeraakt kreeg je toch direct de neiging je handen te wassen? De jongen ging weer verder. Een reden waarom. Never nooit niet, kon hij lekker vergeten. Ze negeerde het maar, gaf geen antwoord en ging verder op haar eigen irritante manier. Tot hij opeens een bedreigende stap naar voren deed en zei dat hij antwoord moest en zou hebben op zijn vraag. Wrens ogen werden even wat groter, ze keek hem ietwat geschrokken aan. Waarom ineens zo? Zo sissend? Net of hij een ander persoon was… Gegniffel kwam nu uit haar keel, ze kon het even niet tegenhouden. Hij veranderde zo snel en het zag er gewoon uit als een mislukte horrorfilm.. Alsjeblieft, zeg. Moest ze daarin meespelen? Ze schudde daarom haar hoofd, bleef lachen. ’Nee. Niet tot je het netjes vraagt,’ gebruikte ze zijn eigen argument tegen hem. ’En wat kan jou het schelen wat ik uitvoer? Vertel mij dat maar eens.’ Ze bleef staan waar ze stond, sloeg haar armen over elkaar en wisselde van been qua gewicht. Haar wenkbrauw ging een stukje omhoog en haar glimlach was smalend. Ze had het hier nog wel naar haar zin, een beetje lol schoppen op deze manier was nooit verkeerd. Toch?