Dark woonkamer

Jayro sleepte zijn tas met de boeken daarin mee naar de woonkamer. Alles was zwart met zilver gekleurd. Van het service tot de meubels. Jayro ging in zijn favoriete hangstoel zitten en opende zijn sporttas. Hij las wel vaker een boek, dus opmerkingen verwachte hij niet. Jayro bekeek de vijf geleende boeken, althans geleend zonder te vragen. Hij las één voor één de titels van de boeken.

''Hoe alles is ontstaan''
''Hoe alles is opgebouwd''
''Hoe alles vernietigd word''
''De elementen kapot''
''De ruïne van niks en alles''

Nu pas besefte Jayro waar hij mee bezig was. Alle informatie had hij voor zijn neus liggen, werkelijk alles. Dit kon en mocht niet in verkeerde handen vallen. Moest hij de boeken wel open slaan? Kon hij niet beter de boeken bij Madeline afgeven? Jayro had een idee. Hij wist dat de spreuk bestond, maar niet hoe die uitgevoerd moest worden. De jongen liep naar de kast en haalde daar vier flesjes uit. Hij sloeg het tweede boek open en keek in het register ''Nee, nee, nee...'' na honderdéénendertig maal nee en tweehonderdtweeënzestig seconden verder kreeg hij een glinstering in zijn ogen. ''Bladzijde tweeënveertig.'' fluisterde hij en ging naar de desbetreffende bladzij. De tweede regel, daar stond de spreuk. ''Denk aan letters en cijfers, maak de rest van je lichaam vrij en denk aan zwarte letters en cijfers. Laat een mist over de boeken trekken en zeg zachtjes 'Ilegítimo la Lectura', stuur de inkt naar de flesjes. Let op: Enkel glazen flesjes. Als je dit niet doet zal de inkt zich een weg naar jou lichaam banen. In dat geval heb je honderd procent kans op de dood binnen 24 uur. Jayro slikte en sprak de spreuk ''Ilegítimo la Lectura'' de inkt week los en verplaatste zich naar de flesjes.

(Enkel lange posts, alsjeblieft Smile

)

Madeline was eerst gewoon rustig aan het werk in haar kantoor. Totdat een heftige pijn haar overviel. De boeken flitste door haar hoofd. Iemand had ze meegenomen. Haar lichaam die magisch verbonden was met deze boeken voelde het en gaf een sein door die zich ontknoopte in hefige pijnen. Madeline stond op. Ze had wel een vermoeden wie be boeken zou bezitten. Ze legde haar armen over elkaar en verdween in het niets.

In de positie waarin ze verdwenen was, doemde ze ook weer op bij Jayro. Ze keek hem vernietigend aan. ''Weg bij die boeken'' beval ze op scherpe toon. Ze reikte haar arm in de richting van de boeken en sprak in gedachte de spreuk uit. Een zwarte mistwolk dreef naar haar toe en drong haar lichaam binnen. Madeline liet een zilveren dolk in haar andere hand verschijnen en haalde haar arm open. Ze zoog het vergiftigde bloed eruit en spugde het zonder pardon op de grond. Met een zacht gebaar liet ze haar vingertoppen over de wond gaan en genas die. Met een klap in haar handen waren de boeken verdwenen. Ze keek Jayro dodelijk aan. ''Jij idioot'' zei ze met een stem vol van minachting.

Sky zoefde razendsnel door het gebouw van Starshine Acadamy. hij was op zoek naar Milan. Maar misschien had hij niet zo overal heen moeten vliegen. Hij kwam in een nogal donkere gang, die waarschijnlijk voor de dark magicians.
'Misschien is Milan hier wel...gezien hij zei dat hij hier vrienden had." Sky vloog naar een deur, wat waarschijnlijk een gezamelijk kamer was. "Misschien is het handiger om mijn vleugels even weg te doen en een cape om te doen. Je weet maar nooit." Sky haalde een cape tevoorschijn uit zijn schoudertas, die hij bijna altijd bij zich heeft. Zo leek hij niet zo licht en vrolijk.

Voorzichtig ging hij naar binnen. "Hallo? Is daar iemand?" vroeg Sky zacht, maar met een verlaagde stem. Zo zou hij misschien niet herkent worden. Hij zag wat kasten en meubels, alles was zwart met zilver. Het Zilver vond Sky prachtig, maar het zwart vond hij triest en duister. "Zonde van het zilver..." mompelde Sky zacht en onhoorbaar. Ineens zag hij een jongen zitten met wat boeken. Het was Jayro, waar Milan het al eens over heeft gehad.

"Pardon Jayro, weet je toevallig waar Milan is?" vroeg Sky, terwijl hij traag en voorzichtig naar Jayro toe liep. Hij zag dat hij bezig was. Wat doet hij nou weer? vroeg Sky zich af in zijn hoofd, terwijl hij de magie bestudeerde die Jayro uitvoorde. Maar zo ineens, verscheen Mevrouw Madeline. Sky liep naar achteren terwijl hij alles zag gebeuren.
Wat in hemelsnaam gebeurt hier? Is dit zwarte magie?
Sky, nog nooit eerder in aanraking gekomen met Zwarte magie werd een beetje angstig. Hij zag toe hoe Mevrouw Madeline haar arm open sneed en bloed wegzoog. Alles zag hij...maar hij leek niet echt opgemerkt te worden.

Jayro werd niet goed van wat Madeline zich aan deed. Hij slikte en keek naar de flesjes naast hem. De inkt was uit vier van de boeken, dus ze had niets zonder die inkt. Enkel het boek over de zogezegde Ruïne, die Jayro wilde lezen, was niet aangetast. Jayro pakte de glazen flesjes op, hij had ze met een zeldzame spreuk erin gekregen en wist dat het er met een nog moeilijkere spreuk uitgehaald kon worden. Als de glazen flesjes echter gebroken werden zal de inkt zich een weg naar zijn lichaam banen en had hij geen kans. Jayro beet op zijn lippen en stond op. Het bloed dat op de grond lag was geen gewoon bloed, maar precies wist de jongen het ook niet. Hij reikte zijn handen uit met de glazen flesjes en negeerde Sky voorlopig. ''Hier is het inkt.'' zei Jayro en slikte. Zal Madeline dit gelezen hebben? Zal ze het juist niet hebben gelezen om zichzelf te beschermen? ''Het spijt me.'' zei Jayro die zijn hoofd liet hangen. Ja, het speet hem, maar als hij de kans had om achter het mysterie van de Ruïne kon komen, had hij daar zijn arm voor gegeven. Het voelde alsof hij eindelijk een soort doel in zijn leven had. Jayro voelde kots op komen en rende snel naar het raam waar hij ook daadwerkelijk kotste. Echter kotste hij geen kots, het was zwart bloed. Iets waar hij al eerder over gelezen had. ''Zwart bloed,'' mompelde Jayro zonder emotie terwijl er nog wat bloed uit zijn mond sijpelde ''bloed dat door een lichaam stroomt wiens ziel aan het veranderen is.''

Madeline zag hat Jayro zwart bloed uit kotste. ''Dit is je eigen schuld Jayro. Die boeken zijn levensgevaarlijk, ze liggen niets voor niets achter slot en grendel'' zei ze. ''Ik kan niets voor je doen nu. De enigste die je wellicht zou kunnen helpen is Master Kale'' zei Madeline tegen hem. Ze had Sky wel opgemerkt maar nu was Jayro even belangrijker. ''Wat was je nou helemaal van plan te doen?'' vroeg ze. Wou hij soms meer weten over de ruine? Dat zou wel een hoop verklaren. Madeline kon dat echter niet toestaan. Het was veel te gevaarlijk voor Jayro. De kans dat hij stierf was te groot. En dan kan zelfs Kale hem niet meer genezen als het ooit zover zou komen.

Ze keek nu naar Sky. ''En wat doe jij op deze etage? Voor zover ik weet heb jij hier niet veel te zoeken wel dan? Als jij geen reden weet om hier te zijn dan verzoek ik je onmiddelijk te vertrekken'' zei ze tegen hem. Liever was ze niet zo bot maar ze kon nu even niet anders.

Jayro wees op de flesjes, hij wist niet of zijn schoolhoofd het had opgemerkt, het ging allemaal zo snel. ''De inkt van de eerste vier boeken.'' zei de jongen zachter. Nu pas begon de jongen zich te realiseren wat hij net deed, zwart bloed kotsen. Zijn ziel was drastisch aan het veranderen, maar dit kon positief zijn. Bedacht Jayro zich. Hij had nu immers een doel voor ogen, iets om voor te leven.
Waarschijnlijk had Madeline de boeken niet gelezen, anders zou ze Kale niet sturen. Maar Jayro zal dat aanbod ook weigeren, hij ging niet naar Kale. Niet nu het net lekker ging. Als er één leerkracht was die haaks werkte was hij dat. Jayro herstelde zich een beetje en hijgde nog altijd buiten adem ''Milan vertelde me het één en ander. Ik dacht dat er meer achter zal zitten. Veel zelfs, blijkbaar klopt het. Meer dan ik verwachte. Het spijt me.'' Jayro liet zichzelf even op adem komen. ''Dat gat ontdekte ik al eerder, de rest kan je zelf raden denk ik.''
Een steek in zijn hart begon op te komen en Jayro beet op zijn lip. Ook dit heeft hij gelezen, maar hij dacht dat het figuurlijk was. 'Een hart dat in deze boeken kijkt zal vroeg of laat steken oplopen. Deze verdwijnen met evenveel mysterie als ze zouden opkomen.' Jayro knielde, de pijn was vreselijk maar hij gaf geen kick. Als altijd trouwens bij pijn. Hij keek naar boven, Madeline aan en fluisterde ''het spijt me''.

Zijn plan om het mysterie te ontrafelen gaf hij echter niet op. Sterker nog, dit was een beginnetje. Hij had een doel in zijn leven en dat moest hij koesteren. Of hij nu geen leven zal lijden of binnenkort dood ging door zijn doel, dan heeft ie liever nog het tweede.

Sky zag alles, maar had liever dat hij dit niet zag. Toen Madeline hem ineens aansprak, vroeg hij zich heel erg af wat er aan de hand was. "Zwart bloed? Levend inkt? Ruïnes? Wat is dit voor school?" Sky wou eigenlijk niet weg, maar Madame Madeline zag er zo treurig uit en ze meende het echt.

"Goed goed, ik ga al...wist ik veel dat je alleen maar op je eigen etage mocht komen..." Sky dropte de mantel, en zijn lichte kleren leken te stralen in de donkere zwarte kamer. "Tot ziens dan maar, sora ga ikimasu" De zachte kalme spreuk uit zijn mond liet een briesje komen en Sky blies zichzelf de kamer uit. Ondertussen sloot hij zijn handen en de vleugels kwamen weer tevoorschijn. "Tot ziens dan maar weer..."

Net buiten de woonkamer bleef Sky even hangen. "Hmm...wat was dat allemaal...zwart bloed, duistere magie, verboden boeken. Zou er meer zijn dan we zien? Misschien moet ik daar maar eens met Milan over praten. Eens kijken waar hij nou zit." Sky vloog er vandoor, de wind stopte want de spreuk was al uitgewerkt. Hij ging verder op zoek naar Milan, maar hij voelde zich niet zo goed meer dan eerst.

Madeline nam de inkt die haar gegeven werd aan. Ze zuchtte even, ze wist dat Jayro niet op zou geven. ''Jayro, ik verbied je om nog iets over de ruines te leren, te lezen of zelfs maar naar toe te gaan. Verder mag je ook niet meer naar de bliebliotheek. Dat ga ik magisch vergrendelen. Als laatst ben je een week geschorst. Ditmaal geen dreigementen, geen waarschuwingen. Nu ben ik het een beetje zat. Je speelt met je leven Jayro. Een misstap en je bent dood. Geloof me, ik ken de risico`s, ik weet wat er met je gaat gebeuren'' zei Madeline. De toppen van haar wijs en haar middelvinger lichtte fel op. Ze legde haar vingers op Jayro`s voorhoofd. Ze sloot haar ogen en concentreerde zich op een spreuk. Vanaf de toppen van haar vingers spoten licht stralen weg. De ene helft richting de ruines en de andere helft richting de biebliotheek. Ze waren nu magisch vergrendeld. Het werkte net als DNA. Jayro zou nu tegengeouden worden door een onzichtbare muur. Na de spreuk te hebben uitgesproken stapte Miss Madeline weer naar achteren. ''Het spijt me Jayro'' zei ze zacht.

Jayro liet haar haar gang gaan, liet zijn hoofd zakken en liet zijn pupillen richting Madeline gaan. Het kleine steekje in zijn voorhoofd was niets bij die in zijn hart. Jayro kwam overeind en zei zachtjes en emotieloos als eerder ''Ik heb momenteel toch geen leven, dus het is niet erg als ik sterf. Je zal vast zeggen ga is contacten zoeken, maar zo ben ik niet. Ik word niet blij van een gesprek over niets. En volgens mij ben jij daar ook al jaren achter?'' De jongen greep met zijn hand naar zijn borstkas, een ernstige steek schoot weer door zijn lichaam. Niets was gelogen, hij had het er niet naar om op te geven. Als hij dit deed kon hij net zo goed per direct sterven, misschien was dat eigenlijk wel de beste optie.

''Waarom slagen, zoeken gaan naar banen,
Met een zwetend voorhoofd en onder je arm een mooi examen,
Als ik ook gewoon kan slapen,''

Een gedicht die hij ooit had gemaakt spookte door zijn hoofd. Lang had hij niet meer aan rijmen gedaan, heel lang. Maar hij heeft ze vrijwel allemaal onthouden.

PROFILE MAGICIAN

» It's getting dark darling, too dark to see / Ziva, Ronodan & Kalista
» Dark Magic Les 1~ Hoe te werken met Dark Magic Pistols
» It's so dark
» Into The Dark
» A Call to the Dark

Dark woonkamer

Dark woonkamer

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen