De dag was misschien pas net begonnen, maar voor Romance was het al een hel. Ze was schrikachtig, had geen controle over haar krachten en had ongeveer overal pijn waarvan het meeste op plekken waar ze niet had gedacht ooit nog pijn te kunnen krijgen. Het was zelfs voor Fire niet mogelijk om haar brein binnen te dringen en haar te kunnen kalmeren daarvoor was Romance te veel in paniek. Dit was pas enkele keren gebeurd, maar haar lichaam stond weer ingesteld op de actie van het vluchten zonder enige idee waarheen of wat ze moest doen. A total shutdown. Ze voelde niet het bloed dat langs haar armen liep of de pijn van het scherpe glas dat zich in haar armen had geboord. De lucht was nog zwart en slechts in het oosten zag je de glimpen van een nieuwe dag aankomen die haar angsten misschien zouden kunnen vervagen. Romance zag niets, voelde niets, behalve de angst die haar hart gevangen hield en de blik van de vuurrode ogen die het vuur naar haar toe hadden gestuurd en haar had verbrand. Het litteken dat Fire had geheeld, maar nog altijd licht te zien was. Ze voelde zachte grond onder en de geur van verschillende bloemen toen de deur van de kassen werd opengegooid. Ze herkende niet de handen die dat deden, had niet door dat het haar handen waren, maar dan overgoten met haar eigen bloed. Misschien kwam het door de tranen die uit haar ogen opborrelden dat ze niet zag waar ze liep, maar wat ze wist was dat ze zo ver mogelijk weg moest zien te komen. Niet dat ze sowieso kon zien, want haar ogen waren zelf spierwit geworden, de pogingen van Fire zette haar geest aan om te ontkomen aan het lichaam en tot rust te komen in het bovenbewustzijn van twee verenigde geesten. Zelfs al probeerde Fire dat, Romance’s geest kon niet wegkomen uit het lichaam, vastgezet als de dagen dat dit eerder was gebeurd en dat de enige die haar kon redden nu op Puffoon was en geen mogelijk had om weg te komen. Fire had verantwoordelijkheden en werd laten gaan als er een noodgeval was en dit zou nooit onder een noodgeval worden verstaan. De zware deur werd ditmaal niet door haar bebloede handen open geduwd, maar bijna uit hun oude hingels gegooid door een windvlaag die veel krachtiger was. Het was haar speld die haar de extra krachten gaf omdat het daarvoor was gebouwd. In geval van nood zal de speld energie uit de omgeving onttrekken en dat omzetten in extra krachten voor de drager van de Collocan afstammeling. De serene rust van de tuin kon haar ook niet zomaar kalmeren totdat ze neerviel op haar knieën en niet langer de kracht vond om op te staan. ‘Jiku… nee.’ Haar stem had geen kracht meer en slechts een lichte fluistering was het geworden. ’Het is genoeg Jiku. We zijn moe en kunnen niemand nu helpen. Ik weiger Fire te vragen om deze mensen te helpen.’ Ze stonden op het dak van het ziekenhuis en Romance wist dat de mensen beneden stonden te wachten. ‘Mijn baan hangt hiervanaf Romance. Jij en Fire kunnen morgen wel uitrusten, zij zullen dan misschien al wel dood zijn.’ Geërgerd draaide ik me om en liep weg naar waar Fire stond. ‘Als wij zo doorgaan dan zijn wij morgen misschien dood. Ik heb het je eerder verteld Jiku, Fire en ik delen onze krachten. Word ik krachtiger, word zij krachtiger, word een van ons zwakker dan wordt de ander dat ook. Dat is het zielenverbond dat we hebben gesloten en ik dacht dat je dat zou begrijpen.’ Ze voelde de hitte te laat op haar afkomen en ook met de instincten van Fire kon ze het niet ontwijken. De kleine luchtschild die ze nog op kon trekken was bij lange na niet genoeg om haar te beschermen en door de kracht werd ze naar achteren gesmeten en voelde hoe ze door het luchtruim viel en zelf het bewustzijn verloor. ‘Laat me gaan.’

Het was alsof Jiku voor haar stond en de woorden weer zei voordat ze wegflitste en weer het kleine meisje was dat net haar ouders had verloren in een brand en zij als enige de likkende vlammen had kunnen ontkomen. Dat was het moment geweest dat haar vader en moeder haar met hun laatste magie een voorwerp toebrachten, het kleine nietige voorwerp waarvoor haar familie over de laatste eeuwen voor waren vermoord door de afgesplitste tak en zij was een van de laatste die het kon gebruiken. De hitte bleef ze om haar heen voelen, niet doorhebbend dat de vlammen kwamen van haar brandende bloedvaten die schreeuwden om het stoppen van het bloed dat haar verliet. Haar pyjama zat onder het bloed en het scheelde maar enkele millimeters voordat enkele belangrijke slagaders zouden zijn doorgesneden. Ze voelde niet hoe er uit alle macht aan haar geest werd getrokken en hoe die vast bleef zitten in haar lichaam, nu aan het trillen om voor haar onbekende redenen. Niet dat ze dacht, als ze al dacht dan was het aan de pijn en de angst die ze nu voelde en de herinneringen die haar bleven achtervolgen. Haar lichaam was echter aan het trillen door de aankomst van iemand wie beter na had moeten denken. Die misschien had kunnen vermoeden dat het laatste wat ze nu nodig had was een vergroting van de angst. Haar magie voelde de magie van de andere persoon, voelde de kracht van het vuur en de kracht van al het duisternis door zijn bloed worden gepompt. Het bracht zichzelf ondanks de angst in de zelfverdediging. Als de vlucht niet langer mogelijk was dan kon het nog maar een ding en dat was ervoor zorgen dat wat de angst ook veroorzaakte wegging. Maar Romance kon zelf niets doen dus deed haar oncontroleerbare magie dat voor haar. De speld begon op te lichten, begon de energie om zich heen op te nemen, nam het zelf van de persoon die ook in de geheime tuin stond en sommige bloemen begonnen al te verwelken terwijl het krachtveld om Romance sterker en zwaarder werd. Het hield zich echter nog terug, klaar om in een keer aan te vallen. De speld had niet al die eeuwen overleefd om niet in staat te zijn de drager te beschermen in hoge nood en een grote krachtuitbarsting was altijd de oplossing geweest. De persoon zou ook moeten voelen hoe zijn energie werd afgenomen voordat de uitbarsting plaatsvond en rechtstreeks ging richting hij die met zijn duistere krachten probeerde een Collocan te naderen. Ondertussen zat Romance vast in de herinneringen en mompelde ze de gehele tijd “Laat me gaan” of “Nee, stop” of dingen in de trant. De krachtuitbarsting had geen effect op Romance die daar alleen maar zat, langzaam bijna doordrenkt in het bloed dat deels van haar armen, maar ook van haar schouders en benen kwam. Haar ogen kleurden langzaam zwart en haar hoofd draaide zich naar Ace. Romance kende deze kracht niet, het was niets van haar, dat was het enige dat even door haar heen schoot toen een andere herinnering aan Jiku haar weer vastzette. ‘Ik kan niets doen. Haal haar uit die trance. NU! Voordat ze haar geest verscheurd.’ De stem was vervormd, licht slissend en de ogen kleurden weer wit toen de ander haar lichaam weer verliet.

Nooit eerder had ze zulke pijn gevoeld, het verdoofde haar en de angst die haar de gehele tijd gevangen hield. Het was alsof de kracht die haar probeerde te bereiken een andere herinnering triggerde. ’Ren Romance! Laat ze je niet te pakken krijgen. Ren naar oma, oma en de krachten van het bos zullen je beschermen tegen de duisternis. Laat je nooit te pakken krijgen door de duisternis.’ De woorden schreeuwden door de gedachten van het kleine meisje met de zwarte haren en groene ogen. Ze rende zo snel als haar voeten haar konden dragen, haar handje hield de speld met alle macht vast en ze voelde weer de bekende aanwezigheid van de duisternis die achter haar aankwam. Het kwam dichterbij en Romance was net in het bos toen ze voelde hoe een grote magische hand van zwarte duisternis haar lichaam omcirkelden en naar de grond brachten. De schaduw van de man die de magie had geuit kwam nu over haar heen en ze gilde haar longen eruit. Mama had gezegd dat het bos me zou beschermen, maar het had haar te pakken kunnen krijgen. Ze was hier alleen. De zwarte magie drong haar lichaam binnen, deed haar pijn voordat ze een laatste blik naar de hemel wierp en een grote witte gestalte zag met uitgestrekte witte vleugels. Ondertussen was haar magie en de speld bezig de persoon in de geheime tuin uit haar buurt te houden, maar toen de magie van hem minder werd, werden de aanvallen ook minder totdat de magie niets meer kon doen anders zouden ze zichzelf verwonden en dat kon niet gebeuren. Romance’s ogen waren al teruggekeerd naar de paarse toestand, want Fire kon niets uitrichten van waar zij was en Romance zag nu naast de flitsen van de pijn en de herinneringen ook dingen van wat er in het nu gebeurde. Ze hoorde ook ergens een stem vandaan komen. Een stem die ze herkende, maar het triggerde geen herinneringen in haar. Langzaam kon Romance gaan ordenen en wist dat er iets ergs was gebeurd. Ze herinnerde zich nog dat ze in haar kamer voor de spiegel had gestaan en een kop thee voor zichzelf had gemaakt. Ze moest vast verkeerde hoeveelheden van de kruiden hebben gebruikt dat ze in zo’n diepe trance raakte dat haar diepste herinneringen naar boven waren gekomen zonder dat Fire de kans had gehad haar eruit te halen van de afstand waar ze nu was. Als Fire gewoon bij haar was geweest dan had het gekund, maar nu was het niet gelukt. Ze zag vaag voor zich hoe ze van angst wegrende en recht uit het raam sprong. Misschien verklaarde dat de pijn die ze voelde in haar lichaam. De glasscherven en de kou van het bloed dat haar lichaam zeker moest hebben verlaten. Ze zou waarschijnlijk naar de ziekenzaal moeten voor extra bloedtabletten, maar dat was een zorg voor later. Ze voelde ook een aanwezigheid bij haar. Zou dat degene zijn bij wie de stem hoorde die haar telkens zei terug te komen? Ze wist dat ze de stem kende, maar bij wie het behoorde dat wist ze niet meer. Ze was een klein beetje licht in haar hoofd wat ze al kon toewijden aan het verliezen van veel bloed. Met de seconden kwam meer van haar omgeving bij haar terug, bij hoe ze zich voelde en het duurde dan ook niet lang voordat ze de aanwezigheid opmerkte die ze sinds de winter had gedacht te voelen. Haar hele lichaam verstijfde voordat ze haar armen omhoog bracht en om hem heen legde zodat ze meer stevigheid had en vermoeid haar hoofd op zijn schouder legde. Haar spieren protesteerden tegen de beweging, door de glasscherven die het konden doorbreken en nu wist ze al helemaal zeker dat een bezoek aan de ziekenzaal onvermijdelijk was. Ook al zei alles in haar dat ze hem los moest laten dat ze alles behalve bij hem in de buurt kon en wilde zijn, Romance was verstandig genoeg om te weten wanneer ze hulp nodig had, zelfs al was het van iemand die ze wel naar Nova en terug kon vervloeken. ‘Wat is er gebeurd?’ Vanaf het moment dat ze zag dat ze door het raam sprong was ze alles kwijt en misschien was hij de enige die haar kon vertellen wat ze had gedaan.

~Iets aangepast.

Zelfs al had ze hem in geen eeuwen gezien hij bleef altijd een soort van veilige haven voor haar en dat was wat ze nu het meest nodig had. Iets of iemand die haar kon vertellen wat er was gebeurd, wat ze had gedaan, want Romance kon zich niets herinneren. Het kwam voor haar als een verrassing dat ze de warme tranen voelde die in haar nek terechtkwamen, maar ze was te vermoeid om er echt op te reageren. Haar hoofd was nog steeds niet helemaal helder en ze wist dat dat de komende paar minuten ook niet goed zou komen. Daar zou een paar dagen over heen moeten gaan, maar er waren ene paar grijze stukken die de jongeman voor haar zou kunnen beantwoorden. Tenminste dat hoopte ze. Het duurde een tijdje voordat hij antwoord gaf op haar vraag, maar ze wist niet of dat kwam doordat hij het haar niet wilde vertellen of niet kon vertellen. Eindelijk hoorde ze zijn stem en met zijn woorden kwamen hele vage herinneringen door, ook doorgegeven via Fire die het wel via haar ogen had kunnen zien toen haar zicht verduisterd was. Langzaam knikte Romance, had al enkele vermoedens van hoe de magie uit hem gezogen moest zijn. Het was een eigenschap van de speld als ze de geschriften goed had gelezen. Als er geen andere hulp meer aanwezig kon zijn en de drager kon alleen nog maar gered worden door de speld dan zou het intreden anders bleef de speld inactief. Het was een laatste reserve dat het verschil kon betekenen tussen leven en dood. Haar hoofd schoot omhoog bij het voelen van het vuur dat van zijn vleugel afkwam en haar handen lieten hem los. ‘Ace!’ riep ze bezorgd denkend aan de speld die vast en zeker bijna al de magie in hem weg had getrokken, maar ze kon verder niet bewegen, anders zou ze werkelijk grote wonden krijgen. Niet dat ze niet al had, maar het meeste kon ze nu licht oppervlakkig helen zodat daarna de schooldokter haar kon helpen met de laatste wonden en het werkelijke helen. Hoe moeilijk het ook voor haar was, nu moest ze eerst aan haar zelf denken en haar handen gingen naar haar bovenbenen om daar de stukken glas eruit te trekken. Het was moeilijk en deed pijn en zodra een stuk glas eruit was en voordat ze tijd had om het te helen was er een nieuwe golf bloed mee uit gekomen. Ze wist dat ze geen belangrijke aders had geraakt, waar ze meer dan dankbaar voor was, maar bij voldoende bloedverlies zou ze alsnog weg kunnen vallen en als ze niet op tijd werd gevonden sterven. Dus ze probeerde de tijd tussen het uithalen van het glas en het helen van de bovenste dunne laag te verkorten. Het duurde zeker een kwartier voordat ze klaar was met haar ene been en hetzelfde deed ze daarna bij haar andere been. Zo.. dat moet voldoende zijn om terug te kunnen lopen. Haar armen bevatten de meeste scherven, aangezien die haar bovenlichaam hadden beschermd en ze liet zich rustig achterovervallen totdat ze naast hem lag. ‘Het spijt me. Gaat het een beetje?’ Eigenlijk hoefde ze het niet te zeggen, hij had haar niet hoeven te helpen, maar nu hij het wel had gedaan was het niet meer dan beleefd om te vragen of het wel met hem ging.