Ayla slaakte een diepe zucht en genoot met gesloten ogen van de warme zonnestralen die zacht haar bleke gezicht betastten. Ze hield van de zomer, maar helemaal van de lente. Tijdens die seizoenen was er gewoon zoveel meer energie en leven om haar heen. Daarbij…lange tijd in een koude, eenzame duisternis doorbrengen deed iets vreemds met een mens..
Ayla strekte haar lange benen. Het zachte gras kietelde haar blote voeten. Ze moest zich inhouden niet languit op deze groene grasdeken te gaan liggen. Er was een soort ‘constante alertheid’ die haar daarvan weerhield. Maar goed ook, anders had ze het voorwerp dat naar haar toe werd geworpen zeker te laat opgemerkt. Het was de verbogen luchtstroom die het object in zijn vlucht naar haar toezond, als een onnatuurlijke windvlaag, wat haar het eerste erop attendeerde dat er iets in noodvaart op haar afkwam én dat ze niet alleen was…
Net op tijd wist Ayla het voorwerp behendig op te vangen, vast tot spijt van de nabije personen die van het voorkomen ongeluk een lachkick hadden willen krijgen. Ja, ze wist zeker dat de oorzaak van het vliegende object één of meerdere personen waren. Het was niet de eerste keer dat zoiets gebeurde.
Eerder had Ayla er nogal koeltjes op gereageerd om hen niet nog meer uit te dagen en, nog belangrijker, niet de aandacht naar zich toe te trekken. Ze genoot van haar redelijke anonimiteit op SSA en wilde dat maar al te graag behouden. Toch begon haar geduld langzaamaan op te raken.. Helemaal toen de valse lach van Tensin haar bereikte. Natuurlijk, hoe kon het ook anders?!
Ayla gromde zacht en ging staan, maar deed verder niets, althans…voor nu dan.
Die gast zat haar al dwars sinds hij achter haar ‘geheim’ was gekomen. Zelfs voor een Shadraan was hij bijzonder kortzichtig en bot, bewerend dat een blind meisje niets te zoeken had op een ‘speciale school voor de elite’ als SSA.
In het begin had Ayla zijn stekende woorden van zich af laten glijden, maar naarmate de dagen vorderden en Tensins dreigementen om haar geheim te verraden en zijn beledigingen erger werden, begonnen zijn woorden toch steeds meer pijn te doen.
En nu had ze er schoon genoeg van!
Doordat ze wind tegen had, wist Ayla precies waar Tensin en zijn vriend, het waren maar twee personen, zich bevonden. Hun fout…
Nog steeds bleef Ayla onbeweeglijk staan. Haar ogen gesloten, haar lichaam richting de anderen gedraaid.
“Ongelofelijk!” hoorde ze de onbekende jongen, aan zijn stem te horen, zeggen. “Hoe deed ze dat?”
“Ik zei toch dat ze een freak is.” antwoordde Tensin met zijn gebruikelijke gluiperige stem.
Ayla onderdrukte een grimas en richtte zich voor een moment op het voorwerp in haar handen. Het was zacht, rook zoet en scheidde één of andere smurrie af. Het leek wel…uch…verrot fruit. Geweldig! Net was ze nodig had! Argh.
Een zucht ontsnapte haar lippen. Vandaag zou Tensin eindelijk krijgen waar het rijkeluiszoontje zo naar leek te verlangen; aandacht. Maar eerst…was die ander aan de beurt…
Het gesprek moest zich ondertussen voortgezet hebben, want ze hoorde hen lachen. Perfect afleiding.
“Hé jij,” riep Ayla plotseling richting beide jongens aangezien ze zich niet echt tot één van hen kon richten, maar over enkele seconden zouden ze zelf wel doorkrijgen wie ze bedoelde. Onverwacht hief Ayla haar hand waar de rotte vrucht in lag “volgens mij is dit van jou!” en gooide ze vervolgens het fruit met behulp van haar luchtmagie zo hard tegen de onbekende jongen aan dat deze met een verbaasde uitroep op de grond smakte. Ze voelde de trilling in de grond en hoorde een gedempte plof. Even gleed er een tevreden uitdrukking over haar gezicht. Maar het was nog niet over. Ze bleef geconcentreerd. Vooral haar gehoor stond nog steeds op scherp.
Tensin, de held op sokken, leek zich langzaam achterwaarts te verplaatsen, weg van haar. Even was Ayla hem kwijt, maar zodra zijn voet een gevallen boomblad verpulverde wist ze weer precies waar hij was; de rand van het grasveld bij de oude eikenboom.
Goed zo. Nog een klein stukje… Daar ja.
Net zo snel als eerst hief Ayla ineens één arm en gelijk met haar beweging deed één van de wortels van de eik hetzelfde. Niet veel later kon ze Tensins neus bijna horen breken. Oeps, blijkbaar kende ze haar eigen kracht niet!
Nu was het Ayla’s beurt om te lachen, helemaal toen ze Tensin en zijn vriend enkele minuten daarna gespannen tegen elkaar hoorde praten. Ze leken weg te gaan, vast op weg naar de ziekenzaal.
Na Tensins laatste uitroep, Freak!, in haar richting, waren ze buiten haar bereik.
Met een tevreden zucht liet Ayla zich weer in het gras vallen. Ergens was ze opgelucht dat het nu met een sisser was afgelopen, maar ze had zo’n gevoel dat dit nog wel een vervolg zou krijgen. Ach ja, ze had het ervoor over. Wraak kon dus best weleens goed voelen!
Ayla opende voor het eerst deze middag haar ogen, gewoon voor de vorm, en genoot zichtbaar van de teruggekeerde rust, maar ze zat nog maar net, of een nieuw geluid klonk waarschuwend achter haar. Ayla richtte al haar aandacht erop.
Voetstappen…!
Ze moest kennelijk één van Tensins vrienden ‘over het hoofd gezien hebben'. Fijn, ze had er niet bepaald op gerekend dat het vervolg zo snel al zou komen…
Ayla opende haar mond iets. “Nog één stap in mijn richting,” siste ze, “en je kunt beter gelijk je vrienden achterna lopen naar de ziekenzaal.” Het klonk eerder zwaar geïrriteerd dan als een dreigement. In feite hield Ayla niet eens van geweld, maar ze liet niet zomaar over zich heen lopen. Daarbij was ze best in staat even te bewijzen dat ook een meisje zoals zij op haar plek was op SSA.
Ayla bewoog geen spier en bleef gespannen zitten waar ze zat, wachtend op wat er nu ging gebeuren.
PROFILE
Onderwerp: Just another ordinary day.. || Soh 
do aug 16 2012, 17:00
