"It's okay. I will always forgive you."

εϊз BASIS

εϊз Naam: Vanessa “Nez” Elanor Vengerce
εϊз Betekenis naam: Vlinder
εϊз Geslacht: Vrouwelijk
εϊз Leeftijd: 15
εϊз Klas: 3

εϊз Magie: Aarde + Lucht
εϊз Afkomst: Erd
εϊз Dierlijke vorm: Rood stekelvarken
εϊз Extra: -

εϊз Vader: Leroy Vengerce ( † )
εϊз Moeder: Louvenia Vengerce († )
εϊз Broers en zussen: Will, Allen, Colin, Dre, Vanille, Kiki ( Allen † )
εϊз Overige familie: Geen

εϊз Kennissen: Riley
εϊз Vrienden: Riley
εϊз Vijanden: Geen
εϊз Partner: Geen


εϊз Uiterlijk: Nez is mager, vormeloos en beschadigd. Ze heeft lang, dik rood haar wat constant klit, roodbruine ogen, littekens over haar hele lichaam en een teint die verraadt hoeveel ze in haar jeugd buiten is geweest. Ze draagt in feite alleen maar kleren die te groot zijn en als ze haar passen, dan bedekken ze haar bijna helemaal. De littekens die overal op haar lichaam zitten – soms zijn het zelfs letters, in haar huid gekrast – laat ze nooit aan iemand zien. Het is niet raar als je haar met verband ziet lopen, een blauw oog is ook niet zeldzaam. Ze heeft nooit veel aandacht aan haar uiterlijk besteed. Ze zou misschien mooi kunnen zijn, als ze er iets voor deed.
εϊз Faceclaim: Flaky – Happy Tree Friends

εϊз ACHTERGROND

εϊз Karakter: Bang. Bang, stil, introvert, verlegen. Maar vooral doodsbang. En niet voor een ding, nee. Het liefst zou Nez in een hoekje kruipen en vergeten worden door de wereld; ze heeft dingen gezien, dingen gevoeld, dingen veroorzaakt die ze wil vergeten. Ze vlucht het liefst weg, in werelden die niet bestaan. Het liefst in boeken, die ze verslindt zodra ze ze kan krijgen. Ze vlucht weg van iedereen, naar plaatsen waar niemand naar kijkt. Hoekjes, donkere plaatsen, hoewel ze bang is voor het donker. Ze spreekt niemand aan, vertrouwt niemand. Ze liegt nooit, maar veel om over te vertellen heeft ze dan ook niet. Ze praat amper, stottert als ze het wel doet. De enige die haar anders ziet is Riley. Bij hem is ze ook bang, maar ze vertrouwt hem. Ze kent hem. Ze houdt op een verdraaide, ziekelijke manier van hem. Ze is doodsbang dat hij haar verlaat. Hij is haar steunpilaar, degene die haar wereld intact houdt. Daarom zal ze hem ook nooit verlaten, wat hij haar ook aandoet. Want oh, hij heeft haar pijn gedaan. Maar ze vergeeft het hem keer op keer, weet dat hij het niet meent. Dat hij het niet is, dat de echte Riley haar nooit pijn zou doen. Ze zegt keer op keer “Het geeft niet Riles, jij kon er niets aan doen. Het is mijn schuld.” Er is maar een reden dat Nez niet in een hoekje gekropen is en vergeten is door de wereld en Riley is die reden.


εϊз Geschiedenis: Het huwelijk tussen haar ouders was bepaald niet gelukkig. Ze hielden van elkaar, maar haar vader dronk meer dan goed voor hem was en sloeg haar moeder. De enige periode dat ze van dat slaag bevrijdt werd, was als ze zwanger was. Dan durfde haar man haar niet aan te raken, uit angst de baby te beschadigen. Vandaar dat het meisje geboren werd in een groot gezin, met vier oudere broers en na haar nog twee zusjes. Je zou het nooit van haar verwachten, maar Nez – Vanessa, zoals ze zichzelf toen nog noemde – was de brutaalste van de hele rits kinderen. Haar moeder was trots op het feit dat ze haar kinderen “alsjeblieft” en “dankjewel” had leren zeggen voordat ze ook maar “koekje” konden uitbrengen, maar haar roodharige dochter – de rest had allemaal rossig of bruin haar, Nez viel buiten de boot – had altijd een grote mond. Haar vader sloeg de kinderen bijna nooit, maar toch heeft het meisje een paar keer zijn handafdruk op haar wang gehad.
Ze waren niet rijk, allesbehalve. Met zeven kinderen, een dronken man en een moeder die bijna altijd zwanger was, leefden ze van de uitkering van haar moeder en het geld wat haar vader binnenbracht, als hij het niet spendeerde aan drank. Tot haar achtste lukte het haar een relatief normaal, hoewel arm leven te leiden. Haar vader overleed toen ze net een maand acht was, wat resulteerde in nóg minder geld. Haar oudere broers probeerden bij te werken, hun moeder te helpen waar het kon, maar uiteindelijk werden ze toch het kleine appartementje uitgeschopt. Kinderen naar een weeshuis, moeder verdween, hebben ze nooit meer wat van gehoord. De kinderen, die op elkaar hadden geleerd te vertrouwen, werden in no time uit elkaar gescheurd. Haar oudere broers besloten te gaan werken, maar konden niet voor hun drie zusjes zorgen. Vanessa moest de twee onder haar hoede nemen in het weeshuis, maar hield het daar niet uit. Ze had nog steeds een grote mond en door de grote hoeveelheden straf die ze kreeg was het onmogelijk om voor haar zusjes een bescherming te zijn. In een opwelling is ze weggelopen, om nooit meer terug te keren. Haar zusjes zijn later omgekomen in een griepepidemie, net zoals haar broers. Nez was de stad toen net uit en heeft dus net haar leven behouden. Maar ja; een achtjarig meisje dat op straat leeft is natuurlijk vragen om problemen.
De grote wereld was voor Vanessa meer een grote boze buitenwereld dan het avontuur wat ze had verwacht. Goed, ze kon het redden met haar grote mond en haar vlugge, grijpgrage handen. Het feit dat ze op Erd niet heel veel letten op de diefstallen van een klein meisje, was ook in haar voordeel. Maar het kon niet eeuwig doorgaan. Na twee maanden was ze niet alleen uitgemergelder dan ooit, ze was vies, moe en bang. Ze lette niet op, kwam midden in een gevecht tussen twee straatbendes terecht. Op de een of andere manier is ze meegekomen met een van de bendes, die pas in hun basis ontdekten dat er een persoon extra was. Nu waren meisjes sowieso al niet heel populair, maar iemand van acht met een grote mond, dat was gewoon onhandig. Het was dat ze over twee soorten magie beschikte, dat ze mocht blijven. Ze konden haar luchtmagie wel gebruiken. Haar grote mond echter niet. Het meisje was echter te stijfkoppig, bleef terugpraten. Daar kwam pas verandering in toen ze met Riley moest samenwerken. Beiden waren kinderen – hoewel Nez twee jaar jonger was – en beiden zorgden voor de nodige problemen. De grootste impact die hij had, was bij hun ontmoeting. Ze was, voor het eerst sinds haar vader doodging, echt doodsbang. Niemand weet precies waarom, maar ze heeft vanaf toen altijd Nez geheten. Waarschijnlijk omdat ze van angst alleen dat kon uitbrengen, toen hij naar haar naam vroeg.
Riley’s aanvallen hebben alles aan Nez veranderd. Echt alles. Brutaal is ze nooit meer geweest, het is eruit geslagen. Maar hij was ook haar beschermer. Als hij geen aanval had, was hij haar beste vriend, haar redder, degene die de rest van haar weghield. Op haar beurt was zij ook degene die Riley’s aanvallen kon stoppen, puur omdat ze zo’n sterke band vormden. Ze heeft misschien een paar mensen van een zekere dood gered door de klappen op te vangen; littekens overal op haar lichaam zijn hier het bewijs van. Langzaam maar zeker veranderde ze in de bange, trillende Nez die ze nu is.
Na zes jaar van ruig bendeleven, Riley’s mishandeling en haar constante vergiffenis – ze kon niet zonder hem, kan dat nu nog steeds niet – zijn ze uiteindelijk uit de bende gehaald, naar een opvanghuis gestuurd en via daar naar Starshine. Ze heeft totaal geen toekomstbeeld, zal waarschijnlijk Riley blijven volgen. Tot een aanval haar teveel wordt, of hij haar verlaat. Maar dat zal niet snel gebeuren.