You again?║ Amyrran

Gebruikelijk kon ze het niet noemen, nee, maar de bibliotheek was nou eenmaal een plek waar ook zij zo nu en dan moest komen. Ze had niet echt iets bijzonders te doen. Ze had niks wat ze nog af moest maken voor haar lessen, dus daar kon ze ook niet op gaan panieken. Af was af. Ze wilde gewoon wel even rust om zich heen. Ze had weer is een brief van Damian ontvangen. Hij had erin geschreven dat het alles behalve goed ging met Lieke. Niet lichamelijk of geestelijk, maar blijkbaar mocht ze de mensen daar niet. Iets wat eigenlijk al te voorspellen was geweest toen Tári gehoord had dat ze naar de gevangenis moesten. Het verbaasde haar eigenlijk nog dat het zo lang had geduurd. Ze had eigenlijk allang verwacht dat Lieke iemand daar had vermoordt. Niet dat dat echt mogelijk was geweest, maar Lieke leek alles te kunnen. Lieke wist het onmogelijke mogelijk te maken. Juist.. Het onmogelijke.. De afgelopen tijd leek al het onmogelijke mogelijk te worden. Tári had daar geen Lieke meer voor nodig blijkbaar. Terra liep wat traag achter Tári aan de bibliotheek in. Ze had een blad met muzieknoten bij zich en een leeg blad. Een pen en een potlood ontbraken ook niet op het moment. Ten eerste wilde ze een brief schrijven voor Damian. In al die tijd had ze misschien een brief terug gestuurd. Daarin had ze hem zoveel vragen gesteld dat ze bang geweest was dat hij het nooit zou krijgen. Hij had het dus wel gekregen, en hij had alle vragen verdacht rustig weten te beantwoorden. Eigenlijk had hij ook weinig keus, hè.. Hij kon toch niks beters doen, dus waarom zou hij dan niet ook gewoon lang duren met een brief schrijven? Terra gromde even toen ze de geur van hun bestemming rook. Tári grijnsde even en keek het dier via haar ooghoek aan. 'Sorry kleintje, maar jij wilde per se mee.' Terra hief haar kopje arrogant de lucht in. Iets wat er eigenlijk beest wel schattig uit zag. Tári grijnsde even en schudde haar hoofd. Het dier leek het nooit te leren, het maakte eigenlijk ook niet uit.. Het was Terra. Ze leek nou eenmaal veel op haar bazin. Zo simpel was het. Tári liep verder en zuchtte even. Ze legde haar spullen even aan de kant en hukte toen voor Terra. 'Wat heb je de laatste tijd toch? Je bent behoorlijk lastig de laatste tijd..' misschien wat gemeen? Ja.. Misschien wel.. Maar het was zo, en als er iemand was waar Tári weigerde tegen te liegen, was dat wel Terra. Terra gromde nu iets lager en keek haar bazin kwaad aan. 'Oke, oké.. Ik snap het. Niet meer vragen..' ze stond weer op en pakte haar spullen weer. Haar ogen schoten naar haar ooghoeken toen ze iemand hoorde. Als ze eerlijk was had ze niet echt gehoopt op bezoek. Oke, ze had het kunnen verwachten toen ze had besloten naar de bibliotheek te gaan, maar toch. Haar ogen waren tot nu toe de enige die bewogen. Terra gromde nog een keer en ging toen voor haar bazin staan. Tári grinnikte kort en draaide zich toen helemaal om. Haar blik kruiste die van de jongen. Haar gezichtsuitdrukking was emotieloos. Enkel de grijns rond haar lippen liet enige vorm van emotie zien. Het moest er vreemd uit zien. Een grijns en verder niks.. Geen emoties..

Sorry, beetje flut :3

'Bibliotheek, bibliotheek... Ah! bibliotheek!' Eindelijk had hij gevonden naar waar hij opzoek was in deze belachelijk grote school. De bibliotheek. En dat na een paar uur zoeken. Een nieuw record kon hij het wel noemen ja. Het leek hier wel een doolhof waar de gangen telkens veranderde zodat je er nooit uit zou komen. Er waren ook zoveel gangen en kamers en dat soort dingen. Gewoon om gek van te worden. Amyrran stapte de bibliotheek binnen en keek rond. Niet alleen de gangen waren groot.. blijkbaar. Madu keek nieuwsgierig de kamer rond met zijn diep blauwe oogjes terwijl zijn tongetje er af en toe uit schoot om geuren op te pikken. Of likken in zijn geval. 'Waar zouden de interessante boekjes staan?' Zei Amyrran tegen zichzelf met een vrolijk ondertoontje en liep naar de eerste kast vol met boeken over van alles en nog wat toe. Als eerste keek hij op de kaften om te zien waar een boek over ging. Hij hielt wel van lezen over van alles en nog wat. Maar wat hiet liefst zou willen lezen, waren leerlingen dossiers. Jammer genoeg stonden dat soort dingen niet in een bibliotheek. Het moest zo nodig privé verklaard worden en ergens anders verstopt worden waar leerlingen nooit in hun leven mochten komen. Tenzij ze een goede reden hadden dan, maar die meeste hadden die niet. Ach, ergens snapte hij het wel dat het niet in een bibliotheek te vinden was. Terwijl hij de boekenkast doorkeer, gleed Madu van zijn schouder af, de boeken kast in. Op dat moment had hij het nog niet door. Wat best wel raar was aangezien die slang toch wel aardig wat woog, maar het werdt al snel duidelijk dat zijn huisdier ervandoor was gegaan toen hij iemand hoorde gillen en zag weg rennen. Amyrran keek even naar zijn schouder en zag toen dat Madu ervandoor was. Het zal weer eens niet dat hij de oorzaak was van die gil. Dat bepaalde mensen bang zijn voor Madu. Hij doet nooit iets. Buiten bijten dan. Dat deed hij maar al te vaak. 'Maadduuu?' fluisterde Amyrran terwijl hij nu iets tussen de boeken zocht in plaats een boek zelf. 'Daar zit je,' sprak hij toen hij Madu's staart vond en het beest tussen de boeken uit haalde om hem vervolgens weer op zijn schouders te dumpen. 'Ik denk dat ik je maar eens naar mijn kamer breng.' Amyrran was zelf nog niet klaar hier, maar om Madu nog eens rond te laten zwerven leek hem niet zo'n goed idee, ookal was het hilarisch om andere gillend zien weg te rennen. Hij zal wel terugkomen zodra hij die slang in zijn kamer had gedumpt. Net op het moment dat hij de kamer wilde verlaten, begon Madu te sissen en hoorde hij ergens anders een grom vandaan komen. Amyrran stopte en keek opzij. Zijn ogen vonden een meisje met wit haar en met een Tasmaanse duivel aan haar zijde. Het grommen bleek van dat beestje af te komen en Madu leek daar niet al te blij mee te zijn. 'Leuk beestje heb je daar,' zei Amyrran terwijl een kleine grijns op zijn gezicht verscheen.

Oke, droog postje XD
Ik moet ook wat bedenken

Het gebeurde zeker niet vaak dat ze in de bibliotheek kwam, maar als ze er kwam, moest ze blijkbaar altijd de vreemdste mensen tegen komen. De zwarte slang die de jongen bij zich droeg trok vrijwel meteen haar aandacht. Zijn woorden drongen haar eigenlijk pas vrij laat binnen. iets wat ze niet van zichzelf gewend was. 'Leuk beestje heb je daar,' de grijns die het gezicht van de jongen langzaam maar zeker sierde, maakte haar misselijk. Ze keek even naar Terra en mompelde wat onverstaanbaars, maar blijkbaar hielp het wel. Terra hield haar mond en leek ineens een stuk rustiger te worden. Perfect. Tári wierp haar blik weer op de slang. 'Dat zal ik niet van dat mormel kunnen zeggen tot het stopt met dat gesis.' slangen waren dan wel eens waar niet haar favoriete besten, zelf begreep ze ook maar al te goed dat dit gesis niet vriendelijk bedoelt was. Gewoon echt niet. Ze grijnsde even en schudde haar hoofd. De blauwe ogen van de slang lieten haar denken aan iemand. Iemand die ze nog steeds eigenlijk voor dood beschouwde, wat hij echter niet bleek te zijn.. Ze bukte en pakte Terra op. Het dier maakte nog steeds een zacht gorgelend geluid. Tári snapte ook meteen waarom ze het niet op gemerkt had. Als Terra iets graag deed was het vijandig zijn zonder dat het opviel. Over het algemeen kon je het dan enkel merken als je haar aanraakte. Tári's grijns vergrote iets toen ze zacht maar hoorbaar zei: 'Ach, laat dat beest van je ook maar gewoon sissen. Mooier kan het toch niet worden.' Terra hief haar kopje iets. Tári verslapte haar greep rond het dier iets en liet het via haar arm naar haar schouder kruipen. Ze keek de jongen weer aan en vroeg kalm, bijna emotieloos: 'Dat je een slang mee durft te nemen naar iets als de bibliotheek.. Het lijkt me niet echt het slimste wat je kan doen..' ze lachte even schel en sloot haar ogen. Ineens besefte ze dat de jongen weg aan het gaan was. Blijkbaar had hij het zelf dus ook beseft. Ze opende haar ogen en keek de jongen doordringend aan. Ze kon het niet laten de grijns rond haar lippen te laten waar het was. 'Wat brengt je hier eigenlijk?' als er iets was wat ze zich niet voor kon stellen, waren het leerlingen die echt een boek lazen.. Oke, dat kon ze zich dan nog wel voorstellen, maar dat ze dat ook hier naar de bibliotheek zouden gaan? Met een slang.. Nee, dat wilde ze niet geloven..

'Dat zal ik niet van dat mormel kunnen zeggen tot het stopt met dat gesis.' Om de een of andere reden hielt Madu meteen nadat het meisje haar zin had afgemaakt, op met sissen. En sinds wanneer was dat beest gehoorzaam aan andere? Of kwam het doordat die Tasmaanse duivel op was gehouden met grommen? Ach, stil was stil. Het was toch niet fijn om de hele tijd dat gesis in je oren te horen. Na een tijdje zou Amyrran simpel weg Madu van zijn schouder af gooien. Dan had hij mooi geen last meer van dat geluid, maar net toen Madu klaar leek te zijn, begon hij weer met dat luide gesis. 'Kop houden,' Zei Amyrran snel en zacht tegen de slang. Madu was niet meteen stil, maar naar een paar seconden begon hij toch iets minder luid te sissen tot hij wel totaal stil was. Het enige wat Amyrran zo nu en dan nog hoorde was die tong die naar buiten schoot, een paar keer op en neer zwaaide en vervolgens weer in die bek verdween. En dat in maar slechts enkele seconden tijd. 'Dat je een slang mee durft te nemen naar iets als de bibliotheek.. Het lijkt me niet echt het slimste wat je kan doen..' De zin die hiervoor kwam had Amyrran niet echt meegekregen, omdat hij steeds werd afgeleid door de tong van de zwarte slang op zijn schouders. 'Wie zegt dat het slim moet zijn? Jij hebt toch ook dat duiveltje van je meegenomen, niet?' Sprak hij grijnzend en keek naar het dier dat zojuist nog op de schouder van het meisje was geklommen. 'Wat brengt je hier eigenlijk?' Sprak ze nog altijd grijnzend. 'Boeken natuurlijk. Wat anders?' Reageerde Amyrran en liep naar de tafel achter het meisje. Vervolgens pakte hij Madu vast met beide handen en legde hem op tafel. Hoewel hij geen zin had om constant op die slang te letten of erachteraan te rennen, had hij ook geen zin om Madu op zijn schouders te houden. Die slang haalde namelijk nog wel eens gijntjes uit die niet al te leuk waren. De zwarte slang kronkelde over de tafel heen en gleed vervolgens langs een van de vier poten van de tafel, omlaag. 'Ik zie je zo wel weer,' zei Amyrran zachtjes terwijl zijn grijns ietwat verbrede en keek hoe de slang weg kronkelde. 'Zo..' Hij draaide zich om waarbij hij zijn ogen eventjes sloot. 'En wat is je naam?' Bij deze zin opende Amyrran zijn ogen weer en keek het meisje recht aan. Wachtend op antwoord. Aan Madu dacht hij niet meer. Hij gedroeg zich alsof dat beest hier nooit was geweest en nu niet door de bibliotheek kronkelde. Op weg naar de uitgang en Amyrrans kamer.

Inspiratie is niet zo geweldig XD

'Dat zal ik niet van dat mormel kunnen zeggen tot het stopt met dat gesis.' ergens verbaasde het haar wel, dat de slang ophield met sissen zodra ze het gezegd had. Ze kende weinig dieren die naar zulk soort dingen luisterde als ze beledigd werden. Nier direct, maar de slang was beledigd door haar.. Het verbaasde haar zeker niet dat het dier vrijwel meteen weer verder ging met sissen. Ze kneep haar ogen even tot spleetjes toen de jongen het dier probeerde stil te krijgen. Subtiel. Dat was het enige woord wat ze kon bedenken als ze de jongen hoorde. Hoe hij de slang dwong zijn bek te houden. Subtiel, dat was alles. De slang leek de jongen eerst niet gehoord te hebben, maar al snel werd de slang stiller, tot hij helemaal stil was. Tári kon het niet laten haar ogen tot spleetjes te knijpen. Slangen waren nou niet echt de dieren waar ze het echt op had. Ze had niks tegen ze, dat niet, maar ze vond ze gewoon.. De dieren paste niet bij haar en dat liet ze over het algemeen ook wel merken ook. Het irriteerde haar vooral dat die diertjes altijd in beweging waren. Die tong, die altijd naar buiten en binnen schoot was voor haar gevoel een gigantisch stoorpunt.
'Ach, laat dat beest van je ook maar gewoon sissen. Mooier kan het toch niet worden.' het kon haar eigenlijk ook niet schelen ook. Ze keek naar de jongen. Hij leek niet gehoord te hebben wat ze zei. Prima, erg vond ze het niet. Ze had het gezegd en als de jongen zo doof was dat hij haar niet wilde horen, tja, zijn probleem.
'Dat je een slang mee durft te nemen naar iets als de bibliotheek.. Het lijkt me niet echt het slimste wat je kan doen..' ergens beviel het haar wel, dat de jongen meteen een antwoord leek te hebben. 'Wie zegt dat het slim moet zijn? Jij hebt toch ook dat duiveltje van je meegenomen, niet?' de jongen keek naar Terra, die ondertussen al een plekje op haar schouder gevonden had. Tári grijnsde en schudde haar hoofd. 'Klopt, maar ik denk dat de meeste mensen eerder gillend weg rennen voor dat mismaakte beest op je schuder dan voor deze Tasmaanse duivel. En als ik me niet vergis, hoor je stil te zijn in een bibliotheek. Ik denk niet dat deze bibliotheek daar een uitzondering op is.' de grijns was niet van haar gezicht af te vegen. Ze genoot ervan de slang te zien als een misbaksel. Ze was in een goede bui en haar kennende was het dan niet vreemd om elk wezen dat ze kon beledigen, te beledigen. Deze slang moest helaas een van de slachtoffers zijn. Alsof het dier er problemen mee zou hebben.
'Wat brengt je hier eigenlijk?' vroeg ze. Ze kon zich gewoon niet voorstellen dat hij voor de boeken kwam, maar hij bewees het tegendeel.. Een soort van althans. 'Boeken natuurlijk. Wat anders?' de jongen liep naar de tafel achter Tári. De jongen pakte de slang met beide handen vast en legde hem op de tafel. Tári grijnsde toen de slang er vandoor ging. Ze negeerde de woorden van de jongen, ze hoorde ze amper. Het was toch tegen de slang, waarom zou ze er dan op regeren?
'Zo..' de jongen draaide zich om en sloot zijn ogen even. Hij opende ze bij de vraag die hij vervolgens aan haar stelde: 'En wat is je naam?' Tári kon het niet laten te lachen. Normaal twijfelde ze er niet eens over om haar naam te geven. Ze deed het gewoon nooit, simpel als wat. Enkel als ze er zelf wat mee opschoot.
'Sorry, maar ik zou graag eerst weten met wie ik het genoegen heb.' ze zou haar naam dus echt niet vertellen tot dat ze er de nut van inzag. En over het algemeen, negeerde ze het als ze het wist..

'Klopt, maar ik denk dat de meeste mensen eerder gillend weg rennen voor dat mismaakte beest op je schuder dan voor deze Tasmaanse duivel. En als ik me niet vergis, hoor je stil te zijn in een bibliotheek. Ik denk niet dat deze bibliotheek daar een uitzondering op is.' Amyrran lachte eventjes bij de eerste zin die het meisje sprak. 'Dat is het leuke van een slang. Mensen gillend weg zien rennen alleen om dat beestje.' Amyrran hielt ervan om mensen zo te zien reageren. Die doodsangst die vaak genoeg op hun gezicht af te lezen was, was echt priceless. Daar kon hij nooit genoeg van krijgen. 'Wat brengt je hier eigenlijk?' 'Boeken natuurlijk. Wat anders?' Reageerde hij en liep naar de tafel achter het meisje om Madu er vervolgens op te dropen. In een bibliotheek vond je ook niet veel anders dan boeken. Misschien hier en daar een tafel en wat stoelen of wat spullen van een ander, maar grotendeels waren er alleen maar boeken te vinden. Dus echt iets anders had je hier ook niet te zoeken. Zodra Amyrran zijn huisdier op de tafel had gelegd, ging deze er vandoor. Hij zei nog zacht wat woorden die bedoelt waren voor de slang en draaide zich vervolgens om. 'En wat je naam?' vroeg hij terwijl hij het meisje aankeek. Ze begon meteen daarop te lachen, maar Amyrran lette daar niet op. Als ze zo nodig wilde lachen, dan moest ze maar lachen. Heeft hij geen problemen mee. 'Sorry, maar ik zou graag eerst weten met wie ik het genoegen heb.' Dus ze was eigenlijk toch wel wat beleefd. Verrassend. Zo op het eerste moment had hij haar niet bepaalt ingeschat als een beleefd type, maar hij zat er dus naast. 'Oh, durf je je naam niet als eerst te zeggen?' Amyrran wierp een ietwat uitdagende blik naar het wit harige meisje. 'Amyrran is de naam,' sprak hij vervolgens. Als zij het niet wilde zeggen dan deed hij het wel. Dat zij nou zo nodig moeilijk moest gaan doen om een naam.
Eigenlijk was hij hier niet heen gekomen om een heel gesprek te gaan houden met iemand of om iemand in een bepaalde situatie te proppen en te kijken hoe diegene daarop reageerde. Wat hij vaak genoeg deed en nu ook er de neiging toe had dat wel te doen. Nee, hij was hier voor wat extra informatie. Over van alles en nog wat. Het maakte eigenlijk weinig uit waar het precies over ging. Hij wilde gewoon even tussen de boeken neuzen en kijken wat er te lezen viel. Wie weet kwam hij wel iets interessants tegen. Amyrran liep richting een van de boekenkasten en bekeek de kaften weer zoals hij eerder ook had gedaan. Op deze schappen leek grotendeels alleen maar boeken te staan over magie. Wat best logisch was op een school als deze, maar hij hielt niet altijd evenveel van dingen zoals magie. Hij was er ook niet zo goed in dus daar kon het aan liggen dat hij er niet van hielt. 'Wat een stof boel is het hier,' zei hij en blies het stof van een boek af dat hij zojuist had gepakt. Het was een vrij groot en dik boek met een bruine kaft waar van alles en nog wat op stond geschreven.

'Dat is het leuke van een slang. Mensen gillend weg zien rennen alleen om dat beestje.' reageerde de jongen op haar opmerking. Tári grinnikte zacht en knikte als teken dat ze hem snapte. Zelf snapte ze echt niet waar al die mensen nou zo bang voor waren. et was een slang.. Het beet en het kronkelde rond, maar alle dieren- oké, bijna allemaal- bijten en.. Nee, niet alle beesten kronkelen.. Maar als het ging om het bijten, dan snapte ze die mensen echt niet. Ze hielden wel allemaal van honden of katten, maar ook die mormels beten. 'Daar heb je gelijk in.' sprak ze als reactie op de woorden van de jongen. Ergens koste het haar moeite niet in lachen uit te barsten bij de gedachte aan de weg rennende mensen. Gillend en wel, maar haar lach zou verdwenen zijn als ze de boze leraren erbij bedacht. Ze snapte het probleem van die mensen echt niet. Wat was er nou zo erg aan geluid in een bibliotheek.. Het was toch gewoon? Als je geen geluid mocht maken kon je net zo goed stom geboren worden, dan hoefde je nooit geluid te maken.. Dan zou je waarschijnlijk erg graag naar de bibliotheek gaan. Gewoon, omdat mensen dan stil moesten zijn, dan was je dus niet te enige die niet kon praten..
'Wat brengt je hier eigenlijk?' misschien een nutteloze vraag, maar goed, weinig anders aan te doen. Hij was gesteld en ze had hem per se willen stellen. Klaar is kees. 'Boeken natuurlijk. Wat anders?' reageerde de jongen en liep naar de tafel achter Tári om de slang er vervolgens op te leggen. Het dier maakte vrijwel meteen dat het weg kwam. Tári vroeg zich niet af wat de jongen tegen de slang zei, wel wat er zou gebeuren als de slang iemand tegen kwam die het er niet op had.. Ze grijnsde bij het idee. Het koste haar moeite haar lach in te houden bij de gedachte aan paniek in de bibliotheek. Gewoon. Paniek was iets waar ze vaak genoeg van genot. Mensen die de angst duidelijk in hun ogen hadden taan, smeekte om alles.. Heerlijk.
De jongen draaide zich naar haar om en sloot zijn ogen bij die beweging. 'En wat je naam?' de jongen had zijn ogen weer geopend en keek haar aan. Tári lachte vrijwel meteen op zijn vraag. Wilde hij nou echt haar naam weten? Best, maar nu nog niet.. Dat was niet iets waar ze om stond te springen, mensen snel haar naam vertellen.. gewoon, niet.
'Sorry, maar ik zou graag eerst weten met wie ik het genoegen heb.' voor haar doen was het misschien wat beleefd, te beleefd naar haar idee, maar goed. Nu was het toch al gezegd en ze kon er weinig aan doen. Bovendien zou ze eigenlijk ook niet weten waarom ze niet beleefd zou zijn. De jongen had haar niks gedaan of wel soms?
'Oh, durf je je naam niet als eerst te zeggen?' de uitdagende blik ontging haar zeker niet. Ze grinnikte even en zei kalm: 'Ik durf mijn naam heus wel als eerste te zeggen, maar als ik me niet vergis ben jij hier de jongen..' hoe vaak ze als klein meisje wel niet had moeten horen dat mannen hun naam altijd als eerst moesten zeggen.. Ze had er een hekel aan gehad, maar op momenten als dit genoot ze ervan, genoot ze van het feit dat ze het in haar voordeel kon gebruiken om andere puur tot last te zijn..
'Amyrran is de naam,' Amyrran.. Apart, maar wel mooi. Dat was eigenlijk alles wat ze erop te zeggen had. Ze keek toe hoe de jongen naar een van de boekenkasten liep. Ze luisterde niet naar zijn woorden. Terra piepte zacht en keek haar bazin vragend aan, iets wat er grappig uit moest zien als je zag hoe het dier haar kopje moest buigen om haar bazin goed aan te kijken. 'Wat denk jij, Terra? Denk je dat dit leuk kan worden?' ze stelde de vraag dusdanig zacht dat Amyrran het onmogelijk gehoord kon hebben. Terra gromde zacht en geamuseerd als antwoord. Tári grijnsde kort en zei op de zelfde zachte toon. 'Dan gaan we daar is mee beginnen..' alsof het dier een bevel had gekregen sprong het van haar schouder af en rende langs Amyrran om ergens in de bibliotheek te verdwijnen. Gebruikelijk.. Over het algemeen was Terra bij haar bazin in de buurt, maar op dit soort momenten kozen ze er beide voor om apart rond te lopen. Het was dan altijd makkelijk als er iets mis ging met het.. Plan. Tári veegde de grijns van haar gezicht en liep toen naar de jongen toe. 'Wat zocht je eigenlijk voor een boek?' ze trok haar wenkbrauw op en keek naar de boeken rij die de jongen net af gezocht moest hebben. Ze was zich ervan bewust dat zij haar naam nog niet gezegd had. Zou dat gaan gebeuren? Nee.. Niet snel, nee.

Amyrran opende het boek en bladerde er een beetje doorheen. Bah, het ging alleen maar over magie. Iets waar hij slecht in was en dat hem maar weinig interesseerde. Tijdens de lessen lette hij daarom ook weinig op en zat meestal maar een beetje levenloos voor zich uit te staren of doen net alsof hij mee luisterde. Terwijl hij eigenlijk met zijn mesje zat te spelen. Net als een klein kind eigenlijk. Die deden ook van alles en nog wat, maar luisteren en opletten, waren niet een van die dingen. Amyrran merkte dat het Tasmaanse duiveltje langs hem op rende en vervolgens ergens in de bibliotheek verdween, maar hij negeerde het beest volkomen. Dat beest was niet van hem dus waarom zou hij er dan ook op letten? Nergens voor nodig. Het meisje liep naar hem toe en opende haar mond om wat worden uit te spreken. 'Wat zocht je eigenlijk voor een boek?' Amyrran bekeek nog een paar bladzijden van het boek voor het het dichtklapte en het terug in de boeken kast duwde. 'Niks speciaals eigenlijk,' sprak Amyrran terwijl hij weer naar alle boeken stond te kijken. Opzoek naar iets interessants. Er moest hier toch wel iets staan wat niet met magie had te maken. Oke, het was een school waar je magie leerde, maar toch. Alleen maar boeken over magie... 'Je hebt me je naam nog niet verteld,' zei hij met een neutrale gezichtsuitdrukking. Zijn blik verliet de boekenkast niet toen hij de worden uitsprak. Die naam zal hij wel een keer te weten komen. Of ze het vertelde of niet. Hij had genoeg manieren om erachter te komen dus dat was geen probleem.

Inspiloos einde en kort

'Niks speciaals eigenlijk,' gaf de jongen als antwoord op haar gestelde vraag. Tári grijnsde even en vroeg zacht: 'Ga je me dan werkelijk vertellen dat je zo een boekenworm bent dat je naar de bibliotheek gaat om een boek te zoeken? Bestaan die nog?' o ja, zeker weten.. Ze kende er zo al een die voor haar heel wat waard was. Ze glimlachte even vaagjes bij de gedachte aan Mats. Ze zuchtte even toen ze elke stap van Amyrran nauwkeurig in de gaten hield. Hij zag er niet echt uit als iemand die graag zijn tijd verdoet in een ruimte als deze. Hij zag er zo gewoon niet uit. Simpel.. 'Je hebt me je naam nog niet verteld,' sprak de jongen als opmerking. Zijn gezicht bleef normaal en zijn blik bleef strak op de boeken gericht. 'Zijn die boeken zo interessant of durf je me gewoon niet recht aan te kijken?' e trok een wenkbrauw op en dacht even na. Zou ze hem haar naam geven, of zou ze hem gewoon even pesten? Ze zou ook gemeen kunnen zijn en een andere naam noemen. Ze deed het niet vaak, maar ze was eigenlijk wel benieuwd naar de reactie van de jongen als ze haar tweede naam noemde. Ze zou niet liegen, dus dat was al een voordeel. Maar ze zei het hem toch liever helemaal niet..
Ze leunde met haar rug tegen de boekenkast en sloeg haar armen over elkaar heen. Iets zei haar dat dit nog eens leuk kon worden, at de instemming van Terra niet eens zo een slecht plan was.. 'Bewijs eerst maar is dat je het waard bent om mijn naam te weten. Er zijn genoeg mensen die ik het niet waardig acht, tot nu toe behoor jij tot hen.' de grijns die haar lippen sierde was anders dan normaal. Geamuseerd en geïrriteerd. Beide, en toch ook weer niet. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en voegde eraan toe: 'Daar komt ook nog eens bij dat jij vrijwillig je naam gaf, dat wilt niet zeggen dat ik dat ook doe. Onthoud dat..' ze lachte even zacht bij de gedachte die door haar hoofd ging. Ze zette zich af waarbij een paar boeken gevaarlijk heen en weer wiebelde, maar ze bleven stuk voor stuk staan. Ze liep kalm achter Amyrran langs en ging met haar rug naar hem toe staan, de andere kast in kijkend. De kraaloogjes die naar haar keken waren haar zeker niet ontgaan. Het was haar al lang duidelijk dat Terra afwachtend achter de andere kast stond, turend of haar bazin wel echt wist wat ze wilde. Tári glimlachte even kort naar het diertje. Haar stem was een stuk zachter dan verwacht toen ze zei: 'Ik raad je aan niet op zoek te gaan naar mijn naam als ik besluit hem je niet te geven..' ze draaide zich naar hem om en voegde er kil aan toe: 'Dat zou de stomste fout zijn die je in je hele leven kan maken.'

A M Y R R A N

'Zijn die boeken zo interessant of durf je me gewoon niet recht aan te kijken?' Amyrran draaide zijn blik naar het wit-harige meisje en liet een grijnsje op zijn gezicht verschijnen. 'Wat? Deze stoffige, oude boeken? Niet zo interessant nee.' Amyrran wist dat ze haar naam niet zo makkelijk zou gaven en misschien wel helemaal nooit. Wat konden sommige mensen toch moeilijk doen over iets als hun naam. Op zo'n moment leek het wel of ze voortvluchtig waren en daarom hun namen niet wilde geven omdat ze dan opgepakt konden worden. Ach, moesten ze zelf maar weten. Amyrran had er geen problemen mee als iemand zijn of haar naam niet wilden geven. Zelf zei hij zijn naam ook niet altijd zo makkelijk als hij nu had gedaan. Maar dat lag altijd aan de situatie waarin hij zich bevond. Dan was het vaak beter zijn naam niet te zeggen. 'Bewijs eerst maar is dat je het waard bent om mijn naam te weten. Er zijn genoeg mensen die ik het niet waardig acht, tot nu toe behoor jij tot hen' sprak ze nadat ze tegen de boekenkast aan leunde en haar armen over elkaar had geslagen. 'Daar heb ik geen moeite mee,' reageerde hij op haar woorden. 'Daar komt ook nog eens bij dat jij vrijwillig je naam gaf, dat wilt niet zeggen dat ik dat ook doe. Onthoud dat..' Amyrran haalde de grijns nog niet van zijn gezicht. Die bleef gewoon nog even waar die was. Ze was wel een interessant persoon. Niet zo'n doorsnee meisje waarvan hij haar acties makkelijk kon voorspellen en die weer tegen haar kon gebruiken. Dit kon nog wel eens heel interessant worden. Het meisje zette zich af tegen de boekenkast waarna een aantal boeken bijna omlaag uit de kast vielen. Toch bleven ze op hun plek en kwamen weer tot stilstand alsof er nooit wat mee gebeurd was. Amyrran had geen aandacht geschonken aan de boeken, maar volgde in plaats daarvan het meisje met zijn blik dat naar zijn andere zijde liep en vervolgens met haar rug naar hem toe ging staan. Zelf bleef hij gewoon waar hij was, maar had had geen oog meer voor de kast vol boeken waar hij tegenover stond. Die dingen waren toch niet meer dan bladzijden vol met letters en woorden die hem niet interesseerden en dat ook nooit zouden doen. 'Ik raad je aan niet op zoek te gaan naar mijn naam als ik besluit hem je niet te geven..' Alsof ze gedachten kon lezen, maar die even voor zichzelf had gehouden en dan op een bepaalt moment uitsprak. Het juiste moment voor haar gevoel. De twee rode ogen van het wit-harige meisje rustte weer op hem nadat ze zich had omgedraaid. 'Dat zou de stomste fout zijn die je in je hele leven kan maken,' voegde ze eraan toe. De grijns op Amyrrans gezicht verbrede zich waarbij zijn tanden uiteindelijk zichtbaar werden. 'Ik doe veel stomme dingen in mijn leven, maar als je wenst dat ik niet naar je naam opzoek moet gaan, zal ik dat ook niet doen.' Of hij zich hieraan zou houden? Waarschijnlijk wel. De vraag was maar voor hoelang. En daarbij kwam dat hij er ook nog altijd achter zou kunnen komen zonder erna opzoek te zijn. Of hij het dan ook meteen zou zeggen? Dat niet. Niet omdat hij bang was voor wat er zou gaan gebeuren, dat zeker niet, maar eerder om af te wachten tot het juiste moment. Het perfecte moment om chaos te creëren, al zou dat moment waarschijnlijk nooit komen aangezien het maar een naam was.

Nieuwe postsheet Woot!

PROFILE MAGICIAN

» One place, two brothers ║ Amyrran

You again?║ Amyrran

You again?║ Amyrran

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen